Thailand’s Got Talent เรียลิตีโชว์ที่กลายเป็น Talk of The Town ทันทีที่ออกอากาศ ส่วนหนึ่งมาจากชื่อเสียงอันโด่งดังไปทั่วโลกของรายการต้นฉบับจากประเทศอังกฤษ และอีกส่วนหนึ่งมาจากกลเม็ดการเขียนสคริปต์ของทีมผู้สร้างอย่างเวิร์คพอยท์ ในขณะที่คนทั่วประเทศกำลังเสียน้ำตา หัวเราะร่า เห็นใจ ทึ่ง เอ็นดู รู้สึกรัก และรู้สึกเกลียดไปกับรายการนี้ น้อยคนที่จะรู้ว่าพวกเขากำลังถูก ‘แหกตา’ ขนานใหญ่จาก “เวิร์คพอยท์”


ความรู้สึกอินไปกับตัวรายการซึ่งแทบจะไม่ต่างอะไรจากการนั่งดูละครทำให้ผู้ชมนั่งเฝ้าหน้าจอรอคอย “ตัวละคร” ของพวกเขาออกมาแสดงความสามารถ โดยมีบรรดาคณะกรรมการทั้งสามท่านเป็นผู้ชี้ชะตา สิ่งสำคัญที่ทำให้รายการ Got Talent มีพลังดึงดูดยิ่งกว่าละครหลังข่าวก็คือ “ความสามัญธรรมดา” ของตัวละครที่คนดูรู้สึกคล้ายเป็นตัวแทนของพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาขี้เหร่ แต่งตัวโทรมๆ ผู้ชายหัวเถิกที่อยากได้เงินไปรักษาแม่ หรือชายหนุ่มติดดินคนหนึ่งที่มีความฝันว่าชีวิตวันข้างหน้าต้องดีกว่าเก่า ทั้งหลายเหล่านี้ล้วนสนับสนุนให้ผู้ชมติดตามรายการนี้อย่างสม่ำเสมอ

บางคนดูแล้วได้กำลังใจ บางคนดูแล้วเกิดข้อสงสัยในตัวคณะกรรมการ บางคนรู้สึกว่ามัน ‘เฟก’ บางคนเข้าใจว่าคือแบบฟอร์มของรายการที่มาจากต้นฉบับประเทศอังกฤษ บางคนรู้สึกไม่ชอบคณะกรรมการ บางคนรักผู้เข้าแข่งขันคนนี้แต่เกลียดผู้เข้าแข่งขันอีกคน ไม่ว่าผู้ชมจะรู้สึกรักหรือเกลียดแต่ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลเหล่านี้แหละที่ทำให้มีคนเรือนหมื่น “ติด” รายการนี้อย่างงอมแงม เพราะไม่ว่าคุณจะดูเพราะชอบ หรือดูเพราะแช่ง แต่มันก็ทำให้คุณต้องเปิดดู!!

แต่ก่อนที่จะติดตามรายการในรอบท้ายๆ (ที่เหลืออีกเพียงไม่กี่สัปดาห์) ASTV ผู้จัดการสุดสัปดาห์อยากจะขอชวนคุณมาพิสูจน์ความไม่ชอบมาพากลที่เกิดขึ้นกับรายการดังกล่าวในทุกซอกทุกมุม ดังนี้

Got Talent หรือ Got Story?
นับตั้งแต่รายการ Britain’s Got Talent ออกอากาศที่ประเทศอังกฤษ ผู้เข้าแข่งขันหลายพันคนที่พ่วงพาความสามารถ(และความประหลาด)ก็เดินเข้ามาสมัคร แต่ผู้ที่จะผ่านเข้าไปสู่รอบท้ายๆ ได้มักจะต้องมีสตอรีหรือเรื่องราวเป็นของตัวเองด้วยกันทั้งสิ้น

และนั่นก็ทำให้เกิดความพยายามสร้างสตอรีขึ้นในการแข่งขัน Thailand’s Got Talent !!
จริงอยู่ที่ผู้เข้าแข่งขันบนเวที Got Talent ที่ต่างประเทศมักจะมีเรื่องราวเข้ามาสร้างอารมณ์ให้ผู้ชมเสมอ แต่การเข้ามาของเรื่องราวที่ไม่ว่าจะเป็นดรามาเข้มข้นเรียกน้ำตาหรือดรามาน่ารักๆ ที่พอให้ยิ้มตามเหล่านั้นเป็นสิ่งที่เกิดตามหลังความสามารถ หรือ Talent ของพวกเขาเสมอ

พูดง่ายๆ ว่าความสามารถต้องมาก่อน นั่นคือเก่งจริง มีความสามารถในด้านนั้นๆ อยู่เยอะจริงๆ แล้วค่อยนำเรื่องราวของตัวเองผนวกเข้ามาให้คนดูรู้สึกอินกันมากขึ้น แต่สำหรับการประกวด Got Talent ในบ้านเราแทบจะเรียกได้ว่าความสามารถเป็นรองเรื่องราวอย่างเห็นได้ชัด ทำให้เกิดกรณีขึ้นเวทีมานำเสนอเรื่องราวเป็นหลักอย่างนักแซกโซโฟนพ่อลูกอ่อนที่ยังไม่ทันได้บรรเลงความสามารถก็ขายเรื่องดรามาว่าต้องการนำเงินไปรักษาแม่ที่ป่วยจากวีทีอาร์ก่อนขึ้นเวทีเสียแล้ว

จึงไม่ต้องสงสัยว่าผู้ชมจะรู้เรื่องราวของเขามากกว่าจะจดจำชื่อเพลงที่เขาเป่าในวันนั้นได้ จุดที่น่าสังเกตอีกประการก็คือ “การชงเรื่อง” ของคณะกรรมการซึ่งเป็นหนึ่งในผู้แสดงหลัก ที่เราจะพบได้บ่อยครั้งว่าพวกเขาจงใจ “ชง” ให้ผู้เข้าประกวดในฐานะพระเอกนางเอกเหล่านั้นพรีเซ็นต์เรื่องราวของตัวเอง อย่างกรณีของนักเป่าแซกโซโฟนที่มีสตอรีดรามา กรรมการก็เอ่ยปากถามออกมาตรงๆ ว่า “ถ้าได้เงินจะเอาไปทำอะไร?” ซึ่งเป็นคำถามที่พวกเขาไม่เคยเอ่ยกับผู้เข้าแข่งขันรายอื่นๆ เลยแม้แต่คนเดียว

แม้จะเป็นจังหวะที่ไม่เนียนสักเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้การแสดงดำเนินต่อได้ นักเป่าแซกโซโฟนมีโอกาสได้บอกเรื่องราวของตัวเองพร้อมกับร้องไห้ หลังจากนั้นการแสดงหรือความสามารถของเขาก็ดูดีจนถึงขั้นผ่านเข้ารอบ

หรือกับเด็กผู้หญิงอายุ 15 ปีที่มาจากจังหวัดสระบุรีที่ปรากฏตัวในสภาพผมเผ้ากระเซอะกระเซิง หน้ามัน สิวเพียบ และสวมเสื้อผ้าสุดเชยเฉิ่ม รายนี้ขายเรื่องราวกับผู้ชมตั้งแต่ในวีทีอาร์แบบฮาร์ดเซลว่า “หนูเป็นเพียงเด็กบ้านนอกธรรมดาๆ ที่หน้าตาขี้เหร่ ไม่เคยเรียนร้องเพลงมาจากที่ไหน และเพิ่งจะอายุได้เพียง 15 ปีเท่านั้นเองนะคะ”

แล้วเธอก็ทำให้คณะกรรมการกับผู้ชมในห้องส่ง(ซึ่งอาจจะรวมไปถึงผู้ชมทางบ้านด้วย) อ้าปากค้างด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลังสไตล์ Jennifer Holiday ทั้งหลบเสียงลงต่ำ เค้นเสียงทุ้มใหญ่น่าเกรงขาม และสำรอกเสียงจนคอปูด ทำให้คณะกรรมการและผู้ชมในห้องส่งปรบมือลั่น หลายคนแสดงท่าทางตกตะลึงเพราะนึกไม่ถึงว่าเด็กบ้านนอกจะร้องเพลงได้ทรงพลังขนาดนี้

แต่สตอรีที่เด็กผู้หญิงคนนี้นำมาพรีเซ็นต์ดูจะเป็นขนบเดียวกันกับซูซาน บอลย์ คุณป้าเฉิ่มๆ ที่ได้อันดับที่สองบนเวที Britain’s Got Talent ปีที่แล้ว (และโด่งดังไปทั่วโลกจนทำให้หลายคนรู้จักการประกวดนี้ )ไปสักหน่อย ซึ่งก็คงไม่ใช่เรื่องผิดบาปอะไร ถ้าการพยายามสร้างความรู้สึกแตกต่างในคาแร็กเตอร์กับความสามารถแบบคาดไม่ถึงให้เกิดขึ้นในใจของผู้ชมเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องที่ “สร้าง” ขึ้นมาอย่างจงใจ

เมื่อโลกในยุคปัจจุบันถูกเชื่อมต่อด้วยระบบเวิลด์ไวด์ การปกปิดเรื่องบางอย่างทำได้ยากขึ้น และนั่นก็ทำให้สตอรีที่แท้จริงของเด็กวัย 15 ปีจากจังหวัดสระบุรีรายนี้ถูกเปิดโปง มีคนนำเรื่องราวพร้อมคลิปวิดีโอยืนยันว่าแท้จริงแล้วเธอไม่ใช่เด็กบ้านนอกเฉิ่มๆ เหมือนที่พยายามสร้างภาพ แต่เธอเคยเรียนร้องเพลงอย่างจริงจังและเคยลงประกวดรายการ Singing Kid ของสถานีโทรทัศน์ช่อง 3 ด้วยชุดสวยเต็มรูปแบบทั้งเสื้อผ้าหน้าผมมาแล้ว ที่สำคัญเธอยังใช้เพลงเดียวกับที่ร้องบนเวที Thailand Got Talent อีกต่างหาก

เรื่องราวที่ถูกสร้างขึ้น และเรื่องราวที่ตั้งใจนำมาเสนอเพียงบางแง่มุมทั้งหลายเหล่านี้มีวัตถุประสงค์เดียวก็คือการทำให้ผู้ชมรู้สึกอินไปกับตัวละคร(ผู้เข้าประกวด) เป็นการเพิ่มเรตติ้งให้แก่รายการอย่างไม่ต้องสงสัย สิ่งที่น่าสนใจก็คือ การสร้างเรื่องและการพยายามขายสตอรีเหล่านี้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากตัวผู้เข้าแข่งขันฝ่ายเดียว เกิดจากบริษัทเวิร์คพอยท์ที่เป็นผู้ปั้นเรื่องให้ หรือเป็นการพบกันครึ่งทางของผู้เข้าแข่งขันที่อยากได้เงินรางวัลกับผู้ผลิตรายการที่อยากได้เรตติ้งกันแน่ แต่ที่แน่ๆ ก็คือ เวิร์คพอยท์ในฐานะผู้ผลิตรายการคงจะปฏิเสธได้ยากว่าไม่มีส่วนรู้เห็นกับผู้เข้าแข่งขันเลย

กรรมการร่างทรง?
คณะกรรมการบนเวที Thailand’s Got Talent ก็คือ นิรุตติ์ ศิริจรรยา, พรชิตา ณ สงขลา และ ภิญโญ รู้ธรรม เป็นสามคนในรายการที่ได้รับเสียงวิพากษ์วิจารณ์ไปในทางลบมากที่สุด

กรรมการไม่มีมาตรฐาน ทำอะไรไม่มีเหตุผล ตัดสินจากความรู้สึกของตัวเองล้วนๆ พฤติกรรมการแสดงออกไม่เหมาะสม กรรมการไม่เด็ดขาด ฯลฯ เป็นข้อหาที่กรรมการทั้งสามได้รับจากผู้ชม ถึงขนาดที่มีผู้ชมหลายคนบอกว่า จุดอ่อนเดียวของรายการ Thailand’s Got Talent อยู่ที่กรรมการ
การตัดสินให้คนเดินเข้าสู่รอบต่อไปด้วยคำพูดสั้นๆ ที่ว่า “ผ่าน” หรือ “ไม่ผ่าน” โดยไม่มีการเสนอแนะติชมทำให้คนดูรู้สึกได้ถึงมาตรฐานที่อ่อนด้อยของกรรมการ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีการแสดงที่ “ขัดตา” ผู้ชมได้ผ่านเข้าไปสู่รอบต่อไปอยู่เรื่อยๆ
ทั้งการขึ้นมายืนร้องเพลงรักไม่ต้องการเวลาของน้องแพรวา เด็กผู้หญิงอายุ 4 ขวบที่ต้องยอมรับในความน่ารัก แต่ในขณะเดียวกันก็เกิดความกังขาในเรื่องความสามารถ เพราะหากเทียบกับเด็กในรุ่นวัยไล่เลี่ยกันที่ก้าวขึ้นไปประกวดบนเวที Got Talent ประเทศอื่น จะพบความแตกต่างของความสามารถที่นำขึ้นมาโชว์อย่างชัดเจน เพราะในขณะที่เด็ก 4 ขวบบ้านเราร้องเพลงป็อปตลาด แต่เด็กสี่ขวบที่อังกฤษหรือที่ประเทศจีนกลับออกมาบรรเลงเปียโนเพลง Moonlight Sonata ของบีโธเฟนกันอย่างพลิ้วไหว

โชว์เต้น Cover ศิลปินเกาหลีที่เราเห็นกันดาษดื่นก่อนคอนเสิร์ตนักร้องเกาหลีที่เมืองไทยแต่มีแฟนคลับเข้าไปเชียร์มากมายจนกรรมการต้องให้ผ่าน หรือจะเป็นการแสดงร้องเพลงมั่วๆ ของหมอดูหน้าตี๋ท่าทางไม่เต็มเต็งที่กรรมการบอกเพียงแค่ว่ารู้สึก “พอใจ” ก็เลยให้ผ่าน โชว์เหล่านี้นี่เองที่ทำให้ผู้ชมรู้สึกถึงความด้อยมาตรฐานของกรรมการทั้งสาม

แต่ทว่า ในความเป็นจริงแล้วกรรมการทั้งสามไม่ได้มีอำนาจล้นเหลือเหมือนเช่นที่พวกเขาแสดงออกบนเวทีเลย ไม่ว่าจะเป็น นิรุตติ์ พรชิตา หรือภิญโญ ทั้งสามล้วนเป็นเพียงผู้แสดงที่มีบทบาทเป็นทั้งพระเจ้าและซาตานกำหนดชีวิตพระเอกนางเอกเหล่านั้น ผู้เข้าประกวดที่จะได้เข้ารอบจะมี “สเปก” ที่ถูกกำหนดไว้อยู่แล้วจากเบื้องบน ทั้งผู้เข้าประกวดแบบเดี่ยวและแบบกลุ่มที่จะต้องมีคละเคล้ากันไป และนั่นก็ทำให้ทีมเชียร์ลีดดิ้งหูหนวกจากนนทบุรีไม่ผ่านเข้ารอบ ทั้งๆ ที่มีสตอรีดรามาเป็นของตัวเอง แต่โควตาผู้แข่งขันแบบทีมและโควตาคนพิการเต็มแล้วนั่นเอง

ในรอบท้ายๆ ของเวที Got Talent ทุกประเทศเราจะเห็นคนที่มีลักษณะดังต่อไปนี้ เด็กอายุน้อยๆ, คนที่มีเรื่องดรามาสุดๆ , คนที่สร้างเซอร์ไพรส์ให้คนดู ผู้เข้าประกวดแบบทีม และคนบ้าๆ บอๆ ที่มาเป็นสีสัน ทั้งหมดนี้อาจจะเป็นได้ทั้งผู้ชาย ผู้หญิง คนพิการ และมักจะหลงเหลืออยู่ที่ความสามารถในการร้องเพลง การเต้น และการเล่นดนตรีเท่านั้น

ไบเบิลของ Got Talent หรือไบเบิลของเวิร์คพอยท์?
ทุกประเทศที่ซื้อลิขสิทธิ์รายการ Got Talent ไปทำ จะต้องสร้างรายการตามคัมภีร์ของต้นฉบับประเทศอังกฤษ ตั้งแต่เรื่องพื้นๆ อย่างโลโก้ สัญลักษณ์ เวที ฉากหลัง การตัดต่อ ไปจนถึงเรื่องที่ลงลึกกว่านั้นอย่างผู้ชมในห้องส่งกับพิธีกรบนเวทีที่จะต้องมีโอเวอร์แอ็กติ้งตลอดเวลา ไปจนถึงคณะกรรมการทั้งสามคนที่มีคาแร็กเตอร์ให้สวมมาอย่างเสร็จสรรพ

แต่การตัดสินซึ่งเป็นสิ่งที่รายการพยายามพรีเซ็นต์ว่าเป็นอิสระของกรรมการนั้นยังเป็นสิ่งที่มีความไม่โปร่งใสอยู่มาก หากดูของต้นฉบับตลอดจนของประเทศอื่นๆ เปรียบเทียบจะเห็นได้ชัดว่ามีความหลากหลายของผู้ที่เข้ารอบท้ายๆ มาตลอดทุกปี แต่ทุกโชว์ล้วนเป็นโชว์ที่ผู้ชมต่างก็ยอมรับในความสามารถของผู้เข้าประกวดทำให้พวกเขายอมรับในคำตัดสินของกรรมการกันอย่างสบายใจ

แต่การล็อกสเปกผู้เข้ารอบบนเวที Thailand’s Got Talent ที่ทำให้ผู้เข้ารอบบางคน “ขัดตา” คนดูอย่างแรงก็ทำให้เกิดคำถามถึงเรื่องโควตาของผู้เข้ารอบว่า แท้จริงแล้วเป็นใบสั่งจากเจ้าของลิขสิทธิ์หรือความประสงค์ของเวิร์คพอยท์กันแน่

โมเดลลิ่งที่รับหน้าที่พาผู้ชมเข้ามา “แสดงออก” ในห้องส่ง ทั้งหัวเราะ ร้องไห้ ลุกขึ้นยืนปรบไม้ปรบมือ หรือโห่ไล่เป็นเรื่องธรรมดาที่ประพฤติปฏิบัติกันมานานแล้ว รวมทั้งการที่มีโมเดลลิ่งพาผู้เข้าประกวดมาสมัครก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่การยื่นสเปกของผู้เข้าประกวดไปให้โมเดลลิ่งค้นหาเพื่อพามา “เข้ารอบ” เป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมต่อผู้เข้าประกวดที่ไม่มีสังกัด

ซึ่งนี่ก็เป็นเรื่องน่าสงสัยว่าอาจจะเกิดขึ้นในการผลิตรายการที่ออกตัวว่าเป็นเกมโชว์ที่เปิดโอกาสให้คนทั่วไปมาแสดงความสามารถ เพราะคำถามที่ผู้สมัครไร้สังกัดได้ยินมากับหูในวันที่เดินเข้าไปสมัครก็คือ “มีใครติดต่อน้องให้มาสมัครรายการนี้เหรอ?”

เด็ก สตรี คนชรา สูตรสำเร็จของเวิร์คพอยท์
หากย้อนไปดูรายการเกมโชว์ของเวิร์คพอยท์จะพบความไม่ชอบมาพากลหลายประการ ความรู้สึกนี้ลุกลามบานปลายไปสู่วงกว้างจนทำให้เกิดกระแส “ไม่เชื่อถือ” เกมโชว์เวิร์คพอยท์ขึ้นเมื่อหลายปีก่อน และครั้งนั้น “ปัญญา นิรันดร์กุล” ก็ออกมาปฏิเสธเสียงแข็งว่า “รายการของผมไม่มีทางเตี๊ยมแน่นอน”

แต่คนที่ติดตามรายการแฟนพันธุ์แท้, เกมทศกัณฐ์, เกมทศกัณฐ์เด็ก และหลานปู่กู้อีจู้ ไม่รู้สึกเช่นนั้น หากตัดเรื่องความเก่งกล้าผิดมนุษย์ของผู้เข้าแข่งขันรายการออกไป จะพบว่าส่วนมากของผู้ที่ชนะหรือแชมป์ที่ต้องยืนหยัดอยู่คู่กับรายการมักจะมีคุณสมบัติบางประการที่ดึงดูดผู้ชมให้ติดตามเชียร์เสมอ
เกมทศกัณฐ์ในยุคสมัยหนึ่งก็มีทีมสาวสวยนิสิตจุฬาฯ ซึ่งมีดีกรีเป็นถึงพรีเซ็นเตอร์โฆษณามาแข่งขัน และน่าแปลกที่พวกเธอครองความเป็นแชมป์ได้นานกว่า 5 เดือน และทุกๆ เทปที่ผ่านไปพวกเธอก็มาปรากฏตัวด้วยใบหน้าน่ารัก หุ่นสวยๆ เรียกเรตติ้งให้แก่รายการได้เป็นอย่างดี

ทั้งน้องเดียวแห่งรายการเกมทศกัณฐ์เด็กที่มีทั้งความน่ารักน่าเอ็นดูและความฉลาดเป็นกรด อีกทั้งยังมีคาแร็กเตอร์ความทะเล้นนิดๆ ที่เรียกรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของผู้ชมได้ และถ้าย้อนกลับไปดูเทปเก่าๆ ของรายการนี้จะพบว่าเวิร์คพอยท์ตั้งใจผลิตรายการดังกล่าวมาเพื่อทำการค้า ดึงเอาเด็กหน้าตาน่ารักที่เป็นพรีเซ็นเตอร์โฆษณาและนางแบบตัวน้อยมาเป็นผู้แข่งขันที่ยืนระยะนานหลายเดือน เพื่อทำให้ผู้ชมเกิดความรู้สึกผูกพันนอกเหนือไปจากความรู้สึกเอ็นดูเด็กจากหน้าตาของน้องๆ เหล่านั้นแล้ว

คงไม่แปลกอะไรถ้าหากเวิร์คพอยท์จะยึดสูตรสำเร็จของตัวเองดังที่รายการเกมทศกัณฐ์เด็กกับหลานปู่กู้อีจู้(ซึ่งปัจจุบันเปลี่ยนเป็นหนูน้อยกู้อีจู้) ได้สร้างฐานแฟนๆ ทั่วประเทศสำเร็จมาแล้วบนเวที Thailand’s Got Talent ด้วยการปล่อยให้เด็กตัวเล็กๆ เข้ารอบเพียงเพราะเหตุผลที่ว่า “เด็กน่ารัก” โดยไม่ได้คำนึงถึงคำว่า Talent ที่แปลว่า พรสวรรค์

เพราะสตอรีที่ขายได้อย่างแน่นอนในสังคมไทยก็มักจะวนเวียนอยู่ที่เด็ก สตรี และคนชรา เล่นล้ออยู่กับความรู้สึกเอ็นดู สงสาร เห็นใจ ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลจะเป็นการเขียนบทขึ้นมาหรือไม่นั้นไปถามจากปาก “ปัญญา” คงจะไม่ได้คำตอบ สิ่งเดียวที่รู้ก็คือ หากบอสใหญ่ยังคิดว่าคนดูกินหญ้าเป็นอาหารแล้วไม่เลิก “โกหก” ก็คงจะหวัง “ความจริง” อะไรไม่ได้สักประการจากรายการที่ผลิตโดยบริษัทเวิร์คพอยท์เอ็นเทอร์เทนเมนท์

โดย ASTVผู้จัดการออนไลน์

ความคิดเห็นที่ 67

ผมเป็นคนหนึ่งที่ได้เข้ารอบที่สองในรายการนี้ ขอเล่าเบื้องหลังให้ฟัง คิวของผมเป็นวันอัดรายการวันสุดท้ายของรอบสอง(๑๙ ม.ค. ๕๔)ที่โรงละครอัษฎาธร(ขอโทษถ้าเขียนชื่อผิดเพราะจำไม่ได้ชัดเจน) ทางทีมงานนัดผู้เข้าประกวดเวลา ๐๗.๐๐ น.
ผมมาจากต่างจว. เลยมาถึงตั้ง๐๖.๐๐ น.(มาคนแรก) ก็นั่งคอยไปเรื่อย ผมได้เตรียมอุปกรณ์การแสดงของผมมาค่อนข้างมาก คือ เครื่องดนตรีมีกลองไฟฟ้า เบส กีต้าร์ ซึ่งการ set up อุปกรณ์ต่างๆต้องใช้เวลามากพอสมควร(ใครที่เล่นดนตรีคงทราบดี) ผมจึงมาแต่เช้าหรือเป็นคนแรกๆ จะได้มีเวลาเพียงพอการการเตรียมการ แต่ปรากฎว่าผมรออยู่๔ ชั่วโมง ๕๐ นาที ได้เริ่มจัดการก่อนการอัดรายการ ประมาณ ๑๐ นาที(สิบนาที) รายการจะเริ่มอัดเที่ยงวัน เวลา๑๐ นาทีสำหรับการ set up เครื่องดนตรี ๓ ชิ้น รวมถึงการ sound check (ขออภัยที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษ) ใครที่เล่นดนตรีคงเข้าใจว่าเวลามันน้อยมาก อย่างน้อยต้อง ครึ่งชั่วโมงหรือ ๔๕ นาที ระหว่างเตรียมอุปกรณ์ ทีมงานก็ประกาศให่เร่งมือตลอดมันเหมือนโดนกดดันมาก แต่ไม่เป็นไรเราก็ทำไป ลืมบอกไปครับว่าการแสดงของผมคือ คนเดียวเล่นดนตรีทั้งวง ตอนที่ sound check เสียงทุกอย่างก็ปกติ หลังจากนั้นก็พักเวที เปิดให้คนดู (หน้าม้า) และให้กรรมการเข้ามาประจำที่ พักสักประมาณ ๒๐ นาที ผมเป็นโชว์แรกของวันนั้นเลย ปรากฎว่า ตอนเล่นกีต้าร์ เสียงโอเค แต่พอไปเล่นเบส เสียงแทบไม่ได้ยิน พอเล่นกลองคราวหนักกว่าเก่า เสียงแตก ฟังไม่ได้เลย สุดท้ายทางรายการต้องหยุดการอัดเพื่อแก้ไข แต่ก็แก้ไม่ได้ โดยบอกว่าเครื่องของผมช็อต ผมคิดในใจ มันช็อตตรงไหน เล่นอยู่ทุกวันก็ปกติ ทุกวันนี้ก็ยังปกติ สุดท้ายเล่นไม่จบเพราะกรรมการ กด กากบาททั้งสามคน สำหรับคอมเม้นท์ ของกรรมการ บนเวทีผมไม่ออกเถียง แต่ทางรายการน่าจะหาผู้ที่มีความรู้ทางดนตรีจริงๆมาสักคนหนึ่งเพื่อตัดสิน เพราะเท่าที่ดู กรรมการใช้ความชอบตัวเองเป็นคนตัดสิน ซึ่งกรรมการบางคนยังไม่รู้จักเครื่องดนตรีที่ผมเล่นด้วยซ้ำไป เพราะกรรมการคนหนึ่งยังถามผมว่า"กีต้าร์ที่ผมเล่นนั้นเป็นกีต้าร์อะไร ผมไม่รู้จัก แต่ผมว่ามันสวยดี" (น่าจะพูดประมาณนี้) ถ้าเป็นกรรมการที่เป็นนักดนตรีจริงๆ เขาจะรู้ว่ามันคือ Silent guitar มันผลิตขายมาเป็น ๑๐ ปีแล้ว ท้ายที่สุดก็ตกรอบ สรุปสิ่งที่น่าเสียดายไม่ใช่ตกรอบ แต่ไม่ได้มีโอกาสแสดงสิ่งที่เตรียมมาจริงๆอย่างสมบูรณ์ ถ้าใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับรายการนี้ ได้รับรู้ถึง กระทู้นี้ ผมจะขอบคุณมากเป็นอย่างมาก ถ้าไม่เอาการแสดงของผมออกอากาศ