ตั้งแต่จำคาวมได้คาวมรู้สึกที่มีต่อพ่อผม มีทั้งเกียจทั้งกลัวไม่อยากอยู่ด้วย ครอบครัวผมมีพี่กับผม พี่เป็นผู้หญิง ห่างกันสองปี พ่อผมเป็นคนไม่ค่้อยฟังใครเอาแต่อารมเป็นใหญ่ผมทำอะไรขัดหูขัดตาเขาก็ด่าพอผมเถียง เขาก็พาลเอาเรื่องเก่าเก่าขึ้นมาด่าแต่เป็นชัวโมงจนผมร้องไห้
เขาก็ยังไม่หยุด พอเห็นผมบางครั้งอยู่อยู่ก็ด่าไอเ้ยบ้างไอคาวยบ้าง เป็นแบบนี้ตั้งแต่จำคาวมได้ ผมเป็นคนเรียนไม่ค่อยเก่งมาก แต่เกรดพอพอเรียนจบได้ คือพ่อผมมีปัญหากับงานที่ทำเป็นประจำบ่อย แบบว่า พ่อผมจบ ปวช มาเข้าการไฟฟ้าได้
แต่นายเขาชอบถือห่างพวกวิศวะมากกว่าแต่พ่อผมทำงานดีกว่าพวกที่จบวิศวะ จนได้ระดับ11 ก็มาให้ผมเรียนวิศวะ พอผมเกรดไม่ดีก็ด่าผม กับพี่ผู้หญิงเขาไม่ค้อยว่าเท่าไรส่วนมากเป็นกับผม มีอยู่เรื่องหนึงที่ผมฝังใจ คือผมเป็นโรคตาบอดสี แล้วพ่อผมให้หยิบ ของอีกสีหนึง ผมหยิบผิดก็ด่าว่าโตเป็นคาวยแล้วแม้งยังไม่รู้จักสีเลย ด่าแบบกะแนะกะแหนอยู่หลายครั้ง
ผมก็บอกว่าผมด่าบอดสี เขาก็ยังไม่เชื่อ จนพอผมเข้ามหลัย ต้องตรวจสุขภาพ จนผมออกมาว่าผมด่าบอดสีเขาก็ทำเป็นเฉยเฉย ไม่ใช้ว่าพ่อผมจะด่าอยา่งเดียวครับบ้างครั้งเขาก็ดีบางครั้งก็ร้ายผมเดาอารมเขาไม่ถูก กลับบ้านห้ามเกิน สี่ทุ้ม ถ้าผมกลับเกิน ก็โดนด่า ยับ ห้ามกินเหล้าสูบบุหรี่ บ้างครั้งเขาก็เข้ามาค้นห้องผม จนไม่มีที่ส่วนตัว หรือสังคม เพือนผมพวกวิศวะ
ผมเห็นพ่อเขา เข้าใจจะเทียวหรืออะไรก็ไม่ว่า เป็นธรรมดาของวัยรุ้น คือผมอยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง อยากมีอิทสระในชีวิตผมบ้าง ไม่ใช้ อยู่ในห้อง ส่วนพี่ผมบ้างครั้งผมก็อิจฉาเขา ไปเรียนเขาเอารถยนไป ส่วนผมมอไซไป เขาได้คอมใหม่ส่วนผมได้คอมเก่า บ้างครั้งผมก็น้อยใจ ว่าพ่อรักลูกไม่เท่ากัน
พ่ออยากให้พ่อเข้าใจผมบ้าง ผมเคยคุยกลับพ่อเรืองนี้แล้วก็บอกว่ามึงอยากอิสระ มึงก็ออกไปจากบ้านกู กูจะไม่ส่งเสียมึง จนหลายครั้ง ผมคิดฆ่าตัวตาย แต่ใจยังไม่ถึง แล้วผมควรทำอย่างไรครับ ผมไม่อยากเห็นหน้าเขาไม่อยู่อยู่ด้วย ในคาวมคิดของผม ผมทั้งรักทั้งเกียจเขา