จองครับ

อาจจะเสียมารยาท แต่ขอจองหน้าจอรออ่านรีวิวครับ^^

ถามว่าชื่อเสียงเรียงนามของอีเครื่องเทปตัวดำๆ นี่ว่ามันมีชื่อเสียงเรียงนามมีที่มายังไง
อิชั้นก็จะบอกแจ้งแถลงไขให้นะเจ้าคะ อีตัวนี้เนี่ยโซนี่ผลิตออกมาเมื่อปีค.ศ. 1991 (2534)
บ้านเราในยุคนั้นนี่ เค้าเรียกว่าเป็นยุคเฟื่องฟูของวงการวิทยุ-โทรทัศน์ เป็นยุคเฟื่องฟู
ของวงการบันเทิงไทย ไม่ว่าจะละครของช่อง 3 ช่อง 5 ช่อง 7 ที่ดังระดับตำนาน

หนังไทยยุคนั้นที่ฮิตๆ กันก็อย่างเช่น พริกขี้หนูกับหมูแฮม กลิ้งไว้ก่อนพ่อสอนไว้
รองตะแล๊บแปล๊บ อนึ่งคิดถึงพอสังเขป สะแด่วแห้ว หนังวัยรุ่นกระโปรงบานขาสั้นนี่ ดังแทบทุกเรื่อง

วงการเพลงก็ถือว่ารุ่งเรืองกันสุดๆ เป็นยุคโกยล้านตลับ ตั้งแต่เบิร์ดธงไชย ใหม่เจริญปุระ
คริสติน่า อัสนี-วสันต์ ทัช ณ ตะกั่วทุ่ง หินเหล็กไฟ บอยสเก๊าท์ ต่างๆ คือเป็นยุคที่เพลงไทย
เค้าเรียกว่าพีคถึงขีดสุด เพลงดังๆ เพราะๆ ระดับตำนานนี่ ส่วนใหญ่ก็ดังมาจากยุคนี้กัน

ในช่วงนั้นเทปคาสเซ็ทถือว่าเป็นสิ่งที่คนในยุคนั้นต้องมี เพราะมีราคาที่ถูกกว่าสื่อบันทึกประเภทอื่นมาก โดยเฉพาะซีดี ที่ตอนนั้นยังมีราคาแพงสุดๆ ซีดีแผ่นนึงราคาหลายร้อยบาท
ยิ่งถ้าเป็นแผ่นนำเข้าราคานี่พุ่งไปถึงหลักพันบาท แถมซีดีเองก็มีขนาดที่ใหญ่เทอะทะ
พกพาลำบาก เครื่องเล่นซีดี ยิ่งตัวพกพานี่ราคาปาไปหลักพัน แถมพกไปไหนมาไหนก็ไม่ได้
เพราะในยุคนั้น เครื่องเล่นซีดีพกพายังไม่มีระบบกันสะเทือน ถ้ามีก็มีแต่ในรุ่นท็อป
ราคารุ่นท็อปในยุคนั้นก็แพงหูฉี่ ซีดีในยุคนั้นเลยมีแต่คนมีตังค์เค้าเล่นกัน
กว่าซีดีจะเข้าครอบคลุมคนทุกระดับ ก็หลังจากผ่านยุคฟองสบู่แตกปี '40 ไปแล้ว

ส่วนคนไม่ค่อยมีตังทำไง? ก็ฟังจากเทปคาสเซ็ทไง เทปคาสเซ็ทมันก็เลยตอบโจทย์ตรงนี้ ราคาก็ไม่แพง พกพาก็ง่าย เครื่องเล่นมันก็ราคาถูกกว่าซีดีเยอะ มันก็เลยตอบโจทย์คนทุก
ระดับ โดยเฉพาะในกลุ่มนักเรียน นักศึกษา คนทำงานที่มีรายได้ไม่เยอะ

แล้วทีนี้ อุปกรณ์ที่ใช้ฟังเทปล่ะ? ก็มีให้เลือกหลายแบบ จะเอาแบบตั้งโต๊ะเสียงเทพราคา
เรือนหมื่น จะเอาแบบบูมบอกซ์ แบกไหล่เดินสยามแบบเท่ๆ หรือจะเป็นแบบพกพาก็มีให้
เลือกหลากหลาย แต่ตัวที่ฮิตระเบิดเลยนี่เห็นจะเป็นแบบพกพา นักเรียน นักศึกษา
หรือแม้กระทั้งคนทำงานก็มีฟัง โดยเฉพาะพวกนักเรียน กับนักศึกษานี่คือเป้าหมายหลัก
ด้วยความที่มันพกง่าย ราคาก็ไม่แพง แถมรูปทรงมันก็สวย เท่ พกไปไหนคือสาวกรี๊ด
(ก็ว่าเข้าไปนั่น) เครื่องเทปพกพานี่ก็เลยกลายเป็นของ เค้าเรียกว่า Must Have ของเด็ก
วัยรุ่นสมัยนั้นเลยแหละ

พูดถึงในยุคนั้น (บอกก่อนรีวิวก็ไม่ได้รู้เยอะหรอกนะ ยอมรับเลย เกิดปี '36 รู้จักวอล์กแมน
ตอนป.2 ป.3 กว่าจะได้มีเป็นของตัวเองก็เกือบจะหมดยุคไปแล้ว) เค้าบอกว่าเครื่องเล่น
เทปพกพา ไอ้ที่เรียกกันติดปากว่า "ซาวด์อะเบาท์" เนี่ยนะ สมัยนั้นบ้านเราจะมีฮิตกันอยู่
2 ยี่ห้อ คือ "โซนี่" กับ "ไอว่า" ในยุคนั้นโซนี่ไทยใช้ "ใหม่ เจริญปุระ" เป็นพรีเซนเตอร์
มาพร้อมกับสโลแกนสุดเท่ๆ ในยุคนั้นว่า "วอล์คแมนตัวจริง จากโซนี่" อิชั้นเองก็เพิ่งมา
เห็นโฆษณาตัวนี้จริงๆ เมื่อ 2-3 ปีก่อน แต่บอกเลยว่ามัน "เท่จริงๆ" ส่วนของไอว่านี่
สโลแกนของยี่ห้อนี้ เท่าที่ลองค้นข้อมูลมารู้สึกจะเป็น "ซาวด์อะเบาท์ ต้องไอว่า"
สรุปง่ายๆ คือ อีสองยี่ห้อนี้มันแข่งกันเป็นเจ้าแห่งซาวด์อะเบาท์ในบ้านเรา ซึ่งตอนนั้น
ไอว่าจะนำโด่งโซนี่อยู่นิดหน่อยตรงที่คุณภาพเสียงที่ดีกว่าในราคาที่ถูกกว่า รุ่นที่ฮิตๆ กัน
ตอนนั้นก็จะเป็นตัว J303Mk3 (ของน้าอั๋น) หรืออีกชื่อคือ JX629 รุ่นพี่ของมันชื่อรุ่น JX729
คนส่วนใหญ่จะรู้จัก 2 รุ่นนี้ในชื่อของ "ไอว่า หน้าทอง" เพราะด้านหน้ามันจะเป็นสีทองๆ
ถ้าเอาแบบโหดขึ้นมาหน่อยก็จะเป็น JX707 รุ่นทอปในยุคนั้นที่มีระบบเสียงสั่งการ
เวลากดปุ่มก็จะมีเสียงชะนีตอบกลับผ่านหูฟังว่าเราใช้ฟังก์ชั่นไหนอยู่ ถือว่าเทพสุดๆ ไปเลย
ยิ่งถ้าได้ตัว JX2000 หรือ JX3000 รุ่นที่เป็นสีทองอร่ามทั้งเครื่อง แม่ง โคตรไฮโซเลยนะ

ของโซนี่ก็ไม่แพ้กันค่ะ รุ่นเทพๆ ตอนนั้นนี่มีมากมายหลายรุ่น แต่จุดเด่นของโซนี่ที่ถือว่า
ยูนิค กว่ายี่ห้ออื่นในยุคนั้นก็เห็นจะเป็น แจ๊คแพ แจ๊คแบนๆ ที่เป็นพอร์ตเฉพาะตัวของยี่ห้อนี้
รวมถึงหูฟังแบบหัวเข็ม ที่ทำออกมาเข้าชุดกัน รวมถึงระบบกดสั่งการด้านหน้าตัวเครื่อง
แถมมีฝาปิดให้เสร็จสรรพ เป็นอะไรที่เฟี้ยวสุดๆ ของยี่ห้อนี้ แถมค่าตัวหูฟังรีโมทแบบแจ๊คแพ
กับหูฟังหัวเข็มนี่ก็ใช่ย่อยนะจ๊ะ หลักหลายร้อย ตัวทอปๆ นี่เหยียบหลักพันกันเลยทีเดียว
แถมดีไซน์ของโซนี่ในยุคนั้นที่จัดว่า สวยสุดๆ ทรงเหลี่ยมมนๆ ขนาดกะทัดรัด เหมาะมือ
แถมความบางก็ถือว่าบางกว่าไอว่าเยอะอยู่ ยิ่งรุ่นหลังปี 35 มานี่บางกว่ามาก คนที่
ชอบสไตล์แบบไฮโซๆ หรือว่าพวกคนมีตังค์หน่อยก็จะเล่นยี่ห้อนี้กัน

คนที่พกแต่ละยี่ห้อก็จะเอาความเด่นของตัวเองมาข่มกัน คนใช้ไอว่าก็จะบอกว่า "โซนี่ห่วย
แพงก็แพง เสียงก็ไม่ดี" คนใช้โซนี่ก็จะบอกว่า "ไอว่ามีดีตรงไหน สวยก็ไม่สวย
พกก้อลำบาก เวลาพังมา ซ่อมได้ป่าวยังไม่รู้" ก็ถือว่าเป็นสีสันของวัยรุ่นยุคนั้นไป

อันที่จริงมันมีมูลความจริงอยู่อย่างนะ วงจรของโซนี่มันไม่ซับซ้อน อะไหล่ถอดเปลี่ยนง่าย
ซ่อมง่าย ทนทานกว่าไอว่าหลายขุม ไอว่าถึงเสียงจะดีกว่า แต่วงจรค่อนข้างบอบบาง ซับซ้อน แผงวงจรภายในเสื่อมสภาพง่าย ซ่อมยาก เค้าว่าถ้าจะเปลี่ยนสายพาน
ให้กับซาวด์อะเบาท์ไอว่า ต้องละลายตะกั่วบัดกรีถึง 20 จุด ถึงจะเปลีี่ยนสายพานได้
เพราะงั้นทุกวันนี้ ซาวด์อะเบาท์มือสองเก่าๆ ที่ยังหลงเหลือมาจนถึงทุกวันนี้ ส่วนใหญ่ก็คือ
โซนี่ คงเป็นเพราะความทนของมันล่ะมั้ง ถึงทำให้มันยังอยู่รอดมาได้

เอาโฆษณาของใหม่ เจริญปุระมาให้ดูค่ะ

อ่านเพลินดีครับ ข้อมูลแน่นดีมาก(ไม่น่าเชื่อว่าเกิดปี 36นะเนี่ย555)

ผมก็เริ่มเล่นตามกระแส ของคนสมัยนั้นเหมือนกันครับ(ก็ยุคนั้นมันล้ำสุดแล้ว) จำได้สมัยนั้นพวกหนังฝรั่งแนววัยรุ่น ทุกเรื่องจะมี Walkman ประกอบฉากซะส่วนใหญ่ครับ ที่ดังๆก็ Back to the Future

แล้วสมัยนั้น ไม่มีอินเตอร์เนต การหาข้อมูลยากมาก ร้านอย่างเฮียก็ไม่มี โดนฟันหัวแบะก็เยอะ แหล่งที่เขานิยมซื้อกันก็ มาบุญครองกับสะพานเหล็ก ซึ่งต้องอาศัยประสบการณ์พอสมควร เพราะร้านค้ายุคนั้น มีแต่เสือ สิงห์ กระทิงแรด ทั้งนั้น

คนเล่นรุ่นนี้โชคดีครับ ที่มีแหล่งข้อมูลให้ค้นหา และมีคนคิดทำรีวิวดีๆ แบบนี้ขึ้นมาครับ

@drabfather ไม่ให้
@bigtoro1 ขอบคุณที่ติดตามรับชมค่ะ

เล่าซะยาว กลับมาที่ EX88 ถามว่าตัวนี้มีประวัติความเป็นมายังไง มีดีตรงไหน
ได้มายังไง ขอเล่าไปเป็นประเด็นๆ นะคะ

สำหรับตัว EX88 ตัวนี้ผลิตขึ้นมาเมื่อปี 1991 (2534) ทำขายต่อเนื่องยาวถึงปี 1993 (2536)
เป็นเทปวอล์กแมนแบบเล่นอย่างเดียว ไม่มีวิทยุ ไม่มีระบบอัดเสียง ค่าตัวตอนนั้นอยู่ที่
22,000 เยน อัตราแลกเปลี่ยนเยน - บาท เมื่อเดินมิถุนายน ปี 2534
อยู่ที่ประมาณ 18.50 บาทต่อ 100 เยน (ข้อมูลจากวิกิพีเดีย)
คิดเป็นเงินไทยตกราวๆ 4,070 บาท รวมภาษีแล้วน่าจะตกราวๆ 4,500 บาท
บ้านเราตอนนั้น ทองคำแท่งบาทละ 4,615 บาท ดังนั้นค่าตัวของวอล์กแมนรุ่นนี้ มีค่า
เกือบเท่ากับทองคำแท่ง 1 บาท แพงใช้ได้เลยนะเนี่ย เงินเดือนข้าราชากรตอนนั้น
สตาร์ทกี่บาทก็ไม่รู้ เงินเดือนคนจบป. ตรี สตาร์ทกี่บาทก็ไม่รู้ ใครมีข้อมูลช่วยเพิ่มเติมหน่อย
อันนี้อยากรู้เป็นการส่วนตัว

สำหรับจุดเด่นของรุ่นนี้เนี่ยนะ เท่าที่สืบค้นข้อมูลจาก sony.net เค้าบอกว่ารุ่นนี้เป็นรุ่นแรกสุด
ที่โซนี่ปฏิวัติดีไซน์และฟังก์ชั่นการใช้งานใหม่ จากรุ่นก่อนๆ ที่ปุ่มควบคุมการเล่น
จะอยู่ที่สันเครื่อง พอมารุ่นนี้ปุ่มควบคุมการเล่นจะย้ายมาอยู่ด้านหน้าเครื่อง เพื่อให้ควบคุม
ได้สะดวก และมาพร้อมกับฝาปิด ที่เรียกว่า Hold Shutter ซึ่งมีประโยชน์มาก เพราะนอกจาก
จะเพิ่มความสวยงามน่ามองแล้ว ยังช่วยป้องกันไม่ให้เราเอามือไปโดนปุ่มโดยไม่ได้ตั้งใจ

จุดเด่นที่สำคัญอีกจุดนึงของรุ่นนี้ก็คือ มีฟังก์ชั่นการใช้งานที่เป็นเทรนด์ของเทปซาวด์อะเบาท์ยุคนั้น
ตัวเครื่องสีดำสนิท ใส่แบตหมากฝรั่งได้ ต่อรางถ่านภายนอกได้ ปรับเบสได้
มีระบบกลับหน้าเทปอัตโนมัติ (Auto Reverse) และเป็นรุ่นแรกที่สามารถเลือกเพลงได้
คือมีระบบกรอเพื่อค้นหาเพลง (AMS) กำลังขับรุ่นนี้อยู่ที่ 5MW ต่อข้าง (ถือว่าเยอะ)
ระยะเวลาในการเล่นต่อเนื่องสูงสุด 12.5 ชั่วโมงเมื่อใช้แบตหมากฝรั่งร่วมกับต่อรางถ่าน

แต่จุดเด่นที่สุดของรุ่นนี้คือ เป็นรุ่น (เกือบ)สุดท้ายที่โซนี่ใช้หัวเทปแบบ EX Amorphous Head
ซึ่งเป็นหัวเทปที่ใช้ในเครื่องเล่นเทปตั้งโต๊ะรุ่นแพงๆ รวมถึงเทปพกพาระดับ Professional
เช่น WM-D6C หรือ วอล์กแมนสายตลาดตัวเทพ WM-DD9 ซึ่งให้เสียงที่กระจ่าง จะแจ้ง
รายละเอียดดีมาก แถมยังมีมิติ และโฟกัสเครื่องดนตรีที่แม่นยำ แถมมีความเสถียรสูง
เทปที่อัดมาไม่ดี พอมาเปิดกับเครื่องที่มีหัวเทปแบบนี้ เสียงที่ได้จะดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
เทปที่อัดมาดี เสียงก็จะยิ่งดีขึ้นไปอีก

ตัวนี้ได้มายังไง? พี่บอย boyod ห้อง MD แกปล่อยให้เมื่อเดือนที่แล้วค่ะ แกบิดจากญี่ปุ่น
มา 2 ตัวสีดำตัวนึง แล้วก้อสีแดงอีกตัวนึง ตอนที่ได้มาก็ต้องเอามาปรับปรุงหลายจุด ตั้งแต่ลูกยาง สายพาน ไปจนถึงตัวปรับสปีดเทปที่อยู่ดีๆ หลุดออกมาซะอย่างงั้น กว่าจะเข้าที่เข้าทาง ก็กินเวลาไปเป็นอาทิตย์ จนสุดท้ายก็ได้เครื่องมาในสภาพ (เกือบ) สมบูรณ์ ยังเหลือก็
แต่สายหูฟังรีโมทที่ยังไม่เข้าล็อก มีอาการเสียงดับบ้างอะไรบ้าง เนื่องจากขั้วเริ่มหลวม
กับตอนนี้ยังหาตัวแปลงแจ๊คจากแจ๊คแพเป็น 3.5 ไม่ได้ แต่ก็ถือว่าได้เครื่องสภาพดีมาฟัง
แล้วล่ะค่ะ

ในยุคที่เครื่องพวกนี้วางขาย อุปกรณ์แกทเจทพกพาทั้งหลาย ตั้งแต่มือถือดันคอ (Dancall)
รุ่นปาหัวหมาแตก เพจเจอร์โฟนลิ้งค์ ยันไปถึงซาวด์เบาท์ สีที่คนส่วนใหญ่เลือกใช้กัน
ไม่ใช่สีชมพูอองตอง ไม่ใช่สีเหลืองมัสตาร์ด ไม่ใช่สีฟ้าน้ำทะล แต่กลับเป็นสีดำทะมึน
(ไม่เข้าใจทำไมต้องใช้สีนี้) สีดำคือสีทอปฮิตของยุคนั้นเลยค่ะ แต่โซนี่รุ่นนี้กลับทำสี
ที่แตกต่างกันออกมา 4 สี คือสีดำทะมึน สีแดงจี๊ดจ๊าด สีขาวบริสุทธิ์และสีเทาอมควัน
แต่สีโปรโมทของรุ่นนี้ก็คือสีดำ... เพราะฉะนั้นบอดี้สีอื่นก็เลยกลายเป็นของหายากไป
เท่าที่มีในตอนนี้ พี่ boyod ห้อง MD มีสีแดงกับขาว อิชั้นมีสีดำ ส่วนสีเทาตอนนี้หายากสุด

เอารูปแจ๊คแพมาให้ดู

เอาโฆษณารุ่นนี้มาให้ดูค่ะ

***เริ่มง่วง พิมพ์ผิดหลายคำ ขอประทานอภัยด้วยนะคะ เริ่มเบลอละจริงๆ 555***

เดี๋ยววันพรุ่งมาต่อเน้อ

แหล่งข้อมูลค่ะ

http://www.sony.net/Fun/design/history/product/1990/wm-ex88.html
http://www.thaistockinfo.com/forum2010/f0004.html
https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%80%E0%B8%A2%E0%B8%99
http://www.asahi-net.or.jp/~an4t-tkns/taro/walkman/1991.htm

สวยจุงงงง

@tangkoo เคยเจอประสบการณ์โดนฟันหัวแบะที่สะพานเหล็กมั้ยคะ? เล่าให้ฟังหน่อย
@taechanyz รอรีวิว EX808 น๊า ขอให้ซ่อมเสดเร็วๆ ^^

ใครเคยเจอประสบการณ์โดนฟันหัวแบะที่สะพานเหล็กบ้างคะ เล่าให้ฟังหน่อย

แต่เท่าที่เคยอ่านมา เมื่อก่อนเครื่องเสียงโซนี่มันจะทำขายอยู่ 2 ที่ คือที่ญี่ปุ่นกับที่มาเลเซีย ศูนย์โซนี่ตอนนั้น ปี 34 เอาเครื่องทำที่ญี่ปุ่นมาขาย รุ่น FH-E939CD ตัวละ 3 หมื่นกว่าบาท

แต่มีพ่อค้าหัวใสแถวสะพานเหล็กนี่แหละ เอาเครื่องรุ่นนี้ที่ทำที่มาเลเซียนำเข้ามาวางขาย ตัวละหมื่นกว่าบาทเองมั้ง เคยมีคนในเว็บนี้แหละเค้าซื้อไปด้วย เค้าบอกว่าเสียงสู้ตัวญี่ปุ่นไม่ได้เลย ตัวญี่ปุ่นเสียงดีกว่าเยอะ 555555

เอาเท่าที่จำได้นะครับ ผมเล่นช่วงยุคปี 80-90(เรื่องรุ่นคงไม่ระบุ เพราะจำไม่ได้แล้ว555 และผมก็เลิกเล่นช่วงปี 33-34 ด้วยนี่แหละ) ที่ผมเจอมักจะเป็นมุขประมาณว่า สมมติซื้อซาว์ดเบาว์ทไอว่า ร้านมันจะบอกราคาว่า(สมมติ 3 พัน) ได้หูฟังเทียบนะ ถ้าจะเอาหูฟังแท้ต้องเพิ่ม ตังค์อีกห้าร้อย

ไอ้เราก็มือใหม่ ในใจก็คิดว่าของแท้ดีกว่า (ร้านมันก็โน้มน้าวให้ซื้อของแท้ ของเทียบไม่ดีอย่างนั้น อย่างนี้) ทั้งๆที่จริงๆของพวกนี้ มันหิ้วมาทั้งนั้น ถ้ารุ่นไหนมีหูฟังติดมาด้วย มันก็ใส่มาอยู่ในกล่องนี่แหละ แต่พ่อค้ามันหัวใส จับมาขายแยกแล้วบวกเพิ่ม ก็เสียค่าโง่ไป ยังมีอีกหลายอย่าง ทั้งบวกราคา(เกินจริง) สร้างนิทานเรื่องนั้น เรื่องนี้


ตอนหลังมารู้ เพราะเจอเพื่อนที่เล่นเหมือนกัน เขามีแหล่งที่ซื้อจากญี่ปุ่น เจอคนเล่นหลายๆคน พูดคุยกันเราก็เริ่มรู้อะไรมากขึ้น ตอนหลังก็เลยเล่น sony จากญี่ปุ่น รุ่นบางๆ(ผมจำรุ่นไม่ได้)ที่ไม่มีขายในไทย ราคาน่าจะซัก สามหรือสี่พันบาทนี่แหละ ตอนนั้นรู้สึกล้ำมาก เพราะปุ่มกดมันจะอยู่ ตรงหน้าฝาเครื่อง (ช่วงนั้นปุ่มกด จะมีแต่อยู่ตรงข้างเครื่อง และมีแต่เครื่องรุ่นหนาๆทั้งนั้น)

*ส่วนเงินเดือน ป.ตรีตอนนั้นน่าจะ ราวๆสามถึง ห้าพันนี่แหละครับ ไม่น่าเกินนี้*

555 วอล์คแมนตัวแรกของผม น่าจะซื้อราวๆปี 2525 ครับ ตอนนั้น Grand X กำลังดังชุดแกรนด์เอ๊กซ์โออยู่เลยครับ ตายๆๆ ทำไมซื้อมานานจัง 555

ผมลองค่อยๆค้นดู ปรากฏว่าเจอตัวแล้วครับ ตัวที่ผมซื้อเป็นตัวแรกในชีวิตเลยคือ Sony Walkman F2 ราคา 3400 บาท เมื่อปี 2525 ครับ 555

รุ่นแรกของเฮียอย่างเท่เลยครับ

ยอดเยี่ยมเลยครับคุณปาม ทำให้ผมรู้สึกอยากจะหา EX88 มาครอบครองซะแล้ว
สำหรับซาวด์อะเบ้าตัวแรกของผม คือ Aiwa รุ่น T-800 เอ๊ยยยย T28MKII ครับ ซื้อมาตอนปี 36 (ปามเพิ่งเกิดมั่ง อิอิ)
ราคาตอนนั้น 3600 - 3900 บาทนี่แหล่ะครับ ซื้อแถวบ้าน (กระบี่) ด้วยครับ

สุดยอดเลยครับคุณปามมี่

จองครับEX88 ^^

ขยันหาข้อมูลจริงๆน้องปามมี่ +1000

ตอนที่เห็นรุ่นนี้ แค่ชอบตัวเลขรุ่นเฉยๆ ว่าจะเอามาจับคู่หู ex888 น่าจะเพิ่มเลข 8 มาอีกสองตัว 55

..

โอ้โห้ วอล์คแมนตัวแรกของเฮียมั่นนี่ เลิศสแมนแตน เลยครับ 555
ตัวแรกของผมแค่ WM-F15 เอง ^^

ซาวน์อะเบ๊าท์เครื่องแรกของผม aiwa นะ แต่จำรุ่นไม่ได้แล้วครับ มันลางเลือนไปกับความทรงจำ - -"

@tangkoo รุ่นปุ่มด้านหน้าตอนนั้นมีหลายรุ่นค่ะ ถ้าปี 33-34 จะมีรุ่น WM-600, EX88, EX77, FX77, RX77 แล้วก้อ DX100 ค่ะ เดี๋ยวจะทยอยเอารูปให้ดู

@เฮีย รุ่นเฮียนี่เปนรุ่นแรกๆ เลยมั้งที่ฟังเอฟเอ็มได้ แจ่มค่ะแจ่ม

@Ending Soon นั่นไง มาละ #ทีมไอว่า นางปามเปน #ทีมโซนี่ นะคะ 55555

@aor ขอบคุณค่ะน้าอ้อ

@gigaboom มาจงมาจองอะไรล่ะ 55555

@boyod พี่บอยค่ะ 1,000 นี่ส่วนลด ตัวสีแดงใช่มั้ยคะ 5555

@น้าชา... ช่วงนี้เก็บเทปเยอะ แบ่งมาให้นางปามดูแลได้นะคะ 5555

อ่ะมาต่อกันดีกว่า ขั้นถึงช่วงรีวิวกันละ หลังจากที่พล่ามอะไรไม่รู้มาซะยาวเหยียด 5555
เรามาดูส่วนต่างๆ ของเครื่องกันดีกว่า ขอเล่าแบบ หมดเปลือกนะคะ แต่ไม่ถึงขั้นแบบ
In Depth Analysis นะคะ ความสามารถอิชั้นไม่ถึงขั้นนั้น

มาดูด้านหน้ากัน รูปทรงของรุ่นนี้ จัดว่าสวยดีทีเดียว เป็นทรงสี่เหลี่ยมมนๆ ตัดขอบโค้งทั้งสี่ด้าน
พร้อมฝาครอบปุ่มกดแบบเลื่อน มีสัญลักษณ์ Walkman และ ไฟบอกหน้าเทป A และ B
วัสดุที่ใช้ทำบอดี้ ทำมาจากพลาสติกผสมโพลิเมอร์ เนื้อดี และทนทานใช้ได้



มาดูต่อในส่วนของด้านข้างเครื่อง อิชั้นไล่ไปทีละรูปเลยนะคะ

ด้านขวา - จะเป็นช่องใส่แบตหมากฝรั่ง กับขั้วต่อรางถ่าน รางถ่านที่ใช้เป็นแบบธรรมดา
หาซื้อได้ทั่วไปตามตลาดมือสอง

ด้านบน - จะเป็นปุ่มปรับ Dolby NR กับโหมดเล่นเทป ปรับได้ 2 แบบคือ เล่นม้วนเดียวจบ
หรือเล่นไปเรื่อยๆ

ด้านซ้าย - จะเป็นปุ่มปรับเสียง ปุ่มปรับเบส ตัวที่ได้มา เป็นตัวที่ขายในญี่ปุ่น จะใช้ชื่อโหมดปรับเบสว่า DBB หรือ EX DBB แต่ถ้าเป็นตัวที่ขายที่อื่น เช่น ยุโรป อเมริกา หรือ ไทย
จะใช้ชื่อโหมดปรับเบสว่า MEGA BASS ตัวนี้ปรับได้ 2 ระดับค่ะ แล้วก็จะมีช่องต่อหูฟัง
แบบแจ๊คแพ หรือแจ๊คปรินท์ หรือ แจ๊คแบน แล้วแต่จะเรียก



มาดูในส่วนของชุดหูฟังรีโมทกันบ้าง ตัวหูฟังรีโมท อย่างที่บอกคือแจ๊คเป็นแบบแจ๊คแพ
ตัวรีโมทมีจอแสดงผลซึ่งต้องใช้ถ่านก้อนสีเงินแบนๆ เป็นแหล่งพลังงาน ข้อเสียของ
วอล์กแมนตัวนี้ มีอย่างนึงคือ ไม่มีการต่อพลังงานจากตัวเครื่องเข้ากับรีโมทโดยตรง
เหมือนรุ่นอื่นๆ ตัวรีโมทต้องใช้ถ่านแยก ซึ่งจะยุ่งยากนิดนึงเวลาหาถ่านนี่แหละ 5555

สำหรับหูฟังตัวนี้ใช้รุ่น MDR-E552 ซึ่งเป็นหูแถมตัวเกือบทอปของยุคนั้น เนื้อเสียงค่อนข้าง
หนา เบสเยอะ แหลมออกจัดจ้านถ้าใช้กับเครื่องเล่นรุ่นใหม่ๆ แต่ถ้าฟังกับเทป เสียงแหลม
จะออกโทนมนๆ มิติปานกลาง โฟกัสใช้ได้ รายละเอียดก็ถือว่าโอเค

รีวิวเสร็จแล้วส่งมาที่อยู่เดิมนะ 5555555

ขออนุญาตปาดนะครับ
ขอบคุณ คุณปามมี่มากๆครับ ใช่จริงๆด้วยครับ รุ่นสุดท้ายที่ผมเล่น ตัวนี้เลยครับ wm600 และก็จุดใต้ตำตอ มันมีอยู่ในกระทู้คุณปามมี่นี่เอง(แต่ผมไม่เคยอ่าน)

forum.munkonggadget.com/detail.php?id=96473

โโห หากจำไม่ผิดรุ่น...ผมซื้อตัวfx-78 ต่อจากเพี่ยน(มันเอาของเมียมาขาย)
สมัยนั้น....คือ สรุป ผมชอบโซนื่มากกว่า ไอว่า
คึอๆๆๆสมัยนั้นผม อยู่ช่วงอินรักสาวๆๆๆ จึงฟังชอบฟังโซนี่มากกก.....
...กับเพลงเร็ว มันๆๆละเอียดดีๆๆ ผมชอบ ไอว่ามากๆๆๆ

แจมนิด ของผม Walkman F2 นี่ผมจำขึ้นใจเลยเพราะว่า เป็นการซื้อจากการหาเงินได้ด้วยตัวเองครับ ราคา 3400 บาท และตอนนั้นประเทศไทยไม่มีอแดปเตอร์เสียบไฟขายครับ(หัวแจ๊กแบบที่เสียบเข้าวอล์คแมนได้) ต้องซื้อถ่านไฟฉายใส่อย่างเดียว จนสุดท้ายผมต้องฝากเค้าซื้อหม้อแปลงมาเสียบในราคาอันละ 500 บาทในภายหลัง

สำหรับอุปกรณ์ที่มาพร้อมกับชุดขายจะมี ตัวเครื่อง, แบตหมากฝรั่งพร้อมแท่นชาร์จ,
รางถ่าน, รีโมทพร้อมหูฟังรุ่น MDR-E552, ถุงผ้า และคู่มือการใช้งาน
พร้อมใบรับประกันสินค้า กรุณาตรวจสอบอุปกรณ์ของท่านก่อนชำระเงินให้ผู้ขาย
ใครที่ซื้อรุ่นนี้ในสภาพมือหนึ่งแกะกล่อง หากท่านซื้อมาแล้วพบว่า อุปกรณ์ขาด หาย
ชำรุด กรุณาติดต่อผู้ขายโดยด่วน โดยเฉพาะท่านที่ซื้อมาจากมาบุญครองและสะพานเหล็ก
นะคะ 5555555

มาดูเทปที่ใช้ทดสอบกันบ้าง รอบนี้จัดหนักเลยค่ะ เทป 3 ม้วน เนื้อเทป 3 แบบ ทั้งเทปธรรมดา
เทปโครเมียม และเทปโลหะ มาดูรายละเอียดกันค่ะ

เทปม้วนกลาง - เทปธรรมดา ของ Madonna ชุด the Immaculate Collection เทปม้วนนี้เป็นม้วนพิเศษ ทำในญี่ปุ่น ภายใต้การบริหารของ Warner Music International ซึ่ง
คุณภาพของเทปม้วนนี้คือ เนื้อเสียงที่ดีกว่า สดกว่า กระจ่าง และรายละเอียดดีกว่า
ตัวที่ทำขายในไทยหลายเท่า แถมทนทานเป็นเลิศ อัลบั้มชุดนี้มีความพิเศษตรงที่เป็นอัลบั้ม ไม่กี่อัลบั้มในโลก ที่บันทึกเสียงลงเทปด้วยระบบเสียงสามมิติ Q Sound ซึ่งเป็นต้นแบบ
ของเทคโนโลยีเสียงเซอร์ราวด์ SRS WOW ในยุคนี้ เป็นเทปที่อิชั้นใช้เป็นเทปหลักในการ
รีวิวเครื่องเล่นเทป เพื่อทดสอบมิติและการโฟกัสตำแหน่งของเครื่องดนตรี ถึงแม้อัลบั้มนี้จะเป็นเพลงป๊อปตลาดๆ แต่ด้วยความที่มันบันทึกเสียงมาดี และความที่ดิชั้นเป็นแฟนคลับ
ขั้นเดนตายของมาดอนน่า อิชั้นก้อเลยแบบว่า... ขอนิดนึง 55555

ม้วนด้านซ้ายมือ - เทปโครเมียมของ Maxell รุ่น XLII-S เป็นเทปโครเมียมรุ่นทอปสุดของ
ยี่ห้อนี้ ม้วนนี้อภินันทนาการจาก น้าชา (rockdragon) เทปม้วนนี้พิเศษตรงที่ใช้ระบบบันทึกในบ้านที่สมบูรณ์แบบที่สุดระบบนึงเท่าที่อิชั้นเคยสัมผัสมา เทปม้วนนี้อัดเพลงของ SADE ชุด Diamond Life ใช้ต้นฉบับจากแผ่นเสียงไวนิล ต่อตรงเข้ากับเครื่องเล่นเทปตั้งโต๊ะรุ่น
ทอปสุดของไอว่าในปี 1992 ชื่อรุ่นว่า Aiwa XK-S9000 ต่อตรงจากต้นฉบับเข้าสู่เครื่องโดย
ไม่เปิดระบบตัดเสียงรบกวนใดๆ เสียงที่ได้คือ คมชัด ลื่นไหล ฟังเพลิน
มีกลิ่นอายอนาล็อคจากแผ่นเสียงให้ได้ยินเป็นระยะๆ

ม้วนด้านขวามือ - เทปโลหะของ TDK รุ่น MA-X เป็นเทปโลหะรุ่นรองทอปของ TDK
ในยุคนั้น ตัวนี้อิชั้นได้มาในราคา 50 บาท จากร้านเทป (ปัจจุบันเป็นร้านซีดี) ที่ใหญ่ที่สุด
ในภาคเหนือ "ทิพย์เนตร เอ็นเตอร์ไพรส์" เทปที่ได้มาชื่อชุด NICE #26 เป็นอัลบั้มรวมเพลง
รัก แนวบัลลาด คอนเทมโพรารี่ ที่ดังที่สุดในยุคนั้น คิดว่าปีที่เทปม้วนนี้วางแผงน่าจะปี 2533
เพราะดูตามรายชื่อเพลงแล้ว ยึดตามอันดับชาร์ทเพลง Adult Contemporary ของ
บิลบอร์ดในปี 1990 เป๊ะ ต้นฉบับของเทปม้วนนี้ คาดว่าน่าจะมาจากซีดี เสียงที่ได้จากเทป
ม้วนนี้ ออกแนวคมชัด ใสแจ๋วแหวว รายละเอียดดีถึงดีมาก ปลายเสียงติดคมเล็กน้อย
เสียงออกไปทางดิจิตอล คล้ายซีดีมาก แต่ก็มีกลิ่นอายอนาล็อกเจออยู่บางๆ



เอาล่ะ ถึงเวลา ใส่เทป เดินเครื่อง!! แกร่กๆๆๆๆ...

@tangkoo ยินดีที่หาเจอค่ะ ไม่อยากจะบอกว่าตัวนี้ก็เป็นอีกตัวนึงที่อิชั้นอยากได้ ความเทพของรุ่นนี้คือ หูแถมค่ะ หูแถม (ติดรีโมท) ของรุ่นนี้คือ MDR-E472 ขีดขาว (ย้ำ!! ขีดขาว) ซึ่งเสียงดีกว่าตัวขีดเหลืองที่แถมมากับวอล์กแมนตัวทอปรุ่นฉลอง 10 ปีตอนนั้นอย่าง WM-701C ซะอีก และตัวนี้ใช้หัวเทป EX Amorphous Head ด้วยนะ แถมแจ๊คหูฟังรุ่นนี้เป็นแบบแจ๊คธรรมดา ต่อกับหูฟังอะไรก็ได้ ไม่ต้องกังวลเรื่องหาตัวแปลง เทพจริงๆ ตัวนี้ หายากด้วย อยากได้อยู่เหมือนกัน

@เฮีย ถือเป็นความภูมิใจค่ะ ซื้อถ่านใส่นี่ ถ่านไฟฉายตรากบใช่มั้ยคะ? ใส่กี่ก้อน ก้อนละกี่บาท เล่นได้นานมั้ยคะ 555555555

@crabfather ไปบิดเอาจากญี่ปุ่นโน่นไป 555555

ปามมี่ สาวเชียงใหม่ อ่านเพลินเลยครับ แน่นปึ๊ก ของผมจำได้ตัวแรกเป็นไอว่าครับซื้อมาในราคา1990บาท ตัวแรกในชีวิต เครื่องเป็นโลหะครับ หนักพอควร ใช้ถ่านAA รับFMได้ จำได้มาใส่ถ่านครั้งหนึ่งใช้ได้นานมากครับ สุดท้ายใช้อยู่เกินปีครับ มันเสีย พอดีน้องชายมันจบช่างอิเล็กมา แต่มันทำงานต่างจังหวัดเลยฝากมันซ่อมแต่ซ่อมอีท่าไหนบ่รู้ เกือบ10ปีแล้ว ผมยังไม่ได้รับเครื่องคืนจากมันเลย5555 สงสัยมันทำหายไปแล้วแต่ไม่บอกผม ขี้เกียจทวงมันก้ทำเป็นลืมไป5555 หลังจากนั้นไม่กี่เดือนที่ได้ซาวด์อะเบาท์ ตัวแรกในชีวิต ผมก็ได้cd walkmanตัวแรกในชีวิตเช่นกันสำหรับปีนั้น แต่เดิมนั้นผมมีวิทยุเทปยี่ห้อโซนี่ครับ ตัวนั้นเก๋มาก เวลาเปิดเครื่องมันมีดวงไฟเล็กๆหลายสีขึ้นตรงลำโพงครับ คล่ายไฟดิสโก้ครับ ใช้ได้นานหลายปีครับกว่าจะฟังครับ จำได้ตอนนั้นเพลงไทยขายตลัปละไม่เกิน60บาท เพลงสากล80-90บาท ตลับผี25-30บาท ส่วนแผ่นcdจำได้ช่วงนั้นแผ่นละ600บาทครับ ตลัปเทปแท้ตลับแรกในชีวิตครับnew kiss on the block รวมฮิต ฝากเพื่อนซื้อให้ครับ แถวบ้านผมมันมีแต่เพลงไทยกับจีนขายครับ ช่วงนั้นผมชอบฟังเพลงสากลจากวิทยุครับ แต่ไม่รู้จะซื้อตลับแท้จากที่ไหนครับ พอดีเพื่อนรุ้จักร้านที่ขายเลยฝากมันซื้อให้ ตอนหลังทราบว่าร้านที่ว่าผมพอจะเดินเท้าไปซื้อได้ ไม่ไกลมากนัก เลยไปซื้อเองครับ

อายคุณปามมี่มาก555 ข้อมูลแน่น รู้เยอะกว่าผมอีก ผมก็เพิ่งรู้รายละเอียด เจ้ารุ่นนี้ก็จากคุณปามมี่นี่แหละ ก็สมัยนั้นมันไม่มีอินเตอร์เน็ต ให้เล่นนี่เนอะ ตอนนี้พยายามหาอยู่ ไม่รู้อยู่ตรงส่วนไหนของบ้านครับ

ก่อนหน้านี้ ผมก็เล่นรุ่นตัวหนาๆ หนักๆ มีวิทยุแบบหมุนหาคลื่น เหมือนกัน ทั้งของโซนี่ เนชั่นแนล แต่จำไม่ได้ซักรุ่น แต่ของสมัยก่อน ต้องบอกว่าทนมาก ถึงมากที่สุด โดยเฉพาะ เมด อิน เจแปน

ท่านหัวหน้า bigtoro1 ครับ ถ้าฟัง new kids on the block ต้อง step by step ด้วยนะครับ555

@bigtoro1 ร้านมันอยู่ส่วนไหนของลำปางคะ อยากรู้ 55555

@tangkoo ขอให้หาเจอในเร็ววันค่ะ ^^ // ของสมัยก่อนทนมาก ทนมือทนเท้าสุดๆ เพราะวัสดุที่ใช้ในการผลิตดี ดู EX88 ตัวนี้สิ อายุอานาม ปาไป 24 ปีละ แต่ยังเล่นได้ดีจนถึงเดี๋ยวนี้ ไม่แน่ WM-600 ที่คุณพี่มี อาจจะแค่สายพานกรอบ ขั้วแบตอาจจะสกปรก เอาไปซ่อม กับล้างระบบเทปนิดหน่อยก็เล่นได้เหมือนเดิมแล้ว

อ่ะเคมาเล่าต่อในส่วนของเนื้อเสียง หลังจากที่ทดสอบนาง EX88 กับเทปทั้งสามม้วน
อิชั้นโอเคกับเทปตัวนี้มากค่ะ ต้องยกความดีความชอบให้กับหัวเทป EX Amorphous Head
เสียงของ EX88 เปนเสียงที่...

เอาตรงๆ มันก็อธิบายไม่ค่อยถูกเหมือนกัน เสียงมันเป็นโทนอนาล็อก
สไตล์ของเทปคาสเซ็ทเลย แต่มันเป็นอนาล็อกที่ออกกระจ่าง ชัดเจน จะแจ้ง เสียงกลาง
ของตัวนี้จะมีอิมเมจที่ค่อนข้างใหญ่ แต่ไม่พุ่งอะไรมากมายนัก อยู่ตรงกลาง ห่างจากหัวเรานิดนึง เสียงร้องติดหวานนิดๆ ปลายเสียงแหลมไม่จัดแบบพวกซีดี หรือเครื่องเทปรุ่นหลังๆ
เบสออกลูกไม่ใหญ่มาก กระชับ เก็บตัวค่อนข้างเร็ว บรรยากาศค่อนข้างเปิดโปร่ง ฟังสบาย
ฟังได้นาน สเตจกว้างพอดี ไม่มากไม่น้อย โทนเสียงโดยรวมจะออกผู้ดีหน่อย
ไม่จัดจ้าน ไม่กระแทกแดกดัน ยิ่งถ้าเปิด EX DBB นี่คือ ฟังแล้วเคลิ้มมากๆ เบสที่ได้จะลูกใหญ่มาก แต่นุ่ม แน่น ไม่กลบย่านอื่นเลย โอเคทั้งคุณภาพและ
ปริมาณ แนะนำเปิดที่ระดับกลางเปิดสุดนี่ไม่ไหว จะสำลักเบสตายเอา เยอะเกิน 5555555

ลองกับเทปธรรมดาเสียงที่ได้ก้อ เหมือนที่เล่าไปตะกี้ แต่ถ้าลองกับเทปโครเมียม เสียงที่ได้ก็
เอาจริงๆ มั้ยคือมันก็ไม่ต่างอะไรกันมาก แต่สิ่งที่เพิ่มเข้ามาคือ เนื้อเสียงแหลมจะใสขึ้น
แต่ยังไม่ถึงกับเป็นประกาย ปลายเสียงแหลมจะออกมนๆ ไม่จัดจ้านมาก

แต่ถ้าลองกับเทปโลหะ โอ้โห คุณเอ๊ย มันคือเครื่องเสียงบ้านดีๆ นี่เอง เสียงแหลมใสเป็นประกายวิ๊งๆ
เสียงกลางออกคัลเลอร์ แถมมีหวานติดมาอีก โฟกัสเครื่องดนตรีชัดมาก รายละเอียดดี แต่
ขาดเบสไปนิด เบสน้อยมาก ต้องปรับเบสเพิ่ม ถึงจะลงตัว บรรยากาศโอบล้อมดี

ก้อถือว่าเป็นการมาแชร์ให้อ่านละกันเนาะ ความจริงพวกลุงๆ น้าๆ ในนี้หลายคน
ก็เคยมีความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับเทป แล้วก็พวกซาวเบาท์กันค่อนข้างเยอะ
เยอะกว่าอิชั้นอีกอ่ะคือยอมรับเลยว่าเกิดมาในช่วงที่เทปมันใกล้ดับแล้ว แผ่นซีดี เอ็มพีสาม เริ่มเข้ามาแล้ว เลยไม่ค่อยมีความทรงจำอะไรเก็บไว้มาก

เอาจริงๆ ส่วนตัวเลยคือชอบเสียงของเทป มากกว่าฟอร์แมตอื่น เคยเล่นมาหลายตัว
ทั้งซีดี เอ็มดี ไฮเรส ของในตำนานทั้งหลาย ไม่เคยอยู่ได้นาน แต่พอมาเจอกับเทป คือ
เลิกยากอ่ะ 55555 เสียงของเทปมันจะไม่เหมือนพวกดิจิตอลทั้งหลาย มันฟังสบาย
ฟังได้นานกว่าพวกดิจิตอล ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองรึเปล่านะ

อันที่จริง การเล่นเทป ถ้าจะเล่นให้เป๊ะ ให้เสียงดีอ่ะ เล่นยาก เทปมือสองในท้องตลาด
ทุกวันนี้ สภาพแย่บรรลัย เสียงดีบ้างไม่ดีบ้าง บางคนอยากเล่น แต่พอไปเจอเทปเน่าๆ ใน
ตลาดมือสองมันก็ท้อ เลิกเล่นไปบ้าง ไอ้คนที่เล่นจนเซียนแล้วเค้าก็ใช้วิธี
ซื้อเทปเปล่ามาอัดเอง แต่เราก็ไม่ใช่เป็นพวกเงินถึง ซื้อชุดเล่นชุดละ 3-4 หมื่น เทปโลหะ
ม้วนละสองสามร้อย เราก็เล่นตามยถากรรม เครื่องเทปตั้งโต๊ะมาฟรี รุ่นก็ธรรมดาบ้านๆ
เอาไว้อัดเทป กับซาวด์เบาท์มือสอง ในบอร์ดเฮีย เอามาซ่อมเองบ้าง ฟื้นเครื่องเองบ้าง
แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว

สำหรับใครที่อยากลองเล่นเทป หรือสนใจวิธีการทำมิกซ์เทป ไว้ฟังเล่นๆ กับซาวด์เบาท์ทที่บ้าน เชิญที่ห้องนี้นะคะ

http://forum.munkonggadget.com/detail.php?id=184138

หวังว่าคงจะให้ความรู้ความบันเทิงกับพี่ๆ เพื่อนๆ ในนี้ได้ไม่มากก็น้อยเนาะ

พบกันใหม่รีวิวหน้า แต่จะเป็นตัวไหนนั้นต้องคอยติดตามนะคะ สำหรับวันนี้ สวัสดีค่ะ

ปามมี่ สาวเชียงใหม่ (ปาม)
Tel. 090-8952601
Line: thepalm_cnx

ปรบมือให้เลยครับ ยอดเยี่ยมมาก ลุงๆน้าๆหลายท่านต้องเดินไปปัดฝุ่นเครื่องเล่นเทปของตัวเอง แล้วใส่ม้วนเทปที่ตัวเองชอบฟังเพื่อรำลึกถึงความหลังแน่นอนเลยครับ
โดยส่วนตัวก็ไม่ได้เน้นต้องเก็บม้วนหายาก ม้วนมือสอง แล้วต้องมานั่งกุมขมับกับเสียงวิทยุที่อัดทับเพลงเกือบทั้งเพลง ตอนนี้เน้นอัดเพลงหรืออัลบั้มที่ชอบเองเท่านั้นครับ หรือไม่ก็ซื้อเทปซีลไปเลย ซึ่งก็ได้มาหลายม้วนเหมือนกัน ก็มันติดเสียงและหลงใหลกับสำเนียงอนาล็อกของเทปมากๆนี่ครับ ยิ่งถ้าได้แหล่งเสียงคุณภาพอย่างแผ่นดำเนี่ย คงแหล่มมากๆเลย

ปามมีเทปที่ใช้ต้นฉบับจากแผ่นดำอยู่ 2-3 ม้วนค่ะ เสียงมันดีกว่าแบบอัดจากซีดีเป็นไหนๆ