ผมก็คงเป็นเหมือนเพื่อนๆ ในเวปนี้แหละครับ รักเสียงเพลง ชอบเครื่องเสียง แล้วก็สนุกเพลิดเพลินไปกับของเล่น Gadget ที่หามาได้ ลองนั่งนับหูฟังที่มีก็จำตัวเลขที่แน่นอนไม่ได้ หากจะนับลำโพงในห้องนั้นห้องนี้ก็เยอะอยู่เหมือนกัน เหมือนที่บ้านพูดจาค่อนขอดว่าคนทั่วๆ ไปเค้าก็มีหู ๒ ข้าง ลำโพงสักคู่นึง หูฟังสักอันนึงก็น่าจะพอแล้ว.....

แต่พอดีผมไม่ใช่คนแบบที่คนพูดเค้าหมายถึง และแอบค้านความเห็นอยู่ในใจว่า คนแบบผมนะมีเยอะ ลองเข้ามาดูใน munkonggadget.com บ้างซิ 555
จนมาเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาได้พาคุณพ่อมาตรวจสุขภาพร่างกายตามประสาคนที่มีอายุมาก (ปกติคุณพ่อผมจะขออยู่กับน้องคนเล็กครับ...ส่วนผมเป็นลูกคนโตและก็มีครอบครัวเล็กๆ เมีย ๑ ลูก ๑ คุณพ่อก็เลยไม่ค่อยจะห่วงสักเท่าไหร่)

โชคดีที่ผลการตรวจอยู่ในขั้นแข็งแรง เว้นเรื่องสูบบุหรี่ที่คุณหมอขอให้เลิกโดยเด็ดขาด ซึ่งช่วงหลังๆ นี่ท่านก็แทบไม่ได้สูบแล้ว
...ช่วง ๓-๔ วัน สั้นๆ ที่คุณพ่อมาอยู่ด้วย เป็นช่วงที่ครอบครัวผมมีความสุขกันมาก สุขกับการที่ได้ดูแลท่าน เห็นท่านทานอาหารตามที่เราจะสรรหามาให้ , เห็นท่านรดน้ำต้นไม้ในสนามหญ้า ...

และที่เป็นประเด็นของกระทู้นี้ก็คือ...ท่านร้องเพลงคลอไปกับ ipod ที่เสียบกับลำโพงภายนอกของ Nokia ที่กำลังส่งเสียงเพลงสุนทราภรณ์ที่ผมจงใจเปิดให้ท่านฟัง ...ผมบังเอิญอยู่ในห้องฟังเพลงในบ้านแล้วได้ยินท่านร้องเพลง...ผมถึงกับอึ้งน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อย...นี่เราลืมไปได้ไงเนี่ย ..ทั้งสุข ทั้งรู้สึกว่าตัวเองแย่มากๆ ที่มีความสุขกับสิ่งที่ผมชอบเพียงลำพัง

จนลืมนึกถึงคนที่เรารักไป...ณ ตอนนี้ผมกำลังแปลงไฟล์เพลงเป็น MP3 แล้วคิดว่าจะ write ลง CD ไปให้ท่านฟังเวลาอยู่บ้านน้อง เพราะไอ้น้องมันตัวคนเดียวแล้วก็ทำงานหนัก พอถามน้องว่าที่บ้านมีเครื่องเสียงเล็กๆ มั้ยจะให้พ่อฟังเพลง...มันกลับบอกว่าไม่เห็นพ่อเค้าฟังเพลงเลย แต่ผมจำภาพสุดท้ายที่พ่อร้องเพลงก่อนครั้งนี้ได้เมื่อตอนสมัยผมเป็นเด็กประถมโน่นแหละครับ พอมานึกย้อนหลังอีกทีก็จำได้ว่าที่ผมชอบฟังเพลงก็ได้มาจากคุณพ่อนี่แหละที่สมัยนั้นมีวิทยุสเตอรีโอโซนี่

คอยหมุนฟังเพลง FM พอคลื่นมันตรงก็จะมีไฟสีแดงแสดงขึ้นมา..นั่นคือจุดเริ่มต้นของการฟังเพลงของผมครับ....เดี๋ยวว่าจะออกไปหาซื้อลำโพงเล็ก ที่คนมีอายุใช้งานง่ายๆ สักตัวนึงครับ...
... สำหรับผม ...จบแล้วครับ สิ่งที่อยากบอกกล่าวเล่าถึง.... แต่..สำหรับคุณ..." วันนี้คุณแบ่งปันเสียงเพลงให้คนที่รักหรือยัง...."