ขอแสดงความเสียใจต่อครอบครัวอาจารย์จุลทัศน์ พยาฆรานนท์ ด้วยครับ
ผมเองไม่เคยรู้จักอาจารย์จุลทัศน์มาก่อนเลยในชีวิต มีโอกาสครั้งเดียวที่ได้มีโอกาสพูดคุยกับท่านก็ตอนนิทรรศการ "บทกวีแห่งความสิ้นหวัง" ของอาจารย์ Ahura ซึ่งวันนั้นเป็นจังหวะที่ดีมาก คืออาจารย์จุลทัศน์ แกแวะมาเยี่ยมชมผลงานของอาจารย์ Ahura ซึ่งเป็นขณะเดียวกันกับที่กองถ่ายและทีมงานมั่นคงอยู่กันพอดี
พอสบโอกาสผมขออนุญาตอาจารย์จุลทัศน์สัมผัสมือ และแนะนำตนเองว่าก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบงานศิลปะเช่นกัน ซึ่งก็โดนอาจารย์จุลทัศน์หยอกเอามีลูกกี่คน และเป็นลูกบ้านใหญ่หรือบ้านเล็ก เล่นเอาผมไปไม่เป็นกับมุขหยอกระดับปรมาจารย์
ซึ่งผมทราบเมื่อวันก่อนว่าขณะนี้อาจารย์จุลทัศน์ พยาฆรานนท์ได้ถึงแก่กรรมลง ผมทราบจากอาจารย์ ahura อีกต่อหนึ่ง ถึงผมจะมีโอกาสได้พูดคุยกับอาจารย์เพียงไม่กี่นาที แต่เหมือนเรื่องราวนั้นมันถูกฝังลงในความทรงจำไปแล้ว ซึ่งเย็นนี้ผมกำลังจะออกไปกราบคารวะอาจารย์ในงานศพที่วัดครับ
R.I.P. ครับอาจารย์จุลทัศน์
ปล. อาจารย์ Ahura เล่าว่าเมื่อครั้งมีการบูรณะวัดไตรมิตร ไม่มีผู้ใดสามารถถอดพระทองคำออกมาเป็นชิ้นเพื่อให้ทำการย้ายองค์พระได้ มีเพียงผู้เดียวที่มีความรู้ในเชิงช่างไทยและสามารถถอดชิ้นส่วนแยกออกจากกันได้ ซึ่งก็คือ อาจารย์จุลทัศน์ ท่านนี้แหละครับ
