กลางดึก เสียงสายฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกดังแว่วเข้ามาในห้องที่เปิดแอร์เย็นช่ำ

Mr.Tom นั่งเอนกายอย่างสบายใจตรงโซฟา เขาดูข่าวน้ำท่วมใหญ่ที่เกิดขึ้น ณ เมืองหลวงเก่าของสยามสลับกับจิบไวน์รสเลิศจนหมดขวด "เมื่อไหร่น้ำท่วมมันจะลดสักว่ะ จะได้ชวนไอ้เอกไปยิ่งนกที่นครนายก" ในหัว Tom คิด

แต่มาคิดอีกที นอนอยู่บ้านเฉยๆสบายกว่า ด้วยความที่ ร่ำรวยไม่ลำบากในเรื่องน้ำท่วม นาย Tom เลยจัดการฉี่รด คลองหลังบ้าน เพื่อเป็นการเพิ่มน้ำพร้อมกับสบถ "สมน้ำหน้าพวกมันท่วมให้มิดหัวไปเลย"

ทันใดนั้นเอง ลมวูบหนึ่งที่มาพร้อมกับฝนพรำ ก็กรรโชก พัดพาฉี่ของ mr.Tom สาดซัดเข้าหน้า ตา และปาก ของ Mr.Tom ตลอดจนเสื้อผ้าจนเปียกโชก มิหนำซ้ำ เรือหางยาวลำนึงที่บังเอิญผ่านมา ก็สร้างละอองน้ำ สาดกระเซ็น จน Mr.Tom ลื่นไถล ตกลงไปในน้ำและลอยไปตามกระแสน้ำ "ช่วยด้วย" Mr.Tom พยายามทะลึ่งขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่น้ำเน่าเจ้ากรรมจากคลงแสนแสบก็เข้าปากและจมูกจนพูดไม่ออก Mr.Tom ได้แต่พยุงตัวและพยายามเข้าฝั่งจนไปติดอยู่บนหลังคาบ้านเก่า ๆ หลังหนึ่ง ซึ่งบนนั้น มีชายชราแก่ เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งเปียกปอน ชายชราผู้นั้นดึงมือของ Mr.Tom ให้ขึ้นมานอนเหยีดยาวบรหลังคาผุ ๆนั้นด้วยกัน

จาดนั้น ด้วยความอ่อนล้าจากการพยายามว่ายน้ำเข้าฝั่ง ในหัวของเขาขาวโพลนไปหมด และแล้วนายTomก็ได้สลบไป

คุณ คุณ... เสียงเรียกแผ่วเบาจากชายแก่ ปลุกให้ Mr.Tom ตื่นขึ้นมาท่ามกลางผู้คนที่เขาเคยรู้จัก เป็นสถานที่ที่อบอุ่น สงบ สวยงาม หากแต่คนเหล่านนั้น เป็นคนที่ ตายไปแล้วทั้งสิ้น

โอ้ย... นี่ กูตายไปแล้วหรือนี่
ใช่แล้ว... เสียงของชายแก่ ที่เป็น คุณตาของ Mr.Tom ตอบมา
หลังจาก Mr.Tom ตั้งสติได้ก็ได้ถามคุณตาว่า
Mr.Tom : ทำไมที่นี่ช่างสวยงามเช่นนี้
คุณตา : ที่นี่สวยเพราะว่าพวกเราช่วยกันสร้างขึ้นมา ที่นี่เราสร้างได้ทุกอย่าง เพราะมันเป็นเงินของเรา
Mr.Tom : ตายไปแล้วจะใช้เงินได้ยังไงละตา
คุณตา : ทำไมจะไม่ได้วะ ที่นี่เขาให้เราเอาเงินที่หามาได้ตอนมีชีวิตอยู่ติดตัวมาได้ เพราะมันเป็นนำ้พักนำ้แรงของ เรา
Mr.Tom :ถ้างั้นก็สบายละซิเงินชั้นนะมีตั้งเยอะแยะ ว่าแต่ฉันหิวแล้วละตา ไปซื้ออะไรมากินกัน
คุณตา : ฮ่า ๆๆๆ ที่นี่ไม่มีของกินหรอก
Mr.Tom : ทำไมละตาเราก็ใช้เงินของเราไปซื้อสิ เงินเรามีเยอะแยะ
คุณตา :ก็ตอนที่แกยังไม่ตายแกไม่เคยใช้เงินเพื่อคนอื่นเลย แกไช้เงินเพื่อตัวเองมาตลอด เงินซักบาทพวกเราก็ไม่เคยทำบุญ พวกเราซื้อทุกอย่างเพื่อความ สวยงาม สะดวกสบายที่นี่ได้ แต่ซื้ออาหารมาปะทังชีวิตไม่ได้ พวกเราที่นี่อยู่อย่างสุขสบาย แต่พวกเรา หิว...

ทันใดนั้นเอง Mr.Tom กับคุณตา และหลายๆคนที่อยู่ใกล้ๆ ก็ได้เห็นกองอะไรสูงๆอยู่ไม่ไกลนัก จึงเดินเข้าไปหา

ก็ได้พบว่า เป็นกองอาหารขนาดภูเขาย่อมๆ ที่มีคนกลุ่มนึงอยู่บนนั้น

Mr.Tom และกลุ่มคนที่เดินมาถึง รีบเข้าไปขอซื้ออาหารจากกลุ่มคนที่อยู่ตรงนั้น ปรากฏว่า...

คนกลุ่มนั้น คือพวกชาวบ้านชาวนาที่ติดน้ำท่วมอยู่ภาพในข่าวที่ Mr.Tom เคยเห็นในทีวี

ชาวนาคนหนึ่ง : พวกคุณไม่ต้องซื้อหรอก เอาไปกินได้เลย กินให้อิ่มน่ะ

Mr. Tom ดีใจรีบให้มือช้อนข้าวสวยยัดใส่ปาก อย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันที่ข้าวสวยจะขย่อนลงคอ เขารู้สึกว่ามีอะไรบ้างอย่างผิดปกติในปาก Mr.Tom อาเจียนออกมา เห็นเม็ดข้าวที่พึ่งเคี้ยวไป มีสีดำและกลิ่นเน่าบูด

Mr.Tom สบถ : "นี่พวกมึงเอาอะไรมาให้กูกินว่ะ"

เขาตื่นตกใจรีบเงยหน้าดู ชาวบ้านหายไปแล้ว เขาหันมองรอบตัวเป็นทุ่งนากว้างที่จมอยู่ใต้พื้นนี้
....

คุณ... คุณ...
เสียงเจ้าหน้าที่พยาบาลเรียก Mr.Tom ที่พึ่งตื่นจากฝัน

Mr.tom ตื่นขึ้นอีกครั้งในศูนย์อพยมพิเศษ แถวชานเมืองกรุง
เตียงติดกันคือชายชราที่เคยช่วยเขาขึ้นจากน้ำนอนนิ่งอยู่บนเตียง
Mr.Tom เลยส่งเสียงปลุกชายชรา แต่ไม่มีการตอบรับ
สักพักมีหมอหนุ่มเดินเข้ามาดูชายชรา "เขาตายแล้ว" หมอสบถกับตัวเอง
ก่อนเอาผ้าห่มขาวปิดคุ้มใบหน้าชายแก่
แล้วหันเพ้งสายตามาที่ Mr.Tom สักพักก่อนจะเดินจากไป
Mr. Tom รีบลุกจากเตียง ถามพยาบาลว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ๆ

เจ้าหน้าที่พยาบาลถอนหายใจ...

แล้วเดินจากไปโดยที่ไม่ได้ให้คำตอบใดๆแก่ Mr.Tom

Mr.Tom มองดูรอบข้าง เขาเพิ่งสังเกตุว่านอกจากตัวเขาและชายชรา(ที่เสียชีวิต)ผู้นี้แล้ว
ยังมีผู้คนอีกหลากหลาย ทั้งเด็ก,ผู้หญิง,คนท้อง,คนแก่ อยู่ในศูนย์อพยพแห่งนี้ ทุกคนล้วนมีอาการโศกเศร้าเสียใจ

ในส่วนของผู้ชายที่ยังไม่ได้เจ็บป่วย ก็พยายามช่วยเหลือผู้อื่น ไม่ว่าจะเป็นขนของ,ทำอาหาร,แจกอาหาร รวมถึงแบกผู้เจ็บป่วยจากที่อื่นเข้ามายังที่นี่ด้วย

Mr.Tom จึงลุกขึ้นแล้ว......

...... แล้วยืนคิดอะไรบ้างอย่างที่ริมระเบียงน้ำ สายฝนที่โหมกระหน่ำอย่างต่อเนื่องทำให้เข้าเกือบจะพลัดตกลงไปในน้ำอีกครับ แต่ทันใดนั้นมีหญิงชราคนหนึ่งได้คว้าตัวเขาไว้ทัน
พร้อมกับ ยื่นอะไรบ้างอย่างมาให้เขา แล้วพูดว่า " หิวไหมล่ะไอ้หนุ่มเอ้ย... เอาอันนี้ไปกินซ่ะสิ "
Mr.Tom มองดูอะไรบ้างอย่างที่อยู่บนใบตองเ่ยวๆอันหนึ่ง บนผ่ามือของเขา พร้อมกับพูดออกไปว่า......

>>>จัดการ ขนย้ายข้าวของ อาหาร ที่ ยังพอมีเหลืออยู่ มาเก็บไว้ ส่วนตัว พร้อมทั้งบ่น "คนตั้งเป็นร้อยเป็นพัน ไม่เก็บเอาไว้ เดี๋ยวก็อดกันตาย"
"นี่คุณๆนั่นคุณจะเอาอาหารเสื้อผ้าไปใหนน่ะ ยังมีคนหิว คนไม่มีเสื้อผ้าอีกตั้งเยอะนะ"
ชายหนุ่มคนนึงร้องทัก
Mr.Tom:คุณทำหน้าที่ของตัวเองไปเหอะอย่ามายุ่งเรื่องของผม คนจะตายตั้งเยอะมาห่วงข้าวของอยู่ได้
ชายหนุ่ม:นั่นมันของบริจาคนะคุณๆจะหวงเอาไปใช้คนเดียวได้ที่ใหน
ทั้งสองคนเริ่มโต้เถียงกันจน ผู้คนรอบข้างเริ่มหันมาสนใจ พร้อมทั้งแสดงความไม่พอใจ Mr. Tom
Mr Tom:จึงทิ้งข้าวของอย่างหัวเสียแล้ว....