เสียงโทรศัพท์ไอโฟนเจ็ดของผมดังขึ้นตอนประมาณช่วง 10 โมงเช้าของวันที่ 20 มีนาคม ผมแหกขี้ตาขึ้นมารับสาย เหลือบมองเบอร์บอกว่าเป็นของเจ้าเบียส "ว่าไงวะ มีอะไรวะ"
เสียงเบียสเหมือนตกใจและหอบเบาๆ
"เฮีย เฮีย ดูข่าวช่อง 3 เมื่อเช้าเปล่า พายุหิมะถล่มฝรั่งเศสหนักมาก สนามบินชาร์ลเดอโกลด์ปิดแล้วเฮียๆๆ แล้วเราต้องขึ้นเครื่องคืนนี้ด้วย"
พอผมได้ยินเท่านั้น ขาก็อ่อน แขนก็อ่อน
"งั้นกูไม่ไปแล้วโว้ย มึงไปคนเดียวเหอะ กลัวตายว่ะ เกิดเครื่องบินลงไม่ได้ซัก 3 ชั่วโมงเหมือนหนังเรื่อง died hard 2 มีหวังแย่โว้ยยย"
เสียงเจ้าเบียสดูเหมือนคิดหนักเหมือนกัน มันพูดต่อว่า
"เฮีย เฮีย คิดให้ดี ถ้าเราไม่ไปฝรั่งเศสกับเค้าเที่ยวนี้ มีหวังเราไม่ได้ไปตลอดชีวิต เพราะเราคงไม่มีปัญญาซื้อตั๋วไปเองนะเฮีย เอาไงดี"
ผมคิดประมาณ 5 วิ แล้วตะโกนสร้างความเชื่อมั่น และเรียกความฮึกเหิมให้กับตัวเองรวมถึงเจ้าเบียส....
"ตายเป็นตาย ของฟรีต้องไปโว้ยยย"
