ข้าเก่งคนเดียว (จากเรื่อง"นัสรูดิน" วันทิพย์ : แปล)
ในสุเหร่าเขาห้ามไม่ให้ส่งเสียงคุยกัน วันหนึ่งนัสรูดินนั่งท่ามกลางผู้ทรงศรัทธา มีชายคนหนึ่ง เอ่ยขึ้นอย่างไม่ตั้งใจว่า "เอ ข้าดับไฟที่บ้านหรือยังหนอ"
คนที่อยู่ข้างเคียงจึงพูดว่า "แกทำลายความเงียบรบกวนคนอื่นแล้ว ต้องเริ่มสวดใหม่ตั้งแต่ต้น"
"แกก็เหมือนกัน" คนต่อไปกล่าว
"ฮา พระอาหล่าจงเจริญ" นัสรูดินกล่าวด้วยเสียงอันดัง "ที่ข้าไม่ได้ทำลายความเงียบเหมือนพวกแก"

*** ความผิดของเรามีเหตุผลในการยกเว้นเสมอ

ไม่ง่ายเหมือนคิด (จากเรื่อง"นัสรูดิน" วันทิพย์ : แปล)
แม่ม่ายคนหนึ่งมาที่ศาล ฟ้องต่อนัสรูดินว่า "ข้าเป็นคนจน ลูกชายข้าชอบกินน้ำตาลทีละมาก ๆ ที่จริงคงติดน้ำตาลด้วย ทำให้ข้าชักหน้าไม่ถึงหลัง จึงขอศาลสั่งห้ามไม่ให้เขากินน้ำตาล เพราะว่าข้าไม่อาจ ใช้กำลังบังคับเขาได้
"คุณนายครับ" นัสรูดินตอบ "ปัญหานี้ไม่ง่ายเหมือนที่คิด สัปดาห์หน้ามาดูคำตัดสิน ข้าขอวินิจฉัย อย่างถี่ถ้วนก่อน"
สัปดาห์ต่อมา ชื่อของหญิงม่ายก็อยู่ในบัญชีลูกความอีก
"ข้าขอโทษ" นัสรูดินบอกเธอเมื่อเธอเข้ามาพบ "คดีนี้มีเลศนัยสับสนมาก ต้องขอเลื่อนคดี ไปสัปดาห์หน้า"
การเลื่อนคดีมีต่อมาอีกสองสามครั้ง จนในที่สุดนัสรูดินประกาศว่า "ศาลจะออกคำสั่งแล้ว เรียกเด็กหนุ่มนั่นเข้ามา"
เด็กหนุ่มถูกตามตัวเข้ามาต่อหน้าผู้พิพากษา นัสรูดิน
"พ่อหนุ่ม" ผู้พิพากษาตวาดใส่ "ศาลห้ามไม่ให้เจ้ากินน้ำตาล จะกินได้ไม่เกินวันละสองกำมือ"
ผู้เป็นแม่ขอบอกขอบใจนัสรูดินเป็นการใหญ่ ก่อนลาจากขอถามคำถามหนึ่ง
"ว่ามาเลย" นัสรูดินกล่าว
"ข้าแต่ศาลที่เคารพ ข้างุนงงไปหมด ทำไมท่านจึงไม่สั่งห้ามเด็กไม่ให้กินน้ำตาลตั้งแต่แรก เมื่อได้รับคำฟ้อง"
"อ้อ" นัสรูดินตอบ "ก็ข้าต้องเลิกนิสัยนั้นก่อน ตัวข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องใช้เวลานานอย่างนั้น"

*** ตนเองยังทำไม่ได้ ก็ไม่ควรสอนใคร

ไม่เหลืออะไรเลย (จากเรื่อง"นัสรูดิน" วันทิพย์ : แปล)
นัสรูดินกำลังฝันว่า ตัวเองได้รับบริจาคจากผู้ใจบุญคนหนึ่ง ที่มองไม่เห็นตัวตน ครั้นยื่นเหรียญ ให้นัสรูดินเก้าอันก็หยุด
นัสรูดินตะโกนว่า "ข้าอยากได้สักสิบเหรียญ"
เสียงตะโกนปลุกตัวเองตื่นขึ้น พอลืมตาก็ปรากฎว่า เหรียญหายไปหมด
นัสรูดินรีบหลับตาอีกครั้ง พึมพำว่า "เอาเถอะ เอาเถอะ ถ้างั้นขอคืนมาเถอะ เพียงเก้าเหรียญก็พอ"

*** เมื่อสูญเสียมันไป จึงจะสำนึกในคุณค่า

ครึ่งบ้าครึ่งดี (จากเรื่อง"นัสรูดิน" วันทิพย์ : แปล)

นัสรูดินบรรทุกองุ่นสองตะกร้าบนหลังลาแล้วพาไปตลาด กลางทางอากาศร้อนอบอ้าว จึงหยุดพักใต้เงาร่มไม้ ที่นั่นมีคนพักหลายคนก่อนแล้ว คนอื่นก็มีลาบรรทุกองุ่นเช่นเดียวกัน
หลังจากกินอาหารกลางวันอิ่มหนำ พวกเขาต่างก็พล็อยหลับ ครั้นนัสรูดินตื่นขึ้นฉวยองุ่น ในตะกร้าคนอื่นใส่ตะกร้าของตน
ทันใดนั้นชายผู้หนึ่งตื่นขึ้นเห็น “แกกำลังทำอะไรนั่น” เขาถาม
“โอ๊ะ” นัสรูดินตอบ “อย่ายุ่งกะข้า ข้าครึ่งบ้าครึ่งดี แล้วข้ามีงานทำอีกมาก”
“จริงรึ” ชายคนนั้นอุทาน “แล้วงั้นทำไมแกไม่หยิบองุ่นจากตะกร้าแกใส่ตะกร้าคนอื่นบ้างเล่า”
“แกไม่เข้าใจข้า” นัสรูดินตอบ “ก็ข้าบอกแล้วไงว่าข้าครึ่งบ้าครึ่งดี ไม่บ้าทั้งหมด”

*** ความบ้ามักจะกำเริบขึ้นมาตอนที่โอกาสอำนวย

แน่ยิ่งกว่าแน่ (จากเรื่อง"นัสรูดิน" วันทิพย์ : แปล)
ทุกเช้าวันศุกร์ นัสรูดินจะนำลางาม ๆ ตัวหนึ่งเข้าไปขายในเมืองเสมอ ราคาที่เขาตั้งไว้ต่ำเหลือหลาย
วันหนึ่ง พ่อค้าผู้ล่ำซำเข้ามาหานัสรูดิน
“ข้าไม่เข้าใจเลยว่าเจ้าขายลาได้อย่างไร นัสรูดิน ข้าขายราคาต่ำสุดแล้วทั้ง ๆ ที่ข้ามีสมุน บังคับให้ชาวนาส่งหญ้าฟรี บ่าวข้าก็เลี้ยงโดยไม่ได้รับค่าจ้างค่าออนเลย แต่ราคาก็ยังต่ำสู้ของเจ้าไม่ได้”
“ง่ายนิดเดียว” นัสรูดินตอบ “เจ้าขโมยเพียงแรงงานกับหญ้า ส่วนข้าขโมยลาทั้งตัว”

*** ฤาสังคมปัจจุบันก็ไม่ต่างจากนิทานเรื่องนี้

ผมยกมายั่วกิเลสแค่บางเรื่อง ถ้าท่านใดสนใจ ก็ไปหาอ่านเพิ่มได้นะครับ ที่นี่เลย

http://share.psu.ac.th/post/tag/%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%AA%E0%B8%A3%E0%B8%B9%E0%B8%94%E0%B8%B4%E0%B8%99?page=1

♥♥ อ่านนิทาน แล้วกลับมาอ่านใจตัวเอง ♥♥

มีคนมาถามนัสรูดินว่า "ทำไม่ท่านชอบตอบคำถามด้วยคำถาม???".....หลังจากครุ่นคิดอยู่อึดใจ นัสรูดินก็ตอบว่า ".....เหรอ?".....???!!!!

โอ้ ชอบครับ นิทาน แนวนี้

ขอบคุณมากครับ ได้คิดดีจัง

เง้อ.... ทำไมกระทู้สาระมียอดวิวแค่ครึ่งเดียวของขาวเด้ง โพสท์พร้อมกันแท้ๆ

ดันๆๆๆ

โอ้วยอด มันจอร์จ มากครับ พี่อีแม้นท์ย์

แต่ทำไมผมกลับ ไปคิดเรื่องที่พี่แม้นท์เล่า ในอีกกระทู้ที่ว่า...


เฮ้ยนึกขึ้นได้ว่าคุณหมอเอามือจับไหล่เราสองมือนี่หว่า 555 แล้วฉีดยาเราได้ไงวะเนี่ย ^ ^