แล้วชีพจรก็ได้เวลาลงเท้า เราต้องไปเนปาลแบบไม่ได้เตรียมตัว โดยเฉพาะผมนั้น ไม่ได้หาข้อมูลอะไรเลยว่า เนปาลคือประเทศอะไร อยู่ตรงไหน ปกครองระบอบอะไร เศรษฐกิจการเมืองและการทหารเป็นอย่างไร จะมีการเลือกตั้งทั่วประเทศ หรือจะมีการชุมนุมตอนไหน...

เอาเป็นว่าคืนนั้นตีสามผมยังนั่งยัดเสื้อลงกระเป๋า แล้วแหกขี้ตาไปตามนัดที่สนามบิน หอบสังขารตั้งใจไปนอนบนเครื่องบินล่ะครับ

เราจะนั่งเครื่องบินการบินไทย ไปลงที่เมืองกาฐมาณฑุ (อ่านว่า กาด-มาน-ดุ) ซึ่งผมแปลกใจว่า ทำไม ฑุ หรือ ท นางมณโฑ ถึงอ่านว่า ดุ

ใครรู้บอกด้วยเน้อๆๆ 555

เหมือนเช่นเคยครับ ผมจะเล่าไปเรื่อยๆ ซึ่งอาจจะเล่าผิดหรือเล่าถูกก็อาจจะเป็นได้ครับ ซึ่งถ้าเล่าผิด ขอให้ยกประโยชน์ให้จำเลย ให้รอลงอาญาไม่ต้องรับโทษล่ะครับ 555

ผมเล่าเกี่ยวกับประเทศเนปาลแบบที่ผมเห็น ซึ่งอาจจะไม่เหมือนกับที่คนอื่นเห็น ถูกมั่งผิดมั่ง ขำมั่งจริงมั่งไม่จริงมั่ง ให้คิดว่าเป็นความบันเทิงประเทืองสติปัญญาก็แล้วกันครับ

ว่าแล้วผมกับเจ้าเบียส หรือ "สองกะเหรี่ยง คอสั้น ไขมันพอก" ก็พร้อมจะเดินทางไปกาฐมาณฑุ เมืองหลวงของประเทศเนปาลกันแล้ว Let Go ไปกันเล้ยยยย 555

เครื่องบินบินตรงจากกรุงเทพไปกาฐมาณฑุ โดยไม่ต้องต่อด้วยร่มชูชีพแต่อย่างใดครับ

กาฐมาณฑุ ภาษาเนปาลเขียนแบบนี้ครับ काठमाडौं ส่วนภาษาอังกฤษเขียนแบบมาตรฐานว่า Kathmandu ซึ่งนั่งเครื่องบินน่าจะราวๆ 3 ชั่วโมง ซึ่งมันไกลจากกรุงเทพกี่กิโล อันนี้ผมไม่กล้าไปเคาะประตูถามกัปตันคนขับเครื่องหรอกครับ

เอาเป็นว่าใครชอบเที่ยวเส้นทางระยะสั้น ประเทศเนปาลไม่เลวเลยครับ และเวลาที่เนปาลต่างจากประเทศไทยแบบแปลกๆๆ คือเวลาตามหลังเราอยู่ประมาณ 1 ชั่วโมง 15 นาที ซึ่งผมก็งงๆๆ ว่ามันจะมีเศษนาทีไปทำไมกัน 555

ระหว่างทางเราเจอผีผ้าห่ม คือพอเครื่องออกเดินทาง เสริฟ์อาหารเรียบร้อย เจ้าหนุ่มชาวเนปาลก็คว้าผ้าห่มมาห่มคลุมโปง ผมเห็นแล้วอมยิ้ม เออหนอทำไปได้ เกิดผู้โดยสารขวัญอ่อนคนไหนมาเห็น มีหวังวิ่งกันจนเครื่องบินโคลงแน่ๆๆ

ว่าแล้วก็ถ่ายไว้ 1 ภาพล่ะ 555


เล่าเพิ่มเติมนิดครับ เวลาใครนั่งเครื่องบินใกล้ถึงสนามบินกรุงกาฐมาณฑุ เค้าห้ามถ่ายภาพแนวภูเขานะครับ ตอนที่ผมนั่งไป มีคนถ่ายภาพตรงริมหน้าต่างเรื่อยเปื่อย ปรากฏว่าแอร์โฮสเตสต้องมาขอร้องให้ลบภาพออก ผมเองก็นึกสงสัยว่าจะห้ามทำลิงอะไรกัน

แต่เหตุผลที่เค้าแจ้งมาก็ทำให้ผมกลืนน้ำลายเอื้อก เพราะเค้าถือว่าเป็นน่านฟัาของเนปาล ห้ามบันทึกภาพเพื่อเหตุผลทางความมั่นคงของชาติ ใครจะถ่ายขอให้แอบถ่าย แล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ซะ 555

แล้วอะไรที่เค้าห้าม คนไทยอย่างผมชอบที่สุด ผมกับเจ้าเบียสแอบถ่ายรูปขณะบินอยู่บนน่านฟ้าของเนปาล แล้วทำหน้าไม่รู้่ไม่ชี้ เหมือนเด็กแอบคุณครูกินขนมในห้องเรียน

ว่ากันว่า ถ้าเค้าทราบว่าใครถ่ายภาพน่านฟ้าของเค้า ทหารของเนปาลไม่ใช่แค่ขอให้ลบภาพ แต่เค้าจะยึดกล้องไปเลย ซึ่งถึงตอนนั้นใครก็ช่วยไม่ได้ล่ะ กฏต้องเป็นกฏล่ะครับ 555

ถึงแล้วคร้าบบ บินมาประมาณ 3 ชั่วโมงก็ถึงแล้ว เรียกว่าริดสีดวงทวารยังไม่ออกอาการ เครื่องก็บินถึงพอดี บันทึกไว้ในจดหมายเหตุมั่นคงว่า เรามาเที่ยวกันระหว่างวันที่ 1 ธันวาคม - 5 ธันวาคม กันล่ะครับ

ว่ากันว่า สนามบินไตรภูวันนั้นเป็นสนามบินที่ขึ้นลงยากที่สุดในโลก เนื่องจากมันอยู่ในหุบเขา ลองนึกถึงภาพชามอ่างขนาดใหญ่ครับ เรียกว่าเครื่องบินเวลาบินมาถึงชามอ่างจะลงต้องลงเลย และจะขึ้นก็ต้องขึ้นสูงให้พ้นขอบชาม และถ้าไปดูสถิติ น่าจะเป็นสนามบินที่ประสบอุบัติสูงติดอันดับเช่นกันจ้า จึ๋ยๆๆ เสียวว๊อยๆๆๆ

อากาศที่เนปาลนั้นเย็นสบาย ในช่วงเดือนธันวาคม อุณหภูมิราวๆ 20-24 องศาในช่วงกลางวัน และ 3-7 องศาในเวลากลางคืน ใครที่ชอบเย็น มาเนปาลกันเถอะครับ ไม่ร้อนอย่างที่คิดแน่ๆๆๆ

และจะมาเนปาล แลกเงินดอลติดกระเป๋าไว้ตามสมควร ใครจะชอปปิ้ง และมาซัก 1000 ดอลลาร์ก็เหลือเฟือแล้วล่ะครับ ส่วนเงินรูปี จะแลกหรือไม่แลกก็ไม่เป็นไร แต่ที่แน่ๆๆ เนปาลรับเงินไทย พอบอกว่าจะจ่ายเงินไทย ทุกคนยิ้มแป้นหน้าตาสดใสเลยล่ะ 555

แล้วผมกับเจ้าเบียสก็มาถึงท่าอากาศยาน Tribhuvan ซึ่งน่าจะอ่านว่า ไตรภูวรรณ ประมาณนั้น เป็นสนามบินหลักของเนปาลครับ อยู่ที่กรุงกาฐมาณฑุนั่นล่ะ

สิ่งที่ต้องบอกกับทุกท่านว่า เสน่ห์ของการมาท่องเที่ยวประเทศเนปาล คือการได้มาพบเห็นชีวิตในอีกรูปแบบหนึ่ง การได้สัมผัสวิถีชีวิตแปลกแตกต่างจากไทยเราไป ผมว่านี่คือความสนุก ความสุข และความทรงจำ

ส่วนใครที่ชอบความหรูหรา เห็นอะไรสกปรกนิด สกปรกหน่อยก็ร้องยี้ แนะนำว่าต้องไปประเทศอื่นแทนจ้าๆๆๆ 555

พอลงจากเครื่องบิน รับกระเป๋าเรียบร้อย ก็จะมีไกด์ท้องถิ่นมารอต้อนรับคณะของเราครับ มาถึงปุ๊บ ไม่พูดพล่ามทำเพลง เอาผ้าต่วนสีครีมทองๆ คล้องคอให้กับทุกคน มันเป็นประเพณีครับ คล้ายๆ การคล้องพวงมาลัยของบ้านเรานั่นล่ะครับ

ความหมายนัยยะคือ ยินดีต้อนรับจ้าทำนองนั้น พอผมได้ผ้าคล้องคอปุ๊บ ก็รีบบอกเจ้าเบียสไปยืนแอ๊คชั่นข้างรั้วสนามบินไตรภูวรรณกันก่อนล่ะครับ 555

"นมัสเต นมัสเต"

ไปถึงโรงแรม พนักงานต้อนรับกล่าว "นมัสเต นมัสเต" ซึ่งนมัสเต ก็มาจากรากศัพท์ว่า นมัสการ หรือสวัสดีอะไรเทือกๆนั้นล่ะครับ และพอย่างเท้าเข้าโรงแรม เค้าจะมีพนักงานคอยเอาผงสีแดงๆๆ แต้มหน้าผากกับทุกๆๆคน

เจ้าผงที่ว่า ทำจากชาด หรือที่นี่น่าจะเรียกว่า ผง Tika ซึ่งการแต้มหน้าผากแดงๆๆ อารมณ์ก็ประมาณว่าเฮงๆๆ หรือเป็นเครื่องหมายมงคลล่ะครับ คล้ายๆคนไทยเวลาไปทำบุญตามวัด ชอบเอาทองปิดกลางหน้าผากเหลืองอร่ามเป็นทองฮั่วเซ่งเฮงทำนองนั้นล่ะ

ตอนแรกเค้าแต้มดวงเล็กๆให้ผมกับเจ้าเบียส ผมเลยออร์เดอร์พิเศษบอกขอใหญ่ๆๆหน่อย บอกว่ายูๆๆ บิ๊กเกอร์ไซด์ พนักงานโรงแรมอมยิ้มแล้วละเลงผงติกาเต็มหน้าผากผมกับเจ้าเบียสล่ะ 555

แล้วก็ไม่ต้องพูดพล่ามทำเพลงครับ เดินทางเข้าเที่ยวกลางกรุงกาฐมาณฑุกันเลย เค้าจะพาพวกเราไปแถวสยามแควร์ของบ้านเค้าล่ะครับ

สิ่งที่แปลกตาอย่างนึงคือ เมืองกาฐมาณฑุมีแต่รถยนต์ป้ายแดง เรียกว่าสภาพใหม่หรือเก่าขนาดไหน ป้ายก็แดงแจ๋แบบนั้น แถมตัวเลขก็เป็นการใช้ภู่กันเขียนเอา เรียกว่าใครลายมือดี รถตัวเองก็จะมีลายมือสวยๆประดับ

ส่วนตัวเลข ผมเข้าใจว่ากรมการขนส่งเนปาล คงจะแจกเลขมาแล้วให้ไปเขียนเอาเองล่ะครับ ดูๆๆแล้วเท่ดี และดีกว่ารถในประเทศไทยอีกมากมาย ที่จนทุกวันนี้ผมยังไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมคนขับรถสีแดง ถึงติดสติ๊กเกอร์ท้ายรถว่า "รถคันนี้สีน้ำเงิน" ???

555

ปากทางจะมีห้างขนาดเล็กๆอยู่ 1 ห้าง น่าจะเป็นห้างไอที เพราะดูแล้วอารมณ์คล้ายๆพันทิพย์ประตูน้ำที่เราคุ้นเคยกันดีครับ พอผมมาอยู่เนปาลได้ซักพัก ผมชักหลงมนต์เสน่ห์แห่งเนปาล

เป็นไปได้ไม๊นี่ ทีจะเปิดร้านมั่นคงสาขาเนปาล แล้วส่งเจ้าหลุยส์กับเจ้าแพะไปนั่งเฝ้าร้านที่เนปาลซะด้วยเลย 555

ผมมีความรู้สึกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก การไปท่องเที่ยวประเทศที่เจริญแล้วมันไม่สนุก เดินไปไกลแค่ไหนก็มีแต่ร้านหรูให้ช็อบปิ้ง (ทั้งๆที่เราไม่มีเงินช็อป) แต่การมาเทียวประเทศที่มีวัฒนธรรมและมีอะไรหลายๆอย่างเป็นของตนเองและความหลากหลายอย่างเนปาลนั้นสนุกยิ่งกว่า

ไปเที่ยวประเทศเจริญแล้ว เดินจนขาแทบลาก แต่ไม่รู้จะถ่ายอะไร แต่ถ้าท่านมาเนปาล รอบตัวท่านคือภาพวาดอันงดงาม ยกกล้องขึ้นมาเป็นได้ภาพกลับไปทุกองศาที่รอบตัว...

ต่อเลยเฮีย ๆ :D

ชาวเนปาลนั้นเป็นคนใจดี และเป็นมิตร เราไม่ห่วงเรื่องการถูกทำร้ายหรือจี้ปล้น คนทั่วไปแลดูเป็นมิตรมากครับ เพียงแต่หน้าตาที่อาจจะคล้ำ ดำ และดูคมเข้ม ก็เลยเหมือนจะดุในที

แต่คอนเฟิมครับว่าสบายๆสไตล์เนปาล ผมเดินถ่ายภาพส่งเดชไปเรื่อย ยังไม่โดนใครด่าเลยซักคน (หรือด่าแล้วผมดันฟังไม่ออก 555)

แล้วผมก็มายืนอยู่ใจกลางกรุงกาญมาณฑุล่ะครับ หรือจะเรียกว่า จัตุรัสกาฐมาณฑุก็เรียกได้ครับ ผมต้องเดินผ่านตรงนี้เพื่อไปชมวัง และนมัสการกุมารี (เดี๋ยวเล่าต่อล่างๆ)

ตรงจัตุรัสกาฐมาณฑุนี้ ทุกอย่างอลเวงมากๆ คือรถราขวักไขว่ และอากาศเริ่มหนาวเย็น คนออกมาปูผ้าขายของกันระเนระนาดเกลื่อนไปหมด คล้ายๆย่านคลองหลอดของไทยว่างั้น ได้อารมณ์และบรรยากาศสุดๆจริงๆครับ

รถสองแถวเล็กแนวนี้มีให้เห็นกันเกลื่อนตา ก็คล้ายๆเมืองไทยที่มีรถตู้นั่นล่ะครับ ถ้าเมืองไทยเป็นสาย พาต้า-บางบัวทอง ที่นี่ก็กาฐมาณฑุ-ตรีภูวันล่ะครับ

เอ้า ลูกพี่ไปเล้ยยยย จอดป้ายด้วย 555 แต่แหมลูกพี่เล่นปิดผ้าซะมิดชิดราวกับจะไปปล้นใครที่ไหนแน่ๆๆเลยลวกเพ่ 555

มาเห็นรูปนี้แล้วอดขำไม่ได้ ผมบอกกับเจ้าเบียสว่าตั้งขาตั้งกล้อง แล้วไปถ่ายคู่กับคนนอนข้างถนนกันดีกว่า อาร์ทสุดๆๆ

ผมจัดแจงกางขาตั้งกล้อง แล้วเบียดเข้าไปชิด ส่วนเจ้าเบียสดูท่าทีเหมือนกึ่งสู้กึ่งหนี ก็ดูท่ามันซิครับ ถ้าเจ้าคนที่นอนลุกขึ้นมา เจ้าเบียสคงกระโดดหนีออกจากเฟรมก่อน

ส่วนผมเฉยๆ การได้ภาพบ้าๆบอๆแบบนี้ มันสร้างความบันเทิงและเกียรติประวัติให้ตัวเองมากยิ่งขึ้น 555

จำได้ว่า เราต้องเดินผ่านย่านการค้า ตรงจัตุรัสกรุงกาฐมาณฑุก่อน ถึงจะเข้าไปที่วังของกุมารีได้ ตรงนี้น่าจะเป็นปากทางครับ ส่วนพระราชวังหนุมานโธกาหอพสันตปุร์ (อ่านยากจัง) น่าจะอยู่แถวๆนี้ล่ะ ผมเล่าผิดไปมั่ง อย่าลืมอภัยกันเน้อๆๆๆ

แต่ตรงนี้อารมณ์คล้ายๆ สยามสแควร์ผสมมาบุญครอง ผสมสำเพ็งล่ะครับ 555

ตรงบริเวณนี้น่าจะเป็นแถวๆ พระราชวังล่ะครับ สถาปัตยกรรมตรงนี้เป็นแบบโบราณสถานหมด ทุกอย่างยังเดิมๆ และสภาพเดิมๆๆ ใครชอบเสพย์งานดิบๆ ธรรมชาติ พลาดไม่ได้เลยครับ

วิถึชีวิตของคนรอบๆ จัตุรัสกรุงกาฐมาณฑุ ยังดำเนินไปเรื่อยๆเหมือนทุกวัน ใครใคร่ค้าค้า ใครใคร่นอนนอน เป็นชีวิตที่ไหลไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็หยุด ขี้เกียจก็เลิก ติสท์สุดๆๆว่างั้น 555

แล้วไกด์ก็พาพวกเราเข้าไปในพระราชวังที่กุมารีประทับอยู่ครับ ไกด์บอกว่าตอนนี้ถ่ายภาพได้ แต่อีกซักพัก ขอให้ทุกคนเก็บกล้อง และห้ามบันทึกภาพโดยเด็ดขาด เพราะเป็นกฏที่ต้องเคารพและให้เกียรติเค้า

พอเข้ามายืนอยู่ตรงกลางลานสี่เหลี่ยม แล้วแหงนมองไปรอบๆ จะเห็นเหมือนหอคอยสูง เจาะช่องหน้าต่างเล็กๆไว้หลายๆช่อง บรรยากาศมันยะเยียบวังเวงอย่างไรบอกไม่ถูก

ให้สังเกตุดีๆครับ หน้าต่างบานกลางนั้น อีกซักครู่ กุมารีจะออกมาให้ทุกคนได้กราบนมัสการกัน ทุกๆๆคนตื่นเต้น และทางพระราชวังบอกว่าให้เตรียมตัวเก็บกล้อง กุมารีจะมาแล้ว....

แล้วเวลามาถึง กุมารีก็โผล่มาที่หน้าต่าง เป็นเด็กอายุราวๆ 9-10 ขวบเห็นจะได้ พอมาโผล่ตรงหน้าต่างบานกลางตามที่ผมถ่ายภาพมาให้ดูนั้น ทุกคนยกมือแล้วกล่าวคำว่านมัสเตกันเป็นแถวๆๆ เสียงนมัสเตดังพึมพำ เวลาผ่านไปราวๆ 2-3 นาที กุมารีก็เดินจากหน้าต่างช่องนั้นไป....

กุมารี คือใคร สำคัญอย่างไร ???

เค้าว่ากันว่า ตำแหน่งกุมารี คือตำแหน่งที่สืบเชื้อสายมาจากศากยะ หรือวงศ์ตระกูลพระพุทธเจ้า โดยต้องทำการคัดเลือกเด็กผู้หญิงอายุตั้งแต่ 3 ขวบขึ้นไป จนถึงวัยมีประจำเดือนซึ่งน่าจะราวๆ 13 ขวบ กุมารีนั้นเค้าจะเลือกดูและคัดสรรอย่างดี เด็กคนใดมีไฝฝ้าก็ไม่ได้รับการคัดเลือก

และกุมารีนั้น จะไม่มีโอกาสพบปะผู้คน จะเรียนหนังสือก็จะมีคนไปสอนถึงในวัง กุมารีจะมีเวลาออกงานพิธีกรรมปีหนึ่งเพียง 3 ครั้งเท่านั้นครับ เรียกว่าปีนึงจะมีโอกาสพบปะคนแค่ 3 ครั้ง นอกนั้นกุมารีจะแค่มาให้คนได้ชะแง้มองเท่านั้น

กุมารีเป็นเหมือนร่างทรงของเจ้าแม่กาลีด้วยครับ สังเกตุเวลาออกงานพิธี เค้าจะเขียนรูปตาที่สามไว้กลางหน้าผาก ซึ่งดวงตาดวงนี้คือภาคอวตารของเจ้าแม่กาลีนั่นเอง กุมารีนั้นสำคัญระดับผู้นำประเทศหรือกษัตริย์เนปาลในอดีต เวลาจะเดินทางออกจากประเทศ ต้องมาขอพรกับกุมารีทุกครั้ง

กุมารีเมื่อเริ่มมีประจำเดือน ก็จะต้องทำการคัดเลือกกุมารีคนใหม่มาแทนครับ ส่วนคนที่หมดวาระก็จะไปใช้ชีวิตตามปกติ ซึ่งรัฐบาลจะมีเงินเดือนสนับสนุนให้ใช้ไปตลอดชีวิตของกุมารี ซึ่งจะกลาวไป กุมารีคือเครื่องยึดเหนียวทางใจของชาวเนปาลก็ไม่ผิด


ปล.รูปผมเอามาจากรอยเตอร์ เพราะผมไม่สามารถถ่ายออกมาให้ชมกันได้ครับ

หลังจากที่ได้นมัสเตกับกุมารีแล้ว เราก็ทะยอยออกมาเดินรอบๆนอกวังกันต่อครับ 555 ฟังตำนานกุมารีแล้วก็รู้สึกประหลาดใจเล็กๆ ว่าในเนปาลนี้มีแง่มุมแปลกๆให้ศึกษาและจดจำกันล่ะ

รอบนอกๆ จะมีสิ่งก่อสร้าง ซึ่งผมไม่ทราบว่าจะเรียกอย่างไรดี จะเรียกหอคอย หรือเจดีย์ก็ไม่น่าจะได้ แต่เอาน่า มาถึงแล้วเห็นชาวเนปาลนั่งตากลมเย็นๆ ชาวไทยอย่างผมจะพลาดได้อย่างไรกัน จริงไม๊ๆๆๆ 555

แล้วก็มาขั้นตอนแนะนำไกด์ประจำคณะครับ น้องอ้วนๆน้ำหนักตันกว่าคนนี้ชื่อ ออย หรือเรียกให้กิ๊ปเก๋ขึ้นก็ออยลี่ OILLY นั่นเอง

ออยเป็นไกด์ที่เก่งและความจำแม่นมาก พอขึ้นรถบัสมา ขออนุญาตถามชื่อกันแค่รอบเดียวก็จำลูกทัวร์ได้หมดทั้งคัน ต่างกันกับผม ในบางสถานการณ์แม้แต่ชื่อตัวเองก็ยังจำไม่ได้ก็เคยมีมาแล้ว 555

ออยรู้เรื่องราวต่างๆได้เกินกว่าไกด์พึงจะรู้ อะไรไม่สำคัญเท่ากับในช่วงที่ต้องนั่งรถกันยาวๆๆ ออยจะไม่นอน แต่จะคอยเล่าและบรรยายให้พวกเราได้ยินกันตลอดทาง เป็นเกล็ดความรู้ประดับสมองทึบๆของผมว่างั้นล่ะ

หนำซ้ำ ออยยังเข้าครัวเตรียมข้าวต้ม กับข้าวกับปลาให้เรียบร้อย ขอยกมือและปรบมือให้กับน้องออยครับ ผมสังเกตุดู เวลาออยเดินในกรุงกาฐมาณฑุ ผู้ชายเนปาลมักจะเดินห่างจากแก เพราะถ้าเกิดการเฉี่ยวชน อารมณ์คงคล้ายรถสามล้อไปชมกับรถสิบล้อล่ะครับ 5555

แล้วไฮไลท์ตอนแรกก็มาถึง ผมมองลิบๆ เห็นอะไรแปลกๆ ดูพิกลอยู่ไกลๆๆ ไกด์บอกว่าเค้าเรียกว่า "สาธุ" หรือเขียนเป็นภาษาอังกฤษว่า "Sadhu" และคล้ายๆนักบวช หรือออกไปทางแนวฤาษีหรือโยคีก็ยังพอไหว

ผมเห็นอีตาลุงสาธุ ยืนโคลงเคลง พร้อมกับชูมือขวาขึ้นในท่าปางห้ามญาติ ซึ่งน่าจะเป็นท่าไม้ตายประจำตัว และถ้าลมพัดมาแรงๆ มีหวังตาลุงสาธุนี่ปลิวตามลมแน่ ผมบอกเจ้าเบียสว่า "ของแปลกมาแล้วเว้ย เตรียมตัวถ่ายรูปด่วน"

หนวดแกพะเยิบพะยาบ พร้อมกับมีกระป๋องใส่สตางค์คล้องแขนอยู่ ทุกอย่างเพอร์เฟกต์ เหมาะแก่การถ่ายบันทึกภาพมาก เสียอย่างเดียว อีตาลุงสาธุ แกดันใส่รองเท้ากีฬา ทำให้มองลุ๊คแล้วทันสมัยขัดตาไปนิด แต่ช่างหัวมันเหอะ แค่นี้แกก็ดูเท่กว่าใครแล้ว 555

พวก "สาธุ" นั้น เราสามารถพบเห็นได้รอบๆพระราชวังนี่ล่ะ จะว่าไปแล้วนี่คือตัวมาสคอตของประเทศเนปาลเลย ใครมาแล้วพลาดไม่ได้ ถ้าไม่ได้ถ่าย "สาธุ" ถือว่าท่านมาไม่ถึงเนปาลทำนองนั้น 555

ผมสะกิดบอกเจ้าเบียสว่า แบบนี้ต้องหิ้วปีก เราหิ้วปีกใครต่อใครมาหลายคนแล้ว แต่นักบวชระดับสาธุ ถ้าเที่ยวนี้พลาด ชีวิตนี้คงไม่มีความสุขเป็นแน่แท้

เจ้าเบียสกลืนน้ำลายเอื้อก จะดีหรือเฮีย ผมว่าตัวสาธุแกมีกลิ่นค่อนข้างแรง แล้วเราจะติดเชื้อกาฬโรคหรือเปล่าเฮีย

ผมบอกคิดมากน่า เรามาทำงาน ยังไงเราก็ต้องทำงานให้คนอ่านเค้าได้เห็นกัน ว่าแล้วผมก็ปรี่เข้าไปหาอีตาลุงสาธุ เอาแขนสอดเข้าไปใต้รักแร้ของลุงสาธุ กลิ่นสาบโชยออกมาจากใต้รักแร้ ช่างมันผมไม่สน ผมสนใจแค่ศิลปะที่อยู่ตรงเบื้องหน้าเท่านั้น...

หลังจากถ่ายภาพเสร็จและเพลย์ภาพดู ผมเอ็ดตะโรเจ้าเบียสว่าทำไมไม่สอดแขนเข้าไปหิ้วปีก ทำไมแค่แตะๆๆไว้แค่นั้น

เจ้าเบียสร้องคราง...โธ่เฮีย ผมกลัว
555

ตรงนี้น่าจะเป็เขตแนวพระราชวังหรืออะไรซักอย่างนี่ล่ะ ปู้โธ่ มีพี่ทหารถือดาบปลายปืนยาวเฟื้อยแบบนั้น ยังไงตรงนี้ก็ต้องสำคัญกันบ้างล่ะ

แล้วผมกับเจ้าเบียสก็ปรี่ไปชักภาพเป็นที่ระลึกล่ะครับ 555

รูปทหารไม่กล้าหิ้วละครับ ผมกลัวดาบปลายปืน 555..........อิ อิ อิ

เรายังคงอยู่กันแถวๆๆ จัตุรัสพระราชวัง หรือ Durbar Square ซึ่งเดอร์บาร์สแควร์ได้รับการยกย่องให้เป็นมรดกโลกขององค์การยูเนสโก้ด้วยนะครับ อันนี้ยังอยู่ในกรุงกาฐมาณฑุ

มีเมือง 3 เมืองที่อยู่ใกล้เคียงกัน แต่ละเมืองต่างได้รับการยกย่องให้เป็นมรดกโลกขององค์การยูเนสโก้ คืออันแรกในกรุงกาฐมาณฑุ สองที่เมืองปาทานหรือปาตัน และสามที่เมืองภัคตะปูร์(ชื่อแปลก) คอยอ่านตามไปเรื่อยๆครับ ผมพาทุกท่านไปครบทั้ง 3 เมืองแน่ๆๆๆ จ้า 555

ผมนึกออกแล้วครับ ไอ้อาการที่ซ้อนกันเป็นชั้นๆๆ ทางสถาปัตยกรรมเค้าเรียกกันว่า "มณฑป" อ่านว่า มน-ดบ ซึ่งอาคารเหล่านี้ได้รับการคุ้มครองจากยูเนสโกให้เป็นมรดกโลก หรือที่เรียกกันว่า World heritage คือห้ามทำลาย เคลื่อนย้าย

และยังได้รับการสนับสนุนเงินในการซ่อมบำรุงจากยูเนสโกอีกด้วยครับ ผมเห็นคนเนปาลปีนขึ้นไปนั่งบนมรดกโลกกันยั้วเยี้ยไปหมด มองไปรอบๆจนแน่ใจว่าขึ้นไปได้ ผมกับเจ้าเบียสถึงกล้าขึ้นไปกับเค้าบ้าง 555

คนเนปาลนิยมมานั่งกันแถวๆจัตุรัส อารมณ์ก็คงมานั่งเล่นตามท้องสนามหลวง เพราะย่านนี้คนนิยมมาเดินมานั่งกันขวักไขว่ ผู้คนครึกครื้นร่าเริงแจ่มใสดี

ตาผมเหลือไปเห็นป้าชาวเนปาลท่านหนึ่ง ผมทำหน้าเอ๋อๆ ทำนองขอถ่ายรูปคุณป้าหน่อยเหอะ ป้าแกคงจะงงๆๆว่าไอ้บ้านี่มันมาจากไหน จู่ๆก็มาขอถ่ายรูป

ผมคว้ากล้องคู่บารมี แล้วจัดการถ่ายภาพ Portrait แบบพอเพียง เอ้าดูภาพแรก อันนี้เค้าเรียก Before

เอ กดภาพแรกมา มองแล้วยังไม่ได้อารมณ์นัก เพราะป้าแกไม่ยอมยิ้มเท่าไหร่ คงยังเขินๆๆผมอยู่ ผมเลยทำท่าแลบลิ้นปลิ้นตาหลอกป้าแก เหมือนแกเป็นเด็กสามขวบ

คราวนี้แกยิ้มออก ยิ้มออกมาฟันซี่เท่าจอบขุดดิน ซี่โตขาวแหง๋ ผมเคยได้ยินมาว่าคนอินเดียหรือแถบเนปาล เค้ามักจะใช้กิ่งข่อยขนาดเล็กแล้วเอามาทุบปลายให้แตก แล้วเอาถูกับฟันแทนแปรงสีฟันและยาสีฟัน ซึ่งเชื่อว่าข่อยคือสมุนไพรชั้นเลิศ

เรามาดูป้าเนปาลแกยิ้มในช็อต After กันครับ 555

แล้วผมก็ถ่ายภาพหลานป้าท่านนี้่มา ประมาณว่าเหล้าพ่วงเบียร์ คือถ่ายป้าแล้วต้องถ่ายหลานด้วย เป็นแพคเกจคู่กันทำนองนั้น 555

ชาวเนปาลนั้นส่วนมากมาในแพทเทิร์นเดียวกันเป็นส่วนใหญ่ คือยังเป็นแขกแบบชาวอินเดีย ผิวคล้ำ ตาคม กลมโต ฟันขาว ใจดี ยิ้มเก่ง เป็นมิตร ภาพเหล่านี้เราไม่สามารถถ่ายได้จากเมืองหรือประเทศทีเจริญอย่างญี่ปุ่น ไต้หวัน ฮ่องกง

แต่สามารถถ่ายได้ง่ายดายและดาษดื่นที่เนปาล....

แล้วก็มาถึงภาพเบื้องหลังการถ่ายภาพครับ ผมเองมีแต่กล้องคอมแพค เวลาใช้คอมแพคถ่ายภาพคน อะไรไม่สำคัญเท่ากับต้องเดินไปถ่ายใกล้ที่สุด ไม่งั้นไม่ได้ภาพล่ะครับ เดินเข้าไปทำความคุ้นเคยหรือเล่นตลกให้เค้าดูซักนิดนึง แค่นี้ก็ถ่ายได้แล้ว

และถ้าจะให้ดี เรามอบสตางค์เล็กๆน้อยให้เค้า หรือให้เด็ก เค้าไม่ปฏิเสธเราครับ และก็ไม่ถือเป็นการดูถูกกันแต่อย่างใด อันนี้แนะนำเลยครับ บางทีเจอเด็กเล็กมากับพ่อแม่ เราขอถ่ายภาพเสร็จ เราก็มอบเงินให้เค้าบ้างเล็กๆน้อยๆตอบแทนน้ำใจ

ท่านที่เป็นช่างภาพใช้วิธีอย่างผมดูก็ได้ครับ จะได้ลดความเสี่ยงในการโดนด่าหรือไล่เตะว่างั้น 5555

อันนี้ตามคำบอกเล่าของไกด์คือ เทวรูปสลักเป็นรูปพระศิวะ ภาคไภราวะ (Bhairava) องค์ดำหรือกาลไภราพ เป็นพระศิวะภาคที่ดุร้ายครับ เป็นที่เคารพของคนในประเทศเนปาล รูปปั้นจะสวมพวงมาลัยกะโหลกมนุษย์ เหยียบบนซากศพคน

ตรงนี้จะเป็นแท่นหินขนาดใหญ่ มีคนมากราบไหว้ตลอดครับ

ในเนปาลนั้นก็เหมือนเมืองไทยหรือเมืองไหนๆในโลก คือมีขอทานให้เห็นอยู่โดยทั่วไป ซึ่งผมถือว่าเป็นสิ่งปกติ คนที่ไม่มีโอกาสก็มาร้องขอโอกาสและเศษสตางค์จากคนที่มีโอกาสมากกว่า เรามีโอกาสมากกว่าก็ควรมอบเศษสตางค์เล็กๆน้อยๆกลับไป

แต่ไกด์ก็แนะนำว่าอย่าพยายามให้เศษสตางค์กับเด็กที่เดินเร่ขอทาน เพราะเดี๋ยวจะตามกันมาเป็นพรวนเลยเขียวล่ะ....

อ้าวเฮ้ย ไอ้หมอนี่แบกอะไรมาถุงเบ้อเริ่มมองไม่เห็นหน้าเห็นตาเลยแฮะ 555

มาถึงภาพนี้ถึงกับร้องคราง นี่มันยอดมนุษย์หรืออย่างไร ผมเห็นเค้าเดินแบกตู้เย็นใส่หลังหน้าตาเฉย (จริงๆไม่เห็นหน้าหรอก)555

แม่เจ้าทำได้ไงเนี่ย 555

ให้สังเกตุภาพนี้ให้ดีครับ สัญลักษณ์ตราแอปเปิ้ลแหว่ง ไม่ใช่ได้รับความนิยมจากทั่วโลก แต่อารยะธรรมอันนี้ได้ถูกแพร่กระจายขยายมาที่เนปาลเรียบร้อยแล้วเช่นกันครับ 555

ร้านแก็จเจ็ทไอทีขนาดเล็ก ก็ยังต้องหาตราลูกแอปเปิ้ลมาติดเพื่อความสวยงามและทันสมัยกับเค้าเหมือนกัน 555

ช่วงค่ำในกรุงกาฐมาณฑุวุ่นวายเอาเรื่องเหมือนกัน คือในกรุงกาฐมาณฑุนั้นเป็นเมืองที่ทุกคนส่งกระแสจิตเดาทางกันได้ถูก ผมว่าแต่ละคนมีเรดาร์ประจำตัวคล้ายๆ ค้างคาวหรือนกนางแอ่น

ในเมืองไม่มีไฟเขียวไฟแดง ไม่มีช่องทางระบุชัดเจน ไม่มีการตีเส้นทึบ เส้นเหลือง หรือเส้นอะไรก็ตามที ถนนยังคงเป็นลูกรับไม่ได้ราดยาง

สิ่งที่ทำให้เราตื่นเต้นลุ้นเสียวได้ตลอดเวลาก็คือการข้ามถนน ใครจะมาเนปาล ขอให้ซ้อมข้ามถนนแถววงเวียนใหญ่หรือแถวๆหัวลำโพงก็ได้ครับ และซ้อมฟังเสียงแตรให้ออกทั้งระยะใกล้ระยะไกล เพราะที่กาฐมาณฑุ สิ่งที่ได้รับความนิยมอย่างสูงสุดคือการกดแตรนั่นเอง

5555

ผมแวะร้านขายของที่ระลึกของไอ้หนุ่มหน้ามนคนนึง เสียสตางค์ซื้อขันเนปาล หรือขันทองเหลืองที่ใช้ไม้ตีแล้วเอาไม้หมุนวนไปเรื่อยๆๆ เจ้าขันที่ว่าจะส่งเสียง เหง้งๆๆๆดังยาวต่อเนื่องตามแรงไวเบรชั่นได้อย่างน่าประหลาด

เอ้า ไหนๆๆอุดหนุนแล้วก็ถ่ายรูปซักหน่อย การจ่ายเงินซื้อของ ผมว่าเราไม่ต้องกังวลครับ เพราะทุกที่รับเงินไทยหมด ไม่ว่าจะโรงแรมหรือข้างถนน ทุกคนชอบเงินไทย อาจจะเป็นเพราะเงินไทยค่ามันใหญ่กว่าสกุลอื่นหรือเปล่าก็ไม่ทราบเช่นกัน

เงินสกุลที่ใช้ในเนปาล คือรูปี เนปาลเลส (NPR)

แล้ว 1 รูปีเท่ากับเท่าไหร่???

1 รูปีมี 12 รูเดือน และ 1 รูเดือนมี 30 รูวันครับ จ๊ากๆๆๆ ไม่ใช่ๆๆๆ ค่าเงิน ณ วันนี้เงิน 100 รูปีจะตกประมาณ 38 บาทไทยครับ 555

เดินผ่านร้านขายเนื้อสัตว์ ผมเห็นแม่ค้าเอามีดสับโป้กเป้กเป็นที่สนุกยิ่งนัก คนเนปาลนับถือวัวเป็นสัตว์เทพเจ้า คือไม่ว่าวัวจะทำอะไรก็ตาม วัวจะต้องเป็นฝ่ายถูกเสมอไป วัวจะเดินตรงไหน ถนนไหน ซอกไหน คนต้องหลบวัว ไม่ใช่วัวหลบคน วัวจะขี้ตรงไหนก็ทำได้ แต่คนเนปาลขี้ตรงไหนไม่ได้แบบวัวนะครับ 555

คนเนปาลไม่รับประทานวัว ส่วนเนื้อที่รับประทานกันน่าจะเป็นแพะ และเนื้อควายครับ หรือหมูเค้าก็กินกัน แต่ที่นิยมกันมากน่าจะเป็น Wild Pork หรือหมูป่านั่นเองจ้าๆๆ

ภาพนี้ถ่ายภายในร้านขายภาพเขียนลายตะวันออกสไตล์เนปาลล่ะครับ

คืนนี้ผมกับเจ้าเบียสเดินท่อมๆ หาซื้อเสื้อยืดใส่เล่น ไปเจอร้านๆนึง เค้าสามารถปักโลโก้มั่นคง ผสมกับปักลายของเนปาลได้ เราก็เลยสั่งทำเสื้อที่คิดว่ามีแค่ 2 ตัวในโลกอย่างแน่นอนออกมา

ถึงกับต้องถอดเสื้อออกมา เพื่อเอาไปให้เค้าใช้ทำเป็นแพทเทิร์นเอาไว้ปักเสื้อนั่นเอง 555

คืนแรกผ่านไป เรานอนกันที่กรุงกาฐมาณฑุครับ ผมเก็บภาพบรรยากาศช่วงเช้าๆของกาฐมาณฑุมาฝากทุกๆท่าน เมืองกาฐมาณฑุนั้นจะกลาวได้ว่าเป็นเมืองที่สร้างไม่ยอมเสร็จก็ว่าได้

เพราะเท่าที่ผมมองด้วยตาเปล่าพบว่า ตึกเกินกว่า 60-70% เป็นตึกที่สร้างไม่เสร็จ หรือสร้างครึ่งๆกลางๆ คือสร้างไปได้หน่อยนึงก็หยุดสร้าง เนื่องจากไม่มีสตางค์ไปซื้อวัสดุมาทำ แต่ถ้าสตางค์มืเมื่อไหร่ ชาวเนปาลก็จะลงมือทำต่อ

โดยรอบเมืองใช้ก่ออิฐถือปูนกันแบบโบราณ คือโชว์อิฐเปลือยไม่มีการฉาบปูนและทาสีภายนอกแต่อย่างใดครับ

แล้ววันที่สองก็เริ่มกันต่อครับ ผมกับเจ้าเบียสไปกันที่วัดลิง หรือ วัดสวะยัมภูนาถ (Swayambhunath Temple) อยู่บนเขาลูกเล็ก ๆ ทางตะวันตกของกรุงกาฏมัณฑุ เป็นวัดซึ่งเชื่อว่าเก่าแก่ที่สุดในหุบเขากาฏมัณฑุ เป็นจุดชมวิวอีกจุดหนึงของกรุงกาฐมาณฑุ

วัดนี้เค้าว่าลิงเยอะ ให้ระวังให้จงดี แต่สำหรับผมนั้นฟังแล้วเฉยๆ เพราะลิงที่เกเร ไม่น่าจะมีลิงที่ไหนเกินหน้าเกินตาลิงไทยไปได้ เพราะลิงไทยนั้นไม่ค่อยมีมารยาทและไม่ค่อยเหมือนลิงเนปาล

ลิงเนปาลจะร้องขออาหารอย่างสุภาพ แต่ลิงไทยเขาวังเขาย้อย หรือลิงลพบุรี เล่นฉกดื้อๆจากมือนักท่องเที่ยวกันเลยล่ะครับ 555

ผมไปยืนถ่ายลิงซะใกล้ ขณะกำลังก้มๆเงยๆ รอลิงเห็นใจแอ็คท่าให้ถ่ายรูป ปรากฏว่าจู่ๆมันก็ฉี่ใส่ผมซะงั้่น โชคดีฉี่ลิงไม่ทันได้โดนตัว ไม่งั้นอาจจะมีการวางมวยระหว่างคนกับลิง

หรือไม่ก็มีคนกัดลิง หรือคนกินลิงทอดกระเทียมก็อาจเป็นได้ 555

สาเหตุที่เรียกว่าวัดลิง เพราะว่ามีลิงมายึดสัมปทานวัดเป็นที่อาศัยเติบโตกันมาช้านานแล้วครับ และลิงที่นี่เค้าถือกันว่ามันเป็นเหมือนเหาที่ร่วงหลุดออกมาจากเกศาของพระโพธิสัตว์ หรือจะเรียกว่าเป็นเหาของพระเจ้าก็ยังได้

วันที่ไปผมได้มีโอกาสเห็นสงครามระหว่างลิงกับสุนัข เสียงฮ้งๆ เจี๊ยกๆ สลับกันไม่ยอมหยุด....

ภาพนี้เป็นภาพลามะแบบทิเบตห่มจีรสีเลือดหมู หลวงพี่ออกมานั่งผึ่งแดดอยู่หน้าประตู ว่างๆก็นับลูกปะคำไปเรื่อยๆ ซึ่งนักท่องเที่ยวก็แวะถ่ายรูปกันนัวเนียไปหมด จนลามะกลายเป็นของฮิตยอดนิยมไปซะงั้น

แต่ลามะดูเหมือนไม่มีการตื่นกล้อง น่าจะเป็นเพราะผ่านการแคสติ้งมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนนั่นเอง....

ไหนๆหลวงพี่ไม่บ่นอะไร พวกเราก็ลามเป็นขี้กราก ด้วยการขอถ่ายภาพเป็นที่ระลึกกับหลวงพี่

สังเกตุให้ดี พวกลามะหน้าตาก็คือพระจีนดีๆนี่เอง ซึ่งไม่น่าจะมีเชื้อสายอินเดียปนอยู่หรอกครับ

อันนี้คือองค์สถูปสวะยัมภูนาถ (สถูปขนาดเล็กกว่าเจดีย์นะครับ) น่าจะมีอายุราวๆ 2000 กว่าปี และหากสังเกตุให้ดี ตรงสถูปจะมีภาพเขียนยอดนิยม ซึ่งเรามักจะเห็นกันบ่อยครั้งในเนปาล

นั่นก็คือ Buddha eyes หรือดวงตาพระพุทธเจ้าครับ เป็นลายเขียนเป็นรูปดวงตา และมีเลข 1 ในภาษาเนปาลอยู่ตรงกลางตำแหน่งของจมูก เวลามองไปที่สถูปเราจะสังเกตุคล้ายว่า ดวงตาคู่นั้นจ้องมองกลับมาที่เราด้วย...

อันนี้เป็นมุมหนึ่งของสถูปที่โชว์สิ่งประดับของสถูปให้เราได้เห็นกัน ผมเลยถ่ายภาพแบบสถูปกำลังเต็มยศมาให้เราได้ชมกันครับ 555

ที่สถูปสวะยัมภูนาถ เค้ามีบันไดทางขึ้นจำนวน 365 ขั้นรอนักท่องเที่ยวไว้แล้ว ส่วนมากถ้าเป็นชาวเนปาลเค้าจะเดินขึ้น แต่นักท่องเที่ยวส่วนมากกลัวขี้หักใน เลยต้องนั่งรถขึ้นไปจ่อคิวให้ใกล้ที่สุด เรียกว่าขอเดินนิดเดียวเป็นอันเสร็จพิธี 555

ผมกับเจ้าเบียสต้องขอไปขี่ตรงราวบันไดกันหน่อยล่ะงานนี้ 555

ภาพนี้เป็นภาพถ่ายลวดลายบนกงล้อมนตราครับ เจ้าอันกลมๆๆที่เค้าใช้หมุนๆๆนั่นล่ะครับ การเอามือปั่นกงล้อกันนี้ นัยยะคล้ายๆๆกับการเคาะระฆังตามวัดในไทย ซึ่งหมายถึงความเป็นสิริมงคลทั้งขามาและขากลับล่ะครับ

เอ้า แถมภาพกระดิ่งขนาดเล็ก ที่เค้าวางใส่ราวขายนักท่องเที่ยวกันครับ สินค้าที่ขายกันตามวัดต่างๆ โดยชาวบ้านที่นำมาขาย เป็นความสนุกสนานอีกอย่างหนึ่งของคนซื้อ คือต่อกันคนละหนุบละหนับ ได้มั่งไม่ได้มั่งพอเป็นกระษัย ทำให้เลือดลมสูบฉีด

ผมเห็นบางท่านต่อราคาเอาเป็นเอาตาย ความสนุกไม่ได้อยู่การที่ได้ประหยัดเงิน แต่ความสุขน่าจะเกิดจากการที่ต่อราคาได้ แล้วทำให้ตัวเองรู้สึกเหมือนคนฉลาด (กรณีต่อได้ถูกกว่าคนอื่น) แต่ถ้าต่อราคาได้น้อยกว่าคนอื่น จิตใจก็เศร้าหมอง เป็นทุกข์

ต้องมองเหม่อไปที่ Buddha Eyes สงบจิต สงบใจ
555

มาอีกช๊อตแล้ว กับแถวๆๆ สถูปสวะยัมภูนาถ ผมเห็นคนแอบนอนหลับเป็นไม่ได้ ต้องมีเอี่ยวเข้าไปแอบถ่ายรูปกับเค้าทุกครั้งไป

เวลาถ่ายภาพทำนองนี้มันได้บรรยากาศเนปาลจริงๆยังไงก็ไม่รู้ จริงไม๊ จริงไม๊ 555

แล้วก็ถึงเวลาเดินทางสู่เมืองโภคราต่อครับ เมืองโภคราอยู่ห่างจากกรุงกาฐมาณฑุเพียง 200 กิโลเมตรเศษๆๆเองครับ เดินทางด้วยรถยนต์หรือเครื่องบินก็ได้

ระยะทางไม่ไกล แต่วันนั้นนั่งกันจนตูดด้าน ริดสีดวงทวารแทบกำเริบ ใครที่เป็นริดสีดวงแนะนำให้พกยาปลามังกรติดตัวไปซักหน่อยว่างั้น 555

เส้นทางคดเคี้ยว วิ่งอยู่บนเขาอยู่ตลอด ใครที่เคยไปเที่ยวปาย แล้วบอกว่าโค้งเยอะ มาเจอเส้นทางรถยนต์ไปโภคราปุ๊บ รับรองว่ากลับไปต้องบอกกับเพื่อนๆๆว่า ปายชิดซ้ายไปเลยเว้ยเฮ้ย 555

ให้ดูเส้นทางเอาเถอะครับ ทางที่จะไปเมืองโภครานั้นโค้งเยอะมาก แต่เท่าที่ผมจำได้มันมีแค่ 2 โค้ง หรือโค้งซ้าย หรือโค้งขวา และไม่มีทางตรงให้เลือกวิ่งครับ สิ่งที่น่ากลัวมากๆๆก็คือไหล่ทาง

คือถ้าคนขับพลาดนิดเดียวหรืออารมณ์หงุดหงิดเนื่องจากตีกับเมียมา มีหวังบัสทั้งคันได้ลงไปในเหวทันที คนที่นั่งรถทางตอนหน้า ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เหมือนได้ดูหนัง 3D คือเวลาวิ่งเฉียดหน้าผา เหมือนกับมันจะตกลงไปในเหวจริงๆๆยังไงยังงั้น

เรามุ่งหน้าไปเมืองโภครา เพื่อจะไปชมพระอาทิตย์ขึ้นที่เทือกเขาหิมาลัยตรงมุมที่เค้าเรียกกันว่า มัจฉาปูชเร (Machhapuchhre) หรือ Fish Tail กันล่ะครับ เดี๋ยวผมจะเล่าไปเรื่อยๆๆ ผิดก็ช่วยไม่ได้ล่ะงานนี้ 555

ระหว่างทางมีจอดแวะริมทางเพื่อยืดเส้นยืดสาย เผื่อใครหิวอยากจะหาอะไรใส่ท้อง ผมเดินท่อมๆมองหาว่ามีร้านอะไรขายมั่ง ปรากฏว่าเจอเพิงเล็กๆ กำลังผลิตยำมาม่าอยู่ ผมเลียบเคียงค่อยๆสังเกตุการณ์รอบๆก่อนว่าเป็นอย่างไร

พอสังเกตุการณ์เสร็จปุ๊บก็เดินฉากออกมาไกลๆ ไม่กล้าซื้อล่ะครับงานนี้ เพราะยำมาม่าที่นี่ เค้ายำกันจริงๆๆ เอาใส่ถังพลาสติก แล้วเอาเครืองเทศปาเข้าไปในถัง แล้วเอามือคลุกๆๆ แล้วโกยใส่จานให้กินกันสดๆๆ

ผมกำลังพลาดอะไรที่สำคัญมากที่สุดในการมาเยือนประเทศเนปาล ก็คือการที่ไม่ใช่โอกาสในการกินยำมาม่าอันนี้นี่เอง 5555

ตอนที่อยู่กาฐมาณฑุ ผมสังเกตุดูพวกขนมใส่ซองต่างๆ หน้าตามันคือขนมที่เราเห็นในไทยล่ะครับ สันนิษฐานว่าผลิตและถูกส่งมาจากไทย หรือไม่ก็ประเทศจีน เพราะหน้าตามันคล้ายกัน ไม่ว่าจะเป็นพวกช็อคโกแล็ต หรือพวกเวเฟอร์ หรือขนมกรอบเค็มใส่ซอง

แต่สิ่งที่ไม่เหมือนและคิดว่าอันนี้ made in Nepal แท้ๆๆ ก็คือพวกผลไม้ดองเหล่านี้ล่ะครับ ผมชะโงกเข้าไปใกล้ๆๆ และสนใจอยากจะลองชิมเป็นที่สุด แต่หลังจากฟุตเวิร์ควนดูเชิงอยู่หลายรอบก็ยังตัดใจซื้อไม่ได้ซักกะที 555

เย้ๆๆๆ นั่งจนริดสีดวงแทบท้อ เราก็ใกล้ถึงเมืองโภครากันแล้วครับ ที่เห็นฉากหลังคือเทือกเขาหิมาลัยครับ เทือกเขาหิมาลัยนั้นเป็นแนวยาว และสามารถมองได้จากเมืองต่างๆ

และยอดเขาที่เราจะไมชมกันก็คือ มัจฉาปูชเร (Machhapuchhre) ซึ่งเรียกอีกอย่างคือ Fish tail สาเหตุที่เรียกแบบนี้ เพราะว่าเวลาไปชมภูเขาที่สะท้อนลงกับพื้นทะเลสาบ แล้วมันมองคล้ายๆๆ หางปลาทำนองนั้นล่ะครับ เอ้าดูๆๆๆๆกันจ้าๆๆ

มีสิ่งประหลาดอีกอันในเนปาล นั่นก็คือลูกอมฮอลล์ครับ เจ้าเบียสไปซื้อลูกอมฮอลล์มาในราคาเม็ดละ 1 รูปี ซื้อเสร็จก็มาแบ่งให้ผม หลังจากแกะเปลือกพลาสติกออก หน้าตาลูกอมมันแปลกๆๆ คือบูดเบี้ยว และสีสันมันทึบๆชอบกล

แล้วเราก็อมใส่ปาก กลิ่นมิ้นท์เย็นโชยมา และยังได้กลิ่นคล้ายการบูรที่ใส่ในห้องน้ำตามมาผสมโรงอีกด้วย ใจก็สังหรณ์ว่าฮอลล์เนปาลนี่ชักจะยังไงชอบกล พวกเราก็เลยทำหน้าที่เป็น อย.ตรวจคุณภาพสินค้าเนปาลกันหน่อย

อ้าวเว้ยเฮ้ย ฮอลล์ทำไมสะกดเป็น HAALS ล่ะเนี่ย A เกินมา 1 ตัว ซึ่งในที่สุดก็เข้าใจได้ไม่ยากว่านี่คือลูกอมฮอลล์ปลอมนั่นเอง 555

คืนนั้นเราพักกันในรีสอร์ทที่อยู่กลางทะเลสาบกันเลยล่ะครับ หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว กลางคืนเค้าก็มีการก่อกองไฟหรือแคมป์ไฟเล็กๆให้ปาร์ตี้กัน ทางรีสอร์ทก็ขนอุปกรณ์มาต้อนรับหลายอย่าง และก็มีบารากู่มาให้สูบเล่นๆ เป็นการต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองทำนองนั้น

ผมลองสูบไปหน่อยนึง คล้ายการสูบกระดาษฟาง ซึ่งไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวได้รสชาติเท่าไหร่ และพวกเราก็นั่งดื่มนั่งอำกันอยู่ข้างกองไฟ คืนนั้นอากาศหนาวมาก

และก็ตามฟอร์ม การโชว์เปลือยท่อนบนก็ต้องจัด โดยมีผมและพี่ตี๋แห่งมหาจักรเป็นผู้แสดง...555

แล้วแฟนๆๆ ก็เรียกร้องให้โชว์แพลงกิ้ง ซึ่งผมมองว่าโลกนี้ทั้งโลกเค้าเลิกเล่นกันไปแล้วล่ะครับ แต่อย่างว่า The Show must go on ต้องจัดซะหน่อย ผมถอดเสื้อและลงไปนอนแพลงกิ้งกับพื้น

แต่จู่จู่พี่ตี๋มาจากไหนก็ไม่รู้ มาทาบลงไปตรงตัวผม น้ำหนักร่วมร้อยโลทับอยู่บนตัวผม แล้วแต่ซอยยิกๆๆ เล่นเอาผมติดใจ เอ๊ย เล่นเอาเสียวทวารยังไงชอบกลล่ะครับ 555

เล่านิดนึง พี่ตี๋เป็นคนตลก เป็นพนักงานเก่าแก่ที่อยู่กับบริษัทมหาจักรมายี่สิบกว่าปี แกเล่าว่าแกทำงานกับมหาจักรตั้งแต่มีพนักงานเพียง 20 คน จนปัจจุบันมีพนักงาน 600 กว่าคนแล้ว แกภูมิใจที่ได้ทำงานที่มหาจักร

แกเป็นคนตลก และเป็นมือเอนเทอร์เทนประจำบริษัท เรียกว่าทริปไหนไปที่ไหน ถ้าไม่เอาพี่ตี๋ไปด้วยมีหวังงานกร่อย ซึ่งผมก็เห็นด้วยว่าจริง แกเป็นคนสนุก เฮฮา เสียงดัง อำเก่ง เป็นคนที่มีพลังในตัวเยอะ

รับรองว่าแกทำงานที่มหาจักรยันเกษียณแน่นอน (ถ้าไม่ไปโดนจิ๊กโก๋ลากไปตื๊บซะก่อน) 5555

หลังจากเมาหลับไปในคืนที่สอง เช้าพวกเราก็ต้องแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่ตีห้า เพื่อเตรียมขึ้นรถไปชมพระอาทิตย์ขึ้นกันครับ อุตส่าห์นั่งรถจนตูดด้านด้วยระยะทาง 200 กว่ากิโล แต่นั่งไป 8 ชั่วโมง เป็นตายยังไงก็ต้องตื่นไปชมพระอาทิตย์ขึ้นให้ได้ว่างั้น

เราจะไปชมวิวพระอาทิตย์ขึ้น ณ ยอดเขาซารังโก๊ด (Sarangkot) ซึ่งสูงราวๆๆ 1592 เมตร และเป็นจุดชมวิวที่เค้าว่ากันว่าสวยที่สุดในโลก อันนี้ผมมาทันพระอาทิตย์กำลังขึ้นพอดี

ด้วยความที่กล้องมันเล็ก ซูมออกมาได้พระอาทิตย์หัวเท่าไม้ขีดไฟ ก็เลยได้ภาพมาเท่านี้ล่ะครับ เรียกว่าใครมีกล้องเล็กไม่ต้องท้อใจ ได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้นล่ะครับ 555

นี่ล่ะครับ ส่วนที่สวยมันต้องตรงนี้คร้าบบบ คือพระอาทิตย์จะขึ้นอีกฝั่งนึง แต่พอเริ่มสว่าง แสงจะไปกระทบกับแนวเทือกเขาหิมัย ที่ยาวสุดซ้ายสุดขวาเป็นสีทอง ตรงนี้เห็นเป็นแหลมๆสามเหลี่ยม อันนี้คือยอดมัจฉาปูชเร หรือแปลเป็นไทยก็คือ หางปลานั่นเอง ใครๆๆ ก็ดั้นด้นมามองเจ้าหางปลาอันนี้กันครับ

วิธีมองวิวให้สวยและให้เข้าสมอง ต้องมองนิ่งๆ แล้วยืนนิ่งๆ อย่ากระพริบตา พยายามมองแบบแนวเหม่อๆนิดๆๆ มันถึงจะซาบซึ้งครับ มองอยู่นิ่งๆอย่างนั้นอย่างน้อย 1 นาทีครับ คล้ายๆๆเรากำลังเสพย์งานศิลปะโดยมีธรรมชาติเป็นคนรังสรรค์ให้ดูว่างั้น

เวอร์ไม๊เนี่ย 555

ให้สังเกตุดีๆๆ เวลาพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว มันจะมีแสงสีทองค่อยๆทาบไปบนเหลี่ยมเขา และมันเคยเป็นอย่างไร มันก็จะเป็นอย่างนั้น มนุษย์มีหน้าที่มาชม ธรรมชาติมีหน้าที่จัดการให้เราได้ชมกัน

ถ้าใครมายืนอยู่ จะเห็นยอดเขาต่างๆมากมายเรียงกันสุดซ้ายสุดขวา คือมี เขามัจฉาปูชาเร, เขาอันนะปุรณะ 1, อันนะปรณะ 2 และแนวเทือกเขาหิมาลัย ทอดตัวเป็นแนวยาวตัดกับขอบฟ้าอย่างงดงาม แต่ถ้าถามผม ผมจำไม่ได้ว่าอันไหนเป็นอันไหน จำได้แต่หางปลาได้แค่อันเดียวเองครับ 555

เอ้า มาไกลเว้ยเฮ้ยเบียส แถมมาลำบากด้วย ว่าแล้วเราก็แอคท่าถ่ายภาพคู่กับหางปลา หรือมัจฉาปูชเรซะหน่อย 555

เก็บภาพดอกไม้แปลกๆๆ มาให้ชมกัน มีพี่ท่านนึงในคณะบอกผมว่านี่คือดอกพู่ระหงส์ ผมร้องเฮ้ย ไม่ใช่ๆๆๆ เจ้าพู่ระหงส์ผมพอเคยเห็น มันคล้ายๆๆ ดอกชะบา

แต่ดอกที่ว่านี้ไม่รู้ดอกอะไร เอ้าแปลกดี งั้นเก็บภาพมาให้ชมกันละกัน เผื่อจะมีใครรู้มั่ง 555

แล้วเราก็เตรียมตัวลารีสอร์ทที่เราไปพักกันครับ รีสอร์ทที่นี่ทำเท่มาก คือตั้งอยู่กลางทะเลสาบ แต่เค้าไม่ทำสะพานหรือทางให้รถวิ่งเข้าไปได้ แต่ใช้อุปกรณ์วิเศษที่เค้าสร้างขึ้นมา ซึ่งเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม

คือโป๊ะลอยน้ำนั่นเอง แล้วเค้าก็ไม่ใช่ไม้พาย หรือเครื่องยนต์ให้หนวกหูรำคาญเสียง ไม่ต้องสิ้นเปลืองพลังงานน้ำมัน แต่ใช้พนักงานคอยดึงเชือก สาวข้ามไปข้ามมา เที่ยวนึงบรรทุกได้ 15 คน ใครจะมามากน้อยเค้าก็จัดให้ขึ้นแค่ 15 คน

เป็นวิธีธรรมชาติที่ดูน่ารักและแยบยล

จัดหางปลากับดอกคริสมาสแดงๆๆ อีกมุมนึงละกันครับ มาที่เนปาล ต้องถ่ายภูเขาหิมาลัยกลับไปเยอะๆๆ เพราะเราคงได้แต่มอง แต่ไม่มีปัญญาไปปีนเหมือนในหนังล่ะครับ

สถิติที่น่าจะเป็นที่เชื่้อถือได้ มีชาวเนปาลวัยห้าสิบอยู่ท่านนึง พิชิตเขาเอเวอร์เรสไปหลายรอบ เค้าเล่ากันว่านักปีนเขาท่านนี้มีความสามารถพิเศษ คือไม่ต้องพึ่งออกซิเจนเมื่อขึ้นไปสูงๆบนยอดเขา ซึ่งอันนี้ฟังกันเล่นๆๆครับ

ตอนที่ไปพักที่โภครา ผมเห็นงานวัดของเนปาล จริงๆไม่ควรเรียกงานวัด แต่น่าจะเป็นสวนสนุกซะมากกว่า เค้ามีชิงช้าและม้าหมุน หลายคนบอกแปลกตรงไหน มันก็ของพื้นๆๆธรรมดา

ผมบอกแปลกครับ คือเจ้าชิงช้าสวรรค์ กับม้าหมุนของเนปาล มันหมุนเร็วราวกับเครื่องทรมานอะไรซักชิ้นนึง ชิงช้าสวรรค์ที่เราเคยเห็นมันหมุนเอื่อยๆๆ แต่ชิงช้าเนปาลหมุนเร็วเป็นกงจักร ติ้ว ติ้ว ติ้ว เสียวมากๆๆ ผมแอบเดินแวะไปขอขึ้น แต่บังเอิญเค้ากำลังจะปิดพอดีเลยอดว่างั้น 555

มีมุขนึงที่ผมเองก็แอบหลงเชื่อ(นิดๆ) ในตอนแรก....

ตอนไปถึงสนามบิน ไกด์เดินเข้ามาอำผมว่าใส่รองเท้าหนังวัวใช่เปล่า ผมทำหน้าเหวองงๆ ทำไมเหรอพี่ พี่ไกด์บอกว่า ถ้าใส่รองเท้าหนังวัวต้องระวัง เพราะเวลาคุณเดินไปทางไหน จะมีคนพุ่งเข้ามากราบที่เท้าคุณ เพราะว่าคุณใส่หนังวัว ทางที่ดีควรเปลี่ยนรองเท้าใหม่ซะ

ผมฟังแล้วชักยังไงชอบกล แต่รีบปฏิเสธไปก่อนว่า ของผมไม่ใช่หนังแท้ เป็นแค่หนังเทียม เค้าไม่น่าจะกราบกันหรอกคร้าบบบ 555

มุขนี้ใครไปเนปาล น่าจะเจอกันทุกๆๆคน

แล้วเราก็มาโฉบที่ทะเลสาบเฟวา ซึ่งเป็นทะเลสาบน้ำจืดที่ใหญ่เป็นอันดับสองของเนปาลครับ สิ่งที่สวยก็คือภาพทะเลสาบของเฟวาจะสะท้อนภาพยอดเขามัจฉาปูชเรย์ ก็เขาหางปลานั่นล่ะครับ จะสะท้อนลงน้ำที่ทะเลสาบเฟวาแห่งนี้ (ไม่ได้ถ่ายภาพมา)

ตรงกลางทะเลสาบเป็นที่ตั้งของ วัดบาลาฮี (Barahi Temple) ซึ่งมีสถูปสีขาวของวัดบาลาฮีลอยเด่นตัดกับพื้นน้ำสีเขียวมรกต แต่วัดอันนี้ผมไม่ได้ไป เพราะเวลาของคณะไม่พอล่ะจ้าๆๆๆ

แล้วผมก็มีโอกาสได้ถ่ายภาพคู่กับคุณเกษมสิน ผู้บริหารท่านหนึ่งของบริษัทมหาจักร แกบอกว่าอยากถ่ายกับคนบ้าอย่างเรามานานแล้ว อ้าวงั้นช้าได้ไงต้องรีบจัด แล้วผมก็ตรงเข้าไปหิ้วปีกมับแถวๆๆ ทะเลสาบเฟวานั่นเอง

แกบอกว่าต้องการอะไรขอให้บอก จะไปที่ไหน อยากจะขายอะไร บอกได้ทุกเรื่อง โอววว แจ่มมากๆๆเลยครับคุณสิน 555

มีร้านของกินอยู่ริมทางแถวๆๆ ทะเลสาบเฟวา แต่ด้วยความที่ไม่ถนัดขนมพรรค์นี้ ผมก็เลยไม่ได้ทดลองชิมเผื่อท่านผู้อ่านล่ะครับ ขนมเมืองแขกนั้น ร้อยเนื้อทำนองเดียว คือกินเข้าไป ไม่ว่าขนมอะไรก็ตาม มักจะต้องหวานสุดใจสุดจิตก่อน

ซึ่งความมัน ความกลมกล่อมแบบไทยสไตล์น่าจะไม่เจอในเนปาลล่ะครับ แต่ถ้าลองกันเล่นๆๆ ก็น่าจะไม่ผิดกติกาแต่อย่างใดล่ะครับ 555

แล้วเราก็ต้องอำลาเมืองโภคราเพื่อจะกลับไปเมืองกาฐมาณฑุต่อ ตอนขามาเรานั่งรถจนตูดด้านกว่า 8 ชั่วโมง แต่โชคดีหน่อยที่ขากลับจะได้นั่งเครื่องบินกลับ ซึ่งอย่างน้อยเจ้าริดสีดวงทวารของเรา มันคงแอบยิ้มและดีใจ....

ผมจำชื่อสนามบินภายในประเทศอันนี้ไม่ได้ แต่คาดว่าไม่น่าจะเป็นสนามบินที่หินหรืออันตรายอะไร แต่สนามบินในเนปาลนั้นทำเท่มากครับ ทุกอย่างนั้นยังเป็นแบบแมนวล เดิมๆๆ ใครรักการท่องเที่ยว และไม่ได้แคร์เรื่องความสะดวกสบาย พลาดไม่ได้ด้วยประการทั้งปวง

ผมเองก็เป็นหนึ่งในพวกไม่ค่อยแคร์เรื่องความสะดวกสบายแต่อย่างใดเช่นกัน 555

ให้สังเกตุตาชั่งที่ชั่งกระเป๋าครับ เค้ายังใช้ตาชั่งแบบที่เค้าชั่งนักมวยสมัยก่อน หรือมองอีกทีคล้ายตาชั่งที่ชั่งข้าวสารประมาณนั้น สนามบินที่นี่ได้รับความนิยมมากๆๆ เพราะว่านักปีนเขาหรือ trekking ต้องแวะมาต่อเครื่องบินที่นี่เพื่อจุดหมายปลายทางที่เขาเอเวอร์เรสกันล่ะครับ

ไหนๆ สำรวจแล้ว ต้องเจาะลึกไปถึงส้วมที่สนามบิน 555

ผมถือว่าโอเคมาก เพราะจริงๆแล้ว ส้วมแบบนี้ผมถือว่าดีเกินพอสำหรับคนอย่างผมแล้วล่ะครับ เพราะลูกผู้ชายต้องอยู่ง่ายกินง่าย ขี้ง่าย เยี่ยวง่ายเข้าไว้ ไปไหนขืนมาเกี่ยงงอนกับเรื่องขี้ประติ๋วแบบนี้ พอดีหมดสนุกกันพอดี

แต่สำหรับสุภาพสตรีผมก็แอบเห็นใจหน่อยๆๆว่างั้น 555

แล้วผมก็ต้องขึ้นสายการบินพระพุทธเจ้า หรือ Buddha Air นั่นเอง เฉพาะแค่ฟังชื่อก็นึกถึงไตรสรณะคมณ์แล้วล่ะครับ คือชื่อฟังแล้วขลัง แต่นั่งจริงๆๆ ไม่รู้จะขลังหรือเปล่า 555 ผมแอบถามเฮียพ้ง เจ้าของบริษัทออสการ์ทัวร์ที่เรามาด้วย ผมถามแกว่านั่งได้แน่นะ แกบอกเฮ้ย ได้ซิวะ คนในประเทศเค้านั่งกันแบบนี้ทั้งนั้น

เครื่องบินน่าจะราวๆๆ 42 ที่นั่ง ใหญ่พอๆๆกับรถทัวร์เท่านั้น และมีสองใบพัด สิ่งที่ทำให้มันยากคือเวลาเครื่องบินจะขึ้นจากรันเวย์ ต้องบินเชิดหัวให้ผ่านหุบเขา ภูมิประเทศทั่วไปของเนปาลเป็นหุบเขา เหมือนกับชามอ่างขนาดใหญ่ นักบินต้องเชิดหัวให้พ้นขอบอ่าง และเวลาลงก็ต้องบินให้ลงแม่นเป๊ะลงไปในอ่าง

ช่วงที่เครื่องบินใกล้ถึงกาฐมาณฑุ ยอมรับว่าเสียวมาก เพราะนักบินทิ้งโค้งเตรียมบินลง มันเสียววูบเข้าไปที่ท้องน้อยเลยครับ จนมีคำกล่าวว่า นักบินที่จะบินสายการบินเหล่านี้ ต้องเป็นนักบินของเนปาลเท่านั้น ชาติอื่นหมดสิทธิ์ 5555

เย้ๆๆๆๆ แล้วเครื่องก็ลงที่สนามบินเมืองกาฐมาณฑุโดยปลอดภัย ใช้เวลานั่งจากโภครามาที่กาฐมาณฑุเพียง 25 นาทีเท่านั้นครับ แต่ขาไปเราใช้เวลาไปกัน 8 ชั่วโมงเต็มๆๆ

ที่เห็นในภาพคือสายพานลำเลียงกระเป๋า จริงๆ มันไม่ใช่สายพานหรอกครับ เป็นแคร่เหล็ก เอาไว้วางกระเป๋า เค้าจะเอากระเป๋าจากใต้ท้องเครื่องบิน ลากมาโดยรถอีแต๋น แล้วมากองๆๆไว้แถวนี้ ให้ผู้โดยสารได้เลือกเอาของตัวเองออกไป

ใครจะรอสายพานลำเลียงหรูๆ ขอให้ไปรอที่สนามบินอื่นคร้าบบ 555

มีคนกล่าวว่า ถ้ามีกระเป๋าเดินทางให้เก็บใบดีๆๆตอนไปเที่ยวยุโรป ส่วนใบไหนโทรมๆๆให้เอามาใช้ที่เนปาล ซึ่งผมอ่านแล้วก็พอเข้าใจได้ครับว่าเพราะอะไร แต่สำหรับผม มีแค่ใบเดียวเสียวทั่วโลก ก็เลยไม่มีอันไหนเก่ากว่าหรือใหม่กว่าให้เลือก 555

เค้าจะเอากระเป๋าจากใต้ท้องเครื่องบินมาแจกจ่ายให้ครับ คล้ายๆ งานเทกระจาดตามโรงเจหรือศาลเจ้าอย่างไรอย่างนั้น 555

พอออกจากสนามบิน แล้วคณะเราก็เดินทางมุ่งสู่เมือง นคราโกต (Nagarkot) Nagar หมายถึง “นคร” ส่วน Kot หมายถึง “ป้อมปราการ” แปลรวมกันก็น่าจะได้ความว่า "เมืองป้อมปราการ" ครับ เราต้องถ่อสังขารขึ้นไปนอนบนเขาที่ Nagakot เพื่อจะรอชมพระอาทิตย์ขึ้นในฝั่งด้านที่เห็นยอดเขาเอเวอร์เรสกันครับ

จำได้ไม๊ล่ะ เทือกเขาหิมาลัยมันยาว และมองได้จากหลายเมือง หลายมุม ซึ่งสวยงามแตกต่างกันไปครับ และพรุ่งนี้เราก็จะต้องแหกขี้ตาตื่นขึ้นมามองภูเขากันอีกแล้วจ้าๆๆๆ 555

ทางขึ้นไปบนยอดเขานั้นไม่ไกลมาก คือแค่ 30 กว่ากิโล แต่แม่เจ้าประคุณเอ๊ย ทางขึ้นเขานั้นเสียวไส้ดีมากๆๆ คือมันขึ้นวนเวียนอยู่แต่บนเขา และอันตรายสุดๆๆ เวลาขับไป ถ้าเกิดมีคันใดสวนมา ไม่ใช่ว่าสวนผ่านไปได้นะครับ

คันหนึ่งต้องหยุดให้ และอีกคนต้องถอยหลังลงเขา เพื่อให้ทางคันที่เข้าโค้งหลัก และสำคัญกว่าเป็นคันที่ได้ไป และเวลาขึ้นเขาหรือลงเขา ถ้าชะโงกหัวมองไปนอกหน้าต่าง มันคือเหวดีๆๆที่เอง ถ้าม้วนลงไปปุ๊บ หมดสิทธิ์ได้กลับมารีวิวหูฟังกันต่ออย่างแน่นอนเลยครับ 555

แล้วคืนนี้ทุกคนก็มาพักที่นากาโกต และพักที่"The Fort Hotel" ครับ โรงแรมที่ว่านี้เก๋มาก คือปลูกบนยอดเขา และเป็นจุดชมวิวที่สวยที่สุดของเมือง Nagarkot ครับ คือนอนตื่นเช้ามา สามารถชมพระอาทิตย์ขึ้นได้ที่โรงแรมนี้เลย

เค้ามีมาตรฐานอย่างนึงคือ ถ้าเวลา 5 โมงเย็นถึง 4 ทุ่ม เค้าจะปิดเครื่องทำน้ำอุ่น และดึกๆ เค้าจะปิดไฟฟ้าส่วนที่เป็นแสงสว่าง เพื่อเป็นการสงวนพลังงานไว้ใช้ ในห้องพักไม่มีทีวีให้ดู ทุกคนเลยต้องมานั่งสุมหัวกันที่ล็อบบี้โรงแรม ซึ่งหนาวตายชัก แต่มี Wifi แถมให้แก้ขัด

คนไทยนั้นน่ารักมากครับ นั่งใช้ iPad Phone ถือจิ้มกันคนละเครื่อง นี่ถ้าบริษัท Apple มาเห็นภาพที่คนไทยกำลังใช้ผลิตภัณฑ์ Apple บนเขา Nagarkot มีหวังรักตายเลยว่างั้น 555

แล้วผมกับเจ้าเบียสก็แอ๊กค่าทำเนียนเป็นพวกนักปีนเขาที่เพิ่งพิชิตมาทำนองนั้น 555

อันนี้น่าจะเป็นแผ่นชาร์ทที่หาดูยากๆๆมากครับ ผมพยายามหาใน google แต่ไม่มี เดชะบุญที่มือไวถ่ายเก็บมาไว้ครับ

มันเป็นชาร์ทแสดงว่าในประเทศเนปาลมีจุดชมวิวกันกี่จุดที่สำคัญ ซึ่งถ้ามองปุ๊บ จะมีเขียนว่าจุดชมวิวตรงไหน ประกอบด้วยยอดเขาลูกไหน อยู่ซ้ายหรือขวาของลูกกะตาท่าน ซึ่งในภาพโชว์ไว้ 5 จุด คือ

1. DAMAN
2. NAGARKOT (เรามาแล้ว)
3. KAKANI
4. DHULIKHEL
5. POKHARA (เราไปชมกันแล้ว)

หลักๆๆ ที่เนปาลที่ทัวร์เค้ามักจะพามาก็คือ Nagarkot กับ Pokhara นี่ล่ะครับ นอกนั้นอาจจะลำบากในการดั้นด้นไป และอาจจะไม่สวยเท่า 2 จุดหลักนี้ครับ

แล้วเราก็แหกขี้ตาตื่นขึ้นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นตรงบริเวณจุดชมวิวเมือง Nagarkot ครับ เรียกเสียงฮือฮาได้พอสมควรล่ะ

นั่นๆๆๆๆ เริ่มโผล่หัวออกมานิดนึงแล้ว เวลาไปชมพระอาทิตย์ขึ้น ขอให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อมครับ พวกกล้องถ่ายรูป ขาตั้งกล้อง พวกเมมโมรี่ แบตเตอรี่ เพราะถ้าเผลอนิดเดีย มัวแต่งุ่มง่ามเปลี่ยนแบต เปลี่ยนเมม

แผลบเดียวพระอาทิตย์ก็จะโผล่ขึ้นพ้นจุดที่สวยงามที่สุดในพริบตาครับ พร้อมที่สุดคือดีที่สุดจ้าๆๆๆ 555

เห็นภาพนี้ไม๊ครับ มองเห็นสามเหลี่ยมที่โผล่ออกมานิดๆๆไม๊ครับ มองแล้วให้กลับไปมองที่ คคห 86 มันจะเป็นยอดสามเหลี่ยมของภูเขาที่ชื่อว่า Langtang ซึ่งสูง 7246 เมตรจากน้ำทะเลเลยครับ

หลายคนงงบอกว่า มาดูแค่ปลายสามเหลี่ยมแค่นี้ล่ะนะ ตอบว่าก็แค่นี้ล่ะครับ 555 แต่ต้องพยายามนึกให้ออกว่า กว่าจะมาถึงตรงนี้ได้ ลิ้นท่านห้อยแล้วห้อยอีกไปกี่จุงเบยแล้ว 555

ภาพที่อยู่เบื้องหน้านั้น เราอาจจะมองเห็นจากรูปทางอินเตอร์เน็ทเยอะแยะไปหมด แต่สาระคือการได้มาเห็นและประจักษ์ด้วยลูกกะตาตนเองล่ะครับ จุดหมายปลายทางอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ระหว่างทางที่จะไปให้ถึงนี่ซิ มันมีหลายอย่างท้าทายรอเราอยู่

เหมือนการทำงานให้ประสบความสำเร็จครับ ความสำเร็จมีเงินทองล้นพ้นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เรียกความสนุกจากชีวิตได้ แต่ระหว่างทางนี่ซิเป็นเรื่องตื่นเต้น และสนุก เป็นรสชาติแห่งชีวิต

แต่สำหรับผม....ขอทางลัดไปไม่ได้เหรอๆๆๆ เหนื่อยจริงๆๆไอ้ระหว่างทางเนี่ยล่ะ 5555

ผมพยายามหลายครั้งในการทำใจจะซื่้อกล้อง DSLR มาใช้ เพราะเวลาถ่ายภาพถ้ามีเลนส์เทเลยาวๆๆ บางทีมันก็ดึงภาพสวยๆๆมาได้ แต่ช่างหัวมัน ไม่มีเราก็ไม่ต้องถ่าย ผมมักจะถ่ายภาพเท่าที่กล้องในมือมันจะอำนวย

ผมเคยแบกกล้อง SLR และเลนส์ตัวเบ้อเริ่ม ด้วยความที่มันหนักและพะรุงพะรัง ก็เลยตัดใจเลิกใช้กล้องใหญ่ๆๆมาหลายปีดีดัก ภาพนี้ช่างภาพที่ไปด้วยกัน พร้อมใจกันยิงภาพกันคนละหนุบคนละหนับอย่าสนุกสนาน 555

อีกมุมสูงมุมหนึ่งของนากาโกตที่ "The Fort Hotel" ครับ

โรงแรมนี้น่าจะทำรายได้จากการชมวิวยอดเขาเอเวอร์เรสได้สูงมาก เพราะในรอบบริเวณนี้ ผมสังเกุตุเห็นมีโรงแรมอยู่แค่ 3-4 แห่งเท่านั้น ที่สร้างขึ้นเพื่อทำเป็นจุดชมวิวโดยเฉพาะครับ

อีกมุมที่มองผ่านหน้าต่างของโรงแรมออกไป เหมือนเอาภาพวาดขนาดใหญ่ โดยมีจิตรกรเอกคือพระเจ้าเป็นคนเขียน ท้องฟ้าเป็นกระดาษแผ่นโต วาดสีและตวัดโดยพู่กันขนาดใหญ่ สีอ่อนคือฟ้า สีเข้มคือเขา เจ้าช่างงดงามเสียนี่กระไร.....

ไปซะแล้วเฮียมั่นคง 555

แล้วก็ถึงตัวละครอีกตัวที่ร่วมทางกันมา เจ้านี่เป็นไกด์ ชื่อมิลาน เป็นคนเนปาลโดยกำเนิด

มิลานเป็นไกด์อารมณ์ดี หน้าตาย เล่านู่นเล่านี่เก่ง ร้องเพลงได้ เล่าตลกได้ สำคัญคือมิลานบอกว่าเค้าเก่งหลายอย่าง ความสามารถเค้าสูง ทำมาแล้วหลายเรื่อง อาทิเช่น

- พิชิตยอดเขาเอเวอร์เรสมาแล้ว (ผมอ้าปากค้าง)
- เป็นนักร้องและนักแต่งเพลงชื่อดังของเนปาล (ผมเคลิบเคลิ้มตาม)
- เป็นทหารของเนปาลหรือที่เรียกว่าทหารกุรข่า หรือทหารรับจ้างที่เก่งที่สุดในโลก (ผมตาเหลือก)
- เป็นโค้ชศิลปะการป้องกันตัวทีมชาติเนปาล (ผมตาปรอย)

สรุปว่าผมเชื่อที่เจ้ามิลานพูดแค่บางส่วน และบางส่วนผมไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด 555

อย่างทหารกุรข่านี่ หลายท่านอาจจไม่ทราบ กรุข่าเป็นชนพื้นเมืองของเนปาล ว่ากันว่าเป็นกองกำลังทหารที่รบเก่งและโหดที่สุดในโลก ผ่านการฝึกฝนอย่างหนัก และอาชีพคือรับจ้างรบ เล่ากันว่า ทหารกุรข่า 1 คน เคยเชือดคอทหารอเมริกันด้วยมีดพื้นเมืองที่เรียกกันว่า "คูกูรี" มีดที่มีปลายแหลมคล้ายๆๆ กริช

ทหารกุรข่าฆ่าทหารอเมริกันด้วยมีด ม่องเท่งรวดเดียว 78 คน ด้วยมีดเพียงเล่มเดียว จากทหารคนเดียว ทำให้กลายเป็นตำนานที่กล่าวขานมาตราบจนทุกวันนี้เลยเชียว

ซึ่งที่แน่ๆๆ คงไม่ใช่เจ้ามิลานอย่างแน่นอน 555

มาต่อกันครับ หลังจากที่โม้เรื่องไกด์ที่ชื่อมิลานไปแล้ว เราก็เดินทางมาเยี่ยมเมือง เมืองปักตะปูร์ Bhaktapur อ่านแล้วมีอมยิ้มนิดๆๆ ครับ ซึ่งตะปูร์ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับค้อนที่ใช้ตอกตะปูนะครับ

เมืองบักตะปูร์ ติดอันดับ 1 ใน 7 แห่ง ของมรดกทางวัฒนธรรม ในเขตหุบเขากาฐมาณฑุ (Kathmandu Valley) แล้วครับ ซึ่งยูเนสโก (UNESCO) ไขึ้นทะเบียนให้เป็นมรดกโลก เมื่อปี 1979 ซึ่งเป็นเมืองเก่าแก่ มีหลักฐานโบราณทางประวัติศาสตร์

เคยมีหนังเรื่องหนึ่งที่คีนูรีฟเล่นเรื่อง Buddha อะไรซักอย่างนี่ล่ะ ถ่ายทำกันที่เมืองปักตะปูร์นี่ล่ะครับ

เราเดินมาในเมืองปักตะปูร์ได้พักนึง ทั้งเมืองจะเป็นเมืองเก่า สภาพเดิมๆๆ ความเป็นอยู่เดิมๆๆ วิถีการดำรงชีวิตยังเดิมๆๆอยู่

มีป้าปักตะปูร์คนหนึ่งโผล่ออกมาจากประตูบ้าน เจ้าเบียสร้องเฮ้ย ปอบผีฟ้า ผมบอกไม่ใช่เว้ยเฮ้ย ว่าแล้วก็ถ่ายภาพป้าแห่งเมืองปักตะปูร์กันหน่อย 555

ผมมองไปมองมา ผมว่าเมืองปักตะปูร์ดูแล้วจะเจริญกว่าเมืองกาฐมาณฑุหรือเปล่า สังเกตุว่านักเรียนมีเครื่องแบบใส่ และไม่กระเซอะกระเซิงเหมือนนักเรียนในกาฐมาณฑุ

อันนี้ตั้งเป็นข้อสันนิษฐานเล่นๆๆ ครับ เพราะผมไปแค่ไม่กี่วัน ไม่มีปัญญาไปศึกษาเรื่องราวโดยละเอียดว่าง้้นล่ะ 555

อันนี้เป็นโลโก้ปลากระป๋องสามแม่ครัว เอ๊ย ไม่ใช่ๆๆๆ บรรดาป้าๆเมืองปักตะปูร์กำลังห่มผ้าตากแดด ผมชอบมากเลย คือชีวิตชิวๆ ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องร้อน หนาวก็นั่งตากแดด มีของขายก็ปูผ้าวางขาย หิวก็กิน ไม่หิวก็ไม่ต้องกิน

นาฬิกาชีวิตไม่ต้องเร่งรีบอะไรกันมากมาย ดูหน้าตาและริ้วรอยเ่ยวย่นบนใบหน้าก็แสดงให้เห็นว่ามีความสุขดีตามอ้ตภาพโดยไม่ต้องพึ่งนิธิพน หรือวุฒิศักดิ์แต่อย่างใด 555

เมืองปักตะปูร์นี่น่าสนใจมาก สถาปัตยกรรมทุกอย่างเดิมหมด มีคนเดินขายของที่ระลึกกันมากมาย ล้อมหน้าล้อมหลัง ต้องพยายามอย่าให้เผลอโดนล้อมเข้าวงล้อมนะครับ เพราะจำทำให้เราเมาหมัด สุดท้ายก็ซื้อถูกซื้อผิดจนได้

เรายังอยู่ที่เมืองปักตะปูร์ และถ่ายภาพกับคนที่เมืองปักตะปูร์ครับ ชาวเมืองเค้าชินตากับนักท่องเที่ยวมากๆๆ เพราะฉะนั้นใครอยากถ่ายภาพกับใคร จะถ่ายอีมุมไหน ไม่ต้องเขิน ไม่ต้องอายครับ เพราะเค้ายินดีมากๆๆกันอยู่แล้ว สำหรับชาวเมืองปักตะปูร์ครับ

ในรั้วเข้าไปคือเป็นไฮสคูลของปักตะปูร์ครับ เก็บบรรยากาศมาให้ดูซะหน่อย 555

มีหลายแง่มุมที่ผมไม่มีปัญหาเล่าให้หมดในกระทู้นี้ครับ แต่ท่านใดสนใจดูเพิ่มเติม สามารถเสิร์ชได้จากอากู๋ได้ทันทีเลยจ้าๆๆๆ

รำพึงถึงใคร....???

ในเมืองมีขนมพื้นบ้าน ผลิตขายกันทั่วไปตามตรอกตามซอยในเมืองปักตะปูร์ คล้ายๆการทอดกล้วยแขกตามซอยของบ้านเรานั่นล่ะครับ

เสียดายที่ผมไม่ได้ทดลองชิมเลย เพราะเท่าที่ประเมินด้วยสายตาแล้ว น่าจะไม่ถูกทางกันเท่าไหร่ 555

เด็กน่ารักยิ้มให้บนรถโรงเรียนครับ และแน่นอนช็อตแบบนี้พลาดไม่ได้ ต้องเก็บเอาไว้หน่อยนึง 555

ภาพนี้จำได้ว่าไปแอบยืนตรงหน้าบ้านใครคนหนึ่ง ตั้งขาตั้งกล้องเรียบร้อยดิบดี ขณะที่กล้องกำลังวิ่งตามเวลาที่ตั้งไว้ ป้าคนนี้ก็เปิดประตูผัวะออกมา

ก็เลยติดป้าปักตะปูร์คนนี้มาแบบไม่ตั้งใจ 555

แล้วคณะทัวร์มหาจักร ก็ถ่ายภาพหมู่ร่วมกันเป็นที่ระลึกครับ จำได้ว่าถ่ายแถวๆจัตุรัสตรงปักตะปูร์นั่นล่ะครับ ใครเป็นใครมองกันเองเองครับ ส่วนมากไปกันจนรู้จักมักคุ้น จำหน้ากันได้หมดแล้ว

เป็นทริปท่องเที่ยวที่ดูเหมือนจะต้องเจอกันทุกๆๆที ซึ่งเป็นความสนุกและความสุขไปอีกรูปแบบหนึ่ง ต้องขอขอบคุณบริษัทมหาจักรมากๆๆที่มอบโอกาสดีๆๆให้ทางร้านมั่นคง

ปีหน้าไปไหน ห้ามลืมเรียกเน้อๆๆๆ 555

เรายังคงวนๆๆ อยู่แถวสถาปัตยกรรมของเมืองปักตะปูร์กันครับ มาเหอะ การมาเนปาลที่เมืองปักตะปูร์นี้ ถือว่าเป็นไฮไลท์อย่างหนึ่งที่พลาดไม่ได้จริงๆ ครับ

การชมสิ่งที่เป็นมรดกโลก หรือ world heritage ถ้าไม่เจ๋งจริงคงไม่ได้การประกาศขึ้นทะเบียนล่ะครับ 555

ซุ้มประตูโบราณ จริงๆ เราต้องไม่ใช่บอกว่าซุ้มประตูโบราณ จริงๆ มันโบราณทุกๆๆอย่างที่อยู่ในเมืองปักตะปูร์นี่ล่ะครับ 555

ทหารเนปาลนอนผึ่งแดดแก้ว่าง........

ตรงนี้น่าจะเป็นวัด "วัดเนียตะโปลา" (หรือเปล่า) 555

วัดแห่งนี้ถือว่าเป็นศาสนสถานที่สูงที่สุดในเนปาล มีความสูงถึง 50 เมตร มีหลังคา 5 ชั้น ผมเองก็จำมั่วได้แค่เลาๆๆ จะบันทึกก็ไม่รู้จะบันทึกอีท่าไหน ถ้าผิดพลาดท้วงด้วยละกัน 555

อันนี้คือ พระราชวัง (Palace of 55 Windows) หรือวังหน้าต่าง 55 บาน ถูกสร้างขึ้นในปี พ.ศ. 2243 ระเบียงของหน้าต่างทั้ง 55 บาน อยู่บนกำแพงอิฐ และสูงขึ้นไปมีหลังคาซ้อนกัน 5 ชั้นนี่ล่ะครับ ใครอินกับเรื่องประวัติศาสตร์น่าจะถูกใจมากๆๆครับ

คราวนี้ก็มาถึงแนวพอร์เทรทล้วนๆๆล่ะครับ เริ่มต้นจากเด็กน้อยเมืองปักตะปูร์กันครับ เด็กน้อยที่นี่เกิดมาเค้าก็เริ่มต้นเขียนตาให้แล้ว ซึ่งการเขียนตาน่าจะมีนัยยะสำคัญ ซึ่งผมคิดว่าน่าจะทำนองป้องกันภูติผีปีศาจหรือทำให้อยู่เย็นเป็นสุขทำนองนั้นครับ

เด็กน้อยเมืองปักตะปูร์ มีงวงช้างไหลยาวออกมาจากรูจมูก....

บันทึกภาพโดยเจ้าเบียส ผมบอกว่ารูปนี้คือทีเด็ด แจ่มๆๆๆๆๆ 555

จากเด็กน้อยก็มาถึงพ่อเฒ่าเมืองปักตะปูร์ บรรยากาศโดยรวมหนาวเย็น เดินไปเหอะ เดินอย่างไรก็ไม่ค่อยร้อน ใครที่รักการท่องเที่ยว ช่วงปลายปีน่าจะเป็นช่วงเวลาที่ดีอีกช่วงหนึ่งในการไปเยือนเนปาลครับ

แล้วก็ปิดท้ายที่เด็กสาวเมืองปักตะปูร์กันครับ เรากำลังจะอำลาเมืองปักตะปูร์ เพื่อไปที่เมืองปาทัน ซึ่งเป็นคนละอันกับแขกปาธานที่เราเคยคุ้นๆๆหูนะครับ

เมืองปักตะปูร์กับเมืองปาทันนั้นใกล้ๆๆ กัน นั่งรถพักนึงก็ถึง (ถ้ารถไม่ติด) 555

รูปสวยๆ ทั้งนั้นเลยครับ

ดูรูปที่เฮียถ่ายทีไร มันพิสูจน์ว่ารูปสวยๆ ไมาต้องพึ่งกล้องเทพๆ เลยครับ


ขอบคุณคร้าบบบบบบบบ

ปาทานที่เฮียว่า นั่นอยู่ทางแถบ northwest ของปากีสถานครับ

ขณะที่นั่งรถจากเมืองปักตะปูร์มายังเมืองปาทัน เราจะเห็นการจราจรที่โคตรวุ่นวายสุดๆๆ (สำหรับเรา) แต่สำหรับคนที่นี่เค้าอาจจะเฉยๆๆครับ สิ่งที่ได้รับความนิยมสูงสุดก็คือการบีบแตร เอาเป็นว่าถ้ารถข้ามีแตร ข้าจะบีบทุกลมหายใจขณะจิตเลยก็ว่าได้

เสียปรู๊น ปร๊าน แปร๊ด แปร็ด ปรี๊ดๆ ดังนัวเนียมั่วไปหมด สิ่งที่สังเกตุเห็นได้ง่ายคือ ตำรวจราจรน้อยมาก ไม่มีไฟเขียวไฟแดงให้เห็น ไม่มีเส้นถนน ทุกคนขับมอเตอร์ไซด์อย่างชำนาญการคล้ายๆ คณะกายกรรม หากถามว่าที่ฮานอยกับที่กาฐมาณฑุ คนที่ไหนขี่มอไซด์เก่งกว่า ผมยังออกคะแนนใหักับกรุงฮานอยของเวียดนามครับ อันนั้นของจริงๆๆๆ 555

ตอนนี้จราจรเนปาล กำลังเขียนใบสั่งให้กับมอเตอร์ไซด์ที่ฝ่าฝืนกฏหมาย ข้อหาอะไรไม่ทราบ แต่ถ้าเป็นตำรวจจราจรไทย ถ้าเค้าเรียกท่าน ขอความกรุณาอย่าได้เถียง เพราะเราต้องผิดข้อหาใดไม่ก็ข้อหาหนึ่งอย่างแน่นอน ไม่วิ่งขวา ก็ต้องแซงคับขัน หรืไม่ก็ทับเส้นเหลือง ทับเส้นทึบ ไม่ให้สัญญาณมือ ไม่ติดแผ่นทะเบียน ไม่สวมหมวกกันน็อคให้เรียบร้อย หรือไม่ก็ซ้อนสาม

ตำรวจไทยมองด้วยตา เก่งกว่าตำรวจเนปาลแยะ 555

รถสามล้อเครื่องที่พบเห็นแถวๆๆเมืองปาทันครับ เมืองปาทันนั้นตั้งอยู่ตอนใต้ของกาฐมาณฑุ อยู่ใกล้กันนิดเดียว พอๆๆกับกรุงเทพมาฝั่งธนบุรีล่ะครับ เป็นเมืองเก่าและอยู่ในกลุ่มเมืองที่ไดัรับการจดทะเบียนเป็นมรดกโลกเช่นกัน

ที่เนปาลนั้นกวาดตำแหน่งเมืองมรดกโลกไปได้หลายอันเหมือนกัน 555

อ้าวเพิ่งเห็นพี่สมัครเล่นกับพี่อุเทน 555 กระทู้เนปาลของพี่สมัครเล่นอยู่ตรงไหนครับ ผมหาไม่เจอเล้ยยย 555

นี่ว่าต้องเปลี่ยนกล้องเหมือนกัน เพราะโฟกัสวืดวาดไปหมด สงสัยจะมีอะไรเสื่อม และภาพนั้นมีรอยด่างๆ ตรงริมภาพ ลองมองดูครับ เป็นทุกๆๆภาพที่เวลาถ่ายในโทนสว่างล่ะครับ 555

ก่อนจะเข้าไปถึงใจกลางเมืองเก่าของปาทัน เราต้องเดินฝ่าถนนย่านการค้ายาวๆๆ เข้าไปเป็นกิโลเลยครับ ถนนสองข้างทางมีร้านค้า และแผงลอยแน่นไปหมด ที่นี่น่าจะเป็นย่านการค้าขนาดใหญ่ที่สุดของเมืองปาทัน บางทีอาจจะเป็นย่านที่ใหญ่ที่สุดของเนปาลด้วยซ้ำไป

ผมมองแล้วคลายๆ สำเพ็งครับ ช่วงที่เชื่อมต่อมาทางตลาดเก่า เดินเข้าไปได้บรรยากาศคล้ายกัน ตรงนี้มีขายทุกอย่างสารพัด ใครอยากได้อะไรครบๆ ต้องมาซื้อจากที่นี่จ้า บรรยากาศชุลมุนชุลเกสุดๆๆๆ 555

แล้วจู่ๆ ก็เหมือนฝันไป จากเมื่อตะกี๊ที่เดินเรี่ยราดมาสองข้างทาง พอเดินเข้ามาถึงเขตใจกลางของปาทันตรงที่เป็นเมืองเก่า จู่ๆๆ จากที่เป็นแผงขายของก็หายไป กลายเป็นเมืองเก่าแทน แสดงว่าเมืองเก่าที่ได้รับเป็นมรดกโลก ถูกล้อมไว้ด้วยสำเพ็งของปาทันนั่นเอง 555