เมื่อท่านจากเราไปแล้วการจัด งาน
ใหญ่โตมันไม่มีประโยชน์อะไร เวลาท่านอยู่ทำไมไม่ทำ?
ความรู้สึกของน้องคนหนึ่งที่ บรรยายออกมาจากใจในขณะที่....
ผมก็เป็นเช่นเด็กวัยรุ่นทั่วๆ ไป เรียน
เที่ยว นอน กิน ดึกๆผมก็โทรคุยกับแฟนของ ผม
ซึ่งทั้งหมดเหล่านี้มันก็เป็นกิจวัตรประจำวันของผมและผม ก็
เชื่อว่าใครๆเค้าก็ทำแบบนี้กัน 'จ้า ตัวเอง วันนี้กินข้าว รื้อยาง'
'กินกับอะไรบ้าง แล้วตอนกินตัวเองคิด
ถึงเค้ามั้ยเนี่ย' 'รู้มั้ยตัวเอง ถ้าเค้าเป็นผีเนี่ย
เค้าอยาก เป็นกระสือที่รักจะได้เห็นใจไง'
'ตัวเองวางก่อนดิ ก่อน ดิ'
ประโยคต่างๆที่ผมได้คิดและ คัดสรร เตรียมพร้อมมาต่างๆก่อนโทร
ผมยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่ตอน ดึกไปกับ
การคุยโทรศัพท์ ระยะเวลาอันผมได้ใช้ไปในแต่ละครั้ง นั้น
พอรู้สึกอีกทีก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว แต่ผม ก็
ไม่ชอบนะ หากใครจะมาว่าผมไร้สาระ ก็ไม่เห็นหรอคนส่วนใหญ่เค้า ก็ทำกัน
'เอ้อ เกือบลืมไปอีกอ ย่าง
กิจวัตรอีกอย่างนึงของผม ก็คือ แม่ของผมมักชอบโทรหาผมทุกวัน'
'ตอนนี้ลูกอยู่หอรึยัง'
'เย็นนี้กินข้าวอิ่มมั้ย' 'วันนี้เรียนเป็นยังไง บ้าง'
'อย่าไปเที่ยวที่ไหนไกลนะ' โธ่!คำถามเดิมๆ ผม ก็
ตอบไปแบบเดิมๆ แม่ผมก็ไม่เบื่อซักที ยังคงโทรหาผมเป็น ประจำ
โชคดีที่ผมพยายามตัดบทคุย ผมกับแม่
น่ะ คุยกันไม่กี่นาทีก็วางแล้ว ก็มันไม่มีอะไรจะคุยจะให้ผมทำยัง ไง'
จนกระทั่งวันนั้น
'ตัวเองตอบเค้าได้รึยัง ว่ารักเค้ามั้ย' 'เร็วๆสิ
เค้ายังอุฒส่าห์บอกรักตัวเองไปแล้ว นะ'
'แล้วยังจะใจร้ายไม่บอกรักเค้าอีก หรอ'
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงจาก โทรศัพท์บอกผมว่ามีสายซ้อน
ผมมองไปที่หน้าจอมันขึ้นชื่อ ว่า 'Home'
'โธ่ แม่โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย กำลัง เข้าด้ายเข้าเข็มเลย'
ผมไม่สลับสายผม ผมยังคงคุยกับสุดที่รัก ของ
ผมต่อไป เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่แม่จะคุยกับผมก็คงเป็นประโยค เดิมๆ
'และนั่นก็เป็นโอกาสสุดท้าย ที่ผมจะมี
โอกาสฟังเสียงของแม่'
หลังจาก นั้นไม่นานทางญาติของผมโทรมาแจ้งผมว่า
เมื่อคืนนี้บ้านของผมถูก ขโมยเข้า และแม่ของผมขัดขืน
และได้ต่อสู้กับโจร จึงถูกโจรใช้มีด แทงเข้าที่ท้อง
แม่เสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว ญาติของ ผม
เล่าอีกว่าตอนไปพบศพแม่นั้น ในมือของแม่กำโทรศัพท์ไว้ แน่น
และเบอร์โทรออกล่าสุดของเธอไม่ใช่โทร
แจ้ง ตำรวจหรือเรียกรถพยาบาล แต่แม่เลือกที่จะโทรหา 'ผม'
สิ่งสุด ท้ายในชีวิตที่แม่ผมเลือกที่จะทำคือ
โทรศัพท์หาผมเพื่อฟังเสียง ของผม
วินาทีนั้นน้ำตาของผมไหลอาบแก้ม ผมพูดอะไรไม่ออก มือและตัวของผมสั่น
วันนั้นผมเลือกที่ จะคุยกับแฟน
ผม ดีกว่าที่จะคุยกับแม่ของผม ผู้หญิงคนเดียวในโลก
ที่คุยกับผมเป็นคนแรกในชีวิต ผู้หญิงคนเดียวที่ผม
สามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเวลา โดยที่ผมไม่ต้องเตรียมบทพูด ใดๆ
ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะประทับใจหรือไม่ ไม่ต้องมีมุข ไม่ต้องมีคำหวานใดๆ
คนเดียวในโลกที่โทรมาหาผมเพียง แค่ฟังผมพูดประโยคเดิมๆ คน
เดียวในโลกที่ไม่ว่าโทรศัพท์เธอจะโปรโมชั่นแพงแค่ไหนก็ยังโทรหาผม
'และคนเดียวในโลกที่เลือกคุยกับผมในวินาทีสุดท้ายในชีวิต'
ในบางครั้งประโยคที่ว่า 'ไม่มีคำว่าสาย หากเราคิดที่จะแก้ตัว'
มันก็ ไม่เป็นความจริง
'เพราะบางปรากฏการณ์ในโลก เกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว'
อาจเป็นเพราะเวรกรรมของผม หลังจากนั้น
ไม่นานแฟนผมที่ผมใช้เวลาคุยกับเธอวันหลายๆชั่วโมงคุยกับเธอก็ทิ้งผม ไป
วันนี้ผมเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น
หลายๆอย่าง ที่คนส่วนใหญ่ทำ มิได้หมายถึงสิ่งที่ถูกต้องเสมอไป
เพราะตัวเรา เท่านั้นที่เป็นผู้ต้องรับผลการ
กระทำของเราเอง 'เราจะรู้ว่า สิ่งใดสำคัญ ก็ต่อเมื่อเราต้องเสียมันไป'
ทุกวันนี้ผมนั่งมองโทรศัพท์
รอ ที่จะตอบคำถามเดิมๆให้ผู้หญิงคนหนึ่ง ฟัง
แต่ผู้หญิงคนนั้นคงไม่มีอีกแล้ว