เรื่องแหวนโซโลมอน กษัตริย์ของอาณาจักรฮิบรูพระองค์หนึ่งพระนามว่าโซโลมอนได้มีพระราชโองการขึ้นฉบับหนึ่งซึ่งต้องนับว่าเป็นโองการที่แปลกเอาการอยู่ พระบรมราชโองการนั้นสั่งให้เหล่าอำมาตย์ที่ปรึกษาของพระองค์สร้างแหวนวิเศษขึ้นวงหนึ่ง และให้แหวนวิเศษนั้นมีคำจารึกซึ่งไม่เกี่ยงว่าจะเป็นคาถาหรือบทสวดใดๆก็ได้ลงบนแหวนและเมื่อใดก็ตามที่พระองค์ทอดพระเนตรแหวน แหวนนั้นต้องสามารถเปลี่ยนอารมณ์พระองค์ได้ รายละเอียดของพระราชโองการนี้ก็คือ ไม่ว่าพระองค์จะอยู่ในอารมณ์ใดก็ตาม หากพระองค์ทอดพระเนตรไปที่แหวน แหวนนี้จะเปลี่ยนอารมณ์ของพระองค์ได้ ไม่คำนึงถึงว่าพระองค์จะทรงโทมนัสหรือทรงโสมนัสอยู่ หรือต่อให้พระองค์ทรงกริ้วอยู่ แหวนนี้ก็จะต้องสามารถทำให้หายกริ้วได้ ไม่เว้นแม้แต่ตอนที่พระองค์ทรงสำราญ แหวงวงนี้ก็ต้องแสดงอิทธิฤทธิ์ออกมาให้ทรงหายสำราญได้

เมื่อฟังโองการจบเหล่าอำมาตย์ต่างก็คิดกันหนักว่าจะไปหาแหวนวิเศษขนาดนั้นจากที่ไหน ช่างและกวีทั่วทั้งเยรูซาเลมถูกตามตัวมารับงานขึ้นเรือนแหวน นักบวชตามวิหารต่างๆ ถูกตามมาสร้างสวดมนต์เพื่อแหวน แล้วก็เป็นอย่างที่เหล่าอำมาตร์คาดว่า ไม่มีใครสามารถสร้างแหวนที่ทรงพลานุภาพอย่างนั้นได้ การประชุมของเหล่าที่ปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้มีแทบทุกวันวันกำหนดที่จะถวายแหวนแด่พระองค์ก็ใกล้เข้ามาทุกทีความกังวลนั้นเข้ามาอยู่ยึดอยู่ในจิตใจของทุกคนแต่ที่หนักที่สุดเห็นจะเป็นปราชญ์เฒ่าผู้เป็นหัวหน้าคณะที่ปรึกษาของกษัตริย์โซโลมอน เพราะถ้าทำไม่สำเร็จพระราชอาญาก็คงต้องตกกับตัวเองแต่เพียงผู้เดียว ความกังวลเมื่อเกิดขึ้นแล้วไม่ว่าใครก็ตามก็มักจะก่อตัวใหญ่ขึ้นและเมื่อกังวลเรื่องหนึ่งได้มันจะกังวลต่อไปอีกไม่รู้กี่เรื่องต่อกี่เรื่อง ปราชญ์เฒ่า ไหนจะเรื่องพระอาญาที่อาจถึงแก่ชีวิต ไหนจะเรื่องครอบครัว ไหนจะเรื่องความภักดี และเมื่อถึงที่สุดแล้ว ความเป็นปราชญ์ของเขาก็คิดได้ว่าเขาจะกังวลไปทำไม ในเมื่อความมั่นคงในชีวิตมนุษย์อย่างแท้จริงมันไม่เคยมีจริง คนเรานั้นจะดีใจหรือหดหู่กับเคราะห์ดีหรือเคราะห์ร้ายมากเกินไปทำไม และในวินาทีนั้นองท้องฟ้าก็ดูเหมือนจะเปิดออกให้ได้เห็นแสงสว่าง

ในวันที่ถวายแหวนวิเศษแด่กษัตริย์โซโลมอนทันทีที่พระองค์หยิบแหวนขึ้นมาทอดพระเนตรคำจารึก พระองค์ถึงกับนิ่งไปพักใหญ่ แล้วจึงทรงแย้มพระโอษฐ์ออกมาอย่างพึงใจ เหล่าอำมาตย์ทั้งปวงจึงพร้อมใจกันเปล่งเสียงถวายพระพร ในแหวนวิเศษนั้นมีคำจารึกไว้ว่า "แล้วสิ่งนี้ก็จะผ่านไปเช่นกัน"

เวอร์ชั่นภาษาอังกฤษนะครับ
RING OF SOLOMON

Once upon a time, there was a king called “SOLOMON” in Hibru Kingdom. He issued a strange order that all his advisers in the palace make a ring with phrases or words in it. The ring should change his mood whenever he saw it. For example, if he was sad and saw the ring, his sad mood would be gone. Similarly, if he was happy and saw the ring, his happy mood would be gone.

Everyone in the palace tried hard to find out the phrases or words for the ring that could be so powerful as to change the mood of the king when he saw it.

Finally, the head of his advisers got an idea. Why must he be worried? Since nothing in life is absolutely certain, so there is no good reason to be too sad or happy about whatever is happening.

When King SOLOMON saw the ring that the head of his advisers had made, he was very delighted. The words on the ring read “WHATEVER IS HAPPENING WILL GO AWAY FINALLY” (WHATEVER IS HAPPENING, IT MOVES ALONG AND WILL NOT STAY THERE FOREVER.)

....ซึ่งคำพูดนี้ก็เป็นหนึ่งในกฎไตรลักษณ์แหละครับ อนิจจัง - สิ่งทั้งหลายทั้งปวงล้วนไม่เที่ยง ไม่ยั่งยืน ไม่มั่นคง ไม่แน่นอน หรือ ตั้งอยู่ในสภาวะเดิมได้ยาก