ลองทำข้อสอบเอนทรานซ์ดูฮะ

ลองโทรไปสอบถามราชบัณฑิตมั้ยครับ

ว่าแต่การเว้นวรรคหัวกระทู้ของท่าน ดูท่าภาษาไทยจะยังไม่แตกฉานเท่าไหร่นะครับ 55

ทู๊กกวันนี๊พ๊มก้อยังฉงฉัยว่่าครายคือเจ้าของภาษาไทย !!!

- คนสวมชฏาในราชบัณฑิตยสถาน?
- ครูลิลลี่ กวดวิชา?
- คุนคูวันเพ็น ครูภาษาไทยชั้นประถมหก?
- น้องมันแกว เน็ตไอดอล?
- คุณเน วัดดาว รถถังฝั่งธน?

ผมเห็นทุกคนก็ใช้ภาษาไทย และก็มีคนฟังเขาเหล่านี้อย่างเข้าอกเข้าใจตั้งมากมาย???

ภาษาเป็นสิ่งสมมุติที่มนุษย์ประดิษฐ์ขึ้นเพื่อตกลงทำความเข้าใจร่วมกันในการสื่อสารปฏิสัมพันธ์

มันมีการเกิด เติบโต เจ็บป่วย และตายได้เหมือนชีวิตคน ดังนั้นภาษาจึงมีความเคลื่อนไหวหรือมีสีสันตามความเป็นคนอยุ่เสมอ

ในขณะที่ไวยากรณ์มันเป็นเรื่องของกฏเกณฑ์ ระเบียบวินัย และอำนาจของนักการศึกษา เสมือนกฏหมายที่อยู่ในมือของตำรวจหรือนักการเมือง

ภาษาไทยเป็นภาษาที่มั่งคั่งไปด้วยถ้อยคำและความรู้สึก ซึ่งจะเป็นเรื่องผิดบาปอะไรในการสื่อสารกันอย่างมีเสรีทั่วๆไปในสังคม เพื่อนฝูง พ่อแม่ อินเตอร์เน็ต ตลาดสด ห้างสรรพสินค้า ฯลฯ

เพียงแต่เรารู้กาละเทศะ ความเหมาะสม กับการใช้ภาษาซึ่งจะผิดจะถูกอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับบริบทของการสื่อสารนั้นๆมากกว่า

ผมไม่ปฏิเสธกฏเกณฑ์แต่ก็ไม่อยากให้มันมาเป็นเงื่อนไขถึงการแสดงออกทางปัญญา ว่าคนฉลาดเท่านั้นที่จะใช้ภาษาไทยได้อย่างถูกต้องครับ ^ ^

ง่ายมากครับ ลองพูดประโยคนี้เร็วๆ ถ้าพูดได้ถูกต้องทั้งหมดแสดงว่าแตกฉานแล้ว

ควายไล่ขวิดข้างขวา
คว้าขวานมาไล่ขว้างควายไป
ควายขวางวิ่งวนขวักไขว่
กวัดแกว่งขวานไล่ล้มคว่ำขวางควาย
****************************

กำนันขวัญแกเป็นควาญช้าง แกทะเลาะกับกำนันกวาด จึงคว้าขอด้วยมือขวา มือซ้ายคว้าขวานทุบหัวควายกำนันกวาด นายแกว่นลูกกำนันกวาดมีความโกรธ ถือดาบกวัดแกว่ง วิ่งผ่านต้นหูกวางชนกระเชอล้มคว่ำไปทางขวา ถูกแตงกวากระจัดกระจายบนลานกว้าง แล้วขว้างขวานใส่กำนันขวัญ แต่พลาดไปปักที่ต้นหูกวาง กำนันขวัญใจหายใจคว่ำ วิ่งหนีไปทางแคว จึงรอดตาย
**********************************

ในตรอกตอกตะปู ตะแคงดูอย่างแคลงใจ
ขวางกั้นกลั้นหายใจ พรวดพลาดไปผิดพลาดง่าย
คาดคั้นอย่าให้คลาด เก็บผักกาดลูกกวาดขาย
กระปรี้กระเปร่าหมาย จะผ่อนคลายระคายตัว
อำพรางไปพลางก่อน ไม่สุกกร่อนเหมือนกล้อนหัว
ร่างกายกลับกลายทั่ว ไม่ต้องกลัวจะเสียเปล่า

***************************************************

สรวลเสเฮฮา พุทราทรุดโทรม
สร้างโคมสวรรค์ แสร้งสรรเสริญไป
อย่าใกล้คนทราม สุขยามสร่างไข้
หัวใจนั้นไซร้ อยู่ในทรวงอก
ยกถุงทรายมา รักษาทรวดทรง
*****************************************************
ทรวดทรงทราบทรามทราย ทรุดโทรมหมายนกอินทรี
มัทรีอินทรีย์มีเทริดนนทรี พุทราเพรา
ทรวงไทรทรัพย์แทรกวัด โทรมนัส ฉะเชิงเทรา
ตัว "ทร" เหล่านี้เรา ออกสำเนียงเป็นเสียง "ซ"

*********************************************************
รักรุ่งโรจน์เลื่อมลายพาดสายฟ้า รักแหล่งหล้าร่มเย็นเล่นริมไร่
แลรั้วรอบโรงเรียนเราแต่เยาว์วัย เราเคยได้เล่าเรียนเขียนอ่านมา
ฤๅลืมรักแหล่งเราก็เศร้าจิต เรารับวิทย์รู้รอบตอบปัญหา
ไม่เลวหรือเลอเลิศเฉิดนภา ร่วมรักษาชื่อไว้ให้ดำรง
เรืองรวีเลื่อนลอยคล้อยเหลี่ยมเขา หรีดหริ่งเฝ้าเรไรไพรระหง
เรียมรำลึกเรื่องฝันอันมั่นคง ชราลงหลงลืมอยู่ไม่รู้เลย

*********************************************************

นกกางปีกบินกลางหว่างม่านฟ้า มันบินปราดปาดหน้าอีกาหนี
นกกะปูดปรูดลาพนาลี บินพุ่งก่อนพรุ่งนี้ลัดลี้ไกล
นกยางเกาะคันนาอยู่ดูมากครัน เคียงคู่กันมันเคล้าอยู่เป็นครู่ใหญ่
บนคาคบครบคู่จู๋จี๋ไป ภาพตรึงตาตราใจให้ชื่นชม
แต่ถึงภาคพรากกันพลันใจหาย ค่อยเคลื่อนกายกรายไปให้ขื่นขม
ต้องตากทุกข์ตรากตรำช้ำระทม เหมือนตกตมตรมอยู่มิรู้วาย

*********************************************************
ไม่พบกันพลันพลบสงบสงัด เย็นลมพัดหลงพลัดเดินเพลินไพรสณฑ์
แต่เดินเดี่ยวเสียวปอดด้วยปลอดคน ขาดเพื่อนดลฤดีขลาดหวาดปวงภัย
ดูขุนเขายิ่งเขลาเหงาดวงจิต กางกั้นมิตรอยู่หว่างกลางไศล
สัณฐานป่องปล่องโปร่งไม่โล่งใจ ยิ่งเดินไปไยเถาพันพลันพะวง
เสียงกบเขียดเสียดร้องก้องกลบป่า เอาหินปาปลาเล่นเช่นคนหลง
เกียรติมิมีมีแต่เกลียดเหยียดเกินปลง คุกในดงคงไม่คลุกเราลุกล้ม

*********************************************************

จำฝ่าฟันควันป่ากว่าจะพ้น ด้วยอยากค้นต้นฝางที่ขวางกั้น
ออกจากฟาร์มด้วยความหวังดังจำนรรจ์ ทุ่งกว้างนั้นแม้จะกว้างฤๅขวางเรา
ฝ่าทุ่งเพลินเดินมากว่าจะหยุด เห็นฟานรุดรี่ควานด้านเชิงเขา
นั่นลูกฟักถูกควักไส้ทำให้เบา ฝานลูกเต๋าด้วยขวานพาลแตกไป
เอาของฝาดกวาดลิ้นกินรสแปลก ฝักถั่วแขกลมกระพือกวักมือให้
ฟ้ายามนี้พี่อยากคว้ามาแนบใจ ฝันเกินไปไกลกันขวัญกระเจิง
*********************************************************
ควันไฟในกองฟาง กวาดหาพลางควานขวานคม
ฝักใฝ่ควันไฟรม ขวานขวากคมไขว้เขวไป
ฝันถึงความควายหาย ให้ขวัญหายกว่าฝันใฝ่
ทองกวาวขวางมะไฟ ขวนขวายไปหาแตงกวา
ฟั่นเฟือนเหมือนเห็นกวาง ความตาฟางไม่เห็นฝา
คว้าไขว่ไปซ้ายขวา ควายเดินมาคว่ำกองฟาง

อ่านออก เขียนได้ พูดสื่อสารรู้เรื่อง
แค่นี้ก็แตกฉานแล้วครับ