https://youtu.be/1WXDV3n7zGA

ขอบคุณครับพี่ แทงกู ที่นำเสนอแนวทางการแก้ปัญหา 555

ผมทำงานสอนมาเกือบสามสิบปี ยังไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยสักวินาทีครับ

ทุกปีจะได้เจอกับลูกศิษย์ใหม่ๆ ความคิดใหม่ๆ ปัญหาใหม่ๆ ความท้าทายใหม่ๆอยู่ตลอด
ส่วนที่น่าเบื่อจริงๆคงเป็นเรื่องของระบบราชการที่ยืดยานมากกว่า ซึ่งทางออกของผมก็ใช้วิธีเดียวกับในหลวง
คือพยายามทำงานนอกระบบ (เช่นโครงการชัยพัฒนา หรือโครงการมากมายที่ไม่ง้อระบบราชการ)
พูดแบบบ้านๆว่าพระองค์ทรงอินดี้ครับ 555 ผมมักสอนเด็กๆที่พบอุปสรรคจากระบบที่ล่าช้าว่า "เราจะเป็นชาวนาที่ไม่รอฝน แต่เราจะสร้างฝนเอง"
ส่วนใหญ่ข้าราชการที่ทำงานแบบเช้าชามเย็นชามส่วนหนึ่งมาจากระบบที่น่าเบื่อและบั่นทอนพลังชีวิต มันทำให้รู้สึกติดแหง็กและทนทุกข์ทรมานเวลาทำงานครับ
ดังนั้นการไม่แคร์ระบบจึงเป็นแนวทางที่ทำให้ผมวางเฉยต่อกระบานการเลียแข้งเลียขา ระบบพรรคพวก ระบบเบ่ง ความไม่เป็นธรรมในการเลื่อนขั้น การเบิกจ่ายวัสดุอุปกรณ์ที่ล่าช้า ฯลฯ ที่ฝังอยู่ในระบบราชการ
โดยโฟกัสความคิดหรือเป้าหมายไปที่จุดใดจุดหนึ่งที่มีความสุข นั่นก็คือเด็กๆมากกว่าระบบในองค์กรครับ ^ ^

^
^
ผมก็เลยส่งลูกไปเป็นลูกศิษย์อาจารย์ 55

มาคุยกันอีกทีเผื่อจะมีใครมาอ่าน 55


ผมคิดมาตลอดเวลาตั้งแต่ยังรุ่นๆว่า ผมเป็นคนที่ไม่มีใครจ้างได้ หรือพูดง่ายๆไม่มีใครอยากจะจ้าง เพราะผมเป็นคนหัวแข็งและมักไม่ค่อยจะยอมหรือรอมชอมกับระบบของคนอื่น(ของเถ้าแก่) และมักจะไม่ยอมทำในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำ ก็เลยมีความคิดติดตัวมาตั้งนมนานว่าทำงานกับคนอื่นคงลำบาก มันก็เลยมีแรงถีบให้ต้องทำอะไรแบบที่ตัวเองอยากจะทำ ซึ่งแน่นอนว่าต้องไม่พ้นต้องเป็นนายตัวเอง หรือทำกิจการเองซะเลย

ผมคิดว่ามีคนอีกหลายๆคนที่ติดกับดักของการทำงานอยู่ครับ บางคนผมคิดว่าลึกๆอาจจะมีศักยภาพทำอะไรมากมายได้อีกมหาศาล แต่ติดกับดักตรงที่ขาดความไม่มั่นใจ กลัวพลาด และบางคนมีภาระเบื้องหลังมากมายเกินกว่าจะทำอะไรด้วยความเสี่ยง ก็เลยกลายเป็นว่าหลายๆคนต้องทำงานผ่านไปโดยที่ขาดความสุขกับงานของตัวเอง คือจะออกก็กังวล อยู่ก็ไม่สนุกหรือมีความสุขอย่างที่คิด

แต่ก็ไม่ใช่จำเป็นเสมอไปที่ทุกคนต้องออกมาประกอบกิจการเองครับ มีคนมากมายที่เป็นลูกน้องมืออาชีพได้ดี และดีมากด้วย หรือบางคนเติบโตก้าวหน้าในหน้าที่การงานมากกว่าคนที่ประกอบกิจการเองก็มีมากมายมหาศาล แต่สิ่งที่ผมตั้งข้อสังเกตุก็คือ ทุกคนจะต้องคิดและทำงานให้ทะลุกว่าหน้าที่ๆได้รับมอบหมายมา จะพูดง่ายๆก็คือต้องทำให้เกินงานที่ได้รับมอบหมายไปเยอะ มันถึงจะสนุกและมีความท้าทายให้ปีนป่ายต่อ

ทุกวันนี้ผมยังสนุกอยู่เหมือนอาจารย์ Ahura และยังไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยแม้แต่น้อยครับ

ยังคงคิดงานอะไรใหม่ๆ และก็ต้องไล่หวดลูกน้องให้วิ่งไต่ขึ้นเขาตามมาให้ได้ และก็ยังคงหาเหาใส่หัวด้วยการหาอะไรทำใหม่ๆตลอด ผมว่าคนเราจะสนุกต้องไม่ทำให้ชีวิตตัวเองเบื่อ และจะไม่ให้เบื่อต้องไม่ทำอะไรเหมือนเดิม หรือทำเท่าเดิมในทุกๆๆวันครับ

^
^
^
อ่านความเห็นของอาจารย์แล้วจี๊ดเลยครับ

พอดีกำลังท่องหนังสือไปสอบท้องถิ่น  ซึ่งเนื้อหามันนี่แบบ พวก พรบ ระเบียบข้าราชการ บลาๆ ทั้งนั้นครับ
ดูเนื้อหาที่ผมต้องอ่านสอบในรูปสิครับ

ทั้งหมดนี่คือผมอ่านจบไปแล้วรอบนึง  อ่านจบผมยังถามตัวเองเลยว่า จะทำงานแบบนี้จริงๆเหรอ(ฟระ) นี่ขนาดแค่อ่านยังท้อเลยครับ ไปทำงานจะขนาดไหนเนี่ย

ขั้นตอนยุบยับยั้วเยี้ยเยอะแยะไปหมด  กว่างานแต่ละอันจะบรรลุได้  ตอนแรกผมก็ชอบด่าพวกข้าราชการว่าทำงานช้านะ  แต่พอได้อ่านระเบียบ พรบ. พวกนี้แล้ว สงสารคนทำงานราชการขึ้นมาเลย (ทุกขั้นตอนต้องทำเอกสารบันทึกรายละเอียดชี้แจงหมด พอเสร็จโครงการแล้วก็ต้องทำสรุปประเมิณผลสารพัดอีก) และตอนนี้ก็เริ่มสงสารตัวเอง(ในอนาคต)แล้วด้วย 555

แต่ก็ต้องสู้ ต้องสอบไปแหละครับ เผื่อบรรจุไปเจอหัวหน้าที่ดีๆหน่อย อาจจะไม่ลำบากเท่าที่คิดก็ได้

-ขอบคุณอาจารย์และเฮียที่ให้ข้อคิดดีๆครับ 

ผมครับ..เดี๋ยวไปปั่นจักรยานก่อน แล้วมาคุยต่อ

ผมครับ..เดี๋ยวไปปั่นจักรยานก่อน แล้วมาคุยต่อ

555 เห็นเนื้อหาเพลงมันเข้ากับกระทู้ดีครับ  จริงๆเรื่องงาน เรื่องคู่  นี่ผมว่าเป็นเรื่องของวาสนาด้วยครับ  บางคนโชคดีเจองานที่ใช่ตั้งแต่แรกก็ดีไป บางคนเปลี่ยนงานเป็นสิบๆที่ ไม่ถูกใจก็มี  บางคนจบที่ดีๆมาได้หน้าที่การงานดีๆ  แต่ทำๆไปนานๆ รู้สึกตันๆ ก็เป็นเรื่องปกติ  

คนอายุเยอะ ถ้าทำงานเอกชนเป็นระดับบริหาร มีผลงาน การจะย้ายงานก็ง่ายหน่อย  ถ้าทำราชการ(ผมไม่ค่อยอยากพูด)  ใครทำราชการนานๆจะรู้ดี จะขยับขยายอะไร ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ มันมีเรื่องของคนมาเกี่ยวด้วยทั้งนั้น ถ้าผลงานไม่โดดเด่นจริงๆ เพราะส่วนใหญ่ที่คนมักท้อกัน ก็เรื่องทำดีไม่ได้ดีครับ บางคนก็บอกค่าของคน ขึ้นอยู่กับเป็นคนของใคร

จริงๆจะมาพูดปัญหาเหล่านี้จริงๆ  คงเป็นพันๆความเห็น555  เพราะสิ่งที่แต่ละคนประสบพบเจอ ก็ต่างกันอย่างที่บอกมาครับ

เป็นกำลังใจให้ครับ  บางทีเราอาจลองหาอะไรใหม่ๆทำดู  โดยยังไม่ต้องออกจากงาน  ทำสิ่งที่ชอบทีละเล็กทีละน้อย  วันหนึ่งอาจประสบความสำเร็จอย่างเฮียมั่นก็ได้ครับ555  สู้ๆ

ผมรับราชการมาสองที่คือกรมศิลปากรกับเพาะช่างซึ่งสังกัดทบวงฯ
และยังไม่เคยสอบแข่งขันเพราะแต่ละที่เขาตามให้มาสอนเลยข้ามระบบนี้ไปเลย

แต่ตลอดระยะเวลาที่ทำงานและต้องจัดสอบหาบุคลากรใหม่ สิ่งที่ผมพบและยอมรับไม่ได้คือระบบพรรคพวกครับ
ในการสอบแต่ละครั้งมักจะมีการดึงเอาคนรู้จัก, คนที่ควบคุมได้ ฯลฯ เข้ามา โดยมีผู้เข้าสอบคนอื่นเป็นไม้ประดับแค่นั้น
ที่น่าเจ็บปวดคือทุกคนที่มาสอบล้วนมีความหวังในอาชีพที่มั่นคง แต่ไม่รู้ว่าเขามีตัวเลือกที่ล็อคไว้แล้ว คนที่มีความสามารถอย่างแท้จริงกลับไม่สามารถเข้าทำราชการได้ 
ดังนั้นหนทางที่ต่อสู้ได้คือต้องชนะให้ขาดครับ แสดงความสามารถให้โดดเด่นพอที่กรรมการสอบทุกคนยอมรับโดยดุษฎี ถ้าสูสีๆคนมีปลอกคอมักจะเอาไปกินครับ

ความเจ็บป่วยของระบบที่ยากจะเยียวยานี้ ผมใช้วิธีหนามยอกเอาหนามบ่ง คือใช้ระบบเอามาจัดการกับเด็กเส้นเหล่านี้อีกที ไม่ว่าจะเป็นการผิดวินัยหรือไม่ปฏิบัติตามภาระงานใดๆ ระบบการประเมินก็ยังคงเป็นดาบอาญาสิทธิ์ขจัดมารครับ
ล่าสุดคนที่เข้ามากินเงินภาษีชาวบ้านด้วยความอยุติธรรมในหน่วยงานของผมก็คงต้องออกภายในปลายปีนี้ครับ หลังจากรวบรวมหลักฐานความบกพร่องตั้งแต่เริ่มบรรจุจนปัจจุบัน (จีบนักศึกษา ข่มขู่ ไม่เข้าสอน ไม่เข้าประชุม บ่ายเบี่ยงงาน ฯลฯ)

ถ้าทำงานแบบไม่มีความสุขและหวังกินแรงเพื่อนร่วมงานหรือหวังได้เงินเดือนฟรีๆก็ควรต้องออกจากงานครับ

ถึงผมจะอายุไม่มากเท่าพวกพี่ๆแต่ผ่านช่วงชีวิตมาหลายรูปแบบ -_-"

ทุกวันนี้ถึงงานจะลำบาก กดดัน เครียด
แต่ยังดีกว่าช่วงชีวิตที่จะกินอะไรต้องมานั่งนับเงินในกระเป๋าว่าจะพอถึงปลายเดือนมั้ย T T

ตอนนี้ที่ผมมีสติจะพยายามคิดแบบนี้ครับ
ท้อได้แต่ห้ามถอย
เบื่อได้แต่ต้องสู้ครับพี่ 555+

อ่าน คห อาจารย์แล้วมีแรงฮึดเลย

งานนี้ต้องสู้แล้วครับ  อย่างน้อยก็มีกำลังใจว่า ระบบการประเมิณยังศักดิ์สิทธิ์อยู่

ผมว่าหลายๆคนมาแชร์วิถีทางทำงานของแต่ละคน น่าจะทำให้บางคนได้ความคิดในบางแง่มุมที่อาจจะนึกไม่ออกหรือมองไม่เห็นมาก่อน

ผมเองก็ไม่ประสบความสำเร็จอยู่เหมือนๆกับทุกๆท่านอีกมากมายนั่นแหละครับ (เพราะถ้าจะวัดความสำเร็จจากทรัพย์สินเงินทอง ผมน่าจะอยู่ในกลุ่มที่ยังห่างไกลเหลือเกิน) แต่ถ้าถามว่าสนุกกับสิ่งที่คิดที่ทำในปัจจุบันหรือไม่ ตอนนี้เป็นช่วงที่สนุกที่สุด เพราะผมมีโปรเจกท์(อีกแล้ว) ซึ่งไว้ค่อยเล่าให้ฟังครับ

ขอให้สนุกกับงานของตัวเองให้ได้ครับ งานอะไรก็ได้ ซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นงานที่ตัวเองรักหรือถนัด ผมว่าการทำงานที่แปลกใหม่ไปกว่าที่ตัวเองเคยรู้ ผมว่ามันมีความท้าทายตื่นเต้นมากกว่านั่งทำงานที่ตัวเองรู้แล้ว หรือทำมานานเต็มทีแล้ว

สู้ๆๆครับทุกๆๆท่าน

ไปรดรับข้าน้อยเป็นศิษย์
ด้วยคนครับ อาจารรรรรรรรส์