คุณฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ หรือ 'พนมเทียน'มีความนิยมชมชอบ เพลงของ 'ชรินทร์ งามเมือง'(ต่อมาได้รับการโปรดเกล้าฯ
พระราชทานนามสกุลเป็น นันทนาคร)มานาน ตั้งแต่ทั้งคู่เริ่มมีชื่อเสียงรุ่งโรจน์ในวงการของตนเอง
จนได้มารู้จักสนิทชิดเชื้อกันในภายหลัง ชนิดว่า พนมเทียน สามารถร้องเพลงของ ชรินทร์ ได้กว่า 90 เปอร์เซ็น
และด้วยความนิยมชมชื่น และสนิทคุ้นเคย จึงปรากฎเนื้อเพลงไพเราะของชรินทร์เพลงหนึ่ง
สอดแทรกอยู่ในเนื้อความของสุึดยอดนิยาย เพชรพระอุมา ปรากฎอยู่ในตอนต้นของภาคสอง ดังนี้ครับ
(เชื่อว่าแฟนนักอ่านเพชรพระอุมา เห็นแล้วก็จะนึกออกว่า เป็นตอนไหน)

....."ตอนคุณหญิงตื่น ทำไมไม่ปลุกผมด้วยล่ะครับ?"

"ขี้เกียจปลุก ฉันอยากจะเดินเล่นในหมู่บ้านตามลำพัง
โดยไม่ต้องมีใครมาเดินตามหลังพูดจาแหย่โทสะอยู่"

รพินทร์กินอาหารจนหมดเกลี้ยงจาน แล้วคว้าถ้วยกาแฟขึ้นมาสูดดม
พึมพัมออกมา

"เมื่อคืนนี้..."

"ทำไม?"

"....คนดีของพี่น่ารัก !..."

ดารินพาซื่อ ถามต่อมา

"พูดแปลกนี่ แล้วยังไง?"

"....พี่เองยังได้ประจักษ์ ว่าน้องน่าัรักทุกเวลา..."

ม.ร.ว.สาวฉุกคิดขึ้นมาได้ในข้อความนั้น หัวเราะกึกๆ
เอาซองบุหรี่เปล่าที่หมดแล้วกำเป็นก้อน ปาหน้าอกเขา

"ไหน ต่อไปซิ"

"....คืนนี้...."

"คืนนี้? ทำไมยะ?"

"....พี่ให้สัญญา...."

"สัญญาว่าไง?"

"....เว้นดาวเดือนบนฟ้า นอกนั้นพี่มอบให้เธอ!...."

"ยี่เกหนองน้ำแห้ง!....เสียใจย่ะ ไม่มี คืนนี้ อีกแล้ว
ประเดี๋ยวทานอาหารเสร็จ ขับรถไปส่งฉันที่สถานีกักสัตว์ ฉันจะกลับแล้ว"

"อ้าว ! แ้ล้วกัน นิยายรักหักมุมเอาแบบแอนตี้ไคลแม็กซ์ยังงี้เองน่ะหรือ?"

"ช่วยไม่ได้ ฉันบอกแล้ว ว่าฉันจะมาพักที่นี่คืนเดียวเท่านั้น"

"อีกสักคืนไม่ได้หรือครับ รับรองว่าคืนนี้่ผมจะพยายามเป็นคนดีที่สุดของคุณหญิง
จะอาบน้ำ ขัดขี้ไคลให้สะอาด จะทำอาหารอย่างดีที่สุดด้วยฝีมือของผมเองให้คุณหญิง
จะนอนเฝ้าตรงนอกชาน..."

กล่าวพลางเขายกมือขึ้นเป็นการให้สัตย์สัญญา

"---รับรองว่าจะไม่ล่วงล้ำเข้าไปในห้องที่คุณหญิงนอนเลย แม้แต่ก้าวเดียว
นะครับ อยู่เป็นขวัญใจของชาวหนองน้ำแห้งอีกสักคืนเหอะ จะให้ผมกราบก็เอา"

"โน !...."

หล่อนทำเสียงหนักๆในลำคอ พร้อมกับส่ายหน้าช้าอย่างเด็ดเดี่ยวในความตั้งใจ

"เมื่อฉันบอกว่าฉันจะมา ฉันก็ต้องมาให้ได้ และถ้าฉันจะกลับ
ฉันก็ต้องกลับให้ได้เหมือนกัน ไม่มีใครมาับังคับขอร้อง หรือวิงวอนได้ทั้งสิ้น
ฉันมีธุระที่จะต้องกลับไปทำ และต้องถึงกรุงเทพฯให้ได้ภายในคืนนี้ ไม่ว่าจะดึกดื่น
สักเพียงไร เอ้า! นี่ยาสำหรับคุณ กินเสีย หลังอาหาร 3 มื้อ ชุดละสามเม็ด
แยกซองไว้ให้แล้ว อีกซองนั่นเป็นยาก่อนนอน และตลอดทั้งอาทิตย์นี้ ไม่ควรเข้าป่า"

ขณะที่พูด หล่อนผลักซองบรรจุยา ที่เขียนบอกวิธีกินให้เขาเรียบร้อย
ส่งมาให้ตรงหน้า รพินทร์มองอย่างไม่สนใจ วางถ้วยกาแฟลง

"คุณหญิงไปแล้ว ผมจะเดินเข้าป่า ให้เสือมันคาบไปกินเสียรู้แล้วรู้รอด"

"ตามใจ จะเดินเข้าไปให้เสือมันขบ หรือช้างเหยียบก็ตามสบาย
ฉันไม่ขัดหรอก แต่ฉันว่าเจ้าสัตว์พวกนั้น พอมันได้กลิ่นเหม็นสาบของคุณ
มันก็วิ่งป่าราบไปแล้ว......บอกให้กินยาเสีย"

"ไม่กิน!"

"ก็แล้วไป เรียบร้อยหรือยังล่ะ ฉันพร้อมแล้ว ให้เวลาพักอีก 10 นาที
แล้วขับรถไปส่งฉัน หรือถ้าขับไม่ไหว ไม่เต็มใจจะไปส่ง ฉันให้เกิดขับไปส่ง
แทนก็ได้"

รพินทร์ไม่ตอบ แต่พึมพำเป็นประโยคต่อไปว่า

"--แต่มาคืนนี้ ไยน้องหมองเมินไปเล่า รู้ใจพี่บ้างหรือเปล่า ว่าเจ็บรวดร้าวเพียงใด
พี่พลั้งหรือผิดอย่างไร น้องจงให้อภัย อย่ารีบด่วนตัดไมตรี..."

ดารินยิ้ม ลุกขึ้นเดินอ้อมมาทางด้านหลังของเขา แล้วก้มลงกอดคอไว้
จูบหนักๆที่แก้ม วงแขนยังกอดรอบคออยู่เช่นนั้น

"สวี้ท !...."

หล่อนกระซิบ

"--บอกตัวเองอยู่หลายครั้ง ว่าจะเลิกรักคนป่าคนนี้ แต่ก็เลิกไม่ได้
คนแข็งกระด้างผิวนอก แต่ซ่อนแววอ่อนหวานไว้ในอย่างนี้ จะหาได้ที่ไหนนะ
บนความคุ่่ยๆเชยๆของคุณน่ะ คุณเป็นคนมีเสน่ห์สำหรับผู้หญิง รู้ไหม
คุณให้ฉันกลับไปวันนี้ก่อนเถอะ และเมื่อถึงวันเกิดของฉัน คุณต้องขึ้นไป
ให้ได้นะคะ หลังจากนั้นไปแล้ว ฉันจะมาที่บ้านทาร์ซานนี่อีกครั้ง แล้วก็
อย่าหนีหน้าไปไหนเสียอีกล่ะ เลิกคบกันเลย ถ้ายังหนีอีกคราวนี้"

"ตกลงครับ ผมจะไปส่งคุณหญิงเดี๋ยวนี้แหละ" ......


เพลงที่ว่า คือเพลง เมื่อคืนนี้ ซึ่งประพันธ์คำร้องและทำนองโดยครูแจ๋ว สง่า อารัมภีร์ ครับ

เมื่ือคืนนี้ คนดีของพี่ไม่งอน
น้องยังออดอ้อนชิดชม ให้พี่สุขสมวิญญา
หวานล้ำเกินจะพรรณา หวานที่เธอมอบมา ...ช่างหวานซึ้งใจ

แต่เวลานี้ ไยน้องหมองเมินไปเล่า
รู้ใจพี่บ้างหรือเปล่าว่าเจ็บรวดร้าวเพียงใด
พี่พลั้งหรือผิดอย่างไร น้องควรให้อภัย ...อย่ารีบด่วนตัดไมตรี

คำโบราณว่าปราชญ์ ที่ี่เก่งกาจก็ยังพลาดอยู่ดี
โธ่ตัวพี่แค่นี้ จะไม่มี พลั้งเลยเจียวหรือแก้วตา

เมื่อคืนนี้ คนดีของพี่น่ารัก...
พี่เองยังได้ประจักษ์ ว่าน้องน่ารักทุกเวลา
คืนนี้พี่ให้สัญญา เว้นดาวเดือนบนฟ้า นอกนั้นพี่มอบให้เธอ