เสียงแว่ววังเวงหวีดหวิว
แผ่วแผ่วพลิ้วเสียงลม เสียงซึง
นิ้วกรีดดีดดังตังตึง
..ติงตึงติงตังตึงติง..

เสียงโอดทำนองขับขาน
สอดประสานสำเนียงเวียงพิงค์
คล้ายล่องลอยตามน้ำปิง
มาสู่สิงอิงในภวังค์

นั่นคือเสียงซึงจากลุงต๋าคำ
จากโลกอันมืดดำแต่มีพลัง
หวานเศร้าบอกเรื่องราวปางหลัง
ที่ถูกฝังด้วยกาลเวลา

ไม่อาจมองเห็นผู้คน ด้วยอับจนพิการสองตา
ก็อยู่อย่างคนแสวงหา ด้วยศรัทธาในคีตการ
แข็งกร้าวไม่งอนง้อใคร แต่แจ่มใสเหมือนดอกไม้บาน
แม้นให้ด้วยใจสงสาร ก็ขับขานเสียงเพลงตอบแทน

นั่นคือเสียงซึงจากลุงต๋าคำ
จากโลกอันมืดดำจากใจให้แฟน
หวานเศร้าเจ็บปวดร้าวสุดแสน
ด้วยอ้อมแขนโอบซึงตรึงใจคน..

สองข้างทางอันแสนไกล ที่เดินไปด้วยความขัดสน
ไม่ขาดคนเคียงข้างตน คู่กุศลคู่กรรมคู่ครอง
ถึงตราบจนวันสุดท้าย ชีพวางวายผู้คนหม่นหมอง
สองแก้มอาบน้ำตานอง สิ้นทำนองสิ้นเสียงซึงตึงตัง

ไม่มีเสียงซึงจากลุงต๋าคำ จากโลกอันมืดดำแต่มีพลัง
แม้นร่างถูกดินทรายกลบฝัง แต่มนต์ขลังยังตรึงซึ้งใจ

ไม่มีเสียงซึงจากลุงต๋าคำ จากโลกอันมืดดำจากใจให้แฟน
หวานเศร้าเจ็บปวดร้าวสุดแสน ด้วยอ้อมแขนโอบซึงตรึงใจคน..

อ่านจากหนังสือแล้ว รู้สึกมหัศจรรย์ใจครับ '...ผมเคยเห็นแกเล่นเพลงเรียกนกให้บินลงมาบินวนเล่นกับแกได้เป็นฝูง...' เรื่องแบบนี้เคยอ่านเจอในนิทาน หรือในนิยายกำลังภายใน ซึ่งก็คงมีเค้าโครงมาจากเรื่องจริง แต่ มันเคยเป็นจริงเมื่อไม่กี่สิบปีก่อน ที่อัจฉริยะบุคคลผู้อาภัพท่านนี้ ยังดำรงชีวิตอยู่ในแผ่นดินล้านนา

ขยายความเพิ่มนิดนะครับ วณิพกในความหมายนี่ ไม่ใช่ขอทาน(ยาจก)นะครับ คือ..เร่ร่อน ร้องเพลงแลกเศษเงิน(อย่างในเพลงพี่แอ๊ด) ที่จริงจะเหมือนศิลปินเปิดหมวกในเมืองนอกน่ะครับ เล่นดนตรีเล่นเพลง โดยไม่ใช่ไปเดินขอเงินเขา...

และก็อย่างในสองย่อหน้าสุดท้ายของหนังสือที่ตัดแปะมานี่ คุณจรัล มโนเพ็ชร ดำเนินชีวิตตามวิถีของลุงต๋าคำ คือ ไม่ของาน มีคนมาจ้าง ถึงจะทำ

ก็คือความทรนงในศักดิ์ศรีนั่นเองครับ ทั้งลุงต๋าคำ และคุณจรัล มโนเพ็ชร

แถมภาพคุณจรัลให้ดูอีกภาพครับ ภาพนี้ไม่ค่อยมีให้เห็นเท่าไหร่
ถ่ายประมาณปี๒๕๓๓ ลงพิมพ์ในนิตยสารไปรยาลใหญ่ครับ สมัยน้องไม้ ลูกชายยังเล็กอยู่

ศิลปินในดวงใจผมเลยครับ