ธรรมศาสตร์รังสิต คงเกิดไม่ทันได้เรียนครับ 55555

ได้เรียนแต่ที่ท่าพระจันทร์ เลย

คิดถึง \"ร้านขนมปังวังหลัง\" ใครไม่ได้กิน เสียที ที่เกิดเป็นลูกแม่โดม แน่นอน

มีแต่แฟนเรียนอยู่ครับ อิอิ

เคยแต่ได้ร่วมงานกับน้องๆ ธรรมศาสตร์น่ะครับ ช่วงปี 40-41 ตอนงานกีฬาเอเชี่ยนเกมส์ครั้งที่ 13 ที่จัดที่ธรรมศาสตร์รังสิต พอดีตอนนั้นผมเป็นเจ้าหน้าที่ด้านระบบสารสนเทศเกี่ยวกับการแข่งขันนั้น ต้องดูแลการเก็บข้อมูลการแข่งขัน ก็มีน้องๆ อาสาสมัครที่เป็นเด็กธรรมศาสตร์มาช่วยงานอยู่หลายคน (เป็นเด็กดี ตั้งใจทำงานกันทั้งนั้น ^^) ตอนนี้เรียนจบทำงานได้ดิบได้ดีกันไปหมดแล้วครับ น้องปี 4 ที่สนิทกับผมไปเรียนต่ออเมริกา รู้สึกจะไปตั้งรกรากอยู่ที่โน่นเลยด้วย

น้องผมเรียนครับ แต่ตัวผมอยู่เกษตร :D

ปล. สาวๆ มธ นี่มันน่ารักกว่าเกษตรเยอะเลย T_T

อันนี้มันก็ค่อนข้างจะแน่นอนอ่ะครับ ฮ่าๆๆๆ
แล้วแต่คนมองครับ

555 คุณแม่ผมนี่ธรรมศาสตร์ของแท้เลยล่ะครับ ลูกแม่โดมตัวจริงเลยล่ะ 555

ผมเป็นนักศึกษารุ่นที่ 4 ที่ได้เรียนที่นั่นครับ...

นึกถึงสมัยเรียน ผมพักหอ\"ทรงพิเชษฐ์\"ซึ่งอยู่ถนนด้านข้างของมหาลัย ตอนนั่นยังเป็นลูกรังสองเลนอยู่เลย ตอนนี้กลายเป็นถนน 8 เลนไปแล้ว จำได้ว่าตอนนั้นต้องโหนสองแถวไปสถานีรถไฟเชียงราก....สถานีบ้านนอกมากตอนนั้้น

อ้าผมเคยไปสร้างสนามกีฬาในธรรมศาสตร์รังสิตครับ ตอนเอเชี่ยนเกมส์ไงแต่ไม่ได้เรียนกับเขาหรอกนะ อิอิ ทำอยู่ได้แป๊บๆ ครับผม

สาว ธรรมศาสตร์น่ารัก อยากได้ มาเคียงคู่ซักคน อิอิ

(เคย)เรียนที่ธรรมศาสตร์รังสิตเช่นกันครับ (Sweet Duck, หออินฯ, สะพานสูง, ถีบจักรยานให้สาวๆ ซ้อน)

เคยแต่แอบดูสาวๆ ธรรมศาสตร์
ไม่เคยเรียน

ไม่ได้เรียนที่ธรรมศาสตร์รังสิตอ่ะครับ
แต่ทำงานอยู่ในอุทยานวิทยาศาสตร์หน้าธรรมศาสตร์รังสิตอ่ะครับ
แต่เดินไปกินข้าวที่ธรรมศาสตร์ทุกวัน..อิ..อิ

ผมเคยเรียนมธ.รังสิตตอนอยู่ปี1-2 ครับ พอขึ้นปี3-4ก็ย้ายมาเรียนท่าพระจัน ตอนนี้จบมาได้2ปีแล้ว แต่ยังไงก็ยังคิดถึงบรรรยากาศเก่าๆของทั้งสองที่ครับ คิดถึงโรงอาหารกลาง sc หออิน ชอบเดินตลาดตรงอินเตอโซน ของกินเยอะและอร่อยมาก ส่วนฝั่งท่าพระทันก็โรงอาหารริมน้ำ ตรอกข้าวสาร บังเบอร์หนาดขายถั่ว และตลาดท่าพระจัน

ใช่แล้วล่ะเฮียเชียร หอทรงฯ(ของเจ๊เค็ม)ที่เราเคยอยู่ตอนปีหนึ่ง สมัยก่อนการเดินทางไม่ค่อยสะดวก จะหาของกินแต่ละทีต้องกลับมาโรงอาหารที่มหา\\\'ลัย หรือต้องเรียกรถไปตลาดบางขันไปเลย ดึกๆขี้เกียจก็อาศัยต้มมาม่าใส่ไข่แบ่งๆกันกิน รอบๆหอมีแต่ทุ่งกับทางลูกรังทั้งนั้น ดึกๆนี่เปลียวดีแท้ คิดถึงบรรยากาศแบบนั้นจริงๆ เดี๋ยวนี้กลับไปมธ.รังสิตทุกอย่างเจริญไปหมด การเดินทางสะดวก หาของกินง่าย อะไรก็มี เป็นชุมชนไปหมดแล้ว จำแทบไม่ได้เลย

เคยได้ยินบ่อยมากว่าหอทรงฯนี่ผีดุ ใครเคยมีประสบการณ์หลอนที่นั่นบ้างครับ

แหะๆ ผม SIIT จบเมื่อต้นปีที่ผ่านมานี้เองครับ

ผมไม่ได้เรียนที่นั้น แต่รร.ประถมผมอยู่ในนั้น

จำได้ว่าเคยไปแห่เทียนหรือไรนี่แล่ะสมัยเด็กๆในนั้น

ไปขอรับบริจาคเงินทำบุญ ปรากฏว่าเจอ องค์ภา ด้วย

ตัวจริงนี่อย่างงาม

จบมาหนึ่งปีแล้วจ้า

ตอนที่ผมอยู่หอทรงฯเมื่อเกือบยี่สิบปีที่แล้ว หอยังสภาพใหม่อยู่เลย ผีเผออะไร ไม่มีหรอก คิดกันไปเองทั้งนั้น(มักจะเป็นพวกอยู่หอหญิงแกล้งอำกันเองมากกว่า) จำได้แต่ปีนั้น เยอรมันได้แชมป์โลกปี1990 นั่งเชียร์บอลกับเพื่อนร่วมห้องอีกสองคนแต่เปิดประตูห้องไว้ พออันเดรียส เบรเม่ ยิงลูกโทษเข้าทำให้เยอรมันชนะอาร์เจนตินา ได้แชมป์โลก เฮกันลั่นเลย แต่สงสัยว่าทำไมดังผิดปกติ พอหันหลังไปดู สะดุ้งโหยง โอ้!แม่เจ้า มาจากไหนกันเนี่ย เพื่อนร่วมหอมาจากทุกชั้นเลย เข้ามานั่งเชียร์กับเราด้วยอีกสิบกว่าคน สนั่นหอเลย 555

ผมก็เคยเรียนอยู่รังสิตเมื่อปี 1 ปี 2 ครับ

แต่ ม.กรุงเทพนะครับ อิอิ เรื่องขนลุก หอแถวมหาลัยผมก็มีเหมือนกันนะครับ

หอแกรนด์ที่รังสิต ตรงสะพานลอย มาครั้งแรกจะมีคนเห็นศาลพระภูมิ

แ่่ต่พอเดินผ่านครั้งต่อไปจะไม่เห็น เหมือนผมจะเห็นผ่านๆเหมือนกันนะศาลพระภูมิ

แต่ว่าเดี๋ยวนี้ไม่เห็นแล้ว เพิ่งได้ยินเรื่องเหมือนกันครับ แต่ปกติ

ผมไม่ใช่คนช่างสังเกตุอะไรนัก แต่จำได้ว่าเคยเห็นศาลพระภูมิอยู่ตรงนั้น

ได้ยินแล้วขนลุกเลยละ - -

ท่าพระจันทร์ครับบบบบบบบ
พอดีเรียน บีอี เลยไม่ได้ไปรังสิตเลย

^
^
^
5555 อ้าวว ที่นี่ ไม่ใช่ เมืองเอง นี่น่าาา โทษทีๆ เข้ามาผิด 555

เห็นรังสิต ก็นึกว่าใช่ ที่ไหนได้เลยป้ายมาไกลเลย 55555
.
.

เคยมีประสบการณ์หลอนครั้งหนึ่งที่หอทรงพิเชษฐ์...

วันนั้นผมกลับเข้าห้องก็ปาเข้าไปเกือบ 2 ทุ่ม จำได้ว่าพอไขกุญแจเข้าห้องไปได้ ห้องมืดสนิท ขณะที่ผมกำลังจะเปิดไฟอยู่นั้น....

ผมก็ได้ยินเสียงคราง...ฮืออออออ...หลอนมากครับท่าน... เสียงมันดังมาจากระเบียงหลังห้องที่เราใช้ตากผ้ากัน..

ในความมืดผมยืนฟังเสียงนั้นอยู่พักนึง...จนแน่ใจว่าเสียงมาจากระเบียงแน่นอน...แต่ที่มันหลอนกว่านั้น คือ...


หลังจากเสียงคราง...ฮือออออ...แล้ว มันก็มีเสียงตามมาว่า...วิเชียรรรรรร.......วิเชียรรรรรรรร.....


เท่านั้นแหละครับ.......


ผมเดินไปล็อคประตูระเบียงขังรูมเมทผมซึ่งซ่อนตัวอยู่ทีระเบียง แล้วครางเรียกชื่อผม จากนั้นผมก็ออกจากห้องไปหาข้าวกินทันทีี.....


55555555

^
^
สรุปว่าเฮีย อิ่มคนเดียว ขังเพื่อนให้อดซะงั้น 5555

เพื่อนอำผี ก็อดกินไป 55 เพราะผีหิวเป็นรึป่าวไม่รู้ แต่ดูจากหุ่นแล้ว เฮียวิเชียร หิวบ่อย.แน่ๆ 5555

ม่ายด้ายเรียน แต่แฟนเรียนอ่า ได้มั้ย 555+
ขนมปังวังหลัง อร่อยสุดๆ ยิ่งไส้แฮม+มู๋หยอง+ครีม
โอ๊วววๆๆๆ สวรรค์อยู๋แค่เอื้อม 55+

อันนี้ต้องบอกไว้ก่อนนะคับว่าครอบครัวผมเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างมีเซ็นต์เรื่องพวกนี้ ผมเคยเจอเรื่องพวกนี้มาก่อนตอนอยู่เรียนพวก รร.เตรียมทหาร ตอนนี้ผมกำลังจะจบคับ อยู่หอพักทรงพิเชษฐ์ ปีแรกที่ผมเข้ามาอยู๋คือปี1 ซึ่งทางพี่หอพักเขาลืมว่าผมจองห้องไว้ที่ชั้น3 เลยเอาห้องผมไปปล่อยเช่าซึ่งทำให้ผมไม่มีห้องพักอยู๋จึงคุยกับหอพัก จากนั้นพี่ทางหอก็ได้ให้ผมเช่าห้องชั้น 1 ซึ่งทั้งชั้นจะมีแค่ 3 ห้อง คือ ห้องปกติที่เปิดให้เช่า อยู๋ติดกับลิฟต์ ส่วนห้องที่ติดๆกันจะมีอีก 2 ห้อง คือห้องเก็บของเก่าๆ กับห้องร้างที่ปล่อยร้างมานานมากน่าจะหลายสิบปี ( เป็นห้องที่ไม่เคยเปิดให้ใครเช่าเลย ) ตอนแรกที่พี่เขาพาผมไปดูห้องสภาพคือน่ากลัวมากคับ คือ เปิดเข้าไปผมรู้สึกขนลุกมากห้องมันน่ากลัวมากเหมือนฉากในหนังเลยคับ ตอนนั้นผมหันไปบอกกับแม่ว่าผมไม่อยู่ เดี๋ยวมาเรียนแบบไปกลับก็ได้ จากนั้นพี่ทางหอก็บอกว่าอีกเดือนนึงห้องนี้เดี๋ยวพี่ทำให้มันดูใหม่เลย หลังจากนั้นก็ผ่านช่วงเวลาทำห้องใหม่ไป ผมก็ย้ายเข้ามาอยู่ห้องพัก ตอนเข้ามาสิ่งที่ผมคิดคือห้องดูดีมากๆทุกอย่างดูสวยไปหมดตอนนั้นผมคิดในใจว่าผมน่าจะคิดไปเอง จากนั้นผมก็ใช้ชีวิตปกติจนถึงช่วงเวลากลางคืนตอนนั้นผมง่วงมาก ผมจึงได้ปิดไฟนอน แล้วผมก็ได้เจอบางสิ่งในฝันของผม ที่ผมจำความฝันตอนนั้นได้คือ ตอนนั้นผมวิ่งอยู๋จากประตูเชียงราก 1 วิ่งเข้ามาในหอพักและรีบวิ่งเข้าห้อง ตอนนั้นมีบางอย่างวิ่งตามผมมาซึ่งเสียงเท้ามันหนักมาก ( เสียงตามหลังผมมาติดๆ ) ตอนนั้นผมกลัวมากผมรีบล็อกห้อง แล้วหาที่ซ่อนตัวตอนนั้นความคิดผมในฝันคือมีที่แอบ3ที่ คือ 1.ใต้เตียง  2.ห้องน้ำ  3.ตู้เสื้อผ้า ซึ่งใต้เตียงที่นี่เห็นง่ายมากผมจึงตัดตัวเลือกนี้ทิ้ง ส่วนห้องน้ำผมก็ตัดทิ้งเพราะผมกลัวว่าถ้ามันรู้ว่าผมแอบในนั้นผมจะหนียังไงถ้ามันรออยู่หน้าประตูห้องน้ำ ผมจึงเลือกตู็เสื้อผ้าเพราะผมคิดว่ามันน่าจะเข้าไปหาผมในห้องก่อน แล้วผมจะใช้โอกาสนั้นวิ่งออกจากห้อง จากนั้นผมจึงเข้าไปอยู่ในตู้เสื้อผ้า แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนวิ่งตามมาจนหยุดอยู่หน้าห้อง แล้วประตูที่ผมล็อกไว้ก็ค่อยๆเปิดออก หลังจากนั้นไม่กี่วิ คือ มันมาเปิดตู้เสื้อผ้าผมแล้วตะโกนใใส่หน้าผมว่า ออกไปจากห้องกู ตอนนั้นผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วผมกลัวมากผมออกมานั่งหน้าหอพักซึ่งจะมีโต๊ะหินอยู่ ผมนั่งตรงนั้นจนถึงเช้า ผมจึงโทรคุยกับแม่ หลังจากนั้นผ่านไปประมาณเดือนนึงผมเข้าช่วงสอบ และช่วงดึกวันหนึ่งผมกำลังอ่านหนังสือกับแฟนตัวเองผ่านวีดีโอคอลผมตั้งกล้องไว้ตรงหน้าซึ่งมุมกล้องมันผ่านไปเห็นตรงเตียงของผม ตอนนั้นแฟนผมเห็นเตียงของผมมันค่อยๆยุบเป็นรอยคนมานั่งบนเตียงผมจึงหันไปดูซึ่งมันกำลังค่อยๆยุบเป็นรอยคนนั่งจิงๆตอนนั้นผมบอกแฟนว่าอย่าพูดนะ หลังจากนั้นไม่นานรอยนั้นก็หายไปผมพยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่าน่าจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญ และในวันนั้นเองช่วงประมาณตี 3 ผมเอาผ้าไปซักที่ตู้ของหอพัก ตอนเดินกลับหลังจากไปเอาผ้าที่ซักเข้าห้องนั้นผมเห็นหน้าคนครึ่งนึงในกำแพงที่แตกหน้าห้องผมกำลังจ้องมาที่ผมตอนนั้นผมช็อคมากและยังคอลกับแฟนอยู่แฟนก็ถามว่าผมเป็นอะไรทำไมทำหน้าอย่างนั้น ผมเลยบอกว่ารอเข้าห้องก่อนนะ และผมก็ได้บอกกับแฟนหลังจากเข้าห้อง และนี่คือ สิ่งที่ผมเจอในตอนผมอยู๋หอพักทรงพิเชษฐ์ชั้น 1 ในห้องที่ไม่เคยเปิดให้ใครเช่ามาก่อน ผมลืมบอกว่าคนที่ผมเจอในฝันและตะโกนไล่ว่าออกไปจากห้องกู ผมไม่เห็นหน้าตาแต่ที่ผมจำได้ตือ เป็นผญ.ที่ดูมีความโกรธมาก

ปีหนึ่งรังสิต เจอสาวศิลปศาสตร์อยู่คน เสื้อยืดกางเกงยีนส์แนวช่างทาสี รู้สึกพอไปด้วยกันได้หากเธอเอาเรา พอขึ้นปีสอง เธอมาแนว สาวไฮโซ ความกล้าลดจากหูฟลูไซด์ เป็นหูฟังเอียบัดจีนเลย