ในความหมายส่วนตัวผม

ดนตรีคลาสิค

คือดนตรีที่อยู่เหนือกาลเวลา ลึก และ กว้าง
ลึก >> โดยจินตนาการ
กว้าง >> โดยทำนอง
เป็นดนตรีที่ มีการประพันธ์ เรียบเรี่ยงดนตรีไว้ที่ให้ความหมายลึกซึ่ง
คนจะเข้าถึงยาก  แต่ถ้าเข้าถึงแล้วจะเข้าใจความหมายของดนตรีแบบนั้นได้ดี
ชนิดหลงไหลได้ปลื้ม 
มีความเป็นตัวตนสูง มีจินตนาการเฉพาะบุคคล
ไม่มีใครชี้นำ ชักจุงได้ ต้องเป้นความชอบ ความเข้าใจเฉพาะตน

มันก็เหมือนคนเข้าใจชีวิต
คนที่เข้าใจชีวิต แม้ไม่สามารถ อธิบายออกมาให้คนอื่นรับรู้ได้
แต่เค้าจะมีมุมมอง และวิถีชีวิต ความประพฤติ แตกต่างออกไปจากคนอื่น
จนเหมือนเข้ากับใครไม่ได้ 
มีความโดดเด่น  โดดเดียว และเด็ดเดียว หยิ่งผยองในตัวตน
คนจำพวกนี้ เเม้เดินปะปนกับคนอื่น ในสลัม
ก็จะฉายแวว โดดเด่นออกมา จากคนอื่นๆ

ดนตรี คลาสสิค ก็เช่นกัน แม้จะเป็นแค่ดนตรีชนิดหนึ่ง
แต่จะมีความ โดดเด่น เด็ดเดียว กว่าดนตรีชนิดอื่นๆ
แต่ไม่มีใครสามารถ อธิบายความแตกต่างได้ เป็นเรื่องรับรู้ได้เฉพาะตน

เหมือนกับ รสหวาน ของน้ำตาล
ทุกคนรู้ รับรู้ ว่ารสหวานคืออะไร แบบไหน

แต่ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่า รสหวาน คืออะไรแบบไหน
เป็นเรื่องรับรู้ได้เฉพาะตนของตน

คนที่สามารถประพันธ์ดนตรีคลาสสิคได้นั้น
ส่วนใหญ่ เป็นคนที่ เข้าใจชีวิตเป็นอย่างมาก
เพราะส่วนใหญ่ ผ่านชีวิตที่ ลำบากแร้งแค้นมา 
บ้างก็หูหนวก บ้างก็ตาบอด บ้างขาดญาติมิตร
เค้าจึงต้องประพันธ์ ดนตรีจากความรู้สึก
จากใจ จากประสบการณ์ชีวิตจริงๆใส่เข้าไว้บทประพันธ์นั้นๆ

คนถ้าไม่ได้เป็นคนที่เข้าใจชีวิต
เข้าใจดนตรี อย่าลึกซึ้ง
ก็ยากที่จะเข้าใจ ดนตรีคลาสสิค

เพราะฉะนั้น ดนตรีคลาสสิคที่ดี จึงไม่มีเนื้อร้อง
เพราะไม่มีใครสามารถอธิบาย ความลึกซึ้งของดนตรีเป็นคำพูดได้

สิ่งสำคัญ ไม่อาจเห็นด้วย
ไม่อาจไม่ยินด้วยหู
แต่ต้องรับรู้ด้วยใจ

#โนบ้าไปแล้ว5555

เป็นศิลปการแต่งเพลงครับ
มีแบบแผนในการแต่งอย่างมีระบบ
เมื่อเรียบเรียงได้ดียอดเยี่ยม
ก็ไร้กาลเวลา

พ้องกับศิลปด้านอื่น ๆ ที่ทำได้ดีถึงขนาด
ก็ยกให้เป็นคลาสสิคครับ

หลัง ๆ คนเอาคำนี้มาใช้กัน
เพื่อความหมายอื่น ๆ ด้วย
เช่น รถคลาสสิค ฯลฯ

Classic = รูปแบบดั้งเดิม

ถ้าแปลตรงตัวก็คือดนตรีที่เป็นแบบเก่าๆ เดิมๆ


แต่ถ้าเทียบเป็นช่วงเวลาก็จะเป็นอีกเรื่อง มันเป็นเรื่องของช่วงเวลาครับ

Periods and eras of

Western classical music

Early

Medieval            c. 500–1400

Renaissance      c. 1400–1600

Common practice

Baroque             c. 1600–1750

Classical              c. 1730–1820

Romantic            c. 1780–1910

Modern and contemporary

Impressionist    c. 1875–1925

Expressionist     c. 1875–1950

Modern c. 1890–1975

20th century      (1900–2000)

Contemporary Postmodern

c. 1975–present

21st century      (2000–present)

สั้นๆ ก็คือ สิ่งที่แสดงในยุค Classic จะเป็นดนตรีที่มีแบบแผน มีแนวทางที่ชัดเจน ความรู้สึกกลางๆ ลองหาฟังได้จาก Mozard จะชัดเจนมาก

ต่อมาในยุคของ Beethoven ได้เริ่มมีการพัฒนาแนวทางใหม่เกิดขึ้นให้เกิดมีอารมณ์รุนแรงขึ้น เช่น รักก็แสดงให้รู้สึกชัดเจน เกลียด โกรธ ดีใจ เสียใจ

แต่โดยรวมๆ เรากลับเรียกดนตรีที่ใช้วง Orchestra หรือวงประเภทคล้ายกัน กันว่าเพลง Classic เพราะต้องการสื่อด้วยภาพรวมๆ แต่ในความจริงแล้ว Classic เป็นเพียงส่วนหนึ่งในนั้นครับ

ในยุคคลาสสิค ของทางดนตรี
Haydn ได้พัฒนารูปแบบทางดนตรีอย่างมากครับ
ตั้งแต่รูปแบบ Symphony / Sonata Form 
การรวมวง รวมไปถึงอื่น ๆ 
Mozart ก็เป็นผู้ทำให้แบบแผนนั้นแพร่หลายจากความสามารถในการแต่งเพลง
Beethoven ลูกศิษย์หัวสมัยใหม่ของ Haydn ก็พัฒนารูปแบบและการแสดงออก
ให้ก้าวล้ำข้ามขั้นไปอีก กล่าวได้ว่า Beethoven เป็นผู้เปิดประตูสู่โลกของโรแมนติคโดยแท้

แสดงความเห็นแบบตั้งคำถามเชิงยั่วยุนะครับ เพราะนิยามของคำว่า "คลาสสิก" ในชีวิตประจำวันเยอะจริงๆ

" รถเเอ็งโคตรคลาสสิกเลยว่ะ "
" ฟรีคิกเจ๊ตโด้ลูกนี้คลาสสิกมาก "
" หูย พูดประโยคคลาสสิกอีกละ "
" เบื่อเพลงคลาสสิกมันต้องปีนบันไดฟังอ่ะ "
" อ่านเล่มนี้ดิ คลาสสิกมั่กๆ "
ฯลฯ

อาจเป็นเพราะความหมายของคลาสสิกค่อนข้างกว้าง
1. สมัยหนึ่งของยุคกรีกที่มีแนวคิดเชิงอุดมคติ ความงามถูกกำหนดด้วยคณิตศาสตร์
2. เต็มไปด้วยหลักวิชาการ
3. ดีเยี่ยม สมบูรณ์แบบ เป็นเลิศ
4. เก่าแก่ ผ่านกาลเวลามายาวนาน

แต่สิ่งหนึ่งที่ผมตั้งข้อสังเกตุเกี่ยวกับคำว่า "ดนตรีคลาสสิก" ก็คือมันถูกใช้เรียกแบบเหวี่ยงแหมากกว่าการระบุเฉพาะเจาะจง ไม่ว่างานประพันธ์ดนตรีจะมีรูปแบบยุคใดสมัยใดผู้คนล้วนเรียกดนตรีคลาสสิกทั้งนั้น (แม้งานประพันธ์นั้นจะมีแนวคิดต่อต้านคลาสสิกก็ตาม 555)

ตัวอย่าง "คลาสสิก" ความคิดแบบเหวี่ยงแหในชีวิตประจำวัน เช่น เรามักเรียกผงซักฟอกว่า "แฟ๊บ" ทั้งที่มันเป็นยี่ห้อ บรีส, เปา, โอโม่ ฯลฯ ก็ตามที 555

ส่วนหนึ่งที่เคยได้ยินมา แล้วผมก็เห็นด้วย คลาสสิกคือ ดนตรีที่มีไม่มีจังหวะ หรือมีจังหวะเปลี่ยนแปลง

และความรู้จะช่วยให้เข้าถึงบทเพลงได้ดีขึ้น แต่ผมว่าในทางตรงกันข้ามมันก็จะปิดกั้นหรือตีกรอบ จินตนาการของผู้เสพไปด้วย