6 โมงเย็นของวานนี้ ผมไปจ่ายตลาดแถวๆหน้าปากซอย ผมไปเจอร้านๆนึง ตั้งอยู่แถวหน้าปากซอย ซึ่งร้านนี้ผมไม่เคยเห็นมาก่อน บริเวณที่ตั้งร้านนั้นจริงๆจะเป็นร้านกุยช่ายทอด แต่วานนี้ผมกลับไม่เจอร้านนั้น ดันกลายเป็นร้านขายอวัยวะหมู
ผมเหลือบตาไปที่กระจาดที่ค่อนข้างมัน มีตรงชั่งเก่าๆ 1 อัน + เขียงกระชากวิญญาณ ที่ชายคนนั้นถือมีดรอหั่นชิ้นส่วนอวัยวะต่างๆ ของหมูนั่นเอง ซึ่งเป็นที่ปกติทั่วๆไปของร้านขายล่ะ
ผมไม่สนใจเดินหน้าต่อไป จนไปเจอร้านขายกับข้าวต่างๆ คนค่อนข้างรอคิวเยอะ ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าร้านนี้ทำอร่อย หรือว่าคนขายตักใส่ถุงขายหน้าร้านช้ากันแน่ๆ ผมรออยู่ประมาณ 5 นาที ซึ่งก็ยังไม่ถึงคิวผม ผมเลยตัดสินใจจากร้านนั้นมาอย่างอาลัยอาวรณ์ แล้วเดินต่อไป
ปกติ ณ เวลานั้นร้านต่างๆค่อนข้างเยอะ แต่วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร ร้านต่างๆไม่ค่อยมีอะไรเลย บวกกับผมไม่สบายอยู่ จึงต้องเลือกหาอาหารที่มันบำรุงร่างกายนิดๆหน่อยๆ เพื่อเพิ่มพลังในการทำงานต่อไป แต่จนแล้วจนรอดผมยังหาอะไรกินไม่ได้ ในใจผมเริ่มกระวนกระวาย แล้วจึงเดินย้อนกลับทางเดิม
ผมมองไปข้างหน้าเห็นร้านนึงคนค่อนข้างจะน้อยแล้ว ซึ่งผมไม่สนใจรสชาดแล้วล่ะตอนนั้น อารมณ์หิวมันทำให้ผมตัดสินใจเข้าไปร้านนั้นอีกที พระเจ้าช่วย! นี่มันร้านชำแหละอวัยวะหมูร้านเดิมนั่นเอง
ผมมองหาว่าชิ้นส่วนไหนที่ผมพอจะกินได้ ทันไดนั้นผมเหลือบเห็นลิ้นหมู 1 ชิ้น ผมเลยรีบถามเพชฌฆาตหน้าโหดตรงนั้นว่า ขายอย่างไร แกแสยะยิ้มแล้วชู 2 นิ้ว ซึ่งไมได้หมายความว่าต้องการลิโพ แต่จะบอกว่า ขีดละ 20 บาท ผมเลยจัดมา 2 ขีด