555 ผมพยายามหาเหมือนกัน แต่ปรากฏว่าไม่เจอครับพี่ tangkoo

จำได้แม่นว่าวลีเด็ดที่แต่ก่อนทุกๆๆคนเอามาล้อกันก็คือ "แพงนะ"

555

ขอบคุณครับเฮีย สงสัยจะเก่ามากหาไม่เจอ แต่ก่อนดังมากจริงๆอย่างที่เฮียบอก ร้านก๋วยเตี๋ยว ส้มตำโดนหมด ไอ้ประโยค "ทั้งร้านเท่าไหร่ แพงนะ" เนี่ย555

ผมชอบคอนเซป โฆษณาชิ้นนี้มาก บทพูดน้อย แต่สื่อออกมาทาง สีหน้าท่าทาง การแสดง ได้ดีมากๆ ไม่แน่ใจว่าเป็นผลงานของ ลีโอ เบอร์เนทท์ หรือเปล่า

ด้วยความเพียร ผมพยายามไปแกะจากชื่อของท่านนาวาอากาสเอกเพิ่ม หงสกุล ปรากฏว่าเจอแล้วครับพี่ tangkoo แต่ไม่ยักกะใช่บัตรอเมริกันเอ๊กซ์เพรส แต่เป็นบัตรของไดเนอร์ครับพี่ 555

เจอแย้ววววว 5555



ที่มา - The Leo Burnett Group Thailand
https://www.youtube.com/watch?t=1&v=Outqxk09EzI
http://www.painaidii.com/most-like/mostlike-detail/002783/lang/en/

กำ.... ช้ากว่าเฮียไป 10 กว่าวิ... 555

555 ว่าแล้ว งานนี้เฉือนน้าชาแค่ขนจมูก 555

โอ้ ขอบพระคุณทั้งสองท่านมากจริงๆครับ ใช่เลยครับ ผมก็มัวไปหลงประเด็นกับ อเมริกันเอ็กเพรส ตั้งนานมิน่าถึงหาไม่เจอ555 ทั้งสองท่านนี่เฉือนกัน ไม่ลงจริงๆครับ555

เฮียมั่น กับ น้าชานี่สุดๆ เลยครับ ไปหามาได้ๆๆๆๆ

นั่นสิครับ ผมตะหงิดๆอยู่ว่า มันจะเป็นไดเนอส์คลับหรือเปล่า แต่มัวไปหาโฆษณาJeep Grandฯอยู่ แต่เฮียกับน้าชานี่เจ่๋งจริงครับ 555

แฮ่ะ แฮ่ะ วันนี้น้าชาช้ากว่าผมไม่ใช่เพราะเหตุอะไรหรอกครับ ผมว่าเป็นเพราะน้าชาคงแวะเข้าห้องน้ำซะก่อนครับ ถ้าไม่งั้นผมก็คงจะช้ากว่าอยู่ดีครับ 555

แต่จริงๆๆครับ แปลกมากๆๆ ใจผมนึกถึงแต่บัตรอเมริกันเอ๊กซ์เพลสอย่างเดียว คงอาจจะเป็นเพราะเป็นบัตรเครดิตใบแรกๆๆของไทยในยุคนั้น ซึ่งยุคนั้นระดับอาเสี่ยยังมีบัตรเครดิตไม่ได้เลยครับ ต้องกว่านั้นอีก 555

จริงๆผมก็ไม่รู้ว่าเป็นโฆษณาบัตรเครดิตอะไรเหมือนกัน
แต่ผมใช้กูลเกิลหาประโยค "ทั้งร้านราคาเท่าไหร่" แล้วมันก็เด้งออกมาเองละครับ 555

ส่วนในอีกกระทู้ของเหน่งบานั้นผมเห็นทีจะต้องยอมแล้วจ้าาาาา....

ถ้าอเมริกันเอ็กเพรส ... ใช่อะไรประมาณนี้ป่าวครับ "กินร้านหรู นั่งเฟิร์สคลาส ใส่โรเล็กซ์"
เหมือนผมเคยได้ยินมานมนานมากกกก

ปล.ทั้งร้านนี้ราคาเท่าไหร่นี่ก้อทันครับ แต่ก้อคิดว่าเป็นอเมริกันเอ็กเพรส5555 มันนานมากจริงๆ

สมัยเด็กๆ โฆษณา ไอ้ริดกินแบล็ค กับ สิงห์คะนองนา ดูตั้งใจทำมากเลยครับ
ยังไม่เห็นโฆษณาสมัยนี้ทำได้สนุกๆแบบนี้เลย 555

ดูไทยไดมารูไปพลางๆกันก่อนครับ


https://youtu.be/FxE7rjQ9Tkc

ใครเกิดทันขานชื่อด้วยครับ ๕๕๕

ชอบอันนี้ครับโฆษณาฮาๆ ปวดขี้ขอทิชชู่ 5 บาท

https://youtu.be/DpCZI0_Cfkg

งานโฆษณาเป็นวงการที่สนุกท้าทายจริงๆครับ ผมเคยคลุกคลีในส่วนของ production สมัยเรียนป.ตรี(ต้องหาเงินเรียนเอง)ที่ Matching Studio ตั้งแต่สิงห์คะนองนา
สมัยนั้น CG ยังไม่แพร่หลาย โฆษณาจึงต้องพึ่งพาพรอพจากการทำมือล้วนๆ ซึ่งลงทุนสูงและใช้งานแป๊ปเดียว

งานที่ทำให้เป็นที่รู้จักในวงการคือ ก๊อตซิล่า ป.ต.ท. ครับ โจทย์คือเขาต้องการก๊อตซิลล่ามาบุกโลกและพอกินน้ำมันเข้าไปเลยกระเด็นออกนอกโลก ปัญหาคือ ทำก๊อตซิลล่าไม่ให้เป็นก๊อตซิลล่า! ( กลัวโดนต้นฉบับฟ้องลิขสิทธิ์ ) ผมเลยเติมนอแรดกับเหล็กดัดฟันเข้าไปซะเลย 555 และเป็นครั้งแรกในเมืองไทยที่ใช้ชุดสัตว์ประหลาดที่ทำจากโฟมลาเท๊กซ์แบบเดียวกับหนังอุลตร้าแมน ลองผิดลองถูกด้านเทคนิคกันอยู่นาน
โดยให้ "สายเซีย" (เจ้าพ่อนักแสดงโฆษณา เช่น จน-กินเหล้า ฯลฯ) เป็นคนสวมใส่ ส่วนหัวที่ขยับใช้เซอร์โวรถบังคับควบคุม

แค่งานชิ้นนี้ชิ้นเดียวมีรายละเอียดสนุกๆเล่าได้กันเป็นวันแล้วครับ กับงานเบื้องหลังโฆษณา

ผมชอบเหมือนท่านคห.15 เลยครับ โฆษณา smart purse อันนี้เป็นโฆษณาที่ผมชอบที่สุดตลอดการ
ชอบการแสดงสีหน้าท่าทางของนักแสดงครับ ดูแล้วสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของคนกำลังปวด...(ขี้)จริงๆ 555

ไอ้ริดกินแบล็ค ดูสนุกดีครับ

สิงห์คะนองนา ของเก่าๆ ก็ดูดีนะครับ

ว่าจะพูดถึงโฆษณา ปตท ตอนนั้นพอดีเลย ผมชอบเรื่อง hidden agenda ตอนที่เคารพธงชาติในคลิปครับ ว่าเป็นเหมือนการประกาศเลยว่า ปตท เป็นบริษัทของคนไทยโดยแท้จริง

เพราะสมัยนั้นมีแต่อาศัยบริษัทต่างชาติมาสำรวจผลิตเอามากกว่า

ประทับใจโฆษณาชุดนั้นในแง่ของไอเดียและสิ่งที่สื่อสารมาถึงคนดูครับ

555 สิงห์คะนองนา นี่ย้อนกลับมาดูอีกที ก็ยังฮากลิ้งเหมือนเดิม ของเขาดีจริงๆครับ

พี่ thanikul ครับ แต่ก่อนผมไปกิน ศาลาไอศกรีม กับเกี๊ยวซ่า ที่ใต้ดินไดมารู แทบทุกอาทิตย์ครับ แต่โฆษณาชิ้นนี้ไม่ทันจริงๆครับ555

*เผื่อใครไม่รู้จัก แต่ก่อนไดมารู อยู่ตรงบิ๊กซีราชดำริปัจจุบันครับ เซ็นทรัลเวิล์ดแต่ก่อนคือเวิล์ดเทรด ตรงนั้นแต่ก่อนเป็นตึกแถวพาณิชย์ ข้างหลังคือวังเพชรบูรณ์ ข้างๆเซ็นทรัลเวิล์ดที่ติดกับคลองแสนแสบ แต่ก่อนก็มี รร.พาณิชอินทราชัย อยู่ครับ*

สิงห์คะนองนาดูตอนนี้ยังเจ๋งกว่าโมษณาเดียวนี้อีกครับ

เอาโฆษณาระดับโคตรเก่ามาฝากเผื่อใครยังไม่ได้ดูนะครับ 555
หลายอันผมทันได้ดู แต่หลายอันเกิดไม่ทันเหมือนกันครับ 555

ชอบตรงเหล็กดัดฟัน คิดได้ล้ำยุคมาก

เบื้องหลังการทำงาน ไม่ง่ายเลยนะเนี่ย

ฝีมือ อ.Ahura ไม่ธรรมดาจริงๆครับ กลับมาดูตอนนี้ก็ยังดูร่วมสมัยอยู่เลยครับ


โฆษณาเฮียนี่โครตเก่าจริงๆครับ555 คุ้นๆอยู่แค่ แป้งตรางู กับ ขายแอร์บางตัว นอกนั้นนึกไม่ออกเลย แสดงว่ายังไม่แก่555

โฆษณาเก่าๆพวกนี้ผมจำไม่ได้ซักกะอัน
เอ๊ะ.....หรือว่าผมแก่มากจนลืมไปหมดแย้ววววววว 555

@last ไอเดียเหล็กดัดฟันเป็นการแก้ปปัญหาตอนเกือบจะถ่ายทำแล้วครับ
เมื่อเอเจนซี่บอกว่ายังดูเป็นก็อตซิล่าอยู่ เลยใช้มุขแบบหลุดโลกไปเลย 555

Reference การเัดฟันในหนังสือก็ไม่มี เลยบุกเข้าไปในโรงเรียนวชิราวุธ (รั้วติดกัน) ถามหาเด็กที่ดัดฟันแล้วขอถ่ายรูปมาอย่างละเอียดครับ

ส่วนตึกแถวย่านอนุสาวรีย์ชัย ทำกันละเอียดมากถึงขั้นรอยคราบทางน้ำฝนตามผนังปูน แต่ออกผ่านๆแวบเดียว
และจากงานนี้ทำให้ผมรู้ว่าแปลนหน้าตัดของอนุสาวรีย์เป็นรูปดาวครับ

จะว่าไป
ทั้งร้านเฮียมั่น นี่ราคาเท่าไหร่เหรอครับ

ถามเล่นๆน่ะ


ผมเดาว่า20ล้าน

ทั้งร้าน แค่ล้านเดียวครับ 5555


----------------------------
ว่าแต่งานก๊อตซิลล่าของอาจารย์นี่ถือว่าเข้าตำนานคลาสสิคอีกตัวของประเทศไทยไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ 555

หลังจากงานก๊อตซิลล่านี่ดังเลยครับ เมเจอร์ซีเนเพลกซ์ก็ติดต่อให้ผมปั้นแก้วใส่น้ำอัดลมขายหน้าโรงหนัง
เริ่มตั้งแต่หนัง Jurassic Park มาเรื่อยเลยอ่ะครับ ตกสัปดาห์ละหนึ่งเรื่องหนึ่งแบบ
ตั้งแต่ฉีดโมล 2 ชิ้น งานหยาบๆ จนส่งแบบไปฉีดพิมพ์หลายชิ้นและลงสีที่เมืองจีนจนได้งานละเอียดแบบปัจจุบัน
แต่ผมปั้นให้ถึงแค่เรื่อง Madagascar 2 ซึ่งปั้นมาร่วม 50 เรื่องแล้วก็ขี้เกียจและโยนงานให้รุ่นน้องมาทำแทนครับ

แก้วที่ อาจารย์ทำแบบนี้หรือเปล่าครับ แต่ก่อนผมเก็บไว้เพียบเลย ตอนนี้ไม่รู้อยู่ไหนแล้ว เจอแค่สองใบครับ

ปกติผมจะถามแค่ ทั้งร้าน อันไหนลดมากสุด หุหุ

@ tangkoo. อันนี้เป็นงานช่วงหลังแล้วครับ
ส่งต้นแบบไปจีนและมีการลงสี ทำแม่พิมพ์หลายชิ้น มีรายละเอียดที่ทำออกมาได้เกือบ 70% ของต้นแบบ

แต่ถ้าเป็นงานเมื่อเกือบยี่สิบปีที่แล้ว ทำในเมืองไทย มีสีเดียวและรายละเอียดออกมาได้แค่ 40% ของต้นแบบ
เพราะทำแม่พิมพ์แค่ 2 ชิ้น ทำให้ช่างพิมพ์ต้องพอกต้นแบบให้แกะออกจากพิมพ์ง่าย จำได้ว่าเคยปั้นเฮอร์คิวลิสของดิสนีย์มันทำออกมาอย่างกะสมบัติ เมทะนี 555

แต่ถือว่างานยุคแรกแม้ดูง่อยๆ แต่ก็ขึ้นหิ้ง classic ครับ รู้สึกว่าในมาบุญครองซื้อขายกันราคาค่อนข้างสูง งานรุ่นหลังแม้สวยกว่าแต่ราคาก็ยังไม่เท่าครับ

ข้อดีของการปั้นแก้วเมเจอร์คือผมได้รู้ตัวละครของหนังก่อนใครเป็นเดือนๆ บางเรื่องเขาเป็นความลับมากห้ามผมเอาให้ใครเห็นเด็ดขาด เช่นเรื่อง ก๊อตซิลล่าที่ฮอลลีวู้ดทำเขาปกปิดคาแรกเตอร์ของมันมากๆ ขนาดในใบปิดยังให้เห็นได้แค่เท้า 555

ไม่ทราบว่านี่ใช่ น้าแอ๊ด ที่อาจารย์กล่าวถึงหรือเปล่าครับ ถ้าใช่ผมจะรู้สึกภูมิใจมากเลยครับ ที่ได้เก็บผลงานของอาจารย์ในสมัยนั้นไว้ครับ^^

555 น่าเกลียดมากมาย แต่คลาสสิกจริงๆครับ
เป็นยุคแรกของแก้วน้ำเมเจอร์จริงๆครับ น่าจะเป็นใบที่สองต่อจากจูลาสสิก ปาร์ค
เจอนักสะสมตัวจริงเข้าแล้ว 555

ป.ล. ใบที่3 น่าจะเป็นเจ้าหมู Babe

โอ้ เป็นผลงานชิ้นแรกๆ ของอาจารย์เลยเหรอครับ ต้องขึ้นหิ้งแล้วครับ555

เก็บต่อไปอีกยี่สิบปี รอผมเป็นศิลปินแห่งชาติเมื่อไหร่

ราคาคงขึ้นฮวบๆครับ 555

555 ยิ่งอาจารย์เป็น ศิลปินแห่งชาติ ผมยิ่งต้องเก็บไว้บนหิ้งเลี่ยมทองละครับ555

เก็บแน่นๆๆๆเลยครับพี่ tangkoo ราคาขึ้นแน่ๆๆๆๆๆครับ 555

555 จับยัดเซฟแล้วครับเฮีย 555

จริงๆอาศัยว่าแต่ก่อนดูหนังบ่อยครับเฮีย ก่อนที่จะมีเครือเมเจอร์ อีจีวี ก็ดูตามพวกพาราเมาท์ แม็คแคนน่า เพรสซิเดนซ์ สยาม สกาล่า อะไรพวกนี้นะครับ

ก่อนหน้าจะมีพวกแก้วน้ำ ถังป็อปคอร์น แต่ก่อนเขาจะฮิตสะสม แฮนด์บิล กัน ที่แจกตามหน้าโรง ผมยังจำได้ว่าเคยมี Robinhood prince of Thieves (แฮนด์บิลหนังใบแรกของไทย) ไว้สามสี่ใบเลยครับ แต่ก็ไม่ได้เก็บไว้ พอตอนหลังคนเริ่มนิยมสะสมกันมากขึ้น จากกระดาษแผ่นเดียว แจกฟรีหน้าโรง มีคนซื้อขายกัน สามสี่พันบาท ตอนหลังอะไรเกี่ยวกับหนังผมเก็บมันหมดเลย555

แต่ตอนนี้ก็ไม่ค่อยได้ตามเก็บ อะไรแล้วครับ (เก็บไปก็หาไม่ค่อยเจอ จำไม่ได้ว่าอยู่ไหน)

เหมือนผมเลยครับพี่ tangkoo แต่ก่อนชอบเก็บนู่นนี่เหมือนกัน หลังๆๆต้องพัฒนาการตามโลกด้วยการไม่มีอะไรต้องจัดเก็บ ฝากไว้ในอากาศแทน (คือใช้นึกถึงเอา) 555