แล้วผมกับเจ้าเบียสก็มาโผล่ที่สนามบินสุวรรณภูมิ ในคืนวันที่ 26 พ.ย. พุทธศักราช 2557 ขึ้นกี่ค่ำแรมกี่ค่ำจำไม่ได้ งวดนี้จะเห็นว่ามีสิ่งที่ผิดหูผิดตาไป คือผมกับเบียสนุ่งกางเกงขายาวกันมา ซึ่งไอ้กางเกงเจ้ากรรมนี้ ผมต้องรีบวิ่งหางจุกตูดไปซื้อที่ Uniqlo

เพราะว่าตัวผมเองไม่มีกางเกงขายาวใส่มานานแล้ว และทางคณะผู้นำทางเค้าบอกว่าอุณหูมิหนาวเย็น ขืนทำซ่าใส่ขาสั้นไป รับรองว่าหมดอนาคตแน่นอน จ๊ากๆๆๆๆ

คณะบริษัทเอ็มไอ ที่เค้าจำหน่ายหูฟัง AKG พาผมกับเบียสไปนั่งห้องรับรองอะไรซักที่นึง ซึ่งผมเองมาสนามบินหลายครั้ง ไม่เคยมีใครพาเข้าห้องรับรองที่ว่าเลย ทุกทีที่มาได้แต่โฉบๆๆเดินอยู่หน้าห้องน้ำ หรือไม่ก็นอนแอ้งแม้งอยู่หน้า Gate

พอเห็นห้องนี้ผมร้องดีแฮะ เพราะนอกจากมีเก้าอี้ให้นั่งสบายแล้ว ยังมีขนมนมเนยอีกสารพัดว่างั้น 555

ทริปนี้เป็นทริปที่บริษัทเอ็มไอเอ็นจิเนียริ่ง เค้าจัดเพื่อพาดีเลอร์ไปเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจ ก่อนจะขึ้นเครื่องผมแอบเห็นเค้าซื้อสุราติดขึ้นไปเพื่อเตรียมการจัดเลี้ยงที่นู่น ผมก็อาสาช่วยหิ้วกันขึ้นเครื่องบินไปด้วยล่ะครับ ที่ไหนได้ เดินหิ้วกันจนไหล่ลู่

มันมากมายก่ายกองราวกับเราจะไปเปิดซุ้มยาดองที่ฮอกไกโดกันเลยนั่นเชียว 555

เครื่องบินออกตอนเที่ยงคืน ประมาณการก็คือถึงที่ฮอกไกโดประมาณ 8 โมงเช้า อุณหภูมิที่ฮอกไกโดนั้น น่าจะอยู่ในระดับพอทนไหว คือกลางวันอาจจะอยู่ที่ 2-3 องศาเซ็นเซียส แต่กลางคืนก็ไม่น่าจะลบเกิน 4-5 องศา ซึ่งน่าจะอยู่ในขั้นเอาอยู่ว่างั้น 555

ผมกับเบียสหลับมั่งไม่หลับมั่ง ไม่ใช่เพราะมีเสียงรบกวนหรืออื่นใดหรอกครับ แต่เป็นเพราะกลัวตายล้วนๆๆ การนั่งเครื่องบินนี่ นั่งยังไงก็ไม่ยอมชินซักกะที 555

ถึงแล้ว ถึงแล้ว เราถึงสนามบินชิโตเซะ ซึ่งเป็นสนามบินของฮอกไกโด (ขออภัย ผมอ่านจากหนังสือคู่มือที่เค้าแจกแล้วมาเล่า เรียกว่าจำขี้ปากชาวบ้านเค้ามาโม้นะครับ 555)

สิ่งที่อยากภูมิใจนำเสนอก็คือเสื้อแจ๊กเก็ตที่ผมก้บเจ้าเบียสใส่กันน่ะครับ มันเป็นเสื้อที่ทำจากผ้า canvas ที่เนื้อหนา และหนัก แถมยังเคลื่อบด้วยแว๊กซ์พิเศษ ว่ากันว่าไอ้เสื้อพวกนี้เค้าเอาไว้ใส่กับสภาพอากาศที่เลวร้ายสุดๆๆ มันทำให้กะเหรี่ยงอย่างผมกับเจ้าเบียสศรัทธาจนต้องหามาใส่ให้จงได้ 555

เค้าจับผมกับเบียสขึ้นรถบัสร่วมกันกับชาวคณะทุกๆๆคน และเป็นระเบียบของที่นี่ล่ะครับ ใครจัดทัวร์มาฮอกไกโด ถ้ามาสว่างคาตาที่นี่ สิ่งที่เค้าจะจัดให้ทุกท่านก่อนก็คือข่าวห่อสาหร่ายยัดไส้ล่ะครับ ใครมาแล้วไม่ได้กินไอ้ข้าวห่อสาหร่ายอันนี้ ผมยินดีนอนให้เหยียบทันที

ว่ากันว่าใครที่ซื่อบื้อ ไม่มีทางที่จะแกะห่อพลาสติกไอ้ข้าวห่อสาหร่ายออกมาเพื่อรับประทานได้อย่างสวยงาม ซึ่งในบรรดาคนเหล่านั้น แน่นอนว่ามีผมอยู่ด้วยคนนึงล่ะ 555

ไกด์เริ่มต้นพาพวกเราชาวคณะเอ็มไอไปที่ เมืองโนโบริเบทสึ ซึ่งเป็นเมืองออนเซนที่อยู่ระหว่างทะเลสาบชิโคทสึและทะเลสาบโทะ ซึ่งเป็นเมืองออนเซนที่อยู่ในอุทยานแห่งชาติ ซึ่งเค้าว่ากันว่าน้ำแร่ที่นี่ช่วยรักษาโรคได้อีก

หลายคนอ่านมาถึงตรงนี้อาจจะครางในลำคอ เฮียมั่นความรู้แน่นแฮะ ขอบอกว่าเปล่าเลย ผมเองจำอะไรไม่ได้เลย เค้าพาไปไหนก็ไป ไม่ได้รู้อะไรกับเค้าเล้ยยย แต่ที่เล่ามานี่ก็เพราะเปิดคู่มือไปแล้วพิมพ์ไปด้วยนั่นเอง 555

เปิดตัว จ๋อมซัง หรือทุกคนในวงการจะเรียกกันว่า "พี่จ๋อม" ซึ่งพี่จ๋อมก็คือผู้บริหารของเอ็มไอท่านหนึ่ง และก็เช่นเคยครับ พี่จ๋อมจะต้องมาดูแลดีเลอร์ทุกๆๆคนด้วยตนเอง ดูใบหน้าผมว่าละม้ายคล้ายๆพระเอกเรื่องซามูไรพ่อลูกอ่อน หรือจะหรี่ตามองผมว่าน่าจะคล้ายๆชอลิ้วเฮียง

เวลายืนด้วยกัน ผมดูขี้เหร่ยังไงชอบกล 555

เจ้ายักษ์พ่อกับลูกสองตนนี้ เค้าปั้นไว้เฝ้าหน้าบ่อน้ำแร่ธรรมชาติครับ ผมจำไม่ได้ว่าไกด์เค้าบอกว่าไง แต่คลับคล้ายว่าที่หน้าตาเหมือนยักษ์แต่จริงๆๆคือเทวดาอะไรซักอย่างนี่ล่ะ

เอ้า แอคชั่นกันหน่อยๆๆๆ

อากาศเย็นสบาย จริงๆต้องเรียกว่าอากาศหนาวล่ะครับ ฮอกไกโดนั้นน่าจะเป็นเมืองธรรมชาติล้วนๆๆ เหมาะกับคนที่รักแนวสายลมแสงแดดและธรรมชาติ ส่วนใครที่หลงแสงสีน่าจะไม่ใช่ที่ฮอกไกโดครับ และอีกอย่างคนที่มาฮอกไกโด เค้าว่ามาเพื่อกินและกิน

เนื่องจากฮอกไกโดนั้นเปรียบไปคล้ายๆครัวห้องใหญ่ของญี่ปุ่นทั้งประเทศ วัตถุดิบต่างๆถูกผลิตออกมาจากฮอกไกโดว่างั้น 555

เอ้าเฮ มาถึงบ่อน้ำร้อนตามธรรมชาติแล้วๆๆๆ ตรงที่เราเห็นเป็นลำธารนั่นล่ะครับคือบ่อโคลนเดือด ที่ร้อนเองตามธรรมชาติโดยไม่มีใครแอบเอาแก๊สมาจุดต้มไว้ล่ะครับ 555

เอ้า เท้าใครเท้ามันละโหวย ชาวคณะทุกคนหาเหลี่ยมหามุมเพื่อจะลงไปแช่เท้ากันครับ ทุกคนกระจายกันไปตามลำธารที่ไหลมานั่นล่ะ

เพื่อเป็นสิริมงคลแก่ชีวิตของผมกับเจ้าเบียส ผมก็เลยต้องแก้เชือกรองเท้า แล้วลงไปแช่ร่วมกับคนอื่นเค้าหน่อย ผมสะกิดบอกเจ้าเบียสว่า มึงตักน้ำใส่ขวดเปล่าให้กูซักขวดวะ กูจะเอากลับไปกินที่กรุงเทพว่ะ เจ้าเบียสทำหน้างงๆว่า เอาจริงเหรอเฮีย อันนี้มันไหลผ่านเท้าใครต่อเท้าใครมาเยอะแยะ ถ้าเฮียเอา เดี๋ยวผมเอาด้วยขวดนึง

ผมร้องเสียงหลง เอาไปหาพ่อมึงเรอะๆๆๆๆๆ 555

แล้วทัวร์นกขมิ้นก็มาถึงพร้อมกันที่ร้านอาหาร เพื่อรับประทานอาหารกลางวันร่วมกันครับ มื้อนี้เค้าจัดอาหารแบบที่เรียกว่าแซลม่อนย่างกระทะร้อน หรือที่เรียกว่า Chan Chan Yaki ที่เค้าเรียกว่า Chan Chan นั้น เค้าเรียกตามเสียงตะหลิวเคาะดัง จัง จัง จั๊ง จั๊ง ประมาณนั้นครับ

อันนี้เป็นเมนูพื้นเมืองชาวฮอกไกโด คือทุกอย่างเค้าเรียงมาในถาดขนาดใหญ่บึ้ม แล้วกรรมวิธีที่เหลือก็สุดแท้แต่ใครจะถนัดยัดเข้าปากตัวเองแล้วล่ะครับ 555

ควันขึ้นฉุยๆๆๆ เค้าตักเนยออกมา 2 สกู๊ป แล้ววางโปะหน้าไปบนปลาแซลมอลนรกที่เราเห็นนั่นล่ะครับ ในถาดเหล็กมีทุกอย่าง ทั้งผักหญ้า ทั้งกุ้งหอยปูปลาครบหมดครับ ก่อนกินจะมีพนักงานเอาตะหลิววิเศษมาเคาะโป๊งเป๊งให้เราได้ดูกันก่อนรับประทานว่างั้น 555

ที่เห็นในภาพไม่ใช่ชาวคณะของเราคณะเดียวนะครับ แต่มีปนกันกับนักท่องเที่ยวคณะอื่นอีก ในเมืองโนโบริเบทสึ มีร้านอาหารที่ถือว่าเป็น Recommend ก็คือร้านนี้ล่ะครับ

มาอีกแล้วจ๋อมซัง เมื่อกี๊เพิ่งโผล่ในกระทู้ข้างบน ตอนนี้เผลอแป๊บเดียว จ๋อมซังหรือพี่จ๋อมของเราโผล่มาตรงนี้อีกแล้วครับ ผมเห็นภาพนี้แล้วอดขำไม่ได้ คือระดับผู้บริหารก็ยังลงมาเล่นและดูแลทุกคนด้วยตัวเอง มือนึงก็คีบน้ำแข็ง อีกมือนึงก็คอยรินเครื่องดื่ม

โต๊ะไหนเครื่องดื่มพร่องไปนิดนึงเป็นไม่ได้ พี่จ๋อมต้องกระโดดแผล็วรีบไปเติมให้ทันที พี่จ๋อมบอกกับผมว่า เที่ยวนี้ช่วยถ่ายภาพผมหล่อๆๆหน่อยนะเฮีย ผมบอกได้เล้ยยย 555

มื้อเที่ยงผ่านไป ภัตตาคารเค้าอยู่ชั้นบน แต่ข้างล่างเหมือนตลาดสดครับ คือเป็นตลาดที่จำหน่ายพวกอาหารทะเล โดยเฉพาะพวกปูนี่ มีเพียบ หลังจากอิ่มและจิ้มไม้จิ้มฟันจนเหงือกบานแล้ว ผมก็บอกพี่จ๋อมว่ามาถ่ายรูปด้วยกันดีกว่า 3-2-1 แอ๊คชั่น 555

ปูหน้าตาประหลาดๆๆ ที่เราไม่เคยเห็นในเมืองไทยก็จะได้เห็นที่นี่ครับ ปูที่ญี่ปุ่นผมไม่รู้ว่าเค้าเรียวกว่าอะไร แต่ถ้าเทียบกับปูม้าบ้านเราแล้ว ปูม้าบ้านเราหล่อเหลากว่าเยอะมากๆๆๆ ปูที่ญีปุ่นหน้าตาขี้ริ้ว หนามแหลมยั้วเยี้ยไปหมด

เห็นปูอยู่ในตู้กระจกแล้วอดสงสารไม่ได้ กลัวจะเป็นบาปกรรมติดตัวที่ต้องกินมัน แต่ผมเห็นมาเสิรฟทีไร แย่งกันยังกับอะไรดี 555

ไอ้ตัวนี้ยิ่งขี้เหร่ คือหน้าตาเหมือนตัวประหลาด หรือถ้าจะบอกว่ามันเป็นปู มันก็เป็นปูที่ดูไม่ได้เรื่องได้ราว ต้องขออภัยจริงๆที่ผมเองก็จำไม่ได้ว่าเจ้าปูที่ว่ามันชื่ออะไร ขอค้างไว้ก่อนนะครับ ค้นเจอแล้วจะรีบมาเล่าจ้าๆๆๆ

รูปช็อตนี้เป็นรูปที่ผมตัดสินใจเอาขึ้นหน้าปก การขึ้นเป็นรูปแรกของสกู๊ปนั้น หลักการของผมคือรูปต้องดูแปลกตา บอกเรื่องราวทั้งหมดได้ดี ต้องขำ และอะไรหลายๆอย่างต้องมีองค์ประกอบที่ดี ผมบอกเจ้าเบียสว่า เร็วเลยมึง เอาถุงมือคนละอันแล้วจับปูขึ้นมาเดี๋ยวนี้

เจ้าเบียสทำหน้าขยะแขยงปู ผมบอกอย่าสะดิ้งรีบหยิบขึ้นมา แล้วผมก็ทำท่าเป็นยกปูเจ้ากรรมขึ้นสูง ทำท่าเหมือนจะเคี้ยวมันซะงั้น ปรากฏว่าได้ผล สาวน้อยแถวๆนั้นหน้าตาตื่นว่าพวกมึงทำอะไรกันวะเนี่ย 555

ตบท้ายที่ตลาดนี้ด้วยปูขนกันครับ ผมเดาว่ามันน่าจะเป็นปูขน เนื่องจากมันมีขนเส้นเล็กๆทิ่มออกมาทั้งตัวครับ และไอ้ปูขนนี่ลำพังผมได้ยินชื่อมานานแล้ว แต่ไม่เคยมีวาสนาได้กินกับเค้าซักกะที มาเที่ยวนี้ไม่รู้ว่าจะมีวาสนากับเค้าหรือเปล่า โอมเพี้ยงๆๆๆ 555

ออกจากร้านอาหาร และตลาดสดที่เราแวะไปกินข้าวเมื่อตะกี๊ จะมีรูปหมีสีดำตัวใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มตั้งอยุ่บนหลังคา ผมบอกกับเจ้าเบียสว่ามึงเห็นหมีไม๊ เบียสบอกเห็นหมีซิเฮีย ตัวมันใหญ่ออกขนาดนั้น ผมบอกเออดี ที่ตามึงยังดีเห็นหมีอยู่ และระหว่างหอยกับหมีอะไรเห็นง่ายกว่ากัน ???

จ๊ากๆๆ ขออภัยที่ทะลึ่งตึงตังนิดนึงเน้อๆๆๆ 555

แล้วเค้าก็พาพวกเราไปโรงงานผลิตขนมครับ ต้องบอกว่าที่นี่มีความคลาสสิคอยู่พอสมควร คือไม่ว่าจะเป็นตัวโรงงานที่ดัดแปลงให้เป็นสถานท่องเที่ยวด้วยแล้ว ยังมีของโชว์ ของสะสม ซึ่งผมเดาว่าต้องเป็นของสะสมส่วนตัวของเจ้าของโรงงานเค้าล่ะครับ

เรามาดูกันต่อนะครับ 555

เฉพาะของสะสมอันแรกของทางโรงงานขนม เห็นแล้วก็หนาวล่ะครับ เพราะว่าเป็นพวกเครื่องเสียงโบราณ ลำโพงปากแตรรูปดอกไม้ เล่นด้วยแผ่นครั่งที่ต้องใช้มือหมุน เห็นแล้วอยากขโมยกลับประเทศไทยจริงๆๆ จ๊ากๆๆๆ

ที่เราเห็นตามคลองถมหรือจตุจักร อันนั้นเป็นของเทียมทำขึ้นมาใหม่นะครับ ไม่ใช่ของเก่าแท้ๆเหมือนที่นี่ ภายนอกมองเผินๆเหมือนกัน แต่ดูให้ดีๆๆต่างกันแยะจ้าๆๆๆ

ในโรงงานแห่งนี้เค้าทำเก๋๋ดีมากๆๆครับ คือเค้าทำโรงงานไว้ และคนงานก็ทำงานกันจริงๆ ไม่ใช่มานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อทำเป็นนั่งทำงาน แต่ที่เราเดินไปชมนี่ มันคือโรงงานผลิตขนมจริงๆที่คนงานกำลังผลิตขมไปเรื่อยๆ เค้า่กั้นกระจกให้เรามองผ่านจากชั้นบนครับ

คนที่สะสมของเล่นสังกะสีคงจะตาลุกถ้าได้มาเห็นของเล่นที่เค้าจัดโชว์ไว้ตรงนี้ เพราะของเล่นที่ทำจากสังกะสีเหล่านี้ อายุน่าจะอยู่ในช่วง 50-80 ปี แล้วก็คงหาไม่ได้ง่ายๆ ที่จะได้สภาพที่สมบูรณ์แบบนี้ครับ ผมเองเดินๆดู ยังคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยมีกับเค้าชิ้นสองชิ้นเหมือนกัน 555

บอกแล้วไงว่าคอสะสมต้องร้องกรี๊ด ผมบอกเจ้าเบียสว่าแอบหยิบใส่กระเป๋าซักชิ้นเป็นที่ระลึกกันเหอะวะ เจ้าเบียสครางว่าเอางั้นเลยเหรอเฮีย ผมร้องพ่อมึง กูพูดเล่นเว้ยเฮ้ย 555

ของเล่นที่เค้า่สะสมไว้ตรงมุมนี้ เดามูลค่าก็น่าจะหลายสตางค์ และคนที่สะสมของเล่นนั้น เดาว่าในวัยเยาว์นั้นเป็นเด็กที่เต็มไปด้วยจิตนาการ และต้องเป็นคนรักการสะสม ต้องมีระเบียบพอสมควร ซึ่งผมนั้นห่างไกลจากตรงนั้นมากมากนัก ผมต้องเป็นพวกหมกซกมกมากกว่า 555

นอกจากของเล่นแล้ว อีตาเจ้าของโรงงานนรก เอ๊ย โรงงานขนมยังคงชื่นชอบกีฬาต่างๆด้วยครับ สังเกตุจากการสะสมเสื้อทีมฟุตบอล รักบี้ และกีฬาเบสบอลอีกเพียบ คนที่เล่นของสะสมนั้น จะบอกว่ารักอย่างเดียวคงไม่ได้ น่าจะต้องมีสตางค์อีกด้วย

และหากจะบอกว่ามีสตางค์อย่างเดียวคงไม่ได้ น่าจะต้องมีสตางค์มากโคตรๆๆอีกด้วย 555 ถึงจะมีปัญญาสมสมของมากมายก่ายกองขนาดนี้ล่ะครับ 555

ภายในโรงงานนอกจากจะมีของแปลกๆให้ชมแล้ว สิ่งที่เป็นที่สงสัยของผมจนทุกวันนี้ก็คือไอ้นี่ล่ะครับ ผมเห็นมันแหวกว่ายอยุ่ในตู้ปลา ให้เดาตื้นๆก็ต้องทายว่ามันคือลูกปลา แต่ประหลาดใจว่าทำไมหน้าตามันไม่เหมือนลูกปลาอย่างที่เราเคยเห็น ส่วนมากลูกปลานั้น เรามักจะคุ้นเคยกับพวกลูกปลาหางนกยูง

แต่ไอ้เจ้าตัวที่เห็นนี้มันเป็นปลาอะไรหว่า มีครีบที่ประหลาดกว่าชาวบ้านเค้า ใครทราบดีช่วยบอกผมเอาบุญด้วยครับ ข้องใจจริงๆๆว่างั้น 555

แล้วทิ้งท้ายอีกภาพจากโรงงานขนมครับ...

แล้วคณะเราก็เดินทางเข้าสู่เมืองโอตารุ เมืองโอตารุนี้ถือว่าเป็นเมืองท่าที่สำคัญของฮอกไกโด ว่ากันว่าเมืองนี้ร้อยกว่าปีก่อนติดต่อทำค้าขายกับยุโรป สถาปัตยกรรมต่างๆเลยคล้ายๆๆกับทางยุโรปเค้า จนได้ชื่อว่า Wall Street of the east

คณะเอ็มไอ รีบตั้งขบวนชักภาพหมู่ ก่อนที่พระอาทิตย์จะอัศดง หน้าหนาวของญี่ปุ่นนี่มืดไวมากครับ แค่บ่ายสี่โมงกว่าก็เริ่มคล้ายบ้านเราตอนหกโมงกว่าแล้วครับ คือเริ่มมืด และพอซักหน้าโมงก็เริ่มมืดตื๋อ 555

มืดแล้ว มืดแล้ว ผมกับเจ้าเบียสกระโดดแผล็วขึ้นไปเกาะเสาไฟเพื่อทำการแอ๊คท่าถ่ายภาพ ก่อนที่แสงสุดท้ายของคืนนี้จะหมดไป เมืองโอตารุนั้นฟากนึงจะเป็นโกดังเก็บสินค้าเก่าแก่ ที่เค้ายังคงอนุรักษ์เอาไว้นั่นเอง ซึ่งตอนนี้ทางการจัดย่านนี้เป็นสมบัติของชาติไปแล้ว ใครทะลึ่งทำลายหรือเปลี่ยนสภาพไม่ได้เป็นอันขาด 555

ถัดมาจากย่านริมแม่น้ำที่มีโกดังสินค้าเป็นแบคกราวด์ประกอบ เมืองโอตารุก็จะมีร้านรวงที่ขายสินค้าต่างๆมากมาย ไม่ว่าจะเป็นชอคโกแลต เครื่องประดับ ของกินต่างๆ น่าเดินมากครับ ในโอตารุเป็นเมืองที่ไม่พลุกพล่าน เดินเรื่อยๆ ชิมนู่นชิมนี่ไปเรื่อยเปื่อย

ผมว่าคู่หนุ่มสาวมาเที่ยวที่ฮอกไกโดผมว่าไม่เลว เพราะหลายๆจุดนั้นน่าโรแมนติคยิ่งนัก แต่อย่างว่าล่ะครับ สาวๆส่วนมากเวลามาญี่ปุ่น โดยมากมักจะหูตาเหลือกโหยหาการช็อปปิ้งที่โตเกียวเป็นส่วนใหญ่ ยิ่งไอ้กระเป๋าหน้าตาประหลาดยี่ห้ออีเซ่ ผมเห็นอยากได้กันจั๊งๆๆๆ 555

ยามค่ำของย่านช็อปปิ่งในเมืองโอตารุนั้นน่าเดินมากครับ คือไม่วุ่นวายเหมือนในโตเกียว ซึ่งอันนั้นวี๊ดว๊ายกระตู้วู้มากกว่า แต่ละร้านตั้งอยู่ไม่ชิดกันมากนัก

มีร้านอยู่ร้านหนึ่ง ขายพวกสิ่งเทียมอาวุธซามูไร หรือจะเรียกง่ายๆๆก็คือ เค้าขายของตกแต่งที่เกี่ยวกับพวกซามูไรหรือพวกนินจาเป็นหลัก เน้นทำให้คล้ายๆเอาไปใส่เท่ๆประมาณนั้น ผมกับเจ้าเบียสเดินโฉบเข้าไปในร้าน แล้วทำเป็นไก๋หยิบเอาหมวกที่เค้าทำลอกแบบพวกซามูไรโบราณมาแอบใส่ซักหน่อย 555

และที่เห็นแล้วต้องปล่อยก๊ากเลยก็คือกางเกงในหรือกางเกงลิงตัวนี้นั่นเอง ที่ขำก็เพราะว่าใครหนอมันช่างอุตริเอารูปแมวกวักไปวางไว้ตรงนั้น แมวกวักของคนญี่ปุ่นเค้าเอาไว้กวักเงินกวักทองเข้าร้าน

แต่อันนี้เอาไปวางที่กางเกงในตรงเป้าพอดี นัยว่าทำออกมาจำหน่ายเพื่อให้หนุ่มๆที่ขาดความมั่นใจ และไม่ค่อยมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้าม หากได้ใส่กางเกงในตราแมวกวักอันนี้ อาจจะทำให้อะไรๆๆดีขึ้นมาได้ ไอเดียนี้ผมว่าน่ายืมไปใช้ที่เมืองไทยมั่ง 555

แล้วมื้อเย็นเค้าก็พาพวกเราชาวคณะไปกินอาหารพื้นเมืองกันครับ เป็นร้านเล็กๆที่รสชาติไม่เล็กตาม อาหารที่เค้าจัดมาเป็นอาหารทะเล ไข่หอยเม่น หอยเชลล์ยักษ์ ไม่ว่าจะเป็นพวกปลาโอโทโร่ (จริงๆไอ้ของพรรค์นี้ผมไม่รู้จักมาก่อน อาศัยฟังเค้าเล่าอีกทีล่ะครับ) 555

เถ้าแก่ใหญ่เอ็มไอใจดี จัดให้กินปลาโอโทโร่ ว่ากันว่ามันมีราคาแพงมาก แต่ช่างมันเหอะเรื่องราคา เพราะถึงอย่างไรกลับไปเมืองไทยผมคงไม่มีปัญญากินอยู่ดีว่างั้น 555

ไอ้จานนี้ล่ะครับที่ว่าคือทีเด็ด เนื้อปลาที่เห็นสีชมพูๆๆนั้น พวกลิ้นจรเข้อย่างผมยังกินแล้วรู้สึกว่าอร่อยมากๆๆครับ ปลาโทโร่จะมีเนื้อส่วนตรงท้องที่เรียกว่าโอโทโร่ ตรงท้องนี้จะมีเนื้อที่นิ่มและมีไขมันปนอยู่ในสัดส่วนกำลังดี คนใส่ฟันปลอมกินได้สบายใจ 555

อันนี้คือไฮไลท์ของมื้อเย็นนี้เลยครับ ผมต้องขอบคุณเถ้าแก่เอ็มไอ และพี่จ๋อมซังที่ช่วยจัดเมนูนี้ให้ลองกัน มันคือหอยเป๋าฮื้อนั่นเอง ไอ้หอยเป๋าฮื้อนั้นส่วนมากเรามักจะเห็นมันในรูปแบบของหอยกระป๋อง ผมว่าน้อยคงที่จะมีโอกาสเห็นหอยเปาฮื้อตัวเป็นๆที่มันยังมีชีวิตดิ้นไปดิ้นมา

ผมนึกแล้วก็สงสาร เออหนอเราไม่น่าเข้ามาร้านนี้เลย ทำให้เจ้าหอยเปาฮื้อที่น่าสงสารเหล่านี้ต้องถูกเจ้าของร้านเอาไปย่าง บาปกรรมจริงๆหนอตัวเรา แต่พอเจ้าของร้านย่างเสร็จเอามาวางตรงหน้า ผมรีบเอาตะเกียบคีบเจ้าเปาฮื้อผู้น่าสงสารจิ้มกับน้ำจิ้มซีฟู๊ดเคี้ยวเข้าปากกร้วมๆๆๆทันที 555

แล้วคืนนั้นเราก็นอนสลบไสลเพราะว่าตลอดเวลาตั้งแต่เมื่อคืนมา ผมว่าหลายคนแทบจะไม่ได้นอน ชาวคณะเอ็มไอตื่นกันแต่เช้า เพราะวันนี้เค้าจะพาเราไปเที่ยวโรงงานผลิตเหล้าสาเกชื่อดังเก่าแก่ของฮอกไกโดกันครับ ชื่อโรงบ่มสาเกโอโทโกะ ยาม่า

บริเวณโรงงานบ่มสาเกเค้าตกแต่งไว้สวยงามมาก ผมก้บเบียสก็อย่างว่าล่ะครับ ต้องแอบแอ๊คชั่นถ่ายภาพอีกนิดหน่อย 555

พนักงานสาธิตของโรงบ่มเหล้าสาเก กำลังอธิบายขั้นตอนของที่มาของเหล้าสาเก รวมถึงกรรมวิธีต่างๆว่ากว่าจะได้เหล้าสาเกมามันเป็นอย่างไร อะไรในโลกก็ตาม ถ้ามันมี Story ของสินค้านั้นๆหน่อย มันทำให้ผู้บริโภครู้สึกคล้อยตาม และมีความภูมิใจที่ได้ใช้ผลิตภัณฑ์นั้นๆ

ซึ่งเหล้าสาเกอันนี้ก็เช่นกัน อยู่ในหลักสูตรที่ว่าเช่นกัน 555

เค้ามีสินค้าให้ผมกับเจ้าเบียสได้ทดลองกัน จำได้ว่าพอกินไปอึกแรก รู้สึกว่ารสชาติเหล้าสาเกมันแปร่งๆชอบกล ผมสะกิดเจ้าเบียสบอกว่ามึงแอบขอให้กูอีกซักจอกซิ เจ้าเบียสก็มั่วนิ่มวนไปขอมาอีกหนึงจอกเล็ก ผมก็ยกวาบเข้าคอเพื่อประทังความหนาว

ถามคนดื่มเหล้าไม่เป็นแบบผม ผมว่าเหล้าสาเกนั้นกินแล้วร้อนนาน และให้ดีกรีความมึนไม่น้อยหน้าเหล้าประเภทอื่นเช่นกัน 555

อีกมุนหนึ่ง...

จำไม่ได้เหมือนกันว่าตอนนี้ผมทำอะไรลงไป 555

ก่อนจะออกจากโรงงานทำเหล้าสาเก เราก็ต้องถ่ายภาพเป็นที่ระลึกกันหน่อย ว่าครั้งหนึ่งมาชิมเหล้าสาเกฟรีที่นี่ไม่รู้กี่แก้วต่อกี่แก้ว และเป็นการกินแล้วไม่ยอมซื้อซะอีกด้วย 555

อันนี้อยู่ในหลักสูตรทัวร์นะครับ ไม่ว่าใครจะมาที่ฮอกไกโด สถานที่ที่ไกด์ทัวร์ต้องพาไปให้ได้ก็คือโรงบ่มสาเกโรงงนี้ล่ะครับ 555

แล้วเราก็ไปกินมื้อเที่ยงกันที่หมู่บ้านราเมงครับ ที่นี่เค้ารวมเอาราเมงชื่อดังไว้ด้วยกัน ใครที่กินราเมงมาชั่วชีวิต ผมว่าคงพลาดที่นี่ไม่ได้แน่ๆๆ ใหสังเกตุที่ป้ายร้านนี้ครับ ไกด์สะกิดบอกพวกเราว่า ร้านนี้คุณดู๋ สัญญาแวะมากินและเซ็นรับทราบข้อกล่าวหาไว้เรียบร้อย

ว่าร้านนี้อร่อยมากๆๆประมาณนั้น พวกเราชาวคณะเป็นพวกบ้าการการันตีหรือแพ้พวกดาราชวนชิม พอเห็นป้ายนี้เท่านั้น ทุกคนกรูเข้ามากินร้านนี้กันหมด ปล่อยให้ร้านอื่นนั่งหงอยไปตามๆๆกัน 555

จัดไปเบียส ผมกับเจ้าเบียสสั่งราเมงสูตรทีเด็ดกับเกี๊ยวซ่ามากินกัน พอกินแล้วก็ต้องบอกว่าอร่อยจริงๆ รสชาติของราเมงที่นี่กลมกล่อม น้ำซุปกำลังดี ไม่เค็มจนเกินไปเหมือนเมืองไทย ที่ประเทศไทย ผมไม่เข้าใจว่าทำไมราเมงคนไทย น้ำซุปถึงได้เค็มสุดใจสุดจิตขนาดนั้น

และราเมงไทยถ้าสังเกตุให้ดีๆๆ เส้นจะบวมอืด แถมหมูที่วางมาในชามนั้น จะร้อนเฉพาะข้างนอก พอกัดถึงข้างในจะเย็นเฉียบ วานผู้บริโภคชาวไทยช่วยกันต่อต้านร้านราเมงไทยให้ยกระดับราเมงไทยให้ดีกว่านี้ด้วยเทอญๆๆๆ 555

และนี่คือโฉมหน้าคุณลุงราเมงผู้เลื่องชื่อครับ 555 ผมสังเกตุคุณลุงท่านนี้ว่ามั่วนิ่มหรือเปล่า เจ๋งจริงหรือเปล่า หรือว่าเป็นแค่มืออุปโลกข์ขึ้นมา ปรากฏว่าของจริงครับ แกหยิบจับบะหมี่มาลวกอยา่งคล่องแคล่วว่องไว ลวกทีหนึ่งหลายตะกร้อพร้อมกัน ยุกยิกๆหยิบนู่นหยิบนี่ใส่ชามตลอด

ลวกราเมงอย่างเดียวไม่พอ ยังแบ่งภาคด้วยการไปทอดเกี๊ยวซ่าให้พวกเราได้กินอีก เรียกว่าเป็นความมหัศจรรย์ที่แกทำราเมงกับทอดเกี๊ยวซ่าไปพร้อมๆกันได้ แ่ต่พอแกเสิรฟเกี๊ยวซ่าแล้วก็ไม่ค่อยแปลกใจ เพราะแกทอดไหม้เกรียมไปแถบนึง 555

แล้วเราก็ออกเดินทางต่อเพื่อเข้าเมืองเอซาชิครับ เป็นเมืองเล็กๆริมทะเลโอโคสต ซึ่งชาวเมืองนี้ส่วนใหญ่เป็นชาวประมงครับ อาหารทะเลก็สดๆทุกอย่าง และคืนนี้เป็นคืนพิเศษ เพราะเค้าจะจัดปาร์ตี้เล็กๆให้พวกเราชาวคณะได้สนุกกันล่ะครับ 55

ป้าบเข้าให้ 555 ไปถึงโรงแรม ผมกับเบียสเผ่นแผล็วเข้าออนเซ็นกันก่อน เรียกว่ามีเวลาให้ทุกๆๆคนไปออนเซ็นกัน การอาบออนเซ็นทุกๆๆท่านคงจะทราบดีว่าคือการแก้ผ้าเปลือยกายหมู่ แล้วอาบน้ำพร้อมกัน ชายแยกชาย หญิงแยกหญิง เค้าไม่ให้อาบรวมกันหญิงชาย ไม่งั้นจะมีปัญหาเฉี่ยวชนอีกมากมายตามมา 555

ผมแอบเอากล้องไปถ่ายภาพที่ระลึกการออนเซ็นซักหน่อย ปกติแล้วเค้าไม่อนุญาตให้ใครรุ่มร่ามไปถ่ายภาพ แต่เนื่องจากผมเห็นว่าไม่มีภาพการอาบน้ำทำความสะอาดก่อนจะลงบ่อ ผมเลยแอบถ่ายมาภาพนึง ซึ่งกลัวอุจาดตาก็เลยเอาผ้าเขียวๆพันไปหน่อย 555

หลังจากออนเซ็นจนหน้าแทบมืด ใครที่ใช้บริการออนเซ็นคงทราบดี ถ้าแช่นานเกินไปแทนที่จะดีมันจะกลายเป็นแย่เอานะครับ 555 หลังจากอาบน้ำเสร็จคราวนี้ก็ถึงเวลาปาร์ตี้แล้วครับ ทุกคนแต่งกายด้วยชุดลำลองของซามรูไรญี่ปุ่นลงมาร่วมงานปาร็ตี้ของเอ็มไอพร้อมกัน

ถ่ายภาพเป็นที่ระลึกก่อนเริ่มงานกันหน่อยๆๆๆ 555

รูปนี้ตอนแรกผมนึกไม่ออกว่าตัวเองละม้ายเหมือนใคร นึกไปนึกมาอ้าวเฮ้ย ใช่เลย ป๋า Kitaro นั่นเอง 555 นี่ถ้ามีปัญญาไว้ผมยาวกับเค้า ท่าทางผมคงจะเท่ไม่เบาล่ะ 555

อีกครั้งกับจ๋อมซังและป้อมซัง ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมคณะเอ็มไอในครั้งนี้ แค่เห็นหน้าเฉยๆไม่ต้องทำอะไรก็ขำกลิ้งแล้วครับ งานปาร์ตี้ช่วงค่ำนี้เค้าเข้าใจจัดมากๆๆ มีชุดให้แต่ง ทั้งแบบแต่งเท่ แต่งขำ และมีกิจกรรมต่างๆให้เล่นมากมายจริงๆๆ ต้องบอกว่าสนุกๆๆมากๆๆครับในค่ำคืนนี้ 555

มาแล้ว เจ้าปลาแซลมอลที่คนไทยคุ้นเคยกันดี ส่วนมากเรามักจะเห็นหน้าตาเจ้าปลาตัวนี้ทางทีวี น้อยคนที่จะเห็นทั้งตัวแบบนี้ ยิ่งไปตามร้านอาหารญี่ปุ่นในไทยเห็นเพียงชิ้นสี่เหลี่ยมเล็กๆเท่านั้น 555

วันนี้เค้าจะโชว์ให้เราเห็นและสาธิตวิธีการแล่เนื้อปลาแซลมอลให้เห็นกันจะๆๆจ้าๆๆๆ

จึ๋ยๆๆๆๆๆ

คั่นบรรยากาศนิดนึงกับภาพหมู่ของบรรดาเถ้าแก่ทั่วประเทศดีลเลอร์ของบริษัทเอ็มไอครับ ทุกคนล้วนคุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดี เพราะโดยมากมักจะเคยร่วมทริปกันมาแล้วทั้งนั้น ผมว่าการมาเที่ยวทริปแบบนี้มีความอบอุ่นดี คือไม่ต้องมาวางฟอร์มเก๊กหล่อ เพราะแต่ละคนก็รู้จักกันดีแล้ว

และอีกประการผมว่าการมาทัวร์แบบนี้ไม่ต้องดิ้นรนขวนขวายเช็คราคา หรือนั่งไล่หาทัวร์ว่าไปไหนมั่ง เที่ยวกี่ที่ คุ้มไม่คุ้ม แต่การมาทัวร์แบบนี้คือเค้าให้มาก็มาทันที ฟรีทุกอย่าง ไม่ต้องจำไม่ต้องรู้ว่าจะไปไหน แค่เอาตัวมาสนุกให้เต็มที่เป็นพอแล้ว 555

จำได้ว่าทริปนี้มากันสามสิบกว่าชีวิต เต็มหนึ่งรถบัส และเต็มห้องนี้พอดีๆๆๆ 555

แล้วลูกพี่ใหญ่ก็มาโชว์การแล่ปลาแซลมอลให้ดู แกยกปลาขึ้นชูทำหน้าตาทำนองว่าเก๋ามาก ช่ำชองมาก ซึ่งผมดูก็เห็นว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมลองภูมิถามเชฟหน้าปลาแซลมอลคนนี้ว่า จำได้ไม๊ว่าแล่ปลาแซลมอลมากี่ตัวแล้ว

เชฟบอกจำไม่ได้ แต่จำได้เพียงว่าแล่ปลาแซลมอลแบบนี้มา 38 ปีแล้ว โอวว ตอบได้เท่จริงๆๆเลย 555

สังเกตุดูไม่ยากเท่าไหร่ มาถึงก็ตัดหัวโครมเข้าให้ก่อน และผ่าปลาออกเป็นสองซีก แต่ต้องยอมรับว่ามีดที่แล่ปลานั้นคมมาก เวลาเค้าเอามีดกรีดเข้าไปที่ตัวปลา จำได้ว่าผมรู้สึกเสียวท่องน้อยวาบๆๆเลยครับ

เฮ้ย ที่ถอนขนรักแร้นี่นา แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการแล่ปลาแซลมอลล่ะเนี่ย 555 เชฟหน้าปลาแซลมอลบอกกับเราว่า เค้าต้องใช้ไอ้ที่ถอนขนจั๊กแร้นี้ล่ะถอนเอาก้างปลาแซลมอลออกก่อน และไม่มีอุปกรณ์อะไรดีกว่าไอ้ที่ถอนขนจั๊กแร้นี่ล่ะ

ผมไม่ได้ถามว่า ไอ้แหนบที่ถอนก้างปลาออกนี่ พอถอนเสร็จแล้วเชฟทำการล้างเรียบร้อยแล้วเอาไปใช้ถอนขนจั๊กแร้ตัวเองอีกหรือเปล่า 555

คราวนี้เชฟของเราหยิบเราตรงส่วนที่น่าจะใช่สมองปลาแซลมอลครับ จับแล่ออกมาได้ชิ้นบางๆใสๆ เค้าโม้ว่ามันมีคอลลาเจนแบบเต็มๆ ใครกินแล้วหน้าตาไม่เ่ยวย่น ซึ่งผมขอบายไม่ลองล่ะครับ 555

สำหรับมื้อเย็นนี้ จัดเต็มจริงๆๆอีกมื้อหนึ่ง น่าจะเป็นไฮไลท์อีกอันนึงของทริปนี้ครับ มาแล้วจิ้มจุ่ม เอ๊ย ไม่ใช่ๆๆ ผมเรียกไม่ถูกล่ะครับ จะว่าชาบูก็ไม่ใช่ 555

อันนี้เป็นเมนูที่ผมยกสองนิ้วแม่โป้งให้เลย คือมันอร่อยสุดๆๆจริงๆ นั่นก็คือไส้กรอกที่เรากินกันนี่ล่ะ แล้วเค้าเอาซี่โครงหมูแทงเข้าไปตรงกลางไส้กรอก แล้วร้อยให้มันโผล่ออกมาอีกด้านนึง แล้วเค้าก็เอามันไปย่างพร้อมกันทั้งๆกระดูกครับ

กลิ่นหอมอบอวลชวนฝันจริงๆๆ เสียดายเค้าแจกแค่คนละ 1 อัน ไม่งั้นถ้าแจกไม่อั้น มีหวังผมต้องกินอย่างน้อย 10 ชิ้นล่ะครับ 555

มาแล้ว มาแล้ว พระเอกของงาน นั่นก็คือปูขนนั่นเอง หน้าตาดูหน้าสงสารเหมือนเดิม ตอนแรกเห็นดิ้นกระแด่วๆๆ ผมสะกิดบอกเจ้าเบียสว่า สงสารว่ะ เรานี่บาปกรรมจริงๆๆ เพราะถ้าพวกเราไม่มาเที่ยวซะ เจ้าปูเหล่านี้ก็คงไม่ต้องตายเพราะพวกเรา เจ้าเบียสฟังแล้วซาบซึ้งน้ำตาซึมทำปากแบะ

แต่พอมันต้มเสร็จมาวางตรงหน้า ผมกับเจ้าเบียสต่างคนต่างคว้าเครื่องมือแกะปูอย่างรวดเร็ว แกะกระดองปูและแกะเนื้อปูใส่ปากอย่างรวดเร็ว ปากเคี้ยวหงับๆร้องอร่อยจริงๆๆ บาปช่างมันแล้วตอนนี้ 555

ไกด์จัดกิจกรรมเสริมมากมายจริงๆๆครับ ไม่ว่าจะเป็นการสาธิตการปั้นซูชิในงาน หรือแม้แต่การจัดให้มีการรำวง และที่สำคัญเค้าสาธิตการทำขนมโมจิแบบโบราณ ไหนๆเค้าจัดแล้วเราก็ต้องออกแรงซะหน่อย ไอ้ขนมโมจินี่ทุบกันเปรี้ยงปร้างอร่อยใช่เล่นเหมือนกัน

อันนี้เป็นคลิปการทำซูชิเล็กๆน้อยๆๆล่ะครับ

ในภาพเค้ากำลังมอบของที่ระลึกให้กับผมครับ น่าจะเป็นไม้แกะสลักที่มีความหมายเกี่ยวกับเมืองไทยอะไรซักอย่าง(จำไม่ได้จริงๆ) ผมจำได้ว่าคนมอบศีรษะก็ไม่มีผมเหมือนกัน ผมโค้งหัวลงไปรับกับมือ และผมก้มแบบไม่ยอมเงยหัว

คนให้ก็ไม่รู้จะทำยังไง มึงไม่ยอมโงหัวขึ้น งั้นกูก้มหัวลงไปโขกกับมึงก็แล้วกัน 555 ก็เลยได้ภาพนี้ออกมาล่ะครับ 555

คืนนั้นเป็นปาร์ตี้ที่สนุกมากๆๆครับ อาหารและเครื่องดื่มไม่อั้นจริงๆ คือใครมีปัญญากินเท่าไหร่หรือดื่มได้เท่าไหร่ก็ดื่มไปเหอะ ทางบริษัทเอ็มไอเค้าเตรียมการล่วงหน้าเกินกว่าครึ่งปี ที่จะจัดทริปแห่งความทรงจำอันนี้ให้กับดีเลอร์ทุกๆๆคนครับ

เอ้าไชโยๆๆๆๆ 555

หลังจากได้ที่แล้ว เราก็ต้องออกมาโชว์ศักยภาพภายนอกกันด้านนอกครับ คืนนี้อุณหภูมิประมาณ -5 องศา สิ่งที่มั่นคงทำมาโดยตลอดก็คือการต้องโชว์ถอดเสื้อทุกๆๆครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกันครับ ผมกับเบียสและเจ้าแมกซ์ หลังจากเติมได้ที่ ก็ต้องออกมาโชว์ดังภาพที่เห็นนี่ล่ะ

แต่พอโชว์ได้แป๊บเดียว ต้องรีบวิ่งตื๋อกลับเข้าโรงแรม เพราะว่าฮอกไกโดหนาวมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เราออกจากโรงแรมในช่วงเช้าวันนั้นแล้ว ทางพนักงานต่างๆของทางโรงแรมเค้าออกมายืนตั้งแถวส่งพวกเราชาวคณะ จริงๆช่วงเช้ามืดวันนี้จะต้องมีกิจกรรมดูพระอาทิตย์ขึ้น แต่ปรากฏว่าไม่มีใครอยากดูกันซักคน เนื่องจากอากาศหนาวและขี้เกียจตื่นนั่นเอง 555

คนญี่ปุ่นเวลาเค้าส่งพวกเรา เค้าจะโบกมือหยอยๆๆ ให้กับเรา จนกว่าเราจะลับสายตาไปแล้วเค้าถึงจะกลับไป ไอ้ประเภทโบกนิดๆหน่อยๆแล้วหันหลังกลับอันนั้นรับรองว่าไม่ใช่คนญี่ปุ่น ซาโยนาระจ้าๆๆๆ แล้วจะมาใหม่น้าๆๆๆๆ 555

แหกขี้ตาตื่นมาก็ต้องแอคชั่นกันหน่อยครับ หิมะที่ฮอกไกโดเริ่มตกมาแล้ว พวกกองหิมะนั้นพบเห็นทั่วไป แต่ตอนที่พวกเราไปหิมะไม่ยอมตกให้เห็น ไม่เป็นไร ไม่ตกก็ไม่ตก เหลือแค่กองหิมะแค่นี้ก็ได้วะ

ว่าแล้วผมกับเบียสก็ปีนขึ้นไปยืนแอ๊คชั่นถ่ายภาพ ปรากฏว่าขาเหยียบแล้วทะลุพรวดลงไปในกองน้ำแข็งครึ่งหน้าแข้ง เล่นเอากางเกงเปียกหมด 555

วันนี้มีโคตรไฮไลท์เกี่ยวกับการกินอีกแล้วครับ การมาท่องเที่ยงที่ฮอกไกโดนั้น นอกจากมาดูธรรมชาติทั่วๆๆไป กิจกรรมที่ขาดไม่ได้ก็คือเรื่องกินครับ และเรื่องกินกับฮอกไกโดเป็นอะไรที่เรื่องใหญ่มากๆๆ ทริปนี้เช่นกันครับ วันนี้เค้าจะพาเราไปกินเนื้อวากิวย่างกัน

ดูเฉพาะต้นหอมเหล่านี้ก่อนละกัน อันนี้เป็นต้นหอมก่อนจะเข้าร้านนะครับ แค่ต้นก็ร้องเสียงฮือฮาได้แล้วๆๆๆ 55

วันนี้ไกด์บอกกับพวกเราว่า จะพาไปกินเนื้อวากิว และเนื้อวากิวนั้นวันนี้เค้าจัดเต็มระดับ A5 ให้ ผมเองถึงกับอ้าปากหวอ อะไรคือ A5 ผมรู้จักแต่กระดาษ A4 อย่างเดียว 555 ไกด์บอกว่าเนื้อวากิวย่างร้านนี้ เป็นร้านที่ขึ้นชื่อและเลื่องลือมากของฮอกไกโด

และเนื้อที่เป็นเกรดระดับ A5 นั้น คือเนื้อส่วนที่เค้าคัดออกมาดีที่สุด ซึ่งน่าจะเป็นเนื้อส่วนชิ้นท้องของเจ้าตัววากิว ว่ากันว่าเนื้อมันนุ่มหวานหอม หย่อนลงคอแล้วใช้เหงือกเคี้ยวแทนฟันได้เลย แค่เค้าเล่ามาน้ำลายก็แทบกระฉอกออกปากแล้ว 555

ปัญหามาถึงแล้ว ในคณะหลายๆคนมีคนไม่ทานเนื้อวัว ซึ่งคนที่นับถือเจ้าแม่กวนอิมเค้าจะไม่กินเนื้อวัวกัน ที่มาที่ไปผมเล่าไม่ถูก แต่เอาเป็นว่าคนไม่ทานเนื้อวัวก็ไม่ทานว่างั้นล่ะ ไกด์เค้าบอกว่ามีทางออกครับ เพราะเนื้อวัวก็คือเนื้อวัว แต่นี่คือตัววากิว ซึ่งไม่ใช่วัว เพราะฉะนั้นถือว่ารับประทานได้

หลายคนเก็ทมุข เออจริงๆด้วย เราไม่กินเนื้อวัว แต่อันนี้มันเป็นเนื้อวากิว งั้นกินก็ได้วะ แล้วผมก็ได้เห็นคนหลายๆคนที่ไม่กินเนืื้อมาตลอดชีวิต แต่กินเนื้อวากิวในมื้อเที่ยงนี้ด้วยนั่นเอง 555

จริงๆจากการเสิร์ชของผม เจ้าตัววากิวนั้น มันก็คล้ายๆวัวนั่นล่ะครับ แต่หน้าตาและรูปร่างอาจจะดูบึกบึนดุดัน แต่ผมดูว่ามันหล่อกว่าวัวทั่วไปเหมือนกัน ไกด์บอกว่า เนื้อพรีเมี่ยมระดับ A5 นั้น ถ้ากินในไทยราคาจะแพงมาก

ผมกลืนน้ำลายและแอบเก็บอาการไว้ไม่ให้น่าเกลียด สะกิดบอกกับเบียสว่า มื้อนี้กูจะกินตุนเผื่อไปยันสิ้นปีเลยว่ะ แล้วมึงล่ะเบียส เจ้าเบียสบอกว่าเหมือนกันเฮีย ผมไม่มีปัญญาซื้อกิน งานนี้ต้องขอจัดเต็มซะหน่อยๆๆๆ 555

ตรงนี้ไม่รู้ว่าคือส่วนไหน แต่ก็ยังคงเป็นเนื้อ A5 อยู่ครับ ว่ากันว่าเจ้าตัววากิวนั้น คนที่เลี้ยงเค้าจะดูแลมันอย่างดี มีที่ทางที่สะอาด เปิดเพลงให้ฟังทั้งวัน ป้อนและปรนเปรอด้วยเบียร์ จนเนื้อวัวมีไขมันเข้าไปแทรกตามกล้ามเนื้อเพื่อความนุ่มนวลว่างั้น

และเค้ายังไม่การทำให้ตัววากิวสบายอกสบายใจด้วยการนวดผ่อนคลายให้กับตัววากิวอีกด้วย พอถึงเวลาเลี้ยงได้ที่ วากิวสมบูรณ์ทุกขั้นตอนก็ฆ่าแม่งซะเลย 555

ต้องขอบคุณบริษัทเอ็มไอมากๆๆครับ เพราะมื้อนี้้ถ้าเค้าไม่มามากินเนื้อวากิวที่นี่ ผมกับเบียสไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้กินตอนไหน เพราะปกติเล่นแต่เนื้อย่างน้ำตกหน้าปากซอยซะเป็นส่วนใหญ่ ทุกคนในคณะนี้ดูเหมือนคุยกันน้อยมาก แต่พยายามยัดของใส่ปากกันจนลืมคุย

ร้านที่เราไปกินกันนี้ ปกติเค้าไม่เปิดบริการตอนกลางวันนะครับ แต่สำหรับทริปนี้ เจ้าของร้านทั้งผัวทั้งเมีย รีบตื่นขึ้นมาตระเตรียมการและเปิดให้พวกเราได้กินกันตั้งแต่เที่ยง โชคดีจริงโวํยเราๆๆๆ 555

และนี่ก็คือโฉมหน้าเจ้าตัววากิวที่เราเพิ่งสวาปามเข้าไปกันครับ เนื้อตัวจะดำๆถึกๆ หน้าตาคล้ายวัว จริงๆมันก็คือวัวสายพันธุ์หนึ่งนั่นล่ะครับ แต่ญี่ปุ่นเค้าเรียกวากิวกัน ใครที่ไม่รับประทานเนื้อวัว เวลาไปญี่ปุ่นขอให้หาทางเลี่ยงด้วยการยกมือขอกับเจ้าแม่กวนอิมก่อนว่า

อันนี้ลูกช้างขอนะ เพราะมันไม่ใช่วัว แต่มันเป็นตัววากิวต่างหาก วิธีนี้จะเป็นวิธีเลี่ยงทำให้ท่านไม่ผิดในการรับประทานเนื้อวากิวนั่นเอง 555

ปิดท้ายการกินเนื้อวากิวด้วยหน้าตาเถ้าแก่ของร้านนี้ครับ ร้านนี้เป็นบุฟเฟ่ต์วากิว ที่กินได้ไม่อั้นจริงๆ ซึ่งสนนราคานั้นคงไม่ต้องพูดถึง น่าจะแพงโคตรๆๆ ใครมาฮอกไกโดจำหน้าเถ้าแก่คนนี้ให้ดีๆๆครับ เพราะของที่แกเอามาให้กินนั้นอร่อยจริงๆ นึกแล้วก็ขอบคุณทัวร์คณะนี้ครับ เพราะเกิดมาผมเองก็เพิ่งเคยกินเดี๋ยวนี้ครับ 555

แกอุ้มเนื้อมาก้อนหนึ่ง เดินมาโชว์ให้ทุกๆคนในโต๊ะอาหารได้เห็นว่าชิ้นใหญ่ๆๆมันเป็นแบบนี้ โดยที่มีเมียยืนกำกับการแสดงอยู่ข้างหลัง ลาแล้วน้าร้านวากิว มีโอกาสจะมากินอีกนะจ๊ะๆๆๆ 555

หลังจากสวาปามมื้อเที่ยงจนแทบคลาน ก็สมควรแก่เวลาไปดูสวนสัตว์ครับ สวนสัตว์ที่ว่าชื่อ สวนสัตว์อาซาฮิยาม่า เป็นสวนสัตว์ที่ได้รับความนิยมสูงสุดของชาวญี่ปุ่น ในนี้มีทั้งหมี มีทั้งหอย เอ๊ย มีทั้งนกเพนกวิน มีแมวน้ำ

เราแปลงกายเป็นเด็กอีกครั้ง แล้วเยี่ยมชมสวนสัตว์ด้วยความสนุกสนานล่ะครับ 555 อันนี้เป็นโบชัวร์แผนที่ ให้ทุกคนได้ทราบกันว่าต้องเดินไปทางไหนบ้าง ผมว่าอากาศเย็นๆเดินตรงไหนก็สนุกทั้งนั้นล่ะครับ ต่างจากสวนสัตว์ไทย ที่อากาศมันร้อนจนสัตว์หงุดหงิด

ว่ากันว่าคนเข้าชมสวนสัตว์ที่นี่ปีละ 3 ล้านคน เดือนนึงร่วมๆ สามแสน ถ้าคิดเป็นรายวันก็วันละร่วมหมื่นล่ะครับ คอนเซปท์เจ้าของสวนสัตว์นั้น เค้าทำให้เราได้ใกล้ชิดกับสัตว์ เหมือนสัตว์ดูเรา ไม่ใช่เราไปดูสัตว์ว่างั้น 555

มาไปด้วยกัน ผมกับเบียสจะพาไปเดินเล่นสวนสัตว์กันครับ ตอนที่เราไปถึงน่าจะใกล้ๆๆบ่าย 4 โมง คือเริ่มจะมืดแล้วครับ แต่ยังเดินได้สบายๆๆ สวนสัตว์ที่นี่ขนาดใหญ่มากๆๆๆ ผมเองยังนึกว่าน่าจะมีบริการรถให้คนขี้เกียจสันหลังยาวได้นั่งสบายๆๆ 555

ผมถ่ายมาไม่หมดนะครับ แต่เอาที่มองเห็นง่ายๆก็น่าจะเป็นไอ้ตัวนี้ก่อน น่าจะเป็นหมาป่าของญี่ปุ่น ถ้าใครที่อ่านการ์ตูนญี่ปุ่น น่าจะเจอหมาตัวนึงที่มีสายพันธุ์เป็นหมาป่า นั่นก็คือเจ้ายามาโต้นั่นเอง

แต่วันนี้ยามาโต้ หรือไอ้เขี้ยวเงินตัวนี้ นอนหนาวขดขี้เกียจทำอะไร ผมกับเบียสว่าจะหาหนังสติ๊กแอบยิงให้มันตื่น แต่ก็กลัวโดนคนญี่ปุ่นว่าเอา ก็เลยได้แต่ยืนมองเฉยๆๆ 555

นี่เลย ตัวพระเอกอีกตัวของที่นี่ นั่นก็คือนกเพนกวินนั่นเอง ที่นี่มีเยอะมากมายหลายสิบตัวครับ เดินต้วมเตี้ยมน่ารักดี เด็กๆๆหัวเราะชอบใจกับท่าทางการเดินที่น่ารักของมัน ส่วนผมกับเจ้าเบียสพอเห็นนกเพนกวินเหล่านี้ก็แอบนึกในใจว่า....

นี่ถ้าเอานกเพนกวินที่เห็นนี่ มาจับทำเป็นเพนกวินปักกิ่ง คือจับย่างให้หนังกรอบๆผมว่าไม่เลว ส่วนเนื้อเอาไปทอดกระเทียมซักครึ่งตัว อีกครึ่งนึงเอาไปทำเมี่ยงนกเพนกวิน ท่าทางจะไม่เลว หรือถ้าจะเอาทีเด็ดอีกหน่อย ผมว่าจับทำเป็นเพนกวินย่าง ได้น้ำจิ้มแจ่วซักนิด ผมว่าไก่ย่างโคราชหรือไก่วิเชียรบุรีมีหวังคิดหนัก 555

แล้วสัตว์ที่ถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของสวนสัตว์แห่งนี้นั่นก็คือ หมีขาวขั้วโลกตัวนี้นี่เองครับ มันอยู่ในบ่อที่แข็งแรงกำแพงสูงลิบ มันเดินไปซ้ายทีแล้วก็เดินมาทางขวา เดินไปเดินมาโดยไม่ยอมหยุดและไม่มีจุดหมาย ผมว่ามันคงหงุดหงิดเอาเรื่องเหมือนกัน เพราะเท่าที่หยุดยืนดู มันไม่ยอมหยุดเดินแม้แต่ก้าวเดียว

และสิ่งที่ถือว่าเป็นอันตรายมากๆๆก็คือกลิ่นของมันนั่นเอง ผมสะกิดบอกเจ้าเบียสว่า มึงเห็นหมีหรือเปล่า และมึงได้กลิ่นมันหรือเปล่า เจ้าเบียสบอกเห็นหมีซิเฮีย เห็นหมีเต็มๆๆเลย ผมบอกกลิ่นมันแปลกๆว่ะ คล้ายๆปลาเค็มเน่าๆรวมกันสองพันตัว ว่าแล้วเราก็ไม่อยากเห็นหมีอีก รีบเดินห่างฉากออกมา 555

ไหนๆๆก็เห็นหมีกันทั้งสองคนแล้ว เราต้องถ่ายรูปเรากับหมีที่เราเห็นเป็นที่ระลึกกันหน่อย ผมนึกในใจว่าระหว่างหมีกับหอยอะไรจะเหม็นกว่ากัน แต่ถ้าถามผมขณะนั้น ผมต้องบอกว่าหมีกลิ่นเหม็นกว่าครับ มันเป็นการรวมสรรพกลิ่นมารวมกันไว้ที่หมีตัวเดียวที่เราเห็นนี่ล่ะ 555

มากรงนี้ ผมเรียกชื่อมันไม่ถูกอ่ะ จะเรียกแรคคูนก็ไม่น่าจะใช่หรือเปล่า ผมรอตั้งนานสองนานก็ไม่มีโอกาสได้ถ่ายกับมันจะๆซักที 555 ถ่ายออกมาตัวเล็กจิ๊ดเดียวเท่านั้นเองครับ

แล้วก็วนมาถ่ายกับเจ้ายามาโต้ หรือไอ้เขี้ยวเงินกันหน่อย 555 อันนี้ไม่ค่อยมีกลิ่นเหมือนพี่หมีตัวเมื่อกี๊ล่ะครับ 555

ฤดูนี้เข้าสู่ฤดูหนาว ใบไม้ต่างๆๆทะยอยร่วงจนหมด

หำน้อยหรือเด็กน้อยชาวญี่ปุ่นสนใจกับสัตว์ต่างๆ ใครที่มีลูกเล็กๆผมแนะนำให้พาลูกไปเที่ยวสวนสัตว์กันครับ ไม่ว่าจะเป็นในไทยหรือที่ไหนในโลกก็ตาม มันเป็นกิจกรรมกระชับความสัมพันธ์ในครอบครัวได้เป็นอย่างดี ถึงพ่อจะขี้เกียจดูขนาดไหนก็ตาม แต่ถ้าเป็นเด็กหรือลูกเรา ยังไงเค้าก็ชอบดูอยู่ดี 555

ถ่ายภาพเป็นที่ระลึกกับการมาเยี่ยมเยียนสวนสัตว์อาซาฮิยาม่ากันหน่อย นึกแล้วก็อดขำไม่ได้ หน้าตาผมกับเบียสนั้นน่าจะออกแนวไปเยี่ยมชมโรงงานผลิตยาบ้าซะมากกว่า 555

แล้วเราก็เข้าที่พักกัน คืนนั้นมีกิจกรรมการดวลสุรากันนิดหน่อย แต่ไม่ใช่ผมหรอกนะครับ คนที่รับคำท้าและโชว์การดื่มสุราล่าเดิมพันนั่นก็คือน้องพงษ์ผู้ช่วยไกด์ ต้องบอกว่าคืนนี้เป็นคืนที่สนุกสนานหัวเราะกันขี้แตกขี้แตน

ได้ลุ้นเสียวไปกับเดิมพันการดื่มเหล้าแบบรรลือโลก ผมเองมองยังอ้าปากหวอตาค้าง ว่ามันกินเข้าไปได้ยังไงวะเนี่ย เหล้าเพียวๆทีละครึ่งแก้ว กรอกลงคอไปเรื่อยๆ บ้าไปแล้ว นี่มันต้องเป็นเทพมาจุติแน่นอนเลยนะนั่น 555

ผมเป็นหนึ่งในคณะอนุกรรมการตัดสินการแข่งขันเทียวนี้ ขนาดต้องเข้าไปห้องน้ำด้วยกัน เพราะกลัวคุณน้องพงษ์ผู้รับเดิมพันจะอาเจียนออกมาเสียก่อน เสียดายว่าภาพหลายภาพผมขี้เกียจเผยแพร่ แต่เอาเป็นว่าไม่มีใครชนะเหล้าได้ คืนนั้นน้องพงษ์ต้องหิ้วปีก หามตุปัดตุเป๋ รองเท้ากระจายหายหมดว่างั้น 555

โอ้ย อึดอัด ปาดกระทู้เฮียได้ซักที อิๆ

อยากไปกินปูบ้างครับ

555 ปูทะเลบ้านเราอร่อยกว่าครับพี่อ่าง

ก็เฮียแเล่นงาบปูทั้งเปลือกอย่างงั้นมันก็ไม่อร่อยซิครับ 555

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีบูชายัญน้องพงษ์แล้ว คราวนี้ก็ถึงกิจกรรมแปลกๆนั่นก็คือกิจกรรมโต้ลมหนาวที่ -5 องศาครับ ผมเป็นโต้โผหัวโจกชวนทุกคนที่นั่งล้อมวงกันอยู่ บอกว่าไปกันเหอะ ออกไปถ่ายรูปแก้หนาวกันดีกว่า

จำได้ว่าผมถอดเสื้อออกเป็นคนแรก แล้วยืนสั่นแหง่กๆๆ คราวนี้ทุกคนทะยอยถอดกันออกมาจนครบทุกคน 555

เอ มุมนี้สงสัยจะไม่เวิร์ค ผมเรียนเชิญทุกคนย้ายมุมมายืนอยู่ตรงราวสะพานทางเดินครับ ข้างล่างเป็นน้ำ อุณหภูมิตอนนี้กำลังหนาวได้ที่ ทุกคนสั่นเป็นเจ้าเข้า มองๆๆไปผมว่ามันคล้ายๆการเลี้ยงรุ่นของนักเรียนที่จบการศึกษา หรือไม่ก็ประมาณงานเลี้ยงศิษย์เก่าล่ะครับ 555

ที่เห็นในภาพนี้ แต่ละท่านคือเจ้าของกิจการทั้งนั้นล่ะครับ คนไหนยิ่งโป๊มาก คนนั้นกิจการยิ่งใหญ่มากเลยล่ะครับ 555 ที่เห็นอยู่นี่คือดีเลอร์มือขายสินค้าระดับพระกาฬทั้งสิ้น ถ้าหากเป็นปอดบวมตายไปหมดทั้งคณะ ผมว่าวงการเครื่องเสียงอาจจะต้องถึงกับชะงักเลยล่ะครับ 555

เช้าแล้ว ชาวคณะทุกๆคนก็แวะมาที่น้ำตกกิงกะ และน้ำตกริวเซ แต่อย่าได้ถามผมนะครับว่าอันไหนเป็นอันไหน เพราะผมจำอะไรไม่ได้เลย ที่พิมพ์ให้ทุกท่านอ่านก็เพราะกางคู่มือที่เค้าให้มาล่ะครับ

ทุกอย่างขาวโพลน หิมะลงปกคลุมบริเวณที่เป็นน้ำตกแห่งนี้ ช่วงสวยงามราวกับภาพวาด มีหรือที่เราจะพลาดถ่ายภาพเอาไว้ 555

วันนั้นผมเกือบไม่ได้กลับมาเห็นหน้าพ่อแม่พี่น้องแล้วครับ เพราะเดินเหยียบหิมะแล้วลื่นปรื๊ด สองเท้าลอยจากพื้นชี้ฟ้า แผ่นหลังลงฟาดกับพื้นน้ำแข็งเต็มๆๆ ผมลงไปนอนแอ้งแม้งกับพื้น ปากก็ตะโกน เฮ้ยเบียส มึงหามกูที กูลุกไม่ขึ้นแล้ว เจ้าเบียสรีบกุลีกุจอแงะผมขึ้นมาจากพื้น 555

เดชะบุญ หัวไม่ฟาดพื้น ไม่งั้นคงหมดโอกาสมาเขียนรีวิวหรือสกู๊ปให้พ่อแม่พี่น้องอ่านกันอีกต่อไป 555

แล้วเค้าก็พาพวกเราไปยืนบนเนินอะไรซักอย่าง ที่เค้าว่าตรงนี้เป็นที่ถ่ายทำโฆษณารถนิสสันสกายไลน์ และภาพยนตร์โฆษณาชุดนี้ออกไป ปรากฏว่าหนุ่มสาวทั่วญี่ปุ่นแห่มาถ่ายรูปบริเวณนี้กัน ว่ากันว่าเป็นมุมที่สุดโรแมนติค เสียดายว่าผมพยายามค้นดูในกูเกิ้ล แต่ดันไม่เจอ

ใครเจอแล้วโพสมาดูกันด้วยเน้อๆๆๆ 555

มุมนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน 55

อันนี้ผมไม่แน่ใจว่าเป็นป้ายฮวงซุ้ยหรือเปล่า จ๊ากๆๆ 555 เห็นสวยดีก็เลยถ่ายเอามาฝากล่ะครับ 555

มีรถกะบะเก่าๆอยู่คันหนึ่งจอดอยู่ข้างทาง แหมเข้าคอนเซปท์จริงๆๆ จัดซะหน่อยๆๆ

หิวแล้ว หิวแล้ว เที่ยงนี้เค้าจะพาเราไปกินข้าวหน้าปลาไหล"อูนางิ" กัน เย้ๆๆๆ ไปถึงเค้าจัดกุ้งเทมปุระให้เรากินรองท้องกันนิดๆหน่อยๆๆ ก่อน

เจ้าที่เค้าพาเราไปกินอันนี้ เป็นแชมเปี้ยนข้าวหน้าปลาไหล ปกติเรากินที่กรุงเทพ สั่งข้าวหน้าปลาไหลมาชามนึง ส่วนมากจะมาข้าวชามใหญ่ แต่ปลาไหลโปะหน้ามานิดเดียว สูดเข้าจมูกสองทีก็หมดแล้ว แต่อันนี้เป็นปลาไหลชิ้นโตๆ พาดลงมาบนกล่อง ย่างซี่อิ๊วจนเหลืองหอมได้ที่

มุขเดิมครับ บางคนชอบปล่อยปลาไหลเอาบุญ จนปฏิเสธไม่ยอมกินปลาไหล ไกด์บอกเคล็ดลับว่า ถ้าไม่กินปลาไหลก็ไม่เป็นไรไม่ว่ากัน แต่ให้เข้าใจตรงกันว่าไอ้ที่วางตรงหน้ามันไม่ใช่ปลาไหล แต่มันคือ "อูนางิ" เพราะฉะนั้นกินซะเหอะ 555

แม่เจ้าโวย ซื้อกินเองจะมีปัญญาหรือเปล่าเนี่ย เจ้านี้อร่อยมากๆๆครับ เนื้อนิ่มหวาน หอม ผมยังนึกเสียดายว่าไม่น่าแปรงฟันบ้วนปากเลย กะว่าจะเก็บรสชาติแบบนี้ไว้ซัก 2-3 ก่อนแล้วค่อยแปรงทิ้ง 555

แล้วไกด์ก็พาเราเข้าเมืองซัปโปโร วันนี้เค้าจะพาเราไปเดินชอปปิ้งกันหน่อย เจ้าพงษ์หลังจากต้องหิ้วปีกไปแล้วในคืนก่อน คืนหลังๆไม่ยอมแตะอีกเป็นอันขาด ปฏิบัติหน้าที่อย่างเข้มแข็งพาพวกเราชาวคณะไปตามขุมทรัพย์ต่างๆที่ต้องการว่างั้น 555

อันนี้เป็นหอนาฬิกาของเมืองซัปโปโร ผมเหลือบไปเห็นเวลา 5:55 พอดี เลยรีบคว้ากล้องมาถ่ายมับเข้าให้ ยังนึกในใจว่าถ้าพลาดนิดเดียว มันก็จะกลายเป็น 5:56 กลายเป็นเลขอื่นไม่ใช่เลขตองไปซะฉิบ

ใครอาจจะบอกว่าธรรมดา แต่อย่าลืมว่าเรามีเวลาอยู่ในซัปโปโรไม่มาก และการได้ถ่ายเลขตองมาแบบนี้ผมถือว่าเป็นสิริมงคล ย๊ากๆๆๆ 555

ผมกับเบียสไปญี่ปุ่นทีไรไม่ค่อยได้ของอะไรติดมือนอกจากขนม เพราะไม่รู้จะซื้ออะไรจริงๆๆ ของต่างๆไม่ใช่แนวที่อยากได้ ผมเดินอยู่ใจกลางเมืองซัปโปโร ซึ่งบริเวณที่เดินอยู่นี้น่าจะเป็นถนนคนเดินของฮอกไกโด

เฮ้ย เมื่อตะกี๊เพิ่งกินไปแหม่บๆๆ ต้องกินกันอีกแล้วหรือนี่ บอกได้เลยว่าการมาเที่ยวฮอกไกโด กิจกรรมหลักคือหมดไปกับการกินและกิน มื้อนี้เค้าจะพาเราไปกินชาบูชาบู และกินปูอลาสก้า และมื้อนี้เป็นแนวบุฟเฟ่กินไม่อั้น แล้วแต่ใครจะยัดได้มากน้อยขนาดไหนก็สุดแท้แต่ๆๆๆ 555

นี่ไงใช่เลย ใครมาญี่ปุ่นส่วนมากเค้ามากินปูกัน และไอ้ปูที่เห็นนี่ ผมเองก็ไม่รู้ว่าเค้าเรียกว่าปูอะไร แต่ส่วนมากเห็นเค้ากินขาของมัน มีเหล็กแหลมๆแจกคนละอัน และแต่ละคนก็ก้มหน้าก้มตาเขี่ยเนื้อปูเข้าปากหมับๆๆกันทุกคน

เป็นกิจกรรมหรรษาอีกอันของการมาเยือนฮอกไกโด นั่นก็คือการรับประทานปู และที่สำคัญคือต้องพยายามรับประทานให้เยอะเข้าไว้ เพราะไหนๆๆก็มาแล้ว 555

ถ้วยนี้คือทีเด็ด มันคือถั่วเน่าหรือที่เรียกกันว่านัตโตะ แรกๆผมก็กินไม่เป็น แต่พอหลังๆได้กินไปหลายครั้งชักติดใจ เห็นที่ไหนเป็นไม่ได้คว้ากินก่อนใครเพื่อน ส่วนมากบุฟเฟ่ตอนเช้าของโรงแรมเค้ามักจะมีถ้วยนัตโตะเล็กๆวางไว้ให้เซียนได้กินกัน

ผมสังเกตุทัวร์ไทยไม่มีใครยอมหยิบกิน มีแต่เซียนข้างสนามอย่างผมหยิบกินตลอด 555

เอ่อ อันนี้ไม่ใช่ชามอาหารนะครับ แต่ผมสารภาพตรงๆว่าผมนึกไม่ออกว่าไอ้เจ้าโถที่ว่ามันใช้งานอย่างไร จะว่าโถฉี่ก็ไม่น่าใช่ อ่างล้างหน้าก็ไปกันใหญ่ จะบอกว่าอ่างสำหรับแปรงฟันก็ขี้เกียจคิด จะว่าส้วมสำหรับสุภาพสตรีก็ไม่ใช่เพราะมันอยู่ในห้องน้ำชาย หรือจะเป็นอ่างสำหรับให้คนอ้วก ???

ใครเป็นเซียนเข้ามาเฉลยทีเหอะ 555

เช้าแล้ว หลังจากพวกเรารับประทานอาหารเช้ากันแล้วก็ถึงเวลาต้องอำลาเมืองฮอกไกโดกันแล้ว จ๋อมซัง หรือพี่จ๋อมสุดหล่อของเรา ออกไปกล่าวขอบคุณบรรดาตัวแทนจำหน่ายทุกๆๆท่านที่มาสนุกร่วมกันในทริปนี้ สินค้าของบริษัทเอ็มไอนั้นเยอะโคตรๆไม่รู้กี่สิบแบรนด์

แต่ที่พวกเราชาวหูฟังรู้จักกันดีก็คือหูฟังในนามว่า AKG นั่นเอง พี่จ๋อมกล่าวขอบคุณ และพี่จุ๋มหัวหน้าไกด์ก็กล่าวขอบคุณ ทุกคนยินดีจริงๆที่ได้มาร่วมทริปที่แสนสนุกทริปนี้ครับ 555

มาถึงสนามบินเราตื่นตะลึงกับปลาหมึกศอกที่ยาวบะเริ่มตัวนี้ ผมเองอดไม่ได้บอกเจ้าเบียสถ่ายภาพเก็บไว้หน่อย เพราะปกติเราจะเห็นปลาหมึกศอกตัวสั้นๆแค่ฟุต แต่อันนี้เลยออกมามากมายครับ 555

อีกสิ่งหนึ่งที่เป็น recommend ของฮอกไกโดนั่นก็คือขนมชีสเค็กยี่ห้อ "เลอเตา" Letao ผมแอบซื้อกลับมากินบ้าน 2 กล่อง เค้าแช่น้ำแข็งแห้งไว้ให้กันละลาย รสชาติดีใช้ได้เลยครับ มาฮอกไกโด ขอให้ท่านกินขนมแปลกๆ และที่สำคัญคือ "นม" นมสดของฮอกไกโดนั้นถือว่าเป็นสิ่งที่เยี่ยมยอดของนักกินทั้งหลาย 555

สังเกตุเครื่องวัดลมของสนามบินฮอกไกโดซิครับ

อำลาแล้วหนาฮอกไกโด ผมกับเบียสถ่ายภาพเป็นที่ระลึกว่าครั้งหนึ่งเคยเดินทางร่วมทริปที่สุดสนุกกับเอ็มไอ...

แล้วก็บันทึกภาพร่วมกันกับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆในก๊วนนี้อีกครั้งบนเครื่องบิน ในภาพคือคุณโจและคุณรันร้านโปรปลั๊กอิน ส่วนอีกท่านคือคุณภูวดลร้านอะไรลืมแล้ว 555

เป็นโถไว้ล้างร่างกายช่วงล่างครับ

http://en.wikipedia.org/wiki/Bidet

แล้วพวกเราก็เข้าเขตน่านฟ้าประเทศไทย เก็บความทรงจำดีๆๆสนุกๆในทริปนี้ไว้ ขอบคุณบริษัทเอ็มไอ ขอบคุณบิ๊กบอสที่มอบโอกาสดีๆให้กับพวกเรามาโดยตลอด ขอบคุณพี่จ๋อมที่ดูแลทุกๆคนอย่างดีเยี่ยมตลอดทั้งทริป ขอบคุณพี่ๆเฮียๆน้องๆร่วมทริปทุกๆท่าน อยากจะบอกว่าสนุกจริงๆๆโว้ยๆๆๆ

ปีหน้าฟ้าใหม่เจอกันอีกนะค้าบบบ 555

ขอได้รับความขอบคุณ
มั่นคง-เบียส

ภาพชุดส่งท้ายคร้าบบ อันนี้กับสองเสี่ยหนุ่มจากร้านปิยะนัส

เมืองโอตารุ

กับเฮียที่รักกัน

เริงระบำ

จบแล้วจ้าๆๆๆ