
กริ๊ง........กริ๊ง.........เสียงริงโทนโบราณดังขึ้นไม่ขาดสาย
ผมเอื้อมมือคว้าไอโฟนวินเทจรุ่นหนึ่ง พิมพ์ใหญ่ทำลายบล็อค ปลุกเสกจากวัดแอปเปิ้ลวราราม กดปุ่มรับแล้วเสียงปลายสายก็พูดสวนมาทันที "เฮีย เฮีย ไปดูใบกันไม๊" เสียงเจ้าเบียสกระหืดกระหอบราวกับหนีตำรวจข้อหาเล่นพนันไพ่ป๊อกเด้ง
ผมพูดสวนทางสายไปว่า "มึงจะดูใบอะไร มึงจะปลูกไม้พะยูงเหรอ จะบอกอะไรให้ ใบของไม้พะยูงมันเป็นรูปไข่ปลายเรียวแหลม และจะให้ดีต้องดูที่กิ่งหรือดูที่ต้นด้วยโว้ย ต้นไหนสวยไม่สวย น่าตัดหรือเปล่าต้องดูที่ต้นเว้ยเฮ้ย" ผมรัวยิกราวกับปืน M16 ต่อว่า "เออไม่เลว ถ้าร้านหูฟังเจ๊ง เราน่าจะหาที่ทางปลูกไม้พะยูงขายกันว่ะ"
เสียงเจ้าเบียสตะโกนราวกับช้างร้อง
"บ้าแล้วเฮีย ไม่ใช่ไปดูบงดูใบหรือดูรากต้นพะยูง แต่บริษัทมหาจักรเค้าจะชวนไปดูไบ รู้จักเปล่าดูไบ ตกลงไม่ไปใช่ไม๊"
"พ่อมึง กูฟังไม่ดีเอง ไปด้วยโว้ยยยยยย" ผมร้องเสียงหลงตะโกนสวนกลับไปในโทรศัพท์
แล้วชีพจรเต้นตุบๆลงไปที่เท้า ได้เวลาเดินทางกันอีกแล้ว......