เช้าวันหนึ่ง ขณะที่พ่อกับแม่เดินทางไปเที่ยวจังหวัดหนึ่งซึ่งติดชายแดนไทย พ่อได้โทรศัพท์กลับมาบอกว่า แม่เป็นอะไรไม่รู้ ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น!! จนต้องนำแม่ส่งโรงพยาบาลในอำเภอที่ใกล้ที่สุด และผลการตรวจพบว่า แม่มีอาการเลือดคั่งที่สมอง!! ต้องผ่าตัดด่วน แต่ด้วยบุคคลากรและเครื่องมือที่ไม่พร้อม ทุกคนจึงสรุปว่าต้องนำตัวแม่กลับมารักษาที่กรุงเทพฯให้เร็วที่สุด!!

แต่สิ่งต่างๆก็เหมือนไม่เป็นใจ ด้วยจังหวัดนั้นเป็นเพียงจังหวัดเล็กๆ ทั้งจังหวัดมีรถพยาบาลอยู่ไม่กี่คัน ประกอบกับวันนั้นทางจังหวัดมีงานพิธีสำคัญ รถพยาบาลต้องไป standby กันหมด ทำให้กว่าที่จะมีรถพยาบาลกลับมารับแม่ผมก็เป็นเวลาบ่ายสองโมงแล้ว และกว่าที่แม่จะมาถึงโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯก็หกโมงเย็นแล้ว ลองคิดคร่าวๆว่า แม่อาจจะเกิดอาการเลือดคั่งตั้งแต่กลางดึก ก่อนที่พ่อจะมารู้ในตอนเช้า และกว่าแม่จะเดินทางมาถึงกรุงเทพฯในตอนเย็น ก็เป็นเวลาเกิน 12 ชั่วโมงไปแล้ว!!

ในระหว่างที่รถพยาบาลพาแม่กลับมากรุงเทพฯ ลูกๆที่กรุงเทพฯก็เฝ้ารอคอยอย่างกระวนกระวาย คำว่าเลือดคั่งในสมองวนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลา นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย แล้วกว่าแม่จะมาถึงมือหมอก็เกินสิบชั่วโมงมันนานเกินไปแล้ว บอกตามตรงว่าเราทุกคนตอนนั้นทำใจกันไว้แล้ว แม่เราจะฟื้นมั้ย หรือถ้าแม่ฟื้นขึ้นมาสมองแม่จะเป็นยังไงบ้าง แม่คงจะไม่เหมือนเดิมแน่ๆ แต่เราทุกคนยังต้องทำใจให้เข้มแข็ง อย่างน้อยตอนนี้แม่เราก็ยังอยู่ ยังไงต้องรักษาแม่ให้ถึงที่สุดก่อน

เมื่อแม่มาถึงโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯ คุณหมอก็ตรวจอาการแม่อีกครั้ง และบอกให้พวกเรารู้ว่าอาการของแม่คือ เส้นเลือดดำที่ผิวด้านนอกสมองฉีกขาด ทำให้มีเลือดไหลคั่งอยู่ในช่องว่างระหว่างสมองกับกระโหลก และเลือดนี้ก็ไปเบียดกดสมองจนทำให้แม่หลับไป ซึ่งหมอบอกว่าเคสแบบนี้มักเกิดกับคนสูงอายุ เพราะคนสูงอายุสมองจะเริ่มหดเล็กลงจนเกิดช่องว่างระหว่างกระโหลก เมื่อเกิดการกระเทือนก็อาจทำให้เส้นเลือดที่ผิวสมองด้านนอกฉีกขาดได้ และเนื่องจากเป็นเส้นเลือดดำ เลือดที่ไหลจึงซึมช้าๆ คนป่วยอาจจะรู้สึกเวียนหัว หรือมึนๆซึมๆ มาหลายวันโดยไม่รู้ตัว จนถึงระดับหนึ่งก็จะหลับแบบแม่ผม ซึ่งเคสแบบนี้ยังรักษาได้ ก็คือต้องเจาะเอาเลือดที่คั่งอยู่ออกมา แต่ผลกระทบกับสมองนั้นก็ต้องรอดูอาการหลังจากนั้น และเมื่อคุณหมอได้สรุปผลการตรวจให้ลูกๆฟังแล้วก็ทำการผ่าตัดในคืนนั้นทันที

เหมือนปาฏิหารย์ เพราะหลังจากผ่าตัดเพียงแค่วันต่อมาแม่ผมก็รู้สึกตัว!! และในเย็นนั้นเองแม่ก็เริ่มจำได้!! แม่จำลูกๆที่มาเฝ้าแม่ได้ และยังถามว่าทำไมมาอยู่ที่นี่ เค้านอนอยู่ที่โรงแรมไม่ใช่หรือ พวกเราก็พยายามชวนคุย ลองถามเรื่องนั้นเรื่องนี้ สรุปว่าความจำแม่ยังดี เกินกว่าที่เราคาดไว้เสียอีก จังหวะหนึ่งพี่สาวผมเลยแกล้งถามว่าร้องเพลงได้รึเปล่า แม่ผมเลยโชว์ร้องเพลงให้ฟังซะเลย

"เห็นบัวขาว พราวอยู่ ในบึงใหญ่  ดอกใบ บุปผชาติ สะอาดตา....."

พี่สาวผมยืนยิ้มน้ำตาไหลอยู่ตรงนั้น..

และนี่เป็นภาพที่ผมจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต...

แม่นอนพักฟื้นอยู่อีกไม่นานก็ได้กลับบ้าน จนถึงวันนี้เหตุการณ์ก็ผ่านไป 4 ปีแล้ว พ่อกับแม่ผมก็แก่ชราตามเวลาแต่ท่านก็ยังแข็งแรงเมื่อเทียบกับคนวัยเดียวกัน เป็นบุญของลูกหลานที่ท่านยังอยู่ให้พวกเราได้ไปเยี่ยมไปกราบท่านได้ และสำหรับแม่ ผมจะไม่มีวันลืมเสียงของแม่และเพลงที่แม่ร้องไปตลอดชีวิต

ผมเชื่อแน่ว่าแทบทุกคนยืนยันว่าแม่ของตัวเองดีที่สุด ทำอาหารอร่อยที่สุด รักเราที่สุด ฯลฯ

ผมเองก็ต้องขอยืนยันด้วยคน

ตั้งแต่จำความได้ ผมเห็นภาพแม่ทำงานไม่มีหยุด เหมือนมดงานที่ไร้เวลาพัก

เป็นมดงานสายพันธุ์ 'No life'

ทำงานอย่างเดียว ไม่มีบันเทิง

เป็น job description ยาวเหยียดเหมือนรางรถไฟ

มิเป็นเพียงแม่บ้านเลี้ยงลูกสิบคน ยังต้องดูแลบ้านช่อง ทำอาหารวันละสามมื้อให้คนสิบกว่าคนกินทุกวัน ช่วงตรุษจีนเพิ่มงานอีกสิบเท่า ทำความสะอาดบ้าน ซักผ้า รีดผ้า ชุนผ้า รวมไปถึงตัดเสื้อผ้าให้ลูกใส่

นอกจากนี้ยังต้องทำมาค้าขาย ขายของหน้าร้าน เย็บรองเท้าด้วย

ทุกเช้าแม่หิ้วตะกร้าเดินไปตลาด กลับมาพร้อมวัตถุดิบมากมายสำหรับสิบกว่าชีวิต

แม่เรียนไม่จบชั้นประถม แต่พูดได้สิบกว่าภาษา รู้ภาษาจีนทุกแขนง แม้แต่ภาษาใต้ ก็พูดได้คล่องปรื๋อ ผมเองเกิดทางใต้เองแท้ๆ ยังแหลงไม่ได้

เรื่องอาหารก็ถือว่าชั้นหนึ่ง เมนูยาวเหยียด อร่อยระดับมิชลินห้าดาว (ขออนุญาตเว่อร์นิดนึง!)

สาบาน! ในชีวิตนี้ผมไม่เคยเจอใครที่ทำงานหนักขนาดนี้

เวลาได้ยินคนบ่นว่างานหนัก ผมก็คิดในใจว่า เขายังไม่รู้หรอกว่างานหนักเป็นยังไง

ทำงานหนักขนาดนี้ จึงไม่แปลกที่ร่างกายเสื่อมทรุด และจากโลกไปเร็วกว่าที่สมควร

แม่ไม่เคยบ่นก่นด่าชะตาชีวิต ก้มหน้าทำงานหนักจนลืมตาอ้าปากได้ สิ่งที่แม่ทำส่งผลให้ลูกทุกคนอดทน ทำมาหากิน ไม่บ่นไม่เกี่ยงงานหนัก และได้ดีทุกคน

นี่ก็คือพระคุณแม่ สอนลูกด้วยการกระทำ

หากแม่คนหนึ่งทำได้อย่างนี้ ก็ถือว่าเป็นยอดแม่

นาทีนี้ขอสดุดี 'ยอดแม่' ของทุกๆ คน

อ้างอิง : ความคิดเห็นที่ 3 - เหน่งบา