สวัสดีครับ,

รู้จักกับเวบมั่นคงมาก็ตั้งแต่สามสี่ปีที่แล้ว... คนแรกที่รู้จักเลยก็คือพี่เบียส จำได้ว่าตอนไปลองหูฟังครั้งแรก ตอนนั้นมีแต่พี่เบียสคนเดียวเอง... แล้วพี่ท่านก็จับให้ลองหูฟังอยู่หลายตัว... กว่าจะได้ตัวที่ถูกใจ ก็มาจบที่ KOSS Portapro กลับบ้านไป... หลังจากนั้น ก็ได้กลับไปอุดหนุดที่ร้านอยู่อีกหลายครั้ง ไม่ว่าจะซื้อplayer, หูฟัง, ลำโพง, แอมป์(อันนี้ซื้อต่อจากสมาชิกเวบที่เพิ่งซื้อจากเฮียอีกที), สายdock...

แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่รู้สึกประทับใจมากเท่าวันนี้... วันที่คนรักของผมได้ตายจากไป และพี่เบียสได้มอบครึ่งชีวิตให้กับเค้าจนฟื้นคืนกลับมาเปล่งเสียงอันไพเราะเคียงข้างใบหูของผมได้อีกครั้ง

ย้อนเหตุการณ์ไป... เมื่อหลายวันก่อน ก่อนเวลาเที่ยงคืนไม่กี่ชั่วโมง หูฟังสุดที่รักของผมประสบอุบัติเหตุณ์จนขาหลุดออกจากเบ้า และสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย... ผมก็พยายามสืบหาร่องรอยจากความทรงจำ ครั้งแล้วครั้งเล่า... จนในที่สุดก็พบ... แต่วินาทีที่พบนั้น ผมรู้สึกเหมือนทุกสิ่งมันได้หลุดลอยหายไป กลายเป็นความว่างเปล่า... เพราะสิ่งที่เจอนั้น คือ รูปร่างที่แทบไม่เหลือเค้าของขาคนรักของผมอีกแล้ว ผมรู้ทันทีว่าหมดทางรักษาแล้วแน่นอน...

แต่กระนั้นผมก็ยังไม่อยากจะยอมแพ้ ผมจึงอดทนรอให้ถึงวันใหม่ เพื่อที่จะสอบถามมาที่ร้านเฮียถึงวิธีรักษา... แต่คำตอบที่ได้รับก็เจ็บปวดอีกครั้งที่รู้ว่า ปัจจุบันขาเทียมที่จะเปลี่ยนให้ได้นั้น ไม่ผลิตอีกแล้ว และที่เหลืออยู่ที่ร้านก็เหลือเพียงขาซ้าย 2 ข้างเท่านั้น... ผมรู้สึกเสียใจมาก เพราะเธอคู่นี้อยู่ข้างกายผมทุกวัน ไม่มีวันใดเลยที่เธอจะไม่ขับเสียงเพลงอันไพเราะให้ผมฟัง... วินาทีต่อมา สิ่งที่ผมได้ยินเหมือนความหวังจางๆ เมื่อ Jack 1 ในstaffของร้านเฮียบอกผมว่า "อาจจะยังเหลือขาเทียมอีกรุ่นนะครับ ที่สามารถเอามาแทนให้ได้"

แม้จะไม่ใช่รูปร่างเดิม แต่เพียงขอให้เธอสามารถกลับมายืนหยัดได้อีกครั้ง ผมก็พอใจ... ไม่กี่วันถัดมาผมได้รับแจ้งจากพี่สุว่า "ขาเทียมพร้อมแล้วนะคะ เข้ามารับได้เลยนะคะ" ผมดีใจมาก อยากจะเดินทางไปเดี๋ยวนั้น แต่ก็ต้องอดใจรอ... วันรุ่งขึ้นผมจึงพาเธอเข้าไปรับการรักษา... Jack ดำเนินการเปลี่ยนขาให้กับคนรักของผม... ผมลุ้นว่าเธอจะกลับมายืนได้เหมือนเดิมหรือไม่... แต่แล้วก็พบว่าเธอไม่เหมือนเดิม... เธอไม่สวย สง่า และเคียงข้างผมได้อย่างที่เคยอีกแล้ว... เสียใจ... เสียใจ... เมื่อเวลาที่เราพบว่า คนที่อยู่เคียงข้างเรามาตลอด แล้วต้องจากไป

วินาทีนั้นคนที่จะไม่เสียใจก็คงจะมีแต่คนไร้หัวใจเท่านั้น... ผมนั่งอยู่ในร้านต่อด้วยความสับสน ว่าจะทำอย่างไรดี "อ้าว ว่าไง Jack!!!"... "หวัดดีครับพี่เบียส" เสียง Jack ตอบรับทักทายรุ่นพี่และเจ้านายของตัวเอง... พี่เบียสจำผมไม่ได้หรอก แต่ผมจำเค้าได้ สมาชิกคนแรกของร้านมั่นคงที่ผมรู้จักและได้รับการบริการด้วยดีเสมอมา... ผมทักทายพี่เบียสอย่างที่เมื่อก่อนเคยทำ... พี่เบียสถามผมอย่างไม่แน่ใจว่า "อ้าว วันนี้มาทำอะไรละ" ผมตอบไปว่า "พอดีที่รักเจออุบัติเหตุน่ะพี่ เศร้าเลย"

ยังเล่าไม่ทันจบ พี่เบียสก็พูดขึ้นมาว่า "เออ เดี๋ยวนะ เหมือนพี่จะมีอยู่ข้างหนึ่งนะ แต่ไม่แน่ใจว่าข้างไหนนะ" พี่เบียสรีบโทรติดต่อไปสอบถามบุคคลปลายทางให้ช่วยดูว่า "ข้างไหน?" หลังวางสาย... พี่เบียสหันมายิ้มให้นิดๆ "ข้างขวา" ใจผมแทบอยากจะกระโดดออกมาโลดเต้นตรงนั้น... ไม่กี่วินาทีต่อมา พี่เบียสก็ยื่นขาข้างขวาให้กับผม "อะ ลองดู" ผมลองค่อยๆขยับใส่อย่างถนุถนอม... "กริ๊ก!!!" ตาผมลุกโพลง ริมฝีปากยิ้มอย่างอดไม่ได้ ผมลองให้เค้ายืนดู...

คราวนี้ไม่มีสิ่งใดผิดเพี้ยนไปจากเดิมอีกแล้ว เธอคือ"สุดที่รัก"ของผม คนเดิมและคนเดียวอย่างไม่มีวันเปลี่ยนแปลง... พี่เบียสไม่เก็บค่ารักษาพยาบาลเลยแต่อย่างใด... ผมรู้สึกซาบซึ้งมากๆ ถ้าพี่เบียสไม่มอบอีก"ครึ่งชีวิต"ให้กับเธอ เธอคงไม่มีวันนี้อย่างแน่นอน... "ขอบคุณครับ"

Ot70