บ้าแล้ว มาโพสตอนนี้ จ้างก็ม่ายอ่าน 55555

ของโปรดผมเลยครับพี่แพะ ขอบอ่านเรื่องพวกนี้

มาโพสต์ตอนนี้ผมก็สู้ครับ ชอบๆๆ 555+

พูดถึงเรื่องหลอนๆ ในมหาลัย อย่าลืมไปดูนะครับ

เรื่อง มหาลัยสยองขวัญ ยังไม่เข้าฉาย แต่ 1 ในนั้นมีเรื่องของห้องน้ำหญิงที่มีศาลพระภูมิตั้งอยู่ในตึก 12 ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าลาดกระบังด้วยครับ

เดี๋ยวไว้ว่างๆ จะมาเขียนให้อ่านนะครับ ตอนนี้ขออ่านของพี่แพะก่อน แล้วก็จะไปทำงานต่อแล้ว โดนเร่งงานมา

แต่สัญญาว่าจะมาเล่าขานให้ฟังแน่นอนครับ ^^v

แหม!!! คันไม้คันมือ...อย่าเขียนจังแต่ดึกแหละไว้พรุ่งนี้ละกัน...

แหม โชคดีมาอ่านตอนเช้าแล้ว 5555

"""

เข้ามาหลอน...

คุณ lacKoX ครับที่ตึก A ของคณะวิศว ก็มีศาลพระภูมิตั้งอยู่ที่ห้องน้ำหญิงเหมือนกันครับ สถาบันเรามีเรื่องเล่ามากดีเหมือนกันเนอะ 555+

คุณ Lactasoy

เรื่องน่ากลัวในห้องน้ำหญิง คือแบบใน avatar รึป่าวครับ

คิคิคิ

อืมม ห้องน้ำหญิงตึก A วิดวะ ลาดกระบัง นี่หลอนมากครับ
พอเย็นๆ ก็ไม่มีใครกล้าเดินผ่านแล้วครับ

อะจ๊ากไม่ใช่แบบนั้นครับคุณ Joey

กฎของหอพักนั้นจะต้องตื่นตี 5 เพื่อออกกำลังกาย และ 2 ทุ่มของทุกคืนจะปิดประตูหอพัก......

ตกลงหอหรือค่ายทหารครับ ฮ่าๆๆ

ไม่เคยเจอเหมือนอะครับ

เกิดมาผีไม่เคยเจอเลยแม้แต่ครั้งเดียว

แต่ก็ไม่อยากเจออะครับ อิอิ

เหอๆ โชคดีที่เมื่อคืนชิงหลับไปก่อน

แถมให้ 1 รูปหลอนๆๆๆ


เมื่อคืนผมนั่งพิมพ์หน้ากระจก พิมพ์ไป มองไป หลอนโคตรๆๆ

นายแพะ...ภาพมันเล็กอ่ะ...มองไม่ออกว่าตรงไหนหลอน...

อันที่จริงๆ ภาพนี้ไม่มีอะไรหรอกครับเฮียเชียร ผมว่ามันดูเหงาๆ และน่ากลัวๆ พิลึกๆ ....แบะๆ

เยอะจริงๆ ครับคุณ Lactasoy

ไหนจะผีรางรถไฟที่มายืนร้องเพลงเชียร์ ไหนเรื่องคนที่ร้องเพลงสถาบันแล้วกระโดดเสาโทลงมาตายอีก ไหนจะตึกรวงผึ้งที่เมื่อตกดึกบางคนอ้างว่าหาทางออกไม่ได้อีก

โอย เยอะแยะ ลาดกระบังผีเยอะจริงๆ เยย *0*

อ่านตอนนี้ก็ยังน่ากลัวละ
ขนลุกดีชอบ
มีอีกมั้ยพี่แพะ

อ่านแล้วอยากจะเล่ามั่ง ประสบการณ์เสียว (เรื่องผี)

ฮ่าๆๆ

แหม...ชาวลาดกะบังครับ..ช่วยเล่าสักเรื่องดิครับ...อยากฟัง...

นายแพะ นายกล้ามากที่เล่าเรื่องกลางดึก .....

เรื่องแบบนี้ไม่เล่ากลางคืนมันไม่ได้อารมณ์ครับ พี่โจ้ อิอิ แต่ยอมรับเลยว่า เมื่อคืนมีหลอนนิดๆ ผมชอบนั่งหน้ากระจกพิมพ์ไปหลอนไป เดี๋ยวดึกๆ มีเรื่องที่ 2 ....แบะๆ

ผมไม่เคยเจอกับตัวเองอะครับ

แต่เพื่อนผมเจอแล้วบอกมาว่า

มีวันนึงมันไปค้างบ้านญาติมัน แล้วหลังจากอาบน้ำเสร็จ

อยู่หน้ากระจก แล้วเห็นมีผู้หญิงผ่านเดินข้างหลังมันอะครับ

แบบว่าเห็นในกระจกอะครับ ว่าเดินผ่านข้างหลังมันไปผ่านไปเร็วเลยอะครับ

แล้วพอหันหลังกลับไปปรากฎว่าไม่มีอะไร เห็นมันเล่าแล้วหลอนเหมือนกัน

เอ้า...คืนนี้ต่อเรื่องที่ 2 กัน

เหตุการณ์นี้เกิดตอนผมเรียนปี 2 ครับ ตอนนั้นจำได้ว่าวิชาเริ่มแก่กล้าแล้วจึงไม่ได้พักที่หอในอีก แต่ผมมาเช่าห้องพักแห่งหนึ่งย่านรังสิต สภาพของอพาร์ทเมนท์ที่ผมได้เช่านั้น มี 3 ตึก คือ A B และ C (ผมพักที่ตึก B) ตรงปากทางเข้าจะเป็นประตูซึ่งเราต้องใช้ key card เปิดเข้าไปจึงจะเข้าไปได้ และพอเปิดประตูเข้าไปจะเป็นบันไดสั้นๆ ประมาณ 4 ขึ้นเป็นชั้นพักเพื่อที่จะขึ้นลิฟท์ ในตอนนั้นผมพักอยู่ชั้น 4 พอดี

วันนั้นเป็นเวลาประมาณ 2 ทุ่มเศษได้ ผมกลับมาจากเรียน (ความจริงเลิกเรียนตั้งแต่บ่าย แต่ไปเที่ยวตามประสาหนุ่มโสด) ผมก็เปิดประตู key card ตามปกติ ระหว่างที่ผมเปิดประตูนั้น ผมมองไปที่ ลิฟท์ ซึ่งเป็นลิฟท์เพียงตัวเดียวของอพาร์ทเมนท์นั่นเอง สายตาผมมองเห็นเต็ม 2 ตา เป็น ผู้หญิงสาว ใส่ชุดสีฟ้า เหมือนเป็นชุดทำงานที่โรงงานอยู่ภายในลิฟท์ และตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ลิฟท์กำลังปิดพอดี ในใจตอนนั้นผมคิดว่า ทำไมหญิงสาวคนนั้นไม่กดเปิดประตูลิฟท์ให้ผมขึ้นไปด้วย และผมก็ได้แต่นึกในใจว่าคนๆนี้ไม่มีน้ำใจซะเลย ผมเลยรีบวิ่งขึ้นบันไดไปกดลิฟท์เพื่อเปิดประตู

เมื่อผมเข้าไปในลิฟท์ เธอยืนอยู่ข้างในลิฟท์ด้านหลังผม พอผมกดชั้น 5 ลิฟท์ก็ค่อยๆขึ้นไป (ลิฟท์จะขึ้นช้ามาก) พอลิฟท์จอดที่ชั้น 5 ผมก็เดินออกไปตามปกติ แต่สิ่งที่ผิดปกติคือผมหันไปมองหญิงสาวคนนั้นอีกที ผมไม่เจอเธอ! ผมกลับเจอแต่ลิฟท์เปล่า ด้วยความงง ผมก็กดลิฟท์ให้มันเปิดอีกที ผมก็ไม่เจอเธอแล้ว

จากนั้นผมก็เดินไปที่ห้องผมที่ชั้นนั้น แล้วกลับมาลองคิดดู สิ่งที่ผมเห็นผมอาจจะตาฝาดไปเอง หรือผมเจอดีกันแน่ๆๆๆ แต่สิ่งที่ผมคิดคือ ผมไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร แต่กลับรู้สึกงงมากกว่า .......แบะๆ

ผมเจอแต่ ตอนไปพัก ที่โรงแรมแถว ๆต่างจังหวัด

ประมาณว่าออกมาจากลิฟท์ แล้วกำลังจะเดินเข้าห้อง ระหว่างเดิน ก็เห็นผู้หญิง

เดินไปอีกด้านหนึ่งของ ตัวตึก ผมก็เดินตามไปดู แต่ปรากฏว่า ตรงมุมนั้นที่เธอเดินไป

มันเป็นกำแพง ครับพี่น้อง ผมนี่รีบวิ่ง กลับห้อง แล้วก็นอนคลุมโปงยันเช้า

ตื่นมาก็ไปดูสถานที่เกินเหตุ ก็เป็นกำแพงอ่ะ แล้วเธอเป็นใครทำไมถึงเดินทะลุกำแพงได้

ผมยังสงสัยมาจนป่านนี้

รู้สึกเรื่องแรก พี่แพะ จะเคย เล่าให้ฟังแล้วนะ อิ อิ

ผมสงสัยว่าทำไมคุณขั้นเทพ เดินตามไปดูละครับ ตั้งใจจะดูอะไรกันแน่ครับ ฮะๆ

เหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน ก็ขอมาเล่าเรื่องให้พี่วิเชียรฟังหน่อยแล้วกันครับ โดนทวงแล้ว อิอิ

เรื่องศาลในห้องน้ำหญิงขอติดไว้ก่อนนะครับ เพราะเป็นเรื่องที่เฮี้ยนที่สุด ขอรวบรวมข้อมูลที่แน่นอนและเยอะกว่านี้สักหน่อย จะมาเล่าแบบละเอียดเลยครับ เพราะของเค้าเฮี้ยนจริงๆ ครับ

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี่คือเรื่องที่ผมได้ฟังมาทั้งหมด ไม่ทราบว่าได้รับการแต่งเสริมเติมแต่งมามากน้อยแค่ไหนนะครับ ส่วนตรงไหนที่ไม่เหมือนกับที่คุณ Lactasoy รู้มาก็รบกวนช่วยแก้ให้ด้วยแล้วกันนะครับ ไม่ว่ากันครับ

เรื่องแรก ผีเพลงเชียร์(ไม่รู้จะตั้งชื่อยังไง -*-)
เรื่องมีอยู่ว่ามีนักศึกษาปี 1 คนหนึ่งหลังจากเลิกจากการเชียร์แล้วก็ได้เดินกลับหอพัก โดยใช้เส้นทางที่ต้องเดินผ่านทางรถไฟ เพราะมันใกล้กว่า ซึ่งในขณะทีนักศึกษาคนนั้นกำลังเดินอยู่นั้นก็ได้ร้องเพลงเชียร์ไปพร้อมๆ กันด้วยเพื่อฝึกร้อง แต่ก็ต้องเสียชีวิตลงเนื่องจากมีรถไฟมาพุ่งชนเข้า ทำให้เสียชีวิตในขณะที่กำลังซ้อมร้องเพลงเชียร์อยู่

หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นก็จะมีเรื่องแปลกประหลาดเกิดขึ้นบริเวณรางรถไฟอยู่เสมอๆ ไม่ว่าจะเป็นเดินผ่านรางรถไฟ อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องเพลงเชียร์ดังมาจากที่ไหนไม่รู้ หรือหากมีการร้องเพลงเชียร์หรือเพลงสถาบันแล้วหยุดร้อง จะมีเสียงคนมาร้องต่อทั้งๆ ที่ตรงนั้นไม่มีใครร้อง

เรื่องที่ 2 ผีเสาโท(อันนี้ไม่แน่ใจว่าเรื่องจริงหรือเท็จนะครับ พูดกันหลายคน แต่ใจผมยังคง 50/50 อยู่จนทุกวันนี้)
เรื่องเกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ สาเหตุถ้าจำไม่ผิดน่าจะเกิดขึ้นจากมีนักศึกษาคนหนึ่งเสียใจด้วยสาเหตุอันใดซึ่งผมไม่สามารถทราบได้ ได้เข้าไปยังเสาโท ซึ่งขื่อเต็มก็คือเสาโทรคมนาคมที่ใช้กระจายสัญญาณนั่นหล่ะครับ โดยเสานี้จะตั้งอยู่ที่คณะวิศวะกรรมศาตร์ เป็นตึกสีขาวแดง มีเสาอยู่ด้านบน แล้วขึ้นไปบนยอดของเสาโท ซึ่งก็คือชั้นบนสุดที่สามารถขึ้นไปได้ด้วยบันได้วนภายใน แล้วก็กระโดดตกลงมาตาย

หลังจากนั้นไม่นานก็เกิดเหตุการณืการฆ่าตัวตายอันเป็นปริศนาตามมา เช่นรุ่นพี่พาน้องๆ ไปยังเสาโทและเข้าไปข้างในเพื่อให้น้องๆ เดินไปข้างบนให้หมดแล้วจะสอบเพลงเชียร์ แต่ในขณะนั้นก็มีนักศึกษาคนหนึ่งอยู่ๆ ก็ร้องเพลงสถาบันขึ้นมา แล้วก็เดินนำหน้าเพื่อนๆ คนอื่นขึ้นไปยังชั้นบนสุดของเสาโท แล้วก็กระโดลงมาตายภายในเสาโทต่อหน้าเพื่อนๆ และพี่ๆ หลายร้อยคนที่เห็นเหตุการณ์นั้นและไม่มีวันลืม

เรื่องที่ 3 ตึกรวงผึ้งซึ้งไม่มีทางออก (ส่วนตัวเรื่องนี้ไม่เชื่อ 80% นะครับ เพราะอะไรลองอ่านดูนะครับ)
ในคณะเทคโนโลยีการเกษตรของลาดกระบังจะมีตึกที่ชื่อว่าตึกรวงผึ้ง ซึ่งลักษณะก็เหมือนรวงผึ้งจริงๆ นะครับ คล้ายๆ เพนตากอนอยู่เหมือนกัน ซึ่งทุกด้านภายในตึกจะเป็นลักณณะเหมือนๆ กันทั้งตึก ทั้งบันได้แต่ละมุมของตึก รวมถึงลักษณะการวางห้องต่างๆ เอาเป็นว่าออกแบบมาให้สมมาตรกันทั้งหมดว่างั้นเถอะนครับ

ว่ากันว่าหากเข้าไปในตึกรวงผึ้งเวลาดึกๆ จะไม่สามารถหาทางออกมาได้ หรือจะออกมาได้ก็เกือบเช้าแล้ว เคยมีคนเข้าไปลองดีแล้วไม่สามารถออกมาได้ เล่าว่าตัวเองเข้าไปเพื่อเอาของ แต่ตอนกลับมาก็จำได้ว่าขึ้นมายังไง แต่ยิงเดินก็ยิ่งงง สุดท้ายก็กลับมาที่เดิม จนต้องวนเวียนหาทางออกอยู่นานสองนาน เดินไปจนออกมาได้ ซึ่งตอนนั้นก็ใกล้จะเช้าแล้ว บางคนว่ากันว่าทำเครื่องหมายเอาไว้ก็ไม่สามารถออกมาได้อยู่ดี

เรื่องนี้ส่วนตัวผมคิดว่าเป็นแค่อาการมึนงงของแต่ละคนนะครับ เพราะในความมืดขนาดนั้นจะทำให้ทัศนวิสัยของคนเราเป็น 0 บวกกับความกลัวที่อยู่ในร่างกายแล้วก็จะทำให้คนเรารู้สึกคิดมากและอาจจะงุนงงกับทางออกก็เป็นได้ เพราะทั้งตึกก็ออกแบบมาเหมือนกันเกือบหมดทั้งตึกอยู่แล้ว การที่จำบันไดสับสนหรือทางออกสับสนก็อาจจะเป็นไปได้ครับ

แต่ก็ยังแปลกอยู่ดี เพราะทางออกมีตั้งเยอะ แต่ทำไมถึงหาทางออกไม่ได้สักทาง ถึงแม้จะอยู่ชั้นล่างสุกก็ยังหาทางออกไม่ได้อยู่ดี ซึ่งตรงนี้ผมเห็นว่าเป็นเรื่องที่แปลกมากๆ สำหรับผมอยู่

ก็ขอเล่าแค่นี้ก่อนแล้วกันครับพี่วิเชียรและพี่แพะ ถูกใจหรือป่าวไม่ทราบนะครับ และรบกวนคุณ Lactasoy แก้ไขในส่วนที่คุณได้ยินมาและถูกต้องแน่นอนให้ด้วยนะครับ

ใจจริงบอกตรงๆ ว่าตอนที่นั่งพิมพ์ทั้ง 3 เรื่องนี้อยู่นั้นก็ตี 3.20 เข้าไปแล้ว ซึ่งพิมพ์ไปก็ขนลุกไปโดยไม่มีสาเหตุเลยครับ เลยขอเอาไว้แค่นี้ก่อนแล้วกันครับ เริ่มเสียวสันหลังแล้ว

ส่วนเรื่องที่ติดไว้เรื่องศาลในห้องำหญิงจะนำมาเล่าให้ฟังในภายหลังนะครับ

สงสัยคืนนี้จะนอนเปิดไฟ 555

เฮ้อ ก่อนนอนขอมันสักหน่อยแล้วกัน ไม่ใช่เรื่องของสถาบันแระ อาจะไม่ขนลุกแล้ว เอาสักหน่อยแล้วกัน

เรื่องนี้เกิดขึ้นในสมับผมเรียนอยู่ ม.4 โรงเรียนเบญจมราชูทิศนครศรีธรรมราชนะครับ ซึ่งถ้าใครเรียนที่นี่จะรู้ว่าที่นี่มีผีเยอะมากครับ

เรื่องเกิดขึ้นในตอนกลางคืนซึ่งคืนนั้นเป็นคืนที่ต้องเตรียมงานรับน้องใหม่กัน เนื่องจากผมเป็นคณะกรรมการนักเรียนที่ต้องรับงานต่อจากรุ่นพี่ จึงต้องมาทำงานและดูงานไปด้วย ซึ่งในตอนกลางคืนก้จะเหลือคนอยู่ไม่เยอะแล้ว จาก 80 เหลืออยู่ประมาณ 20-30 คนได้ (ก็เยอะอยู่นะ -*-) แล้วเพื่อนผมคนนึงก็ถามถึงรุ่นพี่คนหนึ่งว่าเค้าหายไปไหน เพื่อนพี่เค้าบอกว่าเค้าไปลองของกันที่อาคาร 5 (อาคารเรียนโรงเรียนผมจะมี 5 อาคารนะครับ แล้วก็ตึก EP ครับ) พวกผมเลยมองหน้ากันแล้วก็เออ ลองของด้วยดีกว่า ก็เลยเดินตามพี่เค้าไป ซึ่งก็เจอพี่เค้าพอดียังไม่ทันได้เดินขึ้นตึกไป ก็เลยได้ไปพร้อมกัน อาคาร 5 นี้จะมีอยู่ทั้งหมด 3 ชั้นนะครับ โดยทางที่พวกผมเข้าไปก็คือบันได้ฝังขวาของอาคาร ซึ่งเมื่อเข้ามาก็จะพบกับบันได้ที่ใช้ขึ้นชั้นต่อไปอยู่ทางซ้ายมือเลย เดินตรงไปก็จะเป็นห้องเรียน พวกผมก็เดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ จนถึงชั้น 3 โดยไม่ผ่านห้องเรียน เพราะพี่เค้าบอกว่าชั้น 3 มีคนเจอบ่อยสุด ในตอนที่มาถึงชั้น 3 ผมก็รู้สึกว่าเพื่อนผมคนนึงมาช้าเลยหันไปเรียกเค้า ซึ่งตอนนั้นผมเดินอยู่หลังสุด ซึ่งเค้าก็กำลังเดินตามมาพร้อมกับบอกว่าเชือกรองเท้าหลุดเลยช้า ซึ่งตอนที่เค้าพูดกับผมจบนั้น เป็นช่วงที่เค้าเดินผ่านห้องเรียนห้องแรกของชั้นพอดี ซึ่งเป็นประตูหลังของห้องเรียนนั้น ผมเห็นเหมือนลักษณะของคน ซึ่งผมคิดว่าผมมองไม่ผิดแน่ๆ เป็นเงาลำษณะคล้ายคน เป็นเงาดำๆ สูงเท่าๆ กับเพื่อนผม เดินเข้าห้องเรียนไป (ขอสักหน่อย ตอนที่พิมพ์อยู๋นี่ขนลุกซู่เลย TT^TT) ซึ่งผมก็หันกลับมา ในใจก็คิดว่า มันจะเดินเข้าไปในห้องนั้นทำไม ซึ่งตอนนั้นผมยังไม่ทราบว่าเพื่อนไม่ได้เข้าไป เพราะตอนนั้นบริเวณที่เพื่อนเดินอยู่ก็มือเหมือนกัน ผมเลยคิดว่าเป็นเค้า หลังจากนั้นไม่เกิน 3 นาที ผมรู้ึกว่าพวกพีๆ เริ่มเดินเร็วขึ้น ผม็ลยถามเพื่อนที่อยู่ด้านหน้าผมว่ามีอะไร เค้าบอกว่าไม่รู้ แต่เหมือนพี่ๆ เค้าจะเห็นอะไรสักอย่าง เลยคุยกัน ผมก็เลยรีบเดิน พอมาถึงกลางชั้นจะมีบันได้ลงปชั้นล่าง ก็เดินลงกันไปเลย ไม่เดินต่อแล้ว หลังจากลงมาถึงชั้น 1 คิดว่าคงเดาได้นะครับ วิ่งกันป่าราบเลยครับ ไปรวมตัวกันที่หอประชุมที่เพื่อนๆ กำลังทำงานกันอยู่

มาถึงทุกคนก็ถามพี่ๆ ว่าทำไมต้องวิ่ง เห็นอะไร เจออะไร เค้าก็บอกว่าเห็นหรือป่าว ผมก็บอกว่าเห็นอะไร เค้าก็บอกว่าคนที่เดินเข้าไปในห้อง เท่านั้นแหละครับ ผมขนลุกซู่เลย เพราะผมอยู่หลังสุดเลยตอนนั้น จึงเห็นชัดที่สุด ผมก็บอกไปเลยว่าผมเห็นนะ เพื่อนคนอื่นก็บอกว่าเห็นเหมือนกัน ตอนนั้นผมก็คิดเลยว่าผมไม่ได้เห็นคนเดียวแล้ว ผมก็เลยถามว่าทำไมถึงเห็น เค้าก็บอกว่าตอนที่ผมหันไปเรียกเพื่อน พวกเค้าก็หันไปหาเพื่อนผมเหมือนกัน กลัวว่าเพื่อนจะหายไป ก็เลยกลายเป็นว่าเห้นทุกคน จากที่ทุกคนพูดก็เหมือนกับที่ผมเห็นคือ เห็นเหมือนเพื่อนผมเค้าเดินเข้าไปในห้อง ผมเลยถามเพื่อนผมว่าได้เดินเข้าไปในห้องมั๊ย เค้าก็ยืนยันว่าเค้าไม่ได้เข้าไปในห้องนะ เดินตามทางมาเรื่อยๆ แต่ทกคนลงความเห็นว่ายังไงก็มีคนเข้าไปในห้องแน่ๆ เพราะช่องว่างระหว่างตัวเพื่อนกับพนังห้องเรียนมันมืดไปช่วงนึง เหมือนคนเดินผ่านแล้วบังแสง ซึ่งเพื่อนและพี่ๆ ก็บอกว่าเห็นเหมือนกัน จึงคิดว่าน่าจะเข้าห้องเรียนไป แต่พี่ๆ เค้าก็คุยกันว่าไม่น่าเป็นไปได้ เพราะหลังจากนั้นก็เห็นๆ อยู่ว่าเพื่อนผมเดินตรงมา ไม่ได้เลี้ยวไปไหน ซึ่งช่วงที่พี่เค้าคุยกันก็คือช่วงก่อนที่พีๆ เค้าจะเดินเร็วขึ้นนั่นเอง

จนถึงตอนนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่านั่นจะเป็นสิ่งที่เร้นลับที่เราต้องการค้นหาแล้วเจอมากับตัวหรือป่าว หรือเป็นแค่สิ่งที่คิดไปเอง แต่กระนั้นก็ไม่น่าจะเป็นไปเหมือนกันหรือเห็นเหมือนกันทุกคนขนาดนั้น มันบังเอิญจนเกินไปที่จะเรียกว่าบังเอิญแล้ว หรืออาจจะเป็นอุปทานหมู่ก็ได้ แต่ในใจผมตอนนี้ก็ยังคิดว่ายังไงก็ไม่ใช่ เพราะมันชัดเจนเกินไป แม้จะไม่เห็นชุดหรือหน้าตา แต่ก็เห็นเป็นรูปร่าเงาสีดำสูงขนาดเท่าเพื่อนผมอย่างชัดเจนมากๆ เดินเข้าห้องเรียนไป......

พี่ๆ ก็พิจารณาเอาเองแล้วกันนะครับ ว่าสิ่งที่ผมเจอเป็นอะไร -*-

เครื่องเริ่มติดแล้วโว้ยยยยย เอาอีกเรื่องๆ ผมชอบเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเล่าเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อครับ ถ้ายังมีแรงพิมพ์นะครับ 555+

เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนผมอยู่ชั้น ม.1 นะครับ ยังเด็กๆ อยู่เลย ที่โรงเรียนเบญจมราชูทิศอีกนั่นแหละครับ (อีกแล้ว -*-) ตอนนั้นเป็นตอนที่ผมเข้าค่ายคณิตศาสตร์ที่ทางโรงเรียนจัดทำขึ้น ซึ่งจะให้อยู่ที่โรงเรียน 3 วัน 2 คืน โดยจะนอนกันที่ห้องพักนักกีฬาที่อาคารศูนย์กีฬาซึ่งอยู่ลึกเข้าไปเกือบกลังสุดของโรงเรียนนะครับ

เหตุการณืที่เกิดขึ้นเป็นคืนที่ 2 หรือคืนสุดท้ายในการเข้าค่ายนั่นเอง ตอนนั้นเป็นตอนที่ทุกคนต้องไปร่วมตัวกันที่อาคาร 5 เพราะชั้น 1 ของอาคาร 5 จะมีห้องประชุมอยู่ ซึ่งอาจารย์จะให้ไปทำการแสดงกันที่นั่น ซึ่งผมคิดว่าตอนนี้ทุกคนคงรู้จักอาคาร 5 กันแล้วนะครับ ^^

ตอนที่กำลังเดินออกมาจากศูนย์กีฬานั้น เป็นเวลาที่เด็กทั้งค่ายออกมาพร้อมๆ กันหลังจากอาบน้ำเรียบร้อย เพื่อนผมคนนึงเค้าบอกว่าเค้าลืมเอาผ้าห่มมาใช้ในการแสดงด้วย เค้าขอตัววิ่งขึ้นไปเอาก่อน พวกผมก็เลยเดินออกมารออยู่ที่ด้านหน้าของศูนย์กีฬา แล้วก็ยืนคุยกันเรื่อยเปื่อย จนเพื่อนผมคนนึงพูดขึ้นมาว่า \"เฮ้ย นั่นไอป๊อบนี่หว่า\" ไอป๊อบก็คือเพื่อนผมที่ขึ้นไปเอาผ้าห่มนั่นเอง พวกเราก็เลยหันกันไปมอง สิ่งที่เห็นคือมีคนนั่งอยู่กับพื้น เอาผ้าห่มคลุมโปงทั้งตัวแล้วนั่งร้องไห้อยู่ ทุกคนก็งงว่าร้องไห้ทำไม เพื่อนคนนึงก็ดินเข้าไป ซึ่งพวกผมก็เห็นอยู่ว่ามันคือไอป๊อบ แล้วมันจะร้องทำไม? ตอนที่กำลังงงๆ และกำลังถามหาสาเหตุอยู่นั้นเอง ก็ได้ยินเสียงตะโกนมาจากหน้าต่างของศูนย์กีฬาซึ่งอยู่ชั้น 2 หน้าห้องพักนักกีฬาที่พวกผมนอน ตะโกนมาว่า \"ได้ของแล้วนะ เดี๋ยวลงไป รอด้วย\" ซึ่งแน่นอนครับ ทุกคนหันไปมอง และเห็นกับตาว่าไอที่พูดเมื่อกี๊ไอป๊อบแน่นอน มันยังยืนโบกผ้าห่มของมันอยู่เลย เท่านั้นแหละครับ ทุกคนยืนมองหน้ากัน แล้วก็หันไปมองใครไม่รู้ ซึ่งเป็นไอป๊อบที่พวกผมไม่รู้จักกำลังนั่งร้องไห้อยู่ ทุกคนยได้ยินเสียงสะอื้นกันทุกคน ในใจตอนนั้คิดว่าขอให้คนที่อยู่ข้างบนม่ะก๊ไม่ใช่ป๊อบ หรือมองผิด แต่คนที่เดินออกมาจากศูนย์กีฬาก็ใช่ป๊อบจริงๆ เท่านั้นแหละครับ ไม่รอคำอธิบายแล้ว ทุกคนวิ่งกันไม่คิดชีวิตแบบว่าไม่รอใครทั้งนั้น จะคุยอะไรก็ไปคุยกันตอนที่ถึงอาคาร 5 แล้วก็แล้วกัน (อันนี้คือที่ผมคิดตอนนั้นนะ 555+)

หลังจากไปถึงอาคาร 5 กันหมดทุกคนหอบมาก เพราะวิ่งกันเหนื่อยมาก จากศูนย์กีฬามายังอาคาร 5 เป็นระยะทางประมาณ 800 เมตรหรือ 1 รอบสนามฟุตบอลใหญ่ได้นะครับ อาจจะมากกว่าด้วย แต่ทุกคนวิ่งกันเร้วๆ มากๆ ผมก็ไม่เคยวิ่งเร็วขนาดนั้นมาก่อน อาจจะเพราะว่ากลัวผีนั่นเอง 555+ มาถึงทุกคนก็คุยกันว่าเห็นเหมือนกันหมด ก็เลยนั่งรวมกลุ้มกันครับ ยังกะเกย์เลย นั่งชิดกันสุดๆ พอไอป๊อบมาก็ถามมันว่ามันลงมานั่งร้องไห้อยู่หรือป่าว มันก็บอกว่าป่าว มันขึ้นไปเอาผ้า พอได้ผ้าแล้วมันก็ตะโกนบอกพวกผมเหมือนที่พวกผมเห็น แต่มันเดินลงมาพวกผมก็ไม่รอมันเล่น มันยังด่าพวกผมเลยว่าแกล้งมันทำไม มันก็กลัว เพื่อนผมคนที่เดินไปหา ผี ตนนั้นก็บอกว่า ไม่ได้แกล้ง กูเห็นเมิงนั่งอยู่บนพื้น เอาผ้าห่มคลุมโปงแล้วนั่งร้องไห้อยู่ กูมองไม่ผิดแน่ เพราะกูเดินเข้าไปถามเลยว่าร้องทำไม พวกผมก็เลยบอกว่าใช้ พวกผมก็เห็นเหมือนกันว่าเป็นป๊อบแน่ๆ และนั่งร้องไห้อยู่ ก็เลยบอกไปว่านั่นคือสาเหตุที่ว่าทำไมเวลาเห็นป๊อบจากข้างบนถึงได้วิ่งหนีกันหมด ป๊อบมันก็หน้าซีดทันทีเลย จากจะด่า กลายเป็นถามว่าจริงหรือป่าว เพราะมันเดินลงมามันไม่เห็นใครนั่งอยู่บนพื้นเลยนะ ตอนนั้นไม่มีใครอยู่เลย มีแค่เพื่อนที่มาช้าอีกแค่ 2-3 คนเท่านั้น ซึ่งไม่มีคนไหนถือผ้าห่มเลยสักคน

อ้าว เชี่ย สาด เอาแล้วไง กลายเป็นเปิดประเด็นเลยครับว่ายังไงกันแน่ ไอที่พวกผมเป็น 10 คนเห็นนั่นมันเป็นใคร หรืเป็นอะไรกันแน่ ทำไมพวกผมเห็น แล้วเพื่อนผมถึงไม่มีใครเห็นสักคน เลยคิดว่าอาจจะเป็นคนใดคนหนึ่งในนี้แกล้งหรือป่าว มืดๆ อาจจะมองไม่เห็นหน้าชัดแล้วคิดไปเอง เลยลองดูว่าใครเอาผ้าห่มมาบ้าง ปรากฎว่าทั้งรุ่นพี่รุ่นผม และอาจารย์ นอกจากไอป๊อบแล้วไม่มีใครเอาอุปกรณืผืนใหญ่อย่างผ้าห่มที่พอจะคลุมตัวได้มาเลยสักคนเดียว และป๊อบก็ยืนยันว่าไม่มีใครเดินเข้ามาในศูนย์กีฬาอีก ดังนั้นประเด็นว่าแกล้งแล้วเอาผ้ามาเก็บก็ตัดทิ้งไปได้เลย ที่สำคัญคือเป็นผ้าห่มสีเดียวกันกับของป๊อบด้วย (ตอนนั้คิดเลยครับ ด๊อปเปิ้ลแกงเกอร์ป่าวว้ะ ยิ่งบ้าแลคอยู่ด้วย 555+)

สรุปว่าหลอนครับ ไม่มีใครหาสาเหตุได้ ยังไม่รู้เค้าเป็นใคร และมาทำไม ร้องไห้เพราะอะไร แล้วทำไมต้องเลียนแบบหน้าตาของเพื่อนผม จนบัดนี้ก็ยังเป็นปริศนาอยู่ครับ...

โอย เครื่องติด เอาเรื่องสั้นไปอีกเรื่องนะครับ

พูดถึงศูนย์กีฬาแล้วก็ต่อเรื่องนี้กันสักหน่อยแล้วกัน เป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ นะครับ เป็นเรื่องๆ ไป

ช่วงนั้นเป็นช่วงทำกิจกรรมกรรมการนักเรียนอีกนั่นแหละครับ (เจอของดีช่วงนี้เยอะมากๆ -*-)ก็คือก่อนจะเดินมาศูนย์กีฬาจะมีโรงอาหารอยู่ครับ ซึ่งพวกผมก็เดินผ่านโรงอาหาร และกำลังจะไปยังศูนย์กีฬา ซึ่งก่อนจะถึงศูนย์กีฬาจะมีเสาไฟอยู่ต้นนึง พอผมเดินผ่านเสาไฟต้นนั้นหางตาของผมก็หาเรื่องเห็นเป็นผู้หญิงคนนึงเดินสวนกับผมไป ผมก็หันไปมองก็ไม่เจออะไร ซึ่งก็คิดว่ากูเจออีกแล้วหรอว่ะะะะะะะะะะะะ -*-

รุ่นพี่ที่อยู่ข้างหน้าก็เลยถามว่าเห็นอะไร เพราะดูผมหันไปหันมาเหมือนจะหาอะไรสักอย่าง ผมก็บอกไป เค้าก็บอกว่าเป็นปกรติ อย่าไปสนใจ ผมก็ อ้าว เอาแล้วไง -*-

พี่ก็เล่าให้ฟังว่าเพื่อนเค้าก็เจอกัน เดินผ่านบ้างเหมือนที่ผมเจอ บางทีก็เห็นเป็นคนใส่ชุดนักเรียนผมยาวเดินผ่านไป แต่ที่หนักสุดคือเห็นเป็นเด็กผู้หญิงใส่ชุดนักเรียน ซึ่งไม่ใช่โรงเรียนผม นั่งอยู่ที่โดคนเสาร์แล้วก็นั่งร้องไห้ ซึ่งคนที่เห็นก็คือพี่คนที่เล่านั่นเอง เค้าบอกว่าเค้าเห็นนั่งร้องวไห้อยู่ มือทั้ง 2 ปิดหน้าไว้ เค้าพยายามรวบรวมความกล้าไม่พูดอะไร แล้วเดินผ่านไปให้เร็วที่สุด

เรื่องต่อมาก็เรื่องของห้องนาฏศิลป์ครับ ซึ่งห้องนาฎศิลป์ของโรงเรียนผมนั้นจะไว้สำหรับเรียนวิชานี้หล่ะครับ เป้นการเรียนรำต่างๆ นั่นเอง ซึ่งภายในห้องจะมีรูปวาดของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งสวยมากๆ วางอยู่ตรงกลางของห้องพิงกลับชั้นวางของ ซึ่งใครเข้าไปก็จะเห็นรูปผู้หญิงคนนี้เสมอ ก่อนหน้าโรงอาหารใหม่นี้จะสร้างเสร็จ ที่ห้องนาฎศิลป์เก่าก็จะมีรูปผู้หญิงคนนี้ตั้งอยู่ในห้องเหมือนกัน รุ่นพี่บอกมานะครับ

เรื่องมันมีอยู่ว่ารุ่นน้องผมเค้าไปแอบเอากุญแจจากอาจารย์ที่คุมห้องซ้อมดนตรีมาเพื่อจะทำการซ้อมดนตรีเองในตอนกลางคืนครับ ทุกคนเลยแอบเข้าไปกัน แต่ว่าอาจารย์ที่เดินตรวจก็มาเจอ ก็เลยสั่งทำโทษให้วิ่งขึ้นลงระหว่างชั้น 1 กับชั้น 2 ก็คือให้วิ่งจากบันได้ทิศเหนือชั้น 2 ไปยังบันไดทิศใต้ชั้น 2 แล้วลงไปข้างล่าง แล้วก็วิ่งจากบันได้ทิศใต้ชั้น 1 ไปจนถึงบันได้ทิศใต้ชั้น 1 แล้วก็วิ่งขึ้นมาชั้น 2 แบบนี้ไปเรื่อยๆ นะครับ แล้ว 1 ในนั้นมีรุ่นน้องที่อ้วนมากอยู่ด้วย เค้าเลยวิ่งได้ช้า โดนเพื่อนๆ วิ่งนำไปก่อน พอมาถึงตรงกลางระหว่างชั้น 1 กับชั้น 2 จะเป็นห้องน้ำครับ ก็เลยพักเหนื่อยอยู่ตรงชั้นลอยตรงนั้น แล้วพอกำลังจะวิ่งต่อ ก็เห็นผู้หญิงคนหนึงหน้าตาสวย ใส่ชุดไทย ส่งยิ้มให้เค้า แต่เป็นยิ้มที่เย็นยะเยือก แต่สวย(เค้าอธิบายมาแบบนี้นะครับ ผมก็พอนึกภาพออกอยู่) แล้วเค้าก็ตะโกนลั่นเลย เพื่อนๆ กับอาจารย์ก็เลยวิ่งไปหา เค้าก้เล่าให้อาจารย์ฟัง ทันใดนั้นก็บอกว่าให้ตามเค้ามา แล้วเค้าก็เปิดห้องนาฎศิลป์ แล้วก็เข้าไปในห้อง แล้วก็เดินไปที่รูปวาดผู้หญิงคนนั้น แล้วก็ถามว่าใช่คนนี้หรือป่าว คำตอบที่ออกจากปากรุ่นน้องคนนั้นหลังจากยืนอึ้งไปสักพักก็คือ ใช่ครับ คนนี้แหละครับ

หลังจากนั้นก็เริ่มตามหาว่าผู้หญิงในรูปคนนี้เป็นใคร มาทราบภายหลังว่าผู้หญิงในรูปเคยเป็นนักเรียนที่เก่งด้านการรำเป็นอย่างมาก และเป็นศิษย์รักของอาจารย์คนนี้ ซึ่งขณะที่กำลังพานักเรียนทั้งหมดไปประกวดทางรถไฟนั้น เด็กคนนี้ได้ตกจากรถไฟแล้วก็เสียชีวิต หลังจากนั้นอาจารย์ก็ให้วาดรูปนี้ขึ้นมาและเก็บไว้ให้้องนั้นตลอดเวลา (อูยยยยย นี่ตูเห้นรูปนั้นมา 6 ปีเลยนะเนี่ย -*-)

เรืองต่อมาก็เรื่องเกี่ยวกับนางไม้นะครับ เพื่อนผมที่อยู่ในเหตุการณ์เล่าให้ฟัง เรื่องมีอยู่ว่ารุ่นน้องของผมขับมอเตอร์ไซด์มาในโรงเรียนโดยมีเพื่อนซ้อนท้าย ตอนที่ขับมายังโรงอาหารเพื่อซ้อมวงโยธวาทิตนั้น ก็ได้เห็นผู้หญิงหน้าน่าสวยมาก ใส่ชุดไทยคนหนึ่งยืนอยู่ข้างต้นไม้ คนซ้อนท้ายก็เลยพูดไปว่า \"โหย เมิงเห็นมั๊ย โคตรน่ารักเลย อยาก xxx สักทีจัง\" จากนั้นเมื่อมาถึงก็ทำการซ้อมวงโยทวาธิตกัน โดยจะเป็นการซ้อมการแปรขบวนนะครับ ใครเคยดูการแข่งขันก็น่าจะพอเข้าใจว่าเป็นอย่างไร เหมือนการแปรชบวนแถวทั่วไปนั่นหล่ะครับ แต่จะยากกว่าเพราะต้องควบคุมการเล่นดนตรีรไปด้วย ซึ่งพื้นที่ซ้อมนั้นเป็นพื้นเรียบเหมือนพื้นในห้าง เพราะซ้อมกันในโรงอาหาร น้องคนซ้อนท้ายและปากไม่ดีคนนั้นเค้าเล่นกลองใหญ่ครับ ซึ่งหรังของกล่องใหญ่นั้นจะแข็งมากๆ แข็งเหมือนกับพลาดสติกหน้าๆ เลยทีเดียว ซึ่งถ้าไม่โดนค้อนทับหรือโดนอะไรแทงลงไปแรงๆ ไม่มีทางแตกแน่ๆ ในขณะที่กำลังซ้อมอยู่นั้น น้องคนนี้ก็ได้ล้มลงไปพร้อมกับกองใหญ่ เพื่อนๆ และอาจารย์ก็เข้ามาหา เค้าก็บอกว่าเค้าไ่ได้สะดุดอะไรนะ ไม่รู้ว่าล้มได้ยังไง เดินๆ อยู่ก็ลืมลงมา แล้วเค้าก็ลุกขึ้น สิ่งที่เห็นทำให้อาจารย์ตกใจมาก นั่นคือกลองหนังของกลองใหญ่แตกเป็นรูขนาดใหญ่มากๆ เหมือนกับโดนอะไรขนาดใหญ่เหมือนขอนไม้แทงให้ทะลุ อาจารย์เลยพยายามมองหาสาเหตุว่าเกิดจากอะไร เพื่อนผมคนนั้นก็เช่นกัน เพราะเค้าสงสัยว่าทำไมถึงแตกได้แผลใหญ่ขนาดนั้น แต่บริเวณที่ล้มก็ไม่พบอะไรนะครับ เป็นแค่พื้นเรียบๆ อย่าว่าแต่กลองจะแตกเลย การที่น้องเค้าลืมทั้งๆ ที่บอกว่าไม่ได้สะดุดจาตัวเองหรือสะดุดอะไรเลยยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลยครับ เพื่อนเค้าที่เป็นคนขับก็เลยเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น อาจารย์ก็เลยดุด่าและตักเตือนไปว่า เค้าอาจจะเป็นนางไม้ ให้เราไปทำการขอขมาเค้า เพื่อนผมจึงพารุ่นน้องคนนั้นไปขอขมาที่ต้นไม้ต้นนั้นเพื่อนางไม้จะได้ไม่มาทำอะไรเค้าอีก

เท่านี้ก่อนแล้วกันครับ ครั้งต่อไปที่จะมาเล่า จะเป็นเรื่องยาว ซึ่งยาวมากๆ จริงๆ และเป็นประสบการณ์ที่หลอนต่อเนื่องกันเป็นเวลาถึง 1 ปีเต็มๆ เป็ประสบการณ์หลอนที่หลอนที่สุดสำหรับผมแล้วในชีวืตนี้ ซึ่งมีผู้ร่อวมประสบการหลอนถึง 40 ชีวิตหรือก็คือคณะกรรมการนักเรียนทั้งหมดและเพื่อนๆ ผมอีกร่วม 20 ชีวิตเลยครับ

อยากสร้างเป็นหนังจริงๆ นะครับ อาจจะฟังดูเหมือนโม้ แต่มันยิ่งใหญ่ขนาดนั้นจริงๆ ทใ้ผมเชื่อเรื่องผีโดยสนิทใจตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ไม่เคยคิดจะลบหลู่หรือลองของใดๆ เลยครับ

ท่านใดชอบเรื่องแบบนี้รออ่านผลงานชิ้นต่อใหม่ซึ่งมาจากชีวิตจริงของผมได้เลยครับ คาดว่าเที่ยงๆ จะมาโพสต์ให้ได้อ่านกันครับ

ชอบเรื่องไหนหรือไม่ชอบเรื่องไหนก็บอกได้นะครับ ถือเป็นคำติชมเพื่อเป็นกำลังใจกับผมด้วยครับ ขอบคุณครับ ^^v

สุดยอดเลย น้องอู๋

นั่งพิมพ์ตอนตี 4 กำลังได้ feel เลย

คุณพี่แม๊กคร้าบบบบบบบบบ

ไม่นอนอีกหรอคร้าบพี่ -*-

คิดว่ามีแต่ผมคนเดียวซะอีกนะเนี่ย กะว่าจะมาดู feedback พรุ่งนี้สักหน่อย ว่าควรจะเล่าเรื่องสุดยอดดีมั๊ย แต่พี่แม๊กบอกสุดยอดแล้ว 1 คนแค่นี้ก็เพียงพอแล้วครับ พรุ่งนี้ลุยเต็มที่ละโว้ย 555+

รอคอมเมนท์ของพี่วิเชียรกับพี่แพะอยู่ด้วย เอิ้กๆๆ ไม่รู้จะทำให้พี่เค้าหลอนได้ป่าว เอิ้กๆๆ

โหยพี่ ตอนพิมพ์นะ ขนลุกตลอดเวลาเลย นี่สินะที่เค้าเรียกว่าขนลุกเพราะความกลัวจากภายใน เรื่องผ่านมาแล้ว แต่พิมพ์ไปก็ขนลุกไปเกือบตลอดเวลาเลย โดยเฉพาะตอนอธิบายลักษณะของผีแต่ละตนนี่ขนจะลุกตลอดเวลาเลย จนต้องหยุดพิมพ์ ทำใจให้ว่าง แล้วพิมพ์ใหม่อีกรอบเลยพี่ หลอนอ่า TT^TT

โหย แต่ละเรื่อง หลอนได้ใจๆๆ
ทำเป็นซีรีย์ได้เลยนะเนี่ย

แหล่มครับ

มาอ่านแล้วจ้า....หลอนๆๆๆๆ แบบนี้ล่ะครับ ที่ the แพะ ต้องการ เดี๋ยวผมมีอีกเรื่องเหมือนกัน อิอิ แต่เล่ากลางคืนดีกว่า พิมพ์ตอนนี้มันไม่หลอนเอาซะเลย




ปล.จะให้ได้ฟิลลิ่ง ให้นั่งหน้ากระจกแล้วเปิดไฟหน้ากระจกแต่ปิดไฟห้องนะ เป็นการทดสอบความกล้า บ้า ไปในตัว.....แบะๆ

เรื่องผีเสาโทรนี่ ได้ฟังมาเหมือนกัน ก็ลองไปพิสูจน์ดู
ตอนตี 2 ตี3 ตอนนั้นทำโปรเจค เลยนอนที่ภาค ไปกับเพื่อน 2 คน
ไม่เจออะไร สุดท้ายไปนั่งกินเบียร์กัน 2 คนบนเสาโทร กลัวเสาโทรพังมากกว่า
เพราะมันเก่ามาก แต่ผีที่ห้องน้ำหญิงตึก a นี่ ของจริงครับ เพื่อนเจอมาเอง
ไว้เดี๋ยวมาเล่าให้ฟัง

หนุกๆๆๆๆๆ ชอบๆๆๆๆ คร้าบบบบ

ผมเป็นคนชอบฟังเรื่องพวกนี้มากครับ...แต่ไม่เคยมีประสบการณ์ตรงๆ จะๆกับตัวซะที...มีแต่ความรู้สึกแปลกๆ แต่ไม่เห็นจะๆสักที...

ดังนั้นถามว่าอ่าน...ฟัง...เรื่องพวกนี้แล้วกลัวมั๊ย..ก็กลัวบ้างแต่ไม่มากถึงขนาดนอนไม่หลับ ต้องเปิดไฟนอน...


เมื่อก่อนผมเดินทางต่างจังหวัดบ่อยมากๆ ต้องพักตามโรงแรมเก่า เล็กๆก็บ่อย แล้วก็มีหลายครั้งที่ก่อนนอนผมจะต้องดูรายการโทรศัพท์ที่มาเล่าประสบการณ์หลอนกัน หรือหนักเข้าก็ซื้อหนังผีมาดูก่อนนอนในโรงแรมซะเลย...

อย่าง\\\"ชัตเตอร์\\\"เนี้ยผมก็เปิดดูในโรงแรมคนเดียว ปิดไฟดูด้วยเพื่อความเร้าใจ....อุอุ

หุหุ

ดีใจที่พี่ทั้งสองและพี่ๆ ชอบกันนะครับ

เรื่องสุดท้ายเล่ากลางคืนบ้างดีกว่า เลียนแบบพี่แพะ คนที่มาอ่านจะได้หลอนๆ กัน หุหุ

ปล.เมื่อคืนอู๋ก็พิมพ์ตอนตี 3-4 นี่ก็หลอนนะพี่แพะ แต่ปิดไฟไม่ได้ เพราะมองไม่เห็นแป้นพิมพ์ 555+

ผมเจอกับตัวเองเลยครับ เมื่อคืนวานก่อน เวลาประมาณตี1กว่าๆ ผมนั่งเล่นเนตดูโน่นดูนี่ไปเรื่อยๆ ทีนี้ผมเริ่มรู้สึกแปลกกับเคอเซอร์เมาส์ของผม ผมเริ่มควบคุมเมาส์ผมไม่ได้ครับ ยอมรับว่ากลัวมากในตอนนั้น ผมขยับขึ้นนิดเดียวแต่มันสะเปะสะปะไปหมดเลย ผมจึงกลั้นใจรีบกดปุ่มรีสตาร์ทเครื่องทั้งๆที่ยังโหลดมิยาบิอยู่ ให้ตายเถอะ มันหลอนมากครับ

ผีมิยาบิหรือป่าวพี่แชมป์ *0*

ประมาณว่าในหนังมิยาบิกำลังโยกอยู่เลยส่งแรงสั่นสะเทือนมายังเมาส์ด้วย ทำให้เม้าส์สั่นตามจังหวะของมิยาบิไปด้วย

ล้อเล่นนะครับ 555+

แพะ สงสสัยจะดูหนัง หลอน หลอน มากเกินไป แล้ว 555 ระวังนะในห้องนอนตื่นมาอาจมีผู้หญิง ผมยาวชุด ขาวนอนอยู่ ข้าง ข้างก็ ได้ 555 .........อิ อิ อิ

นายอู๋...ทำเป็นซีรี่ย์เลย...ยาวหลายๆตอนก็ได้....


แต่ขอนิดนึง.... พยายามทำย่อหน้าเยอะๆ เว้นเยอะๆครับ....

เวลาเห็นต้วหนังสือเล็กๆติดก้ันเป็นปื้น...มันลายตาจัง..

รับทราบครับพี่วิเชียร เรื่องต่อไปจะเป็นเรื่องยาว จะพยายามเว้นให้เยอะๆ เข้าไว้ครับ

ตอนนี้หิวข้าว ไปหาข้าวกินก่อนดีกว่า หุหุ

ผมเล่าเลยดีกว่า เพราะคิดว่าตอนค่ำผมไม่ว่างเล่าแน่ๆ งานเข้ามาแล้ว ขออนุญาติเล่าตอนนี้เลยแล้วกัน

ส่วนพี่แพะก็ค่อยเข้ามาอ่านตอนดึกๆ ก็ได้นะครับ จะได้อารมณ์ครับ 555+

เรื่องนี้เป็นเรื่องยาว อาจจะเห็นว่าแต่ละเรื่องไม่เกี่ยวเนื่องกัน แต่อ่านไปเรื่อยๆ จะรู้ว่ามันเกี่ยวเนื่องด้วยกันทั้งหมดเลยครับ

ระยะเวลาที่เกิดขึ้นทั้งหมดคือตั้งแต่ผม ม.5 ซึ่งเป็นคณะกรรมการนักเรียนใหม่ๆ ไปจนถึงปิดเทอมใหญ่ก่อนขึ้น ม.6 ครับ

เรื่องแรกที่เกิดขึ้นเกิดช่วงที่กำลังเตรียมงานแข่งขันกีฬาของจังหวัดซึ่งโรงเรียนผมเข้าร่วมด้วย คณะกรรมการนักเรียนอย่างพวกผมพร้อมกับเด็กเฉพาะกิจหรือก็คือเด็กฝึกงานส่วนนึงตอนนอนที่ศูนย์กีฬา(อีกแล้ว -*-) เพื่อเตรียมงามต่างๆ ทั้งการทำอุปกรณ์เชียร์ การเตรียมอุปกรณ์พาเหรด การร่างตารางงานและเอกสาร และอื่นๆ ทั้งหมด คณะกรรมการนักเรียนจะเป็นคนจัดการทั้งหมด ทำให้ช่วงนั้นนอนอยู่โรงเรียนได้ประม 1 เดือนได้ ระหว่างนั้นมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นครับ

มีอยู่วันนึงเพื่อนผมได้มารอเพื่อนอีกคนนึงหน้าโรงเรียน เมื่อเพื่อนอีกคนมาถึงก็ขับมอเตอร์ไซค์มายังศูนย์กีฬาโดยมีเพื่อนซ้อนท้ายมาด้วย หลังจากมาถึงแล้วเพื่อนที่ซ้อนท้ายอยู่ก็ถามว่า เมื่อกี๊คนที่ยืนอยู่กับเมิงที่หน้าโรงเรียนเป็นใคร (ตอนนั้นพวกผมยืนฟังอยู่ด้วยเพราะกำลังพ่นสีกันอยู่) เพื่อนคนขับก็บอกว่าไม่มี เพราะมันมาคนเดียว ไม่มีใครอยุ่กับมัน แต่เพื่อนคนซ้อนท้ายบอกว่ามันเห็นนะ เป็นผู้หญิง สวยด้วย ใส่ชุดไทย ยืนอยู่ข้างๆ เลยคิดว่าเพิ่งพาไปเช่าชุดมาแล้วจะพาน้องเค้าไปส่งที่บ้าน แต่มาถึงเรียกมันซ้อนท้ายแล้วเข้าโรงเรียนมันก็เลยยังไม่ถามอะไร พวกผมยืนฟังอยู่นี่ขนลุกซู่เลย -*-

เอาไงหล่ะว่ะ ผมก็ถามไอคนขับ มันก็นั่งยันนอนยันเลยว่าไม่มีนะ ไม่มีใครอยู่กับมันแน่นอน เพราะมันยืนอยู่คนเดียว เอาหล่ะสิ คราวนี้คนที่หอนใครหล่ะครับ ไม่ใช่ไอคนซ้อนแล้ว ไอคนขับนั้นแหละ เค้าตามมันมาเพราะเหตุผลอะไรก็ไม่มีใครรู้ ตอนนั้นก็หาเหตุผลไม่ได้ รู้แต่ว่าหลังจากนี้ งานเข้าแน่ๆ

ทุกๆ วันหลังจากนั้นจะเกิดเหตุการประหลาดขึ้นอยู่เสมอๆ เช่น เพื่อนปั่นจักรยานอยู่ ตอนค่ำนะครับ เหนื่อยจากการทำงานกัน ซึ่งทุกคนก็นั่งดูอยู่ แล้วอยู่ๆ มันก็เกือบจะล้มลง ดีที่เอาขาค้ำไว้ทัน ถ้าพูดให้ถูกคือมันเหมือนกับว่าโดนเตะให้ล้มซะมากกว่า ซึ่งเจ้าตัวเองก็ยังงงๆ เพราะมันก็ขับของมันอยู่ปกติ

แล้วก็อีกวันนึงเพื่อก็จะกลับบ้าน ซึ่งจะขับมอเตอร์ไซค์กลับ โดยมอเตอร์ไซค์จะจอดอยู่หน้าศูนย์กีฬาทั้งหมด ซึ่งตอนนั้นก็ค่ำแล้วเช่นกัน พอเพื่อนขึ้นบนมอเตอร์ไซค์ยังไม่ทันได้ทำอะไร รถมันก็ลมลงไปทับรถคันข้างๆ เกือบล้มไปทั้งแถบเลย ดีว่าพวกผมอยู่ด้วยก็เลยจับไวทัน มันก็พูดเหมือนคนปั่นจักรยานว่ามันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ เพิ่งขึ้นเลย แต่เค้าบอกว่ารู้สึกเหมือนคนมาเตะเหมือนกัน (บรื๋อออออ -*-)

จนอยู่มาวันนึง เหตุการณ์ที่แปลกประหลาดที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตผมก็เกิดขึ้น วันนั้นเป็นวันที่กล้องดิจิตอลผมหายไป ผมเลยคุยกับเพื่อนที่เป็นประธานนักเรียนว่าจะเอากลับมายังไงเพราะเค้าก็อยากให้ได้กล้องกลับมา ซึ่งตอนนั้นผมคิดว่าได้กลับแน่ เพราะสุดท้ายก็มีน้องหยิบไปจริงๆ ส่วนอีกคนก็เป็นเพื่อนที่ทำพาเหรด เค้ากลัวโรงเรียนอื่นเอาไปดูเป็นแบบใช้ในปีต่อๆ ไป ผมก็คุยกันไปเรื่อยๆ อยู่หน้าศูนย์กีฬา

อยู่ๆ เพื่อนผมคนนึงชื่อ \\\"ฝ้าย\\\" ซึ่งปกติเป็นคนร่าเริง และสนุกสนานอยู่เสมอ เป็นผู้หญิงนะครับ ก็เดินลงมาจากห้องพักนักกีฬาหญิงด้วยใบหน้าที่ไม่ยิ้มแย้มเอาซะเลย แล้วก็พูดว่า \\\"เจน(ประธานนักเรียน) มีใครยังไม่ได้แก้นอีกมั่ง มีมั๊ยเจน มีใครยังไม่ได้แก้บนอีกบ้าง!!!!!!!!!!\\\" จากน้ำเสียงปกติ เริ่มกลายเป็นน้ำเสียงตะโกนเหมือนคนขาดสติ แล้วใบหน้าก็เต็มไปด้วยน้ำตาพร้อมกับเสียงร้องไห้อันชวนเศร้าสร้อยและขนลุก ไม่นานนักเพื่อนผู้หญิงผมอีกคนนึงชื่อ \\\"โบว์\\\" ซึ่งพวกเราพอจะทราบกันมาก่อนแล้วว่าโบว์มีความสามารถในการติดต่อวิญญาณโดยที่เธอไม่ได้ตั้งใจ หรือก็คือมีความไวต่อวิญญาณจำพวก six sense นั่นแหละครับ แต่เธอเป็นคนที่กลัวเรื่องพวกนี้มากๆ เธอก็เดินลงมาแล้วก็บอกว่าให้พวกเราที่อยู่ตรงนั้นเข้าไปยั้งห้องพักนักกีฬาชายแล้วไปคุยกัน เพราะที่เหลือขับรถกลับบ้านกันหมดแล้ว จึงเหลืออยู่แค่ 8-10 คนไม่รวมน้องๆ เฉพาะกิจซึ่งไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้

เมื่อขึ้นมาถึงห้องพักนักกีฬาชาย ซึ่งห้องพักนักกีฬาชายนั้นจะแบ่งเป็นห้งหน้า และห้องหลัง ซึ่งจะมีระเบียงไว้สำหรับตากผ้าเชื่อมอยู่ เมื่อเดินเข้ามาห้องหน้าสุดก็ได้ยินเสียงๆ หนึ่งพูดขึ้นมาว่า \\\"ไม่ใช่ที่นี่ เข้าไปอีก\\\" พวกเรามั่นใจว่าเสียงนั้นคือเสียงโบว์ แต่เราเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าคนที่พูดนั้นใช่โบว์หรือป่าว เพราะลักษณะการพูดผิดแปลกไปจากปกติ เมื่อเดินมาถึงห้องด้านหลังโบว์ก็ยืนนิ่งไปพักนึง แล้วก็เดินกลับมายังห้องหน้า เมื่อมาถึงห้องหน้าจากโบว์ที่หน้านิ่งๆ กลายเป็นร้องไห้แล้วก็บอกว่าโบว์เห็น เห็นคนยืนอยู่หลังเสาในห้องข้างหลัง เป็นคนดำๆ ยืนมองพวกเราอยู่ โบว์ร้องไปได้สักพักก็กลับมาสงบลงและโบว์ก็บอกว่า คนนั้นเค้าเป็นสัมภะเวสีที่วนเวียนอยู่ในศูนย์กีฬานี้ คนั้นเค้ามาดี ไม่ได้คิดจะทำอะไรเราหรอก

แน่นอนครับ พวกผมรู้ทันที คนพูดไม่ใช่โบว์แน่ๆ เลยนั่งจับกลุ่มคุยกันเลย ถามว่าคุณเป็นใคร เค้าก็บอกว่าเค้าเป็นสัมภะเวสีที่อยู่ที่นี่เหมือนกัน แต่เค้าหวังดี เค้ามาดี เค้าเลยอยากจะมาเตือนพวกเราทั้งหมดเอาไว้ เราเลยรู้ว่าเราได้ทำในสิ่งที่ไม่ควรเข้าให้แล้ว เราก็เลยถามว่ามีอะไรหรอครับ เค้าก็บอกว่า การที่พวกเราทำงานอยู่ที่นี่ มีทั้งคนดีและไม่ดีมารวมกัน ซึ่งคนบางกลุ่มทำให้สัมภะเวสีตนอื่นไม่พอใจ ต้องการที่จะทำร้ายพวกเรา ซึ่งจริงๆ ก็คือพวกที่ไม่เคารพสถานที่หรือลองดีนั่นเอง ท่านก็ถามว่ามีเพื่อนเราคนไหนทำเรื่องอะไรไว้บ้าง ให้บอกกับเค้าให้หมด

พวกเราก็เลยเริ่มเรียบเรียงเรื่องใหม่ทั้งหมดและบอกไป เรื่องแรกก็คือเพื่อนผมที่ไม่เชื่อเรื่องผีเลยคือ โม และ อติ (2 คนนี้จะเป็นคนสำคัญในเรื่องต่อๆ ไปทั้งหมด จำให้ดีนะครับ) โมนั้นเคยบวชมาแล้ว จึงไม่กลัวเรื่องแบบนี้ และไม่เชื่อว่ามีจริง อติก็เป็นคนไม่เชื่อ แต่กล้าลบหลู่(ดูมัน -*-) ทั้งสองคนได้ทำการบางอย่างคือขึ้นไปชั้นบนสุดแล้วตะโกนท้าทายให้ออกมาถ้ามีจริง และเตะฟุตบอลอัดผนังไปสัก 2-3 ลูก แล้วก็บอกไปว่าไม่เห็นมีอะไรเลย ไม่แน่จริงนี่หว่า เมื่อพวกนั้นกำลังจะลงมา อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงหน้าต่างในชั้นบนที่ใช้ระบายอากาศเปิด-ปิดพร้อมกันหลายบาน และสุดท้ายก็มีกระจะบานหนึ่งตกลงไปข้างล่าง เสียงดังมากๆ พวกเราจึงวิ่งไปดู โชคดีที่ไม่มีใครอยู๋บริเวณนั้นเลย ซึ่งพวกนั้นก็เก็บเรื่องนี้ไว้โดยตลอด พวกผมเพิ่งมารู้ทีหลัง ตอนนั้นผมได้แต่บอกไปว่ามีคนไม่เชื่อและทำการหลบหลู่อยู่หลายคน

โบว์(ซึ่งไม่ใช่โบว์ -*-) ก็พูดขึ้นมาว่า นั่นแหละ เดี๋ยวจะต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับพวกเค้าแน่ๆ ผมกับเพื่อนอีกคนที่รูว่าพวกเค้าไปนอนที่บ้านใคร และไปทำอะไรก็ได้ออกจากห้องพักนักกีฬาไปทันที ซึ่งตอนนั้นเพื่อนๆ ผู้หญิงเริ่มอาการไม่ดีแล้ว ไม่ใช่เพราะกลัว แต่กังวลว่าเพื่อนจะเป็นอะไรไป บางคนก็คิดว่าเราลบหลู่ไปแล้ว เพื่อนผมอีกคนจึงวิ่งไปเอากล่องพยาบาลพร้อมๆ กับผม

เมื่อออกมาจากห้องผก็ได้โทรศัพท์ไปหาพวกเค้าทันที ซึ่งไม่มีคนรับเลย สุดท้ายจึงตัดสินใจโทรเข้าบ้าน เนื่องจากผมรู้ว่าเค้าไปนอนรวมกันที่บ้านของ กิ๊ก ซึ่งผมก็ได้ถามกิ๊กว่าตอนนี้ทุกคนอยู่ที่นั่นหรือป่าว กิ๊กบอกว่าอยู่ ผมเลยบอกว่ามีอะไรเกิดขึ้นมั๊ยก่อนถึงบ้าน เค้าก้เงียบไป แล้วก็บอกว่าไม่มี ผมก็บอกว่าไม่มีแน่นะ เค้าก็บอกว่าไม่มี ผมเลยบอกให้พวกเค้าอย่าออกจากบ้าน อยู่จนถึงเช้า แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาคุยกัน ซึ่งตอนนั้นน้องๆ เฉพาะกิจเริ่มจะได้ยินเสียงเอะอะและก็เริ่มขึ้นมาดูกัน ไม่รู้พระเจ้าเล่นตลกหรืออย่างไร เหมือนน้องทุกคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น บางคนเศร้า บางคนร้องไห้ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เรื่อง ผมจึงต้องให้เพื่อนๆ คนอื่นที่มาช่วยงานช่วยปลอบน้องไปก่อน

ทันใดนั้นเพื่อนผมคนนึงก็เดินออกมาจากห้องแล้วเรียกให้ผมเข้าไปในห้อง เค้าบอกว่าโบว์เรียกผมเข้าไป(เอาแล้วสฃไงกู ทำไรผิดอีกหล่ะ -*-) เมื่อผมเข้าไปก็ไปนั่งรวมกลุ่มเหมือนเดิม โบว์ก็บอกว่าให้ผมเงียบไว้ ไม่ต้องพูดอะไร เค้าได้ยินที่ผมพูดทั้งหมดแล้ว ดีที่รักเพื่อน แต่ว่าสิ่งไหนเกิดแล้วเราย่อมเปลี่ยนอะไรไม่ได้ เอาหล่ะสิครับ จบคำพูดนี้เพื่อนๆ ก็ต่างพากันร้องไห้ รวมไปถึงโบว์ซึ่งหน้าตานิ่งๆ สงบ ก็มีน้ำตาไหลออกมาจากตา ทั้งๆ ที่หน้าดูสงบมากๆ ทุกคนเป็นห่วงโบว์มาก แล้วโบว์ก็จับมือเพื่อนสนิทเค้าเอาไว้ แล้วพูดกับเพื่อนคนนี้ว่า \\\"ไม่ต้องห่วงนะ โบว์ไม่เป็นไร โบว์ไม่เป็นไรหรอกนะ ไม่ต้องห่วง\\\" เอาแล้วไง ไม่ใช่โบว์แน่นอนแล้วงานนี้ พันธงคอนเฟิร์มลงไปได้เลย -*-

แล้วโบว์ก็พูดต่อว่าไม่เป็นไรนะ ทุกคนไม่ต้องกังวล ถึงเรื่องไม่ดีจะเกิดขึ้น แต่พวกเค้าทุกคนจะไม่เป็นอะไร พวกเราจึงเริ่มสงบชึ้นมาหน่อยแม้ว่าคำพูดนั้นจะออกมาจากปากคนที่เล่าไม่รู้จักก็ตาม แล้วเค้าก็แหงนมองไปบนเพดาน ก็จะพบคื่ออยู่ โบว์ก็ลบอกว่าตรงนี้ห้ามนอนนะ ห้ามนอนใต้คื่อ ให้เว้นที่เอาไว้ มันเป็นอัปมงคล แล้วก็สั่งว่าห้ามนอนโดยเอาหัวชนเท้า เท้าชนหัว มันเหมือนเป็นศพเรียงรายกัน และสุดท้าย ห้ามนอนขวางทางประตูด้วย คือประตูห้งักนักกีฬาทั้งหน้าและหลังจะมีประตูเข้าออกห้องละ 2 ประตู รวมเป็น 4 ประตู ซึ่งว่างตรงกันทั้งหมด เค้าบอกว่าอย่านอนขาวงทางเดินประตู ทำให้พวกเค้า ซึ่งตอนนี้พวกเค้าที่ว่าหมายถึง สัมภะเวสีตนอื่น เดินไปมาลำบาก และถือเป็นการไปขวางทางเค้า
จากนั้นโบว์ก็สลบลงไป ซึ่งพวกเราทุกคนตอนนั้นตัดสินใจว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไว้ก่อน จะไม่ให้น้องรู้เด็ดขาด และกว่าโบจะพื้นก็เกือบเช้าแล้ว

เมื่อถึงตอนเช้า พวกผมก็ได้ไปที่งานแข่งกีฬาจังหวัดตามปรกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และก็เจอเพื่อนๆ ที่กลับบ้านไปก่อนทุกคน ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บหรือมีอะไรผิดปกติเลย ผมก็โล่งอกที่ไม่มีใครเป็นอะไร ผมเลยไปถามเพื่อนสนิทผมซึ่งกลับไปกับคนอื่นด้วยว่า เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ให้บอกผมมาตรงๆ อย่าปิดบัง เค้าก็เงียบไปสักพักแล้วก็ตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟัง

เค้าบอกว่าเมื่อคืนตอนกำลังขับรถกลับไปนั้น ได้มีการซุ่มยิงพวกเค้าด้วยปืน ซึ่งพวกเค้าได้ยินชัดมาก เพราะคนดักซุ่มยิงเค้าก็เห็นตัวเช่นกัน แต่ทำอะไรไม่ได้ จึงต้องขับหนีอย่างสุดชีวิต ซึ่งได้มาทราบที่หลังว่าเป็นการยิงผิดตัว คนที่พวกนั้นจะยิงจริงๆ เป็นกลุ่มมอเตอร์ไซค์อีกฝากของถนน ซึ่งความจริงนี้มารู้เมื่อคนซุ่มยิงโดนจับหมดแล้ว

ผมนี่แทบจะลมจับเลย ไม่เป็นอะไรตามที่เค้าคนนั้นบอกก็จริงอยู่ แต่อีแบบนี้ไม่ธรรมดาแล้ว มันผิดปกติเกินไป ผมเลยถามว่ามีใครลบหลู่อะไรที่ศูนย์กีฬาหรือป่าว เพื่อนผมก็บอกว่ามี อติ ที่ไม่ชื่ออยู่ตลอด และท้าอยู่เสมอ ชอบตะโกนว่า แน่จริงก็ออกมา กูอยู่ของกู เมิงอยู่ของเมิง คนละโลกกัน ไม่เกี่ยวกัน พวกเมิงจะมายุ่งกับพวกกูทำไม ถ้าเมิงแน่ใจก็ออกมา จะพูดแบบนี้อยู่เสมอๆ ซึ่งพวกที่ไม่เชื่อก็จะอยู่กับเค้าด้วย ผมจึงเล่าเรื่องเมื่อคืนทั้งหมดให้เพื่อนคนนี้ฟัง เค้าก็บอกว่าเค้าเชื่อแล้ว ก่อนหน้านี้เค้าเชื่ออยู่แล้ว เลยไม่กล้า แต่ตอนนี้เค้าเชื่อแล้ว เพราะเค้าก็เป้นคนนึงที่อยู่ในเหตุการณ์หน้าต่างหล่นลงมาเช่นเดียวกัน

หลังจากนั้นพวกผมก็ไปพยายามอธิบายเรื่องทั้งหมดให้โมและอติเข้าใจ และไม่ให้ไปลบหลู่อีก แต่เหมือนสิ่งที่ทำจะไร้ผล พวกเค้ายังคงไม่เชื่อ และคิดว่าโบว์ทำตัวให้เป็นที่สนใจ โดยทำว่าโดนผีเข้าเพื่อดึงดูด จริงๆ ไม่ได้ผีเข้า แค่อยากให้คนอื่นสนใจเท่านั้น(ฟังแล้วอยากกระทืบมันจริงๆ ไอเวนนี่ -*-) ส่วนโมก็ยืนยันคำเดิมว่ายังไงก็ไม่เชื่อ เรื่องพวกนี้ไม่มีจริง ก็แค่อุปทานหมู่หรือเรื่องอุปโหลกลวงโลกเท่านั้น

งานกีฬาผ่านไปได้ด้วยดี คืนนั้นจึงมีการจัด Thaynk you party ขึ้นเพื่อขอบคุณทุกๆ คนที่ช่วยกันทำงานและทำให้งานนี้ผ่านไปได้ด้วยดีได้ในตอนค่ำ ซึ่งตัวผมเหนื่อยอ่อนล้ามากๆ เพราะไม่ได้นอนมาหลายคืน คืนที่ได้นอนก็นอนน้อย ประมาณ 5 โมงเย็นจึงขอตัวกลับไปที่บ้านเพื่อนอนพักแล้วจะมาใหม่ในตอนค่ำ แต่กลายเป็นว่าผมเหนื่อยมาก ร่างกายหลับจนไม่รู้สึกตัว ตื่นมาอีกทีก็ปาเข้าไป 10 โมงเช้าของวันรุ่งขึ้นแล้ว

สักประมาณเที่ยงเพื่อนผมคนนึงได้โทรมา ซึ่งเค้าก็คือเจนนั่นเอง เจนโทรมาหาผมว่าว่างมั๊ย ออกมาเจอกันหน่อย มีเรื่องจะคุย ผมจึงออกไปข้างนอก เจนก็เล่าเรื่องที่ผมไม่อยู่ในค่ำคืนนั้นให้ฟัง

เจนบอกว่าเย็นวันนั้นโบว์นั่งอยู่กับเพื่อนๆ 3-4 คนอยู๋ที่นั่งชมสนามบาสซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของศูนย์กีฬา คุยเรื่องงานกันไปเรื่อยๆ แล้วก็เริ่มรู้สึกว่าโบว์นั่งเงียบๆ ปิดปกติ ตาแดงและขึงขังมาก จึงจับไหล่โบว์และถามว่าโบว์เป็นอะไร ทันใดนั้นโบว์ก็หันกลับมาพร้อมกับพูดใส่หน้าทุกคนว่า \"กูไม่ใช่โบว์ อย่ามายุ่งกับกู!!!!\" หลังจากนั้นโบว์ก็ลุกขึ้นแล้วยืนนิ่งอยู่สักพักหนึ่ง แล้วก็เริ่มเดินจากไป ซึ่งตอนที่โบว์เดินออกไปนั้นก็ไม่มีใครกล้าตามไป จนสักพักได้ยนเสียงเพื่อนคนนึงกริ๊ดลั่นออกมาจากห้องพักนักกีฬาหญิง จึงได้วิ่งพากันไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

สิ่งที่เห็นคือโบว์นอนสลบอยู่ทั้งน้ำตา ในไม่ใช้าโบว์ก็ตื่นขึ้นมา พร้อมกับร้องไห้เพราะความกลัว โบว์เล่าว่าตอนที่เธอตะคอกใส่หน้าเพื่อนๆ นั้นเธอไม่รู้ตัวเลยว่าเธอทำลงไป ส่วนที่เธอมาฟุบลงในห้องนี้นั่นเพราะว่า เธอรู้สึกเหมือนกับมีคมายืนอยู่หน้าเธอ แล้วเรียกเธอให้ตามไป ซึ่งตอนนั้นสติเธอล่องลอยมากๆ เหมือนโดนสะกด เธอจึงเดินตามไป และมาสลบอยู่ที่ห้องนี้หลังจากนั้นก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย

เป็นอีกเรื่องนึงที่ทำให้พวกเรามั่นใจแล้วว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาสำหรับพวกเราแล้ว ถึงผมไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์แต่ผมก็คิดและบอกเจนไปอย่างนั้น แต่เรื่องยังไม่จบ ในตอนค่ำจะมีการแสดงดนตรีซึ่งจะมีการปิดไฟเพื่อสร้างบรรยากาศ โบว์ไม่ได้ไปเต้นกับคนอื่น แต่นั่งอยู่บนแท่นอัศจรรย์ของสนามบาส มองดูเพื่อนๆ เต้นกันร่วมกับเพื่อนๆ อีก 2-3 คนที่อยู่กับโบว์ด้วยเพราะกลัวโบว์จะเป็นอะไรไป แต่ไม่นานนักโบว์ก็ร้องไห้ออกมา ทุกคนจึงถามว่าเห็นอะไร โบว์บอกว่า โบว์เห็นคนยืนอยู่ที่อัศจรรย์ฝั่งตรงข้าม เค้ามองหน้าโบว์ ตาเค้าสีแดงกร่ำเหมือนกำลังโกรธ แล้วตัวเค้าก้เลื่อนไปทางซ้ายจนหายวับตาโบว์ไป โบว์ไม่รู้ว่าเค้าเป็นใครและมาทำไม โบว์จึงร้องไห้ออกมาเพราะความกลัวอย่างเดียวเท่านั้น

เจนยังเล่าต่ออีกว่ามีเรื่องนึงที่ เค้า คนนั้นไม่ได้บอกกับทุกคน แต่ได้มาบอกกับเจนไว้ เค้าบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับ ฉัตร และ เมท ซึ่งเป็นคนที่ปั่นจักรยานกับคนที่ทำมอเตอร์ไซค์ล้มนั้นถือว่าโชคดีมากๆ แล้ว เพราะคนที่ทำนั้นคือเด็ก แค่ต้องการหยอกเล่นเท่านั้น ในกรณีของฉัตรทราบภายหลังว่าโบว์นั้นเห็นเด็กเกาะอยู่ที่ไหล่ของฉัตรขณะที่ปั่นจักรยานจนถึงจักรยานล้มลง ในกรณีของเมทก็เช่นเดียวกัน ซึ่งเจนก็ได้บอกกับเค้าไป เค้าก็บอกว่าโชคดีแล้ว ถ้าเกิดว่าเป็นผู้ใหญ่ ทั้ง 2 คน ก็ตายไปแล้ว........

เมื่อมาถึงตรงนี้ผมเข้าใจได้ทันทีว่าทำไมเค้าถึงบอกแค่เจนซึ่งเป็นประธานนักเรียนแล้วไม่บอกคนอื่น ถ้าคนอื่นรู้มีหวังสติแตกแน่ๆ ........

ขออธิบายเพิ่มเติมในส่วนของการแก้บนนะครับ ซึ่งผมได้พูดไว้ในเรื่องตอนช่วงแรก คือประธานนักเรียนของผมเค้าได้ไปทำการบนไว้ว่าขอให้ทีมของเราชนะในการเลือกตั้ง โดยที่ไม่มีใครทราบ หลังจากได้รับเลือกแล้ว ทุกคนจึงเพิ่งมาทราบ โดยการแก้บนก็คือวิ่งรอบสระหน้ากลางโรงเรียนเป็นจำนวน 3 รอบ ซึ่งทุกคนรู้ แต่มีทั้งคนทำและไม่ทำ จึงเกิดเรื่องขึ้น......

เรื่องในส่วนของงานคณะกรรมการนักเรียนก็จบลงไปเรื่องนึงนะครับ แต่ยังมีต่ออีก ที่ผ่านไปนั้นเหมือนเป็น Episode I นะครับ ต่อไปจะเข้าสู้ Episode II ซึ่งมีความเกี่ยวเนื่องกันนะครับ

ระบายหน่อย เมื่อกี๊พิมพ์ Episode จบไปแล้ว ใช้เวลาไปตั้งชัวโมง IE เน่า บัดซบจริงๆ เลย -*-

เซงโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ขอผมตั้งตัวแป๊บ เด๋วจะพิมพ์ใหม่อีกรอบ TT^TT

เอาหล่ะ มาต่อ Episode II กันอีกรอบแล้วกัน IE เวนเอ๊ย ไม่น่าเชื่อใจเมิงเลย -*-

ผู้ร่วมประสบการณ์ครั้งนี้ก็เหมือนเดิมครับ คณะกรรมการนักเรียนทั้งหมดและมีเพื่อนๆ ผมที่มาเรียนพิเศษร่วมประสบการณ์นี้ด้วย

หลังจากงานกีฬาจังหวัดจบลงไป ทุกคนก็เข้าสู่ช่วงเตรียมสอบเอนทรานซ์ จากนั้น 6 เดือนทุกคนจึงขึ้นกรุงเทพเพื่อไปทำการเตรียมสอบเอนทรานซ์กันทั้งหมด

พวกผมได้เช่าหอไว้ 2 หอโดยอยู่ในเพชรบุรีซอย 3 และ ซอย 5 (ผมจำซอยไม่ได้แน่ชัดสักเท่าไหร่นัก เป็นซอยที่อยู่ข้างปั๊มนะครับ และอีกซอยที่อยู่ติดกันข้างหน้าก็จะมีเซเว่น มองไปข้างในจะเห็นหอพักเลยทันที)

ห้องที่อยู่แยกกันทั้งหมด 4 ห้อง 3 ห้องอยู่หอผม และอีก 1 ห้องอยู่อีกหอนึง

เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเกิดขึ้นที่ห้องของโม ซึ่งมีโม ฉัตร อติ บ่าว อยู่ด้วยกัน (มีคนอื่นอีกซึ่งผมจำไม่ได้แล้ว) เมื่อมาถึงโมก็สำรวจภายในห้อง เมื่อเดินออกไปที่ระเบียงก็พบกับผ้าขี้ริ้วผืนนึง เห็นว่ายังใช้การได้จึงนำมาใช้เป็นผ้าเช็ดเท้า และหลังจากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นกับฉัตร(สงสารมันจริงๆ -*-) ฉัตรได้เข้าไปในห้องนำและทำกิจส่วนตัวซึ่งไม่ได้ล็อคห้องไว้ แต่เมื่อฉัตรจะออกจากห้องน้ำกลับไม่สามารถออกจากห้องน้ำได้ทั้งๆ ที่ไม่ได้ล็อค ฉัตรทั้งตะโกน ทั้งทุบประตู สารพัดวิธีที่ทำให้เกิดเสียงให้รู้ว่าเค้าอยู่ในห้องน้ำแล้วออกไม่ได้ แต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้เค้า ทั้งๆ ที่ทุกคนอยู่กันเต็มห้องกำลังจัดของกันอยู่

ไม่นานนัก ประตูก็เปิดออก ซึ่งคนที่เปิดประตูให้นั่นก็คือ บ่าว นั่นเอง บ่าวบอกว่าเห็นเข้าไปห้องน้ำนานมากๆ ไม่ยอมออกมาสักที เลยจะมาดูว่าเข้าไปทำอะไรและตั้งใจจะเข้าไปแกล้งด้วย จึงเปิดประตูเข้าไป ฉัตรบอกว่าเค้าออกจากห้องน้ำไม่ได้ ตะโกนก็แล้วทุบประตูก็แล้ว แต่ก็ไม่มีใคมเปิดให้ แต่บ่าวยืนยันว่าไม่เสียงอะไรออกมาจากห้องน้ำหรืออะไรเลย ไม่ได้ยินเสียงของฉัตรและเสียงทุบประตูเลยแม้แต่น้อย

ฉัตรกับบ่าวจึงตัดสินใจนำผ้าผืนนั้นไปทิ้ง เพราะทั้ง 2 รู้ว่าที่มาของผ้าผืนนี้มายังไง และมั่นใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเค้า ผ้าผืนนี้เป็นต้นเหตุอย่างแน่นอน

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นก็เริ่มมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับห้องของโม ในกลางดึกหลังจากดับไฟหมดแล้วนั้น ฉัตรกับบ่าวลืมตามาได้พบกับเงาของผู้หญิงบ้าง บางครั้งก็เป็นเด็กอายุ 2-3 ขวบบ้าง บางครั้งก็ได้ยินเป็นเสียงร้องอย่างดหยหวนของผู้หญิง บางครั้งเสียงนั้นก็เหมือนกำลังทรมานจากอะไรสักอย่างอยู่ ซึ่งแน่นอน ไม่มีใครกล้าลุกไปดูแม้แต่คนเดียว

จนมาวันหนึ่ง ทุกคนตั้งวงเหล้ากินกันที่ห้องของโม และแน่นอนเมื่อเหล้าเข้าปากทุกคน ฉัตรกับบ่าวก็พลั้งปากพูดเรื่องนี้ออกไป โมกับอติซึ่งเมาอยู่ก็ไม่พ้นที่จะเถียงหลังชนฝาและไม่ยอมรับว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น และยังได้ทำการลบหลู่และท้าทายให้มาหา มาปรากฏตัวให้เห็น แต่คืนนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่อย่างใดเ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าการท้าทายในคืนนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องที่สยองขวัญผมและทุกคนมาจนถึงทุกวันนี้...

ให้หลังจากเหตุการณ์ตั้งวงเหล้าของโมและเพื่อนๆ ไปได้ 2 วันพวกเราก็ได้รับโทรศัพท์มาจากหอซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งคนที่ทรมาก็คือ ฝ้าย นั่นเอง ฝ้ายโทรมาบอกว่ให้พวกเราไปรวมตัวกันที่ห้องฝ้ายตอนนี้เลย เกิดสิ่งผิดปกติขึ้นกับโบว์อีกแล้ว

พวกเราทุกคนที่สมัครใจจะไปก็ไป ใครไม่ไปก็อยู่ที่ห้อง ซึ่งวันนั้นโมกับอติไม่ได้ไปด้วยเพราะเค้าไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ จึงขออยู่ที่ห้อง

เมื่อไปถึงห้องของฝ้าย โบว์ก็ได้หันมามองพวกเรา และพูดว่า \"อ๊ะ พี่ๆ เต็มเลย\" เสียงที่ได้ยินจากปากโบว์นั้นเป็นเสียงของเด็กตัวเล็กๆ ซึ่งเมื่อมาถึงรวมกลุ่มกันหมดแล้ว น้องเค้าก็แนะนำตัวว่าเค้าชื่อว่า น่ารัก อายุประมาณ 2-5 ขวบผมไม่แน่ใจครับ ผมจำอายุน้องเค้าไม่ได้ น้องเค้าบอกว่าเค้าเป็นวิญญาณที่อยู่ในห้องของพี่โม และห้องนั้นเคยเป็นห้องของครอบครัวเค้ามาก่อน ซึ่งเค้าบอกว่าครอบครัวเค้านั้นผูกคอตายกันยกครัว เค้าก็โดนผูกคอตายเช่นเดียวกับพ่อแม่ของเค้าเช่นเดียวกัน

เท่านั้นแหละครับ ชนลุกซุ่กันหมดเลย ไม่นึกว่าห้องที่มีเรื่องประหลาดจะมีที่มาอันน่าสยองเช่นนี้ น้องเค้าบอกว่าที่น้องเค้ามาไม่ได้จะมาร้าย แต่มาดี จะมาบอกว่าตอนนี้พ่อแม่ของเค้าเริ่มไม่ค่อยพอใจพวกพี่เท่าไหร่ ที่ไปลบหลู่และไปท้าทายเค้า แต่น้องเค้าก็คอยเป็นคนห้ามพ่อกับแม่ไว้ น้องเค้าเลยพอให้พี่ๆ เลิกลบหลู่และทำในสิ่งที่ไม่สมควร ให้เลิกซะ เค้าจะปรามพ่อแม่เค้าเอาไว้ให้เอง จากนั้นก้พูดคุยกันเรื่อยเปื่อยเหมือนเป็นเด็กคนนึง ไม่นานนักน้องเค้าก็ออกจากร่างโบว์ไป เหลือไว้แต่โบว์ที่นอนหลับไร้สติไปจนถึงเช้า

ฉัตรและบ่าวได้กลับไปเล่าเรื่องนี้ให้โมกับอติฟัง แต่ทั้ง 2 ไม่เชื่อ และคิดว่านี่เป็นการดึงความสนใจของตัวโบว์เอง สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ผี ถ้ามีก็ต้องมาเจอกันแล้ว ทำไมไม่เห็นมี(เพิ่งพูดไปหยกๆ ว่าอย่าลบหลู่ ไอเวนนี่ -*-) โบว์ไม่มีใครสนใจ จึงพูดและทำเป็นผีเข้าเพื่อดึงดูดความสนใจเท่านั้น

ซึ่งแน่นอนว่าหลังจากวันนั้นก็ไม่มีอะไรดีขึ้น พวกเค้าก็ยังคงไม่เชื่อทั้งลบหลู่และท้าทายต่อไป

หลังจากนั้นประมาณ 4-5 วันเราก็ได้รับโทรศัพท์จากฝ้ายอีกเช่นเคย บอกให้มารวมตัวกันที่ห้องฝ้ายอีกครั้ง น้องน่ารักมาหา ในตอนนั้นพวกผมคิดแค่ว่าขอให้เป็นแค่การมาพูดคุยธรรมดาที่เถอะ อย่าได้มาเพราะมีเรื่องอะไรจะบอกอีกเลย เพราะมันต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ

เมื่อไปถึงห้องฝ้าย น้องน่ารักก็ได้แสดงความเป็นเด็กออกมาโดยเรียกเพื่อนผมคนนึงซึ่งหล่อและหน้าตาดีว่า \"อ๊ะ พี่เสื้อแดง\" เพราะเพื่อนผมมาครั้งที่แล้วใ่เสื้อสีแดง ซึ่งน้องเค้าจำเพื่อนผมได้จึงพูดออกมาอย่างนั้น ซึ่งในคราวนี้โมและอติก็ได้มากับพวกเราได้ เพราะรู้สึกโมโหและอยากกระชากหน้ากากของโบว์ออกมา และเหมือนตัวเองกำลังโดนหยามศักดิ์ศรีอยู่

เมื่อมาถึงทุกคนก็นั่งรวมกันเหมือนเดิม น้องน่ารักก็เริ่มปริปากพูด \"ตอนนี้พ่อแม่หนูเค้าเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ พวกพี่มายุ่งกับพ่อแม่หนูทำไม\" อติก็สวนกลับไปทันทีว่า \"แล้วพวกพ่อแม่น้องมายุ่งกับพวกพี่ทำไม เราอยู๋กันคนละโลก ไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว น้องก็อยู่ส่วนน้อง พี่ก็อยู่สวนพี่ มายุ่งกันทำไม\" น้องน่ารักโกรธมาก และได้พูดด้วยน้ำเสียงที่ขึ้นเสียงออกไปว่า \"แล้วพวกพี่นั่นแหละมาลบหลู่พ่อแม่หนูทำไม ต่างคนต่างอยู่อย่างที่พูดสิ ตอนนี้พ่อแม่หนูเค้าอาฆาตพวกพี่มากๆ จนอยากจะฆ่าให้ตายอยู่แล้ว!!!!!\"

..................

..................

..................

สิ้นเสียงน้องน่ารักที่โกรธเกรี้ยว ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบสงัด ไม่ได้ยินเสียงใดๆ ทั้งห้องเริ่มหนาวเย็นขึ้นทั้นตาเห็น แม้แต่โมและอติที่ไม่เชื่อก็นิ่งเงียบไม่พูดอะไรเช่นกัน จนมีเพื่อนคนนึงพูดขึ้นมาว่า แล้วจะให้ทำยังไง พ่อแม่น้องถึงจะไม่ยุ่งกับเพื่อนพี่ น้องเค้าบอกว่าแค่ไปขอโทษก็พอแล้ว ไม่ต้องขอขมาก็ได้ และอย่าทำอะไรที่เป็นการลบหลู่และท้าทายพ่อแม่เค้าอีก เพราะตอนนี้พ่อแม่เค้าหมดความอดทนแล้ว น้องเค้าก็พยายามห้ามสุดชีวิตไม้ให้เกิดอะไรขึ้น และน้องเค้ารู้บอกว่า ถ้ายังไม่เลิก ครั้งต่อไปไม่มีครั้งที่ 3 ที่จะมาเจอกันอีกแล้ว เพราะเค้ารู้ว่าครั้งต่อไปเค้าไม่สามารถที่จะห้ามพ่อแม่เค้าได้อีกแล้ว เมื่อถึงตอนนั้นก็สายไปแล้ว ถ้าเป็นไปได้ก็ให้ย้ายออกจากห้องไป แต่ถ้าย้ายไม่ได้ก็ขอให้เงียบไว้ ไม่ต้องพูดอะไร ไม่เชื่อหรืออะไรก็เก็บไว้ข้างใน อย่าพูดมันออกมา ทำตัวเหมือนปกติก็พอ

สำหรับผมจากการที่ได้คุยกับน้องน่ารักมา 2 ครั้งทำให้รู้ว่าถึงแม้น้องเค้าเป็นเด็กที่ตายตั้งแต่อายุยังน้อย แต่คงผ่านมานานหลายปีแล้วจนทำให้ความคิดของเค้าโตเป็นผู้ใหญ่และพูดอะไรได้ขนาดนี้ ซึ่งเรื่องแบบนี้จะมีให้เห็นบ่อยๆ กับกุมารทองซึ่งถ้าใครรู้เรื่องก็คงจะทราบดีว่ากุมารทองจะเจริญเติบโตทางด้านความคิดของตัวเองได้

จากนั้นทุกคนจึงลงมติให้ไปขอขมาเลยดีกว่า เอาชัวร์ไว้ก่อน ซึ่งโมกับอติไม่ทำ คนที่ทำจึงต้องเป็นฉัตรกับบ่าวแทนที่ไปทำการขอขมาครอบครัวของน้องน่ารักแทน

หลังจากวันนั้นโมกับอติก็เริ่มสงบปากสงบคำกับชาวบ้านเค้าเป็น ไม่ลบหลู่และท้าทายเหมือนแต่ก่อน คนอื่นก็พลอยดีใจไปด้วยที่เรื่องมันจบ น้องน่ารักก็มาหาเราบ้างเป็นบางครั้งคราวในช่วงเวลา 2 เดือนนั้น ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีที่ได้เจอน้องเค้า ถ้าไม่มีเรื่องพ่อแม่ของเค้ามาเกี่ยวเราคงจะดีกว่านี้ แต่แค่นี้ก็เกินพอแล้ว

หลังจากนั้นเป็นเวลา 2 เดือนก็ผ่านไปได้ด้วยดี ไม่พบเหตุการณ์ประหลาดอะไรอีก งานนี้คงต้องขอบคุณน้องน่ารักที่มาคอยเตือนพวกเรา ทำให้พวกเรารู้ตัวว่าได้ก้าวล้ำไปยังโลกที่เราไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว ซึ่งเหตุการณ์นี้จะอยู่ในความทรงจำของพวกเราทุกคนและแน่นอน คนที่ลืมไม่ได้ที่สุดก็คงจะเป็นโบว์ที่เป็นร่างตัวแทนให้น้องน่ารักซึ่งเธอบอกภายหลังว่า ตอนที่น้องน่ารักเข้าร่างเธอนั้น เธอไม่ได้รู้สึกถึงความอาอาฆาตหรือกดดันเหมือนครั้งก่อนๆ มีแต่ความสดใสและน่ารักแบบเด็กๆ เท่านั้นที่เธอรับรู้ได้....

ก็จบไปล้วนะครับสำหรับเรื่องยาวของผม ตั้งแต่ขึ้น ม.5 ใหม่ๆ จนจบปิดเทอม ม.5 ก่อนจะขึ้น ม.6 ซึ่งระหว่าง 6 เดือนก่อนเรียนพิเศษนั้นก็มีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นเรื่อยๆ ตลอดเวลารอบๆ ตัวพวกเราคณะกรรมการนักเรียนและโบว์อยู่เสมอๆ ซึ่งผมก็จำไม่ค่อยได้มากเท่าไหร่นัก ที่จำได้แน่นอนก็คงเป็นเรื่องใหญ่ใน 2 ช่วงนี้ครับ

เรื่องเป็นยังไง การเขียนเป็นยังไง กลัวหรือหลอนกันบ้างมั๊ยก็บอกๆ กันมานะครับ แล้วผมจะเอาหาเรื่องมาเล่าให้ฟังกันอีกครับ ขอกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ ขอบคุณมากครับ ^^v

ออ สำหรับพี่วิเชียร พี่คิดว่าเว้นย่อหน้ายังน้อยไปหรือป่วครับ

เพราะผิดคิดว่าเว้นเยอะกว่าครั้งก่อนพอสมควรแล้ว

แต่ถ้ายังไม่พอหรือยังไงรบกวนพี่วิเชียรบอกด้วยนะครับ

เรื่องต่อๆ ไปผมจะแก้ไขขึ้นเรื่อยๆ ครับ

ขอบคุณครับ ^^v

กระทู้นี้หลอนมาก ๆ เลยคร้าบบบ เข้ามาเฉยๆ ไม่ได้อ่านเลยครับ กลัว

หลอนได้อีก น้องอู๋.....

โอ๊ย หลอนๆๆๆ เดี๋ยวขออ่านคืนนี้เว้ยแพะ 5555

คุณ lacKoX นี่ประสบการณ์หลอนเยอะมากๆ เลยนะเนี่ย
ส่วนเรื่องที่คุณเล่าเกี่ยวกับสถาบันนี้ผมก็ได้ยินรุ่นพี่ๆ เค้าเล่ามาแบบนั้นเหมือนกันครับ
ส่วนเรื่องที่เสาโทนั้น เป็นตึกของภาคผมเองครับ แต่ไม่เคยเห็นเจอนะครับดึกๆอยู่ทำโปรเจคดึกทุกวัน

แวะมาเจิม ยังไม่ได้อ่าน อ่านกลางคืนท่าจะไม่เหมาะค่ะ 555

ติดตามผลงาน

โห พี่เช้า อย่ากลัวดิ อู๋แนะนำให้อ่านเลยนะ อ่านดึกมากๆ ยิ่งดีนะ ได้อารมณ์เลย

เรื่องยาวที่อู๋นำเสนอนี่เต็มใจนำเสนอสุดๆ เลยนะเนี่ย พี่เช้าไม่อ่านอู๋เสียใจแย่เลยอ่า TT^TT

เฮียด้วยนะครับ อย่าลืมอ่านหล่ะครับ หลังเที่ยงคืนเป็นต้นไปกำลังสวยเลยครับเฮีย เชื่อมือไออู๋เถอะครับเฮีย ของเค้าหลอนจริงๆ นะครับ อิอิ *0*

ผมก็ได้ยินมาเท่านี้เหมือนกันนะครับคุณ Lactasoy แต่พอดีผมเรียนอยู่คณะไอทีนะครับ เลยไม่ได้มีโอกาสแวะไปวิศวะบ่อยครั้งสักเท่าไหร่ ยังไงตอนนี้ก็ยังสืบหาเรื่องศาลในห้องน้ำหญิงต่อไปครับ ทราบรายละเอียดอย่างไรบ้างรบกวนเอามาลงเลยก็ได้นะครับ หรือถ้ายังไงส่งมาหาผมก็ได้ครับ ผมจะรวมกับของผมแล้วโพสต์ทีเดียวเลย ถ้าคุณ Lactasoy ไม่ว่าอะไรนครับ เพราะยังไงก็คงลงไว้ว่าเป็นผลงานของเรา 2 คน ^^

พี่แม๊ก.....อ่านหมดแล้วหรอ เรื่องไหนหลอนสุดอ่า บอกด้วยน้อ อยากรู้ อิอิ ^^v

ขอบคุณพี่เปรมมากนะครับที่ติดตามผลงานมาตลอด

พี่เปรมชอบเรื่องไหนไม่ชอบเรื่องไหน หรือจะติชมการใช้ภาษายังไงก็บอกได้นะครับ ในเรื่องหลังๆ ผมจะได้แกไขให้พี่ๆ ทุกคนชอบมากที่สุดครับ

หวังว่าผมคงไม่ข้ามหน้าข้ามตาพี่แพะมากเกินไปนะครับ ถ้าสิ่งที่ผมทำไปข้ามหน้าข้ามตาพี่ผมก็ขอโทษด้วยนะครับพี่แพะ m(_ _)m

แต่ผมก็อยากให้พี่แพะหลอนอ่ะนะ เลยใส่มันไปหลายเรื่องเลย หุหุ

โอมมมมมมมม จงหลอน โอมมมมมมมมม จงหลอน -*-

โอ...ได้อ่านแล้ว ทั้งยาวและหลอนมากๆๆๆๆ เดี๋ยวได้มีโครงการ ล่า ท้า ผีแน่ๆๆๆ ....แบะๆ


มาต่อที่เรื่องของผมแล้วกันจ้า เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนปี 3 ที่อพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งย่านรังสิตเช่นเดิม แต่คนละห้องที่ผมพักจากเรื่องที่ 2 นะครับ เนื่องจากติดค่าเช่าแล้วโดนล็อคห้องไม่ให้เข้าเลยต้องย้ายที่พักแห่งใหม่

ช่วงนั้นเป็นช่วงทีทางสถาบันจัดการแข่งขันบาสเก็ตบอลประจำปี เพื่อนผมเป็นหนึ่งในทีมของสถาบัน ซึ่งมันมาอาศัยอยู่กับผมด้วยเป็นเวลา 2 เดือนนับตั้งแต่มีการเก็บตัวนักกีฬา ถึงตอนแข่งกีฬาเสร็จ


วันแรกที่มันไปพักที่ห้องผมนั้น ผมจำได้เป็นอย่างดีอีกเช่นกัน สภาพห้องเป็นห้องยาวประมาณ 7 เมตร มีเตียงอยู่กลางห้อง ห้องน้ำจะอยู่ด้านหน้าระเบียงตรงด้านใน และข้างๆ ห้องน้ำจะเป็นตู้เสื้อผ้าของผมเอง พอมันเข้าไปในห้องผมตอนแรกมันก็ไม่พูดอะไร ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะตอนที่มันมาที่ห้องเป็นเวลา 3 ทุ่มเศษๆ ผมก็คิดว่ามันซ้อมเหนื่อยเลยขี้เกียจคุย มันก็ไปอาบน้ำตามปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือ เมื่อมันอาบน้ำเสร็จมันก็ถามผมว่า แฟนผมไปไหน ซึ่งผมก็งง เพราะตอนนั้นผมไม่ได้คบกับใครแต่ด้วยความทะลึ่งผมก็บอกเค้าก็กลับห้องของเค้าไปดิ มันก็ถามผมต่อว่าแล้วเค้าไม่ได้อยู่ในห้องนี้เหรอ จะได้หารค่าห้องกัน


...ตอนนั้นผมก็เริ่มเอะใจแล้ว ผมก็เลยแกล้งถามไปอีกว่าแล้วเค้าน่ารักหรือป่าว มันก็บอกกลับว่ามันเห็นหน้าไม่ชัด ก็ตอนมันเข้าห้องมามันเป็นผู้หญิงนั่งอยุ่บนเตียง แล้วห้อยขา นั่งทำหน้านิ่งๆๆ มันเลยไม่กล้าพูดอะไรเพราะในใจคิดว่าแฟนผมคงจะโกรธที่ผมพาเพื่อนมานอนค้างด้วย (วินาทีนั้นผมรู้แล้วว่า ในห้องผมไม่ปกติแน่นอน แต่ทำไมผมไม่เคยเจอเลยอยุ่มาหลายเดือน)


เหตุการณ์นี้ทำให้ผมคิดถึงเรื่องที่ผมกำลังฝัน ในฝันนั้นผมจำได้ว่า มีหญิงสาวมาขออยู่ด้วยกับผม ซึ่งตอนนั้นในฝันผมก็ตอบไปว่า ก็ตามใจ แต่ไปอยู่ในตู้เสื้อผ้าแล้วกัน แล้วผมก็ตื่นขึ้นมา แต่ตัวผมไม่ได้คิดอะไรมากเพราะคงเป็นแค่ฝันธรรมดาๆๆ แต่มาฉุกคิดถึงตอนฝันก็ตอนเพื่อนผมมันเล่าให้ฟังว่าเจอผู้หญิงนั่งห้อยขาอยู่นั่นเอง แต่ผมก็ยังไม่ได้เล่าอะไรให้มันฟังเพราะกลัวว่ามันจะกลัว


แบะๆ

โอยยยย ขนลูกชูชันเลย TT^TT

พี่แพะคร้าบบบบ เรื่องนี้หลอนเลยนะเนี่ย

เพื่อนผมมันก็พูดให้ผมหลอนเหมือนกันเลย เรื่องแบบนี้เหมือนกัน มันบอกว่าตอนมันอยู่ที่หอมัน ห้องที่มันเช่าอยู่แต่ก่อนเคยมีนักศึกษาโดนฆ่าตายในห้อง แล้วมันมาเที่ยวห้องอู่แล้วก็นอนห้องอู๋มันก็นอนข้างล่าง ไม่ยอมนอนบนเตียงกับอู๋

แล้วรุ่งเช้ามันก็บอกว่า เมื่อคืนมันตื่นขึ้นมากลางดึกหันไปดูใต้เตียงผมมันเจอผู้หญิงซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นนักศึกษาในห้องมัน ซึ่งมันบอกว่ามันก็เคยเห็นมาแล้วตอนอยู่ในห้อง แต่มันเป็นคนไม่กลัว เลยทำเป็นไม่เห็นอะไร มันบอกว่าเค้ามานอนอยู่ใต้เตียงผมแล้วบอกให้มันกลับไปนอนที่ห้อง มาตามกลับไปว่างั้นเถอะ

แม่จ้าวววว แล้วทำไมต้องมานอนใต้เตียงกูว่ะ หลอนนะเว้ยสาด -*-

หลังจากนั้นผมก็เริ่มร้อนๆ หนาวๆ กับใต้เตียง แต่ในใจก็คิดอยู่ว่า มานอนได้ไงว่ะ ทั้งชีท ทั้งหนังโป๊ ทั้งหนังสือการ์ตูนเต็มใต้เตียงเลย 555+

ชอบๆๆครับ มาเล่ากันเยอะๆนะครับ สนุกและหลอนดี เรื่องของคุณแพะนี่ พอจะนึกภาพตามออกเลยครับ ผมก็อยู่แถวรังสิตน่ะ และสถาบันที่คุณแพะเล่าผมก็เคยเข้าไปเที่ยวเล่นอยู่ สมัยเรียนมัธยม ก็น่ากลัวดี คืนนี้ฟังเดอะช็อคไปด้วย อ่านเรื่องไปด้วย ฝนตกอีกบรรยากาศสุดยอดจริงๆ

มาเห็นเรื่องของนายอู๋ตอนตีหนึ่งครึ่ง....


สงสัยกว่าจะอ่านจบ เช้าพอดี...ผีไม่ได้ทำงานกันพอดี...5555

เอ้า! เดี๋ยวขอตัวไปอ่านก่อน ตอนตีหนึ่งนี่แหละกำลังดี...อุอุ

อิอิ กำลังรอพี่วิเชียรอยู่พอดีว่าจะมาอ่านเมื่อไหร่ เพราะเรื่องนี้นำเสนอให้พี่วิเชียรเลยนะ อิอิ

กำลังรอคอมเมนท์จากพี่อยู๋นะครับ

อย่ากลัวจนหลอนไปซะก่อนหล่ะครับพี่ ของเค้าเฮี้ยนจริงๆ นะ 555+

555 สงสัยว่าคืนนี้ก็ต้องนอนเปิดไฟอีกคืน หลอนมากกกก

(ดีนะที่เราไม่มีใต้เตียง แต่มีใต้ตู้แทน)

555 ยังไม่ได้อ่านเลยอ่ะ...อุอุ

มัวแต่จัดการเรื่องซื้อของให้น้องๆอยู่....


แต่เรื่องอ่านแล้วกลัวจนนอนไม่หลับ...ต้องเปิดไฟนอนสำหรับผม...5555 ยาก....


ขนาดเปิดวีซีดี\"บุกบ้านผีสิง\" ปิดไฟดูในโรงแรมคนเดียว ยังทำมาแล้วเลยจร้าาาา

เข้ามาแอบอ่าน

เจอรุ่นพี่สถาบันอยู่สองคน หุหุ

ลาดกระบังหลอนเยอะครับ ^^

อุ๊ย!!!!ซี๊ด!!!! มันส์..พะยะค่ะ....


หลอนได้ซะใจทั้งเรื่องของนายอู่ และนายแพะ....น่าจะเอามาร่วมกันทำเป็นหนังเลยนะ...


โดยเฉพาะของนายอู๋...ถ้าใส่สี ตีไข่ ให้มีสีสรรและจุดClimaxที่สะเทือนใจ หรือหักมุมกว่านี้หน่อย...Perfact เลย...


แหม!คันปาก คันมือ อยากเล่าบ้าง......แต่ไม่เคยมีเรื่องไหนที่เป็นประสบการณ์ตรงๆ เจ๋งๆ สักที มีแต่เฉียดไปมา หรือเกิดกับคนใกล้ตัวที่เค้าเล่าให้ฟังอีกทีทั้งนั้นเลย...อุอุ

เข้ามาแอบดู feedback ก่อนนอน 555+

อู๋ไม่ค่อยชอบเล่าเรื่องพวกนี้แบบตีไข่ใส่สีอ่ะพี่วิเชียร แบบว่ากลัวว่าของมันจะเข้าตัวนะ เพราะเพื่อนอู๋ก็เคย นี่ก็ถือว่าหลอนเรื่องนึงเหมือนกัน

มันมาเล่าแบบใส่สีตีไข่ว่าตัวเองเจอที่นั่นที่นี่ เล่าซะน่ากลัวเลย สุดท้ายจริงๆ แล้วมันไม่ได้เจอหรอก แต่พูดให้เพื่อนสนใจ อยู่มาวันนึงเรื่องที่มันพูดเล่นเกิดเป็นจริงขึ้นมา

อู๋เลยไม่เล่าแบบใส่สีตีไข่เด็ดขาด อันนี้กลัวจริง มีตัวอย่างให้เห็นเยอะอยู่ -*-

เรื่องนั้นถ้าอยู่ในเหตุการณ์นี่เหมือนหนังเลยอ่ะพี่ เริ่มดี กลางหลอน จบ happy อู๋มานั่งอ่านอีกรอบก็คิดว่า เออนะ เราผ่านเรื่องแบบนี้มาด้วย แม้ตอนแรกจะหลอนๆ น่ากลัวๆ แต่สุดท้ายก็จบด้วยดี เอาทำเป็นหนังเลยดีมั๊ยนะ 555+

ไว้ยังไงจะให้พี่วิเชียรมาเป็นผู้กำกับ อู๋เป็นคนเขียนบท และพี่แพะเป็นผู้อำนวยการสร้าง พี่แมกซ์เป็นพระเอก แบบนี่เหมาะมั๊ยพี่ 555+

ปล. ยินดีที่ได้รู้จักครับ รุ่นน้องลาดกระบัง ^^

ขอสักเรื่องละกัน...ไม่ได้เกิดกับผม แต่คนใกล้ตัวครับ...


พี่เปี้ยก...เป็นรุ่นพี่ที่เคยทำงานอยู่ด้วยกันเมื่อหลายปีก่อน...แกเป็นคนน่ารัก ใจดี แต่มีบุคลิกบางอย่างที่ทำให้พวกเราชอบแกล้งแกเป็นอย่างยิ่ง คือ แกเป็นคนขวัญอ่อน..ขี้ตกใจ...

พวกเราเด็ก หนุ่มๆ ก็จะชอบย่องไปด้านหลังแล้วส่งเสียงดัง แล้วจับไหล่ แกก็จะตกใจส่งเสียงโหวกเวกให้พวกเราได้สนุกกันไป....

อีกอย่างที่เรารับรู้มาตลอดก็คือ แกเป็นคนกลัวผีมากๆๆๆๆๆ ทำให้แกเป็นคนที่ไม่ชอบเดินทางไปต่างจังหวัด ไปนอนในที่แปลกถิ่น...ยิ่งถ้านอนคนเดียวด้วย ลืมไปได้เลย ไม่มีทางที่แกจะยอม ทั้งที่งานของพวกเรา เรื่องการเดินทางไปต่างจังหวัดเป็นสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้

แต่สำหรับพี่เปี้ยกแล้ว แกไม่ยอมไปคนเดียว นอนคนเดียวเด็ดขาด....

เหตุผลนะเหรอ...แกบอกว่า \\\"แกเห็น.....ในสิ่งที่คนอื่นไม่เห็นนะซิ\\\".....

ตอนแรกๆ พวกเราก็ไม่เชื่อแก คิดว่าแกเป็นคนขวัญอ่อน คิดไปเอง จินตนาการขึ้นมาเอง...

เพราะบางโรงแรม ในห้องห้องเดิม ผมนอนห้องนั้นมาเป็นสิบๆครั้ง ไม่เคยเจออะไร แกไปครั้งแรกเจอเฉย...

สุดท้ายพวกเราก็เลยตัดสินใจ...ฟังแกมากขึ้น...ให้แกเล่าว่าในแต่ละทีไปเจออะไรมากันบ้าง....

เฮ้อ!!!ถึงตรงนี้สงสารแกจริงๆ คงเหมือนน้องโบ เพื่อนอู๋ แหละครับ...เห็นอยู่เรื่อย แล้วก็กลัวทุกครั้งที่เห็น...


ครั้งหนึ่ง..แกไปพักที่โรงแรมใหญ่แห่งหนึ่งในเมืองโคราช(น้องอ้วนต้นอยากรู้แน่โรงแรมไหน..ใบ้ให้อยู่ข้างสะพานเข้าเมืองโคราช)ตอนนั้นมีงานFAIR ใหญ่มากที่นั่น และทางบริษัทก็ได้จองห้องพักที่โรงแรมแห่งนี้ไว้หลายสิบห้อง ซึ่งพี่เปี้ยกก็เป็นหนึ่งในทีมงานที่ไปทำงานด้วย

วันหนึ่งหลังจากกลับจากการทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน เมื่อถึงห้องพักโรงแรม แกก็ขอตัวเข้าห้องน้ำเพื่อไปล้างหน้าล้างตา ก่อนที่จะไปกินข้าวกับเพื่อนๆ

ห้องพักโรงแรมก็เหมือนโรงแรมทั่วไปที่เมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วก็จะเจอห้องน้ำอยู่ด้านข้าง หน้าประตูห้องน้ำก็จะเป็นตู้เสื้อผ้า ถัดเข้าไปจึงเป็นโต๊ะเครื่องแป้ง ทีวี และตรงข้ามทีวีก็เป็นเตียงนอน...

พี่เปียกเล่าว่า ขณะที่แกกำลังล้างหน้าอยู่นั้น แกไม่ได้ปิดประตูห้องน้ำ จึงมองเห็นผ่านกระจกว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านประตูห้องน้ำ แต่งตัวเหมือนแม่บ้านเดินเข้ามาในห้องพัก แกจึงถามว่า\\\"ป้ามาทำอะไร\\\"...แม่บ้านตอบว่า\\\"มาทำความสะอาด\\\"

แกก็งงๆ ว่าทำอะไรตอนนี้ แม่บ้านยังถามอีกว่า\\\"แล้วมาทำอะไรที่นี่ค่ะ\\\"

พี่เปี้ยกจึงตอบไปว่า \\\"มาทำงานค่ะป้า\\\" ว่าแล้วพี่เปี้ยกก็ก้มลงล้างหน้าต่อไป....


เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกที ก็ไม่เห็นป้าแม่บ้านคนนั้นในกระจกแล้ว

แกจึงออกมาจากห้องน้ำถามเพื่อนอีกคนที่พักอยู่ด้วยกัน ซึ่งกำลังนั่งดูทีวีอยู่ที่ปลายเตียงว่า \\\"ป้าแม่บ้านไปไหนแล้ว\\\"

คำตอบที่ได้รับคือ \\\"ป้า....ป้าไหน...ฉันดูทีวีอยู่คนเดียว ไม่เห็นมีใครเข้ามาเลย\\\"

\\\"ก็เมื่อกี้ฉันเห็นป้าแม่บ้านเดินเข้ามา ฉันยังคุยอยู่กะแกเลย......หรือว่า?????\\\"

เท่านัั้นแหละครับ....ทั้งพี่เปี้ยกและเพื่อนไม่ต้องนอนกันแล้วห้องนี้....

ทั้งสองคนอพยพ เก็บข้าวเก็บของ ไปนอนกองกันอยู่ห้องอื่นทันที....อุอุอุ

อูยยยยยย

บอกตรงๆ ว่าเห็นใจนะครับ ทั้งพี่เปี๊ยก แล้วก็โบว์ด้วย เห็นในสิ่งที่ไม่อยากเห็นนี่เป็นสิ่งที่ทรมานมากนะครับ เป็นไปได้อู๋ก็ไม่อยากเห็น

ส่วนตัวผมก็เป็นคนที่เห็นเหมือนกัน แต่ไม่เยอะมาก เป็นประเภทรับรู้ได้ แต่ไม่เห็นจังเบอร์นะครับ (เพราะผมเกิดวันจันทร์ตอน 00.05 น. ซึ่งคาบเกี่ยวระหว่างวันอาทิตย์และวันจันทร์ ทำให้มีดวงที่แข็งไม่เจออะไรง่ายๆ กับดวงที่อ่อนซึ่งมักมองเห็นปะปนกัน แต่ดูเหมือนดวงที่แข็งจะแรงกว่า)

ที่เห็นค่อนข้างชัดเจนที่สุดสำหรับอู๋คือช่วงตอน ป.4 ครับ ยังเด็กๆ อยู่เลย

ตอนนั้นอู๋อยู่ที่อพาทเมนท์ เตียงของอู๋เป็นแบบเตียง 2 ชั้น ซึ่งอู๋จะนอนด้านบน เพราะมันไม่โดนแอร์ อากาศกำลังเย็นสบาย

พอปิดไฟนอนแล้ว ตอนกลางดึกอู๋มักจะตื่นขึ้นมาบ่อยๆ แล้วก็จะมองไปบริเวณประตูทางออกด้านหลัง ซึ่งสิ่งที่อู๋เห็นด้วยหางตาก็คือ มีมืองอกลงมาจากเพดานด้านบนครับ เป็นมือสีดำ กำลังขยับอยู่ เหมือนควงหรือขวานหาอะไรสักอย่าง แต่ถ้าหันไปมองตรงๆ จะไม่เห็นนะครับ ต้องใช้หางตามองเอา ซึ่งเห็นชัดมากๆ มองไม่ผิดแน่นอน

เป็นอย่างนี้อยู่ประมาณ 1 เดือน อู๋จำเวลาได้อย่างแม่นยำ เพราะเหมือนจะติดใจเรื่องนี้มาก เลยนับวันแรกที่เห็นเอาไว้ มือที่ปรากฎออกมาเริ่มแปลกไป กลายเป็นสีม่วงแทนที่จะเป็นสีดำสนิท การเคลื่อนไหวของมือนั้นเริ่มช้าลง ขยับช้าลง เหมือนกำลังจะหมดแรงยังไงยั้งงั้น ซึ่งแน่นอน ผมก็มองดูอยู่ทุกคืน เพื่อต้องการพิสูจน์ว่ามือนี้มันคืออะไรกันแน่

หลังจากเป็นแบบนั้นมาอีก 1 เดือนเช่นเคย อู๋ก็ได้สังเกตุมือนั้นอีก ซึ่งคราวนี้เป็นสีเขียวเลยครับ สีเขียวอ่อนแบบสว่างๆ เหมือนเรืองแสงได้เลย ทุละออกมาจากเพดานในตำแหน่งเดิมเลย แต่คราวนี้ นิ่งสนิท มือนั้นไม่ไหวติงใดๆ อีก เหมือนมือของคนตายยังไงยังงั้น ซึ่งมองกี่ทีๆ ก็นิ่ง ไม่ขยับเหมือนแต่ก่อน ผมก็ยังคงนอนมองทุกคืนต่อไปเพื่อหาคำตอบ

หลังจากนั้นอีก 1 เดือนที่เฝ้าดูเช่นเคย ตอนนี้มือนั้นหายไปแล้วครับ หายไปเลย ไม่ปรากฎออกมาแม้กระทั่งเสี้ยวเล็บ เป็นเพดานเปล่าๆ มือนั้นไม่ทะลุออกมาแล้ว ผมก็พยายามมองอยู่หลายคืน แต่ก็ไม่มีมือนั้นออกมาอีกเลย จนปัจจุบันผมก็ยังไม่รู้ว่ามือนั้นคืออะไรกันแน่

และอีกข้อนึงที่ผมสงสัยก็คือ ทำไมมือนั้นต้องเปลี่ยนสีและกริยาทุกๆ 1 เดือนเป็นเวลา 3 เดือน ตั้งแต่วันแรกที่อู๋เห็น แล้วทำไมต้องขยับช้าลงและนิ่งในที่สุด ทำไมต้องเปลี่ยนสี และสุดท้ายทำไมถึงได้หายไป ที่มาขอมือนั้นมายังไง และเป็นของใคร ยังคงเป็นปริศนามาจนถึงทุกวันนี้ครับ....

โอยเมื่อคืนหลอนซะง่วงไปหมด 55555 เดี๋ยวคิดก่อนว่าคืนนี้เอาเรื่องอะไรดี ......แบะๆ

wow ชอบๆ สนุกปนขนหัวลุก

แต่ก่อนตอนเด็กไม่เคยรู้หรอกครับว่าตัวเองเป็นอะไร คนที่เราเห็นเป็นคนแต่งหน้า หรือ เป็นอะไรกันแน่

ทำไมเขาถึงเดินโดยไม่มีขา ทำไมเขาต้องเอาเชือกผูกคอแล้วไปอยู่บนต้นไม้ ทำไมเขาต้องนั่งห้อยขา
อยู่บนขื่อที่บ้าน และ ทำไม...... แม่เราถึงบอกว่าแค่คนเล่นกลให้ดู จนโตมาซัก ป4 ป5 น่ะแหละ
ถึงได้รู้ว่าการมองเห็นสิ่งเหล่านี้ มันไม่ใช่เรื่องน่าอภิรมย์เล้ยยยยย..........................

ถ้าใครเคยได้ยินคำว่า สภาพไฟฉายเปิด วิทยุที่รับคลื่นได้แรง คนจิตอ่อน จูนติดง่าย ............

ผมนี่แหละครับ ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับวันเกิดแค่ไหน ผมเกิดวันพุธกลางคืนครับ
ตอนเด็กๆจะเจอแบบ จังเบอร์บ่อยๆ แต่โตมามันจะเลือนลางไปเองครับ ตอนนี้รู้สึกแค่วับๆแวมๆ
เด๋วเอาเรื่องเก่าๆมาเล่าครับขอเรียบเรียงนิดนึง

^
^

คุณมนตรีเล่าที่เจอมาให้ฟังบ้างจิครับ ผมอยากรู้อะครับ แหะๆ

ว่าแต่ผมก็เกิดพุธกลางคืนครับ แต่ตรงกันข้ามกับคุณ มนตรีเลยครับ

ไม่เคยเจอเลยผีอะครับ เคยได้กลิ่นธูปในรถแท็กซี่ครั้งเดียว

แล้วก็ไม่เคยเจออะไรจริงๆครับ

อิอิ คืนนี้มาต่อด้วยเหตุการณ์หลอนที่ปัจจุบันดีกว่า

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 2 เดือนที่แล้วเองครับ....และที่มันเด็ดก็ตรงมันเกิดขึ้นในห้องที่ผมกำลังพิมพ์อยู่ตอนนี้นี่ล่ะ

คือห้องนี้จะมีบรรยากาศแปลกๆๆ เหมือนกับว่ามีใครกำลังจ้องมองเราอยู่ตลอดเวลา(แม้กระทั่งตอนนี้) วันนั้นผมกลับมาถึงห้องประมาณ 3 ทุ่มกว่าๆๆ ผมก็ใช้ชีวิตปกติทุกๆวัน ดู tv ฟังเพลงเรื่อยๆเปื่อยๆ ไป แต่คืนนั้นแปลกอยู่อย่างคือหมามันหอนตั้งแต่ 5 ทุ่มยันเที่ยงคืนกว่าซึ่งตัวผมเองที่บ้านก็เลี้ยงเหมือนกัน แต่มันไม่เคยหอน แม้จะเป็นฤดูหาคู่ก็ตาม


คืนนั้นผมก็หลับประมาณตี1 เห็นจะได้ พอผมเริ่มเคลิ้มๆหลับ ความรู้สึกเหมือนกับว่าครึ่งหลังครึ่งตื่น ผมเห็นเงาดำๆครับ อยู่ข้างๆตัวผมเอง ตอนแรกในใจคิดว่าผมคงตาฝาด ผมก็พยายามหลับตาเพื่อไม่ให้มองเห็นเงาดำๆนั้น แต่ผมยิ่งหลับกลับยิ่งเห็น ราวกับว่าผมลืมตาอยู่ครับ (ขนาดหลับตายังเห็น) ผมก็พยายามดิ้นสุดแรง ในใจตอนนั้นผมรู้แล้วว่า ภาวะแบบนี้ล่ะที่เราเรียกว่าผีดำ มันรู้สึกอึดอัด อยากตะโกนแต่ก็ตะโกนไม่ได้


แต่เรื่องมันไม่จบแค่ผมเห็นเงาดำๆครับ ตัวผมทรมานประมาณ 5 นาทีเห็นจะได้ ทีนี้เงานั้น เริ่มคลานมาที่ตัวผมจากด้านซ้ายไปด้านขวา คือค่อยๆคลานจนคล่อมตัวผมและคลานออกไปทางด้านซ้ายมือผมเองซึ่งตอนนั้นผมห่มผ้าอยุ่ ตอนนั้นผมยอมรับว่ามันรู้สึกเงียบ อึดอัด ผมพยายามจะร้องออกมาให้เสียงดังๆ แต่เสียงก็ไม่ออกมา พยายามจะขยับตัวก็ไม่ได้แล้วความรู้สึกเหมือนกับว่า เวลาเงานั้นขยับผ้าห่มที่ผมห่มอยู่นั้นมันค่อยๆ ถูกดึงออกไปตามทางที่เงานั้นเคลื่อนตัวผ่านครับ จนผมสะดุ้งตืนขึ้นมา ตอนแรกผมคิดว่าผมคงเหนื่อย หรือดู tv เยอะไป หรือกินเยอะไป แต่พอผมเปิดไฟดูที่ปลายเตียง ผ้าห่มที่ผมห่มน่ะมันกองเหมือนภาพในฝันเมื่อสักครู่เลยครับ


เรื่องนี้ก็ไม่เชิงว่าเป็นปรากฎการณ์ลึกลับ อาจจะเป็นเพียงแค่ความฝันของผมเท่านั้น.....แบะๆ

คนบ้าอะไรเจอผีบ้อย บ่อย แบะๆ

เรื่องก็น่ากลัวพอแล้ว...ยิ่งเห็นภาพประกอบด้านบนด้วยแล้ว...มันหลอนดีจัง...


ผมว่านาย...ไปรับจ้างเขียนการ์ตูนผีเรื่องดีกว่าว่ะ...ท่าทางมีพรสวรรค์ด้านนี้...


แต่เมื่อกี้อ่านเรื่องนี้ก็ลุ้นอยู่นะว่า...ไอ้เงาดำๆที่คลานเข้ามาคล่อมตัวนะ...ความจริงมันน่าจะ\"ข่มขืน\"นายซะเลยนะ..สิ้นเรื่องสิ้นราว....

แถวบ้านผมเค้าเรียกว่า ผีอำ ครับพี่แพะ

ผีอำ หรือ ผีทับ เค้าจะเรียกกันแบบนั้นนะครับ

อาการนี้คิดว่าคงเป็นกันทุกคนนะครับ บางคนเห็น บางคนไม่เห็น

แต่ถ้าพูดในเชิงการแพทย์ก็เป็นอาการเหนื่อยล้าของร่างกายอย่างหนึ่งเหมือนกันครับ ไม่ใช่เรื่องลึกลับอะไร

แต่ถ้ามันอาการเดียวกันแล้วเห็นนี่สิ ยังไงซะหมอมันกูต้องเถียงอยู่แล้วว่าเราตาลายเพราะอาการเหนื่อย เลยทำให้ฟุ้งซ่าน

นอกนั้นก็แล้วแต่วิจารณญาณของแต่ละคนแล้วหล่ะครับ ว่าจะเลือกว่า เป็นแค่อาการเหนื่อยล้า หรือเป็นอาการผีอำ

แต่ก่อนผมก็เป็นบ่อย แต่ไม่ได้เป็นเลยมานานมากๆ แล้วครับ หลายปีมากๆ นานๆ ครั้งเท่านั้นเอง ^^v

เพิ่งจะมีโอกาสดได้เข้ามาอ่าน อิอิ หลอนดีครับ ไว้จะคอยตามเข้ามาอ่านเรื่อยๆครับ

เนื่องจากวันนี้ผมกลับบ้าน หัวหน้าชมรมลูกนกฮูกงดออกอากาศ 1 วันจ้า....แบะๆ

ช่วงนี้งานโปรเจครุมเร้ามากเลยครับ เร่งงานทุกวัน

ลูกน้องชมรมอย่างผมคงต้องขอจรจีวางมือเรื่องมาเล่าไว้ก่อนนะครับ

คงได้แค่วะๆ มาอ่านบ้างเล็กน้อย

เคลียงานเสร็จจะกลับมาะเขียนหล่ะครับ ^^

อ้าว!!!! เจ้าของกระทู้...และทีมงาน...ลากันหมด...

อดอ่านเลยเรา...ไม่เป็นไร คืนนี้ต้องนอนเร็ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า...

ว้า... อดอ่านเหรอ กะว่า จะเข้ามาดูว่า มีเรื่องใหม่ๆมาหลอนหรือเปล่า
ว่าแต่เฮียวิเชียรไม่มีเรื่องเล่าอีกเหรอครับ

เค้าว่าถ้าเรื่องที่เล่าเป็นเรื่องจริง






































เจ้าของเรื่องเค้าจะมาฟังด้วยนะครับ......

*0*

อันนี้เด็ดครับ

ไม่เคยรู้

เอาแล้วไง เล่าไปกี่เรื่องแล้วตูชีวิตนีั้

ขอตัวไปนั่งนับก่อน -*-

ขอคารวะ....\" เด็กแป๊ะ\".....ครับ....สุดยอดมาก


เป็นเรื่องหลอนที่หลอนมากกกกและสั้นที่สุดในชีวิต เท่าที่ผมเคยพบมา..


คิดได้งัย...อ่านปุ๊บ...หันไปดูข้างหลังปั๊บเลย...อุอุ

มาตีตั๋วรอรอบต่อไป อิอิ

คุณ lacKoX เรื่องศาลในห้องน้ำที่ลาดกระบัง มันไม่ได้อยุ่ตึก 12 ชั้นนี่ครับ

มันอยู่ตึกที่อยู่ตรงโรงอาหารเก่า กี่ชั้นไม่รู้จบมา .3-4 ปีแล้วลืม ผมจบถาปัต ลาดกระบังครับ

ผมเคยแอบยามขึ้นไปดูตอนตี 2 (สุราพาไป) แอบไปงัดดูในห้องน้ำที่ปิดนั่น

จำได้แค่ว่าเป็นห้องน้ำหญิงที่อยู่ชั้นบนสุด เป็นห้องน้ำเก่าาที่เลิกใช้ไปแล้ว ข้างในมันมีศาลที่เป็นรูป woodcut ของผู้หญิง และมีพวงมาลัยเก่าๆ ห้อยอยู่เต็มเลย

คืนนั้นไม่เจออะไรครับ แต่บรรยากาศขอบอกว่า...หลอนมากกกก

มาสืบหาความจริงเอาทีหลังว่า รู้ว่ารูปนั้นคือรูปของสาวถาปัตย์ที่อกหักจากหนุ่มวิดวะ แล้วไปผูกคอตายในห้องน้ำที่ตึกนั้น และที่ต้องเป็นรูป woodcut เพราะว่าให้เกียรติเธอที่เป็นสาวถาปัตย และเหมือนว่ารูปนั้นจะถูกทำไว้ก่อนตาย ที่ที่เหนือศาลฝ้าเพดานจะโดนถอดออก พี่ยามเล่าว่าเพราะแก้เคล็ดไม่ให้วิญญาณกลับมาผูกอีก เรื่อ
นี้จริงหรือเปล่าไม่รู้ แต่บือกันมานานเป็นสิบปีแล้ว

เรื่องนี้ นศ.ลาดกระบังลือกันมารุ่นต่อรุ่น ไอพวกผมได้ยินก็เลยอยากรู้ว่ามีจริงหรือเปล่า เลยพากันไปดู ผีนะมีจริงป่ะไม่รู้ แต่ศาลในห้องน้ำหญิง มีจริงๆ แน่นอนครับ

ปัจจุบันยังอยู่หรือเปล่าไม่รู้

เอา ล่าสุดเมื่อสองสามวันมานี้ละกันนะครับ

ที่พักตอนนี้ของผม อยู่แถวเคหะดินแดง ตรงซอยประชาสงเคราห์ 11 แต่ที่ผมทำงานจะอยู่แถวฝั่งธนเวลากลับจากที่ทำงานมาบ้านจะนั่ง รถ 138 ลงตรงโรงบาลทหารผ่าศึกจากนั้นเดินข้ามฟากมาขึ้นมอไซด์กลับบ้าน โดยนั่งมาเข้าตรงท้ายซอย 11 น่ะครับ จริงๆ มันไม่ได้ไกลมากจะเดินเอาก้อได้แต่วิสัยคนขี้เกียจ จ่ายตังค่ามอไซด์สิบบาทดีกว่าเดินให้สุขภาพดีเปล่าๆ แต่เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมาผมเลิกงานเร็วกว่าปกตินิดนึง เลยมาถึงทางเข้าบ้านช่วงโพล้เพล้ ประมาณ 6 โมงกว่าๆได้ บรรยากาศไม่มืดไม่สว่างมาก ลมพัดเอื่อยๆ เลยคิดว่าเดินฟังเพลงกลับบ้านก็ดีเหมือนกันเนาะ

แต่.....มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดน่ะสิ...............

ทางที่ผมเดินมาจะต้องผ่านโรงเรียน ประถม อะไรสักอย่างผมเองชื่อจำไม่ได้ แล้วจึงค่อยเลี้ยวขวาอีกสักร้อยเมตรก็ถึงที่พัก ตอนที่ผมเดินมาเกือบถึงหน้าโรงเรียนนิดนึงผมเห็นมีเด็กผู้ชายคนนึงเดินอยู่ข้างหน้าผมสักประมาณ 50 เมตรได้ เป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆใส่ชุดนักเรียน ถือกระเป๋านักเรียนหนังใบใหญ่ แว้บแรกผมคิดแล้วว่าเย็นป่านนี้แล้วเด็กมันยังไม่กลับบ้านอีกหรือ ทำไมถึงยังเพิ่งออกจากโรงเรียนมาแต่ก็ไม่ได้สังเกตอะไรมากในตอนแรก ผมก็มองอยู่สักพัก ทำไมน้องแกเดินท่าแปลกๆนะ เหมือนไหล่กับแขนไม่ขยับ พอมองดีๆอีกทีขนผมลุกวาบเลยครับ
น้องเขาไม่มีเท้ามีแต่ขาดำๆลอยอยู่กลางอากาศ ผมหยุดเดินทันทีครับยืนนิ่ง รอให้น้องเขาลอยเอื่อยยไปแล้วเลี้ยวขวาไปทางที่พักผมในที่สุด พอน้องเขาไปแล้วผมเองไม่เดินต่แล้วครับ หันหลังเดินกลับแล้วไปเรียกมอไซด์ทันที และแทนที่จะเข้าท้ายซอย ผมบอกให้อ้อมไปปากซอยโน่นเลยย ไม่รู้ว่าเขามาจากไหน ที่รู้คือ เขาอยู่ของเขา

เราดันไปเห็นเอง

นึกว่าจะขึ้น มอไซ ตามไปดูว่าเข้าไปไหน เกิดเขาเดินเข้าบ้านคุณ Montri ทำไงเนี้ย
.... หลอนไหม...

หลอนได้ใจ เด๋วจะมาเล่าบ้าง

มาต่ออีกเรื่องแล้วกันจ้าเรื่องนี้แถมๆให้ละกัน เป็นเหตุการณ์ตรงเช่นกัน เพียงแต่เรื่องนี้เหตุมันเกิดตอนผมเรียนชั้น ม.5 จ้า


ตอนนั้นทางโรงเรียนผมมีการจัดให้พวกนักเรียนระดับชั้น ม.4-ม.6 ไปเข้าค่ายธรรมมะ เพือพัฒนาบุคลิกภาพ ที่่สถาบันฯแถวๆนนทบุรีนี่ล่ะครับ เป็นสำนักที่ดังมากเรื่องการฝึกจิต


เมื่อเข้ามาถึงที่วัดนั้น ทางวัดได้แยกนอนระหว่าง ชาย และ หญิง (แน่อยู่แล้ว) โดยผู้ชายให้นอนที่ศาลาไม้ที่เค้าใช้จัดพิธีงานศพกันที ซึ่งใต้ศาลานั้นมีแต่โลงศพ(แต่ไม่มีศพ) ส่วนบนศาลามีโลงศพอยู่ 2 โลง (อันนี้มีศพอยู่) ซึ่งพระจะให้นอนบนศาลาเพื่อให้เรารู้สึกปลง


เหตุการณ์มันเกิดตอนกลางคืนวันแรกเลยครับ คือด้วยความที่เป็นวัยรุ่นกำลังคึกคะนอง หลังจากทำกิจทำวัตรเย็นเสร็จแล้วและได้เวลากลับมานอนที่ศาลา แน่นอนพวกรุ่นพี่และเพื่อนๆ ไม่มีทางนอนกันอยู่แล้ว บ้้างก็ตั้งวงเล่นไพ่ บ้างก็กินเบียร์กันบนศาลานั่นล่ะครับ ซึ่งเบียร์นั้นอุตส่าห์ไปหาซื้อจาก 7-11 แถวนั้น แล้วเอามาใส่ถุงพลาสติกใช้หลอดดูด แล้วบอกว่าเป็นน้ำอ้อย อิอิ คือตอนที่ตั้งวงตอนนั้นเรียกได้ว่าเสียงค่อนข้างดังจนรอบแรกอาจารย์แกก็เดินมาติง สักพักพออาจารย์กลับไปพวกรุ่นพี่ก็เอาใหม่ครับ คราวนี้พวกรุ่นพี่ที่ไม่กลัวเล่นเคาะโลงที่ตั้งข้างๆ เหมือนจะบอกว่าจะเล่นไพ่นะ


ประมาณครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ ขณะที่พวกรุ่นพี่เล่นไพ่อยู่ อยู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงแก่ๆ ร้องตะโกนว่าอย่าเสียงดังในวัด นี่มันเป็นเวลานอนไม่ใช่เวลาที่เรามาทำเสียงดัง ให้ทุกคนเกรงใจ ฉันจะต้องสวดมนต์ ช่วยเคารพสถานที่บ้าง (ผมจำคำที่พูดไม่ได้นะครับ คือประมาณนี้มากกว่า) เสียงนั้นเป็นเสียงที่บ่นรำคาญเสียงดังแต่ไม่มาก แต่เสียงนั้นก็ดังมากพอที่คน 40 กว่าคนที่อยู่ศาลานั้นได้ยินกันทุกคนจนต้องเลิกวงไพ่กันเป็นแถว และทุกคนก็นอนตามปกติ


พอตอนเช้าหลังจากฉันเพลกันเสร็จ พวกรุ่นพี่ก็มีความคิดแผลงคือจะขอเปิดโลงดูศพที่ตั้งบนศาลา พวกผมก็เลยไปขอกับพระที่ดูแลซึ่งท่านก็ใจดีให้เปิด เพื่อให้พวกเราปลงสังขารกันครับจากนั้น พวกรุ่นพี่ก็จัดแจงกันเปิดโลงทันที สิ่งที่เห็นคือเป็นศพแม่ชีนั่นเองครับทีนี้ล่ะ (สภาพศพเป็นกระดูกไปแล้วแต่ยังพอมีติดหนังอยู่) ทุกคนหลอนกันถ้วนหน้าเลยจ้า คืนที่ 2 ไม่มีใครกล้านอนกันสักคนกระจุกตัวกันกลางศาลากันเป็นแถว....แบะๆ


ปล. อ่าน comment คุณเด็กแป๊ะหลอนกว่าเรื่องของผมอีก

เอามั่ง...ก็ยังเป็นเรื่องของพี่เปี้ยกผมคนเดิม....


เรื่องมีอยู่ว่าครั้งหนึ่งพี่เปี้ยกแกต้องไปเก็บข้อมูลต่างจังหวัด แกไม่ได้บอกว่าจังหวัดไหน หลังจากที่ทำงานมาทั้งวัน เหนื่อยมาก เมื่อถึงโรงแรมที่พักทีมงานต่างก็แยกย้ายเข้าห้องพักของตัวเองโดยไม่ได้คุยกันเลย....

คืนนั้นพี่เปี้ยกก็หลับไปอย่างรวดเร็วด้วยความเหนื่อย จนกระทั่งกลางดึก แกก็ฝันเห็นชายแก่ แต่ตัวเหมือนท่่านขุน คือใส่เสื้อราชประแตน นุ่งโจงกระเบนม่วง ถือไม้เท้า หนวดขาวยาวเฟื้อย...มายืนข้างเตียงแก่

พร้อมกับตะโกนด่าแก่อย่างมีโมโห....\"อย่าทำตัวให้เรื่องมากนะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน.....\"

พี่เปี้ยกแก่ก็งงว่าฉันไปทำอะไร ถึงต้องโดนด่า...จึงถามกลับไป ก็ได้คำตอบมาว่า \"ฝากไปบอกเพื่อนเธอด้วยนะว่า อย่าเรื่องมากนัก ที่นี่เค้าอยู่กันอย่างสงบ อย่ามาทำตัวเรื่องมาก เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน....\"

จากนั้นคนแก่นั้นก็หายไป.......


พอเช้าหลังจากที่ทุกคนได้ตื่นนอน อาบนำ้แต่งตัวกันลงมาก้นอย่างพร้อมเพรียงอีกครั้ง พี่เปี้ยกก็เลยถามไปยังทีมงานทุกคนว่า \"เมื่อคืนมีใครไปทำอะไรหรือเปล่า...ฉันโดนด่ามา\"....ทันใดนั้นเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งก็เลยโมโหพูดขึ้นมาว่า...\"ทำไมเหรอ เมื่อคืนผ้าเช็ดตัวห้องฉันมันไม่สะอาด ฉันก็เลยต่อว่าไปนิดหน่อย แค่นี้ไม่น่ามีปัญหาอะไรนิ ไหน...ไหน...ใคร...ใครต่อว่าเธอ ฉันจะจัดการเอง!!!!\"

ว่าแล้วพี่เปี้ยกก็ชี้มือไปที่รูปภาพภาพหนึ่งในผนังโรงแรม....เป็นภาพชายแก่หนวดขาว ยามเพิ้ม ในชุดราชประแตนและผ้าม่วง...ด้านหน้าภาพมีกระถางธูปบูชา....


ปรึื้ยยยยย.....ถายซิว่า...ทีมงานพี่เปี้ยกจะพักโรงแรมนี้ต่ออีกคืนหรือไม่?????

ผมเพิ่งไปลองของบ้านผีกันมาแถวรังสิตเลยครับ

ถ่ายงานส่งอาจารณ์มา

เดียวอัพให้ดูครับไม่เจออะไรแต่น่ากลัวโครดๆ้เลยครับ

เพิ่งกลับมาสดๆเลยครับหลังเปียกเลยครับน่ากลัวมาก

ซ.เมืองเอกหลังมหาลัย รังสิต ครับ

เป็นบ้านร้างหลายๆหลังติดๆกันอะครับ

คำถามของพี่ Vichien ง่ายมากๆ ไม่มีทาง แผ่นด่วน

เป็นไออู๋ไม่อยู่ให้หลอกอีกรอบหรอกคร้าบบบ

เผ่นดีกว่า อยู่อีกคนมีหวังซวยแน่ๆ TT^TT

พี่แพะครับ คือ แบบนั้น...........

มันหลอนอ่า เคยไป 2-3 ครั้ง ไม่เคยเจอเลย ค่ายธรรมะ อิอิ

เดี๋ยววันนี้มาหลอนต่อ แต่คราวนี้ไม่ใช่ประสบการณ์โดยตรงแล้วล่ะครับ.....แบะๆ

พี่แพะ

ผมว่าพี่มาหลอนแล้วนะ

รูปดิสเพลย์พี่อ่า

ทำมาซะหลอนเลย เพื่อกระทู้นี้โดยเฉพาะเลยป่าวนี้ *0*

นี่นี่เองที่บอกไม่ใช่ประสบการ์พี่โดยตรง แต่เป็นประสบการณ์พวกผมโดยตรงใช่ม่ะ -*-

หลอนรูปพี่แพะคร้าบบบบบ แงๆๆ TT^TT

เอ้า! มาแล้วจ้า เรื่องเล่าสำหรับชาวนกฮูกค่ำคืนนี้ เป็นประสบการณ์ของแม่ผมเองจ้า

เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนสมัยผมเรียน ม.ปลาย วันนั้นแม่ผมไปทำธุระที่ชลบุรีกับป้าของผม ซึ่งป้าของผมเป็นคนขับรถไปเอง หลังจากกลับจากทำธุระเสร็จแล้ว ตรงถนนเส้นบางนา - ตราดนั้น แม่เล่าว่าตอนนั้นแม่นั่งรถแล้วคุยกับป้าอยู่ดีๆ แม่ผมสังเกตุ ตรงกลางถนนที่ทำเป็นที่กั้นนั้น แม่เห็นผู้หญิงใส่ชุดดำ นั่งเอามือเท้าคางอยู่ ลักษณะที่เท้าคางนั้นคือแบมือเท้าคาง ในใจแม่ผมนั้นคิดว่า ใครจะมานั่งเท้าคางตรงทางข้ามถนนที่เป็นเลนรถวิ่ง ซึ่งตรงจุดนั้นไม่มีสะพานลอย และไม่ใช่จุดที่รถโดยสารแวะจอดส่งผู้โดยสารเลยสักนิด ระหว่างที่แม่คิดอยู่นั่นเอง แม่ผมก็มองไปข้างหน้า ปรากฎว่าสิ่งที่แม่เห็นคือ หญิงคนเดิมนั่งเท้าคางในลักษณะเช่นเดิม ซึ่งรถขับผ่านมาแล้วประมาณ 5 กิโล แต่แม่ผมเล่าว่าเหมือนเห็นภาพซ้อน แต่แม่ผมก็ไม่ได้ทักเพราะกลัวว่าป้าผมที่เป็นคนขับจะกลัว เมื่อมาถึงบ้านแม่ผมจึงเล่าให้ป้าฟัง ซึ่งป้าผมก็เล่าว่าเมื่อประมาณ 2 สัปดาห์ที่แล้ว มีพนักงานโรงงานแห่งนึงโดนรถโดยสารทับตายนั่นเอง ......แบะๆ



และไหนๆก็ฉลองครบ 100 comment ผมจะขอฉายควบ เรื่องที่ผมคิดว่าหลอนที่สุดแล้ว


ก่อนอื่นต้องเท้าความก่อนว่าบ้านผมสวดมนต์ญี่ปุ่นมานานแล้ว ทุกคืนและทุกเช้าจะต้องสวดมนต์กัน คืนนั้นประมาณตี 1 ซึ่งตอนนั้นผมไม่มีห้องนอนเป็นของตัวเองเรียกว่าเป็นห้องรวม ทั้งพ่อ แม่ พี่ นอนอยู่กระจุกในห้องนั้น และในห้องนั้นเป็นห้องพระเช่นกัน

คืนนั้นเองแม่นั่งสวดมนต์อยู่ดีๆ อยู่ๆ แม่ได้ยินเสียงคนเปิดประตูไม้หน้าห้องผมเอง ซึ่งประตูนั้นล็อคกลอนและลูกบิดเรียบร้อยแล้ว ไม่มีทางที่จะเปิดได้แน่นอน แม่ผมจึงหันไปมองทันที สิ่งที่แม่เห็นคือ ชายแก่ ใส่เสื้อซาฟารี สีเทา ยืนอยู่หน้าประตู และยิ้มให้แม่ แต่ตอนนั้นแม่ผมคงไม่ยิ้มด้วยแน่ ด้วยความกลัวแม่ผมรีบสวดมนต์ต่อด้วยความตกใจ แต่ชายคนนั้นไม่ได้หายไป กลับค่อยๆเดินเข้ามาข้างๆแม่และนั่งคุกเข่า สวดมนต์ด้วยกันกับแม่ผมข้างๆนั่นเอง แม่ผมทำอะไรไม่ถูก หลังจากนั้นแม่ผมตั้งสติได้หันไปมองหน้า ชายคนนั้น ปรากฎว่าชายคนนั้นหายไปแล้ว

ตอนเช้าแม่จึงเล่าให้ฟังถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ส่วนตัวผมคิดว่าน่าจะเป็นผีบ้าน ผีเรือน แต่สิ่งที่หลอนที่สุดคือ ตอนเช้าผมเข้าไปในห้องนอนเพื่อจะอ่านหนังสือ ในห้องนั้นมีรอยเท้าเต็มไปหมด ทั้งๆที่เป็นห้องพระเอง......แบะๆ

พี่แพะเอาเรื่องหลอนๆ มาอีกแล้ว อิอิ

เพิ่งกลับจากไปนั่งเม้าท์กับเพื่อนมา คุยเรื่องหลอนๆ เหมือนกัน

กลับมาเจอเรื่องพี่แพะอีก

เรื่องบนทางด่วนนี้ไม่เคยเจอนะพี่ แต่ถ้าสะพานหลัง มหาลัยนี้เพื่อนเจอเต็มๆ ถึงกลับต้องกลับบ้านไปให้พระรดน้ำมนต์เลย

จำเรื่องไม่ค่อยได้แล้ว ถามเพื่อนก่อน แล้วจะมาเล่าให้ฟังนะครับ

แย่จัง คนอื่นเค้าเจอหลอนกันเต็มๆ ทั้งที่บ้าน ที่ทำงาน ที่โรงเรียน ที่มหาลัย...

ผมคงเป็นคนอาภัพเรื่องพวกนี้ ขนาดคณะผมเจ้าของตำนาน\"ลิฟท์แดง\"อยู่มหาลัยดึกๆ ยังไม่เคยเจอเลย...

ต่อเนื่องเลย....วันนี้มาเร็วเพราะเจอเฮียเชียรที่งามฯ โม้กะแก นาน 2 นาน พอจะกลับบ้านผมเจออีกครั้งครับ คราวนี้เจอที่ร้านเฮียเลย "ผีนางไม้" อยากรู้ว่าเฮี้ยนแค่ไหนลองมาที่ร้านดูจ้า...ดูจากรูปเอาละกัน.....แบะๆ

ู^
^
^
ผมว่า...นายนี่น่าจะเป็นเอามาก...อุอุ...

พี่แพะ..........

หลุดเข้าไปยังโลกคู่ขนานซะแล้วสินะครับพี่

กลับมาไวๆ นะครับพี่ อย่าโดนโลกฝากนั้นดูดไปหล่ะพี่ TT^TT

เลียนแบบซะเหมือนเลย เอิ้กๆๆ 555+

อ่านแล้ว กลัวนอนไม่หลับ อิอิ


ไปดีกว่า

เอาของผมบ้างไม่รู้หลอนไม๊

ที่ทำงานเก่าผมเป็นโรงพยาบาลสัตว์อยู่แถวจังหวัดนนนะครับ
ก็เป็นเรื่องที่เค้าเล่ากันมานานพอสมควรโดยเฉพาะจากน้องสาว
เจ้าของโรงพยาบาลสัตว์ที่เค้าจะอาศัยอยู่บนชั้น 2 ของโรงพยาบาล
ซึ่งโรงพยาบาลสัตว์ก็มีสภาพเป็นติกแถว 3 1/2 ชั้น ทีนี้เมื่อมันเป็น
โรงพยาบาลสัตว์ มันก็ต้องมาคู่กับสัตว์ป่วยที่ไม่ไหวต้องจากไปอีก
โลกหนึ่งเยอะแยะมากมาย พี่เค้าก็เล่าให้ฟังว่า บางครั้งจะได้ยินเสียง
หมาเห่าและวิ่งไปมาอยู่บนชั้น 3 ซึ่งไม่มีคนอยู่เป็นประจำเลยอะครับ
แต่สำหรับตัวผมเองไม่เคยเจอนะครับ

....โอ้ว!!! คุณหมอเพชร...ตามมาหลอนด้วยเรื่องเล่า...\"ผีหมาๆ\"...


ผมละอยากรู้จริงๆเลยว่า...ถ้าผมเจอหมาที่เป็นผี..หรือผีหมา..เนี้ย...ผมจะกลัวมันดีมั๊ย..มันจะดุแล้วกัดเราเปล่า...อุอุ

เดี๋ยว the แพะ จะกลับมาเล่าต่อ....ขอคิดก่อนเอาเรื่องไรดี เพราะเรื่องที่ตัวเองเจอแบบจังๆ นี่หมดแล้วจริงๆๆ...แบะๆ

มาต่อคิวอ่านต่อ อิอิ

ต่อคิวอ่านต่อด้วยคน อิอิ

อิอิ มีการมาต่อคิวรอหลอนๆๆ เดี๋ยวจัดให้ต่อดีกว่า เป็นบรรยากาศหลอนๆ มากกว่า

เหตุการณ์นี้ประมาณ 10กว่าปีที่แล้ว สมัยผมเรียนอยู่ม.5 ช่วงนั้นเป็นช่วงเหตุการณ์ปีใหม่พอดี ผมกับครอบครัวได้เดินทางไปเที่ยวบ้านของช่างไฟประจำร้านผมเอง ที่จังหวัดศรีษะเกษ ซึ่งเดินทางไปถึงที่บ้านของพี่คนนี้ก็เป็นเวลาประมาณ ตี4 กว่าๆๆ เมื่อไปถึงบ้าน ทางครอบครัวของพี่เค้าก็จัดเตรียมที่นอนให้กับครอบครัวของผมเอง

เวลาประมาณ 7 นาฬิกา แม่ผมเห็นมีหญิงแก่คนนึงกำลังนั่งคุยและมองมาทางแม่ผมซึ่งคุยเป็นภาษาท้องถิ่น

หญิงแก่1 = ผู้ได๋ๆ
หญิงแก่2 = ไผบักดำ (พี่คนนี้ชื่อ พี่ดำ)

แล้วก็คุยอะไรกันไม่รู้ พอสายๆในวงข้าว แม่ผมก็เล่าให้ฟังว่ามีคนแก่มาทัก พี่ดำก็งงว่าใคร เพราะที่บ้านไปทำนาแต่เช้ามืดยังไม่กลับมา คุยไปคุยมาพี่ดำให้ดูรูปแม่ผมก็ชี้ว่าเป็นคนนี้ พี่ดำจึงเล่าว่าในรูปนั้นคือย่าทวด เสียชีวิตไปนานแล้วและกระดูกท่านอยู่ตรงริมบันไดใต้ถุนตรงที่เรากำลังนอนกันนั่นเอง ซึ่งเค้าบอกปกติจะต้องมีการกราบไหว้พวกผีฟ้า บรรดาบรรพบุรุษซะก่อน แต่คราวนี้เค้าดันลืม

เย็นวันนั้นเอง ทางครอบครัวผมก็คิดว่าจะไปเที่ยวชมเมืองศรีษะเกษซะหน่อย แต่ด้วยความทะลึ่งของผมซึ่งได้หาข้อมูลมาก่อนแล้ว รู้ว่าแถวๆนั้น มีศาลข้างทางอยู่ศาลนึงเรียกได้ว่าศักดิ์สิทธิ์มากๆๆ รถขับผ่านจะต้องบีบแตรรถเพื่อให้ความเคารพกันทุกคัน นั่นคือ \\\"ศาลฮันนี่ ศรีอีสาน\\\"นั่นเอง แต่การไปครั้งนี้เป็นการขอหวย ไม่ใช่เป็นการลองของ ซึ่งพวกผมก็ชวนผู้ใหญ่คนแก่ในระแวกนั้นไปด้วยกัน ซึ่งก็ไม่มีใครกล้าไป เนื่องจากกิตติศัพท์ความเฮี้ยน มีเพียงอาของพี่ดำที่อาสาขับไป

เมื่อไปถึง เป็นเวลาประมาณ 2 ทุ่มเศษๆผมยังจำบรรยากาศเวลานั้นได้อย่างดี คือรถจอดข้างทางและเราต้องลงไปตามทาง ระยะทางที่ริมถนนไปถึงศาลนั้นน่าจะประมาณ 100-200 เมตร แต่ 2 ข้างทางมันเป็นท้องนาและด้านหลังศาลมีแต่ต้นไม้ใหญ่ๆ น่าขนลุกมาก เชื่อหรือไม่ เมื่อทุกคนลงจากรถไม่มีใครสักคนที่กล้าเดินไปที่นั่นคนแรก ทุกคนกระจุกตัวไปกันหมด แล้วทำการขอหวยกันทันที เมื่อเสร็จสิ้นก็กลับไปที่บ้าน ผมยังจำได้คืนนั้นไม่มีใครนอนหลับสักคนทุกคนต้องพึ่งยานอนหลับกันเนื่องจากความหลอน ของบรรยากาศ แต่คืนนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่หลังจากนั้นอีกวันก็มีโทรศัพท์จากกรุงเทพเป็น อากู๋ของผมเองโทรมา บอกว่า อาก๋งล้มในห้องน้ำ และจากวันนั้นเป็นต้นมาก๋งก็เป็นอัมพาตเดินไม่ได้อีกเลย ซึ่งท่านพึ่งเสียเมื่อ 2 ปีที่แล้ว เหตุการณ์นี้อาจไม่เกี่ยวข้องกับการลองของก็ได้ อาจเป็นแค่เหตุบังเอิญเท่านั้น......แบะๆ

สวัสดีค่ะ พี่ๆ ทุกคน
*********มีเรื่องแปลกๆมาแชร์กันอ่านค่ะ***********
วันแรกไม่มีอะไรนะคะ
เกิดวันที่2คะ
เรื่องมีอยู่ว่า ตอนน้ำอยู่ มัธยม1 อาจารย์ก็ให้ไปเข้าค่าย..และก็จะให้เดินทางไกลอาจารย์จะปล่อยเป็นหมู่ หมู่เราก็ได้ไปทางแรกเลยคะ เส้นทางเฮี้ยน อาจารย์เล่นให้ นร. ทุกคนที่เดินทางแรกทางนี้ว่า ทางนี้มีวัยรุ่นมาเสพยากันเยอะแล้วก็มีลักพาตัวมาข่มขืน ซึ่งข่าวนี้ก็ดังมานานแล้วน่ะคะแถวนั้นเคยเล่ากันฟังอยู่ เวลาเดิน อาจารย์/พี่เลี้ยง ไม่ได้เดินไปด้วยค่ะ ไปแค่ นร. เดินไปได้สักประมาณครึ่งทาง ใบไม้ที่ล่วงหล่นตามถนนก็พัดปลิวมาทางพวกน้ำ นร.ทุกคนก็ไม่ได้เอ่ะใจอะไร พอเดินไปได้อีกสักพัก นร.ก็สังเกตกันได้ว่ามีบ้านอยู่หลังหนึ่ง*อยู่ตรงกลางป่าเลยคะ* ป่านั้นรกมาก และที่ดินแถวนั้นก็มีคนติดป้ายประกาศขายนานแล้วด้วยค่ะ แต่ก็ไม่มีคนมาซื้อ เพราะอะไรไม่รู้นะคะ แต่จะเกี่ยวกับเรื่องที่อาจารย์ของน้ำบอกรึเปล่านั้นต้องพิจารณาคะ น้ำกับเพื่อนๆ สังเกตได้ว่า ในบ้านหลังนั้น มีสีเขียนไว้ว่า ''ช่วยด้วย'' เป็นสีแดงคะ จากนั้นน้ำก็ถามเพื่อนๆว่า พวกเธอเห็นไหมว่าตัวอักษรสีแดงที่เขียนไว้ข้างกำแพงบ้านเขียนไว้ว่า ช่วยด้วย เพื่อนน้ำก็บอกว่าเห็นสิ แต่ก็ไม่ได้เอ่ะใจอะไรอีก พอเดินต่อไป ทุกคนก็ต้อง ชะงัก และหันไปข้างหลังพร้อมกัน น้ำรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเดินผ่านหลังของน้ำไป ทีนี้ทุกคนก็วิ่งสิ รีบวิ่งผ่านทางนั้นไป พอมาถึงค่ายพัก ทุกคนก็บอกกับอาจารย์เป็นเสียงเดียวกันว่า หนูเจอ....ผีค่ะอาจารย์ อาจารย์ก็บอกว่าเจอทางไหน พวกเราก็ตอบต่อว่า เจอทางแรกเลยค่ะ อาจารย์ก็บอกว่า อย่างนั้นก็ให้ นร.ที่ผ่านทางนั้นไปจุดธูปขอขมาหน้าทางคนละดอก และให้กลับค่าย พอตกเย็นก็แยกย้ายกันทำกิจกรรมและเข้านอนค่ะ
อีกวันนึงก็ไม่มีอะไรค่ะ (ปกติ)

ยาวมาก อ่านมันส์มากครับ อิอิ

ผมเจอแต่ผีอำครับ เจอทุกครั้งที่นอนเอาขาชี้ไปทางประตูครับ

ใครอยากลองก็นอนตามที่ผมบอกได้เลยครับ อิอิ

เอ่อ...

ผมก็เป็นคนหนึ่งครับ... ที่ "เห็นผี"....ได้ง่ายและบ่อยครั้ง...

เคยไปตรวจด้วยกล้องจับรังสีออร่ามาแล้ว... ดร.บอกเข้าข่าย "จิตเชื่อมกับวิญญาณ" ได้ง่าย...

และส่วนนี้เลยทำให้ผมต้องศึกษาเพื่อเป็น "หมอดู" ณ ปัจจุบันไปด้วย

อีทั้ง..ประสบการณ์จากสายงาน จากการเดินทาง ข้อมูลที่ทำงาน...

ก็บอกสั้นๆ ได้คำเดียวว่าเรื่องผีเนี่ย...

"เพียบ" ครับ...จบ

ถามว่า..กล้องถ่ายรังสีออร่าออกมาแล้ว ให้เฉดแสงเป็นสีๆ สื่อถึงอะไรบ้าง...จะเล่าใ้ห้ฟังว่า...

1. สีแดง เป็นผู้มองโลกในแง่ดี
2. สีแสด เข้ากับคนง่าย
3. เหลือง มีความคิดสร้างสรรค์ ฉลาด
4. เขียว รักษาโรค ชอบสิ่งท้าทายความสามารถมีเมตตา
5. น้ำเงิน เก่งรอบด้าน หน้าตาอ่อนกว่าวัยไม่ค่อยแก่
6. คราม ชอบช่วยเหลือผู้อื่น
7. ม่วง สมถะ สนใจสิ่งลี้ลับ มีญานหยั่งรู้
8. ชมพู ประสบความสำเร็จด้านการเงิน มีเมตตา
9. ทองเหลือง นักสังคมสงเคราะห์ ชอบช่วยเหลือผู้อื่น
11. เงิน นักอุดมคติ ซื่อตรง
22. ทองคำ ความสามารถไม่มีขอบเขตจำกัด

ส่วนคนที่เข้าข่าย "สื่อกับวิญญาณได้ง่าย" สีจะออกไปทางม่วงสลับเหลืองทอง...

แต่ถ้ามากกว่านั้น..คือสีจะเปลี่ยนได้เอง ผมตรวจ 3 ครั้ง เปลี่ยนได้ทั้ง 3 เฉดสีครับ...หากใครได้มีโอกาสตรวจแล้วเป็นแบบผม...เตรียมพบประสบการณ์ตรงได้เลยครับ...!!

Dissemination of how to make your hair a healthy atmosphere, GHD Australia professional specifically for your use hair straightener,ghd Straightener,ghd hair and ghd Hair Straightener to help you repair your hair,In addition the company in New Zealand GHD NZ also provide the same products ghd hair,ghd Straighteners and hair straighteners,We guarantee that our ghd Hair Straighteners good quality and cheap price.By the way,have you heard golf for sale,discount golf clubs,golf clubs for sale and ladies golf club?yes,our business partners callaway golf clubs offer price reduction is being,While the focus we recommend that you look more out of exercise to maintain a healthy body, ping golf clubs is a perfect sport, if you need any left handed golf clubs,taylor made golf clubs and golf club drivers,weclome to our discount golf store to buy what you need like Golf Balls.
Our company also offers the following services like Golf Equipment,TaylorMade Golf,Golf Irons,Callaway Golf,Golf Fairway Woods and Hybrid Golf Clubs,If you like Titleist Golf or Golf Wedges,please check our Golf Putters web,You can enjoy the best prices of Mizuno Golf,Golf Bags,Ping Golf,Golf Set,We sincerely recommend that you use these products, after years of marketing experience we guarantee that you will be wise choice,It includes:Taylor made irons,Callaway clubs,golf for sale,wholesale golf,golf for wholesale and golf for discount,Callaway club,edit by 英文seo,Other movie Web:动漫网站

ผม ชอบ พี่ แพะ แบะๆ กับ พี่ อู๋ มากๆคับ ว่าแต่ เพื่อนพี่อ่ะ โบว์ กับ เปี้ยก หนะ เห็นบ่อยเนอะ

พอดี ผมพึ่งมาเหงกระทู้นี้เล่ง เก็บเรื่องเล่าไวเยอะเลย เดียวผมเล่าให้ ฝัง ก่อนดีกว่าเรื่องนึง

หลอกกันทั้ง รร เลยคับ เริ่มได้ (ขอบอกประวัติก่อนนร๊)

ผมชื้อ โน๊ต อยู่ม.1/3(เด็กดี)เกิดตอนเที่ยงคือตรงพอดีเป้ะเลย อยู่ รร พรตพิทยพยัต พี่อู๋น้า

จะรุจัก มีอยู่วันนึง ผมกำลังเรียนวิชาวิยาศาดอยู่ จู่ๆ มี เพื่อนคล นึง มันมาบอกโน๊ตเฉอยเลยว่า

มึงมีเซ้นหรอ ทั้งๆที่โน๊ตปิดบังมาตลอดและไม่รุจักกัลด้วย (ขอไม่บอกเหตุผมนร๊คับลับมาก)ผมก็ถามมันว่า

มึงไม่รุมาจากไหนว่ะ มันบอกว่า จู่ๆกูก็พูดออกมาว่ะ กูยังจำไม่ได้เลยว่ากูพูดไรออกไป

จากนั้นเรียนไปสักครึ่งชั่วโมง เพื่อนโน๊ต แนน มันเปงพวกเดียวกับโน๊ตเอง มีเซ้น มันบอกว่า

ไอ้โน๊ตมึงไม่เอาเพื่อนมึงที่ไหนมานั้งกับกูเนี้ยน้ารักดีนร๊ ในความงง ไม่มีอ่ะแนน โน๊ตเปงคลไม่

ค่อยมีเพื่อนเพราะพึ่งเข้าเรียนมาใหม่ๆ โน๊ตบอกว่าไม่มี ไครว่ะ มันบอกว่าชั้งมันให้มันไปนั้งไกลๆกูเลยนร๊กูเขิน(ถ้าจะบ้าเขินกับผีอิอิ)อีกอย่าง(มันเปงทอมด้วย)เรียนไปอิกครึ่งชั่วโมง แนนมันขอถ่ายรูปกับโน๊ต

พี่อู๋ กับพี่ แพะ และพี่วิเชียร คงรู้นร๊เกิดไรขึ้น มีผู้หญิงผมยาวมากชุดนักเรียน เด็กพ.ย.เนี้ยหละติดมาข้างๆกับโน๊ต(เดียวว่างๆหารูปมาให้ดูคับ)จากนั้นแนน มันดันเอารูปไปให้เพื่อนในห้องดูหมดห้องเลย(นิสัยชอบแกล่งเพื่อน กวน...)เพื่อนในห้องไม่เชื้อมีเพื่อนคลนึง

จู่ๆมันกูตะโกนทั้งๆที่อาจารยังนั้นสอนอยู่ว่า น้ารักดีว่ะไหนออกมาให้กูxxxทีดิ พอพูดเส็ดไฟดับทั้งรร หน้าต้างประตูปิดหมดก้อกน้ำเปิดทุกวาว(เพื่อนบอกมาคับ)หลอกไฟแตกในห้องอย่างเดียว เพื่อนคลนั้นนั้งลงอย่าช้าๆด้วยความกลัวสุดขีดปีดๆเลยหละ จากนั้นรรปิดไป3อาทิต ปิดปรับปรุง(วันแสนสบายของผม)พอรรเปิด อาจารวิชัย หัวหน้าฝ่ายปรกครอง และผ.อ.ของรรพรตเรียกนักเรียนทุก ม ทุกชั้น มาอยู่ในห้อนประชุมและบอกว่า ไครเคยไปปาหินใส่ศาสประจำรรมา บอกครูมาเดียวนี้ ปรากรว่าเพื่อนโน๊ตคลที่พูดอยากxxxกับเทอเปงคลปาไปจน
ศาสฟังไป(ไม่รู้มันเปงบ้าไป)(ความลับมันไปดูดม้ามาเด็กไม่ดีสมควรล่ะ)จากนั้นอาจากพามันไปขอขมาต่อต้นโพธิ์ข้างๆศาส จากนั้น เรื่องแปลกๆก่อนมาเรื่อยๆแต่นานๆทีเจอ จบคับ

เปงไงคับเอาไปรมบในซีรี่ของพี่ๆทั้ง3ได้ป่าวคับผมมีอีกหลายเรื่องเลยที่อย่ากเล่า ไวพรุ้งนี้นร๊คับ
เดียวกลับมาจากบางแสนก่อนนร๊คับ แล้วจะมาเล่าให้ฝังกัลใหม่ อย่าได้คอมเม้นจาก พี่ๆทั้ง3จัง

หลอนดีมั้งคับ บอกโน๊ตด้วยนร๊คับ อย่ากได้กำลังใจพิมต่อ

ของผมเจอมาเมื่อวานครับ สั้นๆ

เรื่องมีอยู่ว่า . . .

ในขณะนั้น ผมกำลังวิ่งอยู่(เรียน รด.) ผมก็หันไปไหว้อนุสาวรีย์คุณย่าโม(ปกติ อนุสาวรีย์ จะปั้นรูปร่างหน้าตา เป็นแบบ กำลังยิ้มแย่ม) ตามปกติ แต่

วันฝึกเสร็จก็กลับบ้าน ทางผ่านนั้นก็จะมีอนุสาวรีย์คุณย่าโมอยู่ ผมก็หันไปไหว้เช่นเดิม แต่หน้าของท่านไม่เป็นเช่นเดิม หน้าท่านเหมือนกำลังเสียใจอะไรบางอย่าง ทำให้ผมแปลกใจเป็นอย่างมาก ว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น บางทีผมอาจตาฝาดไปก็ได้

ปล.ควรใช้จักรยานในการรับชม เพื่ออรรถร๊อคที่ดีขึ้น !

เคยเอากล้อง digital ตระเวนถ่ายรูปตามป่าช้าก็เคย โค้งไหนที่มีคนเอา
ศาลไปตั้งเอาผ้าแดงผ้าเขียวไปผูกมีของเส้นไหว้ ผมก็จอดรถถ่ายรูปมันทุกมุม
ตอนห้าทุ่มกว่าหวังมากๆ ว่าจะได้แจ่มๆ จะๆ สักรูปจะได้เก็บเอามาอวดโลกได้ว่า
ครั้งหนึ่งในชีวิตผมก็เคยถ่ายรูปผีติด เคยโก้งโค้งมองลอดหว่างขาที่หน้าพระปราง
วัดอรุณตอนเที่ยงคืนกว่าจนงงหัว กวาดตาไปมาก็ไม่เห็นเจอ จนวันนี้หมดความพยายามแล้ว
สงสัยยังทำบุญไม่พอ

โอ...ยังมีคนขุดกระทู้หลอนๆๆ ด้วยวุ้ย

เรื่องเล่าของน้อง NoTeTy และ sukpakit หลอนดีล่ะจ้า

ส่วนของพี่ pap ของแบบนี้อย่าไปตั้งใจเจอเลยคร้าบบบ เมื่อตอนย้ายมาที่พักที่นี่ใหม่ๆ ผมก็ทดสอบกล้องไปถ่ายศาลพระภูมิบ้าง ต้นไทรบ้าง ก็ไม่เจอเหมือนกัน คือ ปกติเวลาถ้าผมจะเจอก็จะมานั่งนึกย้อนทุกครั้ง เวลาเจอจริงๆ มันรู้สึกงงๆ มากกว่าล่ะครับ เว้นแต่ตอนเรียนอยู่หอในที่เจอใต้ต้นไทรนั่นล่ะ ไม่ต้องย้อน วิ่งอย่างเดียว

แต่ประมาณเดือนก่อน ผมนั่งทำงานหน้าคอมนี่ล่ะ แต่นั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง ผมมองผ่านๆเจอเหมือนผ้าดำๆ ตกใส่ด้านหลัง ผมก็หันไปมอง แล้วก็นึก ผมไม่มีผ้าสีดำนี่หว่า ทีนี้ล่ะหลอนไปนิดๆเหมือนกัน ไว้มา update ต่อดีกว่า แบ๊ะๆๆๆ

หวายๆๆๆ หลอนข้ามปีเลย น้องแพะ แฟนตัวจริงๆๆๆเรื่องหลอนๆๆๆ ของพี่ อิอิ

คุณpap สมัครไปที่รายการ คนอวดผี เดินสายกับ สาวสวย เอ้ย พี่ป๋องเลยครับ แหะๆๆ