“ป้าครับ อยากกลับบ้านมั๊ยครับ” เป็นคำพูดซ้ำๆ ในทุกๆเช้า ติดต่อกันมากว่าครึ่งเดือนของผม เพราะรู้ดีว่า ผมคงทำอะไรไปมากว่านี้ไม่ได้ สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับหญิงชราที่อยู่เบื้องหน้าผมในเวลานี้ คือการได้อยู่การได้อยู่กับคนใกล้ตัวใน วินาทีสุดท้ายของชีวิต
“ไม่กลับหรอก” “ป้ารู้ดี ว่าป้าอยู่ได้ ไม่กี่วัน มะเร็งมันกระจาย ไปทั้งตัวแล้ว ขออยู่อีกวันเดียว “
เป็นคำตอบ ซ้ำๆ แทบไม่ได้ยินผ่านที่ครอบหายใจ “หมอ ไม่ต้องมาดูป้าหรอก เอาเวลาไปดูแลคนอื่นเถอะ ยังไงป้าก็ต้องตาย” เป็นคำตอบเบาๆผ่านเสียงลมหายใจที่รวยริน แทบไม่มีแรง ผมใช้เวลากล่อมหญิงชราผู้นี้อยู่หลายชั่วโมง เพื่อใส่ท่อช่วยหายใจ
แต่ก็ต้องยอมแพ้ พร้อมเดินออกจากห้อง พร้อมความท้อแท้ ทั้งชีวิตเราถูกสอนมาเพื่อเอาชนะธรรมชาติ ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ความตาย มันเหมือนกับความพ่ายแพ้ของหมอมะเร็งคนนึง ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า วันพรุ่งนี้ถ้าโชคดีผมคงจะได้มากล่อมป้าอีกวัน ทั้งๆที่รู้ว่าแทบเป็นไปไม่ได้
เช้าอีกวันนึง ผมเดินขึ้นไปที่ห้องเดิมพร้อมกับภาวนาว่าวันนี้คงได้ทะเลาะกับป้าอีกวัน แต่เมื่อผมเดินเข้าไป ภาพที่อยู่เบื้องหน้าของผม วันนี้ป้าแทบลืมตาไม่ขึ้น รอบเตียงของป้า รายล้อมด้วยลูก หลานๆ พร้อมแววตา ที่รู้ดีว่าวันนี้ คงเป็นวันสุดท้ายของป้า ผมเดินเข้าไปพร้อมคำถามเดิมๆ
“วันนี้วันหยุด อยากกลับบ้านมั๊ย” ป้าหันมาลืมตาขึ้นช้า ๆ มันคงเป็นการตอบที่ใช้แรงมากสุดในชีวิตเวลานึง พร้อมกุมมือผมน้าตาคลอ “ขอบคุณ หมอมาก วันนี้ป้ามีความสุข มากสุดในชีวิต ป้าไม่เคยมีวันแม่วันไหนที่มีลูกๆ มากันพร้อมหน้าพร้อมตากันมาก่อนเลยในชีวิต ป้าคงอยู่ได้แค่วันนี้แหละ แล้วหมอล่ะ ทำไมไม่ไปดูแลแม่หมอบ้างล่ะ”
“ผมอยู่เวรครับ คงไปไม่ได้” ผมเดินออกมาจากห้องของป้า พร้อมได้คำตอบทุกอย่างออกมา วันนี้วันที่ 12 สค. 49 หลายคนมีเป้าหมายสูงสุดในชีวิตต่างกัน บางคนเกิดมาพร้อมไล่ล่าความฝันมาทั้งชีวิตเพื่อให้ตนเองมีเงินเป็นพันล้าน ผมเองใช้เวลามาตลอดชีวิตเพื่อให้ตนเองเพื่อหน้าที่การงานที่ดี หรือใครอีกหลายคนตามหาชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ
แต่สำหรับป้าคนนี้ ความสุขในชีวิตกลับเป็นวัน วันนึงที่มีลูกอยู่เคียงข้าง วันแม่ วันที่คนเป็นแม่ทุกคนต้องการเพียงอย่างเดียว แต่ใครหลายคนคงลืมรวมทั้งผม 12 สค.กี่ปีแล้วนะที่ไม่เคยได้กลับบ้านเลย ด้วยภาระหน้าที่ที่เราต้องใช้ตลอดชีวิตในการดูแลคนอื่นที่ไม่รู้จัก
วันต่อมา ผมเดินกลับไปห้องเดิม แต่วันนี้ป้ายหน้าห้องเปลี่ยนเป็นชื่ออื่นแล้ว “คุณแม่ผมเสียแล้วครับ ขอบคุณหมอมาก” คงเป็นคำพูดของลูกชาย เป็นไปตามที่คิด ป้าอยู่ได้แค่วันเดียวจริงๆ
วันนี้วันที่ 13 สค. 49
