เช่นเคยครับ อันนี้เป็นสกู๊ปอีกอันหนึ่งของพวกเรามั่นคงเช่นเคยล่ะครับ เป็นการเก็บภาพบรรยากาศ พร้อมกับเล่าสอดแทรกแง่มุมขำๆๆ ซึ่งขำมั่ง ไม่ขำมั่ง ปนกันไปล่ะครับ 555 ซึ่งเล่าโดยผมเอง มั่นคง ร้านเดิมเจ้าเก่า ปากซอยบิ๊กซีโลตัสว่างั้น

การเิดินทางคราวนี้ ผมว่ามันเหมือนกะเหรี่ยงจริงๆ จะว่าไปแล้ว เรียกว่า กะเหรี่ยงมั่นคง ก็คงไม่ผิดแต่อย่างใด ภาพต่างๆ อาจจะไม่ได้สวยงามล่ะครับ หรือมีอะไรหวือหวา

เพราะการไปเที่ยวญี่ปุ่น ผมว่ามันไม่มีอะไรให้ถ่าย หรือถ่ายเท่าไหร่ก็ไม่เกิดว่างั้น 555 และอีกประการ เราถ่ายภาพกันไม่เป็นนั่นเอง......5555

เอ้า ตามมาเล้ยยยยย

ผมนัดเจอกับเจ้าเบียสที่สนามบิน ด้วยความที่ต่างคนต่างเงอะงะ เนื่องจากไม่เคยเที่ยวไหนกับเค้า เราก็เลยออกแนวบ้านนอกเข้ากรุงล่ะครับ

เค้าันัด 9 โมงเช้า แต่ผมดันมาถึงซะตั้งแต่ไก่เิริ่มโห่ คือมาถึงตั้งแต่ 7 โมงเช้า อารมณ์เหมือนกลัวตกรถสองแถวเข้าอำเภอประมาณนั้นเลยครับ

ว่าแล้วก็ถ่ายภาพที่ไม่มีใครเค้าจะถ่ายกันก่อน........

ผมติดข้าวเหนียวหมูย่างมากินกันตาย และติดขนมมากินหลายห่อ เพราะได้ยินชาวบ้านเค้าเล่าว่า ของขายที่สนามบินสุวรรณภูมิ ขายแพงกว่าเซเว่นแถวบ้านผมซะอีก

เพื่อความไม่ประมาท งั้นซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งมาก็แล้วกัน แต่ผมไม่ซื้อถึงข้าวเหนียวไก่ย่าง เพราะมันจะดูเอิกเกริกเกินไป 555

ผมบอกเบียสว่า หิ้วไว้ดีๆๆ อย่าเผลอลืมวางไว้ที่ไหน เพราะถ้าถุงนี้หาย สงสัยเราจะไม่มีปัญญาซื้อข้าวกินในสุวรรณภูมินะเว้ย

เจ้าเบียสรับคำ และหิ้วติดมือไปตลอด........

เบียสหิ้ว ผมก็หิ้วมั่ง........ก็ใันคือถุงยังชีพของพวกเรานี่นา

นี่เลย น้องปุ้ม ฝ่ายขายของบริษัทมหาจักรที่ตามมาดูแลกะเหรี่ยงมั่นคงถึงสนามบิน ด้วยความที่กลัวผมจะรุ่มร่าม เซ่อซ่า ก็เลยมาดูแลให้เรียบร้อยว่างั้นล่ะ 555

งั้นเฮียขอหิ้วปีกละกัน.........

เจ้าเบียสโทรสั่งเสียลูกเมีย เอ๊ย ไม่ใช่ๆๆๆ โทรสั่งงานต่างๆ ก่อนจะขึ้นเครื่องบินไป เพื่อความเรียบร้อยครับ งวดนี้ผมหอบโน๊ตบุ๊คไป และเจ้าเบียสพก iPad ไป

เรียกว่ากะจะไปทำงานกันที่นู่นต่อว่างั้นล่ะๆๆๆๆ 555

แล้วเราก็นั่งดวลข้าวเหนียวหมูปิ้งบนพื้นสนามบินสุวรรณภูมิล่ะครับ การได้นั่งกินข้าวเหนียวหมูปิ้งในสนามบินสุวรรณภูมิ ผมถือเป็นเกียรติอย่างสูงแก่สนามบินว่างั้น 555

สกู๊ปนี้ผมเล่าไปเรื่อยๆ จะหาภาพสวยๆ คงจะลำบากล่ะครับ 555

มาถึงตอนสนุก..........

ผมนั่งเครื่องบินกับเจ้าเบียสติดกัน ตอนนี้กำหนดการเครื่องบินนั้นบินถึงสนามบินที่ไทเปแล้ว คือเวลามันถึงแล้ว แต่ผมแปลกใจ ทำไมมันไม่ยอมบินลงซักกะที

กัปตันก็ไม่เห็นประกาศอะไร แอร์โฮสเตส ก็นั่งอยู่กับที่รัดเข็มขัดอย่างดี ไม่ยอมพูดอะไร

ในจอโทรทัศน์บนเครื่องบินก็แสดงภาพเป็นรูปเครื่องบินกำลังบินเป็นวงกลม วนไปวนมา เครื่องก็กระพือเพราะพายุฝน


จู่ๆๆ ไฟทางออกฉุกเฉินก็เปิดขึ้น !!! เป็นการเปิดแบบไม่ควรเปิดล่ะครับ เพราะเท่าที่เคยดูในหนัง เค้าจะเปิดเวลาเครื่องบินมีปัญหาฉุกเฉิน ต้องร่อนลง หรือจะมุดหัวลงก็ตามที


ผมบอกเจ้าเบียส เฮ้ยๆๆ กลิ่นไม่ค่อยดีแล้วว่ะเบียส มันดันเปิดไฟทางออกฉุกเฉินแบบนี้ แสดงว่ามันคงจะมีเหตุอาเพศซะแล้ว เจ้าเบียสหน้าตาเหรอเลิ่กลั่กมองผมเป็นทีว่าเอาไงดี

ผมบอกว่า เดี๋ยวถ้าวิกฤติกว่านี้ หน้ากากออกซิเจนมันจะหล่นลงมาให้ใช้คนละอัน ยังไงเราแย่งอันของคนนั่งข้างๆๆ มาก่อนนะเว้ยอย่าลืม.........


แต่ปรากฏว่าหลังจากการบินวนเหนือกรุงไทเปประมาณครึ่งชั่วโมง นักบินจีนคนเก่งขอเราก็สามารถหารูมุดแหวกเมฆลงจอดได้อย่างเป็นปกติ.............

เฮือก เฮือก........(มันคือเสียงถอนหายใจของผม 555)

เครื่องลงจอดท่ามกลางพายุฝน เรามาจังหวะสภาพอากาศไม่ดีนัก

จริงๆ แล้วคนอื่นเค้าเฉยๆๆ กัน แต่บ้านนอกเข้ากรุง หรือกะเหรี่ยงอย่างเราถือว่าไม่ธรรมดา ปู้โธ่ ก็เราเสียวของเรานี่นา....5555

เสียวหรือไม่ ขอให้ดูหน้าเจ้าเบียสครับ

พอลงมาแตะพื้นดินได้ เจ้าเบียสท่าทางโล่งอก คล้ายๆ นักโทษประหารที่โดนผู้คุมยิงด้วยปืน แต่กระสุนดันยิงไม่ออกนั่นเอง

ผมถ่ายบันทึกหน้าตาเจ้าเบียสไว้ เจ้าเบียสสะกดความกลัวจนแทบไม่ไหว น้ำตาไหลพรากๆๆ หัวเราะทั้งน้ำตาว่างั้น......

ผมเหลือบมองไปที่เป้ากางเกงเจ้าเบียส มันเป็นรอยวงของน้ำขนาดใหญ่ และอยู่ตรงเป้ากางเกงพอดี

เฮ้ยๆๆๆๆ เบียส ถึงกับฉี่ราดเลยเหรอ.......5555

(ผมก็เล็ดออกมานิดนึง แต่ไม่ได้บอกใคร)

หลังจากรอดตายด้วยความขี้กลัวจนเกินไปของกะเหรี่ยงอย่างเรา คราวนี้ค่อยสบายหน่อยล่ะครับ มาถึงเค้าก็พาไปกินข้าวก่อน ให้หายเสียวจากเหตุเมื่อช่วงเย็นล่ะครับ

แอ๊คท่าก่อนกินข้าวซะหน่อย มื้อนี้ต้องกินให้ท้องแตก เพราะวันนี้ซัดแต่ข้าวเหนียวหมูปิ้งหน้าปากซอยมาทั้งวัน 555

คณะทัวร์ที่มากับบริษัทมหาัจักร รวมๆๆแล้วน่าจะราวๆ 100 คนครับ เราลงไปนั่งรับประทานในภัตตาคารจีนแห่งหนึ่งพร้อมๆๆ กัน

อาหารอร่อย และที่สำคัญเราดันหิวมากซะด้วย 555

ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมยุคนี้ คนไทยก่อนกินข้าว ต้องถ่ายรูปอาหารก่อน

แต่ถ้าให้ผมเดา มันเหมือนกับว่า การถ่ายภาพอาหารเหล่านี้ เป็นการตั้งใจส่งภาพไปแหย่เพื่อนๆ ทาง FAcebook ให้น้ำลายไหลมากกว่า

ส่วนผมไม่รู้อีโหน่อีเหน่ เห็นเค้าถ่าย ก็ถ่ายมั่งว่างั้น 555

หลังจากกินอาหารมื้อแรกในไต้หวันเสร็จ เค้าก็ปล่อยให้เดินเล่นกันตามอัธยาศัยใคร อัธยาศัยมันล่ะครับ ผมเดินมาที่ร้านหมวยคนหนึ่ง ขายไส้กรอกดุ้นเบ้อเริ่ม

ผมนึกในใจ นี่มันไม่น่าจะเป็นไส้กรอก แต่่น่าจะเป็นไส้อั่ว ที่ขายในตลาดวโรรสที่เชียงใหม่มากกว่านะเนี่ย 555

เดินย่ำต๊อกไปเรื่อยๆๆ ก็มีร้านของกินทั่วไปล่ะครับ ท่านใดที่ดูสกู๊ปอันนี้ ก็นึกว่าผมเก็บบรรยากาศมาฝากเล่นๆ ครับ อ่านไปเล่นๆ เพลินๆ หรือจะคลิกปิดขี้เกียจอ่านก็สุดแท้แต่

เอ้า ตามผมมา เล่ายาวล่ะครับงานนี้ๆๆๆๆ 555

มาถึงร้านขนมหวาน ที่เค้าเสียบเป็นไม้ๆๆ จำได้ว่าไม้ละ 40 บาท เงินไต้หวันกับเงินไทยใกล้เคียงกันครับ เงินไทยกับเงินไต้หวัน ใกล้เคียงกันครับ

คือ 1 บาทนิดๆๆ ของไทย ประมาณเท่ากับ 1 ดอลล่าร์ไต้หวัน

ไอ้ขนมหวานนรกแตกอันนี้ มันหวานจนลงไปถึงขั้วตับเลย ไม่แนะนำให้กิน แต่แนะนำให้ซื้อมาแอ๊คชั่นถ่ายรูปเฉยๆๆ นะครับ 555

แล้วผมก็มาถึงแหล่งช็อบปิ้งกลางคืนของไ้ต้หวัน อารมณ์จะคล้ายๆ ข้าวสาร ผสมเยาวราช ผสมกับแถวเจริญกรุง วงเวียน 22 ผสมพัฒน์พงษ์ เข้าไปอย่างล่ะหน่อย

ใครไปไต้หวันที่ตลาดนี้ มีแต่เสื้อผ้าเกรดมาบุญครองครับ เพราะตรงนี้น่าจะเป็นแหล่งไนท์บาซ่าร์ขอเค้าล่ะ จำได้ว่าชื่อ ไนท์มาร์เก็ตสือหลิน ล่ะครับ 555

เที่ยวให้สนุกเดินทางให้ปลอดภัยครับเฮียและพี่เบียส

ติดของยุ่นกลับมาบ้างนะครับ 5555

ขอบคุณครับคุณ Cappuccino1 เราไปมาแล้ว กลับมาแล้วจ้าๆๆๆ 555


ต่อกันครับ ตื่นเช้าขึ้นมาตามกติกาสากลของทัวร์ประเทศไทย คือ 6-7-8 คือ แหกขี้ตาตื่นตอน 6 โมง และ แปรงฟันขี้เยี่ยวให้เสร็จและลงกินข้าว 7 โมง และรถจะออกตอน 8 โมง

วันนี้เค้าพากะเหรี่ยงมั่นคงมาที่ พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติกู้กงครับ

แล้วผมกับเจ้าเบียสก็ถ่ายภาพคู่กับท่านด็อกเตอร์ซุนยัดเซนล่ะครับ เราต้องสำรวมหน่อย ไม่งั้นอาจจะโดนทหารจีนเตะกระเด็นออกมาไม่ทันล่ะครับ 555

ใช้บริการช่างภาพจากไหนครับเฮีย เอียงขวาตลอดเลย อิอิ

ท่าจะหนักขวาแฮะย์

แล้วก็มาต่อกันที่อนุสาวรีย์วีรชนจงเลี่ยฉือล่ะครับ มีทหารเฝ้าประตูอยู่ ทหารจีนหน้าตาไม่ได้เรื่องครับ หากจะให้ประกบกับทหารไทย ผมว่าทหารไทยหล่อกว่าหลายปี๊บอยู่เหมือนกัน 555

ลืมเล่าไปเรื่องนึง ไอ้เสื้อแจ๊คเก็ตตัวที่ผมกับเจ้าเบียสใส่นั้น เราไปซื้อวินาทีสุดท้ายที่ตลาดนัดครับ เป็นเสื้อมือสอง สอยกันคนะตัว 99 บาท

ทำให้เรามีเสื้อใส่กันลมกันฝนรอดตายกันไปได้ล่ะจ้าๆๆๆ 55

555 พี่อีแมน ใช้บริการการถ่ายภาพของไกด์ล่ะครับพี่ 5555


มาดูหน้าตาทหารจีนไต้หวันกันหน่อย ผมโคลสอัพเข้ามาใกล้ๆๆ จะเห็นว่าสิวเกรอะ ไม่เคยไปรักษาตามคลีนิครักษาสิวเลยว่างั้น

แต่บอกก่อนครับ ผมเกือบโดนทหารจีนสอยร่วงเหมือนกัน เพราะผมดันเอามือยื่นเข้าไปชี้ที่เป้ากางเกง เล่นเอาพวกตบเท้าดังปัง กระแทกปืนดังโครม ผมหันหลังวิ่งหนีแทบไม่ทัน 555

แล้วเค้าก็พาเรามาเที่ยวตึกที่สูงที่สุดของกรุงไทเป ซึ่งก็คือตึก 101 นั่นเอง ว่าไปแล้ว ตึกนี้เป็นสัญลักษณ์ของไต้หวันเลยด้วยซ้ำไปครับ ความสูง 508 เมตร

ว่ากันว่ามันสูงที่สุดในโลก (เมื่อก่อน) แต่ตอนนี้ถูกเมืองดูไบลบสถิติไปแล้วครับ

ผมบอกเจ้าเบียสว่า แอ๊คชั่นหน่อยเว้ย ประมาณว่ามองยอดตึกหน่อย แต่เจ้าเอ๋ย เมฆมันล้อมยอดตึกไปซะหมดเลย 555

(จะเท่ซักหน่อยว่างั้น)

หมดมุขจะถ่ายรูป เพราะเมืองท่องเที่ยวแบบนี้ ไม่รุ้จะถ่ายอะไรมาฝากล่ะครับ เอาไว้ถ้ามีวาสนาไปเที่ยวพวกเนปาล ทิเบต จะถ่ายมาฝากกันเยอะๆๆๆ 555

งั้นเอามุมแป้กไปก่อนละกัน 555

เราเข้าลิฟิ์กันขึ้นไปที่ยอดตึกครับ น่าจะไปที่ชั้น 88-89 ไงนี่ล่ะ ความจริงผมจำอะไรไม่ได้เลย เค้าให้ไปไหน เราก็ไปตามที่เค้าว่าล่ะครับ เป็นการดีที่เราไม่ต้องใช้สมองคิด

เพราะเราใช้สมองคิดเรื่องงานอยู่ตลอดเวลาที่อยู่กรุงเทพ แนะนำทุกท่านว่่า เวลาออกจากเมืองไทย ให้เลิกคิด แล้วให้เค้านำไปอย่างเดียวง่ายดี 555

เราขึ้นลิฟท์ที่ความเร็วกลายเป็นอันดับ 2 ของโลกไปแล้วคือ 1008 เมตรต่อวินาที เรียกว่ากลั้นใจนิดเดียว อ้าวเฮ้ย ถึงยอดตึกแล้ว.......

ทนชมภาพห่วยๆ ของพวกเรากะเหรี่ยงมั่นคงกันต่อนะครับ 555

เราขึ้นมาถึงจุดชมวิวบนยอดตึก แต่ปรากฏว่าเมฆมาก มองแทบไม่เห็นอะไรเลย มองไปข้างล่างยังไม่เห็นอะไรด้วยซ้ำไป นานๆที ลมจะพัดเมฆให้ผ่านไป พอจะเห็นข้างล่างลางๆ ล่ะครับ 55

ผมข้องใจเจ้าตุ๊กตาตัวนี้จริงๆๆ ใครทราบว่าชื่ออะไรช่วยบอกทีนะครับ คือหน้าตาตุ๊กตาตัวนี้ ดันมาละม้ายคล้ายๆๆ กับผม

ว่าแล้วก็ถ่ายรูปบรรพบุรุษของผมเก็บไว้เป็นหลักฐานหน่อยนึงล่ะ 555

เจ้าเบียสไปตรงไหน จะหาแต่ wi-fi อย่างเดียวเท่านั้น ไกด์เล่าว่า เวลาไปที่ไหน พวกลูกทัวร์คนไทยไม่ถามอะไรก่อน นอกจากจะถามว่า

มี Wi-Fi ใช้หรือเปล่า ????

แสดงว่าชีวิตคนมันถูกกำหนดโดย Wifi ไปซะแล้ววววว

แล้วเราก็เดินทางออกจากไทเปมาที่จังหวัดโอกินาว่า Okinawa ของประเทศญีปุ่นล่ะครับ เป็นจังหวัดหนึ่งของญี่ปุ่น อยู่ทางใต้สุด ประกอบไปด้วยหมู่เกาะริวกิว อารมณ์คล้ายๆ ภูเก็ตของบ้านเราล่ะครับ

สมัยก่อนเคยเป็นที่ตั้งฐานทัพเรือของสหรัฐในช่วงสงครามโลก แต่ตอนนี้ญี่ปุ่นจับมาแปลงโฉมเป็นเมืองท่องเที่ยวตากอากาศซะแล้วจ้าๆๆๆ


ไม่มีอะไรจะปลื้มเท่ากับมีมิสอะไรซักอย่างของญี่ปุ่น เดินทางมาต้อนรับคณะทัวร์ของมหาจักรด้วยครับ 555

แล้วก็เหมือนเดิม เราก็แอ๊คชั่นให้เหมือนพระเอกMV ด้วยการทำเป็นแอ็คชั่นมองท้องฟ้า ซึ่งผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าจะมองไปทำลิงอะไร 555

ภาพนี้ อารมณ์ประมาณว่า เดินทางถึงเกาะโอกินาว่า เรียบร้อย และยังสบายดี 555

แล้วไกด์ก็พากะเหรี่ยงมั่นคงไปเที่ยวถ้ำครับ ชื่อถ้ำธารมรกตเกียวคุเซ็นโด มีหินงอกหินย้อยเต็มไปหมด สำหรับนักเที่ยวถ้ำไทยอย่างผมกับเจ้าเบียสเห็นแล้วเฉยๆๆ ครับ

ว่ากันว่า หินงอกหินย้อยนี่ กว่าจะงอกออกมาได้ 1 ซม. ใช้เวลานานถึง 30 ปี เรียกว่า 3 ปี งอกได้แค่ 1 มิล เท่านั้น

เพราะฉะนั้น เตือนนักท่องเที่ยวมือบอน ว่าอย่าไปทำลายธรรมชาติเน้อ มันสร้างยากจ้าๆๆๆๆ555

อันนี้เป็นไหครับ ใครไปใครมา ก็ต้องโยนเหรียญลงไป เพื่อเป็นสิริมงคลแก่ตัวเอง และเป็นการโยนเพื่อให้ตัวเองได้มีโอกาสกลับมาอีก

ที่ไหนๆๆ ก็ทำไหให้โยนเหรียญลงไปครับ ผมเดาว่าน่าจะมีทุกที่ในโลก.......

เอ้า โยนก็โยน.... 5555

ภาพนี้ผมถ่ายเฮียชัชวาลย์ในอีกอริยาบถหนึ่ง เฮียแกเป็นประธานของมหาจักรดีเวลลอปเม้นท์ล่ะครับ ช่วงเวลาที่เดินทางท่องเที่ยวมาด้วยกัน เฮียชัชวาลย์คอยดูแลหมด น้ำท่าไม่ให้ขาดกันเลยล่ะครับ เฮียแกจะเหลือบมองทุกโต๊ะอยู่ตลอด

ขนาดแวะร้านไอศครีมแกก็เรียกทุกคนเข้าไปกินด้วยกัน อันนี้ผมบอกได้เลยว่า กว่าจะมาถึงตรงนี้ได้ ผมว่าเฮียแกทำงานหนักผ่านงานหนักมามาก จนถึงขนาดนี้แกก็ยังต้องดูแลแม้แต่เรื่องไอศครีมอยู่เลย....

แล้วเราก็ไปชมการตีกลองเพล เอ๊ย การตีกลองญี่ปุ่นกันล่ะครับ เป็นการโชว์ระบำอิซ่าหรือไงนี่ล่ะครับ อยู่ภานในโอกินาว่าเวิลด์ล่ะครับ

คนดูเป็นคนญี่ปุ่นซะส่วนใหญ่ ผมดูแล้วคนญีปุ่นเค้าก็มีความสุขกับการชมการแสดพื้นเมืองแบบนี้ล่ะครับ 55

มีการโชว์กลองเพลญี่ปุ่น คนตีกล้ามแขนใหญ่ยังกะลิงคิงคอง เรียกว่าถ้าตีกับเมียเมื่อไหร่ มีหวังเมียกลัวหงอแน่นอนครับ

การตีกลองแบบนี้ใช้พละกำลังแขนมาก และเสียงกลองนั้นก็ดังตุบตับลึกถึงก้นบึ้งของหน้าอกหน้าใจเลยล่ะ....

สุดยอดเลยเพ่ๆๆๆ 555

อีกแล้วครับท่าน ไม่รู้ไอ้สองตัวนี่ มันจะมองท้องฟ้าไปหาพระแสงอะไร 555

แล้วก็มาถึงอาหารสำเร็จรูปแช่เย็นครับ มันคือหมูดำ ซึ่งผมเห็นว่าหลังๆนี้ ได้รับความนิยมเหลือเกินในเมืองไทย ผมเองไม่แน่ใจว่าเคยกินหรือเปล่าหมูดำ เพราะไปที่ไหนก็สั่งๆๆ มากิน แต่ไม่รู้ว่าดำหรือขาว

แต่ที่ญี่ปุ่นเค้าทำเท่ครับ เค้าเอาหมูมาฝานตรงใบหูออกมา แล้วแล่เอาส่วนที่เป็นจมูกหมู มาเรียงให้สวยงามจนกลายเป็นหัวหมู สวมแว่นตาเรียบร้อย

ไม่ได้ซื้อกลับมา เพราะกลัวมันจะเน่านั่นเอง 555

แล้วทัวร์เค้าก็พาไปร้านขายเหล้างู Habu เจ้างูพิษเลื่องชื่อแห่งโอคินะวะครับ

เป็นการเอางูมาดองไว้ในขวดเหล้า ประมาณว่าดองจากงูแล้วจะได้รสชาติและความปึ๋งปั๋งมากยิ่งขึ้น บรื๋อวววว ดูหน้าตางูและการดองงูแล้ว คล้ายๆๆ ตรอกเท็กซัสบ้านเราล่ะครับ 55

ร้านนี้ดึงดูดมากครับ เพราะน่าจะเป็นการขายไวน์ รวมถึงเหล้าเก่าแก่ร้านหนึ่งของโอกินาว่า เรียกว่าระดับยิ่งใหญ่กว่า OTOP บ้านเราล่ะครับ

เหล้าที่เห็นเป็นเหล้าของต้นตระกูล เก็บโชว์ให้เห็นถึงแพ็คเกจแบบเก่า ส่วนแพ็คเกจแบบใหม่จะอยู่ในอีกฟากนึงครับ

โอ้.... ไส้กรอก หย่ายยยยยยมากๆๆๆเลยครับ เฮีย ที่เคารพครับ ^ ^"

แล้วเฮียกับคุณเบียสไปถึงญี่ปุ่นหรือเปล่าครับ....

ไหนๆ มาแล้ว เค้าให้กินเหล้างู จะใจหมาไม่ลองกินเลยก็ใช่ที่

เอ จะกินดีหรือไม่ดีหว่า....เอ้า กินซะหน่อยก็แล้วกัน ผมจิบลงไปหนึ่งอึก กินปุ๊บร้อนปั๊บ เพราะคาดว่าดีกรีคงจะแรงน่าดู ร้อนวาบผ่านลำคอ

กลิ่นงูไม่มี แต่กลิ่นเฒ่าหัวงูเริ่มออก จ๊ากๆๆๆๆ มันร้อนสะใจจริงๆๆๆ 555

เล่าได้สนุกมากเลยครับเฮีย ติดตามๆ^^

สวัสดีครับพี่ Lek และน้องเล็กเชียงราย ถึงญี่ปุ่นครับ แต่ไม่ถึงญีปุ่นตรงที่พี่ Lek ไปน่ะซิครับ ฮือๆๆๆ


แล้วผมก็แอ๊คชั่นให้เจ้าของร้านเหล้าเค้าดีใจ เค้าถ่ายภาพกะเหรี่ยงอย่างเราไป แต่จะเอาไปปิดไว้หน้าห้องน้ำชาย หรือห้องน้ำหญิง อันนี้ก็สุดแท้แต่ร้านเค้าแล้วล่ะครับ 555

แล้วก็ตามฟอร์ม ผมเหลือบไปเห็นชุด (ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี) ผมเลยคว้ามาใส่หน่อย แล้วบอกกับเจ้าเบียสว่า เฮ้ย เอาไปทำปกสกู๊ป.......

ผมว่าการแต่งตัวประหลาด หรือทำอะไรแผลงๆ แบบนี้ มันกลายเป็นปกติของกะเหรี่ยงอย่างงเราไปซะแล้วๆๆๆๆ 555

ลิฟท์มันวิ่งเร็วไปหรือเปล่าครับเฮีย ^_^

แล้วจู่จู่ ก็มีคนเอากีตาร์ญี่ปุ่นมายัดใส่มือผมเพื่อใช้ประกอบฉากการถ่ายรูป

เจ้ากีตาร์ญี่ปุ่นนี่เค้าเรียกว่า "ซามิเซ็ง"

เป็นเครื่องดนตรีโบราณของญี่ปุ่น เป็นเครื่องสายใช้ดีด และดีดเป็นเมโลดี้ทีละโน๊ตๆ ครับ แต่พูดก็พูดเหอะ เสียงเจ้าซามิเซ็ง มันมีมนต์ขลัง พอดีดปุ๊บ มันฟังออกทันทีว่าเป็นซาวด์ญี่ปุ่น

ผมกับเจ้าเบียสซื้อกลับมาคนละตัว จนป่านนี้ยังไม่ได้เอาออกจากกล่องมาลองดีดเลยล่ะครับ 555

แถมอีกภาพละกัน อันนี้คุณเพชรผู้บริหารแผนกมัลติมีเดีย ให้เกียรติร่วมถ่ายภาพกับกะเหรี่ยงมั่นคงล่ะครับ ถ่ายภาพเป็นที่ระลึกซะเล้ยยยย

ปาดนิด... ^^ น่อร้ออออกกกอ่ะ!!

ลิฟต์ เฮียว่านี่ หยุดทันเหรอครับ ไวจัดขนาด 1 กม. ต่อ วินาที พอๆ กับอพอลโล 11 เลยวุ้ย

แล้วเราก็เดินทางไปในเมือง "ชาตัง" ซึ่งอยู่ตอนกลางของโอกินาว่าครับ เมืองนี้เ้ค้าลุงทุนทำให้มันเป็นอเมริกันวิจเลจ คือเอาบรรยากาศของอเมริกันมารวมไว้ตรงนี้ คือจะมีพวกชิงช้าสวรรค์ พวกเกมส์ ร้านอาหาร ร้านเสื้อผ้า ลอกมาจากของอเมริกัน

แต่ความเห็นผม ผมว่าจะไปลอกทำไม ในเมื่อญี่ปุ่นเองก็มีอะไรดีๆๆ อยู่แล้วล่ะครับ การไปลอกและเอาบรรยากาศของอเมริกัน ทำให้ขาดเอกลักษณ์ไปเปล่าๆๆๆ จ้าๆๆๆ 555

แล้วไอ้เบื้อก 2 ตัว ก็มองท้องฟ้าอีกแล้ว.........

555 จ๊ากๆๆๆๆ ผมพิมพ์ผิดครับอาจารย์เก่ง จริงๆๆคือ 1008 เมตร ต่อนาทีครับ 555 ผมขึ้นไปราวๆๆ ยี่สิบกว่าวินาทีเห็นจะได้ล่ะครับ 555


ตอนนี้ผมเจอรูปรถที่เพ้นท์เป็นรูปยอดมนุษย์ทั้งหลาย เออค่อยยังชั่วหน่อย คือค่อยได้เห็นความเป็นญี่ปุ่นจากรถคันนี้ล่ะครับ ว่าแล้วก็ต้องแอ็คชั่นซะนิด 555

ในอเมริกันวิลเลจ จะมีสโตร์ใหญ่ๆๆ คล้ายๆ โฮมโปรบ้านเราด้วยล่ะครับ หน้าตาสโตร์คล้ายกันมาก แต่บ้านเราดูเท่กว่าเยอะครับ

พอเดินออกมานอกๆ หน่อย เจอของ import ที่ไม่น่าเชื่อว่าญี่ปุ่นจะให้ความสำคัญกับของชินนี้ได้

โอ่งมังกรราชบุรีครับ !!!! โอ่งจริงๆ เมดอินไทยแลนด์จริงๆๆๆ ครับพี่น้องๆๆๆ

โอ่งไทยสร้างชื่อมาถึงญี่ปุ่นว่างั้น 555

ในอเมริกันวิลเลจ เค้าเอาของหลายๆๆอย่างที่เป็นสไตล์อเมริกันมาวางไว้ แม้แต่ซานตาคอสก็หาได้ในโอกินาว่านี้ครับ

ผมบอกเจ้าเบียสให้แอ๊คชั่นล้อเลียนลุงซานต้าหน่อย เจ้าเบียสว่านอนสอนง่าย รีบทำทันที

กะเหรี่ยงอย่างพวกเราใครให้ทำอะไรก็ทำ......เพราะลูกเรายังเล็กนั่นเอง 5555

เพลงไต้หวัน เหมาะกับเฮียมั่นคงมั่กๆ ครับ

แล้วมหาจักรก็พาไปกินบุฟเฟ่ชุดใหญ่ในโอกินาว่าล่ะครับ อาหารมากจนตาลาย หูลาย

ผมกับเจ้าเบียสกินเหมือนคนตายอดตายอยาก หรือจะว่าไปคล้ายคนเพิ่งออกจากบางขวางมา ปกติจะไปกินอาหารญี่ปุ่นซักมื้อในไทยก็ยาก เพราะส่วนมากกะเหรี่ยงอย่างเรากินแต่ข้าวแกง

แต่นี่มีบุฟเ่ฟอย่างดี มีหรือจะเหลือ..........

ภาพอาหารจริงๆ เยอะมากครับ ผมก็ไม่ทราบว่าจะถ่ายไปทำไมกันเยอะแยะ แต่เค้าถ่ายกัน เราก็ถ่ายมั่ง อาหารญี่ปุ่นเหล่านี้ตกแต่งเรียงรายมาซะสวยงามน่ากิน

และแน่นอน ผมกับเจ้าเบียสยัดเข้าไปพุงแทบแตก เราสะกิดกันว่า คลอเลสเตอรอลช่างหัวมันก่อน ตอนนี้กะเหรี่ยงมั่นคง ต้องขอกินของที่อยู่ตรงหน้าก่อน

ว่าแล้วก็สวาปาม........555

แล้วก็เป็นเกียรติอย่างสูงจริงๆ ครับ เฮียชัชวาลย์ให้เกียรติถ่ายภาพร่วมกับทีมกะเหรี่ยงมั่นคง....

เฮียชัชวาลย์แกบอกว่า ต้องหิ้วปีกผมด้วย ไม่งั้นผมไม่ยอม ผมยกมือไหว้ผู้ใหญ่ก่อนที่จะทะลึ่งสอดแขนเข้าไปหิ้วปีกเฮียชัชวาลย์ ประธานบริษัทมหาจักรล่ะครับ

ผมนึกในใจ คนที่กว่าจะมายืนอยู่ตรงจุดนี้ได้ เส้นทางไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบแถวปากคลอง แต่ต้องมุมานะทำงานกันจริงๆจังๆ เต็มที่ เต็มเหนี่ยว ถึงจะประสบความสำเร็จ

แล้วคนที่ชอบฝันหวาน แต่ไม่ค่อยทำงานอย่างผม จะมีวันนั้นไม๊เนี่ย...5555

เรากลับเข้าโรงแรมเพื่อพักผ่อนกันล่ะครับ พอดีผมเห็นป้ายที่โรงแรมเค้าทำไว้ให้่ถ่ายภาพกัน ก็เลยชวนเจ้าเบียสเอาซะหน่อย

ผมหอบโน๊ตบุ๊คไปด้วย กลางวันออกไปเที่ยวกับเค้า กลางคืนกลับมานั่งตอบกระทู้ต่อถึง ตี 3 พอ 6 โมง ก็ตื่นขึ้นมาไปเที่ยวต่อ อาศัยหลับบนรถนิดๆๆ หน่อยๆๆ ทุกๆ คนเลยไม่รู้สึกว่าผมหายไป.......

Wifi มันจะครองโลก....จึ๋ยๆๆๆๆ

แล้วก็ถึงการไปแ้ก้ผ้าแช่น้ำร้อนหมู่ หรือที่เค้าเรียกกันว่า "ออนเซ็น".........(ผมไม่สามารถพกกล้องเข้าไปได้จริง ไม่งั้นถ่ายมาให้ดูกันแล้ว)

ออนเซ็นคือการอาบน้ำหมู่ ของชาวญีุ่ปุ่น ว่ากันว่าน้ำร้อนกว่า 40 องศา และเป็นน้ำแร่ จะช่วยให้โลหิตไหลเวียนดี และที่สำคัญต้องแก้ผ้าลงหมด ชายกับหญิงแยกกัน เพราะขืนแก้ผ้าแล้วมารวมกันชายหญิง ผมว่าโลกนี้คงวุ่นวายพิลึก......

ผมปรึกษากับเ้จ้าเบียสว่า เอาไงดีวะเนี่ย เค้ามาเที่ยวญี่ปุ่น เค้าก็มาอาบน้ำร้อน ออนเซ็นกันทั้งนั้น แล้วเราจะไม่อาบเพื่อเป็นสิริมงคลแก่ตัวเองซะหน่อยก็ใช่ที่

เจ้าเบียสบอกผมว่า นั่นซิ ปัญหาของเราคือขนาดที่เล็ก และสั้น อาจจะสร้างความขายหน้า ในฐานะที่เป็นตัวแทนของคนไทย

ผมบอกว่า เฮ้ยเบียส เฮียก็สั้นด้วย เล็กด้วย แถมขนาดเล็กกว่าแหนมป้าย่นอีก เอางี้เราอย่าไปสนใจใครเลย..........


แล้วกะเหรี่ยงมั่นคง ก็เดินเป็นเปรตขอส่วนบุญเข้าไปในห้องออนเซ็น........


ผมสังเกตุขนาดของชาวญี่ปุ่นแล้ว ก็ไม่ได้มีพิษสงอะไรมากมาย ไม่ได้ใหญ่โตแบบที่เราเคยเห็นกันบ่อยๆ ทางภาพยนตร์เอวี ที่คุณหนูมิยาบิแสดงแต่อย่างใด

แต่จู่ๆ ก็มีญีปุ่นชราท่านหนึ่งเดินแก้ผ้าโทงๆ เข้ามา แกเดินสะเงาะสะแงะ กะโผลกกะเผลกเข้ามาเหมือนคนสิ้นแรง แต่ผมเหลือบไปมองไอ้นั่นของคุณลุงนิดนึง แม่เจ้าโวย.........


นี่มันข้าวหลามหนองมนนี่นา............

หลังจากอาบออนเซ็นไปเมื่อคืน และพ่ายแพ้ต่อขนาดของอาแปะชราชาวญี่ปุ่นไปแล้ว วันนี้เค้าจะพาพวกเราไปเที่ยว ชูราอุมิ อคาเรียม กันครับ

ผมเอาภาพน้องคนที่เป็นไกด้ประจำรถบัสของเราหน่อย น้องเจนนั่นเอง พูดเป็นต่อยหอย พูดไม่หยุด ทำให้ทุกคนไม่เหงา และทำให้ทุกคนสนุก

น้องเจนได้ทั้งมุขตลก และมุขทะลึ่ง รวมถึงน้ำจิตน้ำใจของคนรักงานบริการในฐานะไกด์จริงๆๆครับ 555

แล้วเราก็มาเที่ยวกันที่ลานแสดงโชว์ปลาแสนรู้ เอ้ามาแล้วถ่ายรูปกับปลาซะหน่อย

บ่อการแสดงโชว์นี่ ค่อนข้างใหญ่มากๆๆ และที่สำคัญ มันถูกดูแลอย่างสะอาดเรี่ยมเร้เลยล่ะครับ น้ำใส เป็นสีน้ำทะเล ปลาโลมาดำผุดดำว่ายอย่างมีความสุข

ต่างจากบ่อในไทย ที่ปลาดูจะหงอยๆ ไม่ค่อยคึกคักเท่าปลาโลมาญี่ปุ่นล่ะ....

ปลาที่เค้าเอามาแสดงให้พวกเราดู ขนาดจะใหญ่กว่าปลาที่เคยเห็นทางทีวี (ผมอาศัยดูทีวีฟรีจากข้างบ้าน) ปลาหน้าตาหล่อเหลา ฉลาด กล้ามใหญ่กว่า พูดรู้เรื่องกว่า

ต่างจากปลาบ้านเราที่พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ไม่ค่อยรู้จักศีลธรรมเท่าไหร่นัก 555 ปลาที่เป็นพระเอกของบ่อนี้ ผมเรียกไม่ถูกว่าปลาอะไร จะเป็นโลมาหัวบาตร ก็ไม่แน่ใจ เพราะตัวมันใหญ่ซะเหลือเกิน

ที่สร้างความฮือฮาได้มากที่สุดคือ ปลามันเข้าใจคนได้อย่างไรกัน เค้าฝึกได้ยังไง เก่งจริงๆๆๆ ทั้งปลาั ทั้งคน 555

ถ้าเด็กๆๆ มาดูน่าจะถูกใจล่ะครับ แ่ต่ไอ้เฒ่าอย่างผมกับเจ้าเบียสก็ถือว่าโอเคครับ จริงๆ การโชว์แสดงปลาแบบนี้ หลายๆท่านคงจะเห็นกันจนเบื่อ แต่อยากจะบอกว่า ที่ ชูราอูมิ นี่ไม่ธรรมดาแน่ๆๆจ้า

อคาเรียมที่นี่ใหญ่เป็นอันดับสองของโลก โดยเพิ่งโดนดูไบแซงไป แ่ต่ก็ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งของญี่ปุ่นอยู่ล่ะครับ

แล้วกะเหรี่ยงมั่นคง ก็เดินดูภายในอคาเรียมใต้น้ำกันต่อล่ะครับ ภายในจัดแสดงโชว์ปลาไว้สารพัดปลา เดินผ่านมาที่ตู้ของลูกพี่ใหญ่ กุ้งล็อบสเตอร์ ซึ่งดูๆๆ แล้วผมว่าส่งร้านทะเลเผาในกรุงเทพ ท่าทางจะไม่เลว

หรือไม่ก็จับดองน้ำปลาซะเลย ซ๊วบ ซ๊วบ 555

แล้วเราก็ผ่านตู้ปลาหน้าตาอัปลักษณ์คล้ายๆๆ ผม

คือมันจะเป็นปลาก็ไม่เชิง จะเป็นหนอนก็ไม่ใช่ และดันเหมือนคนสวมแว่นตา ท่าทางกำลังยืนเต๊ะจุ๊ยเที่ยวแซวชาวบ้าน

มันคือปลาอะไรก็ไม่รู้ จำไม่ได้ล่ะครับ 55

แล้วเราก็เดินลอดมาในส่วนที่เป็นไฮไลต์อีกจุดของอวาเรียมครับ

แม่เจ้าโว๊ยๆๆๆ ฉลามวาฬตัวบักเอ้บ ใหญ่โคตรๆๆ 2 ตัว ว่ายวนไปเวียนมา ขนาดมันบะละฮึ่มจริงๆๆๆ

ผมคะแนในใจ ถ้าจับไปทำปลาร้า น่าจะต้องหาไหไว้ใส่ไม่ต่ำกว่า 5,000 ไห เป็นแน่แท้ๆๆๆ 555

แล้วก็ปลากระเบนเจ้าเก่า.........

ปกติแล้ว ผมมักไม่อยากถ่ายภาพแบบนี้ เพราะถ่ายออกมาทีไร มันมักจะไม่มีความแตกต่าง ดูแล้วจะซ้ำๆๆกับรูปอีกเป็นร้อยเป็นพัน แต่เพื่อเอามาทำเป็นสกู๊ปเล่าเรื่อง

ก็เลยถ่ายมาประกอบซักหน่อยว่างั้นล่ะ 555

เจ้ากระเบนขนาดใหญ่กำลังว่ายร่อนไปร่อนมา.......

ภาพสวยจังครับเฮีย.. คมกริบเชียว

ใช้กล้องคู่บุญ LX-3 ตัวเดิมหรือเปล่าครับ

สวัสดีครับพี่โย กล้องตัวเดิมล่ะครับ ถ่ายกี่ทีก็ตัว LX-3 นี่ล่ะจ้าๆๆๆๆ 555


หลังจากพักเยี่ยวและกินน้ำกินท่า ก็มาเล่าต่อครับ สกู๊ปนี้ยาวเป็นมหากาพย์เลย คือผมตัดต่อภาพเมื่อวาน 1 วันเต็มๆๆ ตอนนี้รีวิวตั้งแต่่บ่าย ยังไม่เสร็จเลยล่ะครับ 555


ตู้ปลาอะคลีลิคอันนี้ ตอนนี้ตกเป็นอันดับ 2 เรียบร้อยโรงเรียนดูไบไปแล้วครับ สถิติขอ ชูราอูมิคือ ตู้กว้าง 22 เมตร สูง 8.2 เมตร และหนาถึง 60 ซม. เป็นอะคลีลิคหนามากๆๆ ไม่งั้นมันจะไปทานน้ำหนักของน้ำอยู่ได้อย่างไรกัน

ดูขนาดเอาเถอะครับ ใหญ่ขนาดเห็นปลาฉลามวาฬทีเดียวทั้งตัวเลยจริงๆๆๆๆ

เจ้าเบียสเดินในอคาเวียมจนขาลาก ด้วยน้ำหนักตัวที่อ้วนและอวบ ทำให้ถึงกับต้องทรุดลงไปให้หายเมื่อยล่ะครับ 555

ผมเองมาญี่ปุ่นเที่ยวนี้ ก็กินเหมือนคนตายอดตายอยาก เล่นเอาพุงป่อง เดินแทบไม่ไหวเช่นกันล่ะ 55

แล้วก็มาถึงหำน้อยชาวอาทิตย์อุทัยครับ เด็กไม่ว่าชาติไหน ก็ต่างเล่นซนเหมือนกันทั้งนั้นครับ ที่อควาเรียมนี่ มีนักท่องเที่ยวมาเป็นครอบครัว เพื่อมาชมอควาเรียมกันมากพอสมควร

เรียกว่าไม่มีหงอยเหงาล่ะ ต่างจากบ้านเรา ที่อคาเรียมหลายๆๆที่ค่อนข้างเงียบเหงา เอ้า ท่องเที่ยวไทย ปรับปรุงตามได้เลยจ้าๆๆๆ 55

แล้วก็พักทานอาหารญี่ปุ่นกันต่อ ไปญี่ปุ่นเที่ยวนี้ สาบานว่าจะไม่กินอาหารญี่ปุ่นในไทยอีกอย่างน้อย 3 เดือน (ถ้าฟรีก็กินก่อน 3 เดือนล่ะครับ)

555

แล้วเค้าก็พากะเหรี่ยงมั่นคงไปชมหน้าผา "มันซาโมะ"ครับ (ชื่อน่าเกลียดชอบกล) 555

เป็นหน้าผาสูงชัน สูงกว่า 30 เมตร และมีลักษณะคล้ายๆ งวงช้าง ส่วนใครจะพยายามเพ่งดูให้เป็นรูปอื่นก็สุดแท้แต่ล่ะครับ

บรรยากาศดี เสียอย่างเดียววันที่ไป ฟ้าครึ้มไปหน่อย ภาพก็เลยอาจจะหม่นๆๆ ไปนิด เพราะไม่มีแสงมาช่วยจ้าๆๆๆๆ 555

อันนี้เป็นหน้าผาที่อยู่ติดๆๆ กันครับ เดินมาทางซ้ายเจองวงช้าง ส่วนอันนี้ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี แต่เดาว่า ถ้าตกลงไปก็ซี้แหง๋แก๋ ไม่ต้องงมหาให้เมื่อยเลยล่ะครับ 555

สนุกดีครับเฮียตามอ่านมาตั้งแต่ช่วยบ่าย
เหมือนอ่านการตูนญี่ปุ่นเลยครับ
ขอบอกมันส์มากกกกกกก 5555555+

แล้วก็แอ้คชั่นคู่กับเจ้าเบียสหน่อยนึง ทำเป็นชูไม้ชูมือตรงหน้าผา ที่เห็นในภาพดูแล้วไม่มีอะไร เพราะมุมกล้องมองไม่ออกว่าเป็นหน้าผา

แต่จริงๆๆ แล้วห่างจากผมไปแค่เมตรเดียวก็คือหน้าผาแล้วครับ เรียกว่าถ้าตกลงไปก็ม่องเท่ง หมดวาสนามาเขียนสกู๊ปให้ทุกท่านอ่านกันแ่น่ๆๆล่ะ 555

ดูเจ้าเบียสซิครับ ท่าทางแหยงๆๆ จะกางมือก็อยากกาง กลัวจะโดนลมพัดตกลงไปก็กลัว 555

555 ขอบคุณครับ คุณ apichai_OO ผมรีวิวทำสกู๊ปแบบสดๆๆ ตั้งแต่บ่ายแล้วล่ะครับ ตอนนี่้ยังไม่เสร็จเลย อีกยาวครับ

ดีใจที่มันเหมือนอ่านการ์ตูนเน้อๆๆๆๆ 555


ถัดจากหน้าผมมาหน่อยนึง จะเห็นแท่นยืนสำหรับถ่ายรูป ชาวญี่ปุ่นเค้าชอบมายืนถ่ายรูปหมู่เป็นที่ระลึกกันตรงนี้ครับ

ผมเดินผ่านแว่บนึง เห็นตากล้องกำลังจะกดชัตเตอร์ เลยแอบกดสวนไป 1 ดอก เลยได้ภาพแฟลชสว่างวาบจากกล้องของช่างถ่ายรูปพอดิบพอดี

แล้วก็ไปแวะชมโรงงานทำเครืองแก้วกันนิดๆๆหน่อยๆ อันนี้ไม่มีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่ครับ ไปดูแถวบ้านเราทอเสื่อ หรือสานกระจาดสนุกกว่าครับ

แ่ต่ไหนๆ มาแล้วต้องดูให้ครบๆๆ ล่ะจ้าๆๆๆ 555

ในภาพเป็นการโชว์การหลอมแก้วอะไรซักอย่างล่ะครับ

หลายคนคงเคยเห็นส้วมญี่ปุ่นหน้าตาแบบนี้มามากมายแล้ว ในบ้านเราผมเห็นที่ฟิวเจอร์พาร์ครังสิต แต่ที่อื่นในไทยผมไม่ทราบเหมือนกัน

ส้วมญี่ปุ่นนั้น บอกตามตรงผมชอบมากจริงๆๆ มันเป็นนวัตกรรมที่คนสมองใสเค้าคิดทำครับ คือเค้ารู้ใจได้ยังไงว่าคนนั่งขี้ ต้องการอะไร ส้วมญี่ปุ่นทำได้หลายอย่างดังนี้

- ฉีดก้นได้
- เลือกจะฉีดก้นผุ้หญิง หรือก้นผู้ชาย
- เป่าลมให้แห้งได้
- เลือกลมร้อนหรือลมเย็นได้
- เลือกระดับความแรงการฉีดน้ำที่ตูดได้
- มีปุ่มกดเสียงตดแบบ MP3 เพื่อกลบเสียงตดจริง
- และความดีงามอีกสารพัด ฯลฯ

แนะนำว่า ถ้าใครไปญี่ปุ่น ขอใ้ห้เข้าไปนั่งส้วมบ่อยๆ ครับ เพราะโอกาสจะหานั่งในเมืองไทยนั้นไม่ง่ายเท่าไหร่เอย......... 555

แล้วก็มาถึงงานปาร์ตี้ของมหาจักร ที่จัดกันภายในโรงแรมล่ะครับ จัดภายในห้องบอลรูมขนาดใหญ่พอสมควร บรรยากาศดีมากๆๆ เปิดงานมาก็จะมีนักดนตรีหญิงมาดีดซามิเซ็งให้ทุกคนได้ฟังกัน

มีการนำโชว์กลองญี่ปุ่นมาจัดแสดงด้วยครับ งานนี้น่าจะมีผู้หลักผู้ใหญ่ทางญี่ปุ่นมาร่วมงานด้วยหลายท่าน แต่ผมไม่ทราบว่าเป็นกลุ่มไหน เพราะบริษัทมหาจักรนั้นทำหลายอย่างมาก ตั้งแต่้มัลติมีเดียอย่างพวก JBL DENON หรือ Shure รวมไปถึงเป็นผุ้ผลิตส่งออกเครื่องใช้ไฟฟ้าอย่างแอร์มิตซูบิชิ

เรียกว่าดีลเลอร์ต่าๆ มากันแยะมากๆๆ ผมเองก็พลอยมีวาสนาได้ไปกับเค้าด้วยล่ะครับ 555

ผมสะกิดเจ้าเบียสว่า............

ตายแล้ว เค้าจัดงานปาร์ตี้เลี้ยงกัน แล้วเราแต่งตัวไม่สุภาพแบบนี้ มันจะใช้ได้หรือนี่ อายเค้าตายเลย เสื้อผ้าดีๆๆ ก็ไม่ได้เตรียมมา ใส่กันแต่เสื้อมั่นคงซอมซ่อนี่ล่ะ

เจ้าเบียสบอกว่า นั่นน่ะซิเฮีย เราไปหาซื้อสูทกันทันไม๊เนี่ย.......

ไปๆๆ มาๆๆ สูทก็ไม่ได้ใส่ เสื้อดีๆๆ ก็ไม่มี........

และไปๆๆ มาๆ ผมก็ดันไปร้องเพลงที่ผมร้องเพี้ยนที่สุดในโลก แต่ก็ยังชอบทะลึ่งร้องมันทุกที่

เพลงนั้นคือ "น้ำตาจ่าโท" มันเป็นเพลงจิ๊กโก๋(โบราณ)อกหัก ว่างั้น งานไหนงานนั้น ต้องจัด 1 เพลง


เจ้าเบียสยืนเป็นหางเครื่องอยู่ข้างๆๆ ครับ 555

ผมยังนึกเจ็บใจว่า ทำไมไม่เช่าสูทจากเมืองไทยมา จะได้ไม่ขายหน้าชาวบ้านเค้า.........


ในงานมีเกมส์สนุกสนานมากมายครับ โดยเกมส์แรกเป็นเกมส์คล้ายๆ เก้าอี้ดนตรี........

- ให้ไปหาถ้วยข้าวมา 5 ใบ ใครหาได้ก่อน มานั่งเก้าอี้ได้ก่อน เข้ารอบ

- เกมส์สอง ใครหารองเท้าได้ 5 คู่ ก่อน และมาันั่งเก้าอี้ได้ก่อน เข้ารอบ

- เกมส์สุดท้าย ใครหาเสื้อมาได้ 5 ตัวก่อน และนั่งเก้าอี้ได้ก่อน เข้ารอบ


อ้่าวเฮ้ย ผมเข้ารอบได้ไง........จำได้ว่า พอกรรมการบอก ผมถอดเสื้อตัวเองก่อนทันที

และเสื้อที่เหลือล่ะ จะหาได้จากไหน นี่เลยๆๆๆ

พวกเราไปจับถอดออกมาจากเพื่อนๆ ที่เป็นดีลเลอร์ด้วยกันเองนี่ล่ะครับ ผมเองโชคดี ได้เฮียสุเทพ ได้น้องสงวน และได้เสื้อใครไมู่รู้อีกหลายตัว ทำให้เข้ารอบตัดเชือกได้สำเร็จ

ที่เห็นแก้ผ้าโทงๆๆ ข้างหลังผม นั่นเถ้าแก่ใหญ่ๆๆ ทั้งนั้นล่ะครับ 555 โธ่ถัง ทำไปได้ 5555

ผมเข้าใจว่า ผมคงชนะเลิศที่ 1 ในฐานะแก้ผ้าเร็วกว่าคนอื่นๆๆ ล่ะครับ

ตอนนี้จำได้ว่า มีโชว์กับเจ้าเบียสเล็กๆๆน้อยๆๆ หลายคนแอบเบือนหน้าหนี ว่าทำไมทุเรศทุรังกันได้ขนาดนี้หา 5555

แล้วใครก็ไม่รู้ ถีบตูดให้ผมขึ้นไปบนเวทีล่ะครับ.......5555

ปาดดด เบาๆ อิอิ..

ผมทำอะไรไปอีกแล้วเนี่ย......

ผมไปลากญีปุ่นขึ้นมาบนเวที เืพื่อมาร้องเพลงด้วยกัน แต่ร้องเฉยๆๆ คงไม่ได้ จับแก้ผ้าซะเลยว่างั้น

ผมบรรจงถอดเสื้อเจ้าญี่ปุ่นคนนี้ออกมา แล้วเราก็ช่วยร้องเพลงญี่ปุ่น แหกปากกันสนุกสนานล่ะครับ 555

555 โอว สวัสดีครับพี่น้อย อ่านเล่นๆๆ แก้เซ็งเน้อๆๆๆ 5555


อ้าว แล้วผมทำอะไรไปอีกเนี่ย 555

ผมแอ๊คชั่นทำท่าจะถีบก้นชาวญี่ปุ่นคนนี้ล่ะครับ ผมไม่ทราบว่าเจ้าญี่ปุ่นคนนี้ตำแหน่งอะไร แต่ผมมีทักทายกันตอนทานข้าวเช้าอยู่ ญี่ปุนกับไทยก็เหมือนพี่น้องครับ การทำท่าถีบหรือเตะหยอกๆๆ ผมดูเค้ามี่ความสุขมากๆๆ เลย

คนที่ขาดไม่ได้จริงๆ ของงานปาร์ตี้ ก็คือพี่ตี๋ พี่ตี๋เป็นผู้ดูแลงานต่างๆๆ ประสานงานทุกอย่างในมหาจักร อายุพรรษากว่า 25 ปี เป็นคนทีี่เฮฮามาก ไม่มีพี่ตี๋ไป งานไม่หนุกแน่ๆๆๆ

ขอบคุณพี่ตี๋มากๆๆ ครับ ที่สร้างเสียงหัวเราะและรอยยิ้มให้กับทุกคน รวมทั้งผมด้วย 555

แล้วงานเลี้ยงก็ต้องเิลิกรา เป็นงานที่บริษัทมหาจักร จัดออกมาได้อย่างดีเยี่ยม ทั้งการโชว์ ทั้งอาหาร ทั้งความเป็นกันเอง พวกเราร้องเพลงร่วมกันในช่วงท้าย ผมว่ามันเหมือนการร้องเพลงสามัคคีชุมนุมในสมัยเด็กๆๆ คือสนุก และมีความสุข

ในภาพผมนั่งติดกันกับคุณกริช ผู้บริหารระดับสูงของมหาจักร และนี่คือคนที่ให้่ยืมรองเท้ามาเล่นเกมส์ จนผมเข้ารอบชิงล่ะครับ 555

ขอบคุณเฮียชัชวาลย์มากๆ ครับ ที่จัดงานดีๆๆ และวิเศษสุดยอดแบบนี้ให้กับทุกๆๆคนครับ 555

แล้วก่อนจะออกจากงาน ผมก็ลากเจ้าญี่ปุ่นที่เมือสักครู่ผมจับแก้ผ้า มาถ่ายรูปคู่เป็นทีระลึกกันหน่อยว่างั้น 5555 ท่าทางเจ้าญี่ปุ่นคนนี้ก็คงดีใจ ว่ามีคนบ้าๆๆ จากเมืองไทยมาขอถ่ายรูปด้วย

ช่วงก่อนเริ่มงาน เราอายว่าไม่มีเสื้อดีๆๆ ใส่........

แต่พอช่วงงานเริ่ม ไหงเราถอดเสื้อออกแบบนั้นล่ะ งงๆๆๆๆๆๆ 5555

เวรี่กู๊ด เวรี่กู๊ด กู๊ดโชว์ กู๊ดโชว์

ท่านประธานบริษัทของญี่ปุ่นกล่าวชมผม............


ผมโค้งคำนับท่านประธาน แล้วร้อง ไฮ้ ขอถ่ายภาพเป็นที่ระลึกด้วย ท่านประธานฝ่ายญี่ปุ่นก็ว่านอนสอนง่ายและเป็นกันเอง ปล่อยให้ผมกับเจ้าเบียสหิ้วปีกตามใจชอบ......


นี่ดีว่า ผมไม่ได้จับท่านประธานถอดเสื้อกลางงาน ไม่งั้นมีหวังผมไม่ได้กลับเมืองไทยแน่ๆๆๆๆ


ありがとう　(อา-ริ-กา-โต) ครับผม 5555

อ่านสนุกมากครับเฮีย ลูกสาวผมหัวเราะลั่นเลย ว่าท่าจะเพี้ยน 555

อ่านไม่เบื่อเลยครับ เหนื่อยมากด้วยจะทำได้แบบนี้้ สมกับที่เฮียพูดว่า กว่าจะได้ถึงระดับนี้ต้องฝ่าฟัน

ขอบคุณครับ ที่ทำให้ช่วงหัวค่ำบันเทิงใจ

ยังไม่จบนะคร้าบบ ยังอีกยาวๆๆๆๆครับ 555

ตอนแรกผมนึกว่านั่งพิมพ์ซัก 3-4 ชั่วโมงแล้วเสร็จ ที่ไหนได้ กลายเป็น 8 ชั่วโมงแล้วล่ะครับ 555


ยินดีจริงๆ ครับ ที่ทำให้ทุกๆๆท่านมีความสุข รอยยิ้ม อาจจะมีคำพูดบางคำที่อาจจะไม่สุภาพไปบ้าง แต่ก็เขียนไปเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านเท่านั้นล่ะจ้าๆๆๆๆ


จัดต่อเลยครับ 5555

อร่อยเหมือนเดิมครับเฮีย หิหิ..

ผมอยากไปญี่ปุ่นมากเลย พาผมไปหน่อยได้มั้ยครับ 5555

มาตามอ่านแก้เซ็งกันต่อครับพี่น้อย 555


หลังจากเมื่อคืนเล่นเกมส์ถอดเสื้อกันไปสนุกสนานแล้ว วันนี้ก็มาถึงคิวเที่ยวชมสถานที่ต่างๆ ล่ะครับ

น้องผู้ชายในภาพเป็นมือปืนรับจ้าง เฮ้ยๆๆๆ เฮีย มือปืนรับจ้างมีด้วยเหรอ

ตอบว่ามีครับ ไกด์ก็มีมือรับจ้างเหมือนกัน คือไกด์คนไหนมีความคล่องตัว ในการพาลูกทัวร์ ก็จะมีบริษัทต่างๆ เรียกใช้งานเสมอๆๆ เรียกว่างานชุกล่ะ

น้องคนนี้ชื่อ เควิน ครับ หน้าดูเหมือนเด็กเนิร์ด แต่มุขนี่ใช้ได้ไม่หยอก

ส่วนคนเดินหลังชื่อป้าหลี่ (ไม่ใช่ป้าหรี่) 555 เป็น Local Guide ครับ


หลายคนสงสัยว่า มีไกด์ไทย แล้วต้องมีไกด์ญี่ปุ่นด้วยเหรอ จริงๆ ต้องมีครับ มันเป็นกฏหมายที่ออกว่า ต้องมีไกด์ท้องถิ่นด้วย นัยว่าเป็นการสร้างงานล่ะจ้าๆๆๆ 555

เค้าพาเรามาที่ ปราสาท shurijo เป็นสถานที่อยู่ทางทิศใต้ของ Okinawa ของประเทศญี่ปุ่น เป็นสถานที่อาศัยของพระมหากษัตริย์ หรือจะเรียกว่าพระราชว้งก็ได้ครับ

มีการถ่ายภาพเป็นที่ระลึกของคนที่มาเที่ยวชม โดยมีสาวๆ หน้าตาสะสวย สวมชุดหญิงงามญี่ปุ่นเป็นพร็อบประกอบฉากล่ะครับ 555

นี่เลยครับ สาวงามญี่ปุ่น สวยที่สุดตั้งแต่มาที่นี่ว่างั้นล่ะ 555

ไม่มีอะไรมาก นอกจากยิ้ม และถ่ายรูปกับนักท่องเที่ยวล่ะครับ ผมกับเจ้าเบียสว่าจะเข้าไปขอหิ้วปีก แต่คิดไปคิดมากระไรอยู่ และก็กลัวติกคุกญี่ปุ่น ทำให้เปลี่ยนใจดีกว่า 555

อันนี้เป็นประตูทางเข้าวังล่ะครับ ผมยังนึกแปลกใจว่า ทำไมมันไม่ค่อยอลังการเท่าไหร่นัก ต่างจากพระราชวังของประเทศอื่นๆ อาจจะเป็นไปได้ว่าอันนี้เป็นอันขนาดเล็ก

ผมว่าของไทยดูสวยกว่ามากเลยล่ะครับทุกๆๆท่าน......

แล้วก็มาถึงบักหำน้อยชาวญี่ปุ่นครับ 555

เจ้าหนูคนนี้ ถูกนักท่องเที่ยวรุมกันถ่ายภาพราวกับของประหลาด ผมเองก็เอากับเค้าด้วย ผมว่าเราไปเที่ยวที่พระราชวังอันนี้ ไม่ค่อยมีอะไรให้ถ่าย พอมีเด็กเล็กๆๆ เหมือนบักหำน้อยบ้านเรา คนเลยรุมถ่ายภาพกันยกใหญ่

เด็กญี่ปุ่นคนนี้ เห็นแล้วนึกถึงหนังการ์ตูนญี่ปุ่นจริงๆ หน้าญี่ปุ่นต้องมาโทนนี้ครับ

เด็กญี่ปุ่นดูสุขภาพแข็งแรง ไม่มีพยาธิ ไม่เป็นตาลขโมยเหมือนเด็กไทยว่างั้น 5555

ดูๆๆ แล้ว แววอาเสี่ยออกตั้งแต่เล็ก หน้าตาจ้ำม่ำสมบูรณ์พูนสุขดี แสดงว่าไม่ดื้อ และไม่ได้กินนมบูดเหมือนโรงเรียนในประเทศสารขันธ์ล่ะครับ 555

ผมเชื่อว่าคนญี่ปุ่นนั้นมีวินัยสูง เค้าฝึกกันมาตั้งแต่เล็กๆ ว่าต้องดูแลตัวเอง และรับผิดชอบตัวเอง รู้เองว่าเวลาไหนเรียนหนังสือ เวลาไหนคือเวลาพักผ่อน

ต่างจากเด็กไทยอีกมากมาย ที่วันๆ เล่นแต่เกมส์ เผลอเป็นไม่ได้ ขโมยสตางค์พ่อแม่ไปเข้าร้านเกมส์

เอ้า พ่อแม่เด็กไทย ช่วยกันปฏิรูปหน่อยเร้วววววว 5555


----------------------------------------
พักกินข้าวครึ่งชั่วโมงจ้าๆๆๆๆๆๆๆๆ

เดินเข้าไปในวัง มีเก้าอี้ของจักรพรรดิวางเด่นเป็นสง่าอยู่กลางห้อง

ใครเดินผ่านไปผ่านมา ก็จะถ่ายเก้าอี้ตัวนี้กันล่ะครับ

ส่วนเก้าอี้ตัวนี้ ผมว่าเท่มาก เพราะให้สังเกตุดีๆๆ นะครับ เก้าอี้จะหันหน้าออกไปทางด้านนอกหน้าต่าง ประมาณว่าเปิดออกปุ๊บ เห็นวิวปั๊บ

เป็นทำเลและชัยภูมิที่น่านั่งสำหรับองค์จักรพรรดิจริงๆ ครับ

แล้วกะเหรี่ยงมั่นคงก็เดินทางออกจากวัง ผมมองเห็นประตูลอดเป็นวงกลมๆๆ ก็เลยถ่ายภาพติดกล้องมาอีกนิดหน่อย

ใครที่ถ่ายภาพบ่อยๆ ผมว่าเราน่าจะเห็นเหมือนกันคือว่า เมืองท่องเที่ยวต่างๆ มักจะไม่ค่อยมีอะไรให้ถ่าย สงสัยไม๊ครับว่าเพราะอะไร

ยุคนี้เป็นยุคที่ข่าวสารข้อมูลถูกเชื่อมโยงถึงกันหมด พวกภาพเหล่านี้ เรามักจะเห็นกันบ่อยในอินเตอร์เน็ท เลยทำให้ความกระตือรือล้นจะถ่ายภาพเชิงท่องเที่ยวเหล่านี้น้อยลง 5555

อันนี้เป็นข้อสันนิษฐานเล่นๆๆจ้าๆๆๆ

เดินจนเหนื่อยก็แวะจัดด้วยราเม็งกันคนละหนึ่งชามใหญ่ เล่นเอาพุงกางไปเลยล่ะครับ

ราเม็งเมืองไทย ผมว่าราคาเดี๋ยวนี้ไม่ได้ถูกกว่าญี่ปุ่นแล้ว จำได้ว่า ราคาชามละสองร้อยกว่าเกือบสามร้อยกันเลย

เอาเป็นว่า กินบะหมี่ที่เมืองไทย ไม่ได้ถูกกว่าญี่ปุนแน่ๆๆจ้าๆๆ 555

ที่ผมชอบมากจริงๆ ก็คือห้องส้วมของร้านอาหารร้านนี้ครับ คือเค้ามีซอกเล็กๆ แต่เค้าดัดแปลงให้มันเป็นห้องน้ำขนาดเล็๋กเช่นกัน

อุปกรณ์ครบถ้วนเหมือนกับห้องน้ำใหญ่ๆๆ และมิหนำซ้ำ เค้าติดแอร์ขนาดเล็กไว้ซะเลย เห็นแล้วนึกอยากจะทำงานในห้องแบบนี้กับเค้ามั่ง......

และแน่นอน สิ่งที่ขาดไม่ได้ คือส้วมที่ฉีดตูดและเป่าลมแห้งแบบอัตโนมัติ

ถูกล็อตเตอรี่รางวัลใหญ่เมื่อไหร่ สาบานว่าจะซื้อมาติดที่บ้านซักอันล่ะครับ 555

ที่โอกินาว่า ผมว่าร่มรื่นดี ไม่พลุกพล่านมากนัก ออกไปทางเมืองตากอากาศ เท่าที่ผมทราบมาจากไกด์ ส่วนมากทัวร์ที่เค้าจะจัดมาเที่ยวโอกินาว่า ก็จะจัดทริปให้ไปลงที่ไต้หวัน แล้วไปต่อที่โอกินาวาแบบนี้ล่ะจ้าๆๆๆ

นี่เลยๆๆๆๆ ผมถ่ายมาเพื่อเป็นสักขีพยานชัดๆๆ อันนี้ถ่ายจากเสาไฟฟ้าอะไรซักต้นนึงแน่นอนเลยล่ะครับ

ไฟญี่ปุ่นนั้นขนาด 100V 60HZ ท่านใดซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้ากลับมาใช้เมืองไทย ต้องพึงระวังด้วยครับ โดยให้เลือกซื้อแบบที่เป็น universal คือใช้ทั่วโลกได้

แต่ถ้าซื้อโดยลืมนึกถึงเรื่องไฟ กลับมาเสียบเมืองไทย มีหวังน่ำตาตกในเน้อๆๆๆ 555

แล้วผมก็ถ่ายภาพโรงเรียนคู้บอน เอ๊ย ไม่ใช่ๆๆๆ ครับ 555

เราอ่านว่า คุมอง ครับ ในเมืองไทยมีกันเกร่อ เรียนกันทั่วเมือง ต้นตำรับคือญี่ปุ่นล่ะครับ

คุมอง ถือกำเนิดมาจากคุณพ่อชาวญี่ปุ่นท่านหนึ่ง ที่เคี่ยวเข็นลูกตัวเองที่วันๆๆเอาแต่เล่นเกมส์ โดนหันมาคิดทำแบบฝึกหัดเอาไว้ฝึกลูกตัวเอง

ฝึกไปฝึกมา อ้าวเฮ้ย ลูกฉลาดขึ้น อย่ากระนั้นเลย ดัดแปลงทำแบบฝึกหัดแบบนี้ออกวางขายทั่วโลก ทำเป็๋นแฟรนไชส์ซะเลย

นี่คือที่มาของโรงเรียนคู้บอน เอ๊ย คุมอง นั่นเอง 5555

แล้วกะเหรี่ยงมั่นคงก็เดินเล่นในย่านช็อปปิ้งทิ้งทวนกัน ส่วนมากมักจะเป็นของกระจุกกระจิก ของที่ระลึก ผมกับเจ้าเบียสได้กันมาแค่ ซามิเซ็ง กันคนละตัว ราคาสามพันกว่าบาท

แต่อย่างอื่นนั้น ไม่มีอะไรดึงดูดใจให้ชายไทยหน้าโหดอย่างเราซื้อกันเลยล่ะครับ 555

ดูร้านแบบนี้ซิครับ ทั้งถนนมีแต่ร้านแบบนี้แทบทั้งสิ้น 55

เก็บมาฝากครับ ตอนแรกผมนึกว่าของปลอม หรืออาจจะเป็นหุ่นยาง

ที่ไหนได้ มันคือคางคกจริงๆๆ คางคกจริงๆ ที่เค้าเอามาควักไส้ออก แล้วทำการฟอกจนเหลือแต่หนัง และท้องของมันถูกดัดแปลงให้มีซิปรูด ทำเป็นกระเป๋าสตางค์ลายคางคกสวยหรูได้เป็นอย่างดี

ผมเองว่าจะซื้อซักตัว แต่นึกระอักกระอ่วนว่า เวลาควักเงินออกจากกระเป๋ากางเกง

แล้วคนเห็นผมควักคางคกออกมา คนทีรับสตางค์เค้าจะทำหน้าตาอย่างไร


ไปๆๆมาๆๆ ก็เลยไม่ได้ซื้อล่ะ 5555

ภาพนี้เป็นการพิสูจน์ว่า ไม่ว่าชาติไหนในโลก ก็มีการอู้งานเหมือนกัน 555

ผมไม่แน่ใจว่าชายที่นอนในภาพนี้ เค้านอนในเวลาพักเที่ยง หรือนอนในเวลางาน

แต่ท่านอนนี่อลังการมาก แถมเป็นการนอนที่มีระเบียบมาก.........


- นอนเหยียดตรง

- กอดอก

- ถอดวางรองเท้าเรียบร้อย

- เอากระเป๋าหนุนหัวเรียบร้อย

- ไม่พับแขนเสื้อจนดูไม่เรียบร้อย

- ใช้เนคไทปิดบังแสงที่รบกวนสายตา


เห็นแล้วอมยิ้มทันที อดไม่ได้จริงๆ ที่จะต้องถ่ายภาพมาฝากกันครับ 555

แล้วก็ถึงเวลาที่เราต้องอำลาโอกินาว่ากันแล้วล่ะครับ ผมกับเจ้าเบียสนั่งเครื่องบินกลับกันมาเมืองไทย ตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ จนมาถึงเมืองไทยช่วงดึกๆ

ขากลับทุกอย่างนิ่มนวล ไม่มีอะไรหวาดเสียวให้กับกะเหรี่ยงอย่างเราตกอกตกใจ

เป็นการเที่ยวที่สนุกอีกครั้งหนึ่งของพวกเราทุกๆๆ คน..........

แล้วก็มาถึงไทย ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ ทีมกะเหรี่ยงมั่นคงก็ต้องถ่ายภาพกระเป๋าเดินทางของตัวเองเพื่อเป็นที่ระลึกกันหน่อยล่ะ 5555


ขอบคุณเฮียชัชวาลย์ ขอบคุณพี่ๆ น้องๆ ทีมบริษัทมหาจักรทุกๆๆท่าน สำหรับทริปที่สนุกสนานทริปนี้ครับ


ขอได้รับความขอบคุณจากพวกเราครับ


มั่นคง



จบแล้วจ้าๆๆๆๆๆๆๆ
5555