เรื่องราวดีๆ อะไรเกี่ยวกับแม่ก็ได้นะครับ
แชร์เรื่องดีๆ กันครับ

เพราะผมเชื่อว่า คำว่า "แม่" มีคุณค่ามากกว่าผู้ให้กำเนิดแน่นอน

อยากอ่านเหมือนกันครับ.....

รออ่านด้วยคนครับ ผมทำแต่งานไม่ค่อยมีโอกาสกลับไปให้แม่สอนสั่ง ซักเท่าไหร่ >__<

ครับเฮีย เรื่องของผมก่อนละกัน เปิดให้
เรื่องประทับใจเกี่ยวกับแม่ของผม...

ผมไม่ใช่เด็กดื้อเลย ตั้งใจเรียน ว่านอนสอนง่าย แม่ไม่ต้องหนักใจผม
แต่สมาชิกที่เหลือในบ้าน พ่อดื้อ น้องสาวดื้อ น้องชายดื้อ คุณตาดื้อ คุณยายดื้อ
แม่ต้องอยู่ท่ามกลางคนดื้อๆ เหล่านี้ มีเรื่องปวดหัวเข้ามาไม่เว้นวัน
ผมนับไม่ได้เลยว่า เห็นแม่เสียน้ำตามากี่ครั้ง เจ็บใจมากี่หน แต่แม่อดทนมากๆ
และในขณะที่ทุกคนสร้างความเจ็บช้ำให้แม่ แต่แม่กลับตอบแทนเค้าด้วยความรัก
เอาใจใส่ ยังเป็นผู้ให้อยู่เสมอ แม่สอนให้ลูกดี และแม่ยังดูแลคนอื่นๆ ในบ้าน
ส่งเสริมให้ทุกคนได้ดี ดูแลบุพการีที่เจ็บป่วย เป็นแม่บ้านที่งานหนักทั้งที่มีงานประจำ ฯลฯ

ผมจึงเห็นข้อพิสูจน์แล้วว่า... ความรักที่ยิ่งใหญ่นั้น ไร้ซึ่งอคติ ความคิดเคืองแค้นใดๆ
แต่กลับเปลี่ยนเรื่องร้ายๆ ทุกเรื่อง ให้เป็นพลังผลักดันให้ความรักยิ่งใหญ่ มีคุณค่าขึ้นไปอีก

แม่ผมเป็นครู และแม่ก็เป็นครูของผมด้วย แม่ไม่ค่อยสอนด้วยคำสอน แต่เป็นตัวอย่างที่ดี
ให้ผมมองเห็นว่า "แม่คือพรหมของลูก" เป็นเช่นนี้เอง... ผมรักแม่ครับ

เรียนเชิญพี่น้องท่านอื่นๆ แชร์กันครับ

แม่สอนให้ประหยัดครับ ให้เก็บเงินออมไว้ เวลาเจ็บไข้จะได้ไม่เดือดร้อน

เวลาที่ผมใกล้ชิดแม่ที่สุด ก็ตอนตัดเล็บมือเล็บเท้าให้แม่นี่ล่ะครับ
ทุกวันนี้ถ้าเจอแม่ ก็จะกอดแม่ครับ ใครที่อยู่ด้วยกันกับแม่ แต่ไม่ค่อยได้กอดแม่
อย่ารอให้แม่ไม่อยู่แล้วค่อยมาเสียใจครับ

เป็นข้อคิดที่ดีมากเลยครับ ผมซะอีก ได้แต่กราบ ไหว้แม่
แต่ไม่เคยกอดเป็นเรื่องเป็นราวเลย เด่วจะรีบกอดๆๆๆๆ แล้วล่ะครับ ^^

แม่บอกผมคำเดียว...
ผมจำแม่นก่อนท่านเสียเลยก็คือคำว่า...

"ขอให้ลูกเป็นคนดีก็พอแล้ว...จะบวชให้แม่หรือไม่...ไ่ม่สำคัญหรอก...ลูกจะเรียนจบหรือไม่ก็ไม่สำคัญอีกเช่นกัน..."...

หลังจากแม่ผมเสีย ผมได้ทำครบตามที่แม่ประสงค์แล้วครับ...
คือ เรียนจบปริญญา...
บวชเรียนเป็นที่เรียบร้อย...

และ...
ปัจจุบันก็ยังคงสภาพของการเป็นคนดีคนหนึ่งในสังคมครับ...
คนดีไม่ีมีอะไรมากนัก...ไม่เบียดเบียนคนในสังคม...ทั้งตนเองและผู้อื่น...
ืถือศีลยึดมั่นพอสมควร...ใช้ชีวิตพอเีพียง...มีน้อยใช้น้อย มีมากใช้น้อย...
ทำบุญบ้าง ให้ผู้อื่นบ้าง ทั้งปัจจัย สมอง ความคิด และ การกระทำ...

ประมาณนี้ครับ...

ตอนผมเริ่มทำงานใหม่ๆ ผมเคยท้อใจกับการทำงานที่ไม่ค่อยได้รับโอกาสจากผู้ใหญ่เหมือนคนอื่นๆ จนไปปรึกษาแม่ว่าอยากจะลาออกจากที่ทำงานเดิมไปหางานใหม่

แม่ผมถามเพียงสั้นๆว่า "ถ้าไปที่ทำงานใหม่แล้วเจอปัญหาแบบนี้อีกจะลาออกอีกไหม"

คำถามสั้นๆนี้ทำให้ผมได้คิดขึ้นมาว่า คนเราต้องแก้ปัญหา เผชิญหน้ากับมัน ไม่ใช่หนีปัญหา

คำถามที่เหมือนคำสอนของแม่่นี้ ผมจดจำและประทับใจตลอดมา

รักแม่ครับ...

ที่นึกออกตอนนี้มีสองอย่างครับ อาจไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรนัก แต่ก็จำติดตัวไว้ตลอด

1) ห้ามเลือกกิน
ตอนเด็กๆโดนบังคับให้กินข้าวให้หมด ห้ามเลือก ห้ามเขี่ยทิ้ง ไม่งั้นโดนหวด
โตขึ้นมาทำให้เป็นคนกินง่าย ไปไหนก็ไม่เรื่องมาก ไม่อดตาย (หรือเราตะกละหว่า 555)

2) จนหน่อยแต่สบายใจ มีความสุข มีชีวิตอย่างภาคภูมิ เพราะไม่โกงไม่รีดไถใคร
แม่ผมเป็นข้าราชการ ที่มีโอกาสรับใต้โต๊ะหรือรับส่วยได้ แต่ไม่ทำ
และสอนลูกๆอยู่ตลอด จนหน่อยลำบากหน่อย แต่อยู่อย่างมีความสุข
ถ้ารวยด้วยเงินที่โกงเค้ามา รวยด้วยเงินที่รีดไถเค้ามา เราจะภูมิใจเหรอ

ว่าแล้วเลิกงานก็กลับบ้านไปหาแม่ดีกว่า อิอิอิ

พรหมวิหาร 4


ความหมายของพรหมวิหาร 4
- พรหมวิหาร แปลว่า ธรรมของพรหมหรือของท่านผู้เป็นใหญ่ พรหมวิหารเป็นหลักธรรมสำหรับทุกคน เป็นหลักธรรมประจำใจที่จะช่วยให้เราดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างประเสริฐและบริสุทธิ์ หลักธรรมนี้ได้แก่

เมตตา ความปรารถนาให้ผู้อื่นได้รับสุข
กรุณา ความปราถนาให้ผู้อื่นพ้นทุกข์
มุทิตา ความยินดีเมื่อผู้อื่นได้ดี
อุเบกขา การรู้จักวางเฉย
คำอธิบายพรหมวิหาร 4
1. เมตตา : ความปราถนาให้ผู้อื่นได้รับสุข ความสุขเป็นสิ่งที่ทุกคนปรารถนา ความสุขเกิดขึ้นได้ทั้งกายและใจ เช่น ความสุขเกิดการมีทรัพย์ ความสุขเกิดจากการใช้จ่ายทรัพย์เพื่อการบริโภค ความสุขเกิดจากการไม่เป็นหนี้
และความสุขเกิดจากการทำงานที่ปราศจากโทษ เป็นต้น
2. กรุณา : ความปรารถนาให้ผู้อื่นพ้นทุกข์ ความทุกข์ คือ สิ่งที่เข้ามาเบียดเบียนให้เกิดความไม่สบายกาย
ไม่สบายใจ และเกิดขึ้นจากปัจจัยหลายประการด้วยกัน พระพุทธองค์ทรงสรุปไว้ว่าความทุกข์มี 2 กลุ่มใหญ่ๆ ดังนี้

- ทุกข์โดยสภาวะ หรือเกิดจากเปลี่ยนแปลงตามธรรมชาติของร่างกาย เช่น การเกิด การเจ็บไข้ ความแก่และ
ความตายสิ่งมีชีวิตทั้งหลายที่เกิดมาในโลกจะต้องประสบกับการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งรวมเรียกว่า กายิกทุกข์

- ทุกข์จรหรือทุกข์ทางใจ อันเป็นความทุกข์ที่เกิดจากสาเหตุที่อยู่นอกตัวเรา เช่น เมื่อปรารถนาแล้วไม่สมหวังก็เป็นทุกข์ การประสบกับสิ่งอันไม่เป็นที่รักก็เป็นทุกข์การพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก ก็เป็นทุกข์ รวมเรียกว่า เจตสิกทุกข์

3. มุทิตา : ความยินดีเมื่อผู้อื่นได้ดี คำว่า "ดี" ในที่นี้ หมายถึง การมีความสุขหรือมีความเจริญก้าวหน้า ความยินดีเมื่อผู้อื่นได้ดีจึงหมายถึง ความปรารถนาให้ผู้อื่นมีความสุขความเจริญก้าวหน้ายิ่งๆขึ้น ไม่มีจิตใจริษยา ความริษยา คือ ความไม่สบายใจ ความโกรธ ความฟุ้งซ่านซึ่งมักเกิดขึ้นเมื่อเห็นผู้อื่นได้ดีกว่าตน เช่น เห็นเพื่อนแต่งตัวเรียบร้อยแล้วครูชมเชยก็เกิดความริษยาจึงแกล้งเอาเศษชอล์ก โคลน หรือหมึกไปป้ายตามเสื้อกางเกงของเพื่อนนักเรียนคนนั้นให้สกปรกเลอะเทอะ เราต้องหมั่นฝึกหัดตนให้เป็นคนที่มีมุทิตา เพราะจะสร้างไมตรีและผูกมิตรกับผู้อื่นได้ง่ายและลึกซึ้ง

4. อุเบกขา : การรู้จักวางเฉย หมายถึง การวางใจเป็นกลางเพราะพิจารณาเห็นว่า ใครทำดีย่อมได้ดี ใครทำชั่วย่อมได้ชั่ว ตามกฎแห่งกรรม คือ ใครทำสิ่งใดไว้สิ่งนั้นย่อมตอบสนองคืนบุคคลผู้กระทำ เมื่อเราเห็นใครได้รับผลกรรมในทางที่เป็นโทษเราก็ไม่ควรดีใจหรือคิดซ้ำเติมเขาในเรื่องที่เกิดขึ้น เราควรมีความปรารถนาดี คือพยายามช่วยเหลือผู้อื่นให้พ้นจากความทุกข์ในลักษณะที่ถูกต้องตามทำนองคลองธรรม


ผมว่านี่คือสิ่งทีแม่ทุกคนอยากให้เรามีติดตัวใว้...รักแม่ครับ

"มี เ งิ น เ ป็ น ล้ า น ก็ ซื้ อ เ มื่ อ ว า น ไ ม่ ไ ด้ น ะ ลู ก" ทำวันนี้ใฟ้ดีที่สุดเราจะได้ไม่เสียใจทีหลัง

แต่ละท่าน อ่านแล้วซาบซึ้งมากครับ...
จะนำข้อคิดของแม่ๆ ของทุกท่านไปใช้ในชีวิตนะครับ ^__^

รักแม่ครับ

แม่ผมสอนตั้งแต่ตอนเด็กๆผมยังจำได้และผมก็ยึดถือมาตลอดว่า"ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่นาน" ถึงเราจะไม่ร่ำรวยเหมือนคนอื่นเขา แต่เราจะมีความภูมิใจในตัวของเรา และสิ่งนี้แหละที่จะเป็นภูมิคุ้มกันให้ตัวลูกอยุ่ที่ไหนก็ได้ ถึงจะไม่สบายมากแต่รับรองว่าลูกจะไม่ลำบากอย่างแน่นอน จะพูดจะทำอะไรเราสามารถทำได้เต็มที่ คำสอนนี้ผมเอาบอกต่อเพื่อนร่วมงานและคนที่ใกล้ชิดผมเสมอๆ ผมดีใจที่ไดัเกิดมาเป็นลูกแม่ .."รักแม่นะครับ"

"อดทน" เป็นคำพูดสั้นๆแต่มีความหมายมากมายครับ ถึงแม้ผมจะเจอปัญหาหรืออุปสรรคต่างๆนาเข้ามาในชีวิตพอนึกถึงคำๆนี้ที่แม่บอกมา มันเหมือนมีแรงผลักดันบางอย่างที่จะทำให้ผ่านมันไปได้ทุกครั้งครับ

รักแม่ครับ

ตอนผมเรียนมหาลัยเทอมแรก เดือนแรก บ่นกึ่งออดอ้อนให้แม่ฟังว่า มันเรียนยากมาก แม่ก็ปลอบมาด้วยคำว่า “ยากนักเอ็งก็อย่าไปเรียนมันเลย ลาออกมาเหอะ กลับมาเรียนปวส.แถวบ้านเราดีกว่า ข้าบอกแล้วไง เอ็งเรียนไม่รอดหรอก ยังเสือกรั้นจะไปสอบ” T_T เป็นคำให้กำลังใจที่ได้ผลมาก ชีวิตหลังจากนั้น ผมไม่เคยบ่นกับความยากลำบากของงานอีกเลย (hard sale มากครับ แม่ผม 555)

หลังจากผมเริ่มทำงาน ออกท่องยุทธจักร กลับบ้านดึกดื่นทุกวัน แต่ไม่ว่าจะดึกขนาดไหน แม่จะนั่งรออยู่เสมอ ที่โต๊ะกินข้าว พร้อมด้วยอาหารมื้อดึกที่เตรียมให้ลูกชาย ผมยังคงไม่สำนึก บอกกับแม่แค่ว่า แม่ไปนอนก่อนเลย ไม่ต้องรอ ผมกลับดึกทุกวัน ผมมารู้จากพ่อและน้องชายว่า แม่ไม่ได้หลับหรอก แม่นอนคอยฟังเสียงเปิดประตูบ้าน ปิดประตูบ้าน เพื่อยืนยันว่าผมกลับมาแล้ว แม่ถึงจะหลับ T_T

พฤศจิกายน สิบปีก่อน ตอนผมเดินตามรถเข็นที่พาแม่ไปรอบๆเมรุ ความหลังต่างๆผ่านเข้ามาในหัวสมอง เหมือนกับมีคนมา rewind ฟิล์มย้อนหลังในหัวผม เหตุการณ์ต่างๆตั้งแต่เด็ก ผ่านเข้ามาในหัวทีละฉาก ทีละช็อต ผมกลับคืนสู่โลกความเป็นจริงเมื่อรถเข็นข้างหน้าหยุด ครบสามรอบแล้ว ได้เวลาจากกันตลอดกาล ผมมองดูประตูเตาที่ค่อยๆปิดลง แม่ครับ... ผมภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกแม่ ชาติไหนๆถ้าจะมี ก็จะขอตามไปเกิดเป็นลูกแม่อีก

รุ่งขึ้น ผมพบว่า แม่ไม่ได้จากไปไหน อยู๋ในใจของผมนี่เอง

ประโยคเด็ดใช่ไหมน้องเบิร์ส
“เอ็งจบม.ต้นแล้ว จะไปเรียนแบบเพื่อนเอ็งทำไมวะ เรียนช่างกลนี่แหละ เอาช่างไฟฟ้าละกัน เผื่ออีกหน่อยไม่มีงานทำ ยังไปรับซ่อมหม้อหุงข้าว รับซ่อมเตารีด พัดลมกะเค้าได้ ไม่ต้องอดตาย ....”

เฮียย์กับตาแพะดูนามบัตรผมแล้ว อย่าเพิ่งหัวเราะท้องแข็งซะก่อนละกัน 5555

พี่แม้นทำผมน้ำตาไหลตั้งแต่เดินตามรถเข็นแล้วครับ T___T

จำได้ตอนเรียนอยู่ ตอนกลับไปบ้านเสาร์-อาทิตย์ ก่อนกลับมาเรียนในกรุงเทพฯ แม่บอกว่า
"บวชพระให้แม่ก่อนมีเมียนะลูก"

เวลาแม่สอนผมจะบอกว่า"ทำอย่างไรได้อย่างนั้น....คำพูดนี้ใช้ได้กับทุกเรื่องครับ เช่นทำงานอย่างเต็มที่จิงใจงานก็ออกมาดี จิงใจและช่วยเหลือผู้อื่นเต็มที่เราก็จะได้ความจิงใจกลับมา ประมาณนี้อะครับ" ครับผม

ปล.ผมต่างกับ คห.19 อะครับ แม่บอกให้ช่วยกันทำงานก่อนแล้วค่อบไปบวชอะครับ...ที่บ้านพี่น้อง 3 คน ผู้ชายหมด ยังไม่มีใครได้บวชได้เลยอะ.....ช่วยกันทำงานก่อน...