ถ้าถามว่า บทสรุป ผมให้เจ้าไหนชนะ
ผมให้ชนะไม่ขาดครับ แทบจะเป็นเสมอ
เพราะผัดวิธีเดียวกัน รสชาติแนวเดียวกัน ปริมาณ คุณภาพวัตถุดิบ พอๆกันทั้งสามเจ้า
หากจะไปกินซ้ำ ผมคงเลือกร้านเวิ้ง เพราะเท่าที่อ่านมา เมนูอื่นที่น่าลิ้มลองยังมี
แต่เมนูอื่นของเจ้าอื่น ผมก็อยากเดาว่า เขาก็ทำได้ดีเช่นกันครับ คือเป็นที่น่าพอใจทั้งสิ้น เมื่อเปรียบเทียบเงินที่ต้องจ่ายกับร้านอาหารทั่วไป ถ้ามีโอกาสลองนอกเหนือจากข้าวผัดปู ผมคงเลือกลองเจ้าเวิ้ง มาเทียบกับตลาดน้อยอีกทีครับ สิบบาทที่แพงกว่ากันนิดหน่อยคงไม่ใช่ประเด็น ถ้าเกิดตัณหา(ในการกินแก่กล้า ผมอาจลองเทียบสองเจ้า เวิ้งกับตลาดน้อย ด้วยเมนูอื่นครับ แต่คงอีกนาน เพราะเท่าที่กินในวันนั้น ผมยังไม่อยากเชื่อว่าจะทำได้ จะกินไหว และเป็นการทรมานบันเทิงอย่างหนึ่ง เพราะเอาง่ายๆว่า ตอนเช้า เดินจากพระรามสี่ ไปหัวลำโพง แยกหมอมี เยาวราชซอย๔
ตอนบ่าย เดินจากพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติวังหน้า ไปถนนตะนาวศาลเจ้าพ่อเสือ แล้วเดินต่อไปถึงดิโอลด์สยามสะพานเหล็ก ทอดสุดท้ายจากสะพานเหล็กเดินไปจนถึงตลาดน้อย (ไม่น้บเดินกลับ ไปขึ้นรถใต้ดินที่สถานีมังกร) เรียกว่าวันรุ่งขึ้นคือเจ็บเอ็นร้อยหวายซึ่งบาดเจ็บอยู่แล้ว ส่วนหนึ่งเพราะเป้ที่ผมสะพายบวกกล้องและขวดน้ำกัน น้ำหนักรวมกันหลายกิโล ถ้าเดินตัวเปล่าคงดีกว่านี้
อนึ่งภาพที่ถ่าย เป็นภาพจากโทรศัพท์ซัมซุงJ7 prime รุ่นกระจอก เพราะถึงพกกล้องเก่าๆส่วนตัวมา ดัน(เสือก)ไม่ได้ใส่แบ็ตมาครับ ทั้งๆที่ไปพิพิธภัณฑ์ ชีช้ำชิหาย...T^T
พบกันใหม่เมื่อชาติต้องการครับ เที่ยวนี้สาสมใจแล้วกับข้าวผัดปู คงไม่มีอะไรนอกเหนือจากนี้แล้วครับ
เสียใจอยู่อย่างเดียวคือ มันไม่มีเจ้าไหนได้ถึง 8 คะแนนอย่างที่หวัง