"เสียงปริศนา"

ในวันเสด็จพระราชดำเนินกลับประเทศสวิตฯ ขณะที่ประทับรถพระที่นั่งไปสู่สนามบินดอนเมือง ทรงได้ยินเสียงตะโกนดังๆ ว่า

"ในหลวง อย่าทิ้งประชาชนนะ"

ทำให้ทรงนึกตอบบุคคลผู้นั้นในพระราชหฤทัยว่า

"ถ้าประชาชนไม่ทิ้งข้าพเจ้าแล้ว ข้าพเจ้าจะทิ้งประชาชนได้อย่างไร"

เป็นที่น่าประหลาดว่า ต่อมาอีกประมาณ 20 ปี พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพบชายที่ร้องตะโกนทูลพระองค์ไม่ให้ทิ้งประชาชนนั้น เป็นพลทหาร และปัจจุบันเขาออกไปทำนาอยู่ต่างจังหวัด

เขากราบบังคมทูลสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณที่ไม่ทรงทิ้งราษฎร เขาทูลว่าตอนที่เขาร้องไปนั้น เขารู้สึกว้าเหว่และใจหายที่เห็นพระเจ้าแผ่นดินที่จะเสด็จไปจากเมืองไทย กลัวจะไม่เสด็จกลับมาอีก เพราะคงจะทรงเข็ดเมืองไทย เห็นเป็นเมืองที่น่ากลัวน่าสยดสยอง(หลังเหตุการณ์ลอบปลงพระชนม์ในหลวงอานันทมหิดล รัชกาลที่๘ พระเชษฐา)

เขาดีใจมากที่ได้เฝ้าฯ อีก กราบบังคมทูลถามว่า
"ท่านคงจำผมไม่ได้ ผมเป็นคนร้องไม่ให้ท่านทิ้งประชาชน"

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรับสั่งถามว่า
"เราน่ะรึที่ร้อง?"

"ใช่ครับ ตอนนั้นเห็นหน้าท่านเศร้ามาก
กลัวจะไม่กลับมาอีก จึงร้องไปเหมือนคนบ้า"

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่ทรงตอบ
"นั่นแหละ ทำให้เรานึกถึงหน้าที่ จึงต้องกลับมา"

หลังจากทรงเสด็จกลับประเทศไทยอย่างถาวรแล้ว พระองค์ไม่เคยละทิ้งประชาชนของพระองค์เลย เสด็จทรงเยี่ยมพสกนิกรในถิ่นทุรกันดาร โดยไม่กลัวความลำบากพระวรกายเลย ทำให้เกิดโครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริต่างๆ อีกหลายโครงการ ทั่วราชอาณาจักรไทย

ทรงพระเจริญ
จากหนังสือ ที่สุดของหัวใจ

ตัดแปะจากเฟซบุค อาจารย์พิภพ ธงไชย ครับ