แม่ย้ายจากต่างจังหวัดมาอยู่กับผมที่กรุงเทพเกือบยี่สิบกว่าปีได้ สิบปีหลังก่อนท่านสิ้น แม่แทบจะไม่ได้ใช้เงินเลย ลูกๆจะแวะเวียนมาหาและพาไปเที่ยวพาไปกินอาหาร รวมทั้งซื้อเครื่องใช้ข้าวของให้ท่าน เงินที่ลูกๆให้ท่านติดตัวเล็กๆน้อยๆ ท่านก็มักจะเอาไว้แจก รปภ.หรือแม่บ้านที่เจอตามห้าง ค่าที่ท่านเป็นคนบ้านนอกและเป็นแม่ค้ามาก่อนจึงรู้สึกถึงความเป็นมิตรของพวกเขา

แม่เป็นคนใจบุญ ภาพที่ผมเห็นติดตามาตลอดแต่ครั้งยังเด็กก็คือ แม่จะกระเบียดกระเสียรเงินที่มีอยู่น้อยนิดในห่อผ้าที่เหน็บอยู่ที่เอวออกมาใส่ตู้ทำบุญตามวัด หรือส่งเหรียญให้ขอทานพิการที่แม่เดินผ่าน

แม่สอนชีวิตผมมาแต่เด็ก ท่านไม่ได้นั่งสอนด้วยคำคมหรือจับลูกมานั่งข้างหน้าแล้วพร่ำสอน แต่แม่สอนโดยการทำให้ดูทำให้เห็น
“ของๆคนอื่นไม่ใช่ของเรา เราอย่าไปอยากได้ของเขา” 
“เรามีพอแล้วแต่เขาไม่มีเลย เราต้องแบ่งเขา”
ความซื่อสัตย์และความอาทร เป็นคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ที่ลูกผู้หญิงคนหนึ่งจะสอนลูกๆของเธอ

ปีหลังๆก่อนท่านสิ้น ท่านมีข้าวของน้อยมาก มีแบ๊งค์ยี่สิบที่ม้วนอยู่ในกระเป๋าเสื้อไม่กี่ร้อยบาท สิ่งที่ท่านรอคอยและมีความสุขมากที่สุดก็คือการที่ลูกๆหลานๆมารวมตัวกัน หรือไม่ก็พาท่านไปกินอาหาร แม่ชอบมองดูลูกๆคุยกัน ฟังได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้างเพราะหูไม่ดีนัก แต่ท่านก็ยิ้มดูลูกๆคุยกัน ท่านมีแรงยกช้อนกินข้าวเองได้ แต่ท่านก็มีความสุขที่ลูกๆป้อนให้ทุกครั้ง

แม่ยังคงสอนผม
ชีวิตต้องการเพียงแค่นี้ ข้าวสามมื้อและความรักหมื่นแสนมื้อ

ก่อนวันแม่ไม่กี่วันนี้เอง ผมนำเอาสมบัติที่ท่านมีอยู่ออกมาจัดการให้เรียบร้อย
เสื้อ ผ้าถุง ที่ท่านใช้ ผมแบ่งให้ลูกๆหลานๆเอาไปเก็บไว้เพื่อเป็นมงคลชีวิต แต่หลายคนยืนยันจะนำมาใส่นำมานุ่งในชีวิตประจำวัน เพราะนั่นคือการระลึกถึงท่านที่ดีที่สุด
เสื้อผ้าบางส่วนผมนำไปบริจาคให้กับสถานสงเคราะห์คนชรา เครื่องช่วยฟังและของใช้เกี่ยวกับการรักษาพยาบาลผมนำไปบริจาคให้กับโรงพยาบาล

ผมเจอสมบัติเล็กๆน้อยในลิ้นชักอีก
นอกจากสร้อยพระ สายคล้องแว่น และเหรียญเก่าๆที่ผมนำมาแบ่งให้กับลูกๆคนอื่นเอาไปเก็บเป็นที่ระลึกแล้ว ผมยังเจออีกสิ่งหนึ่ง

สิ่งของที่ไม่มีมูลค่าใดๆกับคนอื่นเลย แต่มันมีคุณค่ามหาศาลกับผม นั่นคือบัตรคอนเสิร์ตเพลงประภาสครั้งแรก

บัตรที่แม้แต่ผมเองก็ไม่เคยเก็บ จะด้วยเป็นคนหยาบไม่ได้สะสมอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน และคงไม่ได้มองว่ามันสลักสำคัญอันใด

แต่แม่เก็บไว้

คอนเสิร์ตนี้แม่ไปนั่งดูด้วย และเอาดอกไม้ไปให้ผมด้วย ผมจำวันนั้นได้ดีว่าทั้งเขินทั้งภูมิใจ ชีวิตนี้มีผู้หญิงเอาดอกไม้มาให้ไม่กี่ครั้ง

บัตรพลาสติกใบนี้วางอยู่ก้นลิ้นชักที่ผมไม่เคยเปิด สมบัติที่มีค่าที่สุดสำหรับผมที่แม่เก็บไว้ แม่ผู้ไม่มีสมบัติอันใดเลยนอกจากความภูมิใจในตัวลูก แม่ทุกคนเป็นอย่างนี้ ผมมั่นใจ

เป็นเรื่องบังเอิญอย่างที่สุด ที่ผมมาเจอบัตรนี้ในวันเวลาที่ผมกำลังจะทำคอนเสิร์ตจากเพลงตัวเองอีกคร้ง 
หรือความบังเอิญมันไม่มีจริง

แม่สอนผมอีกแล้ว
สมบัติของมนุษย์มีเพียงนี้ "ความรัก"

สุขสันต์วันแม่ครับ