ขอให้การผ่าตัดผ่านพ้นไปได้ด้วยดี และขอใหหายไวๆนะครับ

ขอบคุณครับ และขอให้กลับมาเป็นปกติโดยเร็วครับ

หายเร็วๆๆครับ ยังหายใจอยู่ ก็สู้กันไปครับ

ทุกสิ่งทุกอย่างสามารถแก้ไขได้ครับและเราต้องยอมที่จะรับมันด้วยครับ
หายไวไวครับ.

หายไวๆ ครับ ฟังเพลงเพื่อผ่อนคลายช่วยได้

หายไวๆ นะครับ

ขอให้ปลอดภัย สุขภาพแข็งแรงครับ

หลังผ่าตัดก็ต้องดูแลเรื่องอาหารการกินด้วยนะ
ต้องเลือกกินพวกที่ทำให้กระดูกหายไวๆ
และก็อย่าหักโหมรีบวิ่งเล่นกระโดดโลดเต้นไปซะก่อนเวลาละครับ

ขอให้หายไวๆด้วยนะครับ

นี่ล่ะครับที่พระพุทธเจ้าบอกว่าทุกอย่างไม่เที่ยง

บางทีเราจะนึกเจ็บใจว่า ถ้าเมื่อกี๊ดูให้ดีๆอีกนิดเดียว หรือทำอะไรให้ช้าลงเล็กน้อย เราก็ไม่ต้องเป็นแบบนั้นเป็นแบบนี้ แต่มีสิ่งดีที่เกิดหลังจากเหตุการณ์ครั้งนี้คือ เราจะไม่ทำอะไรประมาทเลินเล่อในลักษณะนี้อีกแล้ว ซึ่งเป็นผลดีต่อเราเองในทุกๆๆเรื่องต่อแต่นี้ไป

เอาใจช่วยให้หายไวๆๆครับ พักพื้นไม่นานนักทุกอย่างก็จะเข้าที่เหมือนเดิมแน่นอนจ้าๆๆๆ 55

This too shall pass.... แล้วมันก็จะผ่านไปครับ

บางอย่าง เราทุกข์มากก็ตอนมันยังไม่เกิดครับ แต่เกิดขึ้นแล้ว เราอาจรู้สึกว่า ทุกข์น้อยกว่าที่คิดเอาไว้

ขอให้หายเร็วๆครับ อาจจะเป็นโอกาสให้ได้อยู่นิ่งๆฟังเพลงได้นานๆก็คราวนี้แหละครับ ^ ^

หายไวๆครับ

ขอให้หายไวๆ เป็นกำลังใจให้ครับ

555+ กลับมาแล้วครับมิตรรักแฟนเพลง ขอบพระคุณทุกท่านที่ส่งกำลังใจมาเชียร์

การผ่าตัดก็ผ่านไปด้วยดีท่ามกลางความสยดสยอง เกินกำลังจะต้านทานได้ ขอเล่าประสบการณ์ให้ท่านที่ยังไม่เคยเกิดอุบัติเหตุ และยังไม่เคยเข้าห้องผ่าตัดไว้เป็นอุทาหรณ์สอนใจ กระดูกส้นเท้าที่กระแทกพื้น แตกหักหลายเสี่ยง หมอต้องมาตัดกระดูกที่สะโพกซ้ายเข้าไปซ่อมแซมส่วนที่แตกนั้น ด้วยสิ่วและฆ้อน (อันนี้ผมไม่ได้ถามหมอแต่คิดว่าใช่เพราะเคยดูในหนังครั้งนึง)ลองนึกภาพคนเป็นๆโดนเลาะกระดูกด้วยสิ่ว 555+
ผมโดนบลอ๊คหลังอยู่ ร่างกายช่วงล่างตั้งแต่บั้นเอวลงไปจะไม่มีความรู้สึก แต่ส่วนบนรู้สึกอยู่ตลอดเวลา แต่เขาจะมีผ้าบังเอาไว้ไม่ให้เราเห็น ตอนหมอสกัดกระดูกทีสะโพกออกมา มันสะท้านสะเทือนเลื่อนลั่น ไปทั้งตัว จนผมยังต้องร้องออกมาว่าเจ็บ วิสัญญีแพทย์ที่อยู่ข้างศรีษะผมก็จะถามว่าเจ็บเหรอๆๆ รู้สึกเหรอๆๆ แล้วเขาก็วางยาสลบทั้งตัวจนผมหมดความรู้สึกไปทีนี้หมอเขาก็เจี๋ยนผมตามสบายเลยหล่ะ555+

และยังมีเรื่องฮาที่ขำไม่ออกอีกเรื่อง หลังจากที่การผ่าตัดผ่านไปเรียบร้อย ผมก็ได้กลับมานอนที่ห้องฟักฟื้น จนสติกลับมาสมบูรณ์ดีแล้ว ก็ให้รู้สึกปวดปัสสาวะมาก พยาบาลก็เอาโถฉี่มาให้ปรากฏว่าฉี่ไม่ออกไม่มีแรงเบ่ง ไม่ใช่สิมันเบ่งไม่ได้ เหมือนวาล์วมันไม่เปิด เอามือกดดูที่กระเพาะปัสสาวะแน่นและเป่งมาก เลื่อนมือต่ำลงไปอีกตายละหวา ทำไมมันเหมือนน้องชายมันหนังหนาๆไม่มีความรู้สึกเลย แอบหยิกทักทายมันก็ไม่รู้สึกเจ็บ เหอๆๆๆ รู้สึกกังวลกว่าขาซ้ายที่หักอีกครับตอนนั้น 555+ มันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไปป่าววะเนี่ย บอกพยาบาลว่าฉี่ไม่ออกเขาจึงเอาเจลเย็นมาให้ประคบคลึงๆไปพักใหญ่ๆกล้ามเนื้อจึงผ่อนคลาย ตอนนี้ฉี่ได้เป็นปกติดีแล้วแต่อย่างอื่นอันนี้ยังไม่ทราบเลยจริงๆ 555+

นี่แหละครับขอให้เป็นอุทาหรณ์ในเรื่องของความประมาท คิดว่าแค่คืบแค่ศอก นิดนึงคงไม่เป็นไรหน่อยนึงคงไม่เป็นไร ตายกันมาเยอะต่อเยอะ ที่ไม่ตายก็เดี๊ยง ชืวิตเปลี่ยนไปแค่ช่วงแค่เศษเสี้ยววินาที ชีวิตผมที่ได้ทำความดีแบบเป็นเรื่องเป็นราวคือเลี้ยงดูบุพการี คิดว่ากุศลนั้นคงได้ช่วยให้ไม่ได้เป็นอันตรายไปมากจนถึงกับทำให้ถึงแก่ชีวิต หรือร่างกายต้องสูญเสียชิ้นส่วนใดไปจนทำให้พิกลพิการ จนชีวิตเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

คนเราเมื่อถึงคราวใดที่เฉียดตายแล้วรอดมาได้ช่วงนั้นแหละครับจะเป็นช่วงที่รู้สึกสำนึกถึงการกระทำที่ประมาทของตนเอง พี่น้องท่านใดที่ดำเนินชีวิตอยู่ด้วยความประมาทไม่ว่ากับเรื่องใดๆ ก็ควรไตร่ตรอง ในสิ่งที่ตนทำอยู่ เพราะเมื่อเกิดเรื่องขึ้นไม่ใช่เราคนเดียวที่เดือดร้อน คนรอบตัวทุกคนก็ต้อกุลีกุจอทิ้งการทิ้งงานมาดูแลเรา เดือดร้อนกันไปทั่วหน้า และค่าใช้จ่ายก็ไม่ใช่ว่าจะถูกๆ แค่เรื่องกระดูกส้นเท้าแตกแค่นี้จ่ายไปเกือบแสน นี่แหละครับฝากไว้ให้คิดถึงเรื่อง "ความประมาท" ขอบพระคุณทุกท่านที่อ่าน ขอบคุณเฮียและขอบคุณกำลังใจจากทุกท่านด้วยครับ

ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ตรงเลยครับ อ่านดูแล้วเสียวสยองบอกไม่ถูกเลย คือดูเหมือนเล็กแต่เอาเข้าจริงมันไม่ได้เล็กอย่างที่คิดเลย ผมถือว่าเคสนี้เจ็บตัวมากๆเลยครับ ผมผ่าถุงน้ำดีออกยังรู้ว่ไม่ได้ขี้เล็บของอันนี้เลยครับ เอาใจช่วยให้หายไวๆๆครับ

แต่ดีใจตรงที่ "เอาเจลเย็นมาให้ประคบคลึงๆไปพักใหญ่ๆกล้ามเนื้อจึงผ่อนคลาย" ถือว่ามีอะไรมาช่วยให้จิตใจแช่มชื่นขึ้นก็แล้วกันนะครับ 5555

อ่านแล้วสยองมาก... ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขอบคุณมากๆครับบรรยายสะเห็นเป็นภาพติดตาเลย ต่อไปจะจำเรื่องนี้่ไว้เตือนตัวเองครับ


หายเร็วๆครับ ;)

อ่านแล้วกลัวเลยครับ สู้ครับ อีกแป๊ปก็หายแล้ว เป็นกำลังใจให้อีกคนครับ

ขอให้หายเร็วๆนะครับ

ตอนนี้กลับไปนอนที่บ้านหรือยังครับ ^^

ขอให้หายไวไวน่ะครับ

555+ ขอแก้ข่าวเรื่องนี้ก่อนเป็นอันดับแรก
แต่ดีใจตรงที่ "เอาเจลเย็นมาให้ประคบคลึงๆไปพักใหญ่ๆกล้ามเนื้อจึงผ่อนคลาย" ถือว่ามีอะไรมาช่วยให้จิตใจแช่มชื่นขึ้นก็แล้วกันนะครับ 5555
ที่มาคลึงให้หน่ะเฮีย เป็นคุณพยาบาลรุ่นคุณป้า จากการประเมินคร่าวๆคิดว่า อีก 2 ปีท่านก็คงจะเกษียณแล้ว ผมว่าคนที่แช่มชื่นน่าจะเป็นคุณพยาบาลมากกว่านะเฮีย 555+
มันไม่ได้เป็นอย่างที่เฮียคิดเลยแม้แต่น้อย เข้าใจตรงกันนะ 555+

ตอนนี้กลับมาพักฟื้นที่บ้านแล้วครับเฮีย ชีวิตเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลัง teen เลยครับ ไปไหนมาไหนเองไม่ได้ หงุดหงิด ขับรถก็ไม่ได้ ขาเจ็บข้างนึงมันก็เหมือนเสียไปทั้งสองข้าง ไปไหนก็ไม่ได้ ได้แต่นั่งบนเก้าอี้คอมแล้วก็ไถไปไถมาอยู่แต่ในบ้าน เฮ้ออออออออ หมอประเมินว่าอย่างน้อย 3 เดือน ถึงจะมี "โอกาส"เดินเหินได้ตามปกติ หรือบางที่อาจไม่มีโอกาสได้เดินเหมือนปกติ คือเดินแบบเหย่งๆ เป๋ๆ ปัดๆไป แล้วแต่บุญแต่กรรมว่าเคยกินปูแล้วหักขาปูมากินมากน้อยแค่ไหน 555+

ยังมีเรื่องเกี่ยวกับการได้ไปทัวร์ในห้องผ่าตัดเท่าที่พอนึกได้มาเล่าให้ฟัง

เป็นวิธีปฏิบัติทางการแพทย์ ก่อนที่คนไข้จะเข้าห้องผ่าตัดจะต้องมีการเตี๊ยมกันก่อน ว่าเดี๋ยวคนไข้จะต้องโดนอะไรบ้าง เจ้าหน้าที่ก็จะมาพูดคุยกับเรา ว่าขั้นตอนต่างๆเป็นอย่างไร หมอที่ผ่าตัดชื่ออะไรเราก็ต้องรู้ พร้อมทั้งประเมินจิตใจคนไข้ว่ามีความพร้อมในการเข้ารับการผ่าตัดมากน้อยแค่ไหน ขั้นตอนนี้ผ่านไปผมเข้าใจและรับสถานการณ์ได้ทั้งหมด

เมื่อถึงเวลาผ่าตัดมาถึงผมก็ไม่กลัวเลยนะ ยึดพระรัตนตรัยเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ผมก็ยิ้มทักทายกับเจ้าหน้าที่ทุกท่าน แล้วก็บอกผมฝากด้วยนะครับ เจ้าหน้าที่ห้องผ่าตัดก็ยิ้มแย้มแจ่มใสทักทายให้กำลังดี และแล้วบรรยากาศมาคุก็เริ่มขึ้นเมื่อผมต้องโดนบล๊อคหลัง เขาจะให้คนไข้นอนตะแคงขดตัวเหมือนกุ้ง ผมเข้าท่าเตรียมพร้อม ก่อนจะหลับตาเหลือบไปเห็นกระบอกฉีดยา มันเหมือนกระบอกฉีดยาควายเลย อันใหญ่สักเท่าขวดโรลออนได้มั้ง ผมหลับตาปี๋เกร็งไปทั้งตัวไม่รู้ว่าจังหวะไหนจะโดนเสียบ มันทรมานจิตใจมากตรงนั้น แล้วผมก็โดนบล๊อคหลัง มันชาวาบแบบม้วนเดียวจบไปจนถึงปลายเท้า ได้เวลาเจี๋ยนแล้ว หมอกรีดมีดไปที้ส้นเท้าผมก็รู้มันแตกปริๆๆๆ แต่ไม่เจ็บ ผมแอบลืมตาดู เห็นผ้าเขียวๆบังอยู่ หลับตาต่อ สักพักนึงเฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หมอมาทำอะไรแถวๆท้องน้อยวะ มีอะไรลื่นๆมาละเลงแถวสะโพก อ๊ากๆๆๆหมอกรีดมีดลงมาบนกระดูกสะโพกเนื้อมันปริๆๆๆ แล้วก็ตามมาด้วยเสียงปั๊กๆๆๆๆที่กระดูก พ่อแก้วแม่แก้วจ๋าช่วยลูกด้วย เฮ้ยๆๆหมอทำผิดเคสแล้ว กูไม่ได้ผ่าสะโพก กูไม่ได้ป่วยตรงนี้ๆๆๆ หรือเมิงจะเลาะกระดูกกูไปขายเหรอ( แน๊ะคิดได้เนอะ) เฮ้ยๆๆตอนอธิบายเคสไม่ได้มีเลาะสะโพกกูนี่นา หมอเมิงฟังกูบ้างสิ ปั๊กๆๆๆๆๆๆๆๆ กูรอดไปได้กูจะฟ้องๆๆๆๆ สักห้าร้อยล้าน 555+ มันไม่มีเสียงออกมาหรอกคับ สติมันแตกอยู่ข้างใน จนที่สุดผมเจ็บทนไม่ไหว ร้องโอดโอยออกมา คุณหมอวิสัญญีแพทย์ จึงวางยาสลบผมเต็มรูปแบบ ผมก็ไม่รับรู้อะไรต่อแล้วครับจากนั้น

ในความทุกข์อันแสนสาหัสมันก็มีความสุขเล็กๆที่ยากจะอธิบายออกมาเป็นภาษาใดๆได้ คนที่ถูกวางยาสลบ เมื่อก่อนจะฟื้นจะมีอาการแบบนี้ครับ เราจะรู้สึกเหมือนว่าเราล่องลอย เราเป็นอิสระจากทุกๆสิ่ง เรายิ่งใหญ่กว่าใคร เราจะลอยไปๆๆๆสูงขึ้นไป มีท้องฟ้าสีครามมีฟองอากาศล่องลอยเราจะทะยานขึ้นไปเรื่อยๆความเร็วจะเพิ่มขึ้น มีความสุขที่เป็นแบบนี้ อยากเป็นแบบนี้ตลอดไป ฟ้าเปลี่ยนสีไปหลากหลายสี แดง เขียว เหลือง ชมพู ผมจำได้ว่าสุดท้ายเป็นสีทอง ผมเห็นหน้าตัวเองยิ่งใหญ่มาก ถึงเวลาแลนดิ้งแล้ว ฉับพลันผมก็ปักหัวลง มันลงมาด้วยความเร็ว เร็วมาก เร็วขึ้นไปอีก เร็วที่สุดในสามโลก แล้วผมก็เหมือนตัวเองเป็นจรวดกระดาษ บินแฉ้ลบไป แฉ้ลบมาแล้วก็ตื่นลืมตา เบลอๆมึนๆอึนๆไปอีกหลายชั่วโมง แล้วก็ตามมาด้วยอาการไซด้แอฟเฟค คลื่นใส้ มวนท้อง ฉี่ไม่ออก อย่างที่ได้เล่าไปแล้วข้างต้น

ง่วงและครับตอนนี้ ขาบวมเป่งเลย แต่ไม่ปวดไม่เจ็บ หมอให้นอนยกขาสูงไม่งั้นจะบวม ใครจะไปนอนได้ทั้งวัน ไม่โทษใครหรอกครับ เพราะความประมาทของผมเอง ผมหวังว่าทุกข้อความที่ผมเขียน น่าจะมีประโยชน์ และเป็นประโยชน์กับคนที่ได้อ่านในแง่มุมของความไม่ประมาท และที่สำคัญขอให้ทุกคนมีความรู้สึก "กลัว" กันบ้างเพราะความกลัวจะทำให้เราเกิดความรู้สึกยับยั้งชั่งใจมีเวลาไตร่ตรองให้รอบคอบก่อนที่จะลงมือทำอะไร

ขอบพระคุณทุกท่านที่อ่าน และขอบคุณทุกๆกำลังใจขอบคุณจริงๆครับ

งั้นผมขอแสดงความยินดีกับคุณป้าพยาบาลแทนดีกว่าครับ 555


นี่ถ้าหายดี ผมจะชวนมาเป็นนักเขียนเรื่องสั้นประจำเว็บเลยนะครับ

ผมเองเคยมีประสบการณ์แบบนี้มานานมากแล้วเหมือนกันครับ ครั้งแรกโดนบล็อคหลังเนื่องจากต้องผ่าฝีที่ตูดออก ตอนนั้นคุณหมอแจ้งว่าสบายมาก บล็อคหลังเฉยๆ ซึ่งไอ้คำว่าบล็อคหลังฟังแล้วดูดีกว่าการวางยาสลบ ผมร่าเริงใจว่าอย่างน้อยก็ไม่ต้องเสี่ยงกับการไม่ฟื้น เพราะว่าบล็อคหลังไม่สลบ แล้วเค้าก็จับผมให้นอนตะแคงแล้วคู้เข่าเข้าหาลำตัว ให้ตัวโค้งๆแลดูคล้ายกุ้งแช่น้ำแข็งที่เค้าขายตามตู้แช่ซุปเปอร์

แล้วเข็มฉีดยา จริงๆผมไม่เห็นตัวเข็มหรอกครับ แต่ผมรู้ว่าเข็มฉีดยามันแทงเข้าไปตรงกระดูกสันหลัง ผมรู้สึกว่าคุณหมอหรือคุณพยาบาลไม่ได้เอาเข็มแทงหลังผมแน่ๆๆ แต่คงจะเอาแหลนหรือหอกหรือไม่ก็เหล็กที่เค้าเสียบหมูย่างเมืองตรังมาแทงเข้ากลางหลัง เสียงน้ำยาวิ่งผ่านกระดูกสันหลังดังจึ่กๆๆในสมองของผม ซักพักผ่านไป หมอหยิกตูดผมว่าเจ็บไม๊ ผมบอกไม่แล้ว หมอผ่าไปเหอะ เพราะไอ้ที่เจ็บน่าจะเจ็บเพราะไอ้เหล็กเสียบหมูของหมอนี่ล่ะครับ

อีกครั้งคือโดนวางยาสลบตอนผ่าตัดถุงน้ำดี คราวนี้สบายๆ ครับ คือรู้ว่ากูไม่รู้เรื่องอะไรกับเค้าแน่งานนี้ แค่นอนเฉยๆแล้วก็หลับ พยาบาลเอาเชือกมาตรึงแขนผมเข้ากับเตียงผ่าตัด หมอวิสัญญีชวนผมคุยไปเรื่อยๆ แล้วบอกว่าหมอกำลังจะทำให้หลับแล้วนะ เดี๋ยวนับหนึ่งถึงสิบก็จะเห็นแกะครบสิบตัวแล้วหลับแน่ ผมบอกคุณหมอว่าอย่าเพิ่งครับ ผมขออะไรอย่าง หมอกระซิบถามว่าอะไรเหรอ ผมบอกว่าช่วยเกาหลังมือซ้ายให้ผมที ผมคันจนแทบไม่ไหวแล้ว

คุณหมอหัวเราะคิกและบอกว่า เออนะ จะสลบอยู่ไม่เกิน 10 วินาทีนี้แล้ว ยังจะให้เกาหลังมือให้อีก พูดแล้วคุณหมอก็เกาแกรกๆให้ 2-3 ครั้ง แล้วผมก็เคลิ้มหลับเพราะการเกาหลังมือนี่ล่ะ.........

คนที่ผมรู้จัก เจอแบบนี้ครับ
ไปขุดดินหรือยังไงนี่ล่ะ แล้วต้นไม้ล้ม หลบต้นไม้ไปคว้าศาลพระภูมิ
ปรากฎว่า ศาลพระภูมิหัก ล้มทับขา
เลยขาหัก เย็บไปหลายเข็ม

สงสัยไปบนบานไว้แล้วไม่แก้บน

เมื่อวาน หมอนัดตรวจแผลที่ผ่าตัดไว้ เวลา 9.00น. ไปถึงก่อนเวลา 15 นาที ก็นั่งรอไป คนไข้ที่มาก่อนผมมีจำนวนพอสมควร แผนกที่ผมไปนั่งรอคือแผนก ศัลยกรรมกระดูกชาย ก็นั่งรอไป ก็พิจารณาคนโน้น คนนั้น คนนี้ ไปเรื่อยๆ แต่ละคนก็พิกลพิการ มีหนักบ้าง เบาบ้าง ล้วนแต่เป็นที่น่าเวทนาในสังขารที่มันไม่เที่ยงแท้แน่นอน ผมเชื่อว่าทุกคนคงจะต้องคิดเช่นเดียวกับผม คือถ้าย้อนเวลากลับไปได้แค่ 1 วินาที ก็จะไม่ทำอะไรประมาทให้เกิดความผิดพลาด จนเป็นเหตุให้ได้รับทุกขเวทนาตามมาเยี่ยงนี้ ก็คิดแบบตามประสาคนมองโลกในแง่ดีไปว่า ที่มีโอกาสได้มานั่งรักษาตัวนี่ก็คือว่าบุญคุ้มแล้ว คงมีอีกหลายคนที่ไม่มีโอกาสได้รักษาตน เพราะไม่สามารถรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้ได้ อืม...เลยเวลานัดของหมอมากว่าครึ่ง ชม.ละ ชักรู้สึกหงุดหงิด เพราะไอ้เก้าอี้มีล้อนี่มันนั่งไม่สบายเอาเสียเลย มันเป็นหลุมๆห่อๆตัว น่าจะมีคนออกแบบเก้าอี้ให้มันนั่งสบายกว่านี้สักหน่อย เอาแบบเก้าอี้บนเครื่องบินไปเลย แล้วก็มี GRADO PS1000 เอาไว้ฟังเพลงเพราะๆระหว่างที่นั่งรอหมอเรียกตรวจไป ท่าจะดีไม่น้อย555+
คนไข้ก็เริ่มทยอยเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ คนเยอะก็ยิ่งดูเหมือนอึดอัด เพราะมันไม่มีอะไรเจริญหูเจริญตาให้ดูเลยสักนิด ไม่เหมือนไปห้าง คนเยอะยังมีอะไรให้สดชื่นแจ่มใสบ้าง มีหนุ่มน้อยเด็กแนว หน้าตาดีแต่งตัวดีเดินเข้ามา เสียอยู่อย่างเดียวคือน้องเค้าเดินแบบไม่เต็มเท้า เดินแบบเหย่งๆปัดๆ นี่ก็คงเป็นเหยื่ออีกรายของความประมาท เสียดายโอกาสของน้องสำหรับงานบางอย่างในอนาคตที่จำเป็นต้องใช้บุคลิคส่งเสริมในการทำงาน ถึงน้องจะมีความสามารถมากแค่ไหนก็คงไปถึงจุดๆนั้นไม่ได้แล้ว.... ผ่านไป ชม.เศษ เสียงเรียกชื่อผมให้อยู่ในคิวได้รับการตรวจแล้ว

ผมกล่าวสวัสดีคุณหมอพร้อมยกมือไหว้ เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ผมตั้งข้อสังเกตุ ผมเห็นคนไข้หลายคนมากๆ ไม่กล่าวทักทายไม่สวัสดีคุณหมอ ไม่กล่าวขอบคุณ คุณพยาบาลที่ช่วยเหลือทำบาดแผลให้ พาไปห้องน้ำ เช็ดตัวให้ และอีกทุกๆเรื่องที่ต้องขอความช่วยเหลือ จากท่านเหล่านี้ หลายคนคงคิดว่าได้เข้ามาใช้บริการในโรงพยาบาลด้วยการจ่ายเงินเป็นค่าตอบแทนให้แล้วไม่จำเป็นจะต้องไปขอบคุณอะไรอีก ผมว่าคิดผิดนะ การบริการด้วยน้ำใจไมตรี ด้วยคำพูดที่ส่งเสริมให้กำลังใจกันทั้งสองฝ่ายทั้งผู้ป่วยและผู้ดูแลเรา แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับการใช้เงินซื้อบริการ

....หลังจากนั้นคุณหมอเปิดประวัติคนไข้จากจอคอมพ์ พร้อมอธิบายเคส และให้ผมได้ซักถามข้อสงสัย รายละเอียด ได้ความว่าผมได้รับการผ่าตัดแบบฝังโลหะชนิดถาวรไม่ต้องเอาออก เป็นโลหะไทเทเนียม หน้าหนาวจะไม่มีอาการปวดเสียว หรือมีก็น้อย แผลผมแห้งสนิทและติดดีแล้ว ตัดไหมเลยละกัน..คุณหมอบอก

แต่มันเป็นไหมโลหะ...เดี๋ยวนี้วงการแพทย์คงจะเจริญไปมาก เครื่องไม้เครื่องมือต่างๆทันสมัยไปหมด เพราะผมเอง ในช่วง 30 กว่าปีที่ผ่านมา ไม่เคยเข้าการรักษาในโรงพยาบาลเลยแม้แต่น้อย คงมีอาการปวดหัวตัวร้อน เป็นไข้ธรรมดา กินพารานอนพักก็หาย ครั้งนี้ถือว่าเป็นครั้งแรกและเป็นการเจ็บตัวที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ ...การเย็บแผลในสมัยนี้เขาไม่ได้ใช้อุปกรณ์แบบเก่าที่เป็นไหมละลายแล้ว(หรือยังอาจใช้ในบางส่วนบางกรณีอยู่ผมคิดว่าอย่างนั้น) เครื่องเย็บแผลเหมือนลูกแมกซ์ หรือลวดเย็บกระดาษที่เรียกกัน (ตัวเครื่องผมไม่เห็นนะเพราะสลบอยู่ตอนโดนเย็บ)ลวดเย็บเป็นโลหะสีเงินวาววับ น่าสะพรึงมาก ผมโดนเย็บสองที่ คือ ที่ส้นเท้าข้างซ้าย กับที่สะโพกซ้าย บรรยากาศเริ่มไม่ดีอีกละ มันมีอะไรส่อแววว่าผมต้องเจ็บตัวอีกครั้ง ผมขึ้นเตียงคุณพยาบาลเข้าประจำการ ผมเห็นเครื่องมือที่จะเลาะลวดออกเหมือน ตัวเลาะลวดแมกซ์ที่ใช้ในออฟฟิสเลย ที่เป็นเหมือนคล้ายๆกรรไกร ปากเล็กๆ เสียบ กด แล้วดึงออก ผมกล่าวสวัสดีคุณพยาบาล ไปโดนอะไรมาคะนี่ คุณพยาบาลกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร.. แต่ผมฟังแล้วเหมือนเธอกำลังจะหลอกให้ผมตายใจเสียมากกว่า ไม่มีทางหรอกผมคิดในใจ ยังไงผมก็ต้องระวังตัว เจ็บมั๊ยครับแบบนี้ ผมถามกลับไปด้วยอาการข่มความรู้สึกเต็มที่ เจ็บน้อยกว่าแบบเย็บด้วยไหมนะคะแบบนั้นคุณจะเจ็บมากกว่า อืม..ครับ เธอเตรียมเครื่องมือเสร็จแล้ว เธอเข้าประชิดที่ขาซ้ายผม ผมสังเกตุดูคุณพยาบาลคนนี้เป็นคนน่ารักนะ ดูเหมือนจะใจดี สัดส่วนของเธอก็คือ..เอ๊ยๆๆๆนอกเรื่องไม่ใช่ละ... เจ็บก็บอกนะคะเธอกล่าว ผมสูดลมหายใจเต็มปอด จึ๊ก..อ่ะ..จ๊ากกก เจ็บมากเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ ลวดประมาณสิบตัว กับน้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลริน มันเจ็บจนน้ำตามันไหลออกมาของมันเองเลยครับ ไม่ได้นะ เราจะเสียฟอร์มให้สาวๆเห็นว่าเจ็บไม่ได้ ... เจ็บมั๊ยคะนี่..คุณพยาบาลถาม นิดนึงครับทำต่อได้เลยครับผมบอก แต่อาการทางร่างกายของผมมันปิดบังคุณพยาบาลไม่ได้อ่ะดิ ตัวที่แข็งเกร็งบิดตะกูดซะขนาดนั้น เก่งจังเลยค่ะเธอกล่าวชม ผมถอนหายใจเฮือกเมื่อลวดตัวสุดท้ายถูกถอนออกไป

แต่ยังไม่จบครับ มันยังมีแผลที่สะโพกอีกแผลที่คุณหมอเลาะเอากระดูกไป เดี๋ยวนอนหงาย แก้กางเกงออกนะคะ เธอบอกผม ผมใส่กางเกงแบบเตรียมพร้อมไป คือเป็นกางเกงชาวเลแบบมีเชือกผูกรอบเอว แล้วใส่บอกเซอร์แบบมีเชือกผูกอีกหนึ่งตัว ผมแก้กางเกงเล ออกให้หลวมๆ ถกกางเกงลงแบบสุภาพ คือให้กางเกงลงให้พ้นส่วนที่จะต้องทำงานเท่านั้นคือบริเวณสะโพกด้านซ้าย ผมนอนหลับตาเตรียมพร้อมทุกสถานการณ์ ขอโทษนะคะ..ผมได้ยินเสียงนี้ พร้อมกับเย็นวาบเมื่อกางเกงถุกถกลงไปอีกเท่าไหร่ไม่รู้ ขยับนิดนึงค่ะ...กางเกงบ๊อกเซอร์ถูกดึงลงไปอีก ..ผมก็ไม่รู้นะว่ามันถูกดึงลงไปถึงไหน แต่อายมาก เขินที่สุด คุณพยาบาลกระยุก กระยิก อยู่แถวสะโพก บั้นเอวผม มันจั๊กจี๊อ่ะ อยากจะหัวเราะออกมาผมนอนบิดตัวเอาท่อนแขนกดปิดหน้าตัวเองไว้ สักครู่นึง เสร็จแล้วค่ะ อ่ะไม่เจ็บเลยแฮะตรงนี้ เสียวแล้วก็จั๊กจี้ ผมดึงเกงขึ้นแต่งตัวให้เรียบร้อยเขินมากเลยขอบอก คุณพยาบาลคงจะเคยเห็นมาซะจนเบื่อแล้วเธอคงไม่คิดอะไร เธอก็คงทำหน้าที่ของเธอไปให้ดีที่สุด แต่ผมสิงานนี้ทั้งเจ็บ ทั้งเสียว ทั้งอาย ทั้งเขิน ฮือๆๆๆ ผมกล่าวขอบคุณคุณพยาบาลแต่ไม่กล้ามองหน้าสบสายตา ค่ะ..หายไวไวนะคะ

สอบถามได้ความว่าที่ส้นเท้านี่เจ็บเพราะหนังหนาและลวดยาวกว่า รวมทั้งที่เท้ามีเส้นประสาทเยอะอยู่ที่นั่น แต่ที่เอวไม่เจ็บเพราะหนังบางกว่านั่นเอง

ตอนนี้ก็พักฟื้นอยู่ที่บ้านครับ หมอนัดตรวจอีก สองอาทิตย์ อยากหายไวไว กลับไปใช้ชีวิตแบบปกติให้เร็วที่สุด สัญญาว่าจะรักตัวเอง ดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้ และจะไม่ประมาทครับ พี่ๆเพื่อนๆด้วยนะครับ สัญญา

อ่านแล้วได้ความรู้เพิ่มอีกหลายเรื่อง รวมถึงอ่านแล้วสัมผัสได้ถึงความเจ็บเลยล่ะครับ มันวาบๆขึ้นตามผิวหนังเลยล่ะครับ 555

มีข้อที่สะกิดใจให้ทุกคนต้องระวังเพิ่มขึ้น จากที่บอกว่าถ้าย้อนไปได้ 1 วินาที ทุกอย่างก็จะไม่เกิดขึ้น อันนี้เป็นการเตือนภัยให้กับเพื่อนๆน้องๆที่ยังตั้งตนอยู่ในความประมาทได้ดีครับ อย่างเช่นการขับขี่ยวดยาน แค่วินาทีที่ตัดสินใจผิดหรือเผลอ อาจจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด บางคนอาจจะได้รับโอกาสแก้ตัว บางคนอาจจะไม่มีโอกาสได้แก้ตัวอีกเลยด้วยซ้ำไป

ใครที่ไม่เคยเกิดอุบัติเหตุกับตัวเอง ลองอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่แรกจะทราบดีว่าเราควรรอบคอบอย่างไร...ต่อไป...

อ่านด้วยความสยองและสยึมกึ๋ย ย ย์

ไม่รู้จะวิจารณ์อะไร นอกจากจะอวยพร ขอให้แข็ง..แรงเร็วๆนะครับ = =

ผมเคยผ่าฝีที่ก้นครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเป็นเพราะนั่งอานจักรยานออกกำลังกายประเภทปั่นอยู่กับที่ ตอนนั้นอักเสบ และเป็นไข้อยู่ทุกวัน ไปถึงมือหมอ หมอสั่งผ่าทันที

ปรากฏว่าผ่าเสร็จ หมอไม่เย็บกลับเข้าไป บอกว่าที่ก้นไม่เป็นไร ต้องเปิดแผลเพื่อให้หนองออกให้หมด ตอนทำแผล ผมต้องนอนโก่งตูดให้เมียเอาไม้พันสำลี คว้านเข้าไปในแผลที่เปิดยาวราวๆ 4 ซม เป็นโพรงเข้าไป และหมอให้ผมนั่งในตูดแช่นำร้อนที่ใส่ยาฆ่าเชื้อ

ตอนนั้นทรมานเป็นอาทิตย์ๆๆๆ ซึ่งเทียบไม่ได้กับเคสนี้เลยครับ

อ่านแล้วคิดถึงตัวเอง ผมอายุจะ56แล้ว มีอาชีพเป็นหมอ ก็ได้เห็นอาการบาดเจ็บมาเยอะแยะ แต่คุณแม่ผมนี่สิ ชอบใช้ให้ผมปีนขึ้นไปตัดใบกล้วยหรือปลีกล้วยบ่อย ๆ เพราะที่บ้านก็มีแต่ผู้หญิง ผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าบันไดเกิดล้มแล้วผมตกลงไปที่พื้นมันจะเป็นอย่างไร จะปฏิเสธคุณแม่ก็กลัวจะเป็นบาป ก็เลยคิดว่าอะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด เราทำดีที่สุดที่จะทำได้ตามความสามารถของเราก็แล้วกัน..........

ขอบคุณ คุณหมอทัตเทพ ที่ได้เข้ามาร่วมแสดงความคิดเห็นในกระทู้ครับ

คุณหมอลองหาซื้อมีดตะขอ ลักษณะเป็นมีดโค้งๆงุ้มๆลง แล้วต่อด้ามไม้ไผ่ใช้เก็บใบกล้วย ปลีกล้วยได้ดีเลยครับ ไม่ต้องปีนบันไดครับ ผมเองก็สัญญากะตัวเองแล้ว จะไม่ปีนอะไรสูงเกิน 1 เมตร หรือบันไดเกินสามขั้นอีกแล้ว หรือถ้าต้องทำจริงๆก็ต้องดูให้ดีและมีอุปกรณ์อะไรเข้ามาช่วยเชฟตี้ในส่วนสำคัญของร่างกายเพิ่มขึ้นกว่านี้หล่ะครับ...

ขอบคุณเฮียมั่นและขอบคุณพี่ๆเพื่อนๆทุกๆท่านด้วยครับผม

ขอบคุณที่เข้ามาเตือนสติเพื่อน ๆ ทุกคนนะครับ และขอให้หายไวไวครับ

ให้คิดซะว่า มันเป็นกรรม เราอาจจะเคยทำอะไรไว้ก่อน ตอนนี้ถึงเวลาเจ้ากรรมนายเวรมาเอาคืน

ก็จะได้สบายใจเพราะตัดเวรตัดกรรมกันไปแล้วครับ ถ้าหายดีแล้ว แนะนำไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร นั่งสมาธิ นะครับ ชิวิตจะได้มีแต่สิ่งดีดีเข้ามาครับ

สุดท้ายขอให้บุญรักษานะครับ โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมากกว่านี้ครับ บางคนเดิน ๆ อยู่ดีดีรถชนตายไปเลยก็มี อย่าประมาทกะชีวิต แต่เมื่อมันเกิดขึ้น ก็ต้องมีสติรับมือกับสิ่งที่เกิดกับตนครับ อย่าไปโทษดวง อย่าไปฟูมฟาย เรามีสติแล้ว จะรู้ว่าสิ่งต่าง ๆ รบตัวเรามีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เพราะฉนั้น การเปลี่ยนแปลง ไม่น่ากลัวอย่างที่คิดครับ

ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง เป็นคนขับมอเตอร์ไซด์เร็ว หรือจะเรียกว่าผาดโผนก็ได้ วันหนึ่งก็เกิดอุบัติเหตุพลาดจนได้ ทำให้ต้องตัดขาเหนือตาตุ่มขึ้นมา และใส่ขาเทียมเอา

ปรากฏว่าหลังจากนั้นมาไม่กล้าแตะมอเตอร์ไซด์อีกเลย ไปไหนใช้ขาเทียมขับรถยนต์เอาอย่างเดียว คือเกิดอาการขยาดและไม่อยากเจออีกเลย เรื่องเหล่านี้เป็นอุฑาหรณ์อย่างดีครับ เอาไว้เตือนสติทุกๆๆท่านที่ตั้งตนอยู่ในความประมาทอยู่ครับ..

ผมอยากให้กระทู้ "อย่าประมาท" ของผมนี้มีเพลงประกอบกระทู้เป็นเพลง LIVE AND LEARN ของคุณกมลา สุโกศล จังครับ รบกวนเพื่อนใจดีคนไหนช่วยแปะเพลงนี้ให้ผมที ขอบพระคุณครับ

จัดให้ดังใจปองครับ ^^

ผมอ่านไม่จบทั้งหมดนะครับ เจอตรงนั่งเก้าอี้คอมเลื่อนๆ

ได้ไม้ค้ำยันมารึป่าวครับ จะได้พอเดินได้ แต่ก็ห้ามลงน้ำหนักที่ข้างกระดูกหัก เดี๋ยวมันจะไม่ติดครับ

ยังโชคดีครับ ผมเจอคนไข้บางคนตกต้นไม้(เก็บผลไม้) สันหลังโดนกระแทกอย่างแรง อัมพาตตลอดชีวิต ขาแขนอ่อนแรง

ขอบคุณเฮียมั่น "กัลยาณมิตร"

คุณ bookzadx ได้ไม้ค้ำมาครับ แต่พอดีที่บ้านมีแบบสี่ขาที่เป็นอลูมิเนียม เคยซื้อเอาไว้ให้คุณแม่ใช้ตอนท่านชรา เลยได้เอามาใช้ครับ ..ไม่ดื้อเลยเลยครับ หมอสั่งมาอย่างไรปฏิบัติตามทุกอย่างเลยครับ ขอบคุณครับ

คุณ iamfluke คุณเหน่งบา ขอบคุณครับ

55555+ เจอแบบนี้ไปต่อไม่ถูกครับ จริงๆแนะนำให้ใช้ไม้ค้ำจะได้ออกแรงเยอะกว่าครับ ได้เหงื่อดี เดินเร็วกว่าด้วยถ้าคล่องแล้ว

แต่ถ้าใช้สี่ขา และเป็นแบบที่ปรับความสูงได้ ก็ปรับให้ตอนยืนหลังตรงไม่ค่อมนะครับ ถ้าเป็นของคุณแม่มันน่าจะเตื้ยละครับ

555+ อยู่บนบ้านนั่งบนเก้าอี้คอมพ์แล้วไถไปไหนมาไหนเอาครับ ใช้สี่ขาตอนเข้าห้องน้ำเท่านั้นเพราะมันใช้พาดขาสูงได้ตอนนั่งส้วมอ่ะครับคุณหมอ.. ครับจะพยายามเหยียดหลังตรง แขนตรง ขอบพระคุณครับ

ยินดีครับ 555

ผมเองบางทีเผอลกระโดดจากที่สูงเล็กน้อย พอขากระแทกพื้นปรากฏว่าแรงส่งถูกถ่ายจากเท้าเข้าไปตรงใกล้รูก้นกับอัณฑะ ถึงกับเจ็บจนนั่งยืนกัดฟันเป็นนาทีๆๆเลยครับ ถ้ามาเจอแบบนี้มั่งท่าทางจะต้านไม่ไหวล่ะครับ

เอ้า ทุกท่านอย่าประมาทๆๆๆๆ

พรุ่งนี้หมอนัดตรวจเป็นครั้งที่ 2
ผ่านไปแล้ว 3 สัปดาห์กับความทรมาน ทรกรรม กับสังขารของตัวเองเหลือเกิน หากฟ้ายังมีความเมตตาอยู่บ้าง โปรดอย่าส่งบททดสอบใดๆมาอีกเลยไม่ไหวที่จะต้านทานแล้วครับ 555+

มือใหม่ ฯ มาอ้อน ขอกำลังใจ ขอให้พรุ่งนี้ผลตรวจราบรื่น ที่หมอผ่าตัดไว้เรียบร้อยดี ไม่ต้องมีการผ่าแก้ไขอะไรเพิ่มเติมให้ต้องเจ็บตัวอีกเลย ทุกท่านด้วยครับ ดูผมเป็นตัวอย่าง เดินไม่ได้ ไปไหนมาไหนเองไม่ได้นานถึง 3 เดือน นี่แค่ 3 สัปดาห์ก็จะลงแดงอยู่แล้ว อยู่บ้านคนเดียววันๆนั่งหน้าบ้าน ดูฟ้าดูนกไป รอให้ใครเข้ามาเยี่ยมมาหาบ้าง วันไหนไม่มีใครมาเลยก็เหงาสุดๆจะไปเรียกร้องกะใครก็ไม่ได้คนอื่นเขาก็มีธุระของเขาทุกคน ฮือๆๆๆๆ

แต่ก็ไม่อ่อนแอนะครับ รู้ว่าชีวิตต้องสู้ ต้องฝ่าฟันวิกฤตนี้ไปให้ได้ คนอื่นที่เดือดร้อนเจ็บหนักกว่าผมมีอีกเยอะแยะ อดทนครับ

ผมนี่ก็เดินตกฟุตบาทข้อเท้าพลิกเอ็นฉีกเลยครับ

ดีที่ใส่แค่เฝือกอ่อนอ่ะครับ อยูดีๆก็เจ็บตัวเฉยเลย

เอาใจช่วยลุ้นครับ ขอให้ทุกอย่างเข้าที่ไม่ต้องมาซ่อมแซมกันอีกรอบนะครับ 555 ผมเองขนาดแค่นอนเฉยๆๆหลังผ่าตัด 3-4 วัน ยังเซ็งเป็นบ้าเลยครับ