ผมอณุญาติเฮียใช้พื้นที่เล็กๆตรงนี้บรรทึกความทรงจำดีๆของผมหน่อยนะครับ
เรื่องมันเกิดขึ้นตอนประมาณ 21.15 วันนี้ใน MRT นี่เอง....
บทที่1 ชิน..
ผมยืนอยู่ใน MRT ที่มากไปด้วยผู้คน ทุกคนล้วนก้มหน้าก้มตามองเจ้าสี่เหลี่ยมแปล่งแสงเล็กๆในมือของตัวเองผมก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย คงจะมีแต่พี่กล้ามโตท่าทางมั่นใจคนนั้นกะมังที่ไม่ค่อยสนใจเจ้าสิ่งนั้นเท่าไร...
บทที่2 เคลื่อน..
รถไฟฟ้าใต้ดินมีหน้าที่หยุดรับส่งผู้โดยสารตลอดทั้งวันไม่ได้หยุดหย่อน และตอนนี้ก็เช่นกันรถไฟฟ้าจอดลง.. พี่กล้ามโตและคนอื่นๆเดินออกไปแล้ว.. ผมหายใจอย่างโล่งปลอด สอง สามครั้ง เหมือนรู้ว่าอีกไม่นานนี้ความแออัดระรอกใหม่เข้ามาอีก..
บทที่3 เจอ..
ผู้คนที่เหนื่อยล้าจากการทำงาน ต่างเบียดเสียดเข้ามา.. ผมเตรียมพร้อมไว้แล้วเลือกที่ยืนที่เหมาะที่สุด เจ้า Phonak 232 ก็ทำหน้าที่ของมันด้วยการบรรจงกรอกเพลงใส่หูผมอย่างเต็มที่.. วันนี้ก็วันทำงานอีกวันที่จบลงด้วยดี... ผู้คนก็เบียดเสียดมาเรื่อยๆ เจ้าสี่เหลี่ยมแปล่งแสงในมือผมไปชนกับอะไรบางอย่าง...
บทที่4 W4r..
เธอหันมามองผม... เราสบสายตากันเพียงชั่วครู่เท่านั้น ผมหลบสายตาจากเธออย่างฉับพลัน... มันเป็นอาการเขินง่าย เป็นอาการปรกติของผมอยู่แล้ว เราต่างหันหน้ากลับไปยังเจ้าสี่เหลี่ยมในมือตัวเอง แต่ด้วยความคุ้นตาผมเห็นบางอย่างที่หูคู่นั้นของเธอ บนพลากสติกมันวาวสีดำมีตัวอักสรสีส้ม W4r เขียนไว้อย่างชัดเจน...
บทที่5 ผ่าน..
ผมหันไปมองเธออีกที... เธอช่างงดงาม ราวกับว่ามีบางสิ่งดึงดูเรามาให้เจอกัน อาจเป็นเทพแห่งหูฟัง.. อาจเป็นเพราะแรงแม่เหล็กจากหูฟังดึงดูกัน หรือเพราะผมแอบโดนงานเพื่อดูคลิบ The Harlem Shake ของเฮียตอนบ่ายๆ... จะอะไรก็ช่าง ตอนนี้เธอได้มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว รถไฟฟ้าเดินทางไปเรื่อยๆ ผมรวบรวมความกล้า.... โบกมือทักทายเธอ เหมือนว่าเธอไม่ทันสังเกตุ... ผมรวบรวมความกล้าลองอีกครั้ง แล้วคราวนี้... เธอก็มองมาทางผม
บทที่6 วจี...
ผม "เอ่อ อันนั้น W4r ใช่ไหมครับ"
เธอ -ทำท่าเหมือนพูดอะไรสักอย่าง...
ผม -อ่าวเราลืมถอด Phonak ออกนี่หว่ามิน่าล่ะไม่ได้ยิน นึกแล้วก็ถอดเจ้า Phonak ออกอย่างเร่งด่วน
เธอ "*$#@.. ค่ะอันนี้ซื้อในประเทศไทยนี่ล่ะค่ะ"
ผม "เสียงดีไหมครับ"
เธอ "ก็ชอบนะคะ.. เพื่อนแนะนำมาอ่ะ"
ผม -ไม่รู้จะพูดภาษาอะไรเลย งงไปหมด เลยยื่นเจ้า Phonak 232 ออกไป
เธอ -ก้มลงมาดูของในมือผม เหมือนเด็กน้อยที่กำลังจ้องมองขนมยังไงยังงั้น <--- short นี้ประทบใจสุดๆๆ ToT
ผม "อันนี้ Phonak 232 ครับเคยฟังไหม??"
เธอ "ไม่เคยค่ะ..."
ผม "เคยฟัง TF10 ไหมครับ??"
เธอ "ไม่เคยค่ะ...."
เสียงประกาศสถานีสุธิสานดังมาอย่างทุกๆครั้งผมไม่เคยใส่ใจมันหรอก.. ไม่นานประตูก็เปิดออก..
เธอ -เดินออกไปตามการเคลื่อนไหวของผู้คน.. และเธอก็หันมา
เธอ "ขอบคุณนะค่ะ ไว้เจอกันใหม่"
ผม -รู้สึกเหมือนทุกคนมองผม.. ผมไม่แคร์เรื่องนั้นหรอก แต่ทำไมผมพูดอะไรไม่ออกเลย..
บทที่6 ทำนอง..
โดยปรกติเจ้าสี่เหลี่ยมของผมมันสะค่อยสุ่มค้นหาเพลงมาบรรเลงใส่หูผมด้วยความขันแข็ง แต่บ่อยครั้งก็ไม่ได้รับรู้หรอกว่าผมอยากฟังเพลงอารมณ์ใด ต้องเลือกเองเกือบจะทุกครั้งแต่.... ไม่รู้คราวนี้เจ้า A764 เจ้า CriCri+ มันไปเตี้ยมกับเจ้า Phonak 232 หรือจะเป็นเพราะสาย Nordos D2M... เพลงที่ผมได้ฟังนั่นคือ "Wonderful tonight -Eric Clapton" ผมเหมือหยุดหายใจ ได้กดฟังเพลงนี้ซ้ำๆ จนบัดนี้ที่มือกำลังกดปุ่มตัวอักษรอยู่.. เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ผมย้อนกลับไป และทำให้นึกถึงทุกๆฉากในช่วงเวลานั้นได้
ถึงเจ้าหญิงนิรนาม... จากผู้ชายทีกำลังฝันดี
บทที่7 หวัง...
.........