เมื่อประมาณ 8ปีที่แล้ว ผมยังเด็กอยู่ ตอนนั้นไปชอบผู้หญิงคนนึงที่เรียนอยู่ห้องเดียวกัน ผมเขียนจดหมายเป็นกระดาษแผ่นเล็กๆ เธอก็เขียนกลับมา สุดท้ายเธอก็นัดเจอบอกว่าชอบผม ทุกอย่างเรียบง่ายมากๆตามประสาเด็กประถม ที่ยังไม่รู้จักความรักเสียด้วยซํ้า ดีไม่ดีอาจเป็นเพราะเพื่อนเชียร์เสียอีก ทั้งฝ่ายหญิงและฝ่ายชาย

หลังจากนั้นไม่นานก็ขึ้นมัธยม ต่างคนต่างแยกย้าย ผมก็ห่างออกไป เรื่องระหว่างเราก็หยุดลง เพราะผมก็คงคิดเหมือนเด็กๆว่าไม่จริงจังคล้ายเล่นกันสนุกๆ มีกลับไปโรงเรียนเก่าได้เจอกันอีกสักครั้งสองครั้ง ก็เขินกันไปตามภาษาคนแรกแย้มวัยรุ่น แต่ก็เท่านั้น ไม่ได้คุยอะไรกันอีก

จน 2 ปีให้หลัง หลังจากที่แยกย้ายกันไป เธอก็ทักมาทาง msn ว่าเธอขอโทษนะ ตอนนี้เธอไม่ได้ชอบผมแล้ว ผมตอบไปว่าผมก็ไม่ได้ชอบเธอตั้งแต่แรกแล้ว เธอไม่สวย เธอโกรธมาก แต่ด้วยความเขลาและมุมมองความรักของผมในตอนนั้น (puppy love ตอนนั้นผมมองข้ามสิ่งอี่นที่ไม่ใช่หน้าตาไป) ผมตอบไปเช่นนั้นจริงๆ และเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย เคยเดินจ๊ะกันพอดีที่ แต่ก็ยิ้มและทักทายกันนิดหน่อยตามประสาคนคุ้นหน้า ไม่รู้ว่าเธอยังคงโกรธผมอยู่รึเปล่า

ทุกวันนี้เธอกับผมไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกันอีกแล้ว เราเรียนมหาลัยต่างที่กัน เธอก็มีความสุขในที่ของเธอ รอบๆคนที่เธอรู้จัก ผมเองก็ใช้ชีวิตในแบบของผม ยังไม่มีใครอยู่เหมือนเดิม หลังจาก puppy love เล็กๆครั้งนั้น จนตอนนี้ผมก็ยังให้คําตอบกับตัวเองไม่ได้ว่าในตอนนั้นผมไปเขียนจดหมายกุ๊กกิ๊กได้ยังไง ไปชอบเธอแบบไหนถึงได้จากกันก็ขาดการติดต่อกัน หรือจนกระทั่งว่าการให้ความสําคัญกับหน้าตามันเด่นชัดจนผมถึงสามารถไปทําร้ายนํ้าใจของผู้หญิงคนนึงได้? บางทีนี่อาจเป็นความผิดพลาดแบบเด็กๆที่ผมโตเกินกว่าที่จะเข้าใจ แต่ผมก็ยังคงเสียใจและละอายใจอยู่นะกับเรื่องที่ไปบอกชอบเพราะเพื่อนเชียร์ เสียใจที่เลวถึงขั้นว่าไปบอกว่าไม่ชอบเพราะไม่สวย

จนตอนนี้ก็โตแล้ว 20แล้ว เจอคนที่ชอบแต่ก็ต้องปล่อยไปทุกครั้ง ปล่อยไปไม่ทําอะไรจนแยกจากกันไปทุกครั้ง ทุกคน ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะกลัวที่จะซํ้ารอยเดิมเมื่อตอนยังไม่รู้ประสา กลัวจะไปทําร้ายคนอีกคนเหมือนท์่ได้เคยทําไป

และถ้ามีคนถามว่าเคยมีแฟนมาแล้วกี่คน ผมควรจะตอบว่ายังไงดีครับ?