บ่ายวันเสาร์ ในขณะที่ผมกำลังนั่งฝอยน้ำลายแตกฟองอยู่กับลูกค้าทั่วๆๆ ไป จู่ๆๆ ก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผม เดินเข้ามาพร้อมกับแจ้งความประสงค์ว่าขอฟังลำโพงหน่อย...แกพูดไทยไม่ค่อยชัดนัก ผมคาดคะเนจากหน้าตาแล้ว ในใจก็นึกว่า อาเฮียคนนี้จะเป็นคนไทยเชื้อจีนก็ไม่ใช่ จะเป็นจีนล้วนๆๆ ก็ไม่ใช่อีก จะว่าญี่ปุ่นก็ดูไม่น่าจะเป็น...แล้วจะเป็นใครได้ ??
ผมก็เลยถามไปดื้อๆๆ ว่า เป็นคนชาติไหนครับ อาเฮียท่านนี้ก็ตอบว่าเป็นชาวเกาหลีครับ อ๋อ มิน่าเล่า แกถึงเดินเข้ามาถามที่ผมเลย คงด้วยผมคงจะดูคล้ายๆๆ ต๊องตัวพ่อ...หรือไม่หน้าตาผมก็ประมาณว่าย่างเกาหลีแถบชานเมือง หรือไม่ก็พวกเกาหลีตังกุยจับตราแปรงสีฟันคู่นั่นเอง (ใครรู้มั่ง) 555
ผมเริ่มต้นคุยเพื่อกระชับสัมพันธไมตรีไทย-เกาหลี ถามไถ่ว่าแกมาทำอะไรที่ไทย ทำงานที่ไหน มาเมือไหร่ อยู่นานหรือยัง มีเมียน้อยเป็นคนไทยกี่คน (อันนี้ไม่ได้ถามจริง แต่ผมนึกถามในใจ) เคยไปนวด นกป หรือยัง ฯลฯ
แล้วผมก็ถามว่า ผมอยากจะเรียกแกว่าพี่ ควรจะเรียกเป็นเกาหลีว่ายังไง ปรากฏว่าสหายเกาหลีของผมท่านนี้บอกว่า คนเกาหลีเรียกคำว่า พี่ ว่า ฮี-ออง โดยให้เรียกควบกล้ำเร็วๆๆ ว่า ฮี-ออง...ฮออง..ฮอง แล้วผมก็ได้ภาษาเกาหลีคำแรกในชีวิตก็วันนี้แหละ 1 คำ
หลังจากคุยกันเป็นวักเป็นเวรราวกับเคยเจอกันมาชาติกว่า ผมก็ขอถ่ายภาพเป็นที่ระลึกกับลูกๆๆหลานๆๆของแก (ผมเองก็ดันลืมเอาแกถ่ายร่วมด้วย) และตอนก่อนที่จะถ่าย ผมเห็นเจ้าน้ำแข็ง และจำได้ว่าเจ้าน้ำแข็งนี่มีฉายาว่า "แข็งคุง" ซึ่งเมื่อมายืนคู่กับ "มั่นคุง" ก็น่าจะได้บรรยากาศของภาพไม่น้อย.....
แล้วภาพของเกาหลีจริงกับเกาหลีปลอมก็มาฉายร่วมกันให้เห็น
ผมแลกเปลี่ยนอีเมล์กันราวกับการแลกธงหรือแลกเสื้อของสโมสรฟุตบอล แล้วผมก็สวัสดีพร้อมกับคำนับจนมั่วไปหมดกับสหายเกาหลีของผม......
ฮยอง ยินดีที่ได้รู้จักครับ....
555
