ลองมาอ่านงานเขียนของโก้วเล้ง ที่ไม่ใช่นิยายดูบ้างนะครับ
ร้อยเรียงความขัดแย้ง เป็นบทความที่แสดงทัศนะคติ และความคิดเห็นเกี่ยวกับแง่มุมของชีวิต
ผ่านสายตาของโก้วเล้ง ผมคัดลอกมาบางส่วน และบางหัวข้อ ไม่ได้นำมาให้อ่านทั้งหมด
โดยตัดทอนส่วนที่พาดพิงถึง บุคคลในวงการภาพยนตร์ และบุคคล เรื่องราวในนิยายออก
จะมีหลายหัวข้อ และประเด็นย่อยครับ ถ้าอ้างอิงข้อมูลจากคำพูดของคุณศุ บุญเลี้ยง
คุณศุ เคยกล่าวเกี่ยวกับโก้วเล้งไว้ว่า "พี่อ่านนิยายมามาก ไม่เคยเห็นใครเข้าใจชีวิตดีเท่าโก้วเล้ง"
เรามาดูกันครับ ว่า เมื่ออ่าน "ร้อยเรียงความขัดแย้ง" แล้ว จะเห็นด้วยกับคุณศุ หรือไม่


"ร้อยเรียงความขัดแย้ง"


การแยกทาง

บางครั้งท่านพลันแยกทางกับคนผู้หนึ่ง
พวกท่านความจริงไม่คิดแยกทาง แต่แล้วพลันแยกทาง
ดูเหมือนไม่มีเรื่องราวใด แต่ในใจต่างทราบว่าถึงเวลาแยกทางกันแล้ว

ท่านใช่ไม่ต้องการแยกทางหรือไม่?
บางครั้งกระทั่งโอกาสกล่าวคำ "ลาก่อน" ให้กับอีกฝ่ายหนึ่งยังไม่มี

...ไยต้องเป็นเช่นนั้น ไยต้องกล่าวคำลาก่อน?

การแยกทางเช่นนี้มิใช่จำพราก หากแต่เป็น "ความตายจาก" ชนิดหนึ่ง



คน

คนเราทุกสิ่งล้วนเข้าใจ เพียงยกเว้นเรื่องของตัวเอง



ครองคู่อยู่ร่วม

มีคนผู้หนึ่งบอกว่า การครองคู่อยู่ร่วมเปรียบเสมือนป้อมปราการ
คนที่อยู่นอกป้อมพยายามตีฝ่าเข้าไป คนที่อยู่ภายในพยายามกระเสือกกระสนคิดทะลวงออกมา

ผู้ที่ได้ยินคำนี้มีไม่น้อย ผู้ที่เข้าใจรสชาติของการนี้อย่างแท้จริงมีไม่มาก

ข้าพเจ้าเคยอยู่ในป้อม ตอนนี้ออกจากป้อมปราการมาแล้ว
ตอนอยู่ในป้อม เพียงรู้สึกบางครั้งสุขสันต์ บางครั้งเจ็บปวด บางครั้งรักอย่างมืดฟ้ามัวดิน
บางครั้งเคียดแค้นจนคิดตาย ซึ่งความจริงเป็นรสชาติอย่างไร ข้าพเจ้าก็ไม่เข้าใจ

ตอนนี้ออกจากป้อมปราการ บางครั้งนั่งบนต้นไม้สูง มองดูทิวทัศน์ภายในป้อมปราการ
กลับมีรสชาติอีกแบบหนึ่ง เป็นรสชาติอย่างไร อาจบางทีเพียงเป็นรสชาติที่ไม่ใช่รสชาติชนิดหนึ่ง

ต้นไม้สูงเป็นต้นไม้อย่างไร?
โดยทั่วไปมักเป็นต้นไม้แห้งเ่ยว อาจบางทีรากเหง้ายังไม่ตาย แต่กิ่งใบร่วงโรยราหมดสิ้น
ผู้นั่งบนต้นไม้อาจพลัดตกลงมาได้ทุกเมื่อ พลัดตกลงสู่ห้วงเหวที่ไม่เห็นก้น
เนื่องเพราะพวกเขาไม่มีราก ไม่มีที่ยึดเหนี่ยว

ผู้ที่อยู่ในป้อม มองแต่ไกลเห็นคนผู้หนึ่งนั่งบนต้นไม้สูงนอกป้อม
คงเห็นว่าคนผู้นี้ทั้งเย็นสบายทั้งปลอดโปร่งใจ

แต่รอจนพวกเขานั่งบนต้นไม้สูงต้นนี้ อาจบางทีพวกเขายินยอมนอนอยู่ใต้ท้องร่องในป้อมปราการมากกว่า

ข้าพเจ้าพร่ำเพ้อเช่นนี้ มิใช่เกลี้ยกล่อมท่านทั้งหลายโยกย้ายกลับไปอยู่ภายในป้อมปราการ
"บุรษเติบใหญ่ควรแต่งงาน สตรีเติบใหญ่ต้องวิวาห์"
"ต้นไม้สูงพันวา ใบไม้ร่วงคืนสู่ราก"
"ชีวิตคนสมควรมีที่ฝากฝัง"
คำพูดเหล่านี้ข้าพเจ้าไม่ได้เห็นด้วยทั้งสิ้น

แต่ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าเห็นคู่สามีภรรยาผมหงอกขาว เกี่ยวก้อยจูงมือแอบอิงพึ่งพิง กระซิบกระซาบอยู่ใต้ร่มไม้ยามสนธยา
ข้าพเจ้าจะมุ่งหวังว่า ตัวเองมีพลังชนิดหนึ่ง ดลบันดาลให้คนรักในต่ำใต้ได้ครองคู่อยู่ร่วมกัน



ความคิดคืออะไร

ท่านกระทำผิดประการหนึ่ง ท่าน "คิด" ว่าจะไม่ "คิดถึง" มัน
ท่านรักคนผู้หนึ่ง คนผู้นั้นทอดทิ้งท่าน ท่านสาบานว่าจะไม่ "คิดถึง" คนผู้นี้อีก

...แต่ทุกครั้ง
ที่ท่านโดดเดี่ยวลำพัง พลิกกระสับกระส่าย นอนไม่หลับ
เรื่องที่ท่านไม่อยากคิดถึง คนที่ท่านไม่อยากนึกถึง จะวนเวียนอยู่ในสมองท่านในบัดดล

มนุษย์เหตุใดจึงคิดถึงเรื่องที่ไม่สมควรคิด นี่ใช่เป็นหนึ่งในความเศร้าของมวลมนุษย์หรือไม่



ความจริง

ไม่ว่าจะเป็นโศกนาฏกรรมเช่นไร ล้วนมีเวลาที่ผ่านพ้นไป



ความรัก

ความรักคล้ายดั่งน้ำที่อยู่รอบตัวเรา
ยิ่ง กอบเก็บ โอบรัด ยิ่งหนีหายไหลห่างผ่านตัวเราไป
เพียงเรายืนนิ่ง น้ำก็ยังคงล้อมรอบตัวเราไว้
ไม่อาจเป็นเจ้าของ ไม่อาจครอบครอง
ได้เพียงแต่สัมผัสความเย็นฉ่ำชุ่มชื่น เพียงผ่านเลย
เพียงเรียนรู้อยู่ร่วม อย่างเข้าใจ



ความสุข

ความสุข อะไรคือความสุข

ข้าพเจ้าไม่สามารถตอบได้ แต่ข้าพเจ้าเคยได้ยินผู้ชาญฉลาดที่แท้จริงบอกว่า
...ความสุขใจที่แท้จริงของคนผู้หนึ่ง มักเป็นสิ่งที่เขายังไม่ได้มา หรือว่าได้สูญเสียไปแล้ว...



คำนึง

เรื่องน่าเศร้าที่สุดของคนคนหนึ่งคือ นึกถึงเรื่องที่พวกเขาไม่สมควรนึกถึง



คำรำพัน

"หากปราศจากทุกข์แห่งความคิดถึง ใยจะเข้าใจลึกซึ้งถึงความสุขแห่งการได้อยู่ร่วม"

"ข้าพเจ้าสามารถแบ่งแยกดีชั่วได้ สัมพันธภาพระหว่างข้าพเจ้ากับท่าน ข้าพเจ้าเพียง
หวังว่าได้กล่าววาจากับท่านวันละหลายคำ เรื่องอื่นล้วนไม่คำนึงถึง"

"เป็นการยากนัก หากจะให้ข้าพเจ้ากล่าวถึงความนัยภายใต้ความรู้สึก แม้ตัวข้าพเจ้าเอง
ยังสับสนยิ่งนัก ข้าพเจ้าเพียงรู้ว่าการที่ได้สนทนากับท่าน ทำให้ข้าพเจ้ากลับลืมเลือนความ
ทุกข์ไป และหากวันหนึ่งข้าพเจ้าไม่สามารถได้พบและกล่าววาจา กลับผ่านวันเวลาอย่างยากเย็นนัก"



แง่มุม

ตัวเม่นมีแต่หนาม ไม่มีขน เมื่อฤดูหนาวได้แต่คลอเคลียกันหาความอบอุ่น และมักทิ่มแทงถูกอีกฝ่ายหนึ่ง

"พวกเราพึ่งพิงกัน มาตรแม้นไม่หนาว แต่ก็เจ็บปวด ไม่พึ่งพิงกัน แม้ไม่เจ็บปวด แต่ก็เหน็บหนาว" นี่เป็นคำกล่าวชนิดหนึ่ง
"พวกเราพึ่งพิงกัน แม้เจ็บปวดอยู่บ้าง แต่ก็ไม่หนาวเหน็บ ไม่พึ่งพิงกันแม้หนาวเหน็บอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เจ็บปวด" นี่ก็เป็นคำกล่าวอีกชนิดหนึ่ง

คนเราเป็นเช่นเดียวกับเม่น บางครั้งมองโลกในแง่เศร้า บางครั้งมองโลกในแง่สุข
บางครั้งเพียงนึกถึงด้านความเจ็บปวด ลืมเลือนว่าในชีวิตจะอย่างไรยังมีความสุข



ชีวิต

บางครั้งการมีชีวิตของคนผู้หนึ่ง หาใช่เพราะเพื่อเสพย์สุข หากแต่เพื่อกล้ำกลืนความปวดร้าว
เนื่องเพราะการมีชีวิตอยู่ก็เป็นหน้าที่ประการหนึ่ง เป็นหน้าที่ซึ่งไม่ว่าผู้ใดก็ไม่มีปัญญาปฏิเสธ



ทำไม

ทำไมต้องแยกทางกับคนที่รัก
ทำไม…
ไม่เข้าใจกัน เราไม่ดีเอง ไม่เหมาะสมกัน ไม่... ฯลฯ

ทำไมต้องรัก
ทำไม...

ไม่อยากแยกทาง แต่สมควรแยกทาง



น้ำผึ้งหยดเดียว

บัณฑิตหนุ่มสองคนถกเถียงถึงเรื่อง คุณค่าของชีวิต
บัณฑิตหนึ่งกล่าวว่า
"คนเรากระทำสิ่งใดล้วนคำนึงถึงจุดหมาย ไหนเลยไม่ถามไถ่การดำรงคงอยู่ของตัวเองได้
เมื่อสวรรค์ประทานชีวิตอันล้ำค่าแก่พวกเรา ก็คล้ายโคมไฟที่ประดับบนต้นไม้ สาดแสง
หลากสีแผ่คลื่นความร้อนออกมา จึงไม่เสียทีที่มีชีวิตอยู่ในโลกหล้า"
บัณฑิตหนุ่มอีกผู้หนึ่งกล่าว
"ท่านเพียงเอ่ยถึงท่าทีที่มีต่อชีวิต หามีบทสรุปต่อคุณค่าของชีวิตไม่ มา.....ช้าพเจ้าจะเล่า
เรื่องให้ท่านฟังเรื่องหนึ่ง"

"มีนักเดินทางผู้หนึ่งเดินทางกลางทะเลทราย ทันใดนั้น ที่ด้านหลังปรากฏสุนัขป่าหิวโหย
ขบวนหนึ่งไล่กวดมา คิดกัดกินเขาเป็นอาหาร นักเดินทางนั้นตื่นตระหนกยิ่ง วิ่งเตลิดหนี
อย่างไม่คิดชีวิต ขณะที่สุนัขป่าหิวโหยกำลังจะตามทัน เขาเห็นเบื้องหน้ามีบ่อน้ำบ่อหนึ่ง
จึงกระโดดลงไป"

"แต่บ่อน้ำนั้นมิเพียงไม่มีน้ำ ยังมีงูพิษมากหลาย พอเห็นอาหารอันโอชะมาถึง พากันผงก
หัวแผ่แม่เบี้ยเตรียมฉกกัดใส่ เขายามแตกตื่นลนลาน ยื่นมือไขว่คว้าเป็นพัลวัน สวรรค์
กลับส่งเสริมปณิธานคน เขากลับคว้าถูกต้นไม้เล็กๆ ที่งอกเงยออกจากผนังบ่อ หยุดร่าง
ของเขาอยู่กลางอากาศ"

"ดังนั้นเบื้องบนมีสุนัขป่า เบื้องล่างมีงูพิษ คนผู้นี้ตกอยู่ในสถานะรุกก็ใช่ที่ ถอยก็ใช่ที่แต่ถือ
ว่าปลอดภัยชั่วคราว ขณะที่เขามีเวลาพักผ่อนหอบหายใจ พลันได้ยินเสียงประหลาดชนิด
หนึ่งกระทบโสต คนเดินทางนั้นกวาดตาไปตามเสียง พบเห็นมุสิกฝูงหนึ่ง กำลังกัดกินราก
ของต้นไม้ แสดงว่าต้นไม้ที่ช่วยชีวิตต้นนี้ยืนต้นอยู่อีกไม่นาน"

"ในห้วงคับขันเป็นตาย คนเดินทางนั้นเห็นใบไม้เบื้องหน้ามีน้ำผึ้งหยดหนึ่ง ดังนั้นเขาลืม
เลือนสุนัขป่าเบื้องบน รวมทั้งงูพิษเบื้องล่าง และลืมนึกถึงฝูงมุสิกที่กำลังกัดกินรากต้นไม้
หลับตา แลบลิ้นออกเลียน้ำผึ้งหยดนั้น"

บัณฑิตหนุ่มหยุดนิ่ง ก่อนจะกล่าวต่อไปว่า
" สำหรับกับข้าพเจ้า น้ำผึ้งหยดนั้นคือคุณค่าของชีวิต "



มิใช่ไม่สามารถ

มีคนบอกว่า ความสุขไม่สามารถแบ่งปันได้
เนื่องเพราะเรื่องที่บันดาลให้ท่านมีความสุข ผู้อื่นไม่แน่ว่าจะมีความสุข
บางครั้งถึงกับบังเกิดความริษยา เคียดขึ้ง ขุ่นเคือง

ซึ่งความจริง ใช่เป็นเช่นนี้หรือไม่

มิใช่... ข้าพเจ้าเห็นว่า ความสุขมิใช่ไม่สามารถแบ่งปันได้ เนื่องเพราะที่ท่านแบ่งปันให้กับผู้อื่น
มินใช่เรื่องที่บันดาลให้ท่านมีความสุข หากแต่เป็นบรรยากาศของความสุขชนิดหนึ่ง

มีคำกล่าวเก่าแก่บอกว่า "ความสุขกับน้ำหอม สามารถประเทืองตัวเองหอมจรุง และสามารถทำให้ผู้อื่นสุขสบาย"
คำกล่าวนี้ก็เป็นเช่นเดียวกับคำโบราณ ล้วนมีเหตุผลของมันเอง

บางผู้คนเก็บซ่อนความยินดีเดือดดาลไว้ และยึดถือเป็นบุคลิกของวิญญูชน

ที่น่ากลัวที่สุด มีบ้างบางคนมิเพียงไม่ต้องการให้ผู้อื่นแบ่งปันความสุขของเขา
ถึงกับไม่ต้องการทำตัวเองให้มีความสุข วันแล้ววันเล่า เดือนแล้วเดือนเล่า ทุกวันคล้ายสามารถหาเหตุผลที่ทำให้ตัวเองไม่มีความสุขได้

เมื่อวสันตฤดู เขามักตำหนิวสันต์สั้น เมื่อฤดูใบไม้ร่วง เขามักเศร้าหมองไปกับใบไม้ร่วง
เมื่อตอนผิดหวังท้อแท้รันทด โทษฟ้าตำหนิดิน เมื่อตอนภาคภูมิใจ ก็กลัวพลัดตกลงจากตำแหน่งสูงส่ง
ตลอดทั้งวันเฝ้าหวั่นวิตก ราวเดินอยู่บนผิวน้ำแข็ง ไหนเลยมีสุขได้

เมื่อเผชิญคนเช่นนี้ วิธีที่ดีที่สุดคือรีบหลบลี้หนีห่าง



มิใช่ลืมเลือน

เพราะนึกถึงปัญหาประการหนึ่ง ต้องอดหลับอดนอน หลบๆตื่นๆ
มีแต่คนที่อดนอนที่แท้จริงค่อยทราบว่า ความปวดร้าวเช่นนี้ยังปวดร้าวกว่านอนไม่หลับอีกมากนัก

หากนอนไม่หลับ จะช้าเร็วต้องหลับไป
หากแต่พลิกกระสับกระส่าย ไม่ทราบหลับหรือตื่น เกลือกกลั้วอยู่บนเตียงนอนสิบกว่าชั่วโมง
เมื่อตอนลุกขึ้นยังเหน็ดเหนื่อยกว่าตอนไม่ได้นอน จึงเป็นการอดนอนที่แท้จริง

ที่สาหัสที่สุดคือ หลังจากที่ท่านอดนอนนับคืนไม่ถ้วนเพราะนึกถึงปัญหาประการหนึ่ง
ปัญหาที่ยังไม่ได้รับการคลี่คลาย

ต่อจากนั้นท่านสาบานว่าจะไม่นึกถึงปัญหาข้อนี้อีก

ท่านยังคงกระทำเรื่องราวที่ท่านกระทำปกติ หาเงิน เที่ยวเตร่ ใช้จ่ายเงิน บางครั้งดูหนังสือ
ท่านดูไปลืมเลือนปัญหาที่ทำให้ท่านอดนอนนับคืนไม่ถ้วนโดยสนิทใจ

ท่านลืมเลือนปัญหานั้นไปจริงหรือ

ท่านไม่...

ท่านไม่นึกถึงปัญหานั้นอีก เพียงเพราะท่านล่วงรู้คำตอบของปัญหานั้นแต่แรก
เพียงแต่ท่านปฏิเสธการยอมรับเท่านั้น

เนื่องเพราะคำตอบนั้นพอดีสะกิดถูกรอยที่เจ็บปวดและเปราะบางที่สุดในหัวใจท่าน



มิใช่อิสระ

มีคนกล่าวไว้ว่า
"โลกนี้มีแต่ความคิดที่เป็นอิสระที่สุด
เนื่องเพราะทุกคนสามารถคิดอ่านอย่างไรก็ได้
หากคนผู้หนึ่งละทิ้งความคิด คนผู้นี้เท่ากับละทิ้งสิทธิความสุขของเขา"

สำหรับข้าพเจ้า เฉพาะมีแต่ "ความคิด" จึงไม่อิสระที่สุด
ท่านสามารถคิดถึงเรื่องที่ท่านพอใจคิดถึง
ทุกผู้คนสามารถคิดถึงทุกเรื่องราวที่เขาต้องการคิดถึง
ท่านสามารถคิดอย่างไร เป็นเช่นไหนก็ได้ กระทำตามใจปรารถนา

น่าเสียดายนี่มิใช่เป็น "ความคิด" หากแต่เป็น "ความเพ้อฝัน"



เมามาย

เนื่องเพราะมีแต่ความเมามายจึงสามารถทำให้ผู้คนลืมเรื่องที่ไม่สมควรนึกถึง
และเรื่องน่าเศร้าที่สุดของคนคือ นึกถึงเรื่องที่พวกเขาไม่สมควรนึกถึง

นอกจาก "ความตาย" แล้ว มีแต่ความเมามายจึงสามารถทำให้ผู้คนลืมเลือนเรื่องเหล่านี้

ความตายช่างล้ำค่าปานนั้น มีเพียงครั้งเดียว ไม่มีครั้งที่สองเด็ดขาด



รอยแผล

บนร่างอาจได้รับบาดแผลร้อยพันแห่ง แต่รอยแผลในหัวใจมีเพียงแห่งเดียว เพียงแห่งเดียวตลอดไป
ไม่ว่าในใจท่านจะถูกทำร้ายกี่ครั้ง รอยแผลมีเพียงแห่งเดียว เพียงแต่ยิ่งมายิ่งลึกเท่านั้น



อารมณ์ความรู้สึก

มนุษยชาติมากอารมณ์ความรู้สึก ไม่มีกฎเกณฑ์ที่แน่นอน และไม่มีผู้ใดควบคุมบังคับได้
โดยเฉพาะตัวเองยิ่งควบคุมบังคับไม่ได้

ท่านหักห้ามตัวเองอย่าได้นึกเช่นนี้ แต่ "มัน" พานนึกเช่นนี้
ท่านบังคับตัวเองอย่าได้นึกถึง "คนผู้นั้น" อาจบางทีในห้วงสมองท่านล้วนปรากฏเงาของ "คนเช่นนั้น" อยู่ทุกเมื่อเชื่อยาม

ความรู้สึกเช่นนี้แม้มิใช่คมมีด แต่ก็บาดกรีดใจ