555 เอ้าใจเย็นๆๆ วัยรุ่นใจร้อน 555

เฮียกำลังจะบอกว่าที่คิดมาทั้งหมด หรือบ่นมาทั้งหมด นั่นคือผิดทั้งหมดจ้า ก่อนที่เราจะบ่นว่าไม่มีใครเข้าใจเรา เราต้องพยายามที่ตัวเราด้วยการเข้าใจคนอื่นๆ ก่อนครับ

อย่างน้อยต้องเข้าใจคุณแม่ก่อนว่า ท่านมีเหตุผลอะไรถึงยับยั้ง หรือปฏิเสธเรา เฮียว่าท่านมีเหตุผลดีกว่าที่เราเห็นหรือเข้าใจล่ะจ้า 555 เอ้า เชื่อเฮีย กลับไปคิดใหม่ แล้วมาเล่าใหม่อีกรอบ

ไปคิดก่อนว่า...เราเข้าใจคุณแม่บ้างหรือยังจ้า..........

ใจเย็นๆครับ วันหนึ่งผ่านไปแล้วจะหันมามองอีกทีว่า เราไม่น่าเกลียดคนที่คอยดูแลเรามาเลยครับ

ช่วยอะไรไม่ได้นอกจากบอกว่า ให้คิดดู คิด คิด และคิดครับ ฮ่าๆ

Like เฮียครับ ^^

เรื่องแบบนี้ต้องคุย ต้องถามเหตุผลดีๆครับ
อย่าคิดเอาเองฝ่ายเดียว แม่ทำอะไรน่าจะมีเหตุผลอยู่แล้ละครับ อย่าเพิ่งน้อยใจไปเน้อ

ผมเคยเกลียดพ่อ เกลียดแม่.... จนถึงกับหนีออกจากบ้านมาแล้ว

ทุกวันนี้ ผมไม่สามารถกลับไปลบอดีตที่เคยทำเอาไว้ได้

จนเมื่อโตขึ้นมา และพยายามทำให้คนอื่นรัก.... ถึงได้รู้ว่า

ต่อให้พยายามทำเท่าไหร่.... ก็เทียบไม่ได้กับความรักที่พ่อแม่รักเราเลย

บาปครับ

ไม่ว่าพ่อแม่จะดีเลวอย่างไร ท่านก็ให้กำเนิดเรามาครับ

แหม่ๆ มีให้คลิ๊กไลท์ พี่ Mr.Burst หรือเปล่าครับเฮีย ...

ถึงน้อง เด็กเอนท์เศร้าโศก พี่ว่าเรื่องทุกเรื่องที่มีปัญหา มันมีผล แสดงว่ามันต้องมีเหตุ แล้วถ้าเกิดเราอยากรู้ว่าเรื่องนี้เป็นเพราะอะไรทำไม ถึงเป็นอย่างนี้ พี่ ว่าเราต้องไปดูต้นตอครับว่าเราไปทำอะไรไม่ดีให้แม่ หรือติสเบรคลิสอะไรทำนองนี้นะครับ เพราะไม่มีเหตุอะไรที่แม่จะต้องเกลียดเรา นอกจากเราเคยทำสิ่งไม่ดี จนท่านรู้สึกไม่ไว้ใจ ถ้านึกได้ก็ลองขอเวลาท่านคุย 2 ต่อสอง ก่อนเข้านอนก็ได้ครับ แล้วขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเคยทำมา และอยากให้แม่ยกโทษให้ แล้วก้บอกเหตุผลกับท่านว่าผมจะเอาเงินไปลงทุนทำนุ้นนี้เพื่อมาลงทุน จะได้ไม่ตองรบกวนแม่ โดยแจงรายละเอียดการขาย รายได้คาดว่าจะได้ จะคืนให้แม่ยังไง อย่าเพิ่งเกลียดท่านครับ แค่น้อยใจท่านก็พอน๊าา ^^

ถ้าท่านไม่ให้ ลองงานพิเศษทำดู มีงบถึงเมื่อไหร่ค่อยไปลงทุนทำอะไร
พึ่งตัวเองก่อน ถ้ายังทำไม่ได้ ยังต้องพึ่งพ่อแม่ ก็หยุดโครงการไว้ก่อน
เมื่อไหร่ที่พิสูจน์ตัวเองได้ ท่านจะให้เราเองโดยไม่ต้องขอ
ผมเคยลำบาก อยู่เคสเดียวกับน้องเลย คิดว่าคนอื่นทำแล้วรวย
คิดว่าทำได้ สุดท้ายก็ล้ม โชคดีที่ไม่มาก แม่เสนอให้ยืมเองเลย
ทั้งที่เมื่อก่อน ยืมเท่าไหร่ก็ไม่ให้ เพราะเราได้ทำให้เห็นว่าเราตั้งใจจริง

หาเงินใช้เองให้ได้ก่อนครับค่อยมาบ่น
ก่อนจะถามว่าพ่อแม่ให้เงินเท่าไหร่ เคยถามตัวเองหรือยัง ผลานเงินพ่อแม่มาเท่าไหร่แล้ว

ผมเคยเกลียดแม่ เกลียดพ่อ คิดเสมอว่าทำไมท่านไม่เข้าใจในตัวเรา ทำไมเวลาทำอะไรต้องคอยขัด ทำไมต้องดุ ต้องด่าเสมอ จนผมคิดต่อต้านพวกเค้า ทำตัวเกเร ได้เรียนที่ดีๆ ก็เรียนไม่จบ ครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้ท่านเสียใจและผิดหวังมาก ทำให้แม่ร้องไห้ทุกวัน จนถึงวันนี้แม่ผมได้จากโลกนี้ไปแล้ว ผมยังไม่ได้ทำอะไรดีๆให้ท่านเลย ยังไม่เห็นผมประสบความสำเร็จในชีวิต ทั้งด้านการเรียน อาชีพการงาน ณ ตอนนี้เวลาก็ผ่านมา 5 ปีแล้วผมยังคิดถึงท่านเสมอ คิดถึงสิ่งไม่ดีที่ผมเคยทำกับท่านไว้ อยากจะแก้ไข อยากทำสิ่งดีๆให้ท่านบ้าง แต่ท่านก็ไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว มันเป็นความรู้สึกเสียใจที่สุดในชีวิตแล้วครับ ทุกวันนี้ผมก็ยังคิดถึงท่าน คิดทีไรน้ำตามันก็ไหลออกมาทุกทีเลยครับ แม้กระทั่งตอนนี้ที่ผมเขียนข้อความก็นี้เช่นกัน

ฝากถึงเจ้าของกระทู้ให้ใจเย็นๆdjvoนะครับ ตอนนี้ยังมีแม่ให้รักและคอยดูแล รักท่านให้มากๆครับ ท่านพูดอะไรว่าอะไรก็รับฟังไว้ แล้วคิดให้เยอะๆว่าท่านมีเหตุผลอะไรหรือป็นเพราะตัวเราด้วยหรือเปล่า ณ ปัจจุบันท่านยังมีชีวิตอยู่ทำแต่สิ่งดีๆให้ท่านเถอะครับ ด้วยความปรารถนาดีครับ^^

แม่รักลูกทุกคนแหล่ะครับ แม่ของน้องมีเหตุผลแน่นอนครับ

อย่าคิดแม้แต่จะไม่รักแม่ครับ

ผมว่ามันเป็นช่วงของวัยอ่ะครับ คงน่าจะเคยผ่านมากันทุกคน เดี๋ยวพอโตแล้วก็คิดได้กันเองแหละ เหอะๆ

ผมเชื่อว่า มีหลายคนเคยผ่านช่วงเวลาาที่ พ่อแม่ เค้าไม่เข้าใจ เรา เหมือนๆกัน

เวลานั้น เราอาจจะ มี การงอน ผู้ปกครอง บ้างเล็กน้อย แต่เมื่อเรามองในมุมกลับกัน

ผม ว่า ท่าน คงเป็นห่วงเรา หรือ คงมีเหตุผลของท่าน เหมือนกันนะครับ

เอาเป็น ว่า จขกท ใจร่มๆซักพัก แล้ว ค่อยไปคุยกับแม่ดูครับ คุยด้วยเหตุผล นะ สู้ๆ ครับ

เบื่อพวกที่เอาแต่ขอ มีเงินไปกินเหล้ากินเบียร์ ไม่เคยคิดจะทำงานนะครับ

อยากได้ของนู่นของนี่ ไม่เคยคิดจะหาเงินเอง...คิดแต่จะรอ มรดก หรือคิดแต่จะแบมือขอเงินอ่ะครับ

ทำงานพิเศษล้างจาน ยืนขายของ แจกใบปลิว ติวเด็ก มีวิธีเยอะแยะจะหาเงิน..




คิดแต่จะขอๆ...พวกนี้ ไม่รู้จักว่าลำบากเป็นยังไง

ผม "สงสาร" คนแบบนี้นะ บางคนยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าสิ้นบุญพ่อแม่แล้ว จะอยู่ยังไง~~

เห็นด้วยกะเฮียอย่างแรงครับผม

วัยรุ่น ก็เป็นซะยังงี้ (เกือบทุกคน เพราะผมก็เคยผ่านช่วงวัยรุ่น )
ความคิด ส่วนมากจะเข้าข้างตัวเองเป็นหลัก ... โอ้ โลกนี้ทำไมเราอาภัพกว่าใคร ๆ จัง

เงิืนวันละ 100 สำหรับคนทำงานแล้ว มีอาชีพแล้ว คงไม่ลำบากในการหา เพราะใช้วันนึงก็เกินร้อย
แต่ถ้าเป็นคนไม่ทำงาน ยังเรียนอยู่นี่ คิดว่าจะไปหาเงินวันละ 100 ได้ที่ไหน . . . และที่เราใช้ทุกวันนี่ หามาจากไหน (จากอดีต เอาตั้งแต่เกิดแล้วกัน ถึงปัจจุบันนี่)

การจะเอาของไปขายแล้วแม่ห้ามนี่ คงเกิดจากการหวงสิ่งของน่ะครับ แต่ละอย่างกว่าจะซื้อกว่าจะได้มา คนซื้อกะคนเอาไปขายคนละคนนี่ มันคิดคนละแบบ คนซื้อกว่าจะซื้อต้องควักตังค์เท่าไหร่ อยู่ดี ๆ คนอื่นจะเอาไปขาย (มันจะได้ซักเท่าไหร่เชียว) คนขายไม่ได้ซื้อนี่ อยากขายเท่าไหร่ก็ขายยยยย
คิดย้อนกลับ ถ้าเรามีของรักของหวงซักอย่าง ที่แม่เรามองเป็นของรกบ้านแล้วจะเอาไปทิ้ง มันก็คงเป็นเหตุผลเดียวกัน อาจจะเป็นเศษสายไฟไว้สำหรับโม แต่แม่ไม่เห็นค่าของมันนี่นา...

การจะขอเงินลงทุนงาน 10k นี่ แม่อาจจะคำนวนแทนเราแล้วก็ได้ว่า ขาดทุน ทำไปก็ขาดทุนอย่างเดียว ไม่คุ้มทุน เหนื่อยเปล่า อย่าลืมว่าแม่มีประสบการณ์ชีวิตที่มากกว่าเรา ย่อมมองมากกว่าเราครับ

ที่แม่ทำทุกอย่างนั้นไม่เกี่ยวกันเลยกับแม่ไม่รัก และเราจะไปเกลียดแม่
แม่ทำไปเพราะรักเจ้าของกระทู้นะ กำลังปกป้องเจ้าของกระทู้ กำลังดูแล ลองเอาสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไปคิดตริตรองให้ดีกว่านี้หน่อย เราทุกคนจะรักแม่ รักแม่ให้มาก ๆ เถอะ
อีกไม่นานโลกอาจจะแตก มีเวลาตอนนี้ดูแลพ่อแม่ให้ดีที่สุดเถอะครับ

รักแม่

ถ้าผมเป็นเพื่อนจขกท.ผมจะบอกว่า ไอ้โง่ คิดงี้ได้ไงฟระ แม่เป็นคนกำเนิดมานะ ที่.ึงอยู่ีได้ทุกวันนี้ก็ไม่ใช่เพราะแม่หรอกเหรอ ไอ้คนอกตัญญู โตไปก็ไม่เจริญหรอก คนที่คิดแบบนี้

Like Mr.Burst & เฮียมั่น ครับ

ไปร้านถ่ายรูปไม่ทันแน่นอนแบบนี้...

ตั้งสติดีๆครับ.

เค้ารักเราครับ ใจเย็นๆนะ ผมก็เป็นวัยรุ่นที่ไปทางแก่เกินวัย-*-


ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูกหรอกครับ ตั้งสติและคิดเรื่องดีๆที่เรามีกับครอบครัวครับ

และคิดย้อนไปสมัยคุณยังเด็กท่านลำบากนะครับอุ้มตั้ง9เดือน ตอนคลอดอีกหละ เจ็บนะนั่น

*0*ไม่เหมือนมดกัดนะครับเพราะฉะนั้นผมขอให้คุณเจ้าของกระทู้ลองคิดกลับไปดูตัวคุณเอง

ครับวง่าคุณทำให้พ่อแม่มีความสุขหรือยัง

ไว้น้องมีเงินให้แม่วันละ 50 ก่อนก็ได้ครับ
อาจจะรู้ว่าเงิน 100 บาทที่น้องมองว่าน้อยไป
อาจจะหายากกว่านั้นก็ได้ครับ

น้อง "เด็กเอนท์เศร้าโศก" โชคดีมากครับ ที่เอาความรู้สึกมาโพสท์ในเวปมั่นคงนี้ เพราะแต่ละความเห็นแม้จะแตกต่างกัน แต่ก็ออกมาจากใจจริงของพี่ ๆ เพื่อน ๆ ในเวปนี้เลยทีเดียวแหละครับ ดีกว่าเอาไปบอกเพื่อนแล้วเพื่อน ๆ ก็มาเออออห่อหมกด้วย น้องอ่านแรก ๆ อาจรู้สึกขุ่นใจ ไม่เป็นไรครับ เรายังเป็นปุถุชนย่อมมีโลภ โกรธ หลง เป็นธรรมดาครับ กลับไปนอนพัก ฟังเพลง หรือทำอะไรให้หายเครียดก่อน แล้วค่อย ๆ มานั่นอ่านแต่ละความเห็นอีกทีนะครับ ผมเชื่อว่าจะได้ประโยชน์กับน้องเองมากขึ้นครับ ทุก ๆ คนในเวปเราล้วนเอาใจช่วยให้น้องออกจากบ่วงทุกข์ได้อย่างถูกครรลองคลองธรรมครับ

น่าจะได้ข้อคิดเห็นดีดีจากพี่ๆหลายท่านไปแล้วนะครับ

พี่ขอให้ความเห็นกว้างๆไม่เกี่ยวกับคุณแม่ก็แล้วกันครับ


แต่แค่อยากบอกว่า "มาก" หรือ "น้อย" ของแต่ละคนนั้นมัน "ไม่เท่ากัน" นะครับ


เงินหนึ่งบาทอาจ "น้อย" สำหรับเรา แต่มันอาจ "มาก" สำหรับคนที่ทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำ แล้วยังไม่ได้ซักบาท


เศษอาหารแค่ไม่กี่ช้อนอาจ "น้อย" สำหรับเรา แต่มันกลับมีค่า "มาก" สำหรับคนที่กำลังหิวโหยและอดอยาก


เงินแค่ร้อยเดียว อาจฟังดู "น้อย" สำหรับเรา แต่สำหรับคนที่ทำงานมาด้วยความยากลำบากนั้นจะรู้ว่า เงินแค่บาทเดียวมันก็มีค่า "มาก" แล้ว


ประเด็นที่พี่อยากฝาก ไม่ได้เกี่ยวกับปริมาณเงิน


แต่แค่อยากจะบอกว่า....


เมื่อไรก็ตาม...


ที่เรามัวแต่เอา....


ความอยากของเรา.......ความรู้สึกของเรา......เอาทุกอย่างของเรา.....


เป็นที่ตั้ง.....


.....แล้วตัดสินคนอื่น โดยเอาความรู้สึกเราเป็นหลักแล้วล่ะก็



เมื่อนั้นแหละ



.....เราได้กลายเป็นคนเห็นแก่ตัว ที่คิดถึงเฉพาะประโยชน์ของตัวเองโดยไม่สนใจคนอื่น เป็นที่เรียบร้อยแล้ว และเชื่อได้เลยว่า....


ชีวิตของเรานับจากบัดนี้ไป


.....จะมีแต่ความทุกข์ระทมไปจนวันตาย




ไม่มีคำว่าสายไป สำหรับการกลับตัวกลับใจนะครับ

ขอเป็นกำลังใจให้ ^^

อื้ม ช่วยกันเตือนสติให้เขาคิดได้ดีกว่า อย่าซ้ำเติมน้องเขาเลยเนอะ

น้องครับ ดูข่าวสึนามิที่ญี่ปุ่นก็ได้ ว่าคนที่ไม่มีแม้บ้านจะอยู่น่ะ ลำบากกว่าน้องแค่ไหนครับ
ได้เล่น internet มาโพสบอร์ดนี้ก็ดีเท่าไรแล้ว

เจียดตังมาหน่อยนึง เอามา print ความเห็นพี่ๆ ข้างบนแปะฝาบ้านไว้

ตอนเรียนประถม ผมได้ตังค์ไปโรงเรียนวัน 1-2 บาท วันใหนแม่ใจดีหน่อยได้

สูงสุด 5 บาท แต่บางวันก็ไม่ได้ซักบาท ตอนเรียนมัธยม ได้วันล่ะ 10 บาท

ค่ารถเมล์ไปกลับ 3 บาท เหลือ7 บาทซื้อข้าวกินเคยน้อยใจเหมือนน้องเขา

แต่ ก็ สงสาร พ่อแม่

ถ้านับจากวันที่เกิดจนถึงวันที่เราเลิกขอตังค์ท่าน ถ้า ตีเฉลี่ยเป็นรายวันวัน

ล่ะ 100 บาท20 ปี จะตกเป็นเงิน ประมาณ 712000 บาท จริงๆน่าเยอะกว่า

นี้ไม่น้อยเลยนะนี่หากี่ปีถึงจะได้น้อนี่ พอ่แม่เรานี่สุดยอดแล้วครับ

เป็นกำลังใจให้น่ะครับ

คุณ Burst ครับ ผมมีบทความดีีดีสำหรับน้องเจ้าของกระทู้นี้ครับ แต่เขาไม่ได้ลงอีเมล์แอดเดรสไว้ เลยไม่รู้จะ forward ให้อย่างไรดี ผมจะ forward ให้คุณเบิสท์หาทางเอามาลงในกระทู้นี้นะครับ ผมว่าเป็นบทความที่ดีมากครับ

สรุปก็คือจะเอาของแม่ไปขาย แม่ไม่ให้
ขอเงินหมื่นนึงแม่ไม่ให้
แค่นี้โกรธแม่ อยากได้อะไรก็ไปทำงานหาเงินเอง

ผมใช้เงินตอนนี้น้อยสุดวันละ70ก็อยู่ได้ทั้งวัน วันไหนทำตัวไฮโซก็ใช้วันละพันกว่าๆก็เคย มันแ้ล้วแต่เราว่าจะคุมตัวเองแค่ไหน

ผมเองก็มีปัญหากับคนในบ้านเหมือนกันครับ
แต่ไม่เคยเกลียดท่านเลย

ทุกวันนี้พยายามบ่นให้คนรู้จักฟังมากที่สุด มันช่วยได้จริงๆ นะ
ได้ระบายออกมาบ้างก็ดีครับ...

เดี๋ยวอาหมอส่งไฟล์ attach มาให้อีกครั้งนะครับ ไม่ได้รับครับ

ส่งไปให้ใหม่แล้วครับคุณเบิสท์

บทความจากอาหมอนะครับ... เป็นข้อคิดดีๆ เกี่ยวกับเรื่อง "เงิน"

คุณปู่ ไป่ ฟาง ลี่ จากเมืองเทียนจิน ผู้ลำบากตรากตรำถีบสามล้อเก็บเงินกว่า 1.7 ล้านบาท แล้วบริจาค.....

และ เรื่องราวดี ๆ ที่นำมาฝากกันในวันนี้ เป็นเรื่องราวของคุณปู่ชาวจีนนามว่า ไป่ ฟาง ลี่ จากเมืองเทียนจิน ผู้ลำบากตรากตรำถีบสามล้อเก็บเงินกว่า 1.7 ล้าน บาท แล้วบริจาคให้กับเด็กยากจนที่ด้อยโอกาสทางการศึกษา ให้ได้มีโอกาสเล่าเรียนเป็นอนาคตของชาติ แต่กลับกันตัวคุณปู่เองกลับใช้ชีวิตอย่างสมถะ และมีชีวิตอย่างพอเพียงในกระท่อมเล็ก ๆ ของตัวเอง

โดยคุณปู่ ไป่ ฟาง ลี่ อาศัยอยู่อย่างโดดเดี่ยวในกระท่อมเล็ก ๆ ในเมืองเทียนจิน และใช้ชีวิตด้วยรอยยิ้มมาทั้งชีวิต แม้ว่าชีวิตวัยเด็กของคุณปู่จะไม่ได้รับการศึกษาเหมือนกับใครหลาย ๆ คน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คุณปู่คิดว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่นแต่อย่างใด คุณปู่เลือกที่จะมีชีวิตอยู่แบบพอเพียงแต่ก็มีความสุขไปกับสิ่งรอบข้าง และดูเหมือนว่าชีวิตของคุณปู่จะมีความสุขมากกว่าคนที่มีพร้อมทุกอย่างหลาย ๆ คนบนโลกเสียด้วย

ในแต่ละวัน คุณปู่จะปั่นสามล้อคู่ใจออกไปคอยรับส่งผู้โดยสารตั้งแต่ 6 โมงเช้า และกลับบ้านไม่ต่ำกว่า 2 ทุ่ม ทุกวัน ซึ่งตั้งแต่เช้ายันค่ำ ชีวิตของคุณปู่จะวนเวียนอยู่กับการรับผู้โดยสารจากที่หนึ่ง แล้วพาไปส่งที่ปลายทางโดยปลอดภัย ก่อนจะรอรับผู้โดยสารรายใหม่อีกครั้ง และตลอดทั้งวันที่คุณปู่ตระเวนรับส่งผู้โดยสารนั้น แม้จะเหนื่อยแค่ไหน แต่รอยยิ้มของคุณปู่ก็ไม่เคยเลือนหายไปจากใบหน้า ราวกับว่าสิ่งที่ทำอยู่ตรงหน้าคือความสุขที่สุดในชีวิตของคุณปู่เลยทีเดียว ยิ่งไปกว่านั้น คุณปู่ไม่เคยเกี่ยงเรื่องค่าโดยสาร ไม่เคยตั้งราคาค่าโดยสารเลยสักครั้ง แต่จะให้ผู้โดยสารจ่ายค่าโดยสารตามที่เห็นสมควร และคุณปู่ก็ยิ้มรับมันไม่ว่ามันจะคุ้มค่าเหนื่อยหรือไม่ก็ตาม ส่วน เงินค่าโดยสารที่เก็บได้ในแต่ละวันนั้น คุณปู่ก็เก็บสะสมมาเรื่อย ๆ และไม่เคยอยากได้ อยากมีอะไรเพิ่มเติม คุณปู่ยังคงอาศัยอยู่ในกระท่อมเล็ก ๆ และประทังชีวิตด้วยอาหารเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พอจะทำให้อิ่มได้ทุกมื้อเท่านั้น

จนเมื่อปี พ.ศ. 2529 ขณะที่คุณปู่มีอายุได้ 74 ปี คุณปู่ได้ก็พบเจอกับเรื่องราวสะเทือนใจ ที่ได้เปลี่ยนวิถีชีวิตของคุณปู่ให้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงหลังจากนั้น นั่นคือ วันหนึ่งขณะที่คุณปู่กำลังจอดสามล้อพักหลังจากส่งผู้โดยสารเสร็จแล้ว คุณปู่ได้มองเห็นเด็กชายวัย 6 ขวบ คนหนึ่ง กำลังช่วยหญิงสาวคนหนึ่งถือของพะรุงพะรังที่ซื้อมาจากตลาด ซึ่งมันดูหนักมากสำหรับเด็กชายตัวเล็ก ๆ คนนั้น แต่เขาก็ช่วยหญิงสาวถือของไปจนถึงปลายทางได้ และหญิงสาวก็ได้ให้ค่าตอบแทนจำนวนหนึ่งแก่เด็กชายคนนั้นไป ซึ่งหลังจากที่เด็กชายได้รับเงินค่าตอบแทน เขาก็มองขึ้นไปบนฟ้าด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ราวจะขอบคุณพระเจ้าสำหรับเงินที่ได้รับมาในมือ ก่อนที่จะเก็บมันลงในกระเป๋าแล้วไปรับจ้างถือของให้คนอื่น ๆ และทุกครั้งที่ได้รับเงิน เขาก็จะมองไปบนฟ้าด้วยรอยยิ้มอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลังจากนั้นไม่ นาน คุณปู่กลับเห็นเด็กชายคนดังกล่าวไปคุ้ยขยะ เพื่อที่จะค้นหาอะไรบางอย่าง และในที่สุด เด็กชายก็หยิบขนมปังสกปรกชิ้นหนึ่งขึ้นมา แสดงท่าทีดีใจก่อนที่จะปัดสิ่งสกปรกออกไปจากขนมปังชิ้นนั้นแล้วกินเข้าไป อย่างมีความสุข ราวกับขนมปังชิ้นนั้นเป็นของขวัญจากสวรรค์ คุณปู่รู้สึกสะเทือนใจกับภาพที่เห็นเป็นอย่างมาก จึงเข้าไปชวนเด็กชายคนดังกล่าวมานั่งทานมื้อเที่ยงด้วยกัน แล้วถามเด็กชายคนดังกล่าวว่า ทำไม จึงเอาเงินที่ได้จากการรับจ้างถือของไปซื้อข้าวกินให้อิ่ม ซึ่งคำตอบที่ได้นั้น ก็ทำให้คุณปู่ถึงกับอึ้ง เมื่อเด็กชายได้บอกกับคุณปู่ว่า " ผมจะเอาเงินไปซื้ออาหารให้กับน้อง ๆ ของผม" ก่อน อธิบายต่อไปว่า พ่อแม่ของเขามีอาชีพคุ้ยขยะไปขายประทังชีวิต แต่แล้ววันหนึ่งพ่อแม่ของเขาก็หายตัวไป และเขาก็ไม่ได้พบกับพ่อแม่อีกเลย ชีวิตของเขาจึงเหลือเพียงน้องสาว 2 คนเท่านั้น

หลัง จากได้รับรู้เรื่องราวสุดสะเทือนใจของเด็กชายแล้ว คุณปู่ก็ได้ขอให้เด็กชายพาไปหาน้องสาวทั้งสองคน ซึ่งทันทีที่คุณปู่ไปถึง ก็รู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองกำลังร้องไห้ออกมา เมื่อภาพที่เห็นตรงหน้าคือเด็กหญิงวัย 4 และ 5 ขวบ ที่มีเนื้อตัวสกปรกและผ่ายผอม ขณะที่เพื่อนบ้านก็ไม่มีใครสนใจเด็กทั้ง 3 คนเลย

จากนั้น คุณปู่จึงได้พาเด็กทั้งสามไปอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเมืองเทียนจิน และบริจาคเงินทั้งหมดที่เขาเก็บสะสมมาตลอดชีวิตให้กับเด็กกำพร้าที่นี่ เพื่อเป็นค่าอ??หาร และทุนการศึกษา และตั้งแต่นั้นมา คุณปู่ก็เริ่มทำงานหนักขึ้น เพื่อหาเงินมาบริจาคให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ซึ่งถึงแม้จะต้องเหนื่อยมากขึ้น แต่มันก็คุ้มค่าเมื่อเงินที่ได้มาก็มีจำนวนมากขึ้นเช่นกัน โดยเงินทั้งหมดที่คุณปู่หามาได้หลังจากนั้น คุณปู่จะเจียดไว้นิดหน่อยสำหรับเป็นค่าอาหารในแต่ละวัน นั่นคือ ขนมปัง 2 ชิ้นสำหรับมือเที่ยง และเนื้อกับไข่สำหรับมื้อเย็น นอกนั้นคุณปู่จะบริจาคให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทั้งหมด

คุณ ปู่มีความสุขมากกับการทุ่มเททั้งหมดของชีวิตเพื่อช่วยเหลือเด็กกำพร้า ขณะที่ตัวเองอยู่อย่างสมถะ ที่อาจจะยากจนในสายตาของใคร ๆ แต่สำหรับคุณปู่แล้ว คุณปู่กลับรู้สึกว่าตัวเองร่ำรวยแล้วที่มีบ้านให้อาศัย มีอาหารให้กินทุกมื้อ และมีเสื้อผ้าใส่ เพียงเท่านี้ คุณปู่ก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดียิ่งกว่าใคร ๆ และถึงแม้ว่าตัวเองจะทำงานตลอด 365 วัน ไม่เคยหยุด ไม่ว่าอากาศจะหนาว จะร้อน หรือหิมะจะตกอย่างไร แต่ถ้ามีใครถามคุณปู่ว่าทำไมถึงต้องทำเพื่อเด็ก ๆ ขนาดนี้ คุณปู่จะบอกเสมอว่า " ไม่เป็นไรหรอกที่จะลำบาก ขอแค่ให้เด็กยากจนได้มีข้าวกิน และได้รับโอกาสทางการศึกษาเหมือนเด็กคนอื่น ๆ เท่านี้ก็มีความสุขแล้ว"

สำหรับการบริจาคเงินของคุณปู่ที่เริ่มต้นมาตั้งแต่ปี 2529 ซึ่งมียอดรวมกว่า 1.7 ล้าน บาทนั้น คุณปู่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะร้องขอสิ่งตอบแทนใด ๆ จากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และคุณปู่ก็ไม่รู้เลยว่าเด็กคนไหนได้รับประโยชน์จากเงินของคุณปู่บ้าง คุณปู่เฝ้าแต่ตรากตรำหาเงินมาให้เด็กกำพร้า จนเมื่อปี พ.ศ. 2545 เ มื่อคุณปู่อายุได้ 90 ปี คุณปู่ก็ได้บริจาคเงินก้อนสุดท้ายในชีวิตจำนวน 2,500 บาทให้กับโรงเรียนสอนเด็กกำพร้า และบอกว่า " ฉัน แก่เกินไปและอ่อนแอเกินกว่าจะปั่นสามล้อได้เหมือนเดิมแล้ว ไม่สามารถบริจาคอะไรให้กับเด็ก ๆ ได้อีกแล้ว และนี่คงเป็นเงินก้อนสุดท้ายที่ฉันจะบริจาคให้กับทางโรงเรียน" และนั่นคือคำพูดสุดท้ายของคุณปู่ ก่อนที่คุณปู่จะเสียชีวิตลงอย่างสงบเมื่อปี พ.ศ. 2548 ใน กระท่อมเล็ก ๆ อันแสนสุขของตัวเอง และงานศพของคุณปู่ก็เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้เศร้าโศกเสียใจของเด็ก ๆ และครูอาจารย์จากโรงเรียนสอนเด็กกำพร้าที่มีร่วมงานกันอย่างเนืองแน่น

ณ วันนี้ แม้ว่า คุณปู่ไป่ ฟาง ลี่ ได้ล่วงลับไปนานกว่า 5 ปีแล้ว แต่ดูเหมือนว่าชื่อของคุณปู่ ยังคงถูกนำไปพูดถึงและบอกต่อนับครั้งไม่ถ้วน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานเลี้ยง เด็กกำพร้าเมืองเทียนจิน รูปคุณปู่ถูกนำไปประดับไว้ เพื่อเป็นอนุสรณ์ให้เด็ก ๆ ได้รำลึกถึงผู้มีพระคุณ ที่แม้จะไม่ได้หวังให้ใครยกย่อง และไม่ต้องการสิ่งตอบแทนใด ๆ แต่ความดีของคุณปู่ก็คงไม่อาจจะถูกลบลืมไปได้ และมันก็จะยังคงดำรงอยู่อย่างนั้นไปอีกนาน

เงิน....มี "ค่า"

แต่คนรู้จักใช้เงิน.....มี "คุณค่า" นะครับ

ขอบพระคุณบทความดีๆ จากอาหมอทัตเทพครับ

ขอบคุณคุณ Burst มากครับ

ลองไปหางานทำดูครับ แล้วจะซึ้งว่าวันละ250 มันก็ลำบากแทบขาดใจแล้วครับ

ผมก็เรียนอยู่ สอนดนตรีหาเงินกินขนม ได้ชั่วโมงละ 400 มีซื้อของที่อยากได้ แต่ก้อยังไม่พออยู่ดีแหละ อิอิ

สมัยนี้คน เค้าคิดว่า เงินคือพระเจ้าหมดแล้ว ครับ

คนจน จะได้รับการตอนรับไม่เหมือน คนรวย 5555555+(ผมเขียนจากเหตุการณ์จริง)

หรือว่าไม่จริง

ผมได้วันละ 50 บาท -*- .....

อาศัยอดออมไปวันๆ ทำงานบ้างถ้ามีคนจ้างไป หรือหางานได้

ปล. ตั้งแต่รู้จักเวปเฮียมา ทำให้รู้ว่า กว่าจะได้ TF10 ร้านเฮีย มันใช้เวลาตั้งปีกว่าๆ 55555+
จะซื้อของร้านเฮียแต่ละชิ้นนี่ สุดๆเลย สำหรับผม -*-

เอางี้ดีกว่าครับ

ถ้าอยากเกลียด ก็เกลียดไปเลย
ถ้าคิดว่าชีวิตปัจจุบันนี้มันบัดซบมาก

ก็ลองเดินออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองเลยครับ ออกมาเผชิญโลกแห่งความจริงดู
แล้วจะรู้ว่าโลกของผู้ใหญ่ ที่ไม่มีพ่อแม่คอยให้ค่าขนมแล้วนั้น มันหนักหนายิ่งกว่าเพียงไร

ถามว่าเงินวันละ 100 มันมากเกินไปเหรอ ??

มันมากเกินพอสำหรับบางคนเลยล่ะครับ

ลองหาเงินดูเองให้ได้ก่อนครับ (ที่ไม่ใช่การเอาของคนอื่นไปขาย แบบนี้ไม่ได้เรียกว่าหาเงิน)
เมื่อนั้นคุณก็อาจจะเข้าใจ

อ่านเรื่องของพี่ Mr.Burst แล้วน้ำตาไหลเลย....
ถึงทุกๆคน เราต้องรักแม่ให้สุดๆ เลยครับ
ตอนนี้ภรรยาผมท้องแก่อยู่ประมาณแปดเดือน
รู้ไหมว่า เค้าดูลำบากและเหนื่อยกับการใช้ชีวิตประจำวันมาก
ปวดท้อง เมื่อย นอนไม่หลับ ตื่นบ่อย เดินไม่ค่อยไหว ลุกนั่งลำบาก
มีอาการทุกวันแบบนี้ทุกวัน
คนที่เป็มแม่คนเนี่ยเสียสละจริงๆ ทนลำบากมากๆกว่าลูกจะเกิดมา
พอลูกโตมาก็เป็นห่วงตลอด เรามีลูกมีเมียแล้ว ท่านก็ยังห่วงเราเหมือนเดิม
ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย....ไม่หาแม่กันเถอะ อย่าลืมซื้อของที่ท่านชอบไปฝากด้วยนะ

ปัจจุบันผม 21 ผมทำงานเลี้ยงตัวเอง ทุกๆ อย่างตั้งแต่ 16

ไม่เคยขอเงินแม่สักบ้าน จน ตอนนี้ ก็มี กิจการเล็ก ๆ ของตัวเอไงได้

ซึ่ง มันไม่ได้มีอะไรยากเลยครับ ก็แค่ ลงมือทำ ง่ายจะตายไม่เห็นต้องไปรอหวังพึ่งใคร

การที่ จะพึ่งพา ตัวเอง ด้วย "ตัวเราเอง" นี่มันไม่ยากอย่างที่คิดนะครับ อยากไห้ ลองมองตัวเองดูครับ อย่ามั่วแต่ไปโทษใคร ครับ

อ่านความเห็นในกระทู้นี้และลองกลับไปคิดดูครับ

ถ้าเรามองไม่เห็นหน้าตัวเองก็ให้มองที่กระจก แต่ถ้าเรากำลังมองไม่เห็นในสิ่งที่เราทำให้มองจากคนรอบข้างดูครับ มันอาจเตือนสติเราได้

^____^


ปล. รักแม่เยอะ ๆ นะครับ อย่าไปรอ วันสุดท้ายก่อนโลกแตกแล้วค่อยไปทำดีกับแม่ ทำทุกอย่างเพื่อ แม่ ให้เหมือนกับวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตครับ

ลองทำงานหาเงินเองดูครับ ว่าเงิน100บาทมันหายากแค่ไหน

..แม่ที่ดูแลลูก และเข้าใจลูกไม่ได้ไม่นับเป็นแม่ที่ดีครับ คนเป็นแม่ใช่ว่าจะทำอะไรถูกไปหมด แต่ละครอบครัวไม่เหมือนกัน อย่าได้พยายามเอาบรรดาเรื่องน่าประทับใจกับแม่ของคนอื่นมาให้น้องเค้าอ่าน หรือพยายามเลยครับ อย่างที่บอก คนละครอบครับ ต่างเวลาและสถานการณ์

-น้องเรียน กศน. แสดงว่าน้องก็ยังคงเป็นคนรักการเรียนอยู่ใช้ได้ นับว่าเป็นข้อดี (เก็บข้อดีไว้ครับ)
-น้องรู้จักขายของหารายได้จุนเจือ และคิดว่าได้ขอแม่ทุกครั้งที่เอาของไปขาย แต่ตัวแม่นั้นไม่ให้ (อันนี้ก็นับเป็นข้อดีครับ จะเอาอะไรไปขายบอกแม่ไว้ดีแล้ว ให้ไม่ให้อีกเรื่อง)
- ขอเงินทุน10k อันนี้แม่ไม่ให้ ลองคิดเองครับว่าทำไม เราทำอะไรให้แม่เค้ามั่นใจในการลงทุนนั้นหรือป่าว? เงินไม่ใช่น้อยครับ ถ้ายิ่งครอบครัวไม่ได้ร่ำรวยอะไรยิ่งต้องคิดให้หนัก
-ยืมของไปใช้ ไปดู แม่ไม่ให้.......อันนี้แม่คนรึป่าวครับ? (อาจจะด้วยอะไรก็แล้วแต่พี่ไม่รู้)

ก็เพราะสังคมไทย พยายามจะบอกเด็กว่าแม่มีบุญคุณท้วมหัวอย่างงั้นอย่างงี้ ที่ถูกมันเลยไม่ถูก ที่ผิดมันเลยไม่ผิดไงครับ พี่แนะนำนะ อย่าไปเชื่อเรื่องราวของคนอื่นมาก แน่นอนคนทั่วไปอยากให้น้องมองในทางบวกขึ้น แต่พี่ไม่นิยมแบบนั้นนะ พี่ให้น้องมองตัวเอง มองแม่ และสถานการณ์เองว่า ใครผิดใครถูก

พี่จะไม่บอกให้น้องมองโลกบวกสุดโต่ง และมองแง่ลบสุดขั้วนะ พี่อยากให้ไปทางสายกลาง เราโกรธแม่ แน่นอนแหละมันได้เราก็คน แม่ทำผิดได้ ก็แน่อีกหละแม่ก็คน ....เงินวันละร้อยสำหรับคนมีการศึกษามันหาไม่ยากเชื่อพี่ และส่วนมากน้องๆ กศน.ส่วนมากเลยนะที่พี่รู้จัก มักจะทำงานควบกับเรียนไปด้วย น้องได้ลองทำมันรึยัง? เชื่อมั่นในตัวเองครับ เราไม่ใช่เด็กแล้วชีวิตในวัยเด็กแม่น้องก็ดูแลน้องมาอย่างดีที่สุดแล้ว(พี่คิดว่าอย่างนั้นนะ)

...ตอนนี้เราโตพอจะทำงานได้แล้วลุยเองเลยครับเชื่อพี่ ถ้าเราขอเงินแม่แล้วแม่ไม่ให้ น้องก็ลงมือจัดการตัวเองทำงานแล้วเอาเงินนั้นนะกลับไำปให้แม่ ถึงวันนั้นแม่อาจจะไม่ยิ้มให้น้องแต่ในใจพี่เชื่อว่าแม่ต้องเชื่อมั่น และภูมิใจในตัวน้องลึกๆแน่นอน แล้วทุกอย่างมันจะดีขึ้นครับ เชื่อพี่นะ แล้วทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง

พี่ทิ้งท้ายไว้ละกันนะ ถ้าวันไหนน้องแอบเห็นแม่ร้องไห้ แล้วน้องจะเข้าใจเองว่า แม่ไม่เข้าใจเรา หรือเราไม่ได้พยายามเพื่อตัวเองและแม่ดีพอ

อ่านคห ข้างบนแล้ว

ผมเหมือน แหวกเมตรเห็นฟ้า

เหมือนปลาคือสู่น้ำ

คนที่กล้าคิด ที่จะแหวกแนว คนๆนี้แหละคือคนที่จะประสบความสำเร็จ มีบุญญาฑิการครับ

ขอคาราวะจากใจจริงครับ

ถ้าเกิดผมมีบุญญาฑิการพอ ที่จะมีบริวารแบบคุณซักคน

ผมจะรักเอ็นดู ยิ่งกว่าลูกแท้ๆอีกครับ

ขอคาราวะอีกครั้ง ด้วยความเคารพ

0_0

อยากรู้ 100 นึงมันมากไปรึเปล่าทำไมไม่ลองหาเงินเองดูวะ

มันไม่ดีนะ
ลองเปิดใจคุยกนดีดีมั้ย เผื่อแม่จะเข้าใจวัยรุ่นนนน ><

2 ปี ผ่านไปแล้วเพ่ ป่านนี้เขาคงซัดกันจบไปเรียบร้อยแล้วจ้า 55+

เห็นกระทู้นี้ช้าไปมาก
แต่ก็ไม่สายเกินไปที่ได้อ่านความคิดดีี ความเห็นที่งดงามของพี่น้่องหลายต่อหลายท่าน
ขอบคุณจริงๆครับ ทุกท่าน

คิดอะไรกันมาก พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว เอานี่ดีกว่า นั่งกินไป ฟังแผ่น Testไป ไม่รู้ว่า หู หรือ ปากมัน

อ๋อ เงียบกันเหรอ? ใช่ไหม ใช่ไหม งั้นเอานี่เลย

เจอกับของผมหน่อยครับ ใครจะแรงกว่ากัน ^ ^
ปลาหมึกไข่ย่าง แกงป่าปลาเห็ดโคน ลาบเป็ด ที่ชัยนาทครับ

5555 อิ่มไปแล้ว อย่าเอามายั่วซะให้ยากเลย รู้ทันรีบก่อนเลย 5555

แค่คิดก็บาป แล้วครับ ไม่มีใคร รักเราเท่า พ่อกับแม่รักลูก

จขกท.
เมื่อคุณสามารถเรียนจบ เมื่อคุณได้เห็รอยยิ้มของพวกท่าน คุณจะเข้าใจคำว่าความสุข
เมื่อคุณอายุเกิน 25 คุณน่าจะเข้าใจพวกท่านมากขึ้น
เมื่อคุณอายุเกิน 30 คุณจะเข้าใจพวกท่านมากขึ้นไปอีก

เชื่อผมสิ...

เข้ามา like ทุกค.ห.เลยครับ กระทู้คุณภาพ ^^

ท่าน คนนี้ กับท่าน เหน่งบา...

ผมทนไม่ไหวแล้วนะครับ


ผมหิวข้าว.....

งานเยอะข้าวยังไม่ได้กินเลย เอารูปมายั่วกันซะงั้น....

เอ็งยังดี มีแม่ให้แบมือขอตังค์

ชอบความคิดเฮียมากครับ บางครั้งก่อนที่จะตัดสินอะไร ต้องสำรวจตัวเองก่อน เราต้องการให้คนอื่นเข้าใจเรา (เหตุผล108ที่เข้าข้างตัวเอง). ลองทำความเข้าใจกับคนอื่น หรือคนใกล้ตัวเราก่อนหรือยัง ถ้ายังลองทำดูครับ วันนี้ไม่มีใครที่จะห่วงใยเราดูเเลเรา เลี้ยงดูเรามาได้ตลอดหรอกครับ ถ้าคนนั้นไม่ใช่คนที่รักเรา วันนี้มันมีตัวอย่างที่เราได้เห็นอยู่ถึงคนที่ยากจน ไม่มีอันจะกิน ด้อยโอกาส เเล้วคนเหล่านั้นเขาร้องขอโอกาสจากใครได้ ทุกคนต้องดิ้นรน เเล้วตัวเราละวันนี้ต้องการอะไร ต้องการให้ใครเข้าใจ บางครั้งเราต้องตั้งสติเเล้วลองถามตัวเองว่าท่านมีเห็นผลอะไร ทุกอย่างมันมีเหตุผลของมันอยู่นะครับ เเต่วันนี้น้องต้องเปิดใจรับฟัง
บางครั้งหูที่น้องได้ฟังท่านบ่น หรือ บางครั้งเราพูดผิดนิดนึงท่านก็ว่า เเต่อย่าใช้หูฟังเพียงอย่าเดียวนะครับเเต่จงใช้ใจฟัง เเล้วน้องจะสัมผัสได้ว่าท่านเป็นห่วงเเละรักเรามากเเค่ไหน ตอนผมเด็กๆ ผมก็เคยคิดเข้าข้างตัวเองตลอด. จนตอนนี้ก็มาเสียใจกับบางเรื่องที่เคยทำลงไป
เเละสุดท้ายผมก็ขอให้น้องหันหน้าเข้าไปคุยกับท่าน ปรับความเข้าใจกับท่าน ผมว่าเวลาคนเรามันสั้นนะ วันนี้ทำอะไรให้ท่านมีความสุขได้ก็ทำไปเถอะครับ

กระทู้เก่าเก็บ555+ แต่ซึ้งดีนะ