ยังไม่ได้ดู แต่เห็นหน้าผู้กำกับแล้วเอาไปก่อน555

555 หาชมยากนะครับ เพราะว่าผมกำกับ 2 ปี 1 เรื่องเท่านั้น 555

เห็นสมควรส่งชิง Oscar สาขา Documentary  5555

ขอบคุณสำหรับคลิปครับเฮียมั่นฯ

คลิปเทพมากครับ ฟังเรื่องราวชีวิตของอาจารย์ที่เป็นแรงบันดาลใจของนิทรรศการนี้แล้วมันสุดๆจริงๆครับ อีกทั้งแนวคิดเรื่องศิลปะนี่ก็สุดๆอีกเหมือนกันฟังแล้วความคิดเปลี่ยนอยากเรียนรู้เรื่องศิลปะขึ้นมาอย่างจริงๆจังๆเลยครับ ส่วนเบรคสุดท้ายเรื่องราวของไวรัสศิระนี่มันน่ากลัวมากจริงๆนะครับ 55+

เกิดเฮียเอาจริง เป็นเอกกุมขมับแน่ครับอาจารย์555

IMDB นี่ย่อมาจากคำว่าอะไรครับเฮีย

ดิอินเทอร์เน็ตมูวีเดตาเบส (อังกฤษ: The Internet Movie Database หรือ IMDb) เป็นฐานข้อมูลออนไลน์รวบรวมเกี่ยวกับเรื่องราวของ นักแสดง ผู้กำกับ และบุคคลที่เกี่ยวข้องในวงการภาพยนตร์ IMDb เปิดให้บริการตั้งแต่ปี พ.ศ. 2533 และกลายเป็นส่วนหนึ่งของ Amazon.com ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2541นอกจากข้อมูลแล้ว IMDb ยังเป็นศูนย์รวมของคนดูภาพยนตร์ เพราะนอกจากข้อมูลของภาพยนตร์, ประวัตินักแสดง-ผู้กำกับภาพยนตร์-ทีมงานภาพยนตร์แล้ว ยังได้รวบรวม clip ของตัวอย่างภาพยนตร์เรื่องต่างๆไว้ และยังเปิดโอกาสให้ผู้ชมได้แสดงความเห็นเกี่ยวกับภาพยนตร์เรื่องต่างๆ ด้วยการให้คะแนนอีกด้วย

https://th.m.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%97%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B9%80%E0%B8%99%E0%B9%87%E0%B8%95%E0%B8%A1%E0%B8%B9%E0%B8%A7%E0%B8%B5%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%95%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%9A%E0%B8%AA

ส่วน 8.5 ของเฮีย ไม่รู้ใครกดโหวตให้บ้างนะครับคุณหมอ555

เดี๋ยวต้องเซฟเก็บเอาไว้ ^ ^

เค...เซฟคลิปเก็บไว้ดูเรียบร้อยแล้วครับ คราวนี้ก็รอคลิปของ'จารย์ในวันที่ ๑๒ กรกฏาที่จะบรรยายสรุปและปิดงานแสดงศิลปะวัตถุชิ้นนี้

ภาพนี้ตอนวันแรกที่แกะเปลือกหุ้มชิ้นงาน อาจารย์กำลังพ่นดีดีที เอ๊ย พ่นน้ำโปะดินเพื่อรักษาสภาพชิ้นงานไม่ให้มันแห้งแตกร้าวเร็วเกินไปนัก

ผมทำคลิปตอนงานกำลังพังก่อนเวลาอันควรไว้เรียบร้อยแล้ว
ขออนุญาตคุณเหน่งบาใช้ชื่อคลิปตอนนี้ว่า "ภิณฑนาการ" ตอนขึ้นไตเติ้ลคลิปด้วยนะครับ
ตอนพิธีปิดรอชมภาพความโกลากลอลหม่านขณะที่งานกำลังจะล้มแหล่มิล้มแหล่ดูครับ ^ ^

เหตุการณ์ตอนนี้กลับเป็นไคลแมกซ์ที่ทำให้งานมีความสมบูรณ์แบบทางความคิดได้มากที่สุด

ผมพยายามกู้สถานการณ์ตั้งแต่ 4โมงเย็นจนถึงเที่ยงคืน และสโหลสเหลเข้าที่พักตอนตีหนึ่ง และพบว่าน้ำประปาไม่ไหลในเวลาที่ผมมอมแมมเป็นลูกหมา เลยเข้านอนพร้อมความสิ้นหวังและกลิ่นเหม็นตุครับ 555

ผมทราบจากคำบอกเล่าของอาจารย์ว่า สภาพสมบูรณ์ของงาน ณ สถานะปัจจุบัน(ถ้าใครไปดูตอนนี้ ก่อนจะถึง ๑๒ กรกฎาคม) กลับได้มาจากมาจากการที่งานมันเกือบพังถล่มลงมา คือตอนแรกใุดที่ปั้นก่อนถอดโครงยึด ชิ้นงานยังไม่ได้โน้ม(โย้ เอียง ถ่วง รั้ง)ได้ขนาดที่เป็นอยู่  แต่จากการที่มันเกือบพังแล้วกู้ไว้ได้ จนปรับแต่งสัดส่วนองศาท่าทางของหุ่น และค้ำโครงใหม่ จนถอดแบบได้แล้วไม่พัง กลับทำให้งานออกมาได้รูปทรงสัดส่วนท่าทางที่ดียิ่งขึ้นครับ!!!! อย่างที่อาจารย์บอก คือ งานออกมาตรงกับที่คิดที่จินตนาการไว้มากขึ้น (หลังถอดแบบแล้วสรุปว่ายังไม่พังอีกรอบ 555) นับว่าเป็นวาสนาในคราเคราะห์จริงๆ ^ ^

ท่านใดว่างๆก็เซฟคลิปเอาไว้ดูได้ครับ ทั้งตากล้อง ทั้งโปรดิวเซอร์ ทั้งพิธีกรล้วนเป็นมือใหม่ทั้งสิ้น แต่ที่นี่เกิดมาซุยตอนนี้ แต่เราได้มืออาชีพทางด้านศิลปะมาเป็นวิทยากรแนะนำด้วยตัวเอง เลยทำให้เนื้อหาสาระเพิ่มพูนมากขึ้นครับ ช่วยทำให้เรื่องบกพร่องอื่นๆบางเบาลงได้อย่างน่าประหลาดใจ 555

ผมจะเข้าไปเก็บบรรยากาศและเนื้อหาสาระที่อาจารย์จะกล่าวในห้องมาให้ชมกัน อันนี้วางแผนไว้แล้ว ผมจะอยู่ตั้งแต่ตอนก่อน 4 โมงเย็นนะครับ ใครไปเจอทักทายกันด้วยล่ะ ส่วนอาจารย์ Ahura วันนั้นน่าจะไม่ว่างและไม่สะดวกจะคุยกันยาวๆ เพราะฉะนั้นขอให้มาคุยกับผมไปพลางๆๆก่อนได้ครับ

เรียนเชิญนะครับ ใครมาเจอกันเดี๋ยวเลี้ยงกาแฟในเพาะช่างนะครับ 555

ใครไปพรุ่งนี้แวะทักทายกันได้เลยนะคร้าบบ 55

จัดดอกไม้สำหรับพิธีปิดแล้วครับ

แน่นอนต้องเป็นสไตล์เ่ยวเฉาแห้งแล้งสุดๆ 555

เสียดายจริงๆที่ไม่ได้ไปร่วมงานพรุ่งนี้ T^T

พรุ่งนี้ผมจะไปถึงประมาณก่อน 4 โมง ก็จะไปเตรียมบันทึกภาพของอาจารย์กำลังพูด ซึ่งในงานไม่ต้องห่วงเรื่องการต้อนรับพวกผมนะครับ อาจารย์ไปดูแลแขกท่านอื่นๆเลย ผมไปในฐานะสื่อมวลชนเองครับ 555

ยินดีล่วงหน้ากับภาระกิจและความสำเร็จที่กำลังจะลุล่วงในเย็นพรุงนี้ครับอาจารย์


อย่าสิ้นหวัง ชีวิตต้องอย่าสิ้นหวัง....
อาจารย์จุลทัศน์ พยาฆรานนท์กล่าวไว้

หลังจากดูคลิปด้วยความตั้งใจมาแล้ว
ขอคารวะอาจารย์งามๆ1ครั้งครับ
และขอบคุณเฮียที่นำเสนอสิ่งดีๆ สนุกและมีแง่คิดดีๆด้วยนะครับ

สิ้นสุดลงแล้วกับงานที่ผมทำด้วยชีวิต

การเตรียมงานเพื่อรับมือกับกรรมการสอบกลุ่มเล็กๆแต่ใหญ่โตด้วยอำนาจและชื่อเสียงในวงการศิลปะทำให้ผมหัวหมุนกับการเตรียมงานนำเสนอ

ในท่ามกลางความอื้ออึงเมื่อใกล้จะเริ่มพิธีแต่ผมขาดคนดำเนินงาน ! ด้วยความสัพเพร่าและไม่รอบคอบ

แต่ฟ้ายังเมตตาส่งเฮียมั่นมาให้ผม เหมือนแสงสว่างที่สาดลงมาในความมืดมิด

เฮียกลายเป็นพิธีกรและผู้ดำเนินงานตั้งแต่ต้นจนจบ ภาระใหญ่หลวงที่ไม่มีใครใกล้ตัวผมสามารถช่วยเหลือได้

อัศวินขี่ม้าขาวของผมไม่ใช่ใครนอกจากเฮีย !

เกรด Excellent (A+) ทางด็อกเตอร์ที่ไม่ใช่จะได้กันง่ายๆ ซึ่งผมได้รับจากกรรมการในวันนี้ ส่วนหนึ่งผมขอยกความสำเร็จนั้นมาจากเฮีย

ที่นอกจากจะสร้างความประทับใจให้กับกรรมการที่เป็นระดับศิลปินแห่งชาติ ผู้เข้าฟังบรรยายก็ได้รับบรรยากาศงานที่สุดยอดจากฝีมือ (ปาก) ของเฮียมั่นผู้นี้นี่เอง !

จริงๆวันนี้ผมอยากจะอยู่ดูการสลายงานประติมากรรมชิ้นนี้ แต่พอมานึกดูผมคิดว่า มันเป็นช่วงเวลาที่อาจารย์ควรจะอยู่กับตัวเอง ซึมซับงานที่สร้างมากับมือ และกำลังจะย่อยสลายลงด้วยมือตัวเองเพียงลำพังมากกว่า เพราะช่วงเวลานี้เป็นช่วงแห่งการจดจำ หากมีพวกผมอยู่พิธีการอาจจะไม่ขลังเท่าที่ควรเป็นครับ

การเป็นพิธีกร ผมก็ไม่เคยเป็นหรอกครับ ยิ่งงานอะไรที่ค่อนข้างเป็นทางการ และท่ามกลางรวมทั้งต่อหน้าคณาจารย์ที่ทรงคุณวุฒิระดับชาติขนาดนี้ยิ่งไม่มีสิทธิ์ เพราะผมควบคุมตัวเองให้ทำอะไรที่เป็นพิธีรีตรองไม่ได้ หรือคอนโทรลให้ทุกอย่างแลดูมีสาระล้วนๆไม่ได้ 555

หากจำได้ ตอนที่ศาสตราจารย์เกียรติคุณ ปรีชา เถาทอง กล่าวสรุปจบ ผมรับไมค์มาและก็ยังอดพูดทะลึ่งแซวเล็กๆให้ทุกๆท่านได้ผ่อนคลายนิดๆๆว่า ตกลงวันนี้ถือว่าสอบได้แล้วใช่ไม๊ครับ 555 เรียกว่าหาเรื่องโดนเตะก็ยังอาจจะพูดได้

ผมขอแสดงความยินดีกับอาจารย์ Ahura ครับ ผมเองหากสามารถจะทำประโยชน์หรือช่วยเหลือใครได้ ผมยินดีตลอดครับ ไม่ว่าจะเรื่องนั้นเป็นเรื่องอะไรก็ตามที หรือจะเป็นเรื่องที่ผมไม่เคยทำก็ตามที ผมว่าคนไทยเราทุกๆคนควรจะมีเรื่องการขันอาสาช่วยเหลือกัน ดีกว่าช่วยเหลือเพราะโดนถีบตูดให้ออกมา

ดีใจและภูมิใจที่มีอาจารย์ Ahura เป็นหนึ่งในสมาชิกเว็บบอร์ดมั่นคง เราอยู่มาได้ตลอดเวลา 11 ปี โดยที่ระบบเว็บบอร์ดยังไม่ล่มสลายไปเพราะเครื่องมือโซเชียลอย่างเฟชบุ๊ค ก็เพราะมีคนที่อาสา มีคนที่เสียสละเวลาให้ข้อมูล มีคนที่แบ่งปันและช่วยเหลือเวลาสมาชิกท่านอื่นเกิดความทุกข์ใจ เกิดความสงสัย ไม่ทราบวิธีแก้ไขปัญหา

เราได้คนอย่างอาจารย์และเพื่อนสมาชิกทุกคนนี่แหละครับที่ช่วยกันมาตลอด

ขอบคุณทุกๆๆคนที่ร่วมกันสร้างวัฒนธรรมองค์กรครับ^^

...อ่านแล้ว เสียดายหนักมากสุดๆที่ไม่ได้ไปดูให้ประจักษ์กับสายตาตนเอง
ครั้งหนึ่งในชีวิต T_T

สุดยอดครับ เฮีย อาจารย์
ยินดีด้วยครับ กับทั้งสองท่าน
ยินดี ยินดี ยินดี ยินดี

ในเรื่องร้ายๆก็ยังมีเรื่องดีๆครับเฮีย

ผมนั่งมองดูงานที่ลงเงิน ลงแรง ลงเวลาพังลงจนวินาทีสุดท้าย

แต่ผมไม่ได้เห็นความสูญเปล่า ผมเห็นความร่วมแรงร่วมใจของลูกศิษย์ ผมเห็นมวลมิตรที่คอยให้กำลังใจ ผมเห็นไมตรีและมิตรภาพที่หลายคนหยิบยื่นให้ชีวิต ทุกอย่างมันงอกเงยมากกว่าหดหายเหมือนชิ้นงานครับ

ปริญญาเอกไม่ได้ช่วยให้ชีวิตผมมั่งมีขึ้นแต่อย่างใด เพราะฐานเงินเดือนผมมันเกินวุฒิไปแล้ว
แต่มันนำพาให้ผมได้มองเห็นด้านดีๆ ประสบการณ์ดีๆ เข้ามาในชีวิตหลายสิ่งหลายอย่าง และเฮียรวมถึงสมาชิกมั่นคงก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย

หรืออย่างน้อยประธานในงานก็รับงานชิ้นนึงของผมไปอุปการะแล้ว ก็พอไปจ่ายค่าสูจิบัตรแพงโคตรนั้นได้บ้าง 555

ยินดีกับช่วงเวลาดีๆของชีวิตครับ เหนื่อยมานาน อย่างน้อยได้ชื่นใจกับความสำเร็จของตัวเองบ้าง ผมว่าเป็นเรื่องดีมากครับ ความสำเร็จเปรียบเสมือนผลไม้ที่หอมหวาน ใครยังไม่เคยลิ้มลองต้องหมั่นใช้ความพยายามให้สำเร็จแบบเช่นอาจารย์นะครับ เป็นกำลังใจให้ทุกๆๆท่านครับ 55

แม้ตัวผลงานจริงได้ตายลงแล้ว แต่ผลงานทางความคิดยังคงอยู่

สัปดาห์หน้าผมจะวานเจ้าตั๋นหิ้วของฝากเล็กๆ น้อยๆ ไปให้เฮียที่บ้านนะครับ ^ ^

ขอบพระคุณครับอาจารย์สำหรับน้ำใจจริงๆครับ แต่ผมว่าอาจารย์ควรเก็บมันไว้เป็นที่ระลึกแห่งความสำเร็จครั้งนี้นะครับ ผมว่ามันคู่ควรกับผู้ที่คิดงานและมีเรื่องราวตัวตนของตนเองอยู่จริงๆครับ แค่อาจารย์เมตตาคอยเคี่ยวเข็ญไอ้ลูกหมาของผมตัวนี้ ผมก็ไม่รู้จะขอบคุณอาจารย์ยังไงจริงๆครับ ^^

คิดเสียว่าเก็บไว้เป็นที่ระทึกครับเฮีย 555

เชื่อว่าในประเทศไทยการแสดงงานเดี่ยวประติมากรรมไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆครับ เพราะใช้ทุนใช้แรงงานสูงมาก
ยิ่งมีการทำลายผลงานขณะแสดงอาจจะไม่เกิดขึ้นในประเทศไทยอีกเลยก็ได้ ผมคิดว่าบี่เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในประวัติศาสตร์ชาติไทยครับ

เรื่องงานต้นแบบไม่ต้องห่วง เพราะเพื่อนหัวใสของผมขอลิขสิทธิ์ขอหล่อออกมาอีกเป็นจำนวนหลาย edition มันประกาศขายผลงานชิ้นละห้าหมื่นเข้ากระเป๋ามันเองครับ 555

โอว ยินดีมากๆครับ ตัวต้นแบบผมจะจัดแสดงที่เรือธงซักระยะนึง ก่อนจะเก็บไว้เป็นที่ระทึกครับจารย์ 555

ส่วนโปรเจกต์ของเพื่อนอาจารย์นี่เจ๋งมากเลยครับ หัวใสมาก เดี๋ยวงานเสร็จผมจะทำรีวิวให้นะครับ 555

บอกหลุยส์ใช้แขวนหูฟังได้ตามสบายครับ 555

หรือจัดเป็น Micro Exhibition ในเรือธงก็ได้ครับเฮีย
เดี๋ยวผมแนบสูจิบัตร (โคตรแพง) ไปด้วยเล่มนึง
ให้ลูกค้าฟังเพลงไปดูงานไปด้วยครับ ^ ^

เฮียลองแย้มๆคำถามที่ไม่ได้ถามให้อาจารย์กับน้องๆได้ลองฟังหน่อยได้มั้ยล่ะครับ อยากรู้ ^ ^

เอาไปแขวนหูฟังผมก็อัดหงายท้องเท่านั้นเองครับ 555

แต่จริงๆผมจะโชว์ไว้ที่มั่นคงเรือธงซักระยะหนึ่ง ก่อนที่จะเก็บกลับบ้าน และจะทำป้ายตั้งเล็กๆวางคู่กัน อธิบายว่างานชิ้นที่เห็นนี้คืออะไร แนวคิดคืออะไร แรงบันดาลใจมาจากไหน ทำโดยใคร จัดเมื่อไหร่

และจะทำ QR Code แนบให้เพื่อไปอ่านต่อได้ด้วยครับ 555

จริงๆตอนนี้มันเลยช่วงตรงนั้นไปแล้ว ถ้าอยู่ในช่วงนั้นและฟังการปกป้องโดยตลอด เราจะคิดคำถามได้เลยครับ และสามารถยิงเป็นชุดๆได้เลย ก็เหมือนเวลานักข่าวการเมืองจะถามนักการเมืองครับ คือต้องถามตรงๆและถามแรงๆ บรรยากาศจะได้ร้อนฉ่า 555

สมมุตเล่นๆๆว่าผมจะถาม ผมอาจจะถามประมาณว่า ผมเคยเห็นงานลักษณะนี้จาก....คุณแน่ใจว่าอันนี้คุณคิดขึ้นมาเองจริงๆหรือ? (ตัวอย่างคำถาม)

ซึ่งจริงๆวันนั้นพวกน้องๆนักศึกษาหลายๆคนยังไม่มีคุณวุฒิพอจะถาม มันก็เลยไม่มีคำถาม ส่วนคณาจารย์ก็ไม่ได้ซักอะไร ก็เลยไม่มีคำถาม แต่จริงๆดีแล้วครับ ผมเองก็ไม่เคยเห็นเรื่องการปกป้องวิทยานิพนธ์ เลยนึกไม่ออกว่าเค้าใส่กันเต็มข้อขนาดไหน และความพอดีของคำถามอยู่ตรงไหน และถ้าขืนทะเร่อทะร่าถามแบบยั่วโมโหกัน มันจะเป็นผลดีหรือเปล่า อันนี้ต้องรออาจารย์ Ahura มาเล่าเอง เพราะน่าจะมีประสบการณ์เรื่องทำนองนี้อยู่ครับ 55

อันที่จริงก็เป็นอย่างที่เฮียบอกคือ กรรมการชุดนี้น่าจะมามอบถ้วยมากกว่ามาเอาเป็นเอาตายกับผม

เพราะก่อนหน้านี้เพียงสัปดาห์ผมก็เพิ่งผ่านการสอบจากกรรมการ 10 คนนั่งล้อมผม มีทั้งศาสตราจารย์ ศิลปินแห่งชาติ  และด็อกเตอร์มีชื่อเสียงคับคั่ง แต่เป็นเพียงในห้องประชุมที่ศิลปากร นครปฐม
ซึ่งผมน่าจะเคยเล่าแล้วว่าพอมีกรรมการท่านหนึ่งปล่อยโฮ ร้องไห้ออกมาอย่างไม่เกรงใจใครกลางห้องประชุมในขณะที่ผมกำลังนำเสนอผลงาน
มันเลยเหมือนใบผ่านได้โดยปริยาย และกรรมการทุกคนก็เห็นพ้องต้องกัน

ในคลิปที่เฮียถ่ายวันนั้น ผมก็บอกกับผู้ฟังว่า ผมนั่งร้องไห้ขณะที่ทำงานต้นแบบทุกชิ้น เพราะมันเหมือนการต่อสายตรงระหว่างสภาพจิตใจทุกข์ระทมของผมเชื่อมเข้ากับชิ้นงานจนกลายเป็นรูปร่าง
และในระหว่างบรรยายผมก็ร้องไห้อยู่ 2-3 ครั้ง ทำให้ต้องหยุดเงียบตั้งสติและเลื่อนภาพไปเรื่อยๆ โดยไม่มีการบรรยายอะไรเลย เพราะขณะพูดผมมองไปที่แม่ของผมนั่งอยู่ด้านหน้ากำลังร้องไห้ มองไปแถวหลังๆ เพื่อนสนิทผม 2-3 คน ก็กำลังนั่งร้องไห้
ผมก็เลยทำนบพัง ร้องไห้ทั้งที่กำลังบรรยายเชิงวิชาการ 555

เชื่อว่าชาตินี้ใครคงไม่มีใครเคยเห็นการบรรยายวิชาการที่ผู้บรรยายทนความบีบคั้นในตัวเองไม่ไหวแบบนี้มาก่อนแน่นอนครับ 555

ทั้งหมดมีอยู่ในคลิปครับจารย์ ผมให้เด็กบันทึกเก็บไว้หมด จะมีช่วงโคลสอัพสลับกับมุมไกล จริงๆมีความผิดพลาดเรื่องการตั้งกล้องและช่วงทางยาวเลนส์อยู่บ้าง แต่คาดว่าได้เนื้อหาสาระครบถ้วนครับ

ผมเองเห็นตอนอาจารย์หยุดและร้องไห้อยู่ แต่ก็พยายามมองไม่เห็นครับ เพราะจริงๆบรรยากาศกดดันคนฟังพอสมควร และบรรดาคณาจารย์แต่ละท่านก็ฟังมาตั้งแต่ต้นและซึมซับทุกอย่างหมด คือมันครบถ้วนสมบูรณ์จนจบพิธีการ

นี่ถ้าผมดันทะลุกลางปล้องถามซัก 1-2 คำถาม มีหวังโดยอาจารย์ปรีชาแกกระทืบตายแน่ๆๆ 555