555 ไม่รู้จะตอบยังไงดี เพราะผมก็ไม่มีหลักการหรือไม่เคยเรียนมาเหมือนกันครับ แต่ลองฟังมุมมองผมดูนะครับ

คือผมว่าบางทีพนักงานแต่ละร้าน ไม่ว่าจะเป็นร้านไหนก็ตาม บางทีตัวพนักงานมีความคาดหวังที่ลูกค้าเข้าร้านแล้วจะต้องซื้อสินค้าเดี๋ยวนั้น ทำให้เกิดการเร่งที่จะขายสินค้า พอลูกค้าเพียงต้องการแค่ดูเฉยๆก่อนในวันนี้ พนักงานขายก็จะเกิดความผิดหวัง กลายเป็นว่าพอลูกค้ารายต่อไปเดินเข้าร้าน พนักงานขายเหล่านี้จะตั้งตนเป็นซินแส ดูโหงวเฮ้งลูกค้าเบ็ดเสร็จเด็ดขาด ว่าหน้าตาแบบนี้ซื้อ หน้าแบบนี้ไม่ซื้อ ทำให้เกิดกรณีไม่อยากบริการกับคนหน้าตาแบบนี้ หรือแต่งตัวแบบนั้น

ซึ่งจริงๆมันผิดทั้งหมดเลยล่ะครับ ไม่เคยมีทฤษฎีไหนระบุว่าให้ดูลูกค้าจากโหงวเฮ้ง หรือไฝในร่มผ้า หรือให้ดูว่ารองเท้าคู่ละหมื่น กางเกงยีนส์ตัวแปดพัน หรือใส่เจลผมตั้งได้ทรงสวย ซึ่งการประเมินคนซื้อจากปัจจัยภายนอกเหล่านี้ จะเป็นความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงของคนที่จะบริการครับ 555 และพนักงานลักษณะนี้ที่มั่นคงจะไม่ผ่านงานให้ครับ

ผมมักจะชี้แนะพนักงานต่างๆว่า เวลาลูกค้าเข้ามาในร้าน เราไม่ต้องคาดหวังอะไรมากมายเลยจริงๆ แค่บริการและดูแลเค้าให้ดีที่สุดก็พอแล้ว เพียงใส่ใจ ให้ข้อมูล รายละเอียด คอยหยิบ คอยจับ คอยดูว่าลูกค้าสนใจอะไร คอยบันทึก คอยจด ยิ้มแย้มแจ่มใส วันนี้ไม่ซื้อ พรุ่งนี้ก็ซื้อ หรือไม่ก็เดือนหน้าก็ซื้อ สองเดือนสามเดือนก็มาซื้อ ผมมักจะบอกว่าพวกมึงทำให้ดีๆ เดี๋ยวเค้าก็ซื้อมึงเองแหละ ถึงมึงรู้สินค้าน้อย แต่มึงดูแลดีเดี๋ยวก็จะมีลูกค้าติดใจและคิดถึง

อย่างพนักงานพารากอนมีอยู่คนหนึ่งชื่อว่าเจ้ามาร์ช ผมว่าจะไม่รับในตอนแรก เนื่องจากดูๆแล้วท่าทางจะประมาณเก้าสิบห้าสตางค์(ไม่เต็มบาท) แต่หลังจากผ่านงานไปแล้ว เจ้ามาร์ชดูดีขึ้น มันวิ่งยุกยิกหยิบนู่นหยิบนี่ขึ้นลงตลอดเวลาจากหน้าร้านถึงหลังร้านตลอด ปัจจุบันคาดว่ามันคงมีลูกค้าประจำเป็นของตัวเองหลายคนแล้ว 555

ขอบคุณครับที่ถามไถ่แลกเปลี่ยนความเห็นเรื่องงานบริการ อีกเคล็ดลับคือด่าครับ แต่โดยมากพนักงานเด็กๆผมจะไม่ค่อยได้อะไรมาก จะก่นโคตรด่าเฉพาะไอ้ตัวที่มันอยู่ใกล้ๆและน่าด่าเท่านั้นครับ อย่าให้บอกเลยว่าใครบ้าง 555

ตอนจบเฮียแกกำลังหมายถึง เจ้าหลุยส์ แน่ๆ 55555

ถูกต้องที่สุดเลยครับ สิ่งที่เฮียพูดมาคือประสบการณ์ล้วนๆ ที่ในตำราไม่มี และคนที่ผมจะหมายถึงไม่รู้ว่าใช้น้องมาร์ชเหรอปล่ายอยู่สาขาพาราก้อน ตัวดำๆ ผอมหน่อยหน้าเด็กๆหน่อย ผมเห็นวิ่งขึ้นลงไม่หยุดเลย555

Mr. Hi-res เนี่ยลูกหม้อเฮียเลย ผมเจอตั้งแต่อยู่พันธ์ทิพย์ชั้นล่าง เลื่อนมาชั้นบน จนมาอยู่เมืองเทวดา 555

เ

ผมว่บสาขางามวงวานครวเปลยนคนขายนะครบเข้า ไม่เทคแคร์ลูกค้าเลย

ถ้าดำๆหน่อย อาจจะเป็นเจ้าบรีซก็ได้ครับ 555 แต่จริงๆ ทุกวันนี้พนักงานมั่นคงทุกคนอยู่ในระดับมาตรฐานยอมรับได้แน่นอนครับ(ผมคิดเอาเอง 555) แต่ก็เป็นเรื่องแปลกครับ ผมเชื่อในเรื่องวัฒนธรรมองค์กรเหมือนกัน คือทุกอย่างถ้ามันออกจากตำราเดียวกัน มันก็จะถ่ายทอดและแผ่ออกไปเหมือนๆกันเอง 555

ถ้าใครมาทันยุคสำราญราษฎร์ ผมจะปล่อยให้ลูกค้านั่งลองฟัง ตอนนั้นผมมีหูฟังกี่ตัวผมจะวางไว้ให้ฟังหมดล่ะครับ และก็ปล่อยให้เค้าใช้เวลาตรงนั้นพิจารณาฟังสิ่งที่ตัวเองถูกใจที่สุด ส่วนผมก็จะค่อยอยู่ห่างๆทำนู่นทำนี่ ปล่อยช่องว่างทิ้งระยะห่างให้พอดีที่ลูกค้าไม่อึดอัด และไม่รู้สึกถูกทอดทิ้ง

ผมว่าเวลาตัวเองไปซื้อของกับบางร้านผมก็รู้สึกว่าตัวเองเล็กจิ๊ดเดียว และรู้สึกว่าพนักงานตัวใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่ม ซึ่งผมเลยกลับมาพยายามทำให้ลูกค้าที่เดินเข้าร้านรู้สึกว่าตัวใหญ่ให้ได้ครับ ลูกค้าเข้าร้านมั่นคงต้องตัวใหญ่เสมอ แต่ไม่ใช่อ้วนใหญ่ระดับ 100 โลนะครับ อันนั้นทั้งคลอเสเตอรอล ทั้งไตรกรีเซอร์ไรน์สุงทั้งนั้น 555



ส่วนน้าชานี่ สงสัยต้องไปซื้อหวยฮ่องกงแล้วล่ะครับ ทายถูกจนได้ 555

นึกถึงสมัยเดินเวิ้งครับ
เข้าร้านเครื่องดนตรี ลูกชายเถ้าแก่ มันถามก่อนเลย
มีตังมากี่บาท...บ๊ะ..

เมื่อวานไปลองหูฟังที่สาขางามวงศ์วาน ก็รู้สึกว่าคนขายไม่ค่อยสนใจเลยครับ(หน้าตี๋ๆ ผิวขาว) ผมบอกว่างบ 4000 นี้รุ่นไหนดีก็ตอบแบบไม่ค่อยอยากตอบ ถามอะไรก็ตอบแบบส่งๆ แบบตอบขอไปที ไม่แนะนำอะไรเลย ตั้งแต่เดินเข้าร้านไปและไม่ทักเลย ถามว่ามีโปรโมชั่นอะไรมั้ยก็ตอบว่าไม่มี พอสักพักถามไปถามมา บอกมีโปรโมชั่นผ่อน กับแถมกิ๊ฟวอชเชอร์ พอผมถามว่าแต่ละรุ่นแตกต่างกันยังไง แต่ละยี่ห้อมันต่างกันไง (ผมไม่ค่อยรู้เรื่อง เพราะพึงสนใจเรื่องหูฟัง ก็หาข้อมูลต่างๆ ในเวปมั่นคงเนี้ยแหละ) แต่คนขายพูดมาประโยคว่า ลองแล้วชอบอันไหนก็อันนั้นแหละ ฟังแล้วเลิกคุยเลย เพราะจะให้ลองหูฟังทั้งหมดเลยหรอว่ะ ตอบแบบนี้อ่ะ ไม่แนะนำเลยว่างบเท่านี้รุ่นไหน พอหยิบมาลองเสียงดีพอถามราคาก็เกินงบ สรุป คือคนขายไม่สนใจลูกค้าเลย ลูกค้าเข้าร้านก็ยังเล่นมือถืออยู่ได้ มองแล้วน่ารำคาญมาก ถามไปก็ตอบส่งๆ ลูกค้าไปร้านก็อยากซื้อสินค้า แต่ไปเจอคนขายแบบนี้หมดอารมณ์ซื้อความอยากได้หูฟังดีๆ สักอันคงไปดูที่อื่นดีกว่า

เฮียเช็คด่วนว่าข้อเท็จจริงเป็นอย่างไร อย่าเพิ่งด่วนสรุปกันนะครับ ^^

ความคิดเจ้าของกิจการ กับความคิดลูกจ้างต่างกันครับ หลายร้านสมัยที่ยังมีสาขาเดียว ดูแลโดยเจ้าของ ลูกค้ามักติดใจ แต่พอกิจการเริ่มโต ขยายสาขา ถ้าลูกจ้างโดนอบรมมาไม่ดี มักมีปัญหากับลูกค้า ที่เคยประทับใจร้านเสมอๆ มันยากตรงนี้ ถ้าทำให้ลูกจ้างรู้สึก ว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่ง ของร้านได้ เขาก็จะกระตือรือร้น อยากทำงานให้เต็มที่ ไม่ใช่ทำให้หมดไปวันๆ สิ้นปีมารอลุ้นโบนัส

"ผมมักจะบอกว่าพวกมึงทำให้ดีๆ เดี๋ยวเค้าก็ซื้อมึงเองแหละ ถึงมึงรู้สินค้าน้อย แต่มึงดูแลดีเดี๋ยวก็จะมีลูกค้าติดใจและคิดถึง" ชอบประโยคนี้จัง อยู่ใกล้ๆจะหอมซักฟอด

สวัสดีครับคุณ Customer เมื่อครุ่ใหญ่ๆ ทางน้องคนขายที่ว่าโทรเข้ามาสารภาพที่ผมกับเบียสพอดีเลยครับ คือเค้ายอมรับว่าผิดจริงๆ ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆตามที่เล่ามาเลยครับ ซึ่งเดี๋ยวรายละเอียดผมคงจะคุยกับเค้าอีกทีว่าเป็นเพราะเหตุใดนะครับ

ปกติน้องคนนี้จะเป็นพนักงานหน่วยขายที่คอยวิ่งแทนตามสาขาต่างๆ ในวันที่พนักงานประจำสาขานั้นๆหยุดน่ะครับ ไม่มีสาขาที่อยู่ประจำ ซึ่งอาจจะมีบางอย่างทำให้เมื่อวานเค้าดูแลลูกค้าไม่ได้ดีตามที่ผ่านๆมา ซึ่งผมต้องขออภัยจริงๆครับ ถึงตรงนี้ผมขอโอกาสให้น้องเค้าซักครั้งหนึ่งครับ ผมจะทำความเข้าใจให้เค้าเข้าใจให้ดีถึงเรื่องงานบริการให้มากกว่านี้ครับ

คงเป็นคนละคนกับที่อยู่ประจำมั้งครับ

เพราะช่วงปลายปีผมก็ไปซื้อ Fio กับ Xmini ที่สาขางามวงศ์วาน
น้องสองคนก็บริการค่อนข้างดีนะครับ

ขอลอง 701 ซึ่งไม่มีให้ลอง เค้าก็เอา 702 (เปลี่ยนสายได้) มาให้ลองแทน
และให้คำแนะนำดีๆไม่กั๊ก ไม่ยัดขายของ
ถ้าไม่ติดเกรงใจลูกค้าท่านอื่น ผมจะขอลองฟังลำโพง Marshall แล้วครับ

คนเราย่อมมีผิดพลาดกันได้ครับ
อย่าเพิ่งเอาเหตุการแค่ครั้งสองครั้งมาเป็นเครื่องตัดสิน
แต่ถ้ามันยังเกิดซ้ำแล้วซ้ำอีกก็เป็นที่คนๆนั้นแล้ว
เราก็ต้องค่อยๆมาแก้ไขกันต่อไปครับ



วันนี้เจ้าหลุยส์รอดโดนเฮียเล่นงานแล้ววุ้ย.... 555

ส่วนเจ้าหลุยส์เองก็รีบๆจัดโปรดีๆเด็ดๆออกมาโชว์ทำรายได้เข้าเรือธงเยอะๆให้เฮียแกชื่นใจหน่อยเร็ววววววว .... ก่อนวันที่ 11 นี้นะจ้าาาาาาา ^^

จริงร้านเฮียน่าจะติดตั้งจอ Touch Screen หรือ LCD เอาไว้ให้เข้าเว็บมั่นคงได้ เผื่อเอาไว้ให้ลูกค้าเช็คข้อมูลหรืออ่าน Review ในเว็บก่อนซื้อก็ได้นะครับ คือเวลาโหลดจากมือถือมันช้าหรือบางทีก็เปิดไฟล์ไม่ได้ ถ้ามีจอให้เช็คนิดนึงจะดีมากครับ

ผมว่าเฮียใจถึงจริงๆผิดก็ยอมรับผิด แล้วพูดตรงๆด้วย ของในร้านก็เทสได้ทุกตัว ผมว่าเจ๋งสุดละตอนนี้ สำหรับร้านหูฟัง ไม่ได้มาอวยนะ แต่พูดความจริง

พอเฮียฯพูดถึงพนักงานแทนแล้วนึกถึงเรื่องที่ผมเจอเมื่อวานเลยครับ

คือเมื่อวานตอนเย็นๆผมเดินผ่านแผนกเครื่องใช้ไฟฟ้าของ The Mall งามวงศ์วาน ได้ยินเสียงดัง ปั้ง !!!

พอหันไปมองก็เจอพนักงานผู้ชายรุ่นใหญ่กำลังด่าลูกค้าผู้หญิงรุ่นป้าว่า "จะเอาไรมาก ผมมาช่วยขายเฉยๆ @#$&*..."

พนักงานคนอื่นๆก็ไม่ได้เดินเข้าไปห้ามด้วย เจออย่างนี้แล้วผมไม่กล้าซื้อของที่นี่เลยละครับ
(โหดเกิ้น)

เมื่อวานช่วงเย็น ผมได้ไปลองหูฟังที่สาขางามวงศ์วานเช่นกันครับ ตอนแรกที่เข้าไปถามน้อง(คาดว่าน่าจะเป็นคนเดียวกับคุณ Customer ครับ) ก็นิ่งๆสอบถามข้อมูล น้องเขาก็ให้ไปหยิบฟังดูเองที่วางๆไว้ ผมก็ไปหยิบลองเอง แรกๆก็เซ็งนิดๆครับเพราะข้อมูลผมไม่มีเลยอยากลองและอาศัยสอบถามเอา จนได้ลอง Senn Momentum ก็เกือบถูกใจครับน้องเขาก็ตอบนิดๆหน่อยๆครับ หลังจากลองไป 4 ตัวผมก็บอกแนวเสียงที่ผมชอบ ชอบประมาณตัวMomentunm น้องเขาบอก HD 650 น่าจะตอบได้ดีกว่า ถ้าพี่มีแอมป์ ผมเลยขอลองได้ไหม น้องเขาบอไม่มีให้ลองครับ แล้วน้องก็เหลือบไปมองตัวขาย บอกถ้าพี่อยากลอง เดี๋ยวผมเอาตัวที่ขายมาให้ลองไหม ผมเกรงใจเลยบอกไว้ไปลองสาขาอื่นละกัน แต่ความรู้สึกแรกๆ ที่เซ็งๆก็หายไปครับ รู้สึกดีกับน้องเขาครับ ผมว่าเรื่อง Service mind เขาก็มีอยู่นะครับเฮีย

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ครับคุณ Serbuzztian

หากจะให้ผมประเมินเหตุการณ์ จริงๆแล้วเป็นเรื่องปลาตายน้ำตื้นครับ ซึ่งไม่มีอะไรมากเลยครับ ตัวพนักงานก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย แต่สิ่งที่ทำลายตนเองก็คือ "โทรศัพท์" พอห่วงเล่นโทรศัทพ์ จิตใจก็พลอยว้าวุ่น โดยเฉพาะแชทไลน์อยู่ จะทำให้โลกทุกอย่างหยุดหมุน สมาธิทั้งหมดพุ่งไปที่โทรศัพท์

พอลูกค้าเข้าร้าน ใจก็พะวงจะแชทต่อ ก็จะทำให้หาวิธีที่จะตอบปัดให้ลูกค้าเลิกสนใจ หรือจบตรงนั้นให้เร็วที่สุด เพื่อตนเองจะได้กลับคืนสู่เกมส์การแชทต่อนั่นเอง อันนี้ผมเขียนให้พนักงานร้านผมอ่านกันทุกคน หรือใครจะก๊อปส่งไปให้เพื่อนๆที่ทำงานอยู่ได้อ่านก็ไม่เลวเหมือนกันครับ 555

เล่าเรื่องจริงที่เกิดในบริษัทใหญ่บริษัทหนึ่งให้ฟังครับ ในการประชุมผู้บริหารของบริษัทครั้งหนึ่ง ประธานที่ประชุมกำลังกล่าวหัวข้อและดำเนินการประชุมอยู่ มีผู้บริหารอย่างน้อยสองคนนั่งแชทไลน์อยู่ ทำให้ประธานต้องออกกฏว่า ก่อนเข้าห้องประชุมให้เอาโทรศัทพ์วางไว้ด้านนอกห้องประชุมก่อน

สะท้อนให้เห็นว่า ขนาดผู้บริหารอายุ 50-60 ก็ยังไม่สามารถควบคุมตนเองได้ ซึ่งผมเองก็รู้สึกว่าปัจจุบัน คนเราโดนเทคโนโลยีทำลายภาพลักษณ์ ทำลายบุคลิกกันไปหมด เราปฏิเสธไม่ได้ครับว่าโทรศัพท์มีบทบาทสำคัญ แต่สิ่งที่สำคัญกว่าก็คือปากท้องครับ 555

ปากท้องเป็นเรื่องสำคัญกว่าการแชทไลน์โทรศัพท์อย่างแน่นอนครับ ตอนนี้ยังไม่มีใครหยิบยกเอาเรื่องเหล่านี้มาพูดคุยว่า ความเสียหายทางเศรษฐกิจที่เกิดจากการเล่นไลน์(ส่วนตัว) สร้างความเสียหายให้กับองค์กรมากขนาดไหน

ก็ต้องฝากให้น้องๆทุกคนที่ทำงานอยู่ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามล่ะครับ ยังไงต้องแบ่งแยกเวลาและจัดสรรเวลาให้เหมาะสมครับ คนที่เคยดีก็จะเสียคนก็เพราะไอ้โทรศัพท์เครื่องเล็กๆนี่ล่ะ 555

อาจารย์ผมด่าผมทุกคาบ 5555 แต่ผมอ่านข่าวน่ะคราฟฟ จารผมไม่ได้เล่นไลน์ แต่ผมก็คว้าคะแนนอันดับหนึ่งมาได้หลายวิชา จริงๆแล้ว เป็นเพราะ อาจารย์จะสอน แล้วให้ทำแบบ

ทดสอบ ซึ่งผมชอบทำเสร็จก่อนเพื่อน พอว่างๆ เลยหยิบโทรศัพท์มาอ่านข่าว facebook ฆ่าเวลา เพราะเพื่อนคนอื่น เค้ายังไม่เสร็จ ก็หากิจกรรมทำระหว่างรอ แต่เวลาอาจารย์สอน ผมก็วางลงเลยครับ ไม่เล่นเวลาอาจารย์สอน เพราะเดี๋ยวไม่เข้าใจ แล้วก็ดูไม่ดีด้วย

พูดยากจริงๆ ที่จริงก็เวลาเรียน แต่เป็นเวลาว่างในเวลาเรียน แบบว่าถ้าไม่ให้ผมเล่นเลยผมคง ใจขาดตาย แน่นอน แต่ดีที่อาจารย์คณะผม ใจดีทุกคน ดีใจๆ ถือว่าให้อิสระ
เป็นมัธยมแค่หยิบขึ้นมากดสองที ก็หัวแตกหล่่ะ

เวลาทำงานก็เหมือนกัน เพราะผมต้องไปช่วยทำงานที่ร้าน ของทางบ้านด้วย เป็นพนักงานปรกติเลย ต้องพูดต้องคุย ดูนั้นดูนี้ นั้นหล่ะ ผมก็คอยหยิบาเล่นบ้าง แต่นิดเดียว แบบซักครึ่งชั่วโมงก็เปิดดูซัก 5 นาที ให้ลูกค้าเลือกๆ กันไป ถ้าให้ take care ลูกค้าตลอด ก็ทำไม่ได้ พักสมองชั่วคราว ทำห้ไ่เคลียดเวลาทำงาน

อีกนัยหนึ่ง แสดงว่าลูกค้าชาวอินเดียเฮียไม่ค่อยมี 55555