ยิ่งอ่านเว็บบอร์ดเครื่องเสียงมาก ก็ยิ่งปวดกบาลมาก เพราะมีแต่คนเถียงกันว่าหูฟังใครเสียงดีกว่ากัน
หูฟังบางรุ่น บางคนชมเสียเลิศลอย จนกลายเป็นหูฟังเทพ แต่บางคนก็ถล่มเสียเละเทะ
สรุปแล้วเลยไม่ต้องรู้กันว่าหูตัวไหนเสียงดีกว่ากัน เพราะมีแต่คนชม เชียร์แต่หูฟังที่ตนหลวมตัว
ซื้อมาว่ามันเหนือกว่าของคนอื่น เกทับกันไปมา คนที่ยึดทางสายกลางไม่อยากขัดใจทั้งเสื้อเหลือง
เสื้อแดงจึงหาทางออกสวยๆด้วยการหันไปโทษไอ้เบิร์น โดยอ้างว่าสาเหตุที่ความเห็นไม่ลงรอยกันนี้
เป็นเพราะเจ้าหูฟังบางอันยังไม่โดนไอ้เบิร์นตุ๋ยบ้างละ หรือไอ้เบิร์นมันลำเอียงตุ๋ยบางอันนาน
แต่บางอันแป๊บเดียว แค่นกกระจอกยังไม่ทันกินน้ำก็เลิกแล้วบ้างละ ซึ่งมันไม่ใช่ความจริงเลย
ไอ้เบิร์นเป็นแค่แพะเท่านั้น อย่านึกว่ามีแต่ตำรวจเท่านั้นนะที่จับแพะเก่ง

ทำไมความเห็นเรื่องคุณภาพเสียงของหูฟังแต่ละรุ่นของนักฟังทั้งหลายถึงได้แตกต่างกันถึงเพียงนี้
ผู้ชำนาญเรื่องการฟังเสียงเมียด่า มีคำอธิบายดังนี้


การตัดสินดัวยความชอบของตนเอง

บางคนถึงกับประกาศว่าหูฟังที่เสียงดีที่สุดไม่มี มีแต่หูฟังที่เราชอบที่สุด.....
ไม่จริงมั้ง ถ้าพูดถึงเรื่องผู้หญิงจะไม่เถียงสักคำ
บางคนไม่เคยฟังเสียงการแสดงสดของวงดนตรีอคูสติกที่ไม่ใช้การขยายเสียงเลย
(ไม่ใช่การแสดงสดของวงร็อค หรือป๊อบ ที่เป็นเสียงของลำโพง ไม่ใช้เสียงแท้ๆของเครื่องดนตรี)
เลยไม่รู้ว่าเสียงเครื่องดนตรีจริงๆแต่ละชนิดเสียงเป็นอย่างไร จึงคาดหวังให้ได้เสียงดนตรีจากหูฟัง
เหมือนที่ตนได้ยินในผับ หรือในคอนเสิร์ตที่ใช้ลำโพงเป็นร้อยๆตัว แอมป์เป็นหมื่นวัตต์


การตัดสินจากรสนิยมในการฟังเพลง

บางคนชอบฟังเพลง เมทัล, ร็อค, หรือ ฮิพฮ็อพ ที่ในขั้นตอนการมิกซ์เสียงมีการบูสท์เสียงมิดเบส
(ไม่ใช่ดีพเบส เพราะเพลงพวกนี้ไม่มีเสียงดีพเบส) ด้วยอีคิวให้ดังผิดปรกติ ก็เลยเคยชินกับเสียงเบส
ปลอมๆแบบนี้ และคาดหวังว่าหูฟังที่ดีก็ควรจะให้เสียงเบสตูมๆแบบนี้ได้ดังสะใจจนขี้หูเต้นระบำ
บางคนชอบฟังแต่แผ่นออดิโอไฟล์ของนักร้องจีน ก็เลยลำเอียงเข้าข้างหูฟังที่เน้นเสียงกลาง
เด่นๆชัดๆกว่าปรกติ


การตัดสินโดยความเชื่อมั่นในคุณภาพหูของตนจนเกินไป

เด็กจนถึงวัยรุ่น สามารถฟังช่วงความถี่เสียงได้ 20 Hz - 20,000 Hz
พอโตเป็นหนุ่มสาว สามารถฟังช่วงความถี่เสียงได้เพียง 20 Hz - 16,000 Hz
ส่วนคนวัยกลางคนขึ้นไปสามารถฟังความถี่เสียงสูงสุดได้ไม่เกิน 12,000 Hz เท่านั้น
ดังนั้นความสามารถในการฟังเสียงของคนจึงลดลงตามวัยที่เพิ่มขึ้น
ขณะที่นักเล่นที่อุปโลกน์ตัวเองว่าเป็นเซียน มักจะเป็นกลุ่มผู้ที่มีอายุสามสี่สิบปีขึ้นไปทั้งนั้น
แต่อาศัยความเป็นผู้อาวุโส หรือ มีทุน, บารมี, อำนาจ, และวาทะศิลป์ สถาปนาตัวเอง
ว่าฉันนั้นคือมนุษย์พันธุ์หูทอง หูดีกว่าหูมนุษย์ธรรมดาทั่วไป ยกเว้นหูหมา


สิ่งสำคัญที่สุดที่คนในวงการเครื่องเสียงไม่ค่อยได้นึกถึงกันก็คือ หูฟังทุกรุ่นในท้องตลาด
ไม่มีตัวไหนเลยสมบูรณ์พร้อมคือมีคุณภาพเสียงเหนือกว่าตัวอื่นทุกรุ่น ในทุกๆด้าน
มีแต่หูฟังที่ฟลุก คือบังเอิญให้เสียงร้องหรือเสียงเครื่องดนตรีบางชิ้นในบางเพลงเพราะกว่าหูฟังตัวอื่น
หมายความว่าตัวหูฟังแต่ละรุ่น ต่างก็ทำตัวเหมือนกับอีคิว(equalizer) ที่มีลักษณะการเพิ่ม
หรือลดระดับความดังของความถี่เสียงในแต่ละช่วงของย่านความถี่ (audio band)
แตกต่างกันไปเล็กน้อย คล้ายกับเราปรับอีคิวให้แตกต่างกัน
ดังนั้นถ้าหูฟังรุ่นใดรุ่นหนึ่งมีลักษณะการปรับอีคิวที่บังเอิญไปชดเชยหรือแก้ไขข้อบกพร่อง
ของการบันทึกเสียงของเพลงใดเพลงหนึ่งได้ดีกว่าหูฟังรุ่นอื่นๆ เราก็จะรู้สึกว่ามันให้เสียง
ของเพลงนั้นได้ไพเราะกว่าหูฟังรุ่นอื่นๆ แต่กับเพลงอื่นๆแล้ว มันก็อาจให้ความไพเราะ
ได้น้อยกว่าหูฟังรุ่นอื่นบางรุ่นได้เช่นกัน โดยเฉพาะเมื่อลักษณะการเป็นอีคิวของมันไปลด
ความดังของความถี่ช่วงที่เป็นจุดแข็งของเพลงนั้น หรือไปเพิ่มความดังของความถี่ช่วงที่
เป็นจุดอ่อนของเพลงนั้นๆ

สรุปก็คือ

หูฟังที่ดีที่สุดในโลก (คือดีกว่าหูฟังรุ่นอื่นๆทุกตัวในโลกในทุกๆด้าน) ไม่มีจริง

หูฟังที่ให้เสียงดนตรีหรือเสียงร้องในบางเพลง หรือบางแผ่นได้ดีที่สุดในโลก มีจริง และมีหลายรุ่นด้วย
แล้วแต่ว่าหูฟังรุ่นนั้นๆจะบังเอิญไปเหมาะเจาะ หรือเป็นเนื้อคู่กับเพลงใดหรืออัลบัมชุดใด


ขอส่งท้ายด้วย การสรุปจากประสบการณ์การเล่นเครื่องเสียงมานานหลายสิบปี
(เล่นหูฟังมาตั้งแต่ตอนที่หลายคนในนี้ยังไม่เกิด สมัย Koss Pro 4 Triple A โน่น)

หูฟังประเภทเดียวกัน เช่นอินเอียร์เหมือนกัน หรือฟูลไซด์เหมือนกัน ที่จัดอยู่ในระดับไฮไฟ
(ง่ายๆคือ ดูจากระดับราคาคือราวพันบาทขึ้นไปสำหรับอินเอียร์ และ สามพันบาทขึ้นไป สำหรับฟูลไซด์)
ส่วนใหญ่ให้คุณภาพเสียงโดยรวมคล้ายกัน มากกว่าต่างกัน ถ้าต่างกันก็ไม่ได้ต่างกันมากราวฟ้ากับดิน
แต่ต่างกันเพียงรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของเสียงเพลงเท่านั้น (ยกเว้นหูฟังไม่กี่รุ่นที่ผู้ผลิตเจตนาทำให้
เสียงบิดเบือนมากๆ เพื่อเอาใจคนบางกลุ่ที่ชอบเสียงที่มีสีสันเกินจริง)
แต่ที่เราเห็นนักฟังหูทองแต่ละท่านออกมาบรรยายสรรพคุณของหูฟังเทพบางรุ่นว่ามันสุดยอด
ไร้เทียมทานอย้างนั้นอย่างนี้ จนคนอ่านเคลิ้ม เกิดกิเลสอยากได้จนกินไม่ได้นอนไม่หลับนั้น
เป็นเทคนิคในการรีวิวหูฟังของมืออาชีพครับ คือต้องพยายามหาความแตกต่างให้พบ
ถ้าหาไม่พบก็ต้องสร้างมันขึ้นมา หรือถ้าหาพบเพียงเล็กน้อย ก็ต้องขยายมันให้กลายเป็นเรื่องใหญ่โต
อย่างที่ภาษิตกะเหรี่ยง เขาเรียกว่า beat the egg and add the colour (ตีไข่ใส่สี)
อย่าจำสับสนกับภาษิตกะหรี่นะ อันนั้นเขาว่า money comes and clothes disappear (เงินมาผ้าหลุด)

แต่ถ้า " เงินมาอ้าตูด " นี่เป็นภาษิตของพวก ย์ น่ากลัว อย่าไปยุ่งกับเขาเลย